DE TOCHT VAN DE PASSE PORDOI OVER DE GRUPPO DI SELLA NAAR PASSO GARDENA ( )

Transcriptie

1 DE TOCHT VAN DE PASSE PORDOI OVER DE GRUPPO DI SELLA NAAR PASSO GARDENA ( ) Het verslag en houd je vast. Het was een tocht om nooit te vergeten, een tocht die enigszins vergeleken kan worden met die van Frodo en Sam in het laatste deel van de film Lord of the Rings als zij op weg zijn naar Mount Doom om de ring te vernietigen maar dan erger. Het was onze eigen tocht naar de hel, onze Struggle for Life en de strijd met ons eigen lichaam maar ook het genieten van de prachtige natuur, een onderdeel zijn van een fijne groep, het elkaar ondersteunen en helpen en het uiteindelijk overwinnen van de uitdaging. Donderdag in de loop van de dag druppelde in het mooie, rustieke maar ook wel toeristische Corvara (op 1550 meter hoogte) in ons hotel voor 3 nachten Col Alto de PinkRoccade Healthcare (PRHC) fietsen wandeldelegatie binnen. De collega s, klanten en partners kwamen in twee grote groepen met de bus, de bus uit Amersfoort was op tijd maar die uit Den Bosch had lang in de file gestaan. Er was ook een groepje met eigen vervoer gekomen waaronder wij tweetjes. Al snel werd het een gezellige en rommelige bedoening van veel mensen die allemaal met spanning naar de komende dagen uitkeken. De fietsers gingen op de vrijdag hun kleinere rondje doen van een kilometer of 50 om op zaterdag hun eigen hel te ondergaan en weerstaan op een meer dan 100 kilometer lange tocht door de Dolomieten. Na het eten, wat trouwens iedere avond lekker en gezellig was, gingen een aantal wandelaars met een intelligente blik op hun gezicht de kaart bekijken om de wandeltochten voor de volgende dagen uit te zoeken waarbij de keuze zou zijn pittige en iets minder pittige wandelingen al naar gelang de fysieke gesteldheid van de deelnemers en de zin. Al redelijk snel waren er ook twee pittige tochten uitgezocht waarbij de opbouw was dat de vrijdag de warming up zou zijn en zaterdag de nog grotere uitdaging. De pittige uitgezochte tocht voor de vrijdag zou zo lezende vanaf de kaart een kilometer of 10 á 12 zijn en een uurtje of 4 in beslag kunnen nemen. De tocht naar de Gruppo di Sella. Een steile korte klim aan het begin, een wat makkelijker stuk in het midden en daarna een daling waarbij er nog geen idee was hoe steil die zou zijn. Marianne had bij het hotel nog navraag gedaan naar de tocht en de aardige (sarcastisch bedoeld) meneer aan wie zij dit vroeg vond hem goed te doen. We weten niet uit welke grot ze die man getrokken hebben en wat de definitie is van goed te doen, maar onze eigen definitie achteraf luidde een tikje anders. Na wat laatste gesprekjes, drankjes e.d. belandde iedereen uiteindelijk op de mooie ruime kamers ter voorbereiding op de dag van morgen. De vrijdag begon schitterend. Lekker ontbijt, lekker temperatuurtje en mooi weer. Iedereen en vooral de fietsers liepen nerveus heen en weer want het materieel moest natuurlijk goed in en op orde zijn, de waterflessen werden gevuld en de bananen ingepakt. De groepsfoto in de PRHC roze outfits was een happening op zich die veel voorpret gaf en is uiteindelijk een leuk en kleurrijk plaatje geworden. De groep pittige wandelaars bleek uit 17 personen te bestaan en zou naar het beginpunt gebracht worden na het vertrek van de fietsers. De fietsers vertrokken, een lang roze lint in de zon. Ze werden natuurlijk uitbundig toegejuicht en uitgezwaaid door de wandelaars. De fietsers werden gevolgd door de verzorgers die beide dagen goed voor de fietsende mannen en vrouwen zouden zorgen. En dat was 1

2 ook nodig. Er was materiaal pech, een valpartij en zeker op de zaterdag mensen die opgevangen moesten worden vanwege hun enorme krachtinspanning. Uiteindelijk vertrokken we met de bus naar ons beginpunt, Passo Pordoi op 2239 meter hoogte. We volgden dezelfde route als de fietsers dus werd er onderweg veelvuldig gezwaaid. Aangekomen op de plek van bestemming, kon er nog gekozen worden tussen de kabelbaan, daarmee het eerste steile stuk vermijdend, of de hele route gaan lopen. Voor degenen die niet vertrouwd zijn met wandelen in de bergen even een kort lesje biologie. Wij Nederlanders wonen op zeespiegelniveau, dat betekent zeg maar op nul meter hoog. Als je dan gaat lopen in de bergen en je lichaam heeft niet kunnen wennen aan de hoogte waar de lucht ijler is, dan uit zich dat in meerdere dingen. Één ervan is moeite met normaal ademhalen en de weinige zuurstof die er is daar krijgen waar je het nodig hebt, namelijk in je spieren. Je bent binnen no-time kortademig en raakt sneller vermoeid. Een deel van de groep (7 deelnemers) zag misschien dit probleem aankomen en hebben de steile helling gelaten voor wat die was en kozen ervoor om met de kabelbaan omhoog te gaan. De rest (10 deelnemers) bond de strijd aan met de eerste helling. Dat betekent in ongeveer twee kilometer van 2239 meter naar 2829 meter hoogte, een stijging van 590 meter. Wij, Erik en Tonny, hadden aan onze sponsors beloofd tot het gaatje te gaan dus kozen wij niet voor de lift maar voor de beklimming. Ter illustratie; onze route loopt op de foto rechtsboven in de doorgang tussen de rotsen omhoog. Om 11:25 uur begonnen wij eraan en ohhh wat was het zwaar. De groep viel snel uiteen in meerdere kleine groepjes die in hun eigen tempo voortgingen. Enkelen klauterden jaloers makend goed de helling op maar wij zijn hijgend, piepend, steunend en kreunend de helling opgegaan. Voor vloeken hadden we geen adem meer. En iedere keer als de zuurstof er niet meer was, lasten we een fotomomentje in. Vaak omdat de uitzichten werkelijk meer dan mooi waren, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er ook heel wat fotomomentjes waren zonder foto s. Maar dat was onze manier om om te gaan met de vermoeidheid. Boven aangekomen bij de eerste berghut was er een hergroepering en gingen de bananen eraan. Wij leefden in de veronderstelling dat wij het ergste gehad hadden. Het zou nu vlakker worden en nog maar 8 á 10 kilometer lopen zijn! We kregen er meteen weer nieuwe energie van. 2

3 We gingen weer met ons tienen op pad en gedurende de gehele wandeling is de groep bij elkaar gebleven. In het begin was het inderdaad vlakker en dat liep natuurlijk makkelijker. Maar al snel hield dit op en begon het geklauter weer, want de volgende helling was daar. Bovenop de Gruppo di Sella bleek vlak een relatief begrip. Maar de natuur was schitterend mooi. Prachtige vergezichten over het dal, ongenaakbare en massieve rotsen, surrealistische maanlandschappen en sneeuw. Onze monden vielen er van open en het gaf ons ook de energie om door te blijven klauteren. De tijd schreed voort en wij begonnen te beseffen dat die 4 uurtjes wel eens niet gehaald konden gaan worden. Op de GPS zagen we dat we inmiddels al meer dan 10 kilometer gelopen hadden. En het zou dus ook niet bij 12 gaan blijven. Er bleef SMS contact met de kabelbaan groep die natuurlijk ruim voor ons liep. Zij hebben gelukkig nooit verteld hoe zwaar het allemaal nog zou worden. Ook voor hen was het uiteindelijk een zware en lange tocht maar zij hielden ons mede op de been door te SMS en over terrasjes en biertjes. Na drie uur lopen kwamen we aan bij een berghut, maar we gunden ons weinig tijd om op adem te komen. We aten alleen wat van het meegenomen proviand en gingen weer verder. We waren nog niet op de helft en waren bijna nog niet gedaald. En één ding is zeker, wat je omhoog gaat moet je ook weer omlaag. En dat hebben wij geweten. Na het vertrek van de berghut hoopten we te gaan dalen maar dat pakte anders uit. We klommen door naar 2955 meter, het hoogste punt van de dag en dik 700 meter hoger dan ons startpunt. Op die hoogte is door de ijle lucht elke stap echt lastig. Maar ook die top bedwongen we. En weer werden we beloond met prachtige vergezichten. 3

4 Eindelijk na 4,5 uur lopen diende de afdaling zich aan. De GPS stond toen al op dik 14 kilometer. Het was 4 uur in de middag en we waren er nog lang niet, tijd werd echt een factor. Afdalen is alleen de eerste tientallen meters ontspannend en dit zou niet zomaar een afdaling te worden. We stonden bovenaan een enorme lange, steile helling. Hangend aan in de bergwand verankerde ijzeren kabels en soms steunend op in de wand gedreven betonijzers, moesten we ons langzaam naar beneden zien te werken. Dit was niet langer wandelen. Zorgen voor jezelf, zorgen voor elkaar en veilig beneden komen werd het nieuwe motto. Niet meer denken maar concentratie op de volgende stap want het was echt steil en een fout, en daardoor een blessure, was snel gemaakt. Weer was het hijgen, piepen, steunen en kreunen maar nu ook vloeken. Na een lange tijd van kabels hielden deze op moesten we op de puinhelling vertrouwen op ons eigen lichaam. Boodschappen gegeven door de hersenen kwamen niet langer vlekkeloos aan bij de bewegende delen en dat zorgde voor wat valpartijen gelukkig zonder ernstig letsel. 4

5 In de laatste hut kregen we een niet al te vriendelijk onthaal maar we moesten sowieso verder. Het was ver na vijf uur. En niemand waagde zich meer aan een inschatting van de resterende afstand en tijd. Dus snel weer op weg. Na een korte stijging bood de volgende bekabelde afdaling zich weer aan. Voor genieten van de omgeving was weinig tijd, maar af en toe ontkom je er gewoon niet aan. De Dolomieten zijn onvergetelijk mooi. Op de foto links zie je helemaal in de diepte een weg. Daar moesten we zo ongeveer naar toe. En dan nog een eindje naar links. En inmiddels, het was kwart over zes, konden we de weg niet alleen zien maar ook horen. De teller stond op bijna 18 kilometer. Eindelijk lag de afdaling achter ons. Het werd redelijk vlak. Het was kwart voor zeven en we hadden nog hooguit twee kilometer te gaan. Nu wisten we dat we het zouden gaan halen voor het donker. In het late licht toonden de Dolomieten zich nog eens van hun beste kant. Marianne had telefonisch contact met de buschauffeur gehad en de bus met bier (én toilet!) stond op ons te wachten. Uiteindelijk kregen we de bus van redelijk grote hoogte in het vizier en was het nog een lang half uur lopen. Passo Gardena (2121 meter), 19:20 uur; na een tocht van bijna 8 uur en 21,2 kilometer leek de geduldige buschauffeur de mooiste man ter wereld (maar was dat welbeschouwd niet). Het bier verdampte in onze kelen en we kregen weer babbels en uiteindelijk voelde het heel goed om zo diep gegaan te zijn. 5

6 Redelijk unaniem vonden we dat we er beter aan hadden gedaan de eerste helling met de kabelbaan te nemen, maar als je alles van te voren weet... Terug in het hotel was de ontvangst geweldig. We werden als helden binnengehaald. En zo voelden we ons natuurlijk ook, alleen bewogen de helden wat moeilijk. We gingen veel te laat aan tafel, de keuken was van slag en sommigen van ons haalden het dessert niet. Maar het doel was bereikt. Die mooie, geweldige, mensontregelende bergen waren bedwongen. Tonny en Erik Pokorny september