Gemeente van Christus,

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "Gemeente van Christus,"

Gerda Moens
5 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 Zondag 27 januari 2019, als gelezen is uit Jesaja 6: 1 8 en Lucas 4: en we afscheid nemen van ambts- en taakdragers en anderen als taak- of ambtsdrager her-verbinden of (her-) bevestigen Gemeente van Christus, Wat komen vandaag de beide lezingen uit de Bijbel volgens rooster en het bijzondere karakter van deze zondag rondom taak, ambt en roeping prachtig mooi bij elkaar! Soms vallen de mooiste dingen je zo maar toe. De profeet Jesaja beschrijft - in zeer beeldrijke taal zijn roeping in de tempel, de plaats waar God zelf woont, en waar de mensen bij God kind aan huis mogen zijn. Jesaja vertelt hoe hij God afhoudt. Hij wil niet. Hij durft niet. Of allebei. Hij vertelt, hoe de Heilige hem dan aanraakt, als een vuurvonk, en hij toch ontvlamt aan dit liefdesvuur en zichzelf beschikbaar stelt. De evangelist Lucas verhaalt hoe Jezus voor het eerst van zich doet horen in de synagoge plaats van samenkomst betekent dat, de plek om samen te leren in Nazareth waar hij is opgegroeid. En hoe dan bijval én verwondering zijn deel zijn. Een kantelpunt. Want de mensen horen in zijn woorden écht de stem van God én ze zeggen als-dorpelingen -onder- elkaar: Dat is toch maar de zoon van Jozef? Alsof ze willen zeggen: waar haalt één van ons dan de autoriteit vandaan om zo te spreken? En in ons midden in het godshuis dat ook onze Vredekerk is staan straks enkele taakdragers op die zich opnieuw willen verbinden aan hun taak in de kerkelijke gemeente. Waarna een ervaren ouderling in het ambt wil worden herbevestigd. En een jonge vrouw in het ambt van diaken zal worden bevestigd. Er ging zondag 13 januari jl. toen hiervan een afkondiging werd gedaan nog net geen gejuich op, maar je voelde een gelukkige blijdschap door de kerkzaal gaan. Vreugde, omdat opnieuw een mens het aandurft om op voordracht vanuit de gemeente - net als Jesaja voor God en de mensen te zeggen: Hineni, hier ben ik. Iets waar we altijd weer op hopen en waar we tegelijkertijd nooit zeker van kunnen zijn, zodat we soms zelfs aarzelen om de vraag weer te stellen

2 Mensen raken beschikbaar voor Gods liefdeswerk in de wereld in het huis van God of het nu de tempel is, de synagoge of de kerk - en in de tijd waarin zij leven. Heel de Bijbel door klinkt hoe God roept en onder mensen gehoor vindt. Enerzijds is dat roepen en gehoor vinden een teken en een belofte van doorgaande verbondstrouw tussen God en mensen in elke levenstijd. En tegelijkertijd horen we steeds een getuigenis van het volstrekt niet-vanzelfsprekende van elke menselijke roeping. Geroepen worden zo laten Jesaja en Lucas ons zien is riskant, en je kunt het dus niet al te graag willen, om in dat spanningsveld tussen God en mensen te staan, daar waar het vonkt én je naar je autoriteit, je integriteit wordt gevraagd. Of het wel namens God is wat je zegt of doet Jesaja is er heel uitgesproken over. Hij zegt dat hij niet geschikt is, om namens God profetisch - te spreken in zijn tijd. Hij weert de roepstem van God af met de woorden dat hij onrein van lippen is, net zoals de andere mensen met wie hij samen leeft, onrein van lippen zijn. Dat zijn voor ons misschien wat vreemd aandoende woorden. Maar daarmee wil Jesaja uitdrukken dat God en zijn volk ver van elkaar af zijn geraakt. Zoals ds. Nico ter Linden schrijft: De Heer is wel de Heilige van Israël maar Israël is niet meer van de Heilige. (Het verhaal gaat, deel 4, pag. 23) Het is tussen God en mensen niet meer zoals het eens tussen hen bedoeld was. In het voorafgaande hoofdstuk 5 hoor je het verdriet om de wijngaard, die God eigenhandig heeft aangelegd, en die Hij met al zijn liefde en trouw heeft verzorgd, maar die nu tot woestijn zal worden, zonder goede vruchten. Beeldspraak voor de verdorde relatie tussen God en zijn verbondsvolk. Want de koning van Israël ligt op sterven: hij, koning Uzzia, is melaats, onrein. Net zoals zijn volk dat zich schuldig maakt aan slecht bestuur en onrecht waar stad en land onder te lijden hebben, onrein is. En een vreemde koning staat al aan de poorten, en zal het land binnentrekken. Zulk onrecht wreekt zich immers altijd, betaalt zich uit in menselijke ellende: nog éven en de koning van Assyrië voert grote delen van het Godsvolk in ballingschap weg. Nog even en de wijngaard wordt tot woestenij

3 Voor altijd? Nee, niet voor altijd. Zo trouweloos als zijn mensenvolk is God niet. Er blijft een stronkje over, waaruit uiteindelijk een nieuw rijsje, een nieuw twijgje, kan ontspruiten. Waarom roept God Jesaja op dat moment? Dat is om twee redenen. Als profeet moet hij benoemen wat recht is en wat onrecht, én hij mag de hoop op een toekomst met God onder de mensen hoog houden. Het is alleszins begrijpelijk dat Jesaja voor die beide taken terugdeinst. Want hoe houdt je de hoop onder de mensen hoog, als het eenmaal te laat is? En alles duidt er in zijn dagen immers op dát het te laat zal zijn. Omdat het is onwaarschijnlijk is dat de mensen van één van hen een kritische blik op hun levensstijl zullen accepteren en er door ten goede veranderen. Profetisch, kritisch, spreken, dat is niet per definitie een dankbare taak Dat zie je tot op de dag van vandaag aan profetische stemmen over bijvoorbeeld het klimaat. Als politicus loop je het risico als drammer te worden weggezet. Als deelnemers aan en dragers van de klimaattafels kun je af-geserveerd worden als vijand van de gewone burger. Terwijl het toch om ons aller toekomst gaat, zoals de talrijke scholieren die demonsteren in België ons laten zien. En ja, zij hebben misschien ook wel plezier in de taak die ze op zich nemen - spijbelen kan leuk zijn - maar het kost hen toch ook wat. Nablijven, belangrijke lessen missen: toch hebben ze het er voor over omdat het hun prioriteit heeft. Uit zichzelf deinst een mens voor zulke zaken voor kritisch spreken, én de hoop hoog houden - terug, en dus wordt Jesaja ertoe geroepen. Hij wordt geroepen door de koning die boven alle aardse koningen troont, de Heilige van Israël, Hij die heilig, heilig, heilig is. Hij is het die zich tegelijkertijd openbaart én voor mensen verborgen blijft. Zelfs de vurige engelengestalten rond zijn troon kunnen zijn heerlijkheid niet aanschouwen. Het huis van God, de tempel, kan zo lezen we - niet méér bevatten dan de zomen van zijn kleed. Hij woont daar waar geen sterveling kan komen én laat zich tegelijkertijd op aarde kennen. In rook, zoals in Exodus (19: 18 ) waar Mozes God ontmoet bij de Sinaï, en in vuur is Hij aanwezig. En zo raakt één goddelijke vonk Jesaja aan, zodat God door hem kan spreken.

4 Eeuwen later is het een boekrol juist van Jesaja die door Jezus wordt voorgelezen in de synagoge van Nazareth. We zullen ook volgende week zondag nog over dit verhaal te spreken komen, als we het vervolg zullen lezen. Maar voor nu wil ik er toch dit over zeggen: ook hier in deze kleine synagoge hangt die spanning tussen één van ons te zijn, en één van God te zijn. Zoon van Jozef, en Zoon van God, de gezalfde, de Messias, die de armen het goede nieuws van God brengt. Er leven dan hooggespannen verwachtingen in Galilea, want als kind is Jezus volgens Lucas al opgevallen vanwege zijn wijsheid, en Hij groeit op in de gunst van God en de mensen (2: 52). Bij zijn doop krijgt Hij nog verdere erkenning, als uit de hemel klinkt: Jij bent mijn geliefde Zoon, in Jou vind Ik vreugde (3: 22) En de verhalen over Hem doen de ronde en allen prijzen zijn naam (4: 15) Maar als Jezus vandaag naar zijn vaderstad terugkeert, is dat in de kracht van Gods Geest. En na de verzoeking in de woestijn (4: 1 13 ) gaat het hem niet om het doen van spectaculaire wonderen, het bezitten van wereldmacht of het beschikken over absoluut bewijs van Gods bescherming. Hij is niet uit op eigen roem of macht, of persoonlijk aanzien binnen zijn vaderstad, maar kiest resoluut voor dienstbaarheid aan God, die opkomt voor de zwakken. Hoe zal Hij, en hoe zal wat Hij zegt, dan ontvangen worden? Erkennen zijn plaatsgenoten dat de woorden van Jesaja daar ter plekke waar worden, vervuld, en dat Jezus de Messias is, of horen zij alleen maar de zoon van Jozef spreken? Jesaja wordt aangeraakt door een goddelijke vuurvonk En Jezus is geheel vervuld van Gods Geest Beide Bijbelverhalen laten ons op deze dag van bezinning op roeping, taak en ambt zien, dat het daarbij niet uit jezelf maar van de Heilige God komt. En dat het niet op jezelf is gericht, niet op je eigen belang, maar op de wijngaard, op het onderscheiden van wat recht is en onrecht, op het hoog houden van de hoop en op het brengen van goed nieuws aan armen, gevangenen, blinden en onderdrukten.

5 Nu wij vandaag, hier in ons midden, taakdragers opnieuw met ons verbinden, en ambtsdragers voor het eerst of opnieuw een ambt aanvaarden, willen wij dan ook bidden om de komst van de Geest over jullie en om een vuurvonk van God die jullie doorgloeit. Als we op alle mogelijke manieren proberen te doen wat Jezus deed, en hoe Hij zich ten dienste stelde van de armen, de kwetsbaarsten - zoals jij, Floor, dat de afgelopen jaren hebt gedaan voor de asielzoekers dan mogen we geloven dat we daar door de Heilige God toe geroepen zijn. Als we samen met elkaar zoeken naar hoe wij in onze tijd en in Soesterberg de liefde van God present kunnen stellen én ja, Christina, dat ga jij als diaken misschien wel doen via het werk voor de Stichting Present, samen met ander jonge mensen dan mogen we erop vertrouwen dat God mét ons, en dat God op een bijzondere wijze mét jullie is. Amen.

Vergelijkbare documenten

Baalderdienst Zondag 24 januari 2016

Baalderdienst Zondag 24 januari 2016 Welkom! Verbonden 1 Ouders; Johan Harlaar & Marjolein Katsma Minke Harlaar Kyaro Jan Johannes Maathuis Ouders; Marcel Huisman & Marieke Maathuis 2 Orde voor de Baalderdienst