Ik dacht even dat het weer een droom was. Maar dat is niet zo. Je bent me niet vergeten. Ondanks alles. Kom je nog een keertje langs?

Transcriptie

1 Brieven aan Nathalie Door: Margo Hoogenberk Wat was het fijn je weer te zien. Ik geloofde het niet toen ze zeiden dat er bezoek voor me was, ik ben dat niet gewend. Het was niet eens bezoekuur. Ik droom vaak over je, dat je me komt opzoeken. Soms lees je me voor, zoals ik jou vroeger voorlas. Soms praten we met elkaar, over wat we anders hadden willen doen. Dan zeg ik dat ik van je houd en zeg jij hetzelfde terug. Dan zeg jij dat je inmiddels begrijpt dat het niet mijn schuld was, van papa. Dat je begrijpt hoeveel ik van hem gehouden moet hebben om tot zoiets in staat te zijn. Dat je begrijpt hoe ziek hij was. Soms zit je er gewoon en houd je mijn hand vast. Ik dacht even dat het weer een droom was. Maar dat is niet zo. Je bent me niet vergeten. Ondanks alles. Kom je nog een keertje langs? Weet je het nog? Dat ik je vroeger voorlas? We hadden een oud, dik boek met sprookjes van de Gebroeders Grimm, vol verhalen over prinsessen, heksen, pratende dieren, koningen. Er zaten prachtige tekeningen in, die met de hand zorgvuldig tussen de verhalen waren geplakt. Hoe klein je ook was, je sleepte dat enorme boek je bed in en bleef net zo lang zeuren tot ik je nog een sprookje voorlas. Nog ééntje mama, zei je met je liefste stemmetje. Wat kon ik als je me zo aankeek, de spleet tussen je tanden bloot lachte? Die imperfectie die je van je vader erfde en die maakte dat je zoveel op hem leek. Zijn blonde engelenkrullen op jouw hoofd, in de war van het opgewonden gedraai op je kussen, zijn blauwe ogen, smekend om nog een verhaaltje, jouw eigen kleinemeisjeswangen rood van moeheid. Dát heb je van mij, Nathalie. Ik ben ook dol op verhalen.

2 Daarom wil ik je vertellen wat er gebeurde, vlak voordat je me kwam opzoeken. Ik weet zeker dat jij me wél gelooft. Het ging zo. Ik werd wakker en aan het voeteneind van mijn bed zat een fee, zomaar, alsof ze daar hoorde te zitten. Ze leek zo weggelopen uit één van onze sprookjes. Klein van stuk was ze, met glanzend zilvergrijs haar, een lichtroze jurk, glimmende muiltjes en een vriendelijke glimlach om haar frambozenrode lippen. Ze zei dat ik een wens mocht doen. Ik zou zo graag mijn dochter weer eens zien, wenste ik. Nathalie heet ze. Toen werd ik echt wakker. Feeën bestaan natuurlijk niet, ten minste niet buiten de verhalenboeken. Al is de waarheid soms nauwelijks te onderscheiden van de fantasie. Een paar dagen later was je daar opeens. Je was precies zoals ik me je herinnerde. Blonde krullen, blauwe ogen, het leek wel of je geen dag ouder was geworden. Je klopte op de deur en stapte verlegen de kamer in, lachte naar me, toonde die prachtige kier tussen je voortanden. Mijn wens was uitgekomen. Dat wilde ik je vertellen, Nathalie. Waarom kom je niet meer? Ik mis je zo. Ik heb je al die jaren zo gemist. Ik weet dat het voor jou moeilijk moet zijn geweest, toen papa dood ging. En dat ik werd weggestopt, achter slot en grendel. Alleen maar omdat ik het niet meer aankon hem zo te zien lijden. Je was nog veel te jong om op jezelf aangewezen te zijn. Dat spijt me. Maar voor mij was het minstens zo moeilijk. Dat besef je misschien niet, maar het is niet normaal voor een moeder om haar dochter zo

3 lang te moeten missen. Je liet niks van je horen. Ik was bang dat je niet alleen je vaders uiterlijk, maar ook zijn ziekte had geërfd. Ik dacht dat je dood was. Maar nu weet ik beter. Heb ik weer iets verkeerd gedaan? Vertel het me alsjeblieft! En zeg niet dat je Sterre heet. Ik heb je zelf Nathalie genoemd, toen je lang geleden rood en huilend op mijn buik lag. Kom nog een keer. Ik maak alles goed. Ze zeggen dat je dood bent. Dat je diezelfde rotziekte als je vader had. Dat je hebt gevochten tot het bittere einde, omdat jij niemand had die je uit je lijden kon verlossen. Ze liegen. Ik heb je toch gezien? Alsof een moeder haar eigen dochter niet zou herkennen. De fee was er weer. Gisteren. Of vorige week. Soms duizelt de tijd me. Ze zat op het voeteneind van mijn bed, net als de eerste keer. Haar roze muiltjes bungelden heen en weer. Ze zei dat magie een machtig instrument is. Dat ze me alles kon geven wat mijn hartje begeerde, maar dat ze de overledenen niet kon terughalen. De dood is definitief, zei ze. Maar ik heb haar toch gezien?, riep ik. Ze loog, net als de rest. Nathalie leeft voort in je kleindochter Sterre, zei ze. Ze is haar evenbeeld in uiterlijk en karakter. Maar alleen als je de waarheid accepteert, zal ze terugkomen. Anders zie je haar nooit meer. Feeën bestaan niet, niet buiten de verhalenboeken. Het zullen de pillen wel zijn, weet ik veel wat voor troep ze me hier allemaal laten slikken. Als het lukt, spoel ik ze door het toilet. Mij krijgen ze niet gek. Kom nog een keer langs, Nathalie, alsjeblieft. Dan houden ze hun mond wel.

4 Lieve Sterre, Bedankt voor de mooie bloemen. Het spijt me. Van alles. Ik beloof je dat ik vanaf nu elke dag mijn medicijnen zal slikken en ze niet meer zal wegspoelen. Ik weet niet wat je moeder je over me heeft verteld. Het zal niet fraai zijn geweest. Ik zou zo graag opnieuw beginnen. Wij samen. Kom je nog een keertje langs? Oma

5 Gebruiksvoorwaarden Het werk van schrijvers en dichters op Nederland Schrijft mag gratis worden gelezen en/of gedownload voor eigen gebruik. Iedere verspreiding, openbaarmaking, verveelvoudiging of bewerking is niet toegestaan.