Loslaten van de Joodse (Bijbelse) kalender was/is schokkend.

Transcriptie

1 Loslaten van de Joodse (Bijbelse) kalender was/is schokkend. Ons nieuwjaar valt niet samen met het Joodse nieuwjaar, Rosj Hasjana. (in sept.) Onze Westerse christelijke jaartelling en kalender verschilt nogal van het Bijbelse/ Joodse patroon. De Bijbels Joodse feesten en gedenkdagen komen niet meer overeen met onze christelijke feest-/hoogtijdagen. Welke motieven en welke gevolgen heeft het loslaten van de Joodse (Bijbelse) kalender gehad? Was het zomaar een kwestie van data? In hoeverre kunnen we de klok nog terug draaien? De Joodse kalender houdt vast aan het Bijbelse patroon en vormt een combinatie van een maanjaar en een zonnejaar. Elke maand begint met nieuwe maan. Een maanjaar duurt 354 dagen, elf dagen korter dan het zonnejaar van 365 dagen zoals wij dat kennen, dat is afgestemd op de omwenteling van de aarde om de zon. Als je het verschil niet corrigeert verschuiven de seizoenen. Om de verschillen bij te stellen komt er bij het Joodse kalenderjaar zeven keer in de 19 jaar een extra maand (adar 2 = 13e maand). Toen het christendom de heersende godsdienst van het Romeinse rijk werd, stapte de kerk definitief af van het Joodse/ Bijbelse jaarpatroon. Naast de invoering van het Romeinse zonnejaar in 338 na Chr. door keizer Constantijn hebben de pausen in de Middeleeuwen ook nog een nieuwe christelijke jaartelling ingevoerd door onze jaartelling te laten beginnen vanaf de geboorte van Jezus. Zo ontstond onder paus Gregorius onze Gregoriaanse jaartelling zoals wij die kennen. Sindsdien spreken we van Anno Domino, het jaar onzes Heeren. Hier blijkt echter wel een foutje te zijn gemaakt, omdat Jezus bij nader onderzoek geboren blijkt te zijn in het jaar 6.v. Chr. (overigens is Jezus niet in december, maar naar alle waarschijnlijkheid in oktober tijdens Soekot, het Loofhuttenfeest, geboren). Joden rekenen echter vanaf de schepping van de wereld (Anno Mundi). Volgens de Joodse kalender leven we momenteel in het jaar In september (1 tisjrie) begint zoals eerder gezegd altijd het Joods nieuwjaar, Ros Hasjana, omdat volgens hun traditie op die dag de wereld is geschapen. Vanaf deze dag worden ieder jaar hun feest- en gedenkdagen vastgesteld. Wat is de achtergrond waarom is afgestapt van de Joodse kalender en een nieuwe kalender en jaartelling moesten worden ingevoerd? De eerste generaties christenen (het overgrote deel destijds bestaande uit Jezus als Messiasbelijdende-Joden) vierden het ons bekende Paasfeest gelijktijdig met het Joodse Pesach. Jezus was immers als Het Lam van God gestorven op de dag van de voorbereiding van Pesach, exact op het moment dat de paaslammeren in de tempel geslacht werden. Op Pesach stonden zij stil bij de dood van onze Heiland en drie dagen later vierden zij Zijn opstanding. (De Grote Verlossing/ Bevrijding) Het feest had door de komst van Jezus wel een nieuwe en diepere dimensie gekregen, maar ze hielden toch vast aan de Bijbelse data. Op Sjavoeot, het Wekenfeest, vierden ze de uitstorting van de Heilige Geest, die precies op die dag en op het tijdstip van het beweegoffer in de Tempel plaatsvond. Daarbij werd niet alleen gedankt voor de eerstelingen van de oogst die de aarde had voortbracht, maar ook voor het ontvangen van de Heilige Geest. Deze Geest had men hard nodig in de geestelijke strijd die er ook toen al woede. Zo bleef ondanks verschil van inzicht de VERBONDENHEID met Israël / het Joodse volk bestaan. 1

2 Eigenlijk ontstond de discussie al vanaf de 2e eeuw. Door theologen uit die tijd werd de stelling geponeerd dat de christelijke kerk met de komst van Jezus het "nieuwe Israël" is. Het volk Israël werd daarmee onterfd! Israël had afgedaan, want de Joden hadden de Messias-Jezus gekruisigd, zo zei men. Met deze stelling deed de zgn. vervangingstheologie reeds vroeg zijn intrede in de jonge kerk. De kerk wordt daarom soms ook wel vergeleken met een koekoeksjong dat de andere jongen uit het nest werkt. Het geestelijk geboren volk van God (het 'ware Israël' uit de heidenen) was in plaats van de natie Israël gekomen en daar hoorden volgens hen dan ook nog eens alle beloften en zegeningen van God bij. Op deze wijze werd de geënte tak waarop we aanvankelijk zaten doorgezaagd'. (Rom. 11:17). Niet alleen Joden maar ook Messiasbelijdende Joden werden geminacht en gehaat. Om het verschil tussen het "oude - en het nieuwe Israël" te accentueren wilden de toenmalige kerkleiders Pasen voortaan op een andere dag vieren dan op Pesach. Vanaf de 3e eeuw hebben kerkleiders helaas dan ook bewust aangestuurd op een breuk met de Bijbels/ Joodse kalender met hun feesten en gedenkdagen. De breuk begon, u leest het goed, inderdaad met de PAASDATUM. Wanneer je dit doet valt ook het Pinksterfeest (50 dg na Pasen) niet meer gelijk met het Bijbelse Wekenfeest/ Sjavoeot. Zo brak men niet alleen met de Bijbels/ Joodse kalender, maar scheurde men zich los van haar Joodse wortels. Dit was helaas de desastreuze opzet! Tot keizer Constantijn zich tot het christendom bekeerde (312 n.chr.) waren er christenen die toch vasthielden aan de oorspronkelijke Pesachdatum. Keizer Constantijn conformeerde zich echter met de mening van de kerkelijke leiders en zo werd op het concilie van Nicea in 325 n.chr. officieël onze christelijke Paasdatum vastgelegd. Op het concilie van Antiochië in 341 n.chr. werd iedereen die zich niet hield aan deze christelijke Paasdatum, zelfs met de ban bedreigd! Het aanvankelijke verzet tegen deze nieuwe datum door diverse christenen, temperde met deze laatstgenoemde dreigementen vrij snel. Voor de overgang van de sjabbat naar de zondag geldt een soortgelijk verhaal. (Even terzijde: de zondag is genoemd naar de dag die in de Romeinse tijd aan de zon en aan de Godin Sól of Sunna was gewijd en heimelijk door Constantijn werd aanbeden). Evenals voor de Joden bleef in de eerste eeuwen de sjabbat (de zaterdag) de rustdag voor de gelovigen uit de volken. Aanvankelijk was de zondag een gewone werkdag. Christenen kwamen of op zaterdag of op zondagmorgen vroeg bijeen om de opstanding van de Here Jezus te vieren. Daarna ging men die zondag gewoon "aan den arbeid". In de loop van de 2e en 3e eeuw gingen er echter steeds meer stemmen op om de zondag als vervanging van de sjabbat te beschouwen. Dit eveneens als het teken dat het "oude Israël" volgens hen vervangen was door het "nieuwe Israël". Op hetzelfde concilie van Nicea ( 325 n.chr) werd ook besloten dat de zondag de viering van de rustdag werd i.p.v. de sjabbat. In 364 n. Chr. sprak het concilie van Laodicea opnieuw een banvloek uit, maar nu voor iedereen die zich nog aan de Joodse sjabbat- viering hield. Ook de overige Bijbelse najaarsfeesten zoals het Bazuinenfeest (Jom Teroea), de Grote Verzoendag (Jom Kippoer), het Loofhuttenfeest (Soekot), maar ook het Poerim - en Chanoekahfeest werden afgeschaft. Daarnaast kwamen er nog veel meer verboden en nieuwe regels, allen gericht tegen de Joden. Christenen mochten in geen enkel opzicht meer omgaan met Joden. Mede hierdoor kwam er een einde aan het Jezus als Messias-belijdende Jodendom. 2

3 We zien dat het loslaten van de Bijbels/ Joodse kalender geen beste, maar diep trieste sporen heeft achter gelaten en bijzonder schokkend is geweest voor de Joodse gemeenschap. De christelijke Gregoriaanse kalender is bij ons echter al zo ingesleten dat we bijna niet anders weten of het hoort zo. Het hoeft dan ook niemand te verbazen dat we als christenen niet zo goed raad weten wat we met de Bijbelse/ Joodse feesten aan moeten. Op grond van Kol.2:16 en Hand.15:28-29 zou je kunnen concluderen dat christenen niet verplicht zijn deze te vieren, maar dat ze in de 1e plaats voor de Joodse gelovigen zijn bedoeld. (b.v. Ezech.20:12) Dat wil overigens nog niet zeggen dat ze voor ons als christen geen boodschap of betekenis meer hebben.. In ieder geval blijkt duidelijk dat 'de nieuwe kalender' helaas niet zomaar een kwestie van data was. Toen de kerk finaal brak met de Bijbelse feestdagen van Israël ontstond er een grote KLOOF tussen christenen en onze gelovige Joodse broeders. LOS VAN DE BIJBELSE/ JOODSE KALENDER BETEKENT ECHTER OOK LOS VAN DE EDELE OLIJFBOOM! Is dit ooit Gods bedoeling geweest? Heeft Jezus ooit een kloof tussen Zijn volk Israël en gelovigen uit de volkeren gewild? Wilde Hij een nieuwe kerk stichten? Neen, Paulus waarschuwt al voor christelijke hoogmoed in Rom. 11: De kerk/ iedere christen uit de heidenwereld is een wilde loot /tak ( een tak van de wilde olijfboom ) die geënt is op de edele olijfboom, Israël. Lees hierover meer in Rom 11. Als er dan ook aan Israël wordt geschud (o.a. bedreigingen/ aanslagen/ valse resoluties in VN-raad en Unesco / enz), schudden onlosmakelijk de geënte takken mee. Of voelen we de pijn niet die onze oudste broeder, het Joodse volk. wordt aangedaan? De christelijke gemeente en het Joodse volk mogen samen leven uit de saprijke wortel, Jeshua (Jezus)! 3

4 Zonder Israel zou er zelfs geen kerk zijn : De zegeningen van God aan de mensheid/ christenen gaf de Heer via Israël (de sapstroom vanuit de wortel) zoals: het Oude testament; de tien regels/ Thora (tot ons welzijn); Jezus, onze Verlosser; het Nieuwe Testament; de Heilige Geest die in Jeruzalem werd uitgestort; enz..en niet te vergeten de vele ontdekkingen en uitvindingen op allerlei gebied. Jezus zegt in Openb. 22 : 16 (NBG ): Ik ben de Wortel en het Nageslacht Davids, de blinkende Morgenster. Jezus zegt hier dat David uit Hem voortkomt en tevens dat Hij van David afstamt m.a.w.: Israël komt uit Jezus voort en Jezus uit Israël!. Deze twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden! HET HEIL is van twee kanten uit de Joden. ( Joh. 4 : 22) Op de wijze waarop de Heer alle eeuwen door met Zijn volk Israël omgaat voelen we het liefdeshart van God kloppen. De Heer heeft bijzondere liefde voor Zijn uitverkoren Joodse volk, Hij noemt het zelfs Zijn zoon, Zijn eerstgeboren zoon (Ex. 4 :22), Zijn oogappel (Zach. 2 : 12), Zijn knecht/ dienaar. (b.v. Jes. 41:8,9) Nogmaals, Jezus houdt van hen en wie van Jezus houdt zou dus ook van Zijn volk moeten houden. Dit kan en mag je niet los zien van elkaar! Ja, Israël is een overwegend seculiere staat en maakt fouten(wij niet?). We behoeven niet alles kritiekloos goed te keuren. Er is helaas veel kritiek dat ruikt naar antisemitisch denken. Een onverschillige houding is ook geen zeldzaamheid. Zoals u wellicht weet heeft Elie Wiesel eens gezegd: Haat staat niet tegenover liefde, maar onverschilligheid. Neutraal blijven t.o.v. Joodse volk/ Israel is geen optie. De Heer blijft Zijn volk in ieder geval onvoorwaardelijk liefhebben, ondanks...( Rom 11 : 28 ) Kortom: wat zou het allemaal anders geweest zijn tussen het Joodse volk en de kerk als Romeinen 11 van meet af aan in de kerk goed gelezen en gepreekt was. (schreef laatst een vooraanstaande predikant binnen de PKN) De Here God is bezig Zijn oogappel nationaal te herstellen en zal op Zijn tijd en Zijn wijze hen allen ook geestelijk doen herleven. (Amos 9: 11 + Rom. 11:23 + Ezech Kor. 3 : 12-16) In de huidige eindtijd, wanneer Gods doel met de heidenen Zijn voltooiing nadert (bijna alle volken hebben het Evangelie ontvangen), zal Jezus (Jeshua) zelf de sluier wegnemen van het Joodse hart, en aldus zal geheel Israël het hele uitverkoren volk van God, die edele olijfboom met zijn natuurlijke als wilde takken behouden worden. De klok van ons verleden terug draaien met alle fouten die de kerk gemaakt heeft, gaat helaas niet zomaar. Maar er ligt m.i. wel een essentiële vraag op ons bordje: Willen we als kerken bovenstaande gelovig aanvaarden en onze misvattingen onder ogen zien c.q. eigen zienswijzen/ dogma s uit het verleden opnieuw tegen het Licht van de Bijbel houden? Mijn verlangen is dat dit meer gaat gebeuren en dat kerken/ gelovigen ook bereid zijn om pogingen te ondernemen om waar mogelijk de ontstane eeuwenlange kloven te overbruggen. We zijn volgens art.1.van onze PKN- kerkorde "onopgeefbaar verbonden" met het Joodse volk, delend in de aan Israël geschonken verwachting, die uitstrekt naar de komst van het Koninkrijk van God. Prachtig geformuleerd, maar hoe geven we dit als kerk in de praktijk handen en voeten? In ieder geval niet door als gelovige/ kerk een stichting als Sabeel te steunen, om maar één voorbeeld te noemen. Jammer genoeg lijkt artikel 1. in de praktijk op een pand met een prachtig uithangbord aan de gevel maar daarachter echter een winkel die nagenoeg leeg is. Dit ervaar ik als teleurstellend en beschamend. Op deze wijze krijgen we de grote kloof niet overbrugd en zal helaas de sluier/ verblinding 4

5 (Jes. 25 : 7) t.a.v. het Joodse volk/ Israël binnen de christenheid niet verdwijnen. De godsdienstfilosoof Martin Buber ( ) opende als Jood, na de sjoa, als eerste het serieuze gesprek over geloof tussen Joden en christenen. Hij zei o.a. de bijzondere woorden in dit verband: Het Christendom komt voort uit het Jodendom. Als het verkeerd zou zijn geweest had het Christendom al lang ophouden te bestaan. Het Christendom heeft een eigen taak onder de volken en brengt mede de boodschap van de Thora verder. Zo breng je een dialoog op gang en sla je een brug Pinchas Lapide e.a. volgden hem hierin. Ook de huidige opperrabbijn Binyomin Jacobs (e.a.) ziet de onderlinge nauwe verwantschap tussen Jodendom en christendom en staat open voor gesprek/dialoog..maar wat doen wij hiermee? Ik heb tot mijn eigen verbazing mogen zien dat waar eerlijk schuld belijden (niet alleen in plechtige verklaringen, maar bovenal in liefde en solidariteit) en we onze verkeerde houding en - zienswijzen herzien en Gods oogappel weer een warm gaan toedragen dit overbruggend en helend werkt. Zo groeit er een vertrouwensrelatie. Het verrassende is dan dat er openingen komen bij onze Joodse broeders, zelfs na zoveel onbegrip en antisemitische gruwelijkheid en antizionisme van onze kant. Dit is het werk van de Heilige Geest. Ondanks verschillen is het zo zegenrijk als broeders van hetzelfde huis - Israël en de christenen, het serieuze gesprek van hart tot hart voeren. Naast het feit dat het christendom Joodse wortels heeft, is er nog zo ontzettend veel meer wat ons BINDT en waar we als christenen van kunnen leren.. Een open en eerlijk gesprek zal tot nut en zegen zijn voor beiden, maar bovenal tot meerdere glorie van onze Heer en Koning. Als we het Joodse volk steunen, zegenen en met hen in gesprek blijven zal dat ook de identiteit van ons als christenen versterken! Om echter een goed gesprek te voeren over wat ons met de ander bindt dienen we m.i. allereerst onze plaats te weten en goed te luisteren naar de ander. Zonder kennisname van de zienswijze/ beleving van onze oudste broeder wordt een goed gesprek erg lastig. Een inhoudelijk gelovig gesprek met onze Joodse broeders en zusters is best een spannende uitdaging, maar.het is onze opdracht om het Joodse volk tot jaloersheid te verwekken. (Rom. 11:11) Hierin hebben we het inzicht en de leiding van de Heilige Geest voor nodig. De geschiedenis leert ons waar de Heilige Geest de ruimte krijgt dit opening biedt voor een opwekking/ reveil in de christelijke kerken die vrijwel altijd gepaard gaat met visie en profetisch inzicht t.a.v. de beloften en het verbond van God met Israël. Dit tot eer van God en tot zegen van de gelovigen. We zien dit o.a. in het verleden bij de Puriteinen in Engeland en Schotland. Zou het gebed om de Heilige Geest voor een reveil/ opwekking in onze kerken in de huidige tijd daarom niet dringend gewenst zijn? De kerken/ de christenheid heeft een roeping om de overheid de Bijbelse weg te wijzen in hun denkwijze en handelen, ook t.a.v. Israël. Er is moed en geloof voor nodig om het voor onze oudste broeder op te nemen en naast hen te gaan staan! We hebben het voorrecht dat we mogen delen in de aan Israël geschonken verwachting en samen mogen uitzien naar het komende Koninkrijk waar de Messias van Israël zal regeren vanaf de berg Sion (Tempelberg) te Jeruzalem, de schepping wordt verlost en elk mens het Koningschap van de Messias -Koning Jezus erkent. In onze tijd wordt Israël steeds meer gewantrouwd, beschuldigd, aangeklaagd, bedreigd, belasterd en in het nauw gedreven. Het stemgedrag van de wereldlanden binnen de V.N. o.a. in de laatste week voor Kerst spreekt op zich al boekdelen, maar hiervoor geldt Zach. 12 :

6 We mogen gelukkig uitzien en vertrouwen op het grote moment dat God de schande van Zijn volk zal wegnemen: Ik zal tot een lof en een naam stellen hen, wier schande was over de gehele aarde. (Sef. 3:19 NBG). De God van Abraham, Izaäk en Jacob neemt het op voor Zijn volk en strijdt voor hen. Aan Hem, de Goddelijke Held - de Vredevorst. (Jes.9 :5), is de overwinning. Hierom zal Israël Gods lof voluit verkondigen en bejubelen (Jes. 43:21)..en wij christenen ( de gojim)? Paulus zegt in Rom.15:10: Verheug u, heidenen,..samen (dus niet op eigen houtje/ takje)..met Zijn volk! Shalom, namens de commissie CKIA, Johan de Korte. 6