In oma s minikeuken pak ik de waterkoker. Het element is totaal verkalkt. Terwijl ik sta te bedenken hoe fijn het zou zijn als dat met oma s aderen

Transcriptie

1 Armand Oma ligt in bed en begint meteen te huilen als ik binnenkom. Zie je wel! Ik wist dat het geen goed idee was, maar mijn broer dacht er anders over: Je gáát, zei hij door de telefoon. Je bent al veel te lang niet geweest en je hebt heel wat goed te maken. Alsof het allemaal mijn schuld is. Het komt me super slecht uit. Volgende week moet ik mijn essay af hebben en Armand háát typen. Hij kan zo moeilijk doen. Net in de trein zat hij te klooien met de afvalbak. De man tegenover ons, die al een paar keer verstoord had opgekeken van zijn laptop, vroeg uiteindelijk: Wilt u daarmee ophouden? Ik moest Armand echt klem zetten tegen de leuning, anders had hij die laptop met man en al door de coupé gesmeten. Ik wil niet meer leven zonder mijn Meike, snikt oma. Waarom moest zíj doodgaan en niet ik? Ja, heb ik even pech! Wat zeg je? Haar gehoorapparaat ligt op het nachtkastje, zie ik. Naast het glas met haar gebit. Dat je een zeurende ouwe rot oma bent! Ik beweeg mijn mond zonder geluid te maken. Ik versta je niet, mummelt oma. Ze pakt haar gehoorapparaat en doet het in, terwijl ze argwanend naar me kijkt. Ik ga heel dichtbij haar staan en roep zo hard als ik kan: WILT U OOK THEE?!! Ieieieieie! Haar bed lijkt even op een trampoline. Als ze weer is geland, knikt ze zenuwachtig en frunnikt aan haar gehoorapparaat. Koekje erbij? vraag ik zachtjes.

2 In oma s minikeuken pak ik de waterkoker. Het element is totaal verkalkt. Terwijl ik sta te bedenken hoe fijn het zou zijn als dat met oma s aderen ook zou gebeuren, klapt Armand plotseling de deksel naar beneden, zodat het water alle kanten opspat. Kap daar eens mee! Hij irriteert me mateloos. Wat zeg je? klinkt het vanuit bed. Vijf minuten later zitten we aan de thee en begint oma weer te jammeren: Je moeder was mijn enig kind, alles wat ik had... Het volgende moment stoot Armand zo onverwachts tegen mijn beker, dat een golf hete thee mijn kin brandt. Godverdegodver!! krijs ik en zie dat hij oma s hand beet heeft. Hij knijpt er in alsof het een duizenddingendoekje is. Ik hoor de botjes kraken. Au, au, stamelt oma met tranen in haar ogen: Annet! Ik zet mijn beker neer en roep keihard: LOS ARMAND!! Oma kijkt me vol afgrijzen aan. De tranen stromen nu over haar wangen en ze doet vruchteloze pogingen om haar hand los te wrikken. Ik gris een koekje uit de trommel en houd het Armand voor. Dat werkt gelukkig, hij laat los. In oma s badkamertje ruikt het naar urine. Ik vul snel een teiltje met koud water en dompel even later oma s verkreukelde handje onder. Armand houdt zich gedeisd, terwijl oma doet alsof ze dood gaat. Rustig maar oma. Hier is een paracetamol, dat helpt. Het is alleen gekneusd, geloof ik. Shit. Hoe red ik me hier nu weer uit? Oma vertelt altijd alles aan mijn broer en schoonzus. Wie is Armand, kreunt ze. Ik doe of ik haar niet hoor. Een uur later, als ze eindelijk in slaap is gevallen en ik op weg ben naar de trein, bel ik de receptie: Mijn oma ligt in bed met een gekneusde hand. Hoe kan dat? Ze is heel verward en heeft het steeds over ene Armand. Ik begrijp niet wie ze bedoelt. Werkt die bij u of zo? Nee, niet dat ik weet, zegt de receptioniste. Zal ik de verpleegster waarschuwen? Hoeft niet meteen, antwoord ik. Ik heb oma een pijnstiller gegeven. Ze slaapt. De verpleegster kan beter wat later bij haar gaan kijken.

3 Het is lekker op het terras van het café vlakbij het station, waar ik een karaf witte wijn bestel. Uit de wind en in het lentezonnetje ligt Armand warm tegen me aan, alsof er niets is gebeurd. Zes maanden geleden werd ik s ochtends wakker met een vreemde rechterarm in mijn bed. Hij zat wel aan mij vast, maar wás niet van mij. Helemaal overstuur belde ik mamma. Zij maakte direct een afspraak bij de neuroloog. Die constateerde twee dagen later een zeldzame afwijking. Hij vroeg of ik een sterke drang had om mijn arm te laten amputeren. Armand reageerde meteen en duwde mijn pink zó ver naar achteren dat ik alleen maar: Nee, dat heb ik niet... kon stamelen. Toen we terug naar huis reden en ik net buiten de bebouwde kom het gaspedaal flink intrapte, klopte mamma even op Armand. Ik denk dat je broer toch gelijk heeft lieverd, zei ze. Je moet naar een psychiater. Nee! Dat wil ik niet. Je mag het hem niet vertellen! Maar je hebt hulp nodig schat. Ik zag toch hoe jij jezelf pijn deed daarnet. Dat deed ík niet, dat deed Armand! Arm... De rest van mamma s woorden werd abrupt afgebroken, doordat Armand een hevige ruk aan het stuur gaf. We belandden dwars op de andere weghelft, waar een tegenligger zich in onze auto en in mamma boorde. Zij was op slag dood, de verbijsterde blik nog in haar ogen. Zo kort kan Armand s lontje dus zijn. Het moet niet erger worden, anders laat ik hem toch amputeren. AU! Mijn kreet galmt over het terras. Armand knijpt met zijn duim en wijsvinger hard in mijn been, net boven de knie. De twee vrouwen aan het tafeltje naast ons stoten elkaar aan. Sinds Armand zijn middelvinger naar ze opstak, zitten ze ons steeds te begluren. Ik geef hem een tik op zijn vingers: Jezus Armand! Hou op, je doet me pijn! Het was een grapje. Je kunt ook heel lief zijn, dat weet ik toch? Als antwoord streelt hij zacht over de pijnlijke plek en dan kruipt hij langzaam hoger. Hij wil meteen meer.

4 Ik houd hem tegen. Niet hier, bij die pottenkijkers, zeg ik zacht. Straks, als we thuis zijn. Dan mag je het goedmaken. ***

5 Gebruiksvoorwaarden Het werk van schrijvers en dichters op Nederland Schrijft mag gratis worden gelezen en/of gedownload voor eigen gebruik. Iedere verspreiding, openbaarmaking, verveelvoudiging of bewerking is niet toegestaan.