Gemeente van onze Heer Jezus ChristusGemeente van onze Heer Jezus Christus!

Transcriptie

1 Gemeente van onze Heer Jezus ChristusGemeente van onze Heer Jezus Christus! Jongens en meisjes! Hebben jullie vanmorgen de kerkklok gehoord? Ja, vanmorgen hoorden we ook een klok luiden in de kerk. Maar een echte klok hangt natuurlijk in een toren. Zo n klok heeft ons kerk niet. Wel luidt elke zondagmorgen de klok van de grote kerk in de Dorpsstraat. Misschien hoor je dat wel als je onderweg bent naar de kerk. Ik vind dat altijd weer een prachtig geluid om te horen. Ik hou van de kerkklok. Jullie ook? Ik wou wel dat wij ook zo n klok hadden. Weet je, jongens en meisjes, zo n klok roept wat. Ja, zo n klok roept wat naar de mensen. Laten we nog maar eens goed luisteren. Heb je gehoord wat de klok roept? Bom bom bom Kom... kom... kom... Heb je het ook gehoord? De klok roept: Kom kom kom En als je het spoor van de klok volgt dan kom je in de kerk. In de kerk, waar God bij ons wil zijn. In de kerk, waar het altijd gaat over de Heer Jezus. Over de goede Herder, die een naam heeft die klinkt als een klok. Denk daar maar aan, elke zondagmorgen als je de klok hoort luiden. En de deur van de kerk staat altijd wijd open. Niemand zegt: Nee hoor, jij mag er niet in! Jou vinden we niet lief! Of: Jij mag er niet in, want je hebt zulke stomme kleren aan. Of: Jou willen we hier niet zien, want je doet zo raar. Niks daarvan! Iedereen mag binnenkomen. God wil graag alle mensen bij zich hebben. Dat weten jullie wel uit het verhaal van Jona en de mensen van Ninevé. En uit het verhaal van Jezus over de zoon, die wegliep en toen toch weer bij zijn vader thuis kwam. Maar het verhaal uit de Bijbel dat ik jullie nu wil vertellen gaat over een man, die niet in de kerk mocht komen. Hij mocht niet in de tempel komen. En de tempel in Jeruzalem was het huis waar God woonde bij de mensen. Kijk, dat hoge witte huis van marmer is de tempel zelf.

2 Daar woonde God achter een dik gordijn. Om de tempel heen waren allemaal pleinen. Die pleinen heetten voorhoven. Op het buitenste plein mochten alle mensen komen. Joden en niet-joden, mannen en vrouwen alle mensen. Wat dichter bij de tempel had je een plein, een voorhof, die heette de voorhof van de vrouwen. Daar mochten alleen de Joodse vrouwen komen. Dus alleen de vrouwen die hoorden bij het volk Israël. En nog weer dichter bij de tempel was de voorhof van de Joodse mannen. Die mochten het dichtst bij het huis van God komen. Dus je hoort wel: lang niet iedereen mocht toen zomaar binnenkomen in Gods huis. En het verhaal van vanmorgen gaat over een man, die daar ook niet komen mocht. Hij is al veertig jaar oud. En hij heeft nog nooit kunnen lopen. Toen hij nog maar een heel klein jongentje was en zijn moeder hem wilde leren lopen, merkte ze dat zijn beentjes slap waren. Ze konden hem niet dragen. Dat was wat! Toen hij groter werd zag hij andere jongens rennen in de straat. En leuke spelletjes doen. Maar hij zat aan de kant. En niemand wilde zijn vriendje zijn. Verdrietig, hoor! En nu is hij al lang volwassen. De jongens van zijn leeftijd zijn sterke mannen geworden. Ze zijn getrouwd en ze hebben kinderen. Ze hebben een baan en ze verdienen geld voor hun gezin. Hij kan niet werken. Hij kan geen geld verdienen. Maar hij moet toch leven en eten kopen en kleren? Wie zorgt er voor hem, nu hij dat zelf niet kan? Zijn familie heeft tegen hem gezegd: Je moet maar gaan bedelen. We hebben geen geld genoeg om ook nog eten en kleren voor joú te kopen. Ga maar bedelen! En ja, wat moest-ie toen? Als hij niet van honger dood wilde gaan, dan moest hij wel z n hand ophouden. En maar hopen dat de mensen zo vriendelijk zouden zijn hem wat te geven. Ja, jongens en meisjes, in heel veel landen in de wereld gebeurt dat vandaag nog. Dat mensen moeten bedelen, omdat ze niet zelf hun geld kunnen verdienen. Gelukkig hoeft dat in Nederland niet.

3 Mensen die niet kunnen lopen of een andere handicap hebben, kunnen een elektrische rolstoel krijgen, of andere voorzieningen waardoor ze vaak toch voor zichzelf kunnen zorgen. Dan kan het nog heel moeilijk zijn als je niet alles kunt. Maar je hoeft gelukkig niet te bedelen langs de kant van de weg. Voor de man uit het verhaal hebben ze trouwens wel een goed plekje uitgezocht. Zijn familie brengt hem elke dag naar het tempelgebouw. - Plaat van de tempel - Nee, hij mag de tempel niet in. Hij moet buiten blijven. Hij mag niet verder komen dan het plein waar iedereen komt. En daar wordt hij neergelegd bij de poort, die de Schone heet. Ja, dat is toch wel een mooi plekje. Want door die poort komen elke dag heel veel mensen. Twee keer op een dag is daar een gebedsdienst s morgens en s middags. En op weg naar de tempel om daar te bidden hebben ze nog wel eens wat over voor een arme sloeber als die bedelaar. De mensen die regelmatig in de tempel komen, die weten al niet beter dan dat hij daar zit. Want hij zit daar al zo lang al jaren! Hij is zo vertrouwd, dat ze hem eigenlijk niet meer echt zien zitten. Haast automatisch laten ze wat muntjes vallen als ze bij hem langs lopen. Zonder hem aan te kijken. Soms droomt de bedelaar wel eens een mooie droom. Soms droomt hij dat zijn benen sterk geworden zijn en dat hij kan staan en lopen. En dat hij gewoon met al die mensen mee naar binnen kan gaan. Vooral als er een blij feest wordt gevierd. Het Pascha of het Oogstfeest of het Loofhuttenfeest. Dan zou hij zo wel mee naar binnen willen. Wat zou hij in de tempel zingen en blij zijn voor God. Maar dat zit er niet in. Hij moet buiten de poort blijven zitten. Wat een verdrietig leven! Ja, een tijdje geleden had hij wat hoop gekregen. Toen hoorde hij allemaal verhalen over een rabbi uit Nazareth Jezus. Ze zeiden, dat Jezus ernstig zieke mensen weer beter maakte. Ook verlamde mensen, zoals hij. Toen had hij wel eens gedacht: Ik wou dat Hij hier kwam. En dat Hij mijn benen gezond maakte. En een paar maand terug dacht hij dat het gebeuren zou. Toen was Jezus in Jeruzalem gekomen. En Hij was ook naar de tempel gekomen, op een ezeltje. En veel mensen juichten Hem toe alsof Hij een koning was.

4 Jezus had ook gedáán alsof Hij een koning was. Hij had allerlei mensen de tempel uitgejaagd. Mensen die alleen maar naar de tempel kwamen om geld te verdienen. Maar niet om te bidden. En daarna had Jezus op het tempelplein allerlei zieke mensen beter gemaakt. Ook verlamde mensen. Maar niet allemaal. Hij was niet genezen. Nee, hij niet! En ja, toen was die rabbi gevangen genomen en aan het kruis gehangen. Ja, later werd verteld dat Jezus weer zou zijn opgestaan uit het graf. Maar de verlamde bedelaar wist niet wat hij daarvan moest geloven. In elk geval was er voor hem nog helemaal niets veranderd. Hij zat nog elke dag bij de tempelpoort om te bedelen. Het is op een middag Het wordt weer drukker bij de poort. Het is in de tempel weer de tijd dat mensen gaan bidden. De verlamde man ziet vele, vele voeten voorbij schuifelen. Hij houdt zijn hand op. En telkens roept hij: Een aalmoes, alstublieft! De ene keer krijgt hij vijf eurocent, een andere keer twintig, soms een hele euro. Een aalmoes, alstublieft! Plotseling blijven twee paar voeten bij hem stilstaan. En hij hoort een mannenstem zeggen: Kijk ons eens aan! Kijk eens goed naar ons! De verlamde bedelaar kijkt verbaasd omhoog. Wat is dat nou? Dat is hem nog nooit overkomen. Alle mensen gooien wat geld in zijn hand of op de grond. En dan lopen ze snel weer door. Wat willen deze mannen? Of zal hij misschien extra veel geld van hen krijgen? Misschien wel tien euro of vijfentwintig euro? Maar nee, ze zien er ook weer niet zo erg rijk uit. Wat willen ze dan van hem? Wie zijn die twee mannen, jongens en meisjes, die bij de bedelaar blijven staan? Het zijn Petrus en Johannes, twee heel goede vrienden van Jezus. Hoe vaak zijn ze samen met Jezus al niet bij de bedelaar langs gelopen? Hoe vaak hadden ze hem al niet gezien en hem toch niet echt gezién? Maar nu is het opeens anders voor hen. Ze zien de man daar zitten met zijn verlamde benen. Ze horen hoe hij om een aalmoes smeekt. En het doet hen gewoon pijn in hun hart, dat dat zo is.

5 Dat deze man niet voor zichzelf kan zorgen. En altijd maar bij die poort moet zitten. Daar krijgen ze gewoon last van. En daarom staan ze bij hem stil. En ze zeggen: Kijk ons eens goed aan! Ze zien de man naar hen opkijken. En dan zegt Petrus: We zijn niet erg rijk! We hebben geen zak vol goud- of zilvergeld. Maar wat ik wel heb, dat kun je krijgen. In de Naam van Jezus Christus, de man uit Nazareth, loop op je benen! En meteen pakt hij de bedelaar bij een arm en trekt hem overeind. En tot zijn stomme verbazing merkt de man, dat het ook nog lukt ook. Hij staat overeind! Wat lijkt de wereld nu anders. Hij ziet niet alleen maar voeten. Hij ziet ook gezichten. De wereld heeft een gezicht gekregen! Hij kijkt zijn ogen uit. En hij doet voorzichtig een stap en nog een stap en nog één! En hij merkt dat hij lóópt! Ongelooflijk hij lóópt! Hij is beter! En voordat hij er zelf erg in heeft loopt hij te dansen en te springen. Zo geweldig blij is hij. En dan, jongens en meisjes, dan gebeurt wat ik het mooiste vind van dit verhaal. Dan loopt hij met Petrus en Johannes de Schone Poort door. De voorhof van de vrouwen over. Door de volgende poort heen. Naar de voorhof van de Joodse mannen. Nu hoeft hij niet meer buiten te blijven. Hij kan mee naar binnen. Mee naar de plek waar God woont. En die middag heeft er in de tempel niemand zo gejubeld en gedankt als deze man! Ja, dat vind ik toch wel het mooiste van dit verhaal. Als deze man genezen wordt rent hij niet naar huis. Dan is het eerste wat hij doet niet een baantje zoeken, geld verdienen. Proberen eindelijk ook rijk te worden, net als zoveel anderen. Nee, hij wil eerst de tempel binnen, waar hij zijn hele leven nog niet naar toe kon. Hij wil eerst bij God zijn om Hem te danken. Dat vindt hij het allermooiste dat hij bij God in de tempel mag zijn. En hoe komt dat? Dat komt allemaal door de Naam van Jezus.

6 In de Naam van Jezus greep Petrus hem vast en zette hem op zijn voeten. In de Naam van Jezus is de verlamde bedelaar gezond geworden. In de Naam van Jezus D.w.z. het lijkt net alsof Jezus er zelf nog is. En dat Hij nog steeds wonderen doet, zoals Hij deed voor zijn dood. Nu, dat lijkt niet alleen maar zo. Dat ís ook zo. Jezus is er nog steeds net als toen. We zien Hem wel niet meer. We voelen Hem wel niet meer. Maar Hij is nog net zo in de kerk aanwezig als toen met dezelfde liefde en met dezelfde macht. Ook vandaag klinkt de Naam van Jezus als een klok, die gehoord mag worden. Dat is fijn om te weten. Tegelijk is het toch ook wel eens heel moeilijk om dat te geloven. Als je zo n verhaal hoort van een man, die zo lang ziek was en dan in de Naam van Jezus beter wordt gemaakt dan is dat een prachtig verhaal. Maar je kunt er ook wel eens verdrietig van worden. Als je denkt aan iemand in de familie, een tante of een opa, die ook al zo lang ziek is en die maar niét beter wordt. En ook mensen van onze gemeente die in een rolstoel zitten wat zou het fijn zijn als die zomaar op hun benen konden staan en dansen en springen. Waarom gebeurt dat met sommigen wel, en met anderen niet. Dat vind ik toch wel heel moeilijk, hoor! En dan word ik er ook wel eens verdrietig van. Maar weet je, het thema van de bijbelverhalen van deze week was: Volg het spoor! Als je op bepaalde sporen let, dan wijzen die je de weg. Nu, dit verhaal van de genezing van is ook als een spoor, dat de weg wijst. Ook in de tijd van Jezus werden niet alle zieke mensen genezen. Maar elke genezing van vroeger en van nu is als een spoor dat de weg wijst. De weg naar het hemelse Koninkrijk van God, dat komt als Jezus komt. Daar is niemand meer ziek of bang of verdrietig of ongelukkig. Dat rijk komt vast en zeker. Daar is de genezing van de verlamde bedelaar een teken van. En daarom kunnen we net als hij God nu al loven en zingen. Zullen we dat doen? AMEN.