Preek over Marcus 4,35-41 (Themadienst CNS/Avondmaalsviering): Groot en geweldig is Hij.

Transcriptie

1 Preek over Marcus 4,35-41 (Themadienst CNS/Avondmaalsviering): Groot en geweldig is Hij. Voorzang: Psalm 150 Votum en Groet Zingen: Opwekking 671 (U schiep zon, maan en sterrenpracht ) Praatje met de kinderen Zingen: Themalied (Groot en geweldig ) Mijn God is zo groot, zo sterk en zo machtig Gebed bij de opening van het Woord Schriftlezing: Psalm 107, en Marcus 4,35-41 Zingen: Psalm 107, 12 en 13 Verkondiging van Marcus 4,35-41: Groot en geweldig is Hij. Zingen: Opwekking 267 (Groot is de Heer, Hij is heilig en goed ) Voorbereiding op de viering van het avondmaal Geloofsbelijdenis Zingen: Gezang 158, 1 en 3 Viering van het avondmaal Zingen: Gezang 242, 5 en 6 Dankzegging en voorbeden Collecte Zingen: Gezang 444 Zegen Gemeente van onze Heer Jezus Christus! Wat was het vorige week zondagmiddag fijn, vindt u ook niet? Echt een hoogtepunt in ons leven als gemeente van Christus. Weer zo n grote groep jongens en meisjes die belijdenis deden. Die daar zo vol overtuiging hun jawoord gaven. Echt een geweldig feest! Hebt u dat gevoel vast kunnen houden de afgelopen week? En jullie, jongens en meisjes, voelen jullie je nog zo blij? Leef je nog op de toppen van je geloof? Of is het al weer wat weggeëbd? Misschien is er deze week wel wat vervelends gebeurd. Iets wat je heel moeilijk vindt. Wat vragen oproept. Laten we eerlijk zijn het lukt ons niet om altijd blij te zijn. Er is zoveel dat de blijdschap verstoort, overschaduwt, uitholt. Er kan zomaar iets ons leven binnenstormen dat ons ondersteboven gooit. Dit evangelieverhaal is het verhaal van ons leven. 1

2 De beroemde schilder Rembrandt heeft hier een schilderij van gemaakt. 1 Dat schilderij kent een bijzonder detail. Eén van de mannen in dat schip is Rembrandt zelf. Het is de figuur op de voorgrond die ons recht in het gezicht kijkt. Het is alsof Rembrandt zeggen wil: Dit is mijn verhaal! Ik zat in dat schip. Ik heb die storm zelf meegemaakt. En ik had het niet meer. Inderdaad, dit verhaal is ons verhaal. Het is het verhaal van allen die in Christus geloven. Zoals het met de discipelen gaat, zo vergaat het ons allemaal. Hoe houden we ons overeind als we onder grote druk komen te staan? Als je zakt voor je examen? Als je verkering uitraakt? Als er grote spanningen zijn in de familie of in je gezin? Als je gezondheid ernstig in gevaar is? Of die van hem of haar die jou het liefst is? Als je een conflict hebt met je baas? Als de verwachte promotie uitblijft? Als de financiële crisis ingrijpende gevolgen heeft in jouw leven? Het ene moment is alles oké. Maar plotseling giert er een storm door ons leven die alle zekerheden omver blaast. Je wordt compleet ondersteboven gegooid. Je schreeuwt het uit. Hoe houd je het hoofd boven water? Dat is het verhaal dat Marcus hier vertelt. Er stak een hevige storm op en de golven beukten tegen de boot, zodat die vol water kwam te staan. Dit is ons verhaal. Want stormen ze komen onvermijdelijk in het leven van ieder kind van God. Het heeft geen zin te proberen om ze te vermijden. Het leven is moeilijk. Vroeg of laat krijg je met tegenslag te kampen. En negen van de tien keer zie je het niet aankomen. De meeste leerlingen van Jezus waren toch ervaren vissers. Ze hadden heel hun leven op het water doorgebracht. 2

3 Maar deze door storm opgezweepte zee ging ook hen te hoog. Stormen komen nooit op een geschikt moment. Hadden de discipelen maar even op buienradar kunnen kijken. Dan hadden ze misschien besloten aan wal te blijven. Maar nee, ze vertrokken met kalme zee. En plotseling is de kalme zee veranderd in een kokende, kolkende watermassa. Dit is ons verhaal ook als je let op de reactie van de discipelen. De angst, de vertwijfeling. Waar is God? Wat doet God er aan? Waar is Hij als ik Hem het meest nodig heb? Het stormt maar door! Het water staat me toch aan de lippen? Waarom laat Hij dat allemaal maar gewoon gebeuren? Hij heeft toch de macht er wat aan te doen? Mijn God is zo groot, geweldig en machtig. Er is niets wat Hij niet kan doen! Waarom doét Hij dan niets? De mannen in de boot werken zich uit de naad. Rukken aan de zeilen. Hozen om het leven dat het water weer uit de boot komt. Trekken uit alle macht aan het roer om het schip recht op de golven te houden. Maar niets lijkt te helpen. En Jezus Jezus sláápt! Alsof er niets aan de hand is. Is dat niet al te bekend? Is dit niet al te vaak onze reactie als het er om spant in ons leven? Dat we gefrustreerd raken omdat Gods hulp uitblijft? Dat we Hem gewoon niet begrijpen? Dat het lijkt alsof Hij de grote afwezige is? Met de kinderen zongen we: Hij is groot en geweldig, goed voor iedereen, geeft ons elke dag zijn liefde, Hij is altijd om ons heen. Nou ja, kinderen zijn goedgelovig. Die kun je dat misschien wijs maken. Maar als ze groot zijn komen ze er wel achter. Als het werkelijk stormt in ons leven laat God ons maar mooi aanmodderen. Meester, kan het u niet schelen dat we vergaan? Heer, waar bent U als ik U echt nodig heb? Ik moet u eerlijk bekennen dat ik me in dit verhaal herken. Net als Rembrandt zit ik zelf in die boot. En de vraag van de discipelen aan Jezus is meer dan eens mijn vraag. Maar dan gebeurt het onverwachte het ongedachte. Jezus komt overeind. Maar Hij begint niet mee te rukken, te trekken, te hozen of wat dan ook. Nee, Hij gaat staan en Hij roept tot de wind en de golven: Zwijg! Wees stil! En onmiddellijk gaat de stormwind liggen. Onmiddellijk zakken de huizenhoge golven ineen. Het gieren en oorverdovend suizen houdt op. Het water kabbelt rustig langs de boorden van het schip. Onvoorstelbaar! Alsof iemand bestraffend een wilde, losgebroken hond toespreekt: Af! Koest! In je hok! En met de staart tussen de poten druipt het beest af. Dan overvalt de leerlingen een andere schrik. De schrik voor de storm maakt plaats voor de schrik voor hun Heer. Wie is Hij dat zelfs de wind en het water Hem gehoorzamen? Met Wie trekken ze nu al zo lang op? 3

4 Wie hebben ze eigenlijk aan boord van hun schip? Wat hebben ze tegen Hem gezegd? Hoe hebben ze Hem durven verwijten dat Hij in gebreke bleef? Ja, dat is ook wat Jezus hen teruggeeft. Waarom hebben jullie zo weinig moed? Geloven jullie nog steeds niet? Nog steeds niet nadat ze al zo lang met Hem zijn opgetrokken. Nadat ze al zo vaak en zo duidelijk hebben gezien wat Hij kan en hoe Hij is. Machtig èn liefdevol iemand die hun vertrouwen volledig waard is! Hun grootste probleem was niet de storm en niet de razende zee. Hun grootste probleem werd niet gevormd door de omstandigheden. Hun grootste probleem zat hier binnen: hun twijfel en hun gebrek aan vertrouwen. Ook dat geldt voor ons niet minder. Jazeker, dit verhaal is ons verhaal! Onze grootste moeite is niet wat ons allemaal overkomt. Is niet wat we allemaal moeten meemaken. Maar ons grootste probleem is onze manier van reageren daarop. Dat we de moed verliezen en God verwijten gaan maken. Dat we cynisch gaan worden. En dat we dan dingen gaan denken of zeggen waar we God verdriet mee doen. Dat we te klein van Hem gaan denken. Omdat wij niet zien hoe het goed moet komen, denken we dat het ook niet meer goed kán komen. We hebben natuurlijk ook bepaalde oplossingen in gedachten. Het moet zus of het moet zo. Maar als het niet zus of zo gaat dan weten we het niet meer. En we kunnen ons niet voorstellen dat God nog iets in petto heeft. En al helemaal niet wát Hij dan nog zal kunnen doen. Wij zijn ten einde raad en weg is ons vertrouwen dat het nog goed gaat komen. Ja, dat is altijd weer ons grootste probleem. Al het water van de wereld kan een boot niet doen zinken, tenzij het in de boot komt. Al de wanhoop van de wereld kan ons er niet onder krijgen, tenzij het binnendringt in ons hart. De vraag waar alles op neer komt is altijd weer: Hoe goed kent u, ken jij God de Vader? Hoe goed kent u, ken jij de Zoon van de Vader. Wij hebben Vaders Zoon aan boord en veilig strand voor het oog! Hij beloofde ons geen kalme zee. Maar Hij heeft wel beloofd dat we er veilig doorheen komen! Vertrouw je Hem? Geloof je Hem? Ik eindig met een verhaal van Robert Louis Stevenson. Hij is de schrijver van het beroemde boek Treasure Island Schateiland. Dat verhaal gaat ook over een schip dat in een vreselijke storm terecht kwam. Het bevond zich vlak bij een rotsachtige kust. Elk moment kon het schip op die kust kapot slaan. De bemanning stond doodsangsten uit. Eén van de matrozen had het niet meer. Hij rende naar de stuurhut. Daar was de kapitein uit alle macht bezig het schip weg te houden van de kust. De matroos stond er met wijd open ogen naar te kijken. Op een gegeven moment zag de kapitein uit zijn ooghoek de matroos staan. Hij keek hem even aan en glimlachte. Onmiddellijk rende de matroos de stuurhut weer uit, terug naar het dek. Daar schreeuwde hij de anderen toe: Het gevaar is geweken! Hoe weet je dat nou? vroegen ze, terwijl ze naar de beukende golven keken. De matroos antwoordde: Ik heb het gezicht van de kapitein gezien. En hij glimlachte naar me. We vieren vanmorgen avondmaal. 4

5 We krijgen opnieuw of voor het eerst het brood van de Heer in handen. We drinken uit de beker die Hij ons aanreikt. Dat is als de glimlach van die kapitein. Het is de verzekering van onze Heer: Ik heb geleden en Ik ben gestorven, maar Ik ben opgestaan! Ik zit aan de rechterhand van de Vader en Ik regeer. Ik zit aan het stuur en Ik heb alles onder controle. Geloof je Mij? Vertrouw je Mij? Ook al gaat de storm te keer en slaan de golven huizenhoog? Neem, eet, drink en geloof! Geloof dat onze Heer regeert! Geef uw ongeloof op. Slik uw verwijten in. Hoe het ook stormt, hoe het ook tekeer gaat Hij staat aan het roer! AMEN