Impressies van de Roparun 2017 van John Ditiecher 3 tot en met 5 juni 2017
Dit wordt mijn vijfde Roparun van Parijs naar Rotterdam, die, zoals elk jaar, met Pinksteren wordt gelopen. Voor ik over mijn indrukken van de tocht zelf schrijf, even voor de niet-kenners een korte schets van wat die Roparun inhoudt, want ik begrijp dat het namelijk niet zo eenvoudig is om je er als nietdeelnemer een goede voorstelling van te maken: De estafetteloop zelf begint zaterdag in Parijs of Hamburg en eindigt zo'n 48 uur later op de Coolsingel. Vanuit Parijs, waar ons team start, betekent dat ruim 530 kilometer non-stop, dag en nacht lopen. De organisatie bepaalt de route, controleert ook met checkpoints of je die volgt en er rijden de nodige motorrijders die met name kijken of je je wel aan de veiligheids- en verkeersregels houdt. Niet overbodig, want de loop gaat over gewone wegen waar ook normaal verkeer is. En in Frankrijk en België is men niet echt gewend aan lopers en fietsers op de weg. Auto's passeren je daar vaak met hoge snelheid op smalle wegen. Vooral 's nachts is het dan zaak ook zelf te zorgen voor je veiligheid met bijvoorbeeld verlichte veiligheidshesjes, waarbij de organisatie eist dat iedereen van 20 uur tot 8 uur zo'n hesje draagt. Bij ons leggen acht lopers, het maximaal toegestane aantal, de 532 kilometer af, verdeeld in twee groepjes van vier. Die groepjes wisselen elkaar zo om de vijftig kilometer af. Elke loper wordt begeleid door twee fietsers, de ene vóór de loper en de andere er achter. Bij ons wisselen de lopers en loopsters gedurende zo'n etappe om de twee kilometer, maar de fietsers, waarvan ik er eentje ben, rijden de hele etappe, dus elke keer zo'n 50 kilometer. Elke loper heeft als hij of zij de finish passeert meer dan 1,5 marathon afgelegd en elke fietser ruim 265 km op de fiets gezeten. Elk groepje heeft behalve de vier lopers en twee fietsers een busje met een chauffeur en een bijrijder die o.a. de navigatie voor zijn rekening neemt en waar zinvol wisselt met de chauffeur. Tijdens een etappe stopt het busje elke twee kilometer om van loper te wisselen. Daarbij is het voor de chauffeur de kunst om steeds weer een veilig plekje te vinden met in het achterhoofd de wetenschap dat de lopers het niet zo waarderen als ze veel verder dan die 2 kilometer moeten doorlopen. Ons team 'Help een Mens' als geheel kan beschikken over een verhuiswagen met twee chauffeurs van onze sponsor het verhuisbedrijf De Haan en we hebben één masseuse die bij de wisselpunten het nodige te doen heeft aan masseren en tapen. Onmisbaar zijn verder de teamcaptain en zijn vrouw. Zij zorgt, vaak samen met de chauffeurs van de verhuiswagen, voor onze natjes en droogjes tot complete maaltijden aan toe. De belangrijkste rol van de teamcaptain is wellicht zorgen dat 21 teamleden elk met hun eigen eigenaardigheden als team het doel bereiken. Onze ploeg bestaat dus in totaal uit 21 personen, 2 busjes en een verhuiswagen. Als je, zoals ik, de vier jaren hiervoor al mee deed aan de Roparun, verwacht je dat je alles wel z'n beetje weet en onder controle hebt. Gedeeltelijk is dat ook zo, maar neem bijvoorbeeld het voorbereiden van je spullen voor onderweg. De lijst van wat er mee moet is bekend, maar hoe is dit jaar de weersverwachting? Wat heb je vorige keer gemist en wat was echt overbodig. Tja, zo iets moet je natuurlijk direct na afloop van de laatste keer noteren, maar omdat je dan blij bent er vanaf te zijn, komt dat later wel..., niet dus. Dus komt het neer op meerdere keren je kistje met kleding en andere spullen inpakken, weer uitpakken, nog eens bekijken en weer overwegen. Want vorig jaar was het 's nachts ontzettend koud, heb ik daar nu dit keer rekening mee gehouden en een paar jaar eerder vielen de mussen door de hitte dood van het dak, ben ik daar op voorbereid? Want ja zo'n weerbericht, daar kan je toch echt niet volledig op vertrouwen (dat bleek, even vooruitlopend, maar weer toen we op zaterdag al vrij snel na de start in een niet voorspelde regenbui kwamen te zitten). mijn spullen, klaar om mee te nemen
Als je zo'n 265 km met gemiddeld zo'n elf km per uur op je fiets zit, zit je anders dan wanneer je gewoon je eigen tempo fietst. Het is veel meer passief op je zadel zitten en dan voel je je zadel echt anders dan wanneer je actief trapt. Probeer dat maar eens uit. Het is daarbij ook prettig als je niet steeds omhoog moet kijken,. Vorig jaar kreeg ik na een aantal etappes last van mijn nek, dus nu mijn stuur hoger gezet, naar oude mannen-hoogte. Ook dat moet je weer uitproberen (maar dit keer heb ik dus geen massage van mijn nek nodig gehad). Op vrijdag gaat het zo langzamerhand echt beginnen als ik met de teamcaptain 's morgens in Rotterdam-Zuid diepgevroren nasi en koeken in alle soorten en maten op ga halen. En 's middags halen we met z'n drieën de busjes op in de Spaanse Polder. Er schijnt,zo begrijpen we, deze dagen in de wijde omgeving van Rijnmond nergens meer een busje te huur te zijn, allemaal gehuurd door Roparunteams. 's Avonds pakken we met het hele team de verhuiswagen in. Dat betekent eindeloos veel drank en eten, want onderweg is er geen gelegenheid om iets aan te vullen en dat voor eenentwintig vrouwen en mannen. Verder eetgerei, bekertjes, een generator, kookplaten, een paar magnetrons (hete nasi is toch echt lekkerder dan bevroren) voor iedereen een kledingkist, stretchers, stoelen, fietsen, etc. En dit jaar ook een aantal jerrycans met brandstof, want er is een staking bij de Franse tankstations. En dan nog even proberen te slapen, want zaterdagochtend half vijf (of is dat eigenlijk nog vrijdagnacht?) vertrekken we. Eerst nog even langs Alblasserdam de verhuiswagen ophalen en dan echt richting Parijs. Evenals andere jaren worden we onderweg regelmatig ingehaald door andere teams met busjes en campers die niet zoals wij achter een vrachtwagen aan rijden. Wij hebben als motto 'samen uit, samen thuis', dus bepaalt de verhuiswagen ons tempo en dat ligt zo rond 90 km/uur. Iets na half twaalf komen we aan bij het veld van het vliegveld Le Bourget, waar de startlijn is getrokken. Dit jaar heeft de organisatie bedacht dat het het aantrekkelijker is als de teams meer gespreid in de tijd aankomen in Rotterdam, maar het gevolg is de vertrektijden in Parijs veel meer uit elkaar liggen dan eerdere jaren. De eerste teams zijn dan ook al onderweg als wij arriveren. Het is ook goed te merken op het veld waar veel minder busjes, wagens en campers staan dan vorige jaren. Het is ook goed te merken op het veld waar veel minder busjes, wagens en campers staan dan vorige jaren. Jammer is dat ook onderweg de teams verder uit elkaar lopen. Vooral 's nachts mis je de lichten van de lopers en fietsers verspreid in het landschap,
We hebben ruim de tijd tot onze start. Van belang voor de chauffeurs in verband met het rijtijdenbesluit en het geeft ons de tijd om rond te kijken, en te genieten van de maaltijd die onze 'kookploeg' ter plekke bereidt. Pas om half vier in de middag, later dan andere jaren, vertrekken wij, samen met twee andere teams. Mijn ploeg begint en neemt de eerste etappe voor haar rekening. In de loop van de middag hangen er wel wat donkere wolken boven Parijs, maar volgens de weersverwachting blijft het droog. Dus als er een paar druppels vallen, beschouwen we dat als een vergissing. Maar als het echt is gaan regenen, wordt het misschien toch wel handig een regenjasje aan te gaan trekken. Maar dan ben je natuurlijk al flink nat. En een regenbroek over een korte broek lijkt wat overdreven. Gevolg is dat als we na 49 km aan het eind van de eerste etappe in Montepilloy aankomen, ik geen droge draad meer aan mijn lichaam heb, ondanks dat het inmiddels weer opgehouden is met regenen. Het dorpje ligt boven op een heuvel en het laatste stukje gaat behoorlijk steil omhoog. Een pittig einde van een etappe die, zodra we het vliegveld Charles de Gaulle voorbij waren, alleen maar heuvel op en af ging. Dat patroon van heuvel op en af blijft overigens de hele route door Frankrijk en houdt pas halverwege België op. Na het wisselen met de andere groep terug naar de verhuiswagen, wat eten, koffie en...droge kleren. En het natte goed zo goed en zo kwaad als het gaat in de verhuiswagen uit zien te hangen. Dan snel alles inpakken en in het busje achter de verhuiswagen aan naar het volgende wisselpunt in Lassigny. Daar parkeren we op een veldje langs de route en proberen wat te rusten. Al in Parijs had een stang van mijn stretcher het begeven. Zo'n stretcher schijnt namelijk niet bedoeld te zijn om met meerdere mensen op te zitten. Dankzij een 'gevonden' stalen stang, wat ty-raps en veel improviseren lukt het de stretcher zo te herstellen dat ik er op kan proberen in de open lucht naast de verhuiswagen wat te slapen. Maar een generator van een andere ploeg vlak bij, veel gepraat en wagens die aankomen en vertrekken zijn niet bevorderlijk om in slaap te komen. Maar ja, men zegt "al slaap je niet, dan rust je toch". Gelukkig blijft het droog, maar zonder dat ik echt geslapen heb is het al snel weer opstaan, slaapzak oprollen, fiets controleren en verlichting (hoofdlamp, hesjes) regelen, wat eten en drinken, bidons vullen en klaar staan voor het wisselen. Midden in de nacht beginnen we weer aan de volgende etappe. En we zijn al weer een tijd onderweg voordat het licht begint te worden. En na ruim 46 km in Beauvois-en-Vermandois (ten westen van Saint-Quentin) wordt het weer tijd de andere ploeg aan het werk te zetten. En dan weer in het busje achter de verhuiswagen aan naar het volgende wisselpunt in Bertry. Daar in Bertry verzorgt 'de Vrienden van het Sophia Kinderziekenhuis' elk jaar een steunpunt, waar de organisatie van de Roparun er een feest van maakt met muziek, DJ, warme Hema-worsten, koffie en veel Dixies. Het steunpunt ligt midden in het dorp, maar blijkbaar hebben de bewoners geen last van de harde muziek. Terwijl 's morgens om vijf uur normale mensen nog in bed liggen.
Muziek is vaak leuk, maar niet 's morgens vroeg als je even je ogen dicht wilt doen. Het zal wel aan mij liggen, maar Nederlandse feestmuziek en meezingers zijn dan toch niet bevorderlijk voor een ongestoord slaapje. Ik zet mijn stretcher zo ver mogelijk uit de buurt helemaal achteraan op een grasveldje. Wat ik er mee bereik is dat ik geen gepraat hoor, maar die muziek en de DJ... Dus wel weer gerust, maar wederom niet geslapen. Dan maar weer overeind, opruimen, een gebakken eitje eten, drinken, en fiets klaarmaken. En natuurlijk gezellig een Dixie bezoeken. Op zo'n moment benijd je degenen die erg verkouden zijn. En na de aankomst van de andere ploeg weer op de fiets door het golvende landschap. om 6.45 uur eieren bakken De organisatie heeft op een paar plekken de route aangepast. Eén daarvan is zo'n 1,5 kilometer over één van de beruchte kasseistroken uit Parijs-Roubaix. Wielrenners zie je daar met zo'n 40 km/uur over heen gaan, maar als je met zo'n 10 km/uur over die kasseien fietst, springt je voorwiel helemaal alle kanten op, behalve de goede. Een fietser van een ander team die mij heel optimistisch wil passeren, verliest net bij het passeren de macht over zijn stuur volledig en om brokken te voorkomen, rijd ik maar de brandnetels in de berm in. Gelukkig heb ik een korte broek aan, anders groeiden die brandnetels daar voor niets. Ook de loopster heeft het zwaar op dat stuk. Een prima weg om verzwikte enkels op te lopen, maar we komen heelhuids aan het eind. Letterlijk weer helemaal wakker geschud. En wie kan, zoals wij nu, zeggen Parijs-Roubaix te hebben gereden? We zeggen zo langzamerhand Frankrijk vaarwel als we gaan wisselen in Quievrechain, een plaatsje op de grens met België. Op ons volgende wisselpunt wacht ons een geweldige luxe... We kunnen gebruik maken van de toiletten van de melkfabriek waar we bij staan. Ik begrijp dat dat door een toeval door een van de andere teams is geregeld toen men er wat water ging vragen. Als we uitvoerig nasi gegeten hebben toch nog tijd om wat te gaan rusten. Het is mooi, zonnig weer, dus kan je buiten in de schaduw terecht. Maar ook nu zit het slapen voor me er niet in. Als we het stokje weer over nemen, wacht ons 60 kilometer naar Zele. Andere jaren was het grotendeels een heel lang stuk over een smalle strook naast een weg waar de auto's met hoge snelheid langs komen. Dit jaar is een deel van de route over smallere, rustige en veel leukere binnenwegen. Veel prettiger, maar wel meer heuvels. Toppunt is een kasseienstrook steil heuvel op. Waarschijnlijk een helling die in de Vlaamse voorjaarsklassiekers veel toeschouwers trekt. Maar ook deze is echt niet geschikt om na een paar dagen vermoeiende etappes stijlvol te beklimmen. Als we in de buurt van Zele komen hebben we het wel zo'n beetje gehad. Daarom gaan we dit jaar na het wisselen niet mee met de feestpassage door Zele, die happening slaan we dit keer maar over. Per slot van rekening krijgen we nog een paar van die passages in Nederland. Het voordeel is dat we daardoor eerder vertrekken naar het volgende wisselpunt in Kapellen, ten noorden van Antwerpen. Na wat zoeken en heen en weer rijden komen we midden in de nacht uit op een parkeerplaats voor een paar grote winkels. Buiten liggen is hier niet erg aantrekkelijk ook omdat het dreigt te regenen. Met wat passen en meten passen er precies genoeg stretchers in de verhuiswagen, terwijl anderen in het busje liggen. De chauffeurs hebben hun eigen slaapplek in de cabine. En voor het eerst lukt het mij ook om een kleine twee uur te slapen, tot we veel te snel geroepen worden dat het tijd is ons weer klaar te maken voor de volgende 30 kilometer naar Bergen op Zoom. Onderweg wordt het langzamerhand weer licht en na wat dorpen lopen en fietsen we Nederland in. Een lange rechte weg tot we bij Ossendrecht komen.
Zoals elk jaar hebben ze er daar in Ossendrecht weer een groot feest van gemaakt. Hun thema dit jaar was "Ossewood deelt Oscars" uit, met dus langs de weg veel bekende filmsterren. Zo was het ze zelfs gelukt om Marilyn Monroe te strikken. Waarschijnlijk was ze nog nooit zo vroeg opgestaan. Na Ossendrecht volgt Woensdrecht. De busjes mogen daar niet het parcours volgen en moeten de drie lopers die niet aan de beurt zijn de fiets over nemen om na 2 km te kunnen wisselen. Dus de vaste fietsers mogen eindelijk even een paar kilometer in het busje tot de lopers het viaduct van de autoweg Bergen op Zoom - Middelburg passeren en de fietsers weer hun fiets overnemen. Vandaar nog een flink stuk tot het parkeer-terrein bij het zwembad van Bergen op Zoom. Dat is de laatste plek waar de verhuiswagen op het parcours mag. We zien die pas weer terug bij het uitladen van de spullen in Vlaardingen. Dus is het zaak alles wat nodig is voor onderweg, zoals de kleding voor het laatste stukje over de Coolsingel, in de busjes te leggen. Wij gaan wij met ons ploegje in het busje naar Dintelmond voor onze één na laatste etappe. Vanaf Dintelmond krijgen we een nieuw stukje route door Willemstad. Een leuke aanvulling van de doorkomsten door de stadjes. Daarna komen we via het Hellegatsplein steeds dichter bij Rotterdam, maar over het Hollands Diep gaan we eerst nog rechtsaf met doortochten in Numansdorp en Klaaswaal. In Klaaswaal kan ik even horen hoe het de zoon van vrienden vergaan is bij zijn eerste Roparun, voor onze ploeg het stokje voor de laatste keer overgeeft. Voor onze ploeg is het dan wachten net voor de Daniel den Hoedkliniek tot de andere ploeg via OudBeijerland en Ridderkerk aan komt om met het hele team de laatste zes kilometer naar de officiële finish bij het Willemsplein af te leggen. Een aparte ervaring is dat we tijdens het wachten wat bij een cafeetje willen drinken en laat dat nu uitgerekend de enige in Nederland zijn die geen koffie heeft. Zoals ook de andere jaren is het passeren van de Daniel den Hoedkliniek voor velen weer vol emotie. Patiënten en personeel die langs de kant zitten om je toe te klappen. Voor ons team is een extra emotioneel moment op het Willemsplein waar Heidi zich bij ons voegt. Zij zou ook dit jaar weer als loper mee doen, maar ze had een paar weken tevoren te horen gekregen dat zij een ernstige vorm van kanker heeft. Tijdens de Pinksterdagen zit ze nog midden in het onderzoekscircuit, dus het is voor iedereen speciaal dat zij toch samen met ons het laatste stukje over de Erasmusbrug en de Coolsingel mee kan en wil maken. Maar bij de finish voor het stadhuis dit keer bij ons team geen grote uitbundigheid, want onze aandacht en gedachten gaan speciaal naar haar uit. Zo krijgt de laatste Roparun waar ik aan mee heb gedaan voor ons team een speciaal einde. Maar wel passend, als je je realiseert waar het doel van de Roparun voor staat en waar we het voor doen.