Externsteine en Egge Turm Lönsstein - Externsteine - Silberbachtal - Eggeturm - Velmerstot - Silbermühle 5,5 uur - 13.5 Km - 520 hoogtemeters
Ongelooflijk mooi is deze wandelroute langs enkele verbazingwekkende rotsformaties, met overal prachtige uitzichtpunten, en dan door het romantische Silberbachtal naar het hoogste punt van het Eggegebirge, het Preussisch Velmerstot met er bovenop de Eggturm. Wie van een avontuurlijke wandeling houdt, komt hier aan zijn trekken. Flink wat hoogtemeters over smalle bergpaadjes, afgewisseld met brede bospaden. Maar ook een behoorlijke beek zien over te steken en een heerlijk stukje kuieren door wonderschoon natuurgebied. Deze rondwandeling heeft van alles te bieden. De tocht voert ons in drie lussen naar de vele hoogtepunten van de dag, en op verschillende momenten is het dus mogelijk om weer terug te keren. Horeca gelegenheden zijn er bij de parkeerplaats en bij hotel Silbermühle. De wandeling begint in Horn-Bad Meinberg, een plaats aan de hoofdweg 1 tussen Paderborn en het stadje Blomberg. De laatste heeft overigens een heel mooi bewaard gebleven historisch centrum. Vanaf Paderborn, neem de eerste afslag linksaf bij Horn-Bad Meinberg, waarna je tegen de L828 aanrijdt. Deze recht oversteken het bos in, en dan linksaf volgen naar de parkeerplaats. Er ligt een tweede parkeerplaats aan de L828 rechts bij het 'Waldschlösschen', een restaurant. Een beetje een vreemde parkeerplaats. Ooit moet dit de doorgaande weg zijn geweest. Nu rest er nog slechts een doodlopend stukje asfaltweg wat voldoende parkeerruimte biedt. Ook is er rechts nog een bospad met nog veel meer parkeerplaatsen. We maken ons op voor een mooie dagtocht door het Eggegebirge. Zodra de wandelschoenen zijn vastgesnoerd en de rugzakken omgehangen, lopen we terug richting de hoofdweg en gaan aan het einde van de parkeerplaats links het bospad omhoog. Er staan markeringen voor de wandelroutes 'X', 'H', A3 en A5.Gelijk gaat het een stukje de Knickenhagen op, maar al snel verlaten we dit brede pad alweer. Links, tussen een grote eik en een rustbankje, gaat namelijk een smal paadje de berg omhoog met aanduiding 'H' en 'E1'. Dat zal ons over de bergrug van de Knickenhagen brengen. Nu wordt het stevig klimmen langs de helling. Verderop is rechts een rotswand, de Lönsstein, waarin het een en ander is gebeiteld. Na nog een stuk klimmen gaat het naar rechts de bergrug verder omhoog. Ook daar is de 'H' duidelijk aangegeven.
Eenmaal aangekomen op de ruim 300m hoge berg, wacht ons een verrassing. Bovenop de berg is een heidegebied, van zich al heel mooi, maar met bijkomend voordeel dat deze lage begroeiing een schitterend uitzicht mogelijk maakt. De vele rustbankjes langs het pad onderstrepen dit dan ook. Tussen het kleurrijke contrast van heide en witte berken volgen we het goed begaanbare pad, steeds weer stilstaand bij de uitzichtmogelijkheden links. En af en toe bij een open plekje in het bos rechts, uitzicht op Horn-Bad Meinberg. We kunnen de enkele zijpaden negeren want de Hermannsweg (H) zal ons in een rechte lijn tot aan de Externsteine brengen. Verderop gaat de route het bos in en wordt het uitzicht minder. Maar slechts voor even, want dan duiken rechts de eerste rotsformaties op. Smalle paadjes leiden vanaf het hoofdpad naar de rotsblokken waar we dan ook zeker even gaan kijken. Daarna kunnen we terug naar het pad, maar het is ook mogelijk de smalle paadjes langs de bergrand verder te volgen. Het blijft dicht bij elkaar parallel over de berg lopen, en komt uiteindelijke weer bij elkaar in de laatste steile afdaling. De rotsen zijn voldoende aantrekkelijk om ons op de smalle paadjes te houden, en daardoor worden we beloond met steeds mooier wordende uitzichtpunten. Dicht bij de Externsteine, als we er eigenlijk al boven op lopen, komt daar nog het uitzicht bij op deze wonderbaarlijke rotsformaties. Maar ook uitzicht op het fraaie park met vijver, de Wiembecketeich, rond deze toeristische attractie. Dan dalen we af achter de rotsblokken langs en krijgen we steeds meer te zien van de charme van de Externsteine. De ohh's en ahh's blijven niet lang uit. Beneden aangekomen in het park slaan we rechtsaf en lopen op een doorgang tussen de hoge rotspieken af. De Externsteine bestaan uit 13 rotspieken die tot 40m steil omhoog steken. In het harde Osning-Zandsteen waaruit de hele bergkam Teutoburgerwald bestaat, zijn al in de 12e eeuw reliëfs en verschillende grotten en nissen gemaakt. Voor 1,50 p/p zijn de rotsblokken toegankelijk via prachtig gebouwde trappen en bruggen. Bovenop wacht dan een geweldig uitzicht over het Lipper Bergland.
De Externsteine komen pas echt tot hun recht als je het vlakke wandelpad rond de Wiembecketeich hebt gelopen. Vanaf dat pad krijg je de Externsteine van alle unieke zijden te zien. Wij hebben dat overigens niet meer gedaan, we hadden vandaag nog andere hoogtepunten in het vizier. De aangegeven hoogtemeters van deze route zijn inclusief het beklimmen van de twee toegankelijke rotsen van 40m, want dat hebben wij ons natuurlijk niet laten ontnemen. Al snel waren de rollen verdeelt; Twee man beneden rondkijken en daarmee tevens op de hond passen, de anderen omhoog. En dan het omgekeerde, zodat we alles goed hebben kunnen bekijken. Dit was echt genieten, maar er staat nog meer moois op het programma zodat we afscheid van dit mooie stukje natuurschoon moeten nemen. We lopen het park in, het brede pad onderlangs de rotswand, om voorbij het huisje naar het pad rechtsaf te zoeken met de markeringen 'X', 'A3/5'. Dat is snel gevonden achter een informatiebord over de Externsteine. Dit wandelpad zal ons onderlangs de Knickenhagen terugvoeren naar de parkeerplaats, en daarmee de eerste van de drie lussen waaruit de wandeling bestaat afronden. Na steeds maar rechtdoor het pad afgelopen te zijn komen we weer op de parkeerplaats en lopen daar voorbij onze wagen verder naar het einde daarvan. Linksaf omlaag gaat het dan onder de snelweg door. Dan kunnen we de L828 recht oversteken en langs de parkeerplaats daar omhoog. Voorbij het gebouwtje rechtsaf weer de markeringen 'H', 'X' en 'E1' volgen. Later op de middag zullen we daar vanaf links weer terugkomen. Al snel gaat het weer stijgen over de brede 'Forstweg' naar 330m hoogte. Een geleidelijke klim, dus niet zwaar. Alle zijwegen blijven we negeren terwijl we door het bos lopen met slechts hier en daar een open plek. Eenmaal op hoogte volgt een vlak gedeelte waar we op de kruising van 'Forstwegen' rechtdoor blijven gaan, daarna zet de afdaling in het Silberbachtal in. Eerst nog verder over de brede bosweg, dan komen we bij een Y-splitsing waar we de 'Xmarkering' rechtsaf omlaag nemen. Dit leuke smalle paadje brengt ons tot onder in het dal, boven de parkeerplaats van de Silbermühle. Een schitterend gelegen hotel aan de Silberbach, tevens een knooppunt van veel 'Forstwegen' en wandelpaden.
Dit luxe hotel in de natuur heeft veel prominenten op de gastenlijst staan, en laat dat ook zien op de informatieborden. Wij komen er rond de middag aan en zoeken er een plaatsje om onze meegebrachte broodjes op te peuzelen, hoewel het terras er wel heel aanlokkelijk uitziet. Na de lunch maken we nog een rondje om het hotel en bezoeken links ervan de watermolen waaraan het de naam ontleent. Op het volgende deel van de route hadden we ons al verheugd; We trekken het Silberbachtal in. Een romantisch plekje waar de Silberbach door een smal en vrij diep dal kronkelt. Voor het bruggetje over de Silberbach naar het hotelterras gaan we rechtsaf, dan links aanhouden langs de oever van deze mooie beek. Weer de 'X' en 'E1' volgend. Het vlakke pad loopt het schitterende bosgebied in met een grote variëteit aan begroeiing. Overal onderweg staan bankjes langs het water voor liefhebbers die er even van willen genieten. Het kristalheldere water van de beek heeft een sterke stroming, en geregeld komen we langs kleine watervalletjes. Verderop gaat het langzaam stijgen, tot een Y-splitsing, een plek waar de beek heel breed is. Het rechter pad staat niet op onze wandelkaart, dus gaan we op de linker oever verder. Maar dan moet wel eerst het water worden overgestoken door van de ene glibberige steen naar de volgende te springen. De wandelstokken zijn ook hier weer een waardevol hulpmiddel. (Later, iets verderop, zien we dat het rechter oeverpad hier weer op aansluit, maar dan via een keurig bruggetje. Ach, zo was het ook wel net zo leuk...) Aan het einde van het dal houdt het brede pad plots op te bestaan. We lopen er tegen een berghelling aan. Het wordt weer klimmen. Deze keer een heel leuke kronkelroute tot hoog boven de beek. Het paadje bestaat uit rotsblokken en boomwortels, door een ongekend mooi stukje natuur. Steeds maar aan de oever blijvend, hoog boven het water, volgen we de alom aanwezige merktekens. Even later wordt de daling ingezet terug naar het heldere water bij een brug.
Net voor, en iets boven de brug, kunnen we opnieuw links aanhouden en blijven zo aan deze zijde van de Silberbach. Na nog enkele hoogtemeters in een lange bocht naar links, komen we boven enkele huizen langs en staan dan na een laatste klim op een brede sintelweg. Daar gaan we links weer met de 'X/E1' mee, maar niet te lang. Het is geen fijne weg om op te wandelen, maar in de volgende ruime bocht naar links kunnen we dit pad weer rechtsaf verlaten via wandelpad 'I'. Er volgt nu een heel steil gedeelte over 800m, via een bospad vol boomwortels. Voor wie dit te steil vind, is er een alternatief. Zij kunnen de 'X/E1' verder blijven volgen tot aan een kruispunt boven op de bergrug net voorbij de Velmerstot. Op dat kruispunt sluit het wandelpad 'I' daar weer op aan. Wij kiezen voor de klim door het bos. Dat is inderdaad pittig, maar voor ons als ervaren 'Oostenrijk wandelaars' mag dat geen probleem zijn.boven op de bergkam aangekomen stuiten we weer op de lange afstand routes 'X/E1', waar we dan rechtsaf gaan richting de Eggeturm op de Preussisch Velmerstot. We zijn dan op 410m hoogte aangekomen. Bij de volgende splitsing wordt de Eggeturm rechtsaf aangegeven, en enkele tientallen meters verderop over het vlakke pad weer linksaf bij de Y-splitsing omhoog. Via een schitterend paadje door golvend bosgebied gaat het verder, en dan zien we links de eerste open stukken met het daarbij behorende uitzicht. Al snel wordt de vegetatie ook anders. Lagere bomen, meer hoog gras. Vooral als het dan met een bocht naar rechts weer steiler omhoog gaat naar de top van de Preussische Velmerstot. Bovenop deze platte berg is het uitzicht geweldig. Prachtige natuur waar je ook kijkt, en verderop zien we de Eggeturm al voor ons uit op het hoogste puntje. De Turm is niet erg hoog, maar dat hoeft ook niet om een mooi uitzicht te krijgen. Dit is al de hoogste berg van het Teutoburgerwald; 468m boven N.A.P. Natuurlijk beklimmen we de toren om daarna aan de voet van het mooie bouwwerk een pauze te houden. Bij slechter weer is er ook een schuilhut aanwezig waar even droog van het uitzicht kan worden genoten. (Sinds ons bezoek is de toren vernieuwd, Foto s hiervan die we van wandelaars ontvingen staan op onze website).
Aan elke pauze komt weer een einde, dus maken we ons op voor een volgend hoogtepunt; De Lippischen Velmerstot. De Lippischen Velmerstot is een rotsformatie op deze bergrug, en tevens eindpunt van de 158Km Lange Afstand Wandelroute Hermannsweg. Een LAW waarvan wij de meeste delen al in dagetappes hebben gelopen, vanaf 27m hoogte bij Rheine tot nu eindelijk het hoogste punt van 441m hier bij Velmerstot. Eerst keren we terug naar het kruispunt waar we vanaf het wandelpad 'I' zo steil naar boven zijn gekomen. We gaan er echter nu niet omlaag maar rechtdoor over de 'X/A3', en blijven zo een beetje op en neer gaan over de bergrug. Direct na de splitsing met de 'I' komen we in een heel bijzonder gebied met lage naaldbomen, veel heide en berkenbomen. Als we niet zo hoog zouden lopen en daarbij over rotsblokken moeten klauteren, zou je je qua natuur in Drenthe of op de Veluwe wanen. Het is een prachtige bergrug. Dan komen we aan bij de Velmerstot, het eindpunt van de Hermannsweg die daarna alleen nog afdaalt naar het station van Leopoldstal. De rotsblokken lenen zich uitstekend voor een pauze tussen de informatieborden en in de stenen gegraveerde richting aanduidingen. Ook het uitzicht mag er weer zijn. Als hoogtepunt van de lange 'H-weg' valt het wat tegen en ik vraag me af waarom het niet een stukje is doorgetrokken naar de Eggeturm als eindpunt. Maar de natuur hier maakt alles goed als we door de heide verder trekken, terug naar de Silbermühle diep in het dal. Het pad is gemakkelijk te volgen tot het gaat afdalen richting het bos. Bij een bijzondere boom met heel veel stammen, gaat het linksaf dan echt het bos in. Daar begint ook de daling serieus te worden. Overigens is dit nog steeds de 'X/E1' en is ook de 'H' er bij gekomen. We blijven dalen tot aan een Y-splitsing in het bos waar het rechtsaf even steil omlaag verder gaat naar een brede 'Forstweg'. Daar worden de A2/3 en Silbermühle links, Leopoldstal rechts aangegeven. We kiezen links en volgen vanaf daar steeds de borden richting 'Silbermühle'. Verderop nogmaals rechts omlaag via een smaller bospad, maar daarna via brede 'Forstwegen' de bordjes 'Silbermühle' achterna tot we het hotel weer onder ons zien liggen. Vlak boven het hotel kunnen we dan linksaf achter het gebouw langs en komen bij de hotelvijver uit. Via het terras keren we dan terug naar de grote parkeerplaats. Daarmee is de derde lus van de wandeling afgerond, en rest ons een mooie retourroute te zoeken terug naar de parkeerplaats om ook lus twee af te maken.
Achter de parkeerplaats loopt een asfaltweg waar we vanmorgen links van de parkeerplaats uit het bos omlaag kwamen. We gaan op de asfaltweg onderlangs de berghelling rechtsaf. Dat is een wandelpad aangegeven met een wit driehoekje, ook al is dit teken lastig te vinden tot verderop voorbij de bocht naar links. Links in de berghelling komen we nog langs een bron, daarna de bocht naar links en langzaam stijgend verder het bos in. Van links komt er nog een weg omlaag, dan volgt een Y-splitsing waar we links het driehoekje/a1 aanhouden. (Foto) Licht heuvelop en later weer afdalend, blijven we het pad volgen. Ook bij de splitsing waar A1 rechtsaf gaat rechtdoor blijven gaan, om dan weer uit te komen bij de snelweg. Parallel aan de autoweg komen we dan terug bij de parkeerplaats met het gebouwtje. Dan nog de L828 oversteken, onder het viaduct door, en weer omhoog om bij de wagen uit te komen. De routes zijn zo nauwkeurig mogelijk opgetekend. Ik ben niet verantwoordelijk voor wijzigingen ter plaatse en/of (type-)fouten in de omschrijvingen. NEEM ALTIJD EEN GOEDE WANDELKAART MEE! En mail ons als je onjuistheden tegenkomt. 2006 2016 superfamilie.nl Het is toegestaan deze PDF routebeschrijving af te drukken of te downloaden naar een locale harde schijf voor enkel persoonlijk en non-commercieel gebruik. Voor meer informatie zie: Auteursrecht & Disclaimer