Ons krantje. A M I E c a a l. Beleef het nu-moment en loop niet vooruit op het leven. rondom u: na regen kom zonneschijn een kunst!

Transcriptie

1 Ons krantje Nr. 140 maart, april, mei 2016 Driemaandelijkse uitgave vzw Internationale Medische Hulp aan het Kind Afgiftekantoor 2099 Antwerpen x / P2A8581 Beste lezer, Gelet op de tragische gebeurtenissen in Brussel die we van nabij of veraf beleven wil ik u enkel iets zeggen over het verdriet dat ik zie maar ook over het geluk dat ik in mijn hart beleef... Ik geef u enkele suggesties die u wellicht kunnen helpen de glimlach te bewaren en rondom u het goede te doen. A M I E c a a l Beleef het nu-moment en loop niet vooruit op het leven Geniet van de schoonheid Wees niet bang om dank u rondom u: na regen kom zonneschijn een kunst! of sorry te zeggen. Het is Ontneem niemand de hoop; Leer te luisteren, maar leer de hoop is misschien het enige ook met openblik en vriendelijk neen te zeggen waaraan hij zich kan optrekken In de wereld is er goed en kwaad: laat je niet door het toeval leiden, doe wat wijs is Alles wat men doet heeft een doel, groot of klein Eenzaamheid is een realiteit maar ook een gemoedstoestand Colofon Verantw. Uitgever: Mark Bolsens August Vermeylenlaan Antwerpen Tel. 0486/ Mark.bolsens@telenet.be Redactie: Frieda De Bondt, Xavier Votron, Stefaan De Bondt, Rob Tas, Christian Vandeplas, Mark Bolsens, Françoise Cauwe Met dank aan: Katrijn De Vleeshouwer, Dirk Van Croonenborgh, Nicolas Hansen, Maryline Van Parijs, Ronny Willems Drukkerij: Halewijn NV Halewijnlaan Antwerpen tel. 03/ Leef bij voorkeur vanuit het hart, eerder dan vanuit het hoofd en doe elke dag op de juiste wijze wat je moet doen. Wees behoedzaam met hen die niets te verliezen hebben en neem geen beslissingen wanneer je kwaad bent Geloof niet alles wat je hoort en zeg niet alles wat je denkt Wees niet te streng voor jezelf: je bent op de wereld om met vallen en opstaan te leren Heb respect voor je naaste en wees je vrienden trouw... Respecteer en draag ook zorg voor jezelf Er zijn dingen in het leven die nooit nog terugkeren: woorden die je al of niet uitgesproken hebt, kansen die je gekregen hebt, de vervlogen tijd. Doe daarom één ding tegelijk en doe het goed Er zijn twee overheersende krachten werkzaam in ons leven: angst en liefde. Liefde is de allerbelangrijkste Geef niet toe aan de angst want die leidt naar wanorde, maar liefde tot harmonie! AMIE-cale groet Xavier Votron, voorzitter A.M.I.E. (Internationale Medische Hulp aan het Kind) is een tweetalige Belgische vereniging zonder winstoogmerk, waarvan alle leden, bestuurders en verantwoordelijken zich belangloos inzetten voor het welzijn van kansarme kinderen in landen van ontwikkeling. A.M.I.E. - is een beweging van universele broederlijkheid - probeert hulp te bieden aan de minstbedeelden, vooral de kinderen; - werkt als humanitaire organisatie geruisloos maar snel en doeltreffend in de armste landen met hulpverleners van ter plaatse; - wordt door geen enkele drukkingsgroep, regime of staat beïnvloed; - geeft als organisatie de voorkeur aan concrete hulp aan concrete personen.

2 D a n k b a r e g r o e t e n u i t B r a z i l i e Ook dit jaar brachten voedselpakketten en schoolmateriaal vreugde in Montes Clares Reeds jarenlang werken we in Brazilië samen met onze partner Het sociaal Centrum Theriasia Vermeylen, een zusterorganisatie van de zusters van Berlaar. We hebben hier 2 kleine projecten die we van harte aanbevelen: het kerstpakketten-programma waarbij we rond kerstmis voedselpakketten brengen aan de armsten in verschillende krottenwijken en het schoolprogramma waarbij we schoolmateriaal bezorgen aan kinderen bij wijze van steun en aanmoediging. Elk jaar krijgen we een uitvoerig verslag van wat er met jullie steun gebeurde. Graag geven we een woordje uitleg en enkele foto s. Met dank aan zuster Juliana Verbist voor haar onaflatende inzet voor deze mensen in Montes Claros in Brazilië. Ook dit jaar konden we weer een zalig kerstfeest schenken aan 250 arme families in 5 omliggende favellas (krottenwijken). We bereikten hiermee meer dan 1000 personen. Zuster Guido en zuster Leda zijn de AMIE-weldoeners hier bijzonder dankbaar voor. Reeds meer dan 10 jaar kunnen we door jullie steun een pakket basisvoeding geven aan de mensen die in deze favellas in zeer arme omstandigheden leven. We kregen 3000 euro, en hebben deze omgezet in de Braziliaanse munt real (koers: 1 euro = 3,89 real). Deze som werd als volgt verdeeld: 8417 real voor de voedselpakketten en 3253 real voor de schoolpakkettten. Elk voedselpakket had als inhoud: 5 kg rijst, 5 kg suiker, 1 kg macaroni, 1 pak koekjes, 1 kg bonen, 1 liter olie, 1 kg zout, 250 gr. koffie. We deelden de pakketten uit in 5 bij elkaar gelegen favellas: Castelo Branco, Cedro, Jardim, Eldorado en een krottenwijk op een vuilnisbelt. Bij deze pakketten konden we ook nog een klein hygiënisch pakket voegen, gekregen van de federale overheid, en een doos met frisdrank geschonken door het inlands programma Mesa Brasil. Het sociaal centrum Theresia Vermeylen en de Steungroep Zuster Renata hebben ook dit jaar met de steun van AMIE-weldoeners het project Met liefde opvoeden een extra stimulans kunnen geven. Hier ontvangen we kinderen, jongeren en jeugd die een kans willen krijgen om naar school te gaan. Vrijwilligers geven het beste van zichzelf om hen voor te bereiden. Ze onderwijzen talen (portugees, spaans, engels) en rekenen en organiseren verschillende andere activiteiten. Dankzij de AMIE-steun konden we dit jaar 60 kinderen ook voorzien van het nodige schoolmateriaal zodat ze dit jaar naar een staatsschool kunnen gaan,. Een schoolpakket bestond uit 1 schooltas, 2 grote schrijfboeken, 3 potloden, 1 gom, 1 potloodscherper, lijm, 1 regel en een doos kleurpotloden. Graag willen we onze oprechte dank zenden. Zonder uw hulp kunnen wij niet verder! Het waren momenten van emoties en vreugde bij alllen en de dankbaarheid was groot. Getuige daarvan de lachende gezichten op de foto s. God lone het U, besluiten zuster Guido en Leda. Of, zoals een Brazilaans spreekwoord zegt: wie geeft aan de armen, leent voor God. En God zal zich niet in edelmoedigheid laten overtreffen. Ook dit jaar proberen we deze kleine projecten verder te zetten. U kunt daarvoor uw steun overschrijven op rekeningnummer BE met vermelding Montes Claros. Elke kleine beetjes helpen. Dankjewel voor uw steun.

3 Dit is Wendy, zij woont in Peru, dicht bij het centrum waarmee de Limburgse parochiale vereniging Kestepabro reeds jarenlang een hechte band heeft. Onze AMIE-medewerker Frans Parren, AMIEcoördinator Peru, bracht onlangs een bezoek aan dit project en was zeer tevreden dat hij ook Wendy aantrof. Zij is één van onze petekinderen die intussen afgestudeerd is als technisch ingenieur. Iets verder in Ons Krantje lees je mee over een dag in Peru. Voor een volgend krantje beloofde Frans alvast een verhaal te maken over Wendy en de beroepspeterschappen in Peru.

4 Haïti, Haïti chérie zingen zij! Na het overlijden van mijn man, Jean Flipot, in 2013, was ik zo uitgeput door al die jaren, dat ik hem verzorgd heb, dat ik aan onze voorzitter, Xavier Votron, gezegd heb met alles te stoppen. Dit gebeurde echter zonder rekening te houden met mijn zin om het kleine schooltje, dat Michèle en Nicolas ontdekt hadden bij hun eerste verblijf in Haïti in 2013, nieuw leven in te blazen. Tijdens de Algemene Vergaderingen hebben ze het er vaak over gehad en er artikels voor ons Krantje (nr 132 en 136) over geschreven, zodat ik niet zal terugkomen op de details. Ik beperk me tot de historiek van Canaan, opgetekend door één van onze belangrijkste verantwoordelijken ter plaatse, Zuster Maryse George, van de Zusters van Franciscus van Assisi. Toen wij in 1977 dokter Marcel-Charles ROY hier bij ons ontmoet hadden, raadde hij ons ten zeerste aan om ons toch niet te veel voor te stellen van de samenwerking met Haïti. Dat zonnige land, zei hij, waar de mensen beslist zeer charmant zijn maar ook zo arm vormt een echte uitdaging...toen Jean en ik eind 1980 begin 1981 ter plaatse gingen, hebben wij effectief kunnen constateren dat wat hij gezegd had ook realiteit was...overal glimlachende gezichten maar helaas ook overal ellende. Wij waren er niet door ontmoedigd en zelfs als dat de realiteit van het land was, waren we bereid er met enthousiasme voor te gaan. We voelden duidelijk dat het niet eenvoudig zou worden. Niettemin, zoals al diegenen die in Haïti geweest zijn, werden ook wij verleid door de glimlach van de kinderen, de moedige vrouwen en al het overige. AMIE moest er meer in investeren en meer kinderen naar school sturen. De kinderen en jongeren van hier moesten weten dat kinderen aan het eind van de wereld urenlang moeten lopen om naar school te gaan...schoenen in de hand om ze niet te beschadigen. Ja, het moest. we waren ervan overtuigd! Veel kinderen zijn er intussen naar school gegaan, allemaal dankzij talrijke meters en peters maar ook dankzij de mooie samenwerking van de vrijwilligers hier en ter plaatse. Er ontstond een hechte ketting van solidariteit, die steeds groter en groter werd. Toen in januari 2010 radio en TV overal ter wereld melding maakten van een zware aardbeving, die een deel van het land verwoest had, zakte de moed ons in de schoenen. Wat te doen voor een volk dat al aan een internationaal infuus ligt? Hoe diegenen nog helpen die door A.M.I.E. al gesteund werden? Waren zij nog in leven? Alle grote internationale organisaties snelden het eiland dat in enkele minuten verwoest was, ter hulp. De grootste schade was in en rond de hoofdstad. Vanuit alle hoeken van de wereld werd er veel geld overgemaakt om het volk met de prachtige glimlach te helpen. Maar zijn al die giften terecht gekomen bij diegenen die het zwaarst getroffen werden door die catastrofe? Zullen we het ooit weten? Het land is ver verwijderd van stabiliteit, er is nog zoveel op te bouwen. Na de aardbeving volgden op de koop toe de cycloon Sandy en de cholera en maakten de situatie des te dramatischer. Haïti, Haïti chérie wat moest er van je geworden? In de nadagen van de tragedie hebben Nicolas en Michèle Krzémien- Fohal dokter en verpleegster- er een volledig vernielde krottenwijk ontdekt. In het midden van de ellende, op 15 km van Port-au-Prince vonden ze een terrein, dat de ballingen, toen ze zich daar vestigden, het beloofde land noemden. We kunnen ons hun wanhoop inbeelden bij de aanblik van het verval en het gebrek aan levensnoodzakelijke middelen. Ze waren gestrand in het niets! Hoe moesten ze nu verder, nu ze alles kwijt waren? Het was in 2012 dat de school St Martin de Porrès haar deuren, in uiterst precaire omstandigheden, opende voor zowat 150 leerlingen in klassen van het 1e tot het 4e leerjaar en de kleuterschool, hier kindergarten genoemd. Het gaat over een zone, gesitueerd op enkele kilometers van de gemeente de Bon Repos, die vorm kreeg meteen na de verwoestende aardbeving van Omdat ze nergens naartoe konden zijn de mensen naar dit immense, open terrein gevlucht in de hoop er te kunnen schuilen. Dag na dag kwamen er meer slachtoffers van de aardschok aan en de religieuzen bezochten de streek om de arme ouders in kaart te brengen. Guy Nelson, een seminarist die dit opmerkte, profiteerde van de aankoop van een stukje grond om een klein schooltje te bouwen. Daar er weinig financiële middelen waren, is de stichter, Guy Nelson bij mij langs gekomen via bemiddeling van zijn broer Nelcy om steun te vragen indien mogelijk. Door middel van Food for the Poor ben ik begonnen met voedselbedeling, later werd ik gesteund door een Canadese zuster, Marie Alban, inmiddels overleden, om de lamentabele omstandigheden van dat kleine schooltje te verbeteren dankzij een gekregen gift. Het is in die periode, dat AMIE-België interesse begon te vertonen voor onze situatie, bij het bezoek van Michèle en Nicolas Krézmien-Fohal in Precies op dat ogenblik heb ik Xavier Votron gevraagd of ik dat nieuwe project, dat me aansprak en me deed denken aan onze 2 reizen naar Haïti, op mij mocht nemen. In eerste instantie kwam het erop aan de weldoeners te contacteren die al lange tijd onze kleine projecten in Haïti steunden, om hulp te vragen. De kleine school moest in verschillende fasen serieuze veranderingen en verbeteringen ondergaan. Heropbouw kon enkel nog als het beantwoordde aan de vereiste normen. Het project was gelanceerd en de weldoeners reageerden zeer positief op mijn oproep. Persoonlijke briefwisseling vergezeld van foto's schetste een goed beeld van de dramatische situatie waarin de kinderen leefden. Sedert het begin van dit project zijn de zaken snel vooruit gegaan. De school van project Canaan 232 maakt deel uit van het comité 10 dat sindsdien de heropstart van de school verzekert. Nu het schooljaar 2015/2016 van start kon gaan, kunnen de plaatselijke verantwoordelijken heel tevreden zijn. Jammer genoeg konden de leerlingen die er niet in slaagden hun inschrijvingsgeld te betalen niet toegelaten worden. Mede door dat droevige bericht heb ik een project gelanceerd voor Schoolhulp. Daar er op het einde van 2015 wat reserves over waren heeft het comité 10 de betalingsachterstand van bepaalde kinderen kunnen aanzuiveren en de 75 kinderen die de lessen niet hadden kunnen volgen ook geholpen. Dit alles dankzij u allen, trouwe schenkers. Het Schoolhulp programma wordt voortgezet om het volgende schooljaar 2016/2017 voor te bereiden; intussen zullen alle kinderen van Canaan dus schoollopen. Het is een mooi resultaat en ik dank u ervoor. Wij willen samen verder gaan om er voor te zorgen dat alle kinderen uit de sloppenwijken toch de kans krijgen onderwijs te volgen en een toekomst op te bouwen in een land, dat al zo op de proef gesteld is. Deze school, die wij dank zij uw gulheid opgebouwd hebben, zal de kinderen de nodige basiskennis en opvoeding geven die zij nodig hebben op de weg van het leven naar hun toekomst.

5 Bovendien kunnen we erop toezien dat elk kind uit deze stadswijk naar school gaat. 60 is er nodig om ervoor te zorgen dat ieder kind zijn inschrijvingsgeld kan betalen en dat de school zelfredzaam is. De staat kent helaas geen subsidies toe...wat ik zou willen, is dat we nu en dan, al was het maar enkele bijkomende euro s, aan de leerkrachten zouden geven. Zij werken met zoveel toewijding en verdienen zo weinig. Kerstmis of de grote vakantie kunnen zich daartoe lenen... zij krijgen maar 60 per maand... Ik had u verteld, dat Michèle en Nicolas foto's zouden nemen van kinderen, die het nog moeilijker hadden dan de andere en die de steun van Schoolhulp beslist nodig hadden. Maryse vond echter, dat zij zich vernederd zouden voelen gekleed in lompen...om die reden kan ik er u geen laten zien. Ik ben echt gelukkig om wat wij SAMEN hebben kunnen realiseren en ik wil u graag de resultaten van onze acties in 2015 meegeven. Het totale bedrag van uw giften dat ik dit jaar overgemaakt heb bedraagt euro Om de werken vooruit te doen gaan werd het geld in schijven opgestuurd. U hebt de evolutie van de werken kunnen volgen aan de hand van de foto's, die ik u regelmatig opgestuurd heb. Inderdaad het is nog niet helemaal klaar, maar de school gelegen midden in de sloppenwijk is eenvoudig. Het voornaamste zit hem in de ontvangst en het gegeven onderwijs. Om de werken af te ronden heb ik nog overgemaakt. Schoolhulp was een mooi succes: voor die post werd overgeschreven voor één jaar. Schoolhulp Prof voor 4 leerkrachten in nood werd in handen genomen door een weldoenster en voor die post heb ik 840 voor 6 maanden overgemaakt. Voor de leerkrachten werd een klein supplement gevraagd en daarvoor heb ik ook 210 voor 6 maanden overgeschreven, zodat ze aan ongeveer 70 per maand komen. Nicolas en Michèle, die zoals ik u verteld heb in november 2015 ter plaatse waren, kwamen met deze aanbeveling. Ja, de ellende blijft enorm, want alle trauma's van de afgelopen jaren zijn nog lang niet uitgewist, helaas... Ziezo, beste vrienden en vriendinnen van A.M.I.E. dit wilde ik u zeggen, want ik vind, dat wij die vergeten kinderen goed onder onze hoede genomen hebben. Ook dank aan onze reizende weldoeners die ons op weg gezet hebben in 2013 om samen actie te ondernemen. Dank aan deze ketting van verbroedering die we samen gevormd hebben. Dat we samen al deze kinderen een toekomst kunnen bieden. Dat is het mooiste cadeau dat we hen kunnen geven. Thérèse-Marie de FAYS - FLIPOT. BE Comité 10 Canaan 232 Goede vrienden, familieleden en sympathisanten, Ook Peru kreeg AMIEbezoek Zelf ben ik sinds donderdag in ons project in El Carmen, Peru, een woestijndorp waar vooral afstammelingen van voormalige slaven wonen. Het is hier warm, heel warm tot 35 en zelfs meer. Dat betekent echter niet dat er niets gebeurd. Een kort overzicht van de dag. In de voormiddag overleg met Norma, de voorzitster van de raad van bestuur van ons centrum. Zondag was ik immers in Hoja Redonda, 20 km van El Carmencentrum, en praatte daar met Lucie, een excellente bibliothecaresse die één van de 18 kleine, van onze hoofdbibliotheek afhangende bibliotheekjes, beheert. Het was een plezier om haar aan het werk te zien. Na een jaar inactiviteit verklaarde ze zich zondag bereid haar taak te hervatten. Meer nog ze wil het bibliotheekje meer uren dan voorheen openhouden. Norma, die nu vakantie heeft, zal haar vandaag bezoeken om concrete afspraken te maken. Eigenlijk is het centrum vandaag nog gesloten want Elia, de verantwoordelijke; heeft nog vakantie maar als de kinderen mij zien, heb ik al snel meer dan 10 klanten. Zoals gebruikelijk laat ik ze eerst even lezen en daarna mogen ze in de speeltuin. Het is een heel karwei om alles in goede banen te leiden want ze zijn nogal ruw en ongedisciplineer. Er liggen ook al bouwmaterialen klaar om het nieuwe door de provincie Limburg gesteunde project aan te vatten. Na een tijdje buiten spelen, trekken we terug naar binnen. Anderson typt de namen van de aanwezigen in. Luis werkte met Paint op een stokoude PC die vauit ons college in Brussel hier in Peru is aanbeland. Anderen tekenen en Maria organiseert een bingo, al met al een druk gebeuren waarvoor je ook ogen op je rug nodig hebt. Anderen spelen met blokjes. Maria wil met mij zoals gisteren drie op een rij spelen maar dat kan vandaag niet, te druk. Maria verwittigt mij, er zijn gringos. Het gaat om een echtpaar dat mij in het Engels aanspreekt. Ik hoor direct dat dat niet hun moedertaal is en nodig hen uit: Français? Deutsch? Blijken het Nederlanders te zijn die heel geïnteresseerd zijn in onze werking. Daar het naaiatelier open is Lucy is er toon ik dat ook. Later zeggen ze me dat ze gehoord hebben dat hier een beroemde zanger woonde en ik begrijp dat het om Amador Balumbrosio gaat,. Dus: terug naar Lucy in het naaiatelier met de vraag of ze de bezoekers even naar het huis van haar vader wil brengen. Lucy is één van de 15 kinderen van Amador. Als ik omstreeks 12 u het centrum sluit, ontmoet ik de Nederlanders weer en eten we samen bij Celia, een andere dochter van Amador. Dan terug naar het centrum om de namiddag wat te coördineren. In de grote hal spelen meisjes volleybal, een nieuw initiatief van de gemeente. Onder het afdak geeft Bel voor het eerst engelse les. Dat had ik haar vorig jaar al gevraagd en nu is het eindelijk zover. Bel, Afro-Amerikaanse, is lid van het Peace-corps. Eén van onze beursstudenten komt speciaal uit Chincha om de les bij te wonen. Als ik haar op de plaza sta op te wachten, kom ik in contact met een Argentijnse en leidt die vlug even rond in het centrum; ze wil wel terugkomen om te helpen. Antoinette uit Chincha komt aan; ze studeert voor lerares engels maar de kwaliteit van het engels op het pedagogico is ondermaats. Als ze vertrekt, krijgt ze de Assimilcursus engels voor spaanstaligen die ik in België kocht, mee om verder te studeren. Later copieren we wel een en ander. In het centrum zelf wordt om 16u muziekles gegeven. Edith stuurt me een bericht dat zij een vergadering over Puntos de Cultura heeft en niet kan komen. Dat is geen probleem, ik heb de sleutels op zak, ontvang de leerkracht die zo n 7/8 uur onderweg om 2 uur les te geven... Ook een dure zaak maar er is wel resultaat. Na een contact met zijn moeder, kan ik ook Valentino als leerling in de muziekschool inschrijven. Overigens staat Kestepabro sinds vorig schooljaar (dat loopt hier van maart tot december) in voor muziekondericht in de lagere school van El Carmen. Terug in de pastorij waar ik een week helemaal alleen woon- geef ik er mij rekenschap van dat er voor mij gekookt is, dus nodig ik een kennis uit om te komen eten, best gezellig en ook leerrijk. s Avonds naar het feestje dat Rosa, een van de mensen hier die ik al 20 jaar ken, geeft omdat het haar naamdag is. Daar ontmoet ik Norma weer en die weet mij te bevestigen dat Lucie inderdaad opnieuw het bibliotheekje wil openhouden en dat de praktische afspraken zijn gemaakt. Dat verheugt me wel; er wonen daar 2000 mensen. Morgen praten we hier verder over en dan is het de kwestie met Elia en Emely het bibliotheekproject zo snel mogelijk af te werken dat zij eigenlijk al vorig jaar hadden moeten indienen bij een Spaanse organisatie. Zelf heb ik trouwens ook nog een dossier af te maken want de KBS liet weten dat voor 25 januari te willen ontvangen. En vandaag krijg ik per mail een dossiertje van het thuisfront in verband met medische zorg en samenwerking toegestuurd, ook iets voor morgen want het is hier inmiddels al uur. Morgen, woensdag, zal het de 20ste zijn, de overlijdensdatum van dorpsgenoot pater Frans Brouns die hier pastoor was en ook nu nog zeer wordt gewaardeerd. (Tijdsverschil van 6 uur) En hoe laat het ook is, ik hoor nog spelende kinderen... In België zouden die al uren in bed liggen maar hier ligt dat anders. Frans Parren, coordinator peterschappen en projecten in Peru

6 Projecten van Pol Feyen in Kinshasa (RDC) Maison Papy en Masina. ik niets liever dan mijn werk zo lang mogelijk voortzetten tussen de jongeren van Masina en met de «Papillons» in Maison Papy (opvang van straatkinderen) die nog altijd op mij rekenen. In zulke moeilijke periodes heb ik altijd kunnen rekenen op A.M.I.E. Jullie hulp zal het leven van deze jongeren gunstig beï nvloeden. Geloof me, zonder jullie genereuze steun had ik nooit zoveel zaken kunnen realiseren voor en met hen. Had ik dit werk kunnen voortzetten zonder de jarenlange hulp van zoveel donateurs? Zonder A.M.I.E. die me nooit in de steek heeft gelaten? De kinderen van Kinshasa groeien op zoals overal elders in de wereld. Een essentie le voorwaarde hiervoor is dat ze voldoende goede voeding krijgen, maar er is niet altijd genoeg In Kinshasa is alles verschrikkelijk duur, ook de meest elementaire voedingsmiddelen, terwijl de kinderen en de jongeren in volle groei - meer dan de volwassenen - een minimum aan gezonde voeding nodig hebben. Maar zelfs dat minimum kunnen we hen niet altijd geven Wij willen niet liever dan onze kinderen zien opgroeien in gunstige omstandigheden maar dat is niet altijd mogelijk. Sommige dagen is het moeilijk om hen dat «klein beetje meer» te geven dat echt nodig is. en dat doet ons pijn. De kinderen van Kinshasa groeien op zoals overal elders in de wereld en soms zeer snel Wij zoeken kleren voor hen, duurzaam maar ook weer niet te duur zodat ze er netjes uitzien. Op school is het uniform verplicht. Het grote voordeel is dat er met het verplichte uniform geen onderscheid arm of rijk is tussen de leerlingen. Maar ze groeien hard en zoals overal ter wereld wordt er op de speelplaats en op weg naar huis soms duchtig gespeeld en hebben de uniformen het hard te verduren met als gevolg dat ze 2 uniformen per jaar nodig hebben. Daarenboven zijn er nog tal van andere kosten op allerlei vlak: medische zorg, schoolbenodigdheden, hygie ne en alles wat er van kortbij mee te maken heeft zonder nog de onverwachtse kosten te vergeten. Ik wil nog eens beroep doen op de donateurs die me door de jaren heen zeer trouw zijn gebleven waarvoor mijn oprechte dank Alhoewel ik me op dit moment een beetje vermoeid voel, wil Ik kan jullie nooit genoeg bedanken voor jullie deelname in mijn missie om kinderen te behoeden in extreem precaire periodes. Deze straatkinderen hadden enkel een «hongerig gevoel in de maag» en «schrik voor de nacht» zonder enige hoop op iets beters Jullie steun gaf mij de mogelijkheid om hen te redden van de straat. jammer genoeg zijn er nog te veel andere straatkinderen die we (nog) niet hebben kunnen helpen. Hier nog een idee van de kosten voor onze levenslustige kinderen die proberen om hun vroegere leven in de straat achter zich te laten. Elke schoolgaande jongere heeft de volgende zaken nodig: Een schoolzak (15 $), turnpantoffels (20 $), 2 uniformen per schooljaar (2 x 20 $), schriften (10 $) en de schoolverzekering (2 $). Het totaal voor 40 jonge scholieren per schooljaar : $ Schoolgeld in het lager onderwijs (per jaar) : 200 $ x 28 = $ Schoolgeld in het college (per jaar) : 360 $ x 6=2.160 $ Schoolgeld in het beroepsonderwijs (per jaar): 120 $ x 6= 720 $ Met bovenstaande bedragen kunnen we veertig jongeren op weg zetten naar een beloftevollere toekomst. Hiervoor heb ik jullie hulp nodig maar ik weet dat jullie mij hierin zullen steunen. Samen kunnen we het maken. Heel veel dank bij voorbaat. Pol Feyen en Jean Hendrikx, zijn medewerker in België, Bankrekening van A.M.I.E. : BE met de melding voor Pol Feyen.

7 Meestal lig ik niet wakker van bepaalde cijfers. Dat het sterrenstelsel een diameter heeft van lichtjaar. Tja, dat zal wel groot zijn zeker en het toont aan hoe klein en nietig we zijn in het heelal, maar ik laat er mijn nachtrust niet voor. Toch lees ik soms cijfers die door hun afmetingen en context zo ongezouten confronterend zijndat ik omwille van de waarheid die ze oproepen me (soms) de nachtrust (of een deel ervan) ontnemen en me verplichten tot een duidelijke stellingname. 3,7 miljoen Syrische kinderen zijn gevormd door geweld en angst. Elk Syrisch kind onder de 5 jaar heeft niets anders gekend dan een leven gevormd door oorlog. Als ik dit lees heb ik de neiging weg te lopen en me te verbergen voor zulke mensonwaardige werkelijkheid waar ik nauwelijks vat op heb. Dichter bij huis: in België leven bijna 1op de 5 kinderen jongeren dan 18 jaar in een gezin met een inkomen onder de armoederisicodrempel. In Brussel gaat het om ongeveer 41 procent. Ligt België in de beschaafde wereld?! We kennen ondertussen de cijfers van doden en gekwetsten als gevolg van de terreuraanslag in Zaventem en de metro in Brussel. Ze verwijzen alle naar diabolische krachten in onze samenleving. In zijn voorwoord geeft onze voorzitter een vademecum als antwoord op dat zinloos geweld. Gelukkig zijn er ook cijfers die me bemoedigen, cijfers die voor een straaltje hoop en optimisme zorgen. Cijfers waaraan we ons kunnen verwarmen en die ons ervan overtuigen dat het ook anders kan. Ik denk aan de 14 comités die AMIE rijk is, aan de 14 verantwoordelijken die naar best vermogen zich inzetten voor het beheer ervan, aan 21 plaatselijke verantwoordelijken in Kenia, Peru, Haïti..., de aan inkomsten en de die werden overgemaakt aan de petekinderen en projecten. Het zijn cijfers die ons op een positieve, hoopgevende manier beroeren. Als verantwoordelijke voor 2 projecten in Kenia m.n. de lagere school in Emurua Olerai en het weeshuis in Entasekera kreeg ik hoopgevend nieuws, maar ligt er tevens een cijfer op tafel dat ik zo vlug mogelijk zou willen overschrijven... als ik dat cijfer zou kunnen lezen op de rekening Goed nieuws uit Kenia van mijn comité 23. Het is altijd onze uitdrukkelijke wens geweest om locale politici te betrekken bij het schoolproject in Emurua Olerai, een masaaidorp in Kenia. Nadat we in 2013 met een enthousiaste groep jongeren naar Emurua Olerai waren getrokken om er een derde klaslokaal te bouwen (zie Ons Krantje nr. 132), werd er vorig jaar met de steun van de districtvertegenwoordiger een vierde klaslokaal gebouwd waardoor de school nu officieel erkent wordt door de overheid. Rob Tas Bovendien werd met de hulp van de verantwoordelijke voor het onderwijs in de streek een gediplomeerd onderwijzer aangesteld die jammer genoeg elke schooldag per brommer de grote afstand tussen zijn thuis en de school moet overbruggen. Onze plaatselijke vertegenwoordiger George Lenaai (zie foto) wil nu alles op alles zetten om in Emurua Olerai een huisje te bouwen dat onderdak kan bieden aan de onderwijzer. Kostprijs: , 00 KES of ± Ook dat cijfer laat me niet onverschillig en ik hoop dat we heel spoedig en met uw steun, dit bedrag kunnen verzamelen en met de bouw van de huisje kunnen beginnen. Anderzijds is er het project Home Handicapped in Entasekera waar zeer kwetsbare kinderen niet alleen recht hebben op een huis, maar ook op een thuis. Met steun van AMIE is men op de goede weg. Dit mag toch blijken uit een dat we ontvingen van Francika Norungula, de plaatselijke verantwoordelijke en waarin ze schrijft: Ik ben zo gelukkig met jullie steun aan het tehuis. Op een vergadering werd AMIE uitdrukkelijk bedankt voor het feit dat ze help om het tehuis tot een thuis te maken. Met de steun van AMIE konden bedden, stoelen, tafels, een TV... aangeschaft worden. Ook het sanitair werd vernieuwd en werden er nieuwe ramen en een omheining geplaatst. Noodzakelijk ingrepen die de kinderen het gevoel gaven niet enkel in een huis, maar mede dank zij de goede zorgen van het personeel, zich er ook thuis te voelen. Voeding blijft een groot probleem. Daarom staat er op het verlanglijstje naast nog veel andere, de vraag naar een kinderboerderij. De producten die erop gekweekt kunnen worden zouden niet alleen instaan voor een gezonde voeding maar betekenen ook een grote kostenbesparing. Het geld dat met het kweken van o.m. kippen en groenten zou kunnen uitgespaard worden, kan gebruikt worden om de kinderen medische zorg toe te dienen. Ik hoor sommige politici woorden als barmhartigheid en liefde in de mond nemen. De bestaande schroom om dergelijke woorden in de mond te nemen valt weg wanneer men geconfronteerd wordt met schrijnende toestanden die om een oplossing vragen en waarvan we weten dat bepaalde systemen ze in de hand werken en/of ze in stand houden. In naam van die barmhartigheid en liefde doe ik een warme oproep om de kinderen in Emurua Olerai en Entasekera te steunen. Een bijdrage kan gestort worden op rekeningnr: BE BIC ARSPBE22, onder vermelding Emurua of Entasekera

8 Comité 00 Projecten Madagaskar : Françoise Cauwe rue du Beau-site 7 B-5340 Gesves fcauwe@scarlet.be tel 083/ Projecten Pol Feyen: Jean Hendrikx Van Boendaelestraat 13 B-2000 Antwerpen jean.hendrikx@telenet.be tel. 0486/ Rekening: BE BIC: BPOTBEB1 Comité 05 Kindpeterschappen Latijns-Amerika (nederlandstalig) Contactpersoon: Marleen Lanckman Domeinstraat 69A B-3010 Kessel-Lo marleenlanckman@hotmail.com-tel 016/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 10 Project Canaan (Haiti) Contactpersoon: Thérèse Marie de Fays-Flipot Ericastraat 9 - B-2440 Geel jean.flipot@telenet.be Tel. 014/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 01 Kindpeterschappen Filipijnen (franstalig) Project Free Clinic Filipijnen Contactpersoon: Elisabeth Carton de Tournai Av. E. Godaux 28 - B-1150 Bruxelles elisabeth.carton@scarlet.be - Tel. 02/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 06 Beroepspeterschappen Filipijnen (nederlandstalig) Projecten Brazilie en Navotas-Filipijnen Contactpersoon: Mark Bolsens August Vermeylenlaan 14 B-2050 Antwerpen mark.bolsens@telenet.be Tel. 0486/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 21 Groepspeterschappen Contactpersoon: Griet Cuypers Van den Bergh Bergstraat 110 B-3010 Kessel-Lo jos.cuypers@icts.kuleuven.be Tel. 016/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 02 Beroepspeterschappen Filipijnen en Peru (franstalig) Contactpersoon: Elisabeth Carton de Tournai Av. E. Godaux 28 - B-1150 Bruxelles elisabeth.carton@scarlet.be - Tel. 02/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 07 Beroepspeterschappen Peru (nederlandstalig) Projecten Latijns-Amerika (excl. Brazilië) Contactpersoon: Frans Parren Veldstraat 29 B-3640 Kessenich frans.parren@scarlet.be Tel 0495/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 22 Project Happy Home Kenia Contactpersoon: Christian Vandeplas Rue Fond Thirion 61 B-1410 Waterloo christian@vandeplas.com Tel. 0497/ Rekening: BE BIC : ARSPBE22 Comité 03 Kindpeterschappen Latijns-Amerika (franstalig) Contactpersoon: Janine Clapuyt-Van Rossum Av. de l Espinette 19 B-1348 Louvain-La Neuve ja.clapuytvanrossum@skynet.be Tel. 010/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 08 Kindpeterschappen Azië (nederlandstalig) Contactpersoon: Jos Cuypers Bergstraat 110 B-3010 Kessel-Lo jos.cuypers@icts.kuleuven.be Tel. 016/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 23 Projecten: Weeshuis en lagere school (Kenia) Contactpersoon: Rob Tas, Diestseweg 95 - B-2440 Geel, roberttas@hotmail.com - Tel. 014/ Rekening: BE BIC ARSPBE Project: Akwaaba Asuadei (Ghana) Contactpersoon: Joke Jaspers, Oevelseweg 14 - B-2250 Olen akwaaba.asuadei@gmail.com - Tel Rekening: BE BIC ARSPBE22 Comité 04 Centraal beheer en boekhouding Adreswijzigingen Contactpersoon: Stefaan De Bondt Stampkotstraat 10 B-8551 Heestert stefaandebondt@telenet.be - Tel. 056/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Comité 09 Sophie Daems Scholarship Program Contactpersoon: Jan en Mieke Daems Wissenstraat 15 B-3200 Aarschot jan-en-mieke.daems@skynet.be Tel. 0478/ Rekening: BE BIC : BPOTBEB1 Voorzitter Xavier Votron Rue Pont Spilet Bousval xaviervotron@hotmail.com tel. 0475/ Sociale zetel: Diestseweg 95 B-2440 Geel Naaststaand overschrijvingsformulier is geschikt voor eender welke gift. Als U een voorkeur hebt wat de bestemming betreft vermeldt U dat best als mededeling. Dankjewel!