Inspiratie voor inspiratie

Transcriptie

1 november 2013 nr.5 GEZIN 1/13 De goede vader In de klas vertelde de meester over de verloren zoon. Iedereen kreeg als opdracht om tegen de volgende week een verhaal te schrijven met als titel: De goede vader. Een meisje van de klas werd al woedend door de titel alleen. Haar vader was thuis weggegaan toen ze nog heel klein was. De volgende ochtend riep haar moeder: Vanavond ben ik er niet. Zorg je voor jezelf? En ruim je de keuken wat? Het meisje zuchtte: Moet ik dan altijd voor jou klaar staan? Maar s avonds ging ze extra vroeg naar huis. Na de afwas deed ze vlug nog wat boodschappen en betaalde met haar zakgeld een Kaaps viooltje. Thuis zette ze het plantje bij de andere aankopen. Nu nog die taak voor rekenen Ineens voelde ze de armen van moeder om zich heen. Ik ben blij met dat viooltje. Sorry voor deze morgen, mams. Ja, maar ik had de voorbije dagen niet veel tijd voor je. Kun je het me vergeven? Het meisje knikte. Kom, we gaan samen een lekkere pizza eten. Later in bed dacht ze: Eigenlijk, beste God de Vader, weet ik niet zo veel van vaders. Moeders begrijp ik beter. Ik hoop dat U het niet erg vindt als ik U voortaan onze Moeder noem. De volgende dag schreef ze haar opstel voor school: De goede moeder. Geïnspireerd door een verhaal van B. Offringa Uit: Een parel voor elke dag. 366 verhalen om bij stil te staan, 2007, Uitgeverij Altiora Averbode

2 november 2013 nr.5 GEZIN 2/13 Een vader stond geboeid te kijken hoe zijn klein zoontje er alles voor deed om een zware vaas met bloemen te verzetten. De kleine spande zich in, zuchtte en bromde, maar slaagde er maar niet in de vaas ook maar één millimeter verder te krijgen. Heb je al je krachten gebruikt? vroeg vader. Ja, zei de kleine tussen twee zuchten door. Eigenlijk niet, antwoordde vader, waarom heb je me nog niet gevraagd je te helpen? Uit: 366 Hoordruppels die je doen zien, Don Bosco Experience

3 november 2013 nr.5 GEZIN 3/13 De rekening Een jongen moest steeds maar karweitjes opknappen thuis. Op een dag dacht hij: Ik schrijf een rekening voor mijn moeder. REKENING: - Voor het halen van een brood:.. - Om brieven naar de post te brengen:.. - Voor andere boodschappen:.. - Voor hulp bij het afwassen:.. Achter elke regel schreef hij de som geld die hij ervoor wilde hebben. Toen legde hij die rekening op tafel naast het bord van zijn moeder. Zijn moeder zei niets. s Avonds vond de jongen het geld bij zijn bord. Maar naast het geld had zijn moeder er ook een rekening bij gelegd: REKENING: Al elf jaar lang: - voor al het eten dat je kreeg: 0 euro - voor de verzorging toen je ziek was: 0 euro - voor de hulp bij het huiswerk: 0 euro - voor het wassen van je kleren: 0 euro - voor de troost als je verdrietig was: 0 euro De jongen werd stil toen hij de rekening las. Hij gaf het geld stilletjes aan zijn moeder terug. Uit: Een parel voor elke dag. 366 verhalen om bij stil te staan, 2007, Uitgeverij Altiora Averbode

4 november 2013 nr.5 GEZIN 4/13 Ver weg 1 Zij ver weg zonder kans een foto een naam Wij hier in alle welvaart wachtend verlangend Samen thuis een gelukkig gezin eindelijk: je bent er! Uit: 1 Gedicht over adoptie

5 november 2013 nr.5 GEZIN 5/13 Je kinderen zijn je kinderen niet "En hij zei: Je kinderen zijn je kinderen niet. Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen. Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren. Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige, en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan. Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn: want zoals hij de vliegende pijl liefheeft, zo mint hij ook de boog die standvastig is." Kahlil Gibran

6 november 2013 nr.5 GEZIN 6/13 Moeders Soms vraag ik het weer omdat het antwoord zo fijn is: hou je nog van me? Ook het knuffelen is fijn. In bed stopt ze me in alsof ik klein ben. Natuurlijk houdt ze van me. Moeders doen dat. Ook als je steelt of spijbelt vloekt of huilt. Zelfs als je je niet wast. Doe je sokken in de wasmand zegt ze, en vraag niet naar de bekende weg. Johanna Kruit Uit: Ik schenk je woorden, 2008, uitgeverij Davidsfonds

7 november 2013 nr.5 GEZIN 7/13 De drie zonen Op een bankje in de zon zaten drie vrouwen. Ze rustten uit van het boodschappen. Hun tassen vol groenten en fruit stonden klem tussen hun benen. Een oude man ging ook op de bank zitten. Hij hoorde hun gesprek. Ze spraken over hun zonen. Over een paar minuten zou de school uit zijn, en dan zouden ze komen met hun rapport. De ene moeder rekende op hoge cijfers, want haar zoon was de beste in de klas. De andere moeder verwachtte er niet zoveel van, maar haar zoon kon goed voetballen, zei ze. De derde moeder zei niets. De oude man vroeg: En uw zoon? Hij blinkt nergens speciaal in uit, zei ze, hij is een heel gewone jongen. De bel rinkelde: de jongens stormden naar buiten en liepen naar hun moeder. De één met hoge cijfers. De ander met haast om op het sportveld te komen. En de derde die nam de boodschappentas van zijn moeder op en liep met haar naar huis. Onze zonen zijn heel verschillend, zei de moeder van de hoge cijfers vol trots. De oude man keek haar aan en zei: Ik heb maar één zoon gezien. Naar een verhaal van Leo Tolstoi Uit: Een parel voor elke dag. 366 verhalen om bij stil te staan, 2007, Uitgeverij Altiora Averbode

8 november 2013 nr.5 GEZIN 8/13 Ik heb gelijk, zal ik denken. Ik neem de kortste weg, de mooiste weg, en ook de snelste weg, de weg langs afgronden en elegante ruïnes, de weg langs klaprozen, langs schreeuwende meeuwen de weg naar huis. Toon Tellegen Uit: Ik schenk je woorden, 2008, uitgeverij Davidsfonds Hoe oud ik ook word, telkens als ik iets nieuws of moois zie, wil ik roepen: Mam, kom eens kijken! Helen Thomson Uit: Ik schenk je woorden, 2008, uitgeverij Davidsfonds

9 november 2013 nr.5 GEZIN 9/13 De kinderen zij die in de ochtend van het leven zijn ze ongehinderd & naar hartelust laten spelen het spel dat voor hen arbeid is & ze huppelend naast ons almaar van antwoord dienen onvermoeibaar als hun vingertje de wereld wijst want zie: zo wordt hij ook voor ons weer nieuw & handje vastgehouden ze met kramp & kronkels moeizaam leren wat we zelf allang vergeten zijn hoe moeilijk het ons viel & hun plotse traantjes drogen met de eigen grote zakneusdoek waarin allang niet meer geweend is want grote mensen kennen geen verdriet & wanneer de wereld hen voor het eerst gekneusd heeft neerhurken op hun hoogte & de pijn wegstrelen uit hun knietjes zodat de eigen hand er zacht van wordt & niet vooruit ga spelen zeggen als ze bij je willen zijn maar trek ze ook niet op je schoot wanneer ze buiten vogels horen liever de ramen sluiten dan daarbuiten hun spel doen stokken want kinderen kennen geen lawaai voor hen is het alleen geluid & komen ze in onze klare kamers met pasgeplukte bloemen binnen niet eerst naar hun bemorste voeten kijken maar naar hun verrukte hand

10 november 2013 nr.5 GEZIN 10/13 want kinderen horen niet braaf te zijn want braaf wil zeggen: aangepast aan wat wij ouden zouden willen & hebben wij dat recht? & s avonds beerke omklemd ze te rusten leggen in beddekes zo klein zo klein (waarom zijn die van ons zo groot?) en ze tot slapens toe het eindeloze verhaal vertellen van hoe de grote mensen hadden willen zijn De jeugd & de jongens en meisjes zij die in de morgen van het leven zijn ze leren leven nee: niet leren zelf laten ondervinden aan den lijve hoe het leven is ze leiden naar het land achter de einders nee: niet leiden laten gaan want liefde is van zich weg beminnen niet wijzen want ze gaan toch hun eigen richting uit niet vlak voor hen gaan staan hoogopgericht op lezenaars van eigen beter weten want dan benemen wij het zicht enkel terzijde staan wanneer zij kijken horen voelen

11 november 2013 nr.5 GEZIN 11/13 met nieuwe geuren in de neus & in de mond de smaak van ongekende dingen want sinds het wonder in hen gaande werd is voor hun hunker ieder huis te klein & wijken alle einders niet schrikken als ze kort daarop het pasverlaten huis weer binnenbreken & achter toegesmakte deuren schokkend liggen op hun bed de wereld kan niet klein genoeg zijn dan stillekes de trap opgaan & het gordijn dichtschuiven want nu is alle zon te hel & op de rand van t bed naast hen gaan zitten en ze niet vragen wat er scheelt alleen terzijde staan nee: niet eens terzijde staan ze laten gaan alweer & ze niet volgen wanneer ze hollen naar het strand waar er geen mensen zijn alleen maar vrienden met dezelfde drang dartelend de golven in met jubeling van leden want alle kleren vielen niet op de verre rots ze gadeslaan maar binnenshuis alvast het vuur aanmaken want zie: de golven worden woest & wild zeemeeuwen krijsen boven de branding uit die niet meer streelt maar striemt waar zijn de vrienden nu? alleen nog rotsen die hen beuken & water dat hen weg wil

12 november 2013 nr.5 GEZIN 12/13 neersmakt op het strand waar nu niemand meer is daar dan zijn niets zeggen alleen de warme deken laten spreken & de klaargemaakte drank want straks zijn ze weer weg de donkerte van wouden in want weer een nieuwe lokroep werd gehoord ze niet achternagaan & achter stammen gluren ze willen alleen zijn met hun bonzend hart wanneer ze de verboden beken volgen tot aan het wonder van hun bron maar komt er s nachts de angst voor de geluiden waken & hun verre roepen horen & ze af doen komen struikelend op je herkende licht ze niet aan eigen touw & stevigheid optrekken naar onze hoogste top ze zelf de bergmeren laten ontdekken die als lieve ogen zijn ze daarin laten staren want water brengt tot rust maar zie ineens worden het monden van hevige vulkanen loeiende kraters van vuur & vuur doet zeer maar in de berghut ondertussen bereidde je balsems

13 november 2013 nr.5 GEZIN 13/13 voor hun verschroeide leden & hun verzengde haar ze niet naroepen van op bezorgde steigers wanneer ze roekeloos uitvaren op hun prille boot want ver in zee bedrijven zij hun dromen in het ruim waar alles ineens mogelijk is & alle wens aanwezig tot zij ineens het bonzen horen op de romp van wildgeworden wateren & huilend het dek opvliegen waar het koud is & alle masten kraken dan in de buurt zijn & lijnen gooien & warme kleren geven & veiligheid van dek hun bange boot op sleeptouw nemen want op jouw boot zijn ze maar even Luc Versteylen Uit: Blijven geloven tegen alle beter weten in, 1996, Lannoo Uitgeverij