Arbeidshof te Brussel

Transcriptie

1 Repertoriumnummer Uitgifte Uitgereikt aan 2015 / Datum van uitspraak 2 april 2015 Rolnummer op JGR 2014/AB/472 Arbeidshof te Brussel zevende kamer Arrest

2 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 2 SOCIALE ZEKERHEIDSRECHT WERKNEMERS - werkloosheid tegensprekelijk arrest definitief kennisgeving per gerechtsbrief (art. 580, 2, Ger. W.) S. M. appellant, vertegenwoordigd door mr. DE KEERSMAECKER loco mr. BIESEMANS Bart, advocaat te 1700 DILBEEK, Ninoofsesteenweg , tegen 1. RIJKSDIENST VOOR ARBEIDSVOORZIENING, met zetel te 1000 BRUSSEL, Keizerslaan, 7, eerste geïntimeerde, vertegenwoordigd door mr. KRUIJEN V. loco mr. DE BOCK Ernest, advocaat te 1800 VILVOORDE, Xavier Buissetstraat 26, 2. HULPKAS VOOR WERKLOOSHEIDSUITKERINGEN, met zetel te 1210 BRUSSEL, Brabanstraat 62, tweede geïntimeerde, vertegenwoordigd door mevrouw Malschaert K., houdster van een schriftelijke volmacht. *** * Na beraad, spreekt het arbeidshof te Brussel het hiernavolgend arrest uit: Gelet op de stukken van rechtspleging, inzonderheid: - het voor eensluidend verklaard afschrift van het bestreden vonnis, uitgesproken op tegenspraak op 4 april 2014 door de Nederlandstalige arbeidsrechtbank Brussel, 7e kamer (A.R A), - het verzoekschrift tot hoger beroep, ontvangen ter griffie van dit hof op 2 mei 2014, - de neergelegde conclusies, - het schriftelijk advies van het openbaar ministerie, neergelegd ter griffie door substituut-generaal Nathalie Van den Brande op 26 februari 2015,

3 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 3 - de repliek op dit schriftelijk advies, neergelegd voor de heer S. op 16 maart 2015, - de voorgelegde stukken. *** * De partijen hebben hun middelen en conclusies uiteengezet tijdens de openbare terechtzitting van 5 februari 2015, waarna de debatten van rechtswege werden gesloten op 12 februari 2015 (art. 769, 2 e lid, Ger. W.), het openbaar ministerie zijn schriftelijk advies ter griffie heeft neergelegd, de zaak in beraad werd genomen en voor uitspraak gesteld op heden. DE FEITEN EN DE RECHTSPLEGING. *** * 1. De heer S. vroeg op 13 augustus 2004 werkloosheidsuitkeringen aan met ingang op 1 juli De aanvraag werd goedgekeurd door de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening en op 26 augustus 2004 ter kennis gebracht van de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen. In de loop van het jaar 2013 stelde de heer S. volgens zijn verklaring na een telefoontje van een aangestelde van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening - vast dat hij ten onrechte een te laag bedrag aan werkloosheidsuitkeringen ontving sinds 1 juli Hij ontving uitkeringen op basis van de cijfercode 54, terwijl dit 58 diende te zijn. Via zijn uitbetalingsinstelling diende de heer S. op 15 maart 2013 een aanvraag tot herziening in. Deze aanvraag werd door de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening in zijn principe aanvaard bij beslissing van 3 mei De herziening werd echter beperkt tot de periode vanaf 1 januari 2010 omdat, voor de daaraan voorafgaande periode, de verjaring was ingetreden. 2. Bij verzoekschrift van 26 juli 2013 betwistte de heer S. deze beslissing voor de arbeidsrechtbank te Brussel, in zoverre zij geen herziening toekende vanaf 1 juli Het verzoekschrift werd mede gericht tegen de Hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen. Bij vonnis van 4 april 2014, ter kennis gebracht van de heer S. op 10 april 2014, heeft de arbeidsrechtbank de vordering als ongegrond afgewezen.

4 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 4 Bij verzoekschrift van 2 mei 2014 heeft de heer S. hoger beroep ingesteld tegen het vonnis van de arbeidsrechtbank. DE ONTVANKELIJKHEID. Het hoger beroep is regelmatig naar de vorm. Het is ingesteld binnen de maand na de kennisgeving van het bestreden vonnis en is dus eveneens tijdig. Het beroep is ontvankelijk. BEOORDELING. Het vonnis waartegen beroep en de standpunten van partijen. 1. De arbeidsrechtbank oordeelde dat de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening terecht toepassing gemaakt had van de driejarige verjaringstermijn, voorzien door artikel 7, 11 van de Besluitwet van 28 december 1944 betreffende de maatschappelijke zekerheid der arbeiders. Artikel 149 van het Koninklijk Besluit van 25 november 1991 houdende de reglementering van de werkloosheid (verder het werkloosheidsbesluit), dat bepaalt in welke gevallen, en onder welke voorwaarden, de gewestelijk directeur van het werkloosheidskantoor kan overgaan tot de herziening van een vroegere beslissing met betrekking tot het recht op uitkeringen, verwijst uitdrukkelijk naar deze verjaringstermijn. 2. De heer S. roept in de eerste plaats in dat in feite de termijn om beroep aan te tekenen tegen de beslissing van 26 augustus 2004, waarbij hem het recht op werkloosheidsuitkeringen werd toegekend, nog niet verstreken is omdat deze beslissing enkel ter kennis gebracht werd aan de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen en niet aan hem zelf. In overeenstemming met de bepalingen van artikel 13 en 14 van de wet van 11 april 1995 houdende het Handvest van de sociaal verzekerde kon derhalve de beroepstermijn tegen de oorspronkelijke beslissing, waarbij hem het recht op werkloosheidsuitkeringen werd toegekend, niet beginnen te lopen, vermits bij gebreke aan kennisgeving, hij ook niet in kennis gesteld werd van de termijnen om beroep aan te tekenen. De heer S. verwijst daarbij ook naar artikel 2251 van het Burgerlijk Wetboek dat bepaalt dat de verjaring loopt tegen alle personen, behalve tegen hen voor wie de wet een uitzondering maakt. De bepalingen van het Handvest van de sociaal verzekerde zouden een dergelijke uitzondering uitmaken. In ondergeschikte orde vordert de heer S., zowel ten aanzien van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening als ten aanzien van de Hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen een schadevergoeding overeenstemmend met het bedrag van de werkloosheidsuitkeringen die hij te weinig ontving in de periode van 1 juli 2004 tot 31 december Hij stelt dat op deze vordering de verjaringstermijn van het Burgerlijk Wetboek van toepassing is, en verwijst daarbij naar een dertigjarige verjaringstermijn. De heer S. zoekt steun voor zijn stelling in

5 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 5 een cassatiearrest van 6 november 2006, gewezen inzake ziekte- en invaliditeitsverzekering, waarbij het Hof van Cassatie bevestigde dat een vordering kan ingesteld worden tegen een landsbond van mutualiteiten op grond van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek, en dat op deze vordering de specifieke verjaringstermijn, voorzien door de gecoördineerde wetten van 14 juli 1994 op de verplichte verzekering geneeskundige verzorging en uitkeringen, geen toepassing vond. Hij stelt dat niet alleen de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening een vergissing, en dus ook een fout begaan heeft, maar ook de Hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen. Volgens hem had de Hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen, op het ogenblik dat zij de kennisgeving kreeg, uitgaande van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening van de beslissing tot toekenning van het recht op werkloosheidsuitkeringen, met de vermelding van het bedrag van de toegekende uitkeringen, onmiddellijk moeten zien dat dit bedrag niet overeenstemde met de wettelijke bepalingen. 3. De Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening, die niet betwist dat er een fout werd gemaakt bij de toekenning van het recht op werkloosheidsuitkeringen, vraagt de bevestiging van het bestreden vonnis. Hij stelt dat hij een correcte toepassing gemaakt heeft van de wettelijke regeling inzake de verjaring in het bijzonder van artikel 149, 3 van het werkloosheidsbesluit dat uitdrukkelijk voorziet dat een herziening enkel effect hebben in zoverre er geen verjaring is ingetreden. De Rijksdienst wijst erop dat deze bepaling geïnspireerd is door het Handvest van de sociaal verzekerde, en tot doel heeft de rechtszekerheid te garanderen. De regeling inzake de verjaring inzake sociale zekerheid raakt volgens de Rijksdienst de openbare orde. De vordering gegrond verklaren op grond van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek, dat niet de openbare orde raakt, en van de daaraan verbonden verjaringstermijn, zou erop neerkomen de specifieke wettelijke bepalingen inzake de verjaring uit te sluiten. De regels inzake verjaring, zo stelt de Rijksdienst nog, berusten op een bepaald evenwicht vermits zij zowel in het nadeel als in het voordeel van de sociaal verzekerde spelen. Zo kan ook de Rijksdienst de ten onrechte uitbetaalde prestaties slechts terugvorderen binnen de limieten van de verjaring, voorzien in de besluitwet, zelfs indien de betaling het gevolg is van een fout of bedrog van de werkloze die de prestaties heeft verkregen. 4. De Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen is eveneens van oordeel dat de rechtsvordering tot betaling van de werkloosheidsuitkeringen voor de periode voor 1 januari 2010 verjaard is. Voor wat betreft de vordering tot schadeloosstelling op grond van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek stelt de Hulpkas dat haar geen enkele fout kan verwezen worden. Het is de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening die de wettelijke verplichting heeft om het recht op, en het bedrag van, de werkloosheidsuitkering vast te stellen. De uitbetalingsinstelling heeft essentieel de verplichting het dossier van de werkloze bij het werkloosheidsbureau in te dienen met inachtneming van de reglementaire bepalingen, en de uitkeringen te betalen op grond van de aanduidingen vermeld in de uitkeringskaart, bedoeld in artikel 145 van het

6 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 6 werkloosheidsbesluit. De Hulpkas stelt dat niet betwist is dat zij de uitkeringsaanvraag voor het recht op werkloosheidsuitkeringen correct heeft ingediend, en dat zij de uitkeringen heeft uitbetaald overeenkomstig de beslissing van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening. Het is niet de taak van de uitbetalingsinstelling om na te gaan of de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening het bedrag van de werkloosheidsvergoeding correct heeft bepaald. De Hulpkas voegt daaraan toe dat dit in praktijk materieel ook onmogelijk is omdat de documenten, op basis waarvan de code wordt toegekend, aan de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening worden overgemaakt. De vordering zoals gesteund op het werkloosheidsbesluit en gericht tegen de beslissing(en) van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening. 5. Overeenkomstig artikel 7, 13 van de besluitwet van 28 december 1944 betreffende de maatschappelijke zekerheid der arbeiders verjaren de rechtsvorderingen tot uitbetaling van werkloosheidsuitkeringen na drie jaar. Deze termijn gaat in op de eerste dag van het kalenderkwartaal dat volgt op dat waarop de uitkeringen betrekking hebben. Overeenkomstig artikel 149, 1 van het werkloosheidsbesluit herziet de directeur, in toepassing van het besluit en van de artikelen 17,18 en 19 van het Handvest op eigen initiatief, met terugwerkende kracht zijn beslissingen inzake het recht op uitkeringen wanneer hij vaststelt dat de beslissing, waarbij de uitkeringen niet of slechts gedeeltelijk werd toegekend, aangetast is door een juridische of materiële vergissing van het werkloosheidsbureau. Overeenkomstig artikel 149, 3 heeft deze beslissing slechts gevolg voor zover geen verjaring is ingetreden. 6. Overeenkomstig artikel 14 van de wet van 11 april 1995 tot invoering van het Handvest van de Sociale Verzekerde moeten de beslissingen tot toekenning of weigering van de prestaties verplicht een aantal informaties bevatten voor de sociaal verzekerde, onder meer de mogelijkheid om voor de bevoegde rechtbank een beroep in te stellen, het adres van de bevoegde rechtscolleges, de termijn om beroep in te stellen en de wijze waarop dit moet gebeuren. Overeenkomstig al. 2 van dit artikel gaat de termijn om een beroep in te stellen niet in indien de beslissing deze vermeldingen niet bevat. Overeenkomstig artikel 7 van het Handvest moeten de instellingen van sociale zekerheid en de diensten belast met de betaling van de sociale prestaties de belanghebbenden, uiterlijk op het moment van de uitvoering, in kennis stellen van iedere hen betreffende gemotiveerde beslissing. De kennisgeving moet bovendien de bestaande mogelijkheden tot beroep vermelden alsmede de vormen en termijnen die terzake moeten worden nageleefd. 7. Overeenkomstig artikel 142 van het werkloosheidsbesluit is het de directeur, in wiens ambtsgebied de werknemer zijn hoofdverblijfplaats heeft, die alle beslissingen neemt over

7 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 7 het recht op uitkeringen. Overeenkomstig artikel 146, al. 1 van het werkloosheidsbesluit wordt de beslissing vermeld op een uitkeringskaart, waarvan het model vastgesteld is door de Rijksdienst. Overeenkomstig artikel 146, al. 3 wordt een kopie van de uitkeringskaart aan de uitbetalingsinstelling overgemaakt binnen de termijn bedoeld in artikel 145, hetzij binnen de maand. Overeenkomstig artikel 146, al. 4 wordt de beslissing bovendien ter kennis gebracht van de werkloze bij gewone brief indien de beslissing leidt tot (1) een ontzegging, uitsluiting of schorsing van het recht op uitkeringen, (2) een vermindering van de uitkering in toepassing van artikel 130 van het werkloosheidsbesluit. Overeenkomstig artikel 24, 1, al. 2 van het werkloosheidsbesluit hebben de uitbetalingsinstellingen, daarin begrepen de Hulpkas voor werkloosheidsuitkeringen, ter uitvoering van de artikelen 7 en 13 tot 16 van het Handvest van de sociaal verzekerde, de opdracht om, door overhandiging of gewone verzending van een geschrift, de werknemers binnen de maand, te rekenen vanaf de derde werkdag na de verzending van de uitkeringskaart, in kennis te stellen van de beslissingen bedoeld in artikel 146, behalve indien de beslissing reeds door de Rijksdienst werd medegedeeld of indien zij de loutere hernieuwing inhoudt van een voorheen medegedeelde beslissing. 8. Uit deze bepalingen volgt dat, anders dan hij voorhoudt en anders dan gesteld wordt in het bestreden vonnis, de heer S. in principe wel, door tussenkomst van de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen een kennisgeving moet ontvangen hebben van de beslissing betreffende zijn recht op werkloosheidsuitkeringen. Het Hof heeft op de pleitzitting zowel aan de heer S., als aan de Hulpkas gevraagd een kopie neer te leggen van de kennisgeving door de Hulpkas. De Hulpkas heeft geantwoord dat zij deze documenten niet zo lang bewaart. De raadsman van de heer S. heef meegedeeld dat volgens de reglementering er geen kennisgeving aan de heer S. moest gebeuren. Het hof is aldus niet in de mogelijkheid om met zekerheid vast te stellen of er een kennisgeving gebeurde, welk de inhoud was van deze kennisgeving en of de kennisgeving informatie bevatte in verband met de beroepsmogelijkheid. Gelet op de datum van de beslissing en kennisgeving in 2004 kan aan de Hulpkas niet verweten worden geen kopie van de kennisgeving bewaard te hebben. 9. In ieder geval moet echter, samen met de eerste rechter, worden vastgesteld dat zelfs indien de beslissing niet ter kennis zou gebracht zijn van de heer S., en deze niet zou geïnformeerd zijn over de mogelijkheden om beroep in te stellen tegen de beslissing van 26 augustus 2004, zulks niet tot gevolg heeft dat de verjaringstermijn voor de vordering tot betaling van de uitkeringen, of het supplement van de uitkeringen, niet ingaat (Cass. 10 mei 2010, S F). 10.

8 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 8 De Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening heeft dan ook terecht, in zijn beslissing van 3 mei 2013 toepassing gemaakt van artikel 7, 13 van de besluitwet van 28 december 1944 en van artikel 149, 3 van het werkloosheidsbesluit. De vordering zoals gesteund op artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek. De vordering ten aanzien van de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening. 11. De regels met betrekking tot de verjaring van de vordering tot betaling van sociale zekerheidsbijdragen raken, volgens de unanieme rechtspraak en rechtsleer, de openbare orde. Zij strekken er immers toe de belangen van de gemeenschap te beschermen en te beletten dat sociale zekerheidsinstellingen geconfronteerd worden met een accumulatie van vorderingen en schulden (zie J.F. FUNCK, Prescription et délai raisonnable en sécurité sociale. Question d actualité, in Questions spéciales de droit social. Hommage à Michel DUMONT, CUP, vol. 150, p met verwijzing naar rechtspraak en rechtsleer). Recent heeft het Hof van Cassatie, althans voor wat betreft de vorderingen van een openbaar centrum voor maatschappelijk welzijn, dit karakter van openbare orde ook erkend voor de verjaringstermijn voor de terugvordering van onverschuldigde prestaties, met de verplichting voor de rechter om ambtshalve te onderzoeken of de verjaring niet is ingetreden (Cass , J.T.T.2014, 1). Het vaststellen van specifieke regels in het sociale zekerheidsrecht met betrekking tot de terugvordering van onverschuldigde prestaties, en met betrekking tot de vordering tot betaling van prestaties, houdt verband met de specifieke eigenheden van het sociaal recht die het noodzakelijk maken af te wijken van de algemene regels van het burgerlijk recht. Zulks werd door de wetgever verwoord in de Memorie van Toelichting bij de wet van 29 juni 1981 houdende de algemene beginselen van de sociale zekerheid voor werknemers, waarbij het voorstel om tot een uniforme verjaringstermijn voor de terugvordering van sociale zekerheidsprestaties te komen, (opgenomen in artikel 30 van de wet dat echter nog niet in werking getreden is), als volgt wordt verwoord: De eigen aard en het toenemend technisch aspect van de normatieve teksten die ons sociale zekerheidssysteem beheersen vereisen een bijzondere regeling voor de materie van de terugvordering van onverschuldigde bijdragen ten aanzien van de principes van het burgerlijk recht. 12. Artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek heeft inderdaad een algemene reikwijdte en kan derhalve ook toepassing kan vinden in de sociale zekerheidsreglementering. Het bijzonder karakter van de sociale zekerheidsreglementering verzet er zich echter tegen dat op een vordering die, zoals in huidige betwisting, als werkelijk voorwerp heeft het bekomen van sociale zekerheidsprestaties die men ten onrechte niet genoten heeft, een andere verjaringstermijn toepassing zou vinden dan deze die door de wetgever specifiek voorzien is,

9 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 9 en dit alleen doordat men de vordering eveneens kan kwalificeren als een vordering tot herstel van een schade, omdat er een fout in hoofde van de sociale zekerheidsinstelling kan aangetoond worden. Ter zake kan geen analogie gemaakt worden met de algemeen aanvaarde toepassing van de regel vervat in artikel 26 van de Voorafgaande Titel van het Wetboek van Strafvordering dat bepaalt dat de burgerlijke vordering, die uit een misdrijf voortvloeit, niet kan verjaren voordat de strafvordering verjaart. Deze regel is eveneens van openbare orde en artikel 28 van dezelfde wet voorziet bovendien dat hij van toepassing is in alle door bijzondere wetten geregelde zaken. Artikel 2262bis van het Burgerlijk Wetboek, dat betrekking heeft op alle rechtsvorderingen tot vergoeding van schade op grond van buitencontractuele aansprakelijkheid voorziet niet, zoals artikel 28 van de Voorafgaande Titel van het Wetboek van Strafvordering, dat deze regeling ook toepassing vindt op alle door bijzondere wetten geregelde zaken. De verjaringstermijnen, opgenomen onder titel XX van het Burgerlijk Wetboek raken de openbare orde niet, vermits uitdrukkelijk bepaald wordt dat de rechter die verjaring niet ambtshalve mag opwerpen (art. 2223). 13. Terecht merkt de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening, daarin gevolgd door de eerste rechter, op dat de toepassing van de verjaringstermijn voorzien door artikel 2262 van het Burgerlijk Wetboek in het sociale zekerheidsrecht, tot een grote rechtsonzekerheid zal leiden. De verkeerde of onvolledige betaling van een prestatie is vaak het gevolg van een vergissing van de sociale zekerheidsinstelling, zodanig dat in een zeer groot aantal zaken de bijzondere verjaringstermijn uit de sociale zekerheidsregeling geen toepassing zou vinden. Bovendien moet men dan consequent dezelfde regel ook aanhouden voor de vordering tot terugbetaling van de onverschuldigde prestaties, waarbij ook de sociale zekerheidsinstelling, telkens als een onverschuldigde betaling steunt op een (ook niet intentionele) fout van de sociaal verzekerde, de bijzondere verjaringstermijn zou kunnen ontlopen. Bovendien moet rekening gehouden worden met het feit dat de verjaringstermijn van 5 jaar (en niet van 30 jaar zoals aangevoerd door de heer S. ) voorzien door artikel 2262 van het Burgerlijk Wetboek slechts loopt vanaf de dag volgend op die waarop de benadeelde kennis heeft gekregen van de schade of van de verzwaring ervan en van de identiteit van de daarvoor aansprakelijke persoon. Wanneer het gaat om een vordering van de sociaal verzekerde tot betaling van een prestatie zal het zeer moeilijk zijn te bepalen welke de dag is waarop hij kennis gekregen heeft van de schade. Is dit de dag waarop hij een onvolledige uitkering heeft gekregen of is dit dag waarop iemand hem er, toevallig, op gewezen heeft dat hij een te lage uitkering heeft gekregen? Wanneer het gaat om een (terug) vordering van de sociale zekerheidsinstelling, dan zal het in vele gevallen zo zijn dat deze slechts met een belangrijke vertraging kennis krijgt van het schade verwekkend feit, met als gevolg dat de verjaringstermijn vaak heel wat mee dan 5 jaar zal bedragen.

10 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p Het hof meent aldus het door de heer S. ingeroepen cassatiearrest van 6 november 2006 (Arr. Cass. 2006, 2232 en niet te moeten volgen en bevestigt aldus het vonnis van de eerste rechter. De vordering ten aanzien van de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen. Overeenkomstig artikel 146 van het werkloosheidsbesluit is het de taak van de gewestelijk directeur van het werkloosheidsbureau om een beslissing te nemen over het recht op werkloosheidsuitkeringen. Overeenkomstig artikel 24, 2 van het werkloosheidsbesluit hebben de uitbetalingsinstellingen tot taak (1) het dossier van de werknemers bij het werkloosheidsbureau in te dienen met inachtneming van de reglementaire bepalingen; (2) de uitkeringen en de andere prestaties die aan de werknemers toekomen uit te betalen op grond van de aanduidingen vermeld op de uitkeringskaart, bedoeld in artikel 146, met inachtneming van de wettelijke en reglementaire bepalingen; (3) aan de werknemers of aan de bevoegde dienst of instelling de documenten of de gegevens te verstrekken die voorgeschreven zijn door de wettelijke of reglementaire bepalingen. Overeenkomstig artikel 24, 1 hebben de uitbetalingsinstellingen daarnaast een aantal informatieverplichtingen ten aanzien van de werkloze, die essentieel hun oorsprong vinden in de bepalingen van de wet van 11 april 1995 houdende het Handvest van de sociaal verzekerde. Overeenkomstig artikel 24, 1, al. 1, 3 moeten de uitbetalingsinstellingen de werknemer kosteloos raad geven en hem alle dienstige inlichtingen verstrekken betreffende zijn rechten en verplichtingen met betrekking tot de werkloosheidsverzekering. Alinea 3 van de zelfde bepaling geeft een opsomming van wat de in alinea 1 bedoelde dienstige inlichtingen omvatten. Het gaat onder meer over de wachttijd en toekenningsvoorwaarden, het uitkeringsstelsel, de berekeningswijze en het bedrag van de uitkering en de door de werknemer na te leven formaliteiten inzake de tijdige indiening van een volledig dossier, de inschrijving als werkzoekende, de aangifte van de persoonlijke en familiale toestand en de aangifte en controle van de periodes van volledige werkloosheid. Uit deze bepalingen blijkt dat het de essentiële taak is van de uitbetalingsinstellingen om enerzijds op een correcte wijze het dossier van de werknemer bij het werkloosheidsbureau in te dienen met inachtneming van de reglementaire bepalingen en anderzijds om, op het ogenblik van de aanvraag, de werkloze te informeren over de rechten en verplichtingen die hij heeft in het kader van de werkloosheidsverzekering. Uit deze bepalingen blijkt niet dat de uitbetalingsinstelling de verplichting heeft om, bij ontvangst van de uitkeringskaart opgesteld door de gewestelijk directeur, waarin het bedrag van de werkloosheidsuitkeringen wordt bepaald, zelf een controle uit te voeren op de correctheid van de door de gewestelijk directeur genomen beslissing. De

11 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 11 uitbetalingsinstelling dient aan de werkloze de uitkeringskaart over te maken en de uitkeringen te betalen op grond van de aanduidingen vermeld op de uitkeringskaart. De vordering, zoals gericht ten aanzien van de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen op basis van artikel 1382 van het Burgerlijk Wetboek, is dan ook ongegrond. OM DEZE REDENEN HET ARBEIDSHOF Gelet op de Wet van 15 juni 1935 op het taalgebruik in gerechtszaken, in het bijzonder op het artikel 24, Rechtsprekend op tegenspraak, Gelet op het schriftelijk advies van mevrouw Nathalie Van den Brande, substituut-generaal, waarop repliek voor de heer S., Verklaart het hoger beroep ontvankelijk, doch ongegrond en bevestigt het bestreden vonnis. Veroordeelt, in overeenstemming met art. 1017, al. 2 van het Gerechtelijk Wetboek de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening en de Hulpkas voor Werkloosheidsuitkeringen ieder tot de helft van de kosten van het hoger beroep, tot op heden begroot in hoofde van de heer S. op 160,36 rechtsplegingsvergoeding. Aldus gewezen en ondertekend door de zevende kamer van het Arbeidshof te Brussel, samengesteld uit:

12 Arbeidshof te Brussel 2014/AB/472 p. 12 Fernand KENIS, raadsheer, Paul DEPRETER, raadsheer in sociale zaken, werkgever, Jean-Paul BUEKENHOUT, raadsheer in sociale zaken, werknemerbediende, bijgestaan door : Sven VAN DER HOEVEN, griffier. Fernand KENIS; Sven VAN DER HOEVEN; Paul DEPRETER Jean-Paul BUEKENHOUT en uitgesproken op de openbare terechtzitting van donderdag 02 april 2015 door: Fernand KENIS, raadsheer, bijgestaan door Sven VAN DER HOEVEN, griffier. Fernand KENIS Sven VAN DER HOEVEN