Vormingsblad van de Vlaams Belang Jongeren BRUSSEL VLAAMS!

Transcriptie

1 Vormingsblad van de Vlaams Belang Jongeren BRUSSEL VLAAMS!

2 BREUKLIJN SEPTEMBER 2008 BRUSSEL VLAAMS! Wat gebeurt er met Brussel na het einde van België? De Vlamingen willen het in Vlaanderen behouden, de Franstaligen willen het, al dan niet samen met enkele gemeenten uit de Vlaamse rand, aansluiten bij Wallonië. Ook het verzet tegen de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde heeft niets meer te maken met interne Belgische politiek. Ook hier moet alles gezien worden in het licht van een nakende ontbinding van België. Daarover verscheen onlangs een interessant artikel van de Waalse journalist Christophe Deborsu in de Standaard van 17 september Het artikel had de titel: Geostrategie in BHV. Hieronder vindt u de belangrijkste citaten: Het potentieel verlies van Brussel bij een splitsing wordt vaak als argument gehanteerd om te pleiten voor het behoud van België. Vanuit Belgisch-gezinde kringen wordt inderdaad vaak geopperd en gedreigd dat Vlaanderen Brussel zal verliezen als het zijn plannen voor een onafhankelijke Vlaamse staat doordrukt. Onlangs nog zei Karel De Gucht in Het Laatste Nieuws van 20 en 21 september dat als Vlaanderen zich onafhankelijk verklaart het Brussel kwijt is en dat Vlaanderen zijn wil niet kan opleggen aan Brussel. Dat een minister van Buitenlandse Zaken, die bovendien een Vlaming is, dit beweert op een ogenblik dat de internationale gemeenschap België in het oog houdt, is bijzonder nefast. De Gucht zal het wel niet beseffen, maar met zulke uitspraken wekt hij bij de internationale gemeenschap de indruk dat Vlaanderen inzake Brussel zijn verantwoordelijkheid niet wil nemen en dat het inzake Brussel geen enkel initiatief zal nemen. De kans is reëel dat de Verenigde Staten van Amerika, het Verenigd Koninkrijk en Nederland de Vlamingen zullen steunen bij het conflict rond Brussel, maar met ministers als Karel De Gucht aan het roer wordt die steun wel erg onzeker. Bovendien heeft Karel De Gucht ongelijk. De kans is immers vrij groot dat Brussel volledig Vlaams wordt na een ontbinding van België. Brussel is dus eerder een argument pro Vlaamse onafhankelijkheid dan een argument contra. Een heel bekende Franstalige partijvoorzitter neemt de toon aan van een oude pastoor die een jonge zondaar de les leest en zegt tegen mij (Christophe Deborsu): Als Vlaanderen zijn onafhankelijkheid inroept, dan zullen er staatsgrenzen worden vastgelegd. Het gevaar bestaat dat de huidige taalgrens zomaar staatsgrens wordt. In de ogen van het internationaal recht heeft zo n visie trouwens heel wat voeten in de (in casu Vlaamse) grond. Een heel bekende Franstalige partijvoorzitter neemt de toon aan van een oude pastoor die een jonge zondaar de les leest en zegt tegen mij (Christophe Deborsu): Besef het goed: BHV is voor ons van geostrategisch belang! Dit houdt verband met de mogelijke onafhankelijkheid van Vlaanderen. Als hij dat stelt met rollende ogen, heb ik (Deborsu) de indruk dat mogelijke in feite nakende betekent. Ja, als Vlaanderen zijn onafhankelijkheid inroept, dan zullen er staatsgrenzen worden vastgelegd. Het gevaar bestaat dat de huidige taalgrens zomaar staatsgrens wordt. In de ogen van het internationaal recht heeft zo n visie trouwens heel wat voeten in de (in casu Vlaamse) grond. Mijn gesprekspartner kijkt even of ik zijn uitleg volg. Ik volg. Het internationaal recht erkent echter uitzonderingen op het principe taalgrens of gewestgrens = staatsgrens. Bijvoorbeeld als die grens niet waterdicht is, als er elementen zijn die de homogeniteit van een gebied doorkruisen en dus het absolute karakter van zijn grenzen met een andere regio relativeert. BHV, dus.... Terug naar de (héél) bekende partijvoorzitter. Hij rondt zijn redenering af: Als we BHV en de faciliteiten laten varen, dan zal Brussel door het ooit onafhankelijke Vlaanderen worden omsingeld en zal de hoofdstad door de Vlamingen vroeg of laat worden opgeslorpt. Een ramp voor Wallonië dat zich niet kan veroorloven een troef als Brussel kwijt te spelen. En geen prettig vooruitzicht voor de Franstalige Brusselaars. Ook de Franstalige politici beseffen dat het moeilijk wordt Brussel aan te sluiten bij Wallonië na een ontbinding van België. Het is daarom dat ze een heleboel initiatieven ontplooien om linken te realiseren tussen Brussel en Wallonië: een corridor, een federatie Wallo-Brux. En dat heeft niets meer te maken met interne Belgische politiek. Het bevestigt dat de Franstalige politici bezig zijn met een exit-scenario voor de Belgische staat en dat zij hun internationale pionnen op het schaakbord aan het plaatsen zijn. De Franstalige partijvoorzitter uit het artikel van Christophe Deborsu heeft het bij het rechte eind. Na de ontbinding van België is de kans inderdaad vrij groot dat de taalgrens, die ten zuiden van Brussel loopt, staatsgrens wordt en dat Brussel in Vlaanderen komt te liggen. De kans is vrij groot dat de internationale gemeenschap Brussel als deel van Vlaanderen zal beschouwen. Ook de hierna te lezen tekst van Dirk Hoebeek, een advocaat die goed thuis is in internationaal recht, is wat dat betreft zeer verhelderend. Evert Hardeman 2

3 SEPTEMBER 2008 BREUKLIJN WALLO-BRUX: EEN BRUG TE VER VOOR DE BELGISCHE FRANSTALIGEN Wat gebeurt er met Brussel, na het einde van België? De Nederlandstaligen willen het in Vlaanderen behouden, de Frans tali gen willen het, samen met de randgebieden, aansluiten bij Wallonië. De vraag heeft ontegensprekelijk internationale implicaties. Rechtsregels zijn er op gericht op een vreedzame wijze een einde te maken aan conflicten tussen mensen. En alle culturen hebben rechts systemen georgani seerd, waar op bijzon dere plaatsen, bijvoor beeld rechtbanken, door bijzonder daar toe aangestelde perso nen, bijvoorbeeld rechters, oplossingen gegeven worden aan geschillen, in toe passing van rechtsregels die uitgewerkt werken om zo dicht mogelijk de rechtvaardig heid te benaderen. Op die manier wordt een einde gemaakt aan de oorlog tussen alle mensen, eindeloze vendetta s. Het eigenaar dige is echter dat deze manier van geschillenvoor koming en -be slech ting enkel bestaat in de private sfeer, in de sfeer van na tuur lijke personen en rechtspersonen (met dit laatste worden vooral vennoot schappen en verenigingen bedoeld). Zogauw we deze sfeer verlaten en in de inter na tionale sfeer terechtko men, moeten we ontdek ken dat dit geso fisticeerd en uitgebreid systeem van geschil lenbeslech ting plots niet meer bestaat. Dit is para doxaal: bij geschillen tussen personen treedt er een machtig gerech te lijk apparaat in werking tenein de dit geschil te voor komen of op te lossen: politie, recht banken, gerechtsdeurwaarders. Maar, wanneer het echt nodig is, zoals bij geschillen tussen vol ken, waar bij hypothe se miljoe nen mensen betrokken zijn en het gevaar voor een noodlottige escalatie op grote schaal oneindig veel groter is dan bij conflicten tussen personen, is er geen uitgebreid rechtssys teem ter beschikking om dit ge schil te voor ko men of op te lossen. Natuurlijk be staat er in zekere mate een internationale rechtsmacht. Er bestaan internationale rechtbanken, die telkens echter slechts een beperkte bevoegdheid hebben. Bijvoorbeeld het Europees Hof van de Rechten van de Mens te Straatsburg dat staten kan veroordelen wanneer hun beleid niet overeenstemt met de rech ten van de mens, zoals neergelegd in het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens. Er is ook het Internationaal Gerechts hof van Den Haag, dat in zekere mate kan tussenko men in ge schillen tussen staten (bijvoorbeeld inzake territoriale wateren, luchtruim, territorium,...). Er is de Uno die via bepaalde resolu ties staten kan oproepen bepaalde handelingen te stellen of niet te stellen. Toch stelt dit alles niet veel voor: er blijft het probleem van de ten uitvoerlegging van beschikkingen van internationale rechtban ken (het is moeilijk, zoniet onmo gelijk, staten te dwingen zich tegen hun zin te schikken naar zo n uitspra ken) en er blijft het probleem van de geringe ont wikkeling, ja zelfs de gebrekkigheid, van het internationaal juridisch intrumentari um (er bestaan bijvoor beeld geen uni verseel aanvaarde en rechtvaardi ge regels om gebiedsgeschillen tussen volken op te lossen). Het is nodig dit alles te weten wanneer we de het volken geschil i.v.m. Brussel van naderbij bekijken. Terzake kunnen Walen en Vlamingen zich niet richten naar een internationale rechts macht, enerzijds omdat er niet echt rechtbanken bestaan die uitspraak kunnen doen over zulke geschillen, anderzijds omdat er niet echt universele rechtsregels bestaan die een oplossing aan dit geschil kunnen geven. Zoals bij de andere etnische dossiers die tot nu toe in Belgique werden behandeld, zal de internationale gemeenschap in de eerste plaats verwach ten dat Walen en Vlamingen hun probleem zelf oplossen. Bij het einde van België ontstaat er echter een nieuwe internationaal rechtelijke situa tie en zijn er bepaalde internationaalrechtelijke regels, invloeden en praktijken die wel dege lijk hun invloed zullen hebben bij het bepalen van het toekom stig staatkundig lot van Brussel. Ook de Franstalige politici beseffen dat het moeilijk wordt Brussel aan te sluiten bij Wallonië na een ontbinding van België. Het is daarom dat ze een heleboel initiatieven ontplooien om linken te realiseren tussen Brussel en Wallonië: een corridor, een federatie Wallo- Brux. En dat heeft niets meer te maken met interne Belgische politiek. Het bevestigt dat de Franstalige politici bezig zijn met een exit-scenario voor de Belgische staat en dat zij hun pionnen op het internationale schaakbord aan het plaatsen zijn. Het kernbeginsel in het huidig internationaal recht is het staat sbeginsel. Hier duikt een nieuwe paradox op: men spreekt van het inter natio naal recht of van het volkenrecht (beide uitdrukkingen zijn in feite synoniemen), maar toch zijn de volkeren geen hoofdrolspeler in dit internati onaal recht, sterker nog, volken zijn als zodanig niet gedefi nieerd in het inter nationaal recht. Wie spelen dan wel de eerste viool? Het zijn de staten: entiteiten die beschikken over een welafgeba kend territo rium, een bevol king en een gezag. Kijk naar de staatkundige wereld kaarten met de mooi ingekleur de vakjes, met de staten zoals zij in de loop van de eeuwen en de millenia zijn ont staan. Is dit staatkundig wereldgeheel eeuwig en onveranderlijk? Het internationaal recht zou het inderdaad liever zo zien, maar in werkelijk heid hebben er echter voortdurend verande ringen plaats. Er ver dwijnen staten en er komen erbij. Is dat inter nationaal geregeld? Eigenlijk niet. Wanneer een groep mensen zich af scheurt, eventueel zelfs met geweld, van een bestaand staat kundig geheel (zoals de afscheuring van Sloven ië, Kroatië en Bosnië uit Joegoslavië), of zich integendeel bij een ander staatkundig geheel aan sluit (zoals de aanslui ting van Oost- bij West-Duitsland), dan wordt op de duur de feitelij ke toe stand erkend. Deze erkenning gebeurt echter niet door een neutraal interna tionaal organis me, dat op grond van objec tieve, univer sele criteria uitspraak doet. Een nieuwe staat bestaat zodra hij door minstens één andere staat erkend wordt (idealiter worden nieuwe staten erkend door zoveel 3

4 BREUKLIJN SEPTEMBER 2008 mogelijk andere staten; men spreekt dan van een erken ning door de internationale gemeenschap). Denk aan Joego slav ië: Slo venië, Kroatië en Bosnië zijn als nieuwe staten ont staan door erken ning door andere staten. Vooral sinds deze eeuw probeert men deze internationale staatkundige veranderin gen te plaatsen onder het internationaalrechtelijk begrip van het zelfbeschik kingsrecht der volken, het recht dus voor groepen mensen om zich af te scheuren van bestaande staatkun dige gehelen, of om zich integendeel aan te sluiten bij andere staatkundige gehelen. Nochtans leidt dit beginsel een eerder theoretisch bestaan, wat zich uit in het feit dat in het internationaal recht geen procedures voorzien zijn om dit zelfbeschikkingsrecht daadwerkelijk te organiseren. Het is een feit dat het huidig internationaal recht nog steeds de voor keur heeft voor de principiële onveranderlijkheid van de staat kundige grenzen. Als België ineenstort -bijvoor beeld doordat Vlaanderen zich eenzijdig a fscheurt, of Wallon ië, of als ze er allebei de brui aan geven, dan zullen Vlaan deren en Wallonië door de andere staten wel snel erkend worden als nieuwe staten (ik laat de problema tiek terzijde van de staat die als opvolger van de Belgi sche staat zal beschouwd worden, wat trouwens niet zoveel belang zal hebben). In de praktijk zullen er immers twee nieuwe staten ont staan waarmee de inter nationale gemeen schap op de duur wel zal moeten reke ning houden. Maar wat dan met Brussel? Zal dit ook als een aparte staat erkend worden? Is het zelfbeschikkingsrecht hier ook van toepassing? Dat is de idee van de Belgische Franstaligen: zij gaan ervan uit dat Brus sel een volwaardige staat is, naast Vlaande ren en Wallonië. Het is echter zeer onzeker dat de internationale gemeenschap een staat Brussel zal erkennen, al dan niet in verbinding met de Waalse staat, en wel om vol gende redenen: Brussel is geen duidelijk afgescheiden staatkundige entiteit, vergelijkbaar met de Waalse en Vlaamse staat: de Nederlandse en Franse gemeenschap zijn er beiden bevoegd. In de Brusselse gewestregering zitten zowel Ne derlandstaligen als Franstaligen. Staatsrechtelijk geeft Brussel de indruk onver deeld eigendom te zijn van Wallonië en Vlaanderen. Brussel is de hoofdstad van Vlaanderen en zal dat op het ogenblik van de internationaalrechtelijke erkenning van Vlaanderen allicht nog steeds zijn. De internatio nale ge meenschap kan dit feit niet zomaar opzij schuiven. Brussel is een enclave op Vlaams grondgebied. De internationale praktijk toont aan dat er bijna geen onafhankelijke staten bestaan omgeven door het grondgebied van andere staten. Vaticaanstad is zelfs niet echt een uitzondering: zijn staatkundige onafhankelijkheid is louter functioneel en belet niet dat het voor het overige in feite deel uitmaakt van de Italiaanse staat. niet dat het voor het overige in feite deel uitmaakt van de Italiaanse staat). Brussel is maar een stadsgebied. Bij de toepassing van het zelfbeschikkings recht der volken en de erkenning van nieuwe staatkundige gehelen door de internationale gemeenschap denkt men aan grotere gebie den, zoals toen Oost- en West- Duits land bij elkaar aansloten, of zoals toen Slovenië, Kroa tië en Bosnië zich van Joegoslavië losscheurden. Het zelfbeschikkingsrecht der volken betekent dus niet het zelfbeschikkings recht van dorpen of steden. Het is dus zeer de vraag of de internationa le ge meen schap bereid zal zijn om Brussel als aparte staat te erkennen, al dan niet staatkun dig in verbin ding met Wallonië. De Vlamin gen moeten zich in ieder geval verzetten tegen zo n internati onale erken ning en tegen een referendum in Brussel. Zij zullen de internationale gemeenschap moeten overtuigen dat het erkennen van de stad Brussel als onafhankelijke staat een gevaarlijk precedent oplevert. Als het verfranste Brussel het recht zou hebben zich los te scheuren van het Nederlandstalige Vlaanderen, hebben dan het verspaanste Miami en Los Angeles (benevens nog een reeks andere steden en gebieden in het zuidwesten van de Verenigde Staten) eveneens het recht zich los te scheuren van de Amerikaanstalige Verenigde Staten? Hebben het gerussifi ceerde Narva in Estland, het gerussificeerde Riga en verschil lende andere steden in Letland het recht zich los te scheuren? Mogen de Zweedstalige dorpen en steden in het zuidwesten van Finland de Finse staat verlaten? En zelfs als de Belgische Franstaligen er in slagen om Brussel als een aparte staat te doen erkennen, al dan niet in verbinding met de Waalse staat, dan is hun probleem nog niet opge lost. De Brusselse staatkundige omschrijving heeft immers geen recht streekse territoriale band met de Waalse staat. Bij het einde van België zal er een nieuwe Vlaamse staat ont staan, die na tuur lijker veel sterker zal zijn dan het huidige Vlaams Gewest en die veel gemakkelijker zijn wil zal kunnen opleggen aan Brus sel, dat immers slechts een enclave is. Indien de Belgische Franstaligen dus wensen Brussel voorgoed in de Franse wereld op te nemen, dienen zij het niet enkel staatkun dig, maar ook territoriaal bij Wallonië aan te hechten. Dan moeten zij samen met Brussel een deel van de randgebieden aanhechten, in het bijzonder de zogenaamde corridor, de strook Vlaams grondgebied dat Brussel scheidt van Wallonië, met o.a. Sint-Genesius-Rode. Om die reden zijn zij sinds geruime tijd bezig scenario s te bedenken om dat doel mogelijk te maken. Brussel is een enclave op Vlaams grondgebied. De internationale praktijk toont aan dat er bijna geen onafhankelijke staten bestaan omgeven door het grondgebied van andere staten (Vaticaanstad is zelfs niet echt een uitzondering: zijn staat kundige onafhankelijkheid is louter functioneel en belet De vraag is hier dan ook: zijn er in de huidige interna tionale praktijk aanknopingspunten die het mogelijk maken om deze Belgisch-Franse droom te realiseren? 4

5 SEPTEMBER 2008 BREUKLIJN Het grote beginsel in het huidig internationaal recht is dat staatsgrenzen onveranderlijk zijn en enkel kunnen gewij zigd worden met toestemming van de betrokken staten. De Duit sers kunnen bijvoorbeeld Elzas-Lotha ringen niet aan hechten zonder de toestem ming van de Franse staat, binnen wiens grond gebied Elzas- Lotha rin gen op dit ogenblik gelegen is. De praktijk van de laatste jaren of decennia heeft uitge wezen dat het beginsel van de onveranderlijkheid van de staat sgrenzen ook wordt toegepast op internbestuurlijke gren zen. Dit betekent dat wanneer een bestaande staat uit elkaar valt in verschillende nieuwe staten de internationale gemeen schap bij voorkeur de reeds bestaande internbestuurlijke grenzen als nieuwe staatsgrenzen zal aanvaarden. Joegoslavië is bij voor beeld uit elkaar gevallen in verschillende nieuwe staten: Slovenië, Kroatië, Bosnië, Macedonië en Klein-Joego slavië (deze laatste is de rechtsopvolger van de vroege re staat Joego slavië en zou eigenlijk beter Servië genoemd worden). De staatsgren zen van de nieuwe staten vallen samen met de internbestuurlij ke grenzen die reeds in de tijd van Joegoslavië bstonden (want bovengenoemde entiteiten hadden een zekere mate van zelfbestuur op een welafgelijnd grondgebied). Dezelf de vaststelling inzake de Sovjetunie: ook deze staat is uiteenge vallen in een reeks nieuwe staten en ook hier vallen de nieuwe staatsgrenzen samen met de vroeger reeds bestaande internbestuurlijke gren zen van de Sovjet-Unie: Estland, Letland, Litouwen, Wit-Rusland, Oekraïne, de Russische Federatie, Kazachstan,... Wanneer men dit doortrekt naar de Belgische situatie, zal de internationale gemeenschap bij voorkeur de reeds be staan de internbestuurlijke grenzen tussen Vlaanderen en Wallo nië als nieuwe staatsgrenzen aanvaarden. Dit zou betekenen dat de huidige taalgrens, die ondertussen de bestuurlijke grens is geworden tussen de Belgische deelstaten Vlaanderen en Wallo nië, de nieuwe staatgrens zal worden. Dit betekent dus ook dat Brussel ten noorden van deze grens zal blijven, waarbij de vraag of Brussel zelf al dan niet als on afhankelijke staat zal erkend worden, van minder belang is. Het feit dat ondertussen een betrekkelijk groot deel van de rand rond Brussel verfranst is, in t bijzonder de corri dor, is in de huidige internationale praktijk van onderge schikt belang. Deze houdt inderdaad in de eerste plaats reke ning met voorafbestaande, internbestuurlijke grenzen, nooit met de etnische samenstelling van de plaatselijke bevolking. Dit wordt bevestigd in de internationale praktijk van de laatste jaren. In bepaalde delen van Kroatië, Oost-Slavonië en de Krajina s, en in bepaalde delen van Bosnië hadden de Ser viërs een meerderheid of waren zij toch sterk vertegenwoor digd. Uitein delijk zijn deze gebieden dan toch in de nieuwe staten Kroatië en Bosnië gebleven, ondanks het feit dat de Serviërs ze enige tijd daad werkelijk in hun greep hadden. Hetzel fde kan vastgesteld worden inzake de Sovjet- Unie: in het noordoosten van Oekraïne woont een enorme groep Russen, naar schatting , die er bovendien de meer derheid uitma ken. Toch zijn ook deze gebieden In bepaalde delen van Kroatië, Oost-Slavonië en de Krajina s, en in bepaalde delen van Bosnië hadden de Serviërs een meerderheid of waren zij toch sterk vertegenwoordigd. Uiteindelijk zijn deze gebieden toch in de nieuwe staten Kroatië en Bosnië gebleven, ondanks het feit dat de Serviërs ze enige tijd daadwerkelijk in hun greep hadden. 5 inte graal onder deel gebleven van de nieuwe Oekraïense staat. Een ander voor beeld is Est land: de grensstad Narva ligt vlakbij de staatsgr ens met Rusland, telt ongeveer 90 % Russische inwo ners, maar bleef desalniettemin onderdeel van de nieuwe Estse staat. Dus zelfs als een machtig volk als de Russen inzake de bepa ling van de nieuwe staatsgrenzen hun wil niet kunnen opleggen aan de hen omringende en kleinere volken, hoe zouden de Belgische Franstaligen hun wil dan kunnen opleggen aan de Vlamin gen? Bepaalde Belgische Franstaligen zijn er nochtans van overtuigd dat zij bij het einde van België een referendum over de rand gebieden zullen mogen houden, met in het achterhoofd dat zij er toch al de meerderheid hebben. Dit dient echter naar het domein van de wishful thinking verwezen te worden. In de huidi ge internationale praktijk worden geen referenda meer gehouden over grensgebieden. Opnieuw kan hier ook verwezen worden naar de situatie in Oost-Europa: de Serviërs zouden allicht wel graag een referendum gekregen hebben over Oost-Slavonië en de Krajina s, alsmede over een reeks gebieden in Bosnië, en de Russen zouden allicht ook wel graag een referen dum hebben gehad over het noordoosten van Oekraïne. Welnu, geen van hen heeft dit referendum gekregen.

6 BREUKLIJN SEPTEMBER 2008 In feite is er in de twintigste eeuw slechts éénmaal een referendum gehouden over grensgebieden en dat was bij het einde van de eerste wereldoorlog, toen de bewoners in bepaalde grensgebieden van het Duitse volksgebied het recht hadden om te zeggen tot welke van de aangrenzende staten zij wilden behoren. Zo zijn er referenda geweest in de Oost-Kantons (grensgebied met Wallo nië), in Sleeswijk-Holstein (grensgebied met Denemarken), in Silezië (grensgebeid met Polen), in Karinthië (grensgebied met Slovenië). Ook na de tweede wereldoorlog is er nog zo n referendum in Saarland geweest, dat uiteindelijk toch bij Duits land bleef. Maar deze referenda hadden dus plaats in een bijzondere situatie: Duitsland was verslagen en de overwin nende volken drongen deze volksraadple gingen aan de verslagen vijand op (in het geval van de Oos tkantons diende het referen dum enkel om een schijn van wettigheid te geven aan de an nexatie van gebieden, die voor een groot deel etnisch van ouds her Duits waren). De Belgische Franstaligen kunnen derhalve uit de huidige internationale praktijk geen aanknopingspun ten halen om de Vlamingen tegen hun zin een referendum op te leggen inzake de randgebieden. Toch blijven bepaalden onder hen volhou den en zijn zij van mening dat zij dit referendum wel zullen krijgen, met de steun van de internationale gemeenschap. Ook dit is puur wishful thinking: in de praktijk zal deze internationale gemeenschap zich beperken tot Engeland, Noord-Nederland, Duits land en Frankrijk. De drie eersten hebben helemaal geen belang om de grenzen van de francité nog meer naar het noorden te zien opschuiven, in de richting van de Rijn en van hen moeten de Belgische Franstaligen dan ook geen steun ondervinden voor hun verkapte annexatiepogingen. Ook van Frankrijk is de steun helemaal niet zeker, en zelfs als Frankrijk zijn volle gewicht in de schaal legt, dan zal dit in dit geval niet voldoende zijn. Het besluit van dit alles is dat de huidige internatio naalrechtelijke praktijk, noch de huidige internationaalpoli tieke machtsverhoudingen het zomaar zullen toelaten dat Brus sel een onafhankelijke staat wordt, al dan niet staatkundig in ver binding met de Waalse staat, en nog minder dat dit Brussel mét de randgebieden ook nog territoriaal aangesloten wordt bij deze Waalse staat. Integendeel, de internationale gemeenschap zal bij voorkeur de bestuurlijk vastgelegde taalgrens als nieuwe staatsgrens tussen de Vlaamse en Waalse staat aanvaar den. De praktijk van de laatste jaren of decennia heeft uitgewezen dat het beginsel van de onveranderlijkheid van de staatsgrenzen ook wordt toegepast op internbestuurlijke grenzen. Dit betekent dat wanneer een bestaande staat uit elkaar valt in verschillende nieuwe staten de internationale gemeenschap bij voorkeur de reeds bestaande internbestuurlijke grenzen als nieuwe staatsgrenzen zal aanvaarden. 6 Het is dus een onware slogan, volgens dewelke Vlaan de ren Brussel zal verliezen wanneer het zichzelf onafhanke lijk ver klaart (een Belgisch-Franse kreet, die naar goede gewoonte door een reeks Vlaamse simpele duiven voor waarheid wordt aangenomen). Een analyse van de internationale praktijk van de laatste tien jaar toont trouwens aan dat de verschillende een zijdige onafhanke lijkheidsverklaringen in Europa niet geleid hebben tot gebieds verlies: Slovakije, Estland, Letland, Litou wen, Oekraïne, Wit-Rusland, Slovenië, Bosnië, Macedonië,... Het beste voorbeeld is misschien nog Kroatië, dat zich in 1991 eenzijdig onafhan ke lijk verklaarde van Joegoslavië, terwijl desalniettemin Oost-Slavonië en de Krajina s, waar de Serviërs een meerderheid hadden, onderdeel zijn geble ven van het grond gebied van de nieuwe Kroatische staat. En zelfs als de Belgische Franstaligen er zouden in slagen Brussel te laten erkennen tot onaf hankelijke staat, los van de Vlaamse, dan nog winnen de Vlamingen. Want wat zal zo n Brusselse onafhankelijkheid voor stellen in het onafhankelijke Vlaanderen? Een Brussel dat ver drinkt in de Vlaamse staat en waaraan deze laatste, bevrijd van de Belgi sche grendels, oneindig veel gemakkelijker zijn wil zal kunnen opleggen? Het is zelfs zo dat de Belgische Franstaligen, na het einde van België, zelfs louter verbaal geen aanspraak meer zullen kunnen maken op de corridor en de randgebieden. In de huidige internatio nale prak tijk komt dit immers neer op een oorlogsver klaring ten opzichte van de nieuwe Vlaamse staat, wat de Frans ta ligen in de internationaal onge makkelijke posi tie dringt van agressor (die rol kregen ook de Serviërs toebedeeld toen zij na het einde van Joegoslavië aanspraak begonnen te maken op gebieden in Kroatië en Bosnië). Indien de Belgische Franstaligen Brussel met de randgebieden willen aansluiten bij de Waalse staat, dan zullen ze dit doel, paradoxaal genoeg, moeten bereiken vóór het einde van Belgi que. Maar hoe denken ze dat nog ooit te kunnen verkrijgen? Hun laatste kans was in feite in 1963, bij de vast legging van de taalgrens: toen hadden ze moeten doordruk ken en Brussel terri toriaal aansluiten bij Wallonië, met inbegrip van een aantal randgebieden. Dat zou een schending geweest zijn van de vooraf aangenomen principes, gezien Sint-Genesius-Rode in die tijd nog overwegend Nederlandstalig was, maar goed, in België hebben principes nooit zwaar gewogen. Toen was er nog geen Vlaamse staat, nog geen Vlaams Parlement, nog geen Vlaamse regering, was Vlaande ren politiek en econo misch nog zwakker. Natuurlijk zouden de Vlamingen gehuild hebben, maar ook deze storm zou uiteindelijk wel geluwd zijn. Maar hoe denken de Belgische Franstaligen dat nu nog te bereiken, bijna veertig jaar later? Elke grens wijziging is onbe spreek baar gewor den. Of niet? In de huidige internationale rechtspraktijk vinden de Vlamingen dus een objectieve bondgenoot. Het doen erkennen van Brussel als onafhankelijke staat en het samen met een reeks randgebieden staatkundig en territoriaal aanhechten van Brus sel bij Wallonië, zal voor de Belgische Franstaligen te hoog gegre pen zijn: a bridge too far. En zelfs als ze erin zouden sla gen, dan moeten we onze hoed afne men, want dan zullen ze méér bereikt hebben dan Servië en Rusland in vergelijkbare omstan digheden. Ondertussen dienen de Vlamingen rustig af te wachten en een agressieve politiek te voeren tegenover de Waalse en Brussel se francité (allicht de enige taal die ze naast het Frans verstaan): het opeisen van alle van oudsher Nederlands spreken de gebieden

7 SEPTEMBER 2008 BREUKLIJN die nu in de Waalse deelstaat liggen, het verder uitkleden van Belgique, het doen uitdoven van de faci liteiten, het bestrijden van Brussel als derde gewest, het verdiepen van de kloof tussen Wallonië en Brus sel, het droog leggen van de miljardenstromen, het ver splinteren van de Brusselse Franstaligheid in meerdere frac ties en sub culturen, het onophou de lijk aan de schand paal nage len van de Belgi sche schandalen, het doorprik ken en ontmaskeren van de laat ste belgische mythes, het ontbelgiseren, dero maniseren en herger maniseren van Vlaan de ren... Ondertussen dienen zich vanuit de internationale sfeer nieuwe mogelijkheden aan: in allerlei resoluties en verdragsteksten van internationale organisaties, zoals de V.N. en de Raad van Europa, wordt sinds de jaren negentig voor het eerst het gedwongen assimileren van een bevol king op zijn traditioneel grondgebied als ongeoorloofd beschre ven. Dit zou kunnen bete kenen dat de gedwongen assimi latie opgenomen wordt in het pantheon van de volkenmisdrijven, waar het plaats zal nemen naast andere illustere misdrijven als de volken moord, depor ta tie, kolonisatie, bezetting en infiltra tie, die reeds vroe ger als zodanig erkend zijn. Dit betekent dat de Vlamingen de Belgische francité op de internationale scène kunnen gaan aanklagen, want de verfransing van Brussel is het prototype van een gedwongen assimilatie van een inheemse volksgroep op zijn traditioneel grondgebied. En als de verfran sing van Brus sel erkend wordt als volkenmisdrijf, dan heeft dit tot gevolg dat de Belgische Franstaligen hun volkenrechtelijke eigendomsaan spraken op Brussel voorgoed naar de prullenmand kunnen verwij zen... Dirk Hoebeek In de huidige internationale rechtspraktijk vinden de Vlamingen dus een objectieve bondgenoot. Het doen erkennen van Brussel als onafhankelijke staat het samen met een reeks randgebieden staatkundig en territoriaal aanhechten van Brussel bij Wallonië, zal voor de Belgische Franstaligen te hoog gegrepen zijn: een brug te ver. BREUKLIJN De driemaandelijkse uitgave van de vzw Vlaams Belang Jongeren. Het politiek vormingsblad voor en door de Vlaams Belang Jongeren. Jaargang 10, nummer 2, juli - augustus - september 2008 Bijlage bij Vrij Vlaanderen. Hoofdredacteur: Evert Hardeman Het is dus een onware slogan die zegt dat Vlaanderen Brussel zal verliezen wanneer het zichzelf onafhankelijk verklaart. Het gaat hier om een Belgisch-Franse kreet, die naar goede gewoonte door een reeks simpele duiven voor waarheid wordt aangenomen. 7 Redactie: Hans Verreyt, Wouter Jeanfils, Frederik Pas, Jörgen Noens, Bert Deckers, Olivier Peeters, Jan Lievens, Barbara Pas en Hendrik De Vloed Opmaak: Bert Deckers Oplage: ex. Abonnementen: VBJ-leden gratis. Niet VBJ-leden kunnen zich abonneren door storting van 5 euro (student/scholier), 7,50 euro (anderen), 13 euro of meer (steunabonnement) op rek.nr van de Vlaams Belang Jongeren vzw met vermelding Breuklijn. Voor vragen en opmerkingen kan u steeds terecht bij VBJ, Madouplein 8 bus 6, 1210 Brussel. Tel. 02/ info@vbj.org Verantwoordelijke uitgever: Bruno Valkeniers, Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel

8