Bijvoegsel van de Nederlandse Staatscourant van woensdag 19 juli 1995, nr. 137

Transcriptie

1 Bijvoegsel van de Nederlandse Staatscourant van woensdag 19 juli 1995, nr. 137 Nr. 12 Uitspraak van de voorzitter van de Raad voor de Scheepvaart inzake het namens N. Hoebeke, wonende te Yerseke, raadsman mr. F.G.L. van Ardenne, advocaat te Middelharnis, op grond van artikel 18 van de Schepenwet ingestelde beroep tegen de beslissingen van het Hoofd van de Scheepvaartinspectie om 1e. een bezwaar tegen een weigering om een verklaring als bedoeld in de Regeling binnenvaartschepen werkzaam in de Zeeuwse zeegaten tussen de oude en nieuwe buitengaatslijnen af te geven niet-ontvankelijk te verklaren en 2e. een bezwaar tegen een weigering om een verklaring op grond van de Regeling voor bestaande ongecertificeerde vaartuigen die gebezigd worden voor de garnalenvisserij, hetzij in de Zuidhollandse en Zeeuwse zeegaten, hetzij in de zeegaten welke in verbinding staan met de Waddenzee af te geven ongegrond te verklaren. De voorzitter van de Raad voor de Scheepvaart (hierna: Vz. RvdS); Gezien de beschikking van het Hoofd van de Scheepvaartinspectie (hierna: HSI), vervat in diens brief d.d. 14 september 1994, kenmerk S/J /94, gericht aan de heer N. Hoebeke, schipper van het vissersvaartuig YE 76, onder meer inhoudende zakelijk weergegeven dat de verzoeken van N. Hoebeke om een verklaring als bedoeld in de Regeling binnenvaartschepen werkzaam in de Zeeuwse zeegaten tussen de oude en nieuwe buitengaatslijnen en een verklaring op grond van de Regeling voor bestaande ongecertificeerde vaartuigen die gebezigd worden voor de garnalenvisserij, hetzij in de Zuidhollandse en Zeeuwse zeegaten, hetzij in de zeegaten welke in verbinding staan met de Waddenzee worden geweigerd en dat de door N. Hoebeke hiertegen bij het HSI ingebrachte bezwaren respectievelijk niet-ontvankelijk en ongegrond worden verklaard; Gezien de volgende door appellant en het HSI overgelegde schriftelijke stukken: het voorlopige bezwaarschrift van N. Hoebeke, d.d. 25 februari 1994, (nr. YE ), gericht aan het HSI; het bezwaarschrift van N. Hoebeke, d.d. 12 maart 1994 (nr. YE ), gericht aan het HSI; het aanvullende bezwaarschrift, namens N. Hoebeke, van J.M. Zaadnoordijk, d.d. 26 april 1994 (ref. YE ), gericht aan het HSI; het verslag van de hoorzitting bij het DGSM d.d. 20 mei 1994, naar aanleiding van het bezwaarschrift inzake N. Hoebeke te Yerseke; de beslissing op bezwaarschrift d.d. 14 september 1994, kenmerk S/J /94 van het HSI; het voorlopige beroepschrift d.d. 24 oktober 1994, als bedoeld in artikel 21, eerste 1

2 lid, juncto artikel 18, eerste lid, van de Schepenwet, van de raadsman van N. Hoebeke, mr. A.A. den Hollander, advocaat te Middelharnis, ingediend bij de Vz. RvdS; het aanvullend beroepschrift d.d. 15 december 1994, als bedoeld in artikel 21, eerste lid, juncto artikel 18, eerste lid, van de Schepenwet, van de raadsman van N. Hoebeke, mr. F.G.L. van Ardenne, advocaat te Middelharnis, ingediend bij de Vz. RvdS; de pleitnotities (inclusief bijlagen) van N. Hoebeke te Yerseke, opgesteld door de raadsman van N. Hoebeke, mr. F.G.L. van Ardenne en ingediend bij de Vz. RvdS; de pleitnota inzake het beroep van N. Hoebeke te Yerseke tegen de beslissing op bezwaar van het HSI van 14 september 1994 (nr. S/J 31, 662/95), ingediend bij de Vz. RvdS namens het HSI door mr. W.F. Brieër; Gehoord ter openbare zitting van de voorzitter van de Raad voor de Scheepvaart, d.d. 7 april 1995: Schipper N. Hoebeke, appellant, en diens raadsman mr. F.G.L. van Ardenne, advocaat te Middelharnis; namens het HSI: mr. W.F. Brieër van de stafafdeling Wetgeving en Juridische Zaken van het Directoraat-Generaal Scheepvaart en Maritieme Zaken te Rijswijk (Z.H.) en de Inspecteur voor de Scheepvaart, Hoofd van de Afdeling Visserij, C.H.M. van Schie; Gelet op de ingevolge artikel 18, derde lid, van de Schepenwet door de leden van de Raad voor de Scheepvaart A. Visser, E. Bakker en J. van Urk gegeven adviezen; Overwegende: 1. De feiten Uit de schriftelijke stukken en de ter zitting afgelegde verklaringen blijkt het volgende: Bij Koninklijk besluit van 30 december 1981, Stb. 818, trad op 15 januari 1982 een besluit in werking, houdende de vaststelling van de lijn bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder a, van de Schepenwet (besluit van 17 november 1981, Stb. 718). Door dit besluit, een geografische wijziging van de buitengaatslijn, werd een aantal binnenwateren na 15 januari 1982 beschouwd als gebied buitengaats. Het gevolg hiervan was dat deze gebieden in principe niet meer toegankelijk zouden zijn voor binnenvaartschepen die tot 15 januari 1982 daar wèl werkzaam waren geweest. Voor gebied buitengaats zijn namelijk certificaten op grond van de Schepenwet, zoals een certificaat van deugdelijkheid (hierna: CvD), vereist. Na inwerkingtreding van het Koninklijk besluit, zijn door het HSI van het Directoraat-Generaal Scheepvaart en Maritieme Zaken een viertal regelingen ontworpen: a. de regeling voor binnenvaartschepen werkzaam in de Zeeuwse zeegaten tussen de oude en de nieuwe buitengaatslijn ten behoeve van beroeps- en sportvissers- 2

3 vaartuigen, sleep-, crew- en bunkerboten en wat aannemersmateriaal, hierna aan te duiden als de regeling binnenvaartschepen ; b. de regeling voor ongecertificeerde schepen die gebezigd worden voor de mosselzaad- en kokhanenvisserij, hetzij in de Zuidhollandse en Zeeuwse zeegaten, hetzij in de zeegaten welke in verbinding staan met de Waddenzee, hierna aan te duiden als de regeling mosselzaad- en kokhanenvisserij ; c. de regeling voor ongecertificeerde schepen die gebezigd worden voor de garnalenvisserij, hetzij in de Zuidhollandse en Zeeuwse zeegaten, hetzij in de zeegaten welke in verbinding staan met de Waddenzee, hierna aan te duiden als de regeling garnalenvisserij ; d. de regeling voor ongecertificeerde mosselvaartuigen voor reizen over de Noordzee tussen de Waddenzee en de Oosterschelde, hierna aan te duiden als de buitenomregeling. Deze regelingen werden niet gepubliceerd in de Staatscourant of in de dagbladen. Zij werden door de SI wel bekend gemaakt aan een aantal beroepsverenigingen, het ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij, de Rijkspolitie te Water (hierna: RPtW) en aan een aantal schippers/eigenaren van vaartuigen waarvan verondersteld werd dat zij voor de regelingen in aanmerking wensten te komen. Medio 1986 werd appellant door funktionarissen van de RPtW erop geattendeerd dat de buitengaatslijn was verlegd en dat hij nu, vissend op de Westerschelde, voorbij de lijn Vlissingen Breskens, buitengaats voer. Appellant werd hierbij door de RPtW gewezen op de mogelijkheid om bij de Scheepvaartinspectie een vergunning aan te vragen die het mogelijk zou maken om in het nieuwe buitengaatsgebied tot de oude buitengaatslijn te mogen vissen. Appellant heeft in 1986 mondeling en schriftelijk aan de SI verzocht hem een verklaring op grond van de regeling binnenvaartschepen uit te reiken. Deze verklaring werd door de SI geweigerd, op grond van het feit dat de aanmeldingstermijn voor deze regeling reeds lang was verstreken. Na 1986 heeft appellant zijn verzoeken twee maal herhaald; in beide gevallen werd de gevraagde verklaring door de SI geweigerd. Op 4 december 1993 heeft appellant, naar aanleiding van een artikel in Visserijnieuws d.d. 12 november 1993, aan de Inspecteur voor de Scheepvaart, Afdeling Visserij, schriftelijk verzocht om voor de YE 76 een verklaring op grond van de regeling garnalenvisserij af te geven. Deze verklaring werd door de SI geweigerd op grond van het feit dat het vaartuig niet was voorzien van de vereiste geldige GK-vergunning voor de garnalenvisserij. Tegen zowel de weigering om een verklaring op grond van de regeling binnenvaartschepen als de weigering om een verklaring op grond van de regeling garnalenvisserij af te geven heeft appellant schriftelijk, bij brieven d.d. 7 februari 1994 en 12 maart 1994, bezwaar ingediend bij het HSI. Door J.M. Zaadnoordijk, bestuurslid Visserijvereniging Afdeling Zuid Nederland is, bij brief d.d. 26 april 1994, ten 3

4 behoeve van appellant, een aanvullend bezwaarschrift tegen de weigeringen ingediend. Op 20 mei 1994 is door het Directoraat-Generaal Scheepvaart en Maritieme Zaken een hoorzitting naar aanleiding van beide bezwaarschriften gehouden. Op 14 september 1994 is door het HSI het bezwaar tegen de weigering om in aanmerking te komen voor de regeling binnenvaartschepen niet ontvankelijk verklaard en is het bezwaar tegen de weigering om een verklaring af te geven op grond van de regeling garnalenvisserij ongegrond verklaard. Motivering van het HSI was, dat in de bezwaarschriften en tijdens de hoorzitting door appellant geen nieuwe feiten waren aangevoerd, die alsnog zouden kunnen leiden tot het uitreiken van gevraagde verklaringen. Het HSI verwees in deze beslissingen naar de Raad voor de Scheepvaart als de instantie waar beroep tegen zijn beslissingen kan worden ingediend. 2. Het standpunt van de appellant Kort en zakelijk weergegeven stelt appellant: dat hij tot 1986 niet op de hoogte was van een wijziging van de buitengaatslijn en de naar aanleiding hiervan door het HSI opgestelde regelingen; dat hij pas in het najaar van 1986 door funktionarissen van de Rijkspolitie te Water op de hoogte werd gebracht dat de buitengaatslijn was verlegd; dat hij hierna onmiddellijk, op instigatie van funktionarissen van de Rijkspolitie te Water, zowel bij de Inspecteur voor de Scheepvaart te IJmuiden als bij het HSI een verklaring, op grond van de regeling binnenvaartschepen, heeft aangevraagd, teneinde tot de oude buitengaatslijn te mogen blijven varen; dat bij de schriftelijke weigeringen om een dergelijke verklaring af te geven (omdat de aanvraagtermijn volgens het HSI inmiddels was verstreken), niet werd vermeld dat er beroepsmogelijkheden tegen deze beslissingen mogelijk waren; dat hij desgevraagd van de SI medegedeeld kreeg dat er geen mogelijkheden van hoger beroep tegen deze beslissingen aanwezig waren; dat hij niet op de hoogte was en kon zijn dat er regelingen waren, met inbegrip van een sluitingstermijn, op basis waarvan het HSI verklaringen kon afgeven die het mogelijk maakten dat ongecertificeerde vaartuigen tot de oude buitengaatslijn konden blijven varen, omdat 1e. deze regelingen niet zijn gepubliceerd in Staatscourant of dagbladen; 2e. hij geen lid was van de beroepsorganisaties die door het HSI over de regelingen waren geïnformeerd, maar dat hij lid was van de Beroepsvissersvereniging Scheldevissers die niet door het HSI over de regelingen was geïnformeerd; 3e. hij niet rechtstreeks door het HSI, als scheepseigenaar die mogelijk voor een dergelijke verklaring van het HSI in aanmerking wenste te komen, is benaderd; dat ook na het verstrijken van de aanvraagtermijn voor deze verklaring door het HSI nog dergelijke verklaringen zijn afgegeven, zoals voor de GO 34 Reina op 3 januari 1994, en dat er derhalve sprake is van strijd met het gelijkheidsbeginsel; dat, in verband met het ontbreken van een formele grondslag, er aan beleidsregels geen fatale termijnen mogen worden gesteld; 4

5 dat hij derhalve van mening is dat hij alsnog in aanmerking dient te komen voor een verklaring op grond van de regeling binnenvaartschepen ; dat zijns inziens de eerste openbare kennisgeving van de SI van het bestaan van regelingen bestemd voor mosselkotters, garnalenkotters en mosselzaad-/ kokhanenschepen, plaats vond op 12 november 1993 door middel van een publikatie in het blad Visserijnieuws ; dat hem bij navraag bij de redaktie van Visserijnieuws is gebleken dat deze tekst letterlijk door de SI is aangeleverd; dat hij naar aanleiding van deze publikatie, bij de SI een aanvraag voor het verkrijgen van een verklaring op grond van de regeling garnalenvisserij heeft ingediend; dat deze verklaring hem ten onrechte door het HSI is geweigerd, omdat hij ten tijde van de aanvraag wèl in het bezit was van de vereiste garnalenvisvergunning (GV) voor de YE 76; dat hij inmiddels in het bezit is van een kopie van een aan een andere schipper uitgereikte verklaring op grond van de regeling garnalenvisserij en dat daarin wordt gesproken van een garnalenvisvergunning en niet, zoals de SI beweert, van een garnalenvergunning voor de kustvisserij (GK); dat overigens volgens hem de regeling garnalenvisserij en regeling mosselzaaden kokhanenvisserij niets met de wijziging van de buitengaatslijn van doen hebben, aangezien deze regelingen zijn bedoeld voor visserij in gebieden binnen de 3-mijlszone; dat, hij derhalve van mening is, dat hij alsnog in aanmerking dient te komen voor een verklaring op grond van de regeling garnalenvisserij. 3. Het standpunt van het HSI Kort en zakelijk stelt HSI, in dezen vertegenwoordigd door mr. W.F. Brieër en de heer C.H.M. van Schie: dat bij onderhavige regelingen geen sprake is van algemeen verbindende voorschriften, doch dat zij moeten worden gekwalificeerd als beleidsregels in het kader van een gedoogbeleid; dat deze regels in overleg met beroepsorganisaties zijn opgesteld; dat deze regels niet zijn gepubliceerd in de Staatscourant en dagbladen; dat er aan een aantal scheepseigenaren verklaringen zijn afgegeven; dat op 1 maart 1984 aan de Rijkspolitie te Water te Dordrecht een lijst is gestuurd met namen van de scheepseigenaren aan wie een dergelijke verklaring is uitgereikt; dat het verzoek van appellant in 1986 om een verklaring op grond van de regeling binnenvaartschepen uitgereikt te krijgen, is geweigerd omdat de aanmeldingstermijn, eindigend op 1 januari 1984, inmiddels was verstreken; dat appellant destijds niet van de beroepsmogelijkheid op grond van de wet AROB heeft gebruik gemaakt, van het bestaan waarvan toch i.c. zijn boekhouder, die het verzoek had ingediend, had kunnen weten; dat het verzoek van appellant in 1993, naar aanleiding van een publikatie in Visserijnieuws, om een verklaring op grond van de regeling garnalenvisserij uitgereikt te krijgen door de SI is geweigerd omdat deze publikatie was bedoeld voor scheepseigenaren die reeds in het bezit waren van een dergelijke verklaring, geldig 5

6 voor onbeperkte duur of voor de duur van twee jaar, en dat zij deze voor 1 januari 1994 moesten laten verlengen; dat appellant niet voor deze regeling in aanmerking kon komen omdat hij niet in het bezit was van de op grond van de regeling vereiste garnalenvergunning voor de kustvisserij (GK); dat derhalve de beslissing van het HSI, om de bezwaren van Hoebeke tegen de weigeringen de twee verklaringen uit te reiken respectievelijk niet-ontvankelijk en ongegrond te verklaren, terecht is geweest. Het oordeel Uitgangspunt moet zijn dat de beide regelingen waarop de verzoeken van appellant zijn gebaseerd niet als algemeen verbindende voorschriften, maar als beleidsregels moeten worden aangemerkt, omdat zij destijds met een aanvraagformulier aan een aantal belanghebbenden zijn toegezonden en niet op andere wijze zijn bekendgemaakt. Ook voor beleidsregels als deze golden echter en gelden ook na de invoering van de Algemene Wet Bestuursrecht de in de jurisprudentie en internationale verdragen geformuleerde beginselen van behoorlijk bestuur. Dit betekent dat een uiterste termijn voor aanmelding, zoals toegepast bij de regeling binnenvaartschepen tijdig en op voor appellant kenbare wijze had moeten worden gepubliceerd. Omdat dit niet is gebeurd, had zijn in 1986 ingediende verzoek om tot die regeling te worden toegelaten, niet als te laat ingediend mogen worden geweigerd. Andere gronden om dit verzoek destijds te weigeren, zijn niet gesteld of gebleken, hetgeen tot de conclusie leidt dat het verzoek destijds had moeten worden toegewezen. Vaststaat dat appellant in 1986 ten onrechte door de SI is medegedeeld dat tegen die weigering geen beroep mogelijk was. Appellant, destijds zonder juridische raadsman, mocht erop vertrouwen dat hij juist was voorgelicht. Van latere gedragingen of uitlatingen waaruit zou kunnen worden opgemaakt dat appellant zich alsnog uitdrukkelijk heeft neergelegd bij de weigering van de SI, is niet gebleken, zodat appellant door het HSI ten onrechte niet ontvankelijk is verklaard in zijn bezwaarschriften van april Anders dan het HSI in zijn beslissing van september 1994 als overweging ten onrechte stelt, betekent het enkele tijdsverloop van 1 maart 1984 tot december 1986 nog niet, dat niet meer van benadeling ten gevolge van het verplaatsen van de buitengaatslijn kan worden gesproken. Appellant bleef immers, in onwetendheid van de gewijzigde buitengaatslijn, vissen in het nieuwe buitengaatsgebied. Gezien het vorenstaande dient het beroep tegen de beslissing van het HSI inzake de regeling binnenvaartschepen gegrond te worden verklaard en dient appellant alsnog een verklaring als bedoeld in die regeling onder de gebruikelijke daaraan verbonden voorwaarden voor de YE 76 te worden afgegeven. Ten aanzien van de regeling garnalenvisserij waarop appellant zich beroept, moet het betoog van het HSI, dat die regeling alleen zou gelden voor de gedupeerden met een GK-vergunning, worden verworpen. Bedoelde vergunning wordt door het 6

7 Ministerie van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij slechts verleend aan Waddenzeevissers. Aldus zou geen enkele Zuidhollandse of Zeeuwse visser voor de regeling in aanmerking kunnen komen, hetgeen volstrekt in strijd zou zijn met doel en strekking van de regeling, die nu juist bestemd was voor alle mogelijk gedupeerden ten gevolge van de verplaatsing van de buitengaatslijn. Nu appellant per 1 januari 1985 stond ingeschreven in het Centraal Visserijregister en er voor zijn vaartuig een geldige garnalenvergunning was afgegeven, voldoet hij aan de redelijkerwijze aan de regeling te stellen voorwaarden en komt hij in aanmerking voor de bij die regeling behorende schriftelijke verklaring, zo hij aan de in artikelen 2 t/m 17 van de regeling gestelde veiligheidseisen voldoet. Gezien het vorenstaande dient het beroep tegen de beslissing van het HSI inzake de regeling garnalenvisserij gegrond te worden verklaard en dient appellant alsnog een verklaring als bedoeld in die regeling, onder de gebruikelijke daaraan verbonden voorwaarden, voor de YE 76 te worden afgegeven. De beslissing Beslissing inzake het verzoek van N. Hoebeke tot afgifte van een verklaring als bedoeld in de regeling binnenvaartschepen werkzaam in de Zeeuwse zeegaten tussen de oude en nieuwe buitengaatslijnen : Vernietigt de beschikking waarvan beroep. Beslissing inzake het verzoek van N. Hoebeke tot aftgifte van een verklaring op grond van de regeling voor bestaande ongecertificeerde vaartuigen die gebezigd worden voor de garnalenvisserij, hetzij in de Zuidhollandse en Zeeuwse zeegaten, hetzij in de zeegaten welke in verbinding staan met de Waddenzee: Vernietigt de beschikking waarvan beroep. Aldus gedaan door mr. U.W. baron Bentinck, voorzitter van de Raad voor de Scheepvaart, op 22 juni 1995, in tegenwoordigheid van s Raads secretaris, mr. D.J. Pimentel. (get.) U.W. Bentinck, D.J. Pimentel ISSN Sdu Uitgeverij Plantijnstraat, s-gravenhage