Rob Fransman getuigt zelf in Demjanjukproces Gepubliceerd : 23 december :54 pm door Rob Fransman

Transcriptie

1 Rob Fransman getuigt zelf in Demjanjukproces Gepubliceerd : 23 december :54 pm door Rob Fransman Rob Fransman heeft zijn missie volbracht. Hij is als getuige gehoord in het proces tegen John Demjanuk. Fransman houdt voor de Wereldomroep een dagboek bij. Precies op tijd stopte de taxi dinsdag voor de rechtbank. Ik was net op tijd in de rechtszaal om Demjanjuk s advocaat zijn gebruikelijke ellenlange verklaring te horen voorlezen. Drie van de vier zittingen betwistte Busch het recht van deze rechtbank om zijn cliënt te berechten. Busch verpakt iedere keer dezelfde argumenten in een ander jasje. Dat maakt rechter Ralph Alt duidelijk korzelig. Alt heeft steeds minder woorden nodig om Busch verzoek om wraking af te wijzen. Onze advocaten zien de verdedigingstactiek hoofdschuddend aan. De groteske vergelijkingen die Busch maakt, doen D. geen goed. Maandag stelde Busch de in het doorgangskamp Westerbork functionerende Joodse ordedienst (in zijn woorden Judenpolizei) gelijk aan de SS, gisteren gebruikte hij een uitdrukking die onvertaald beter tot zijn recht komt. Hij noemde het proces ein Komplott des internationales Weltjustizes. Inmiddels is het voor iedereen duidelijk hoezeer D s advocaten elkaar haten. Maandag hadden ze zowaar openlijk ruzie. Mijn beurt Dat is hun probleem, genoeg over dat eigenaardige stel. Toen het mijn beurt was om in de getuigenstoel te gaan zitten was ik nerveus. Hier had ik weken naar toe geleefd, zou ik op het moment zelf wel uit mijn woorden kunnen komen? Daarom vond ik het prettig dat er een tolk naast me zat. Ik spreek redelijk Duits maar je weet maar nooit of je nu net op een belangrijk moment naar de woorden moet zoeken die belangrijk zijn. De tolk had ik niet nodig, het verliep allemaal naar wens. Ik vertelde hoe mijn familie uit elkaar viel in Hoe mijn oudere broer de oorlogsjaren alleen, verborgen op een kleine Haagse etagewoning, had doorgebracht. Dat ik met een dienstmeisje in

2 Zwijndrecht ben terechtgekomen en dat mijn ouders een paar huizen verder op de dijk een schuilplaats vonden. Hoe we zijn verraden, dat Nederlandse politieagenten mijn ouders als strafgeval naar Westerbork hebben getransporteerd. Dat ze vandaar op 6 april in veewagens naar Sobibor naar zijn gestuurd en bij aankomst zijn vergast. Dat het dienstmeisje in staat was om mij aan moedige verzetsmensen door te geven en dat ik mij de onderduikadressen niet herinner. Behalve het laatste adres, de witte boerderij in Voorthuizen waar ik me tijdens een razzia langdurig onder de vloer heb moeten verstoppen. Op de vraag die de rechter aan ieder van ons stelde, namelijk wanneer ik zeker wist dat mijn ouders niet meer leefden, kon ik kort antwoorden. Vanaf de eerste dag dat ik na de oorlog van de boerderij werd opgehaald. De familie waar ik in huis kwam maakte me erg duidelijk dat ik niet hun zoon was. Auschwitz De rechter vroeg me of er meer familieleden van me waren omgekomen. Ja dus. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om de namen op te lezen van de Fransmans die ik nooit heb kunnen kennen. Mijn oom Hartog, 40 jaar, vermoord in Polen en mijn tante Selien, 52 jaar, vermoord in Auschwitz. Ik was zo vrij ook de namen te noemen van de broers en zusters van mijn schoonmoeder die toevallig ook Fransman heette. Greta Fransman bleef als enige over uit een gezin met 14 kinderen. Alle namen weet ik niet, ik noemde slechts: Sophia, 39 jaar, Auschwitz. Mozes, 29 jaar, Auschwitz. Barend, 45 jaar, Auschwitz. Lehman, 36 jaar, Sobibor. Arend, 38 jaar Auschwitz. Salomon 40 jaar Auschwitz. Meijer, 34 jaar, Sobibor en Joseph, 42 jaar, Sobibor. Bewijsmateriaal Ik had een mapje bij me waarin ik wat gegevens had verzameld. Onder andere de Rode Kruis verklaring van 9 juli 1947 waarin door directeur J. van de Vosse wordt vastgesteld dat Isaäc en Rachel Fransman door verstikking om het leven zijn gekomen (letterlijk). In dat mapje had ik ook foto s van mijn ouders. Foto s die ik door omstandigheden pas in de jaren tachtig voor het eerst heb gezien. De rechter vroeg of ik de kopieën wilde afstaan als bewijsstuk. Natuurlijk wilde ik dat, graag zelfs. Deze foto s zijn nu bewijsmateriaal in de zaak Demjanjuk. De portretten van Rachel en Izaäk zijn opgeborgen in één van de 1150 ordners bewijsmateriaal in deze zaak. Wie had het ooit kunnen denken.

3

4

5