GAMEETDONATIE IN EEN SYSTEEM VAN FAIRE WEDERKERIGHEID. Versie 1.0

Transcriptie

1 GAMEETDONATIE IN EEN SYSTEEM VAN FAIRE WEDERKERIGHEID Versie 1.0 Datum Goedkeuring Methodiek Consensus based

2 Discipline Verantwoording Monodisciplinair NVOG

3 Achtergrond In Nederland overtreft de vraag naar donorzaad en donoreicellen het aanbod. Hiervoor zijn een aantal redenen aan te wijzen. Het aanbod aan donoren is beperkt doordat alleen altruïstische donatie ("donatie om niet") in Nederland is toegestaan. Sinds 2004 is de Wet Donorgegevens Kunstmatige Bevruchting van kracht waarin bepaald is dat anonieme donatie niet mogelijk is en uit donorgameten geboren kinderen het recht hebben op persoonsgegevens van de donor die het mogelijk maken om met hem/haar in contact te komen. Eiceldonoren zijn schaars omdat zij een ingrijpende en belastende IVF-procedure moeten ondergaan om eicellen af te staan, terwijl niet alle potentiële donoren aan de medisch-technische voorwaarden voor IVF kunnen voldoen. De vraag naar gebruik van donorgameten is groot gebleven, ondanks nieuwe behandelmogelijkheden voor infertiele mannen (ICSI) en paren met een hoog risico op een kind met een ernstige genetische aandoening (PGD). Naleving van de Algemene Wet Gelijke Behandeling (brief Minister van VWS aan IVF-centra dd ; PG/E ) maakt dat het aandeel lesbische paren en alleenstaanden die een beroep doen op donorzaad is toegenomen. Paren die donorzaad willen ontvangen richten zich doorgaans tot een van de zaadbanken in Nederland. Paren die gebruik willen maken van donoreicellen zoeken zelf een potentiële donor, of kunnen in de toekomst gebruik maken van gedoneerde gevitrificeerde eicellen. Vanwege het gebrek aan zowel zaad- als eiceldonoren is in Nederland gezocht naar alternatieve methoden. In 2005 is het concept van "spiegeldonatie" in een systeem van zogenaamde "faire wederkerigheid" ontwikkeld (Pennings, 2005a en 2005b). Spiegeldonatie wil zeggen dat gametenruil plaatsvindt tussen twee paren, waarvan het ene paar beschikt over zaadcellen en donoreicellen wenst, en het andere paar beschikt over eicellen en donorzaad nodig heeft. Spiegeldonatie kan rechtstreeks uitgevoerd worden tussen twee paren, of indirect via een bank van donoren en ontvangers. Bij dit laatste geeft de partner gameten waarover het paar beschikt aan een bank, waardoor het paar het recht verwerft gameten die het ontbeert uit de bank te ontvangen. Bij indirecte spiegeldonatie via een bank wordt het principe van "fairness" gehanteerd. Dit wil zeggen dat iemand die gebruik wenst te maken van binnen het systeem beschikbaar gestelde donorgameten een redelijke bijdrage moet leveren om het systeem in stand te houden. Omdat een strikte wederkerigheid, waarbij een paar alleen het recht heeft om te ontvangen als het paar ook doneert niet te handhaven is voor gameetdonatie, is het systeem gewijzigd in "faire wederkerigheid". Dit houdt in dat voor het paar dat zaad of eicellen doneert aan de bank geen wachtlijst voor het ontvangen van gameten bestaat. Paren die niet doneren en geen bijdrage leveren aan de gametenbank hebben ook toegang tot ontvangen uit de bank, maar via een wachtlijst. Aanleiding tot standpunt In Nederland bestaat een tekort aan donorgameten. Als mogelijke oplossing wordt gameetdonatie in een systeem van faire wederkerigheid voorgesteld. Gezien de kwetsbaarheid van de patiëntengroep die het betreft, wil de beroepsgroep een zorgvuldige afweging van voor- en nadelen maken. Voordelen van gameetdonatie in een systeem van faire wederkerigheid Het belangrijkste voordeel van donatie in een systeem van faire wederkerigheid is dat het aantal gameetdonoren toeneemt. Dit verkort de wachtlijsten, en maakt het voor meer paren mogelijk om (in eigen land) behandeld te worden. Een ander voordeel is dat de paren die gameten willen ontvangen via spiegeldonatie waarschijnlijk meer inzicht hebben in wat het medisch-technisch betekent om gameten te doneren, en beter voorbereid zijn op deze procedure. Verder is van orgaandonatie bekend dat het ontvangen van een orgaan vaak beschouwd wordt als een gift waarvan men de "schuld" nooit kan aflossen. Bij spiegeldonatie kan de "schuld" wel afgelost worden, en dit kan het aanvaarden van de gift gemakkelijker maken. 1

4 Nadelen en bezwaren gameetdonatie in een systeem van faire wederkerighei In het systeem van faire wederkerigheid worden paren die eicellen willen ontvangen gelijkgesteld aan paren die zaadcellen willen ontvangen. Eiceldonoren moeten echter een aanzienlijk grotere inspanning leveren dan zaaddonoren. Dit zal een ongelijk aanbod aan eicel- en zaaddonoren tot gevolg hebben. Hierdoor zullen er wachtlijsten voor het ontvangen van met name eicellen blijven bestaan. Er is een groot verschil tussen eicel- en zaaddonoren ten aanzien van de kansen op zwangerschap na eenmalige donatie. De kans op een kind na gebruik van donorzaad is 70-80%, aangezien de ontvanger meerdere cycli geïnsemineerd kan worden. Na behandeling met donoreicellen is de kans op een kind 20-40%, afhankelijk van het aantal embryo's dat vers respectievelijk na cryopreservatie geplaatst kan worden. Spiegeldonatie heeft betrekking op het verstrekken van gameten en niet op de kans op een kind. Er is ook een verschil in de mogelijke gevolgen van de donatie. Het aantal donoreicellen dat bij een IVF-procedure verkregen kan worden is voldoende voor maximaal 2 tot 3 embryotransfers. Hieruit zullen maximaal 1 tot 2 kinderen geboren worden. Donorzaad kan worden gebruikt voor behandelingen bij verschillende ontvangers. Omdat gameetdonoren in Nederland opspoorbaar moeten zijn, kunnen zaaddonoren en eiceldonoren theoretisch met een zeer verschillend aantal biologische kinderen geconfronteerd worden. In een gezin waarin donorzaad is ontvangen en eicellen zijn afgestaan zal de "biologische gezinsgrootte" (eigen plus donorgezinnen) waarschijnlijk minder dan 5 kinderen bedragen, terwijl dat in het gezin waarin eicellen zijn ontvangen en zaad is gedoneerd een veelvoud hiervan kan zijn. Het eventuele contact met deze kinderen kan zeer confronterend zijn, in het bijzonder bij die paren die zelf geen kind gekregen hebben. Dat het contact met donorkinderen pas 16 jaar na hun geboorte kan plaatsvinden, doet hier niet aan af. Paren die een kind hebben gekregen uit behandeling met donorgameten geven bij hernieuwde kinderwens de voorkeur aan een tweede of derde kind van dezelfde donor. Wanneer de donorgameten via spiegeldonatie ontvangen zijn is het om voor de hand liggende redenen niet mogelijk om de donor opnieuw te benaderen. Het systeem van faire wederkerigheid berust op een bonussysteem, waardoor paren die doneren bovenaan de wachtlijst voor het ontvangen komen. Dit roept de vraag op hoe omgegaan moet worden met paren die de intentie hebben om te doneren maar ongeschikt blijken te zijn als donor (zoals mannen met verminderde zaadkwaliteit en vrouwen die verminderde ovariële reserve hebben). De bereidheid van paren om te participeren in het systeem van faire wederkerigheid blijkt afhankelijk te zijn van het feit of zij zelf wel of niet zwanger zijn geworden met ontvangen gameten (Freya enquete in 2006). Daarom is voorgesteld om het moment van doneren uit te stellen tot maximaal een jaar na de geboorte van een kind, en paren die niet zwanger worden vrij te stellen van de plicht tot doneren. Paren die zwanger worden gaan hiermee de morele plicht aan om hun belofte na te komen. Het blijkt psychologisch een moeilijke stap om, wanneer de eigen behandeling achter de rug is, terug te moeten keren naar het centrum voor (in de meeste gevallen) een IVF-behandeling ten behoeve van een ander. De heersende opvatting is dat donatie van gameten op altruïsme en vrijwilligheid moet berusten, en onbaatzuchtig en zonder eigenbelang is (de donor als "belangeloze weldoener"). Het is de vraag of het donerende paar, en de donerende partner in het bijzonder, wel vrijwillig doneert gezien het belang om daardoor zelf op korte termijn te kunnen ontvangen. Als behandelaren zijn we van mening dat we geen donoren moeten werven onder onze infertiele paren, omdat deze zich in een van ons afhankelijke positie bevinden. Als wij zouden participeren in het systeem van faire wederkerigheid dan zouden we ons noodgedwongen inlaten met donorwerving in een arts-patiënt relatie waarin wij dat als onwenselijk beschouwen. Wetgeving Het is in Nederland verboden geld te verdienen aan het beschikbaar stellen van eicellen en zaadcellen. De wet verbiedt ook om voor het beschikbaar stellen van geslachtscellen een vergoeding te vragen die hoger is dan de kosten die direct verband houden met de handelingen die in dat kader worden uitgevoerd. Dit is vastgelegd in de Embryowet (artikel 27) en het Wetboek van Strafrecht (artikel 151b). Het is in dit kader zeer de vraag of de belasting en de kosten van het afstaan van eicellen proportioneel zijn aan die welke gemoeid 2

5 zijn met het afstaan van zaadcellen. In de Wet op de Orgaandonatie (artikel 18c) is het beginsel neergelegd dat bij de aanwijzing van een ontvanger alleen met medische criteria rekening dient te worden gehouden. Indien die criteria geen uitsluitsel geven mag de wachttijd van de ontvanger in de aanwijzing betrokken worden. Bij spiegeldonatie spelen niet-medische criteria, waaronder de bereidheid tot het afstaan van gameten en de bereidheid tot het ondergaan van een IVF-procedure "om niet", een allesbepalende rol. Conclusie Bij een analoge toepassing van de bepaling die in de Wet op de Orgaandonatie (artikel 18c) is vastgelegd, kunnen vraagtekens worden geplaatst bij het systeem van faire wederkerigheid omdat dit mede is gebaseerd op niet-medische criteria. Verder is terughoudendheid geboden omdat paren die zijn aangewezen op donorgameten een kwetsbare patiëntengroep vormen. Ook bevinden paren die instemmen met spiegeldonatie zich in een afhankelijkheidspositie en is het de vraag of de partner die dient te doneren die keuze in volledige vrijheid maakt. Voorts wordt het moeten ondergaan van een IVF-behandeling voor het afstaan van eicellen na het vervullen van de eigen kinderwens als een grote psychologische belasting ervaren. Er is ook twijfel of de paren die doneren in een systeem van faire wederkerigheid de mogelijke gevolgen van contacten met "biologische" kinderen op termijn voldoende kunnen overzien. Om deze redenen is het naar het oordeel van de NVOG de verantwoordelijkheid van een onafhankelijke toezichthouder om procedurele waarborgen aan te brengen teneinde vast te stellen dat de betreffende personen een weloverwogen, onafhankelijke beslissing nemen. Die procedurele waarborgen ontbreken thans. Zolang hier niet aan wordt voldaan acht de NVOG medewerking aan spiegeldonatie van gameten in het systeem van faire wederkerigheid onzorgvuldig en derhalve ongewenst. Literatuur Pennings GP (2005a) Gamete donation in a system of need-adjusted reciprocity. Hum Reprod 20(11): Pennings GP (2005b) Kruisbestuiving. Medisch Contact 60(26): Colofon NVOG standpunt namens de hoogleraren VPG, voorbereid door Prof dr JA Land (gynaecoloog) en Prof dr JLH Evers (gynaecoloog), met advies van Prof dr JH Hubben (jurist). Disclaimer De NVOG sluit iedere aansprakelijkheid uit voor de opmaak en de inhoud van de voorlichtingsfolders of richtlijnen, alsmede voor de gevolgen die de toepassing hiervan in de patiëntenzorg mocht hebben. De NVOG stelt zich daarentegen wel open voor attendering op (vermeende) fouten in de opmaak of inhoud van deze voorlichtingsfolders of richtlijnen. Neemt u dan contact op met het Bureau van de NVOG ( info@nvog.nl). 3