HET CONCILIE VAN JERUZALEM

Transcriptie

1 HET CONCILIE VAN JERUZALEM Les 8 voor 25 augustus 2018

2 De heidenen accepteerden het evangelie en dat was een probleem voor sommige joden. Zouden de heidenen niet onder dezelfde regels moeten leven als zij? Waarom werden de Joden besneden, maar de heidenen niet? Dit was een kwestie over het middel tot verlossing: door werken (door de wet te houden) of door geloof (door het bloed van Christus)

3 Maar, zeiden zij, er zijn er enigen opgestaan onder de aanhangers van de sekte van de Farizeeën die gelovig zijn geworden, die zeggen dat men hen moet besnijden en moet gebieden de wet van Mozes in acht te nemen. (Handelingen 15: 5) De Farizeeën die bekeerd waren, zagen dat de Christen niet-joden niet werden opgedragen de Joodse riten te houden, dus gingen ze naar Antiochië. Ze predikten dat de heidenen Joden moesten worden en de wet moesten houden om gered te worden. Dat ging in tegen het evangelie dat Paulus en Barnabas predikten, dat redding alleen door geloof is, zonder de werken van de wet. Dit verhitte debat bedreigde de eenheid van de Kerk. De leiders in Antiochië besloten om de raad van de apostelen en de ouderlingen te vragen om deze vraag op te lossen.

4 Dit was geen kwestie van "geboden van mensen" (Mattheüs 15: 9), maar een goddelijke opdracht: "Als er nu een vreemdeling bij u verblijft, [...]laat dan al wie mannelijk is bij hem, besneden worden." (Exodus 12:48) Ze begrepen een teken om bij Gods volk te horen niet, omdat ze dachten dat het een teken van redding was. Als dat het geval was: Het evangelie zou worden vervormd (Galaten 1: 7; 2: 3-5) Genade zou teniet worden gedaan (Galaten 2:21) Jezus zou niet nodig zijn (Galaten 5: 2) Het universele karakter van redding zou worden ontkend (Koloss 3: 11; Titus 2:11)

5 "En de apostelen en de ouderlingen kwamen bijeen om deze zaak te bezien." (Handelingen 15: 6) In Jeruzalem lichtten de Farizeeën hun argument toe, en Paulus en Barnabas legden de hunne uit. Petrus vertelde hen dat God de heidenen in het verleden had aanvaard en dat ze de Heilige Geest hadden ontvangen zonder besneden te zijn. Hij eindigde met te zeggen: "Maar wij geloven door de genade van de Heere Jezus Christus op dezelfde wijze zalig te worden als ook zij." (Vers 11) Jakobus werd als een autoriteit in de Kerk beschouwd (Galaten 1:19, 2: 9). Hij citeerde Amos 9: om uit te leggen dat God voorzegd heeft dat de heidenen in het heilsplan zouden worden opgenomen.

6 "Want het heeft de Heilige Geest en ons goedgeacht u verder geen last op te leggen dan deze noodzakelijke dingen: (Hand. 15: 28) De Heilige Geest bevestigde de overeenkomst. Het omvatte vier "noodzakelijke dingen" die de heidenen zouden moeten vervullen: Die regels waren gericht tegen het heidendom. Ze waren gebaseerd op de regels uit Leviticus 17 en 18 over de buitenlanders die in Israël woonden. Dit ontsloeg de heidenen van het houden van de rest van de ceremoniële wetten, maar niet de wetten voorafgaand aan het verbond van Abraham (bijvoorbeeld de morele wetten)

7 De beslissing van de raad werd in het eerste officiële document van de kerk opgetekend. Deze brief is rond het jaar 49 na Christus geschreven. Judas en Silas bezorgden deze brief aan de plaatselijke kerken. Toen de kerk in Antiochië de brief las, "verheugden zij zich over haar bemoediging" (vers 31) De eenheid van de kerk werd dankzij deze beslissing versterkt, maar niet iedereen aanvaardde die bereidwillig. De kerk aanvaardde de leer van redding door geloof dat Paulus predikte als het enige ware Evangelie (zie Galaten 1: 8)

8 De Joden waren trots op hun goddelijk aangewezen diensten; en zij concludeerden dat zoals God ooit de Hebreeuwse manier van aanbidding had gespecificeerd, het onmogelijk was dat Hij ooit een verandering in een van zijn specificaties zou goedkeuren. Ze besloten dat het Christendom zich moest verbinden met de Joodse wetten en ceremoniën... De aldus onder de aandacht van de raad gebrachte kwestie leek onoverkomelijke moeilijkheden aan te dragen, in welk licht dan ook bekeken. Maar de Heilige Geest had dit probleem in werkelijkheid al opgelost, met de beslissing waarvan de welvaart en zelfs het bestaan van de christelijke kerk afhing. Genade, wijsheid en geheiligd oordeel werden aan de apostelen gegeven om de lastige kwestie te beslissen. E.G. White (The Story of Redemption, hoofdstuk 41, blz. 306)