GOUD! 2006 THE NETHERLANDS

Transcriptie

1 WK LANDENTEAMS 2006 GOUD! 2006 THE NETHERLANDS Het is dit jaar precies tien jaar geleden dat Nederland wereldkampioen werd bij de amateurs. Een terugblik met de hoofdrolspelers van toen. 90 golfers magazine december januari 2017

2 TEKST MARTIJN PAEHLIG FOTOGRAFIE GETTY IMAGES EN GOLFSUPPORT Eind jaren vijftig besloot USGA een WK voor landenteams in het leven te roepen. Team USA won vijftien van de dertig gespeelde edities, Australië, Groot-Brittannië en Ierland zijn de enige andere landen die het toernooi meer dan eens (4x) wonnen. DIT IS EEN STERK, JONG ÉN ERVAREN NEDERLANDS TEAM, dat misschien wel beter geprepareerd dan ooit in het toernooi om de Eisenhower Trophy aan de start verschijnt. Een top-10-plaats is voor dit oranje bijna een must en een medaille behoort absoluut tot de mogelijkheden, schreef Jan Kees van der Velden in aanloop naar het WK van 2006 op golfers magazine.nl. Het leverde nogal wat gefronste wenkbrauwen op. Ja, met Joost Luiten, Wil Besseling en Tim S luiter stond een mooie mix van ervaring en talent klaar om naar Zuid-Afrika af te reizen, maar een top-3-plaats? Was dat niet erg ambitieus? Een goed team, ja, maar je moet het nu ook weer niet overdrijven. Zelfs voor aanvang van de laatste ronde kregen de spelers op dat moment eerste in de tussenstand een vergelijkbare vraag te verwerken. Of ze zelf niet ook erg verrast waren over hun leidende positie. Nee, antwoordde Joost Luiten gedecideerd: Wij zijn hier gekomen om te winnen. Hij zei het met die bravoure die hem ook nu nog kenmerkt. En waarom ook niet? Na drie dagen goed golf stond het oranje trio tenslotte twee slagen los van het veld, al waren de achtervolgers zeker niet de minsten, en ook allerminst van plan om op te geven. Maar dat was Nederland ook niet. LEGENDS Vanaf de eerste dag zat Nederland goed in het toernooi. Na de eerste ronde stond oranje op de tweede plaats, na tellende scores van Besseling en Sluiter. Na de tweede ronde moest Nederland weliswaar één plaatsje inleveren, maar op drie slagen van koploper Canada na opnieuw tellende scores van Besseling en Sluiter stonden we er nog altijd uitstekend voor. Al was het natuurlijk bij lange na niet zo goed als na de derde dag, toen vooral Wil Besseling indruk maakte met een 66 (-6) en ook de score van Luiten (-2) meetelde om brutaalweg grote golflanden en gedoodverfde titelfavoriet Amerika voor te blijven. Op de vierde en laatste dag deed Luiten méér dan een tellende score binnenbrengen. Hij moest ook wel, want ondanks een goed begin (twee birdies op de eerste negen) stond Nederland met slechts een handvol holes te spelen, op achterstand. Het was ook het moment dat captain Gordon Machielsen naar voren stapte en Luiten onder uit de kan gaf met de fameuze woorden: Get your finger out of your ass, and start playing golf! Maar dat niet alleen, hij herinnerde de topamateur er bovendien fijntjes aan dat hij wel vaker met vijf birdies was geëindigd en dat dit een uitstekend moment was om dat nog eens te doen.die woorden waren niet aan dovemans oren gericht. Birdie, eagle, birdie, birdie, birdie. Zes onder par in de laatste vijf holes. Niet alleen verleidt het de Amerikaanse coach tot de uitspraak This is stuff only legends do, dankzij Luitens 67 heeft Besseling zelfs een kleine marge om de wereldtitel binnen te slepen. Wat hij gedecideerd doet. Het is zondag 29 oktober 2006, eind van de middag, en Nederland is wereldkampioen. Nederland! KONINKLIJKE GELUKSWENSEN Na afloop als het bier rijkelijk gevloeid heeft, en ingezet is als champagne benadrukken alle aanwezigen vooral dat het een team effort is. Natuurlijk was de eindsprint van Luiten er een voor de geschiedenisboeken, natuurlijk is de individuele titel van Besseling groots, maar vergeet vooral niet de bijdrage van Tim Sluiter, de gedrevenheid van coach Chris van der Velde, de begeleidende rol van Gordon Machielsen en die van spin in het web Jeroen Stevens, die op dat moment nog topsportcoördinator is. Klopt het baanboekje KAMPIOENEN! VAN LINKS NAAR RECHTS: WIL BESSELING, JOOST LUITEN, CHRIS VAN DER VELDE, JEROEN STEVENS, TIM SLUITER, GOR- DON MACHIELSEN. 91

3 niet? Dan gaan Machielsen en Stevens de baan in om deze eigenhandig te perfectioneren, waarbij laatstgenoemde als een dolle heen en weer rent om alle te meten punten goed aan te duiden. Staken de caddies? Dan neemt captain Machielsen toch zelf een tas op de rug? Voor Nederland geen hotel, maar een eigen huis, waar Stevens dagelijks de keuken in duikt om voor iedereen een gezonde maaltijd te bereiden. Om over de gedrevenheid van de afscheidnemende Van der Velde nog maar te zwijgen. De zes zijn een week lang een goed geoliede machine, met het hoogst haalbare als tastbare, verrassende en terechte beloning. Tientallen mensen wachten het team de volgende dag bij thuiskomst op, het in allerijl gehuurde zaaltje op Schiphol zit bomvol, Koningin Beatrix stuurt een gelukstelegram, en familie en vrienden proosten elkaar nog altijd met wat ongeloof op hun gezichten toe. Dat ons dit mag overkomen, stamelt NGF-directeur Henk Heyster in het feestgedruis. Overkomen. Het is een woord dat ook in het buitenland gebruikt had kunnen worden. In het Amerikaanse Golfweek stond daags na het toernooi: Nederland? Wereldkampioen golf? Minigolf misschien, maar de Eisenhower Trophy? How did that happen? Al wilden ze daarmee niets afdoen aan het resultaat, want, erkenden ze ruiterlijk: The Dutch boys can play. Dat wisten de Nederlanders zelf allang. Wil Besseling, Joost Luiten, Tim Sluiter en de begeleiders waren maar voor één ding naar Zuid-Afrika gereisd. De wereldtitel. Niet meer, niet minder. Maandenlang hing er op de jongenskamer van Tim Sluiter een briefje, verklapte moeder Ellen Sluiter een paar dagen na de zege. Ik wil wereldkampioen worden in 2006, had hij daar op gekrabbeld zei ze. Na het WK was het briefje verdwenen. Missie volbracht. 92 golfers magazine december januari 2017 JOOST LUITEN VAN DE DRIE JONGEMANNEN DIE VOOR NEDERLAND GOUD VER- OVERDEN, en voor wie een gouden golftoekomst leek weggelegd, heeft vooralsnog alleen Joost Luiten de belofte ingelost. Vrijwel direct nadat hij terugkeerde uit Zuid-Afrika ruilde hij zijn amateurstatus in voor die van professional. Op de Qualifying School slaagde hij er niet in een kaart te veroveren, maar via invites op de Challenge Tour verdiende hij snel een speelrecht op dat circuit en promotie volgde niet veel later. Hoewel zijn carrière even aan een zijden draadje hing vanwege een zware polsblessure, is hij nu al jaren onbetwist Nederlands beste en succesvolste golfer. De inmiddels dertigjarige Rotterdammer won twee keer op de Challenge Tour (2007) en vijf keer op de Europese Tour, waar onder twee keer het KLM Open. Op het hoogtepunt stond hij 27ste op de wereldranglijst. Dat ik er wel sta en die twee anderen niet, zegt mij vooral dat je geen enkele garantie hebt. Hoe goed je ook bent, wat je ook gepresteerd hebt. Als amateur of als professional. Elk jaar moet je er weer voor knokken. Ook nu nog. Zo hoog is het niveau. Ik was de eerste dagen niet zo heel best, maar toen droeg Tim goed bij, en Wil werd zelfs individueel eerste! Ik heb het gevoel dat veel mensen dat nog weleens vergeten. Wil was écht in topvorm, en vergeet niet dat hij twee jaar daarvoor ook al individueel derde was geworden. We vormden die week écht een team, waarbij iedereen zijn rol had. Zeker ook met Chris als gedreven coach, Jeroen Stevens als de man die zorgde dat alles geregeld was, en Gordon als degene die een beetje van alles deed. Natuurlijk weet ik nog precies wat hij zei in die laatste ronde, en ik weet ook nog heel goed dat ik hem op dat moment helemaal niet aardig vond. Ik dacht echt: ga jij eens even lekker aan de andere kant van de touwen staan, maar hij maakte wel iets in me los, dus hij deed het goed. Vanaf dat moment ging het lopen als een trein en zat ik helemaal in de zone. Ik putte als in een droom en alles ging precies zoals het moest. Direct nadat we thuiskwamen moest ik door naar de Second Stage. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant een voorproefje van het leven dat me te wachten stond. Het gaat maar door en door en de tijd vliegt voorbij. Ik kan nauwelijks geloven dat het alweer tien jaar geleden is. WE WAREN DIE WEEK ÉCHT EEN TEAM

4 WE HEBBEN NEDERLANDSE GOLFGESCHIEDENIS GESCHREVEN WIL BESSELING OP HET LEADERBOARD VAN HET WK VAN 2006 prijkte de naam van Wil Besseling eenzaam bovenaan. De lange Noord-Hollander werd niet alleen met het team kampioen, ook individueel liet hij iedereen zijn hielen zien, nadat hij in 2004 al eens derde was geworden. Waar hij destijds Ryan Moore nog voor moest laten gaan, hield hij in 2006 onder andere ene Rory McIlroy achter zich. Daarna liepen de carrières van beiden echter behoorlijk uiteen. Werkte de Noord-Ier zich op tot nummer 1 van de wereld bij de professionals, Besseling is het tot op heden nog niet gelukt een vaste plek op de Europese Tour te bemachtigen. In 2009 speelde hij er 23 wedstrijden, in 2012 twaalf, maar in de tussenliggende en navolgende jaren bleef hij steken op de Challenge Tour. Ook hij denkt met warme gevoelens terug aan die ene week in Ik denk wel dat het een van mijn mooiste herinneringen op golfgebied is, ja. Ik heb helaas in mijn carrière verder nog niet veel mogen winnen. Dat we daar als team en ik dus ook individueel wonnen, was heel bijzonder. Twee jaar eerder was ik zelf derde geworden, maar kwam het er met het team niet echt uit, nu wel. Het systeem waar we die jaren mee werkten paste mij uitstekend met Chris als coach, met Jeroen en Gordon, het viel allemaal samen daar in Zuid-Afrika. Ondanks mijn goede eerdere optreden, ging ik er niet heen met het gevoel dat we de titel gingen pakken. Dat was natuurlijk voor een landje als Nederland ook niet heel erg logisch, al waren we nog zo n goed team. Maar het gebeurde wel. Ik speelde heel goed die week, en was zelfs op de laatste dag helemaal niet bezig met wat er om me heen gebeurde. Ik deed gewoon mijn eigen ding en maakte nog een paar birdies op de laatste holes ook. Nee, ik wist niet echt hoe we ervoor stonden, al wist ik op de laatste hole wél dat het ging gebeuren. Dat ik, dat we, wereldkampioen gingen worden. De ontlading, het feest daarna in Nederland was geweldig. Het gaat een beetje als een roes aan je voorbij, maar ik besefte toen wel en de jaren daarna nog meer dat we daar met zijn zessen echt wel een stukje Nederlandse golfgeschiedenis hebben geschreven. WIL BESSELING LIET ONDER ANDERE ENE RORY MCILROY RUIM ACHTER ZICH. LEES HET INTERVIEW MET TIM SLUITER OP DE VOLGENDE PAGINA. 93

5 TIM SLUITER DE BENJAMIN VAN HET TEAM, zo werd er over de toen zeventienjarige Sluiter geschreven. Als enige stelde hij de overstap naar de professionals nog een aantal jaar uit, school en college genoten voorrang, er was immers nog tijd genoeg. Desondanks heeft hij als enige van het team de stokken al aan de wilgen gehangen. Wie Sluiter tegenwoordig wil vinden, moet daarvoor naar de TU Delft, waar hij sinds dit jaar een studie Civiele Techniek volgt, of naar hockeyclub Pinoké, waar hij in de reserve-hoofdklasse speelt. Hij haalde een kaart voor de Aziatische Tour, speelde op de Europese Tour, maar besloot vorig jaar na weer een seizoen op de Challenge Tour dat het tijd was de bakens te verzetten. Kort nadat ik professional werd, wist ik al dat ik dit niet heel lang zou gaan doen. Het leven van een tourpro was niet wat ik me ervan voor had gesteld. Al heb ik zeker mooie dingen mee gemaakt, hoor. Als pro en zeker als amateur. Ik ben een teamsporter en de mooiste herinneringen bewaar ik dan ook aan teamevents als het ELTK, de Palmer Cup, de Jacques Léglise Trophy. En natuurlijk aan het WK van We waren écht een team. Totaal verschillende karakters, maar een eenheid met een en hetzelfde doel. Golf is een individuele sport, maar wij haalden het beste in elkaar naar boven, ook samen met de begeleiding. Op dat briefje dat op mijn kamer hing stond niet ik wil wereldkam pioen worden, maar ik wil als team wereldkampioen worden, een essentieel verschil. Wat mij betreft gingen we niet naar Zuid-Afrika om een medaille op te halen, we gingen FOTO: KOEN SUYK er echt heen in de volle overtuiging dat we de titel konden pakken. Noem het jeugdige onbevangenheid, maar ik was met niets anders bezig. Niet met de andere spelers die meededen, hoe sterk het veld was, niets. Ook toen we na drie dagen bovenaan stonden, veranderde dat niet. Nou, dat is niet helemaal waar, in de baan merkte je het wel, zeker toen we ineens achterstonden. Maar het einde was geweldig. Ik speelde als eerste en zag alles wat er achter me gebeurde. Het enorme gejuich toen Joost op vijftien die eagle maakte, kan ik nog zó horen. Het was een intense periode, met een gedroomd resultaat. Gek dat je zoiets eigenlijk later pas steeds meer gaat beseffen. Toen was het eigenlijk niet meer dan een doel dat ik af kon strepen. IK WAS MET NIETS ANDERS BEZIG AAN ALLES WAS GEDACHT JEROEN STEVENS HUIDIG NGF-DIRECTEUR JEROEN STEVENS was destijds topsportcoördinator en hield tijdens het toernooi een dagboek bij dat te lezen was op golfsite.nl, de voorloper van golfersmagazine.nl. Het leverde een goed gelezen gepassioneerd en betrokken verslag op, waarbij hij de lezer een kijkje in de keuken gunde van het Nederlandse team. Aan de vooravond van de laatste dag schreef hij onder meer The Sky is the limit, en dat bleek. Als je als leider naar de laatste dag gaat, dan moet je de titel ook maar pakken, toch? Het was de laatste etappe van een traject waar we een kleine twee jaar daarvoor in waren gestapt en waarbij het doel absoluut was om hoge ogen te gaan gooien bij het WK. Aan elk detail was gedacht, iedereen speelde zijn rol. De rol van Chris was van onschatbare waarde, in de voorbereiding maar zeker ook ter plaatse. Ook Gordon, met zijn Amerikaanse optimisme, droeg in grote mate bij. Hij had een foto van de Eisenhower Trophy uitgeprint en bij iedereen op de kamer gehangen. Dat je niet vergat waar we het allemaal voor deden. Ikzelf was vooral faciliterend, zorgde dat iedereen het goed naar zijn zin had. Natuurlijk moet je ook een beetje geluk hebben, maar we waren een heel goed team met zijn zessen, we wisten allemaal waar we het voor deden en deden daar ook alles voor. Wil kon die week helemaal niets fout doen, en als hij dat toch deed, holede hij alsnog uit. Tim droeg als jongste goed bij. En wat Joost aan het eind deed was ongekend. Ik heb veel mooie dingen meegemaakt op en rond de golfbaan, maar dit is absoluut een van mijn allermooiste herinneringen. We zijn een klein golfland en kunnen niet structureel met drie zulke goede spelers naar een WK zoals een Amerika dat wel kan. Maar soms, als je net de juiste spelers hebt, met de goede mensen daaromheen, en het net allemaal meezit, dan kunnen we als klein land hele grote dingen bereiken. 94 golfers magazine december januari 2017