Autovaccinatie - Home

Transcriptie

1 Autovaccinatie - Home Gewrichtsontsteking (reuma in al zijn vormen), eczeem, psoriasis, artritis psoriatica, allergie, multiple sclerose, reumatische artritis, chronische Q-koorts, chronische ziekte van Lyme, de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, ziekte van Besnier Boeck (sarcoïdosis), om er maar een paar te noemen, het zijn stuk voor stuk ernstige, chronische ziekten die op het oog niets met elkaar te maken hebben en ook heel verschillend worden behandeld. Toch berusten ze allemaal op hetzelfde probleem: het immuunsysteem vernietigt de lichaamseigen weefsels en organen. Dat heet auto-immuniteit en daarom noemt men die ziekten: auto-immuunziekten. Autovaccinatie bestaat in Duitsland al meer dan 100 jaar en wordt o.a. toegepast bij aandoeningen die niet met antibiotica zijn te genezen. Het autovaccin wordt bereid uit lichaamseigen ontstekingsstoffen van de patiënt zelf. In Duitsland is autovaccinatie reguliere geneeskunde. Voor meer informatie kijkt u op Net als de Duitse methode heeft de op deze site beschreven autovaccinatie het doel om het immuunsysteem effectiever te maken. Bij auto-immuniteit zitten de ziekteverwekkers echter in de bloedcellen en daarom wordt het eigen bloed van de patiënt gebruikt om het autovaccin te produceren. Hiermee worden de in het lichaam achtergebleven restanten van doorgemaakte infecties opgeruimd en is genezing van de chronische ziekte in principe mogelijk. Met de gebruikelijke behandelingen kunnen de ziekteverschijnselen worden onderdrukt, maar meer niet. Deze nieuwe, maar in Nederland nog niet algemeen erkende methode, wordt uitgelegd aan de hand van historische en hedendaagse medische ontdekkingen, ervaringen en resultaten. Autovaccinatie is een behandeling zonder medicijnen. De kans op ongewenste bijwerkingen is daardoor minimaal. Bovendien zijn de kosten daardoor laag. Ik raad u aan alle hoofdstukken (zie het menu boven en rechts) goed door te nemen. U kunt dan bepalen of autovaccinatie in uw situatie in aanmerking zou kunnen komen. Na een gesprek met u, telefonisch en zo nodig in de praktijk, kan u tenslotte uw eigen conclusies te trekken. Beltrum, Nederland. L. Kunst, Arts. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 1 van 37

2 Samenvatting autovaccinatie Bacteriële infecties die zijn genezen, laten sporen achter in ons lichaam. Het lichaam vergeet namelijk niets. Dat heeft voor- en nadelen. Voordelen: Ons immuunsysteem heeft een geheugen waarin de kenmerken zijn opgeslagen van kwaadaardige bacteriën die ons in het verleden ziek hebben gemaakt. Zodra die bacteriën opnieuw binnendringen, worden ze door het immuunsysteem met antistoffen direct onschadelijk gemaakt en worden we niet ziek. Dat heet immuniteit. Nadelen: Diverse bacteriën weten te ontsnappen aan het immuunsysteem. Zij kapselen zich in, dringen de cellen van het immuunsysteem binnen en ontregelen het immuunsysteem heel geleidelijk. Ons immuunsysteem kan daardoor op den duur geen onderscheid meer maken tussen vriend en vijand en begint de eigen lichaamscellen aan te vallen. Zo ontstaat auto-immuniteit. Auto-immuniteit komt bij iedereen tot op zekere hoogte voor en is onderdeel van het verouderen. Afhankelijk van iemands erfelijke aanleg kunnen op deze manier ook autoimmuunziekten ontstaan. De bekende en meest voorkomende chronische ziekten zijn: zie Om auto-immuniteit te bestrijden gebruikt de medische wetenschap bijnierschorshormonen, ontstekingsremmers en middelen die de functie van het immuunsysteem onderdrukken en de klachten doen afnemen. Echter, deze middelen kunnen de auto-immuniteit zélf niet stoppen; integendeel. Bovendien hebben ze vaak ernstige, ongewenste bijwerkingen. Autovaccinatie daarentegen is een methode waardoor de ingekapselde bacteriële resten worden aangepakt door het immuunsysteem zelf. Met dit doel wordt een preparaat uit het bloed van de patiënt gemaakt en ingespoten. De behandeling heeft geen ongewenste bijwerkingen. Wel kunnen tijdelijke, voorbijgaande, verergeringen van de bestaande klachten optreden kort na een injectie die er op wijzen dat de behandeling aanslaat. De injecties worden met tussenpozen van 1-2- weken herhaald. Als de behandeling aanslaat, wat binnen 3 maanden duidelijk is, wordt deze voorgezet totdat de autoimmuunziekte verdwenen is. Wie al jaren ziek is, zal begrijpen dat genezing tijd kost, ook al wordt de juiste methode toegepast. De behandeling valt binnen de categorie experimenteel. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 2 van 37

3 Autovaccinatie - Inleiding Iedereen weet dat vaccinatie bij jonge kinderen wordt toegepast ter voorkoming van acute infectieziekten, zoals difterie, kinkhoest, tetanus, polio, enz. Autovaccinatie, zoals op deze website besproken wordt, is heel iets anders. Het is een compleet nieuwe (nu nog experimentele) methode ter behandeling van ziekten die volgens de heersende opvattingen niet zijn te genezen, zoals allergie, chronische ontstekingen en auto-immuunziekten. In de diergeneeskunde is autovaccinatie niet ongebruikelijk bij de behandeling van chronische ontstekingen wanneer antibiotica niets kunnen uitrichten. Weefsel of weefselvocht van het zieke dier zelf wordt bij deze vorm van autovaccinatie zodanig bewerkt dat het na injectie bij dat dier een genezingsreactie opwekt. Bij de mens wordt autovaccinatie in Duitsland toegepast en beschouwd als reguliere geneeskunde. Meestal bij patiënten met zwerende puisten e.d. die niet op antibiotica reageren. Vocht uit de ontstekingsplek of zweer wordt gebruikt om daarmee een autovaccin te bereiden. De methode die op deze site wordt beschreven is een verdere ontwikkeling daarvan, is gebaseerd op normaal bloed en is ook voor andere ziekten bedoeld. Door de autovaccinatie wordt het immuunsysteem ge-herprogrammeerd, te vergelijken met een computer die na jarenlang gebruik steeds trager is geworden en opnieuw geïnstalleerd wordt. Dit resetten van het immuunsysteem gaat echter niet zo snel als bij een computer. De genezingsverschijnselen laten in de meeste gevallen enkele maanden op zich wachten. Het in enkele buisjes afgenomen bloed wordt in het laboratorium zodanig behandeld dat het na injectie het natuurlijke genezingsvermogen van de patiënt herstelt. De pijnloze injecties worden op gezette tijden een aantal malen herhaald. Er treden geen ongewenste bijwerkingen bij op en er worden geen geneesmiddelen aan het preparaat toegevoegd. Lees meer op het autovaccin. Het logo dat ik voor de Autovaccinatie heb samengesteld symboliseert het principe van de behandeling: een kringloop van lichaamseigen bestanddelen waaraan geen middelen "van buitenaf" te pas komen. Lees het vervolg in dit document. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 3 van 37

4 1. Chronische ontstekingsziekten Gewrichtsontsteking (reuma in al zijn vormen), eczeem, psoriasis, artritis psoriatica, allergie, multiple sclerose, reumatische artritis, chronische Q-koorts, chronische ziekte van Lyme, de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa, ziekte van Besnier Boeck (sarcoïdosis), om er maar een paar te noemen, het zijn stuk voor stuk ernstige, chronische ziekten die op het oog niets met elkaar te maken hebben en ook heel verschillend worden behandeld. Toch berusten ze allemaal op hetzelfde probleem: het immuunsysteem vernietigt de lichaamseigen weefsels en organen. Dat heet auto-immuniteit en daarom noemt men die ziekten: auto-immuunziekten. Auto-immuniteit betekent dat het immuunsysteem een soort burgeroorlog in ons lichaam heeft ontketend. In plaats van bescherming te bieden tegen gevaren uit de buitenwereld: bacteriën, virussen of schimmels, vernietigt ons afweersysteem de eigen lichaamscellen en organen door chronische ontstekingen te veroorzaken. Bacteriën kunnen in het laboratorium op de gebruikelijke wijze niet worden aangetoond bij deze ziekten. En omdat niet bekend is waardoor het immuunsysteem ontspoort, is een genezende behandeling ook niet voorhanden. Meestal worden dit soort chronische ontstekingen behandeld met ontstekingsremmers, maar helaas wordt het immuunsysteem zelf daardoor ook geremd, wat op de lange duur funest is. Op deze website wordt uiteengezet dat deze chronische ontstekingen in veel gevallen op één en dezelfde oorzaak kunnen berusten, namelijk op restanten van doorgemaakte, gewone ontstekingen in de voorgeschiedenis, zoals doorgemaakte bacteriële en virale infecties, die zijn verlopen als verkoudheid, keelontsteking, tandvlees- en tandwortelontsteking, luchtwegontsteking, urinewegontsteking, huidinfectie, e.d. Doordat antibiotica tegen die ontstekingen zijn gebruikt kan het achterblijven van die restanten zijn bevorderd; maar ook zonder antibioticagebruik is dat mogelijk. Met andere woorden: de oorspronkelijke ontsteking is in dat geval nooit 100% genezen, maar is doorgegaan als een ondergronds schroeiproces, zoals een heidebrand die in de loop der tijd grote schade kan aanrichten. Ook kunnen bacteriën, als resten van een acute ontsteking, op een bepaalde plek in het lichaam achterblijven en een "haard" vormen van waaruit voortdurend "toxinen" (giftige stoffen) in het lichaam verspreid worden die een chronische ontsteking elders in het lichaam veroorzaken. c L. Kunst, arts. pg. 4 van 37

5 2. Het gezag van Robert Koch Chronische ontstekingsziekten worden in de medische praktijk niet herkend en erkend als bacteriële ontstekingen. Men noemt ze daarom ook wel steriele ontstekingen' en/of autoimmuunziekten. Robert Koch (afb.), één van de grondleggers van de bacteriologie, stelde namelijk in zijn tijd ( ) strikte regels op omtrent bacteriën die bij ziekten een rol spelen. Volgens Koch is elke bacteriesoort onder de microscoop herkenbaar door één constante identieke vorm, die op één kenmerkende wijze kolonies vormt op een voedingsbodem in het laboratorium. Eén der belangrijkste regels die volgens Koch hieruit voortvloeide was, dat als bij een bepaalde ziekte in het laboratorium geen bacteriën in deze vorm uit het bloed of uit de ontstoken weefsels van een patiënt kunnen worden gekweekt, dat die ziekte ook niet door bacteriën veroorzaakt kon zijn. Die conclusie betekende dat bacteriën geen betekenis hebben als oorzakelijke factor bij de zogenaamde steriele chronische ontstekingen zoals reuma, psoriasis, multiple sclerose, dichtslibben van bloedvaten, (in principe bij alle auto-immuunziekten), omdat bij deze ziekten geen virulente bacteriën worden aangetroffen in het bloed of in de zieke weefsels. Maar is die conclusie juist? Pas in onze tijd kon het antwoord op deze vraag gegeven worden dankzij nieuwe ontwikkelingen. We weten nu dat een bacterie zijn uiterlijke kenmerken, zijn eigenschappen en zelfs zijn gedrag kan aanpassen. Het gaat hierbij om een verdedigingsmechanisme waarmee de bacterie -vaak met succes- weet te overleven onder ongunstige levensomstandigheden, zoals de activiteit van het immuunsysteem of de dodelijke werking van antibiotica. Bacteriën kunnen dus in meer dan één vorm bestaan en door dit inzicht is één der belangrijkste stellingen van Koch onderuit gehaald. Na zo'n metamorfose zijn bacteriën nauwelijks als klassieke bacterie herkenbaar onder de microscoop. Ook de onderlinge verschillen tussen uiteenlopende bacteriën vallen daardoor weg. Met de methoden uit de tijd van Koch, die ook heden ten dage nog dagelijks worden gebruikt: de kweek op cultuurbodem en microscopisch onderzoek, zijn dit type bacteriën dus niet op te sporen en te determineren. Met nieuwe methoden (DNA onderzoek) weten we tegenwoordig dat in bloed van "gezonde" mensen waarin geen bacteriën gekweekt kunnen worden, toch bacteriële resten aanwezig kunnen zijn (de andere bacterievormen) die ons schade kunnen berokkenen. Helaas is dit inzicht nog geen gemeengoed. De "klassieke" opvattingen en het gezag van Koch zijn taai. De meningen zijn dus nog verdeeld. Meer hierover in de hoofdstukken 3, 4 en 7 op deze site. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 5 van 37

6 3. Nieuwe ontwikkelingen in de bacteriologie Door diverse bacteriologische onderzoekers uit de vorige eeuw zijn nieuwe feiten gepubliceerd waaruit blijkt dat klassieke bacteriën kunnen overleven in voor hen ongunstige leefsituaties. Ze blijken bijvoorbeeld onder invloed van antibiotica vrij gemakkelijk hun vorm en eigenschappen te kunnen wijzigen. In die veranderde vorm voldoen ze niet meer aan de Kochse postulaten, die lange tijd zijn gehanteerd als kerkelijke dogma's; maar dan in de bacteriologie. Door de strikte navolgers van Koch zijn deze ontdekkingen stelselmatig van de hand gewezen, met name omdat deze afwijkende bacterietypen niet kweekbaar zijn op de gebruikelijke voedingsbodems en ook omdat ze ongevoelig zijn voor antibiotica. Echter, recente technische mogelijkheden voor het opsporen van bacteriologisch DNA hebben de postulaten van Koch in de laatste decennia ondergraven en daarmee de beperkende, klassieke bacteriologische opvattingen. In het medische gedachtegoed en in de medische praktijk zijn deze nieuwe inzichten echter nog onvoldoende doorgedrongen. c L. Kunst, arts. pg. 6 van 37

7 4. Polymerase Chain Reaction (PCR) Met de klassieke kweekmethode kunnen levende bacteriën in het microbiologisch laboratorium worden geïdentificeerd, maar het is al langere tijd bekend dat lang niet alle bacteriën op die wijze kweekbaar zijn. Sinds de ontwikkeling van de Polymerase Chain Reaction (PCR) door Dr. Kary Mullis (afb.) in 1983, kunnen op de huid, in de darm of in de luchtwegen 10x zoveel soorten micro-organismen worden opgespoord als met de klassieke kweekmethode op een voedingsbodem. Dit opsporen is mogelijk dankzij de aanwezigheid van DNA van de bacterie die een infectie veroorzaakt. Zelfs vele jaren nadat de besmetting met een bacterie heeft plaats gehad, kan dit DNA nog worden aangetroffen in het lichaam. Zo kan het gebeuren dat bij ogenschijnlijk gezonde mensen zeer kleine hoeveelheden bacterieel DNA worden opgespoord in het bloed als restant van een ogenschijnlijk volledig genezen infectie die men ooit heeft doorgemaakt. Er zijn daardoor sterke aanwijzingen gekomen dat bij chronische ziekten met negatieve bloedkweek de rol van bacteriën belangrijker is dan tot voor kort werd gedacht. Bacterieel DNA is namelijk in het bijzonder aangetroffen in de aangetaste organen van patiënten met auto-immuunziekten, o.a. ook in de wand van dichtslibbende bloedvaten (atherosclerose). Met de zogenaamde real time PCR is het zelfs mogelijk om de hoeveelheid bacterieel DNA die aanwezig is in cellen precies te bepalen. Het is gebleken dat virussen een rol spelen als wegbereiders voor het overleven van bacteriën in de cellen van het immuunsysteem. Daardoor ontspoort het immuunsysteem en ontstaat auto-immuniteit; een vorm van progressieve zelfvernietiging die in mindere mate bij iedereen optreedt en bepalend is voor het verouderingsproces. Wereldwijd beginnen diverse onderzoekers nu een relatie tussen e.e.a. te leggen, maar dit inzicht is in de geneeskunde van alle dag nog niet doorgebroken, laat staan dat het tot een nieuwe, effectieve behandeling heeft geleid. c L. Kunst, arts. pg. 7 van 37

8 5. Ons afweersysteem Op de afbeelding hiernaast ziet u een stuk of veertig rode bloedlichaampjes en één wit bloedlichaampje (omkaderd); klik voor een vergroting. Witte bloedlichaampjes zijn de soldaten van ons afweersysteem, dat in de vakliteratuur de naam immuunsysteem draagt. Bepaalde gespecialiseerde witte bloedlichaampjes, de macrofagen, vormen daarin de voorhoede als onderdeel van het aangeboren immuunsysteem. Het binnendringen van schadelijke microorganismen en andere ongewenste stoffen nemen de macrofagen waar met een soort antennes. Daarmee komen ze direct in actie om ons te beschermen. Ze doen dit o.a. door schadelijke bacteriën aan te trekken, op te eten en te verteren (fagocytose). Vervolgens slaan ze alarm om het hele immuunsysteem te mobiliseren. Ook kankercellen worden op deze manier rechtsreeks aangevallen door macrofagen. Diezelfde macrofagen kunnen echter ook een bron van chronische ziekten en kanker zijn als de activiteit van hun alarmsysteem door virussen is lamgelegd. In dat geval worden de bacteriën na te zijn opgenomen in de macrofagen niet volledig verteerd. Er blijven resten van over die in de macrofagen overleven. Die resten kunnen in de vorm van bacterieel DNA daarin achterblijven, of zich vermenigvuldigen als zogenaamde "Cell Wall Deficient Bacteria", afgekort CWDB. (zie: De macrofagen zijn hierdoor niet meer in staat hun verdedigende rol te spelen; integendeel. Bij hun afsterven kunnen de vrijkomende CWDB weer in andere macrofagen terecht komen. Een vicieuze cirkel is ontstaan; een voortdurende microbiologische belasting van het immuunsysteem. Dat dit bij het klimmen der jaren meer en meer verzwakt, zodat allerlei gezondheidsproblemen ontstaan, is dus niet zo vreemd en bij iedereen treedt dit in meer of mindere mate op. Daardoor worden we bij het ouder worden vatbaarder voor infecties van buiten af en voor ouderdomskwalen van binnenuit. Het probleem is te vergelijken met een computer die door allerlei ongewenst informatie die van buitenaf binnenkomt, op den duur steeds trager wordt en tenslotte crasht. Wereldwijd wordt onderzoek verricht om macrofagen te reactiveren en zodoende nieuwe therapieën te ontwikkelen tegen chronische infecties en kanker, de grootste uitdagers van de hedendaagse geneeskunde. Ook is het ontwikkelen van vaccins tegen virussen in dit verband heel belangrijk. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 8 van 37

9 6. Auto-immuunziekten Een besmetting met virulente (=agressieve) bacteriën wordt door een gezond immuunsysteem beantwoord met een acute ontstekingsreactie en soms met flink ziek zijn. Bij mensen met een sterk afweersysteem kunnen bacteriën zonder gebruik van geneesmiddelen meestal volledig vernietigd worden en uiteindelijk treedt genezing op; zo ging het vroeger in elk geval. Wie vooraf al zwak was, kwam door de infectie te overlijden of raakte levenslang gehandicapt. Tegenwoordig worden dergelijke ernstige toestanden voorkomen door het gebruik van antibiotica en wordt het genezingsproces verlicht en versneld. Bij chronische ontstekingen, zoals reumatische artritis en andere auto-immuunziekten, is zo n relatie tussen ziekte en een bacteriële oorzaak nooit gevonden. Dat is verklaarbaar doordat er vele jaren kunnen verlopen tussen de oorspronkelijke infectie en de uitbraak van de chronische ziekte. Als niet aan een verband wordt gedacht, wordt er ook geen onderzoek naar gedaan. Algemeen wordt aangenomen dat auto-immuunziekten bepaald worden door de erfelijke aanleg in combinatie met onbekende ziekmakende factoren. De aanleg bepaalt welke organen of orgaansystemen extra kwetsbaar zijn en worden aangetast door de chronische ontsteking. Omgevingsfactoren worden gezien als een aanleiding waardoor de genetische factoren geprikkeld worden en de ziekte tot uiting komt. Auto-immuunziekten kunnen zonder aanwijsbare aanleiding uitbreken maar soms ook in aansluiting op een schijnbaar onbelangrijke gebeurtenis, zoals een virusinfectie, een sterke emotionele ervaring, een ongevalsletsel, e.d. Dat er een oorzakelijke relatie zou kunnen zijn met een -misschien lang geleden- doorgemaakte bacteriële infectie blijft buiten beschouwing, is op z n minst omstreden en is uiteraard moeilijk te bewijzen. Toch is in de wetenschap niet onbekend dat bepaalde bacteriën een strategie kunnen ontwikkelen om het immuunsysteem te ontwijken of om de tuin te leiden, met op de lange duur chronische ontstekingen tot gevolg. Het eerste contact met de kwaadaardige bacterie kan ongemerkt zijn verlopen, als een gewone verkoudheid of als een ontsteking die na de acute fase volledig genezen leek te zijn. Pas vele jaren later kan de uiteindelijke auto-immuunziekte aan de dag treden. De relatie met het micro-organisme, dat in zulke gevallen een diepere oorzaak is van de chronische ziekte, wordt niet als zodanig herkend. Zelfs als daar aan zou worden gedacht, is met het bacteriële routine onderzoek (kweken op een voedingsbodem) geen microorganisme te vinden omdat dit zich niet in de klassieke bacterievorm bevindt. Echter, uit modern wetenschappelijk onderzoek (PCR) is gebleken dat het lichaam schadelijke bacteriën of restanten daarvan kan herbergen in een gewijzigde vorm waartegen noch het immuunsysteem noch antibiotica zijn opgewassen. Ontstekingsremmers zijn de meest voorgeschreven middelen tegen deze zogenaamd nietbacteriële chronische ontstekingen, de auto-immuunziekten. Als die onvoldoende effect hebben, worden tegenwoordig vaak middelen ingezet die het immuunsysteem remmen ( biologicals ). Meestal moeten die middelen levenslang doorgebruikt worden en niet zelden veroorzaken ze op den duur ongewenste, onomkeerbare bijwerkingen. Vooral de kwetsbaarheid voor nieuwe, levensbedreigende infecties die niet reageren op antibiotica wordt door deze middelen vergroot. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 9 van 37

10 Ook blijkt er bij langer gebruik van deze biologicals een serieus risico te bestaan op het ontstaan van allerlei vormen van kanker. Uiteraard wordt daarom gezocht naar een meer fundamentele oplossing voor de behandeling van auto-immuunziekten. Maar tot nu toe is daar nog geen zicht op in de reguliere geneeskunde. Door op deze link te klikken ziet u een overzicht van de meest bekende autoimmuunziekten: c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 10 van 37

11 7. Niet kweekbare bacteriën In het boek Cell Wall Deficient Forms; Stealth Pathogens (2001), een neerslag van het levenswerk van de ooit voor de Nobelprijs genomineerde Amerikaanse microbiologe Lida H. Mattman (afb.), worden duizenden dierproeven beschreven, uitgevoerd gedurende de gehele 20ste eeuw, die aantonen dat met materiaal dat geen kweekbare bacteriën bevat toch bacteriële ziekten kunnen worden opgewekt; en dat niet alleen. Weefsels of vloeistoffen afkomstig van dieren of mensen met een auto-immuunziekte, veroorzaken na inspuiting bij de proefdieren ziekten die sprekend lijken op de ziekte die aanwezig is bij de mens of het dier waarvan de vloeistof of het weefsel afkomstig is. In het licht van de moderne inzichten, gebaseerd op het PCR onderzoek (zie hoofdstuk 4) zou het in deze gevallen kunnen gaan om Cell Wall Deficient bacteriën, bacterieel DNA, of nog kleinere bacteriële fragmenten. Dat met weefsel of bloed, afkomstig van patiënten die lijden aan auto-immuunziekten, soortgelijke ziekten op dieren kunnen worden overgedragen is een gigantische doorbraak in de klassieke opvattingen van de bacteriologie. Het materiaal dat bij het dier wordt ingebracht is namelijk steriel gebleken in de klassieke bacteriekweek op voedingsbodem, maar desondanks kunnen in de proefdieren na verloop van tijd specifieke bacteriën worden aangetoond. Deze doorbraak is des te belangrijker omdat hiermee een gefundeerde nieuwe visie op auto-immuunziekten ontstaat. Kort geformuleerd: chronische ontstekingen kunnen worden veroorzaakt door algemeen bekende, virulente bacteriën die een metamorfose hebben ondergaan, waarbij ze andere vormen en eigenschappen krijgen. Die visie kan mogelijkerwijs leiden naar een oorzakelijke aanpak van deze ziekten, wat niet betekent dat ze met antibiotica zijn te behandelen. Omdat er nog een grote (dogmatische) weerstand bestaat tegen de opvatting dat deze CWD bacteriën daadwerkelijk ziekteverwekkers zijn en geen onschuldige passanten, is door Lida Mattman in haar boek extra veel aandacht besteed aan de talloze dierproeven die zijn gedaan met CWD bacteriën, waarbij kwaadaardige (virulente) bacteriën veranderden in CWD bacteriën en omgekeerd (reversie). Wie daarin geïnteresseerd is leze haar boek. Het voert te ver om dit uitvoerig op deze site te beschrijven. c L. Kunst, arts. pg. 11 van 37

12 8. Vaccinatie Om gevaarlijke ziekten, zoals difterie, kinkhoest, tetanus, polio, bof, mazelen en roodvonk te voorkomen worden jonge kinderen ingeënt, oftewel gevaccineerd. Reizigers naar verre landen moeten vóór de reis weer andere vaccinaties ondergaan. Ook huisdieren worden ingeënt. In de 18e eeuw was pokken een van de meest gevreesde ziektes. De Engelse arts Edward Jenner (afb.) was nieuwsgierig geworden door het boerenverhaal dat men immuun was voor pokken als men eerder koepokken had gehad. Koepokken is een virusinfectie bij koeien die, behalve wat blaasjes op de uier, weinig gevolgen heeft. Melkmeisjes kregen toentertijd door het met de hand melken wel vaker koepokken en toen één zo n meisje de arts Jenner raadpleegde wegens koepokken, greep hij die kans om zijn theorie uit te testen. Hij koos James, de zoon van zijn tuinman uit en infecteerde hem met de koepokken van het melkmeisje. James werd licht ziek en was na een week weer geheel gezond. Toen Jenner de tuinmanszoon vervolgens met echte pokken besmette trad niet de gevreesde ziekte op. Dit was het begin van wat wij nu een heel normale gang van zaken vinden: het vaccineren of inenten. De woorden vaccin en vaccinatie zijn afgeleid van het Latijnse woord 'vacca', dat koe betekent. Jenner publiceerde zijn vinding in 1798 en werd uiteindelijk wereldberoemd. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 12 van 37

13 9. Autovaccinatie Autovaccinatie is een methode die in de diergeneeskunde gebruikelijk is bij ontstekingen die met antibiotica niet zijn te genezen; dus niet om een ziekte te voorkómen, wat het feitelijke doel is van vaccinatie. Bij autovaccinatie wordt gebruik gemaakt van weefsel of weefselvocht van het zieke dier zelf. Dit wordt bewerkt zodat het na injectie bij dat dier een genezingsreactie opwekt. Ook bij mensen wordt autovaccinatie wel hier en daar toegepast, vooral in Duitsland. Dit gebeurt meestal met het bloed van de patiënt. Door de autovaccinatie wordt het immuunsysteem ge-herprogrammeerd, te vergelijken met een computer die na jarenlang gebruik steeds trager is geworden en opnieuw geïnstalleerd wordt. Dit resetten van het immuunsysteem heeft echter veel meer tijd nodig dan bij een computer. Het genezingsverschijnselen laten in de meeste gevallen minstens een halfjaar op zich wachten. De autovaccinatie met eigen bloed, dat een bewerking heeft ondergaan, wordt uitgevoerd via een serie kleine injecties. Het is een eenvoudige, niet kostbare behandelingsmethode voor chronische ontstekingsziekten. Dat kunnen auto-immuunziekten zijn, restanten van de Lyme-ziekte of chronische Q-koorts. Doorgemaakte infecties kunnen ook zijn vergeten omdat ze weinig indruk hebben gemaakt. Ook wanneer dus niets bekend is van een doorgemaakte infectie in het verleden, kunnen onbegrepen chronische klachten in veel gevallen toch door autovaccinatie tot genezing komen. De methode is vrij van ongewenste bijwerkingen gebleken. Omdat er geen dure geneesmiddelen aan te pas komen is autovaccinatie bovendien een relatief kosten-arme behandelingsmethode. Autovaccinatie heeft helaas geen invloed op orgaan-degeneraties die vaak het eindstadium zijn van chronische ontstekingen. Voorbeelden: vergevorderde aderverkalking, verlammingen, artrose ( gewrichtsslijtage ), emfyseem (ernstige vorm van COPD), kanker e.d. Een computer kan alleen ge-herprogrammeerd worden als de harde schijf nog intact is. Zo is ook aan de mogelijkheden van autovaccinatie een grens. Soms blijkt al bij het eerste telefonische contact met een patiënt dat autovaccinatie niet in aanmerking komt. Soms wordt dat duidelijk bij het eerste consult, dat daarom vrijblijvend is voor patiënt en arts. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 13 van 37

14 10. Eigen bloed als geneesmiddel Bloedtransfusie is sinds de ontdekking van de bloedgroepen door Karl Landsteiner (afb.) in 1901 een routinebehandeling geworden, met name bij operaties. Lange tijd werd volbloed gebruikt. Wegens het risico op ernstige bijwerkingen is men over het algemeen overgestapt op het verwijderen van de witte bloedlichaampjes en bloedplaatjes, zodat alleen rode bloedcellen worden gebruikt. Verschillende studies hebben namelijk aangetoond dat de witte bloedlichaampjes in het donorbloed zowel op korte als langere termijn het immuunsysteem van de ontvanger verzwakken. Door het verwijderen van de witte bloedlichaampjes wordt de kans op overdracht van virussen die zich in witte bloedlichaampjes bevinden, zoals bijvoorbeeld cytomegalievirus (CMV), sterk verminderd. Echter, zelfs al worden uitsluitend rode bloedlichaampjes toegediend, ook dan kunnen nog ongewenste reacties optreden bij de ontvanger. Het risico daarop blijkt afhankelijk te zijn van de hoeveelheid bloed die wordt toegediend; hoe meer bloed is toegediend, hoe groter de kans op verzwakking van het immuunsysteem van de ontvanger Omdat deze gevaren niet bestaan bij transfusie van bloed van de patiënt zélf (autologe bloedtransfusie), geniet deze techniek vooral in de VS de voorkeur boven transfusie met donorbloed (allogene transfusie). Dat is natuurlijk slechts mogelijk in gevallen waarbij in de weken voorafgaand aan de operatie, bloed van de patiënt is afgenomen. Bij spoedoperaties is daar geen tijd voor. Uit de wetenschappelijke literatuur blijkt, nogal verrassend, dat autologe bloedtransfusies het immuunsysteem ook beïnvloeden, maar dan juist in gunstige zin. Transfusie met patiënt-eigen bloed heeft zowel op korte als langere termijn een positief effect op het immuunsysteem. Dat bijvoorbeeld wielrenners hiermee hun voordeel hebben gedaan, is algemeen bekend: transfusie met eigen bloed verhoogt de fysieke prestaties. Een volledig inzicht in het mechanisme waardoor bloedtransfusie het immuunsysteem beïnvloedt ontbreekt echter. We zijn dus op hypothesen aangewezen, maar het is niet onlogisch dat herhaalde kleine onderhuidse injecties met geprepareerd eigen bloed (autovaccin) het immuunsysteem in gunstige zin kunnen beïnvloeden. Het is inderdaad gebleken dat de injecties met autovaccin zowel een effect op korte als op lange termijn kunnen hebben, afhankelijk van de wijze waarop het bloed tot autovaccin wordt bewerkt voordat het wordt ingespoten. Bij chronische ziekten gaat het natuurlijk om het effect op lange termijn. Hiermee wordt bedoeld dat de genezingsverschijnselen niet direct merkbaar worden, maar pas na langere tijd, bijvoorbeeld na enkele maanden. Daarna kan er nog wel een jaar voorbijgaan voordat het eindresultaat is bereikt. Dat eindresultaat is dan ook blijvend. Hier komt het onderscheid met gebruikelijke behandelingen aan het licht. Klachten van jarenlang bestaande ziekten kunnen met zware medicijnen soms in korte tijd weggewerkt worden; soms verbluffend en ook noodzakelijk. Helaas blijkt echter, dat deze medicijnen op den duur steeds minder werkzaam zijn en vaak nare bijwerkingen hebben. c L. Kunst, arts. pg. 14 van 37

15 In feite is er dus geen sprake van genezing. Op korte termijn genezing verwachten van een reeds jarenlang bestaand gezondheidsprobleem is ook niet reel; daar is tijd voor nodig. Dat autovaccinatie op lange termijn zijn vruchten afwerpt (vruchten afwerpen: ook weer zo'n natuurlijk proces dat tijd kost) bewijst bovendien dat de gezondheidsverbetering na autovaccinatie niet berust op het zogenaamde placeboeffect. Placebo-effecten zijn van tijdelijke aard; placebo-effecten treden op kort nadat de nieuwe behandeling is ingesteld, dus niet pas na vele maanden en placebo effecten berusten op (zelf)suggestie. Blijvende genezing op basis van suggestie bij een lichamelijke ziekte is wetenschappelijk gezien onwaarschijnlijk. c L. Kunst, arts. pg. 15 van 37

16 11. Bereiding van het autovaccin Om het autovaccin te kunnen bereiden wordt met een gesloten systeem (vacutainer) via een venapunctie een beperkte hoeveelheid bloed afgenomen in een serie buisjes. Vervolgens wordt dit bloed bewerkt via een protocol waarbij uitsluitend fysische invloeden worden toegepast. Er wordt dus niets aan het bloed toegevoegd noch wordt er iets uit verwijderd. Besmetting met bacteriën van buitenaf is uitgesloten. Wat betreft de steriliteit in de klassieke zin des woords is er dus geen verschil tussen het bloed bij afname en het preparaat dat later weer wordt ingespoten. Nadat een aantal verschillende behandelstappen zijn doorlopen wordt het inmiddels in autovaccin veranderde bloed op gezette tijden bij de patiënt ingespoten. Een enkele maal treden als gevolg van de injecties voorbijgaande, lichte verergeringen van de bestaande ziekteverschijnselen op. Deze tijdelijke verergeringen wijzen er op dat het immuunsysteem reageert op de behandeling, hetgeen uiteraard ook de bedoeling is. c L. Kunst, arts. pg. 16 van 37

17 Hoopgevende perspectieven voor de patiënt Hieronder de geschiedenis van enkele patiënten. Zij genazen van hun chronische klachten door autovaccinatie. 1. L. Kunst, arts, Artrose en beschadiging van zenuwen (Lyme). 2. Daniëlle van W., Jarenlange ernstige gewrichtsklachten en invaliditeit. 3. E.B., Psoriasis met arthritis psoriatica. 4. Ada de G., Chronisch eczeem en gewrichtsklachten. 5. T.v.P., Levenslange constipatie, chronische moeheid, angina pectoris. 6. R.K., arts, Ziekte van Lyme met neurologische verschijnselen. 7. R.K., arts, Chronische gewrichtsklachten en moeheid. 8. R.K., arts, Chronische ziekte van Lyme. 9. Trix D. Chronische gewrichtsklachten, polsen, handen en vingers. c L. Kunst, arts. pg. 17 van 37

18 Artrose en beschadiging van zenuwen (Lyme) Het is van oudsher een zekere traditie in de geneeskunde dat onderzoekers die een nieuwe theorie of therapie ontwikkelen, deze in de eerste plaats bij zichzelf uittesten. Zo besmette de Australische arts en onderzoeker Barry James Marshall zichzelf door de helicobacter pylori via een slangetje in zijn maag te brengen, om aan te tonen dat deze bacterie in de maag kan voortleven en de oorzaak is van maagzweren en maagkanker. Die gedachte was tot dan toe zeer omstreden. Bacteriën zouden in de maag niet kunnen overleven. Dat was de rotsvaste mening in de heersende medische wereld en Marshall werd door zijn collega's belachelijk gemaakt. Maar hij wilde zijn gelijk halen en hoe!. Hij kreeg de Nobelprijs. Eerst echter werd hij ernstig ziek door zijn moedige daad. Een andere onderzoeker, medisch entomoloog Bart Knols, demonstreerde op TV de werking van een middel tegen muggen in het kader van de malariabestrijding. Hij deed dit door vlak voor de uitzending een pil in te nemen en zich vervolgens door muggen te laten steken. Alle muggen vielen na het steken dood neer (Pauw &Witteman, ). Om het door mij ontwikkelde autovaccin te testen besloot ik dit bij mijzelf in te spuiten. Al was ik niet bang om daar ernstig ziek door te zullen worden, zoals Marshall, ik wilde toch nagaan of er ook ongewenste nevenwerkingen zouden optreden. Daarnaast was ik benieuwd of enkele heel vervelende gezondheidsklachten die ik had zouden verbeteren. Sinds een twintigtal jaren had ik, sluipenderwijs en steeds meer, last gekregen van pijn in de onderste gewrichten van mijn beide duimen; eerst links later ook rechts. De kracht van mijn duimen nam steeds verder af, zódanig dat zelfs het omdraaien van een sleutel in het deurslot van de auto af en toe onmogelijk was. Zulke klachten zijn berucht, wijzen op artrose en kunnen -volgens de heersende medische opvattingen- niet genezen. Het kraken in die gewrichten was duidelijk hoorbaar bij bewegingen van mijn duim vlak voor m'n oor. Eind 2007 ontstonden bovendien spontane zenuwpijnen in mijn vingers (neuralgie) in combinatie met een verdoofd gevoel waarbij de tastzin normaal bleef. Tenslotte waren er sindsdien scherpe pijnscheuten aan de buitenzijde van mijn linker onderbeen tot in de enkel. Dit waren duidelijk stoornissen van zenuwbanen en ook dergelijke klachten kunnen alleen maar slechter worden, want zenuwschade is onomkeerbaar. Hoewel mij niets bekend was van een tekenbeet hadden deze laatstgenoemde verschijnselen de gedachte doen postvatten dat de klachten zouden kunnen berusten op de ziekte van Lyme. Dit is een besmetting met de Borrelia Burgdorferi bacterie. Het is bekend dat deze ziekte op de lange duur kan leiden tot ernstige neurologische verschijnselen, waar niets aan te doen is. Bloedonderzoek zou deze veronderstelling kunnen bewijzen. Mijn vrees werd bevestigd: het serologisch onderzoek (IgG Elisa 240 en Lineblot 16) toonde duidelijk aan dat ik ergens in het verleden zo'n infectie had opgelopen. Op advies van de geraadpleegde neuroloog en internist werd een langdurige kuur met een antibioticum (doxycycline) ondergaan. In feite was dat veel te laat, want zo n kuur moet eigenlijk tijdens of kort na de acute fase toegepast, maar de besmetting was bij mij onopgemerkt verlopen, dus er was geen keus. De kuur veroorzaakte op de tweede dag c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 18 van 37

19 gedurende enkele uren een heftige verergering van de bestaande klachten (Jarix Herxheimer reactie), maar had er uiteindelijk geen enkel gunstig effect op. Integendeel, de neurologische verschijnselen begonnen geleidelijk toe te nemen. Omdat er geen andere opties waren, begon ik een paar maanden later met de autovaccinatie. Gedurende 6 maanden heb ik mezelf om de 14 dagen een injectie toegediend. Ongewenste reacties traden niet op tijdens die periode. De neurologische klachten van de vingers zwakten wat af, maar aan mijn duimgewrichten merkte ik geen verbetering. Dus besloot ik enkele maanden na die eerste kuur tot een tweede injectiekuur. Een week na de eerste injectie kreeg ik heftige pijn in het linker duimgewricht; erger dan ooit tevoren. Deze pijn zakte na enkele dagen af maar na de tweede injectie ontstond hetzelfde beeld aan het rechter duimgewricht. Ook die pijn verdween na een week weer. Na de derde injectie trad acute pijn op in het gewricht van de linker enkel waardoor het lopen bemoeilijkt werd. In die enkel had ik nooit eerder een dergelijke pijn gehad. Een dag na de vierde injectie ontstond hetzelfde verschijnsel aan de rechter enkel. Terwijl deze pijnen bij de genoemde gewrichten optraden en weer verdwenen, verminderden geleidelijk de scherpe pijnscheuten (de neuralgische pijn) in het linker onderbeen, om tenslotte volledig te verdwijnen evenals het verdoofde gevoel in de rechterwijsvinger. Zou het verminderen en daarna verdwijnen van mijn klachten als spontane genezing moeten worden verklaard, waarbij de autovaccinatie geen enkele rol heeft gespeeld? Dat lijkt mij niet. Er was tot vier maal toe een duidelijke reactie op een voorafgaande injectie. Bij de twee gewrichten waarvan de artrose bekend was verergerde de pijn acuut na een injectie om vervolgens te verminderen tot onder het pijnniveau van vóór de autovaccinatie. Bij gewrichten waar tot dan toe pijn geen enkele rol speelde, trad eveneens na een injectie acute pijn op, die na één tot twee weken weer verdween. Het nettoresultaat van de autovaccinatie op de jarenlang bekende artrose is tenslotte het verdwijnen van de voorheen bestaande pijn. Het lijkt er sterk op dat de artrose van de duimgewrichten aan het genezen is; iets wat volgens de gangbare medische opvattingen onmogelijk is. De toekomst zal moeten leren of dat gaat gebeuren. c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 19 van 37

20 Ernstige gewrichtsklachten en invaliditeit Ongeveer vanaf mijn puberteit begon ik af en toe last te krijgen van stijve, gezwollen en pijnlijke gewrichten. Zowel de kleine als de grote gewrichten deden daar aan mee. Ik besteedde er niet te veel aandacht aan want de verschijnselen waren niet constant aanwezig. Met diverse huismiddeltjes en uitgekiende voeding heb ik mij jarenlang gered, uiteindelijk zelfs tot mijn 50ste jaar, maar de bewegingsbeperking en zwelling van diverse gewrichten waren geleidelijk toch zo toegenomen en tenslotte permanent aanwezig, dat een reumatoloog werd geraadpleegd. Die constateerde een chronische artritis en zag geen andere oplossing dan levenslang medicijngebruik. Dat sloeg ik af omdat de specialist eerlijk bekende dat mijn kwaal er niet van zou genezen. Tijdens lange vakanties had ik inmiddels ontdekt dat ik in het warme droge klimaat van Zuid Frankrijk veel minder last had van mijn gewrichten dan in Nederland. Gezien de ernst van deze klachten besloten mijn man en ik daarom te verhuizen naar de Côte d Azur. Dat liever dan permanent medicijnen slikken die de kwaal slechts kunnen onderdrukken. Die beslissing betekende wel een hele ingreep in ons leven. Vooral voor mijn man, die heel ander werk moest zien te vinden en voor mijn twee zoons. Eén van hen bleef achter in een pied à terre dat we in Amsterdam aanhielden. In Frankrijk verdwenen mijn gewrichtsklachten in enkele maanden en dat bleef zo gedurende een jaar of acht, negen. Toen begon alles weer van voren af aan. In de winter van 2008 kwamen mijn klachten tenslotte weer in alle hevigheid terug en zetten ze zich op twee plaatsen vast. Mijn rechter hand kon ik totaal niet meer gebruiken, de pols was pijnlijk en gezwollen; ik droeg steeds een mitella. Ook mijn linker voet en enkel waren pijnlijk en gezwollen, de vingers van mijn rechter hand functioneerden niet meer. Ik liep moeizaam en met veel pijn. Opnieuw bezocht ik de reumatoloog; ditmaal in Nice. De uitslag van zijn onderzoek en zijn advies waren precies hetzelfde als ik tien jaar eerder van zijn Nederlandse collega te horen kreeg: we kunnen de ontstekingsklachten onderdrukken met medicijnen en de pijnklachten zullen daardoor verminderen, maar de kwaal gaat helaas verder. Ook is er vroeg of laat kans op vervelende bijwerkingen van de medicijnen. Een gelukkig toeval bracht mij na vele jaren opnieuw in contact met dokter Kunst, die mij twintig jaar eerder met probiotica en een dieet had afgeholpen van een maandenlang zeurende ontsteking in mijn buik als nasleep van een verwijdering van de baarmoeder. Een langdurige antibiotische kuur van de gynaecoloog hadden daar toentertijd niet voor geholpen. Ik bleef vervelende klachten houden waarvoor de specialist geen oplossing had. In die tijd had ik eigenlijk al gewrichtsklachten in lichte mate, maar het heeft zeker tien jaar geduurd na die operatie voordat de gewrichtsklachten zo toenamen dat ze ondragelijk werden. Daardoor had ik zelf geen verband gelegd tussen beide feiten toen ik in 2008 opnieuw bij dokter Kunst in behandeling kwam. Hij vertelde mij direct dat er een verband kon zijn tussen doorgemaakte ontstekingen in mijn verleden en mijn gewrichtsklachten. Bacteriële resten van schijnbaar genezen, acute ontstekingen kunnen volgens hem in het lichaam achterblijven. Die resten kunnen het afweersysteem lange tijd in een alarmfase houden zonder dat dit tot duidelijke ziekteverschijnselen hoeft te leiden. Als na verloop van tijd de maat vol is kan een chronische ziekte uitbreken, ogenschijnlijk c L. Kunst, arts. l.kunst@geneeskunst.nl pg. 20 van 37