Nieuwsbrief Waalwijk oost mei 2012 Mei. Het is alweer mei en dat betekent dat het volop lente is. Alles is in de knop en begint te bloeien. Hopelijk krijgen we ook snel echt lente-weer. Deze maand zijn er een paar vrije dagen: Hemelvaart en Pinksteren. De scholen hebben ook net de meivakantie achter de rug. Bij de BSO's zijn er een paar leuke spetterdagen geweest. Hierover leest u meer in deze nieuwsbrief. 30 april, Koninginnedag. Oranje comite Baardwijk en voetbalvereniging Baarwijk organiseerde op het voetbalveld van Baarwijk een kinderrommelmarkt, kinderspelen en Borkpop. Onder het motto "Mikz middenin de buurt" hebben vrijwilligers van het team BaLaDe zich hier ook laten zien. Ee party tent versiert met leuke foto's en ballonnen. Veel promotie materiaal, gratis schminken voor kinderen en een ballon van Mikz. Het was een zeer druk bezocht evenement. We hebben veel positieve reacties gehad en het was een leuke zonnige dag. Dit is zeker voor herhaling vatbaar. een vrijwilligster.
Verrassing! Op vrijdag 20 april is Gwenn in het huwelijksbootje gestapt met haar Martin. Vanuit BaLaDe zijn we met de kinderen met eigengemaakte kado s en feestelijke versierde bogen met bloemen en ballonnen het bruidspaar gaan verrassen bij het gemeentehuis. Het zonnetje scheen en het bruidspaar was zeer verrast. "Kletspraat van kinderen" Zoals de foto boven al laat zien wordt er heel wat af "gekletst" tussen de peuters. Vaak gebeurd dit in hun eigen taal, voor leidsters onverstaanbaar, maar we zien aan hun handelen dat zij elkaar toch begrijpen. Als je als pedagogisch medewerker "mee kletst" gebruik je wel de goede woorden. Hierdoor stimuleren we het goede taal gebruik. Tijdens een gesprekmoment gebruiken we ook nieuwe woorden zo wordt de woordenschat spelenderwijs uitgebreid. Er zijn peuters die al een grotere woordschat bezitten en daar horen we vaak al "prietpraatjes" langs komen. Enkele voorbeelden; De fotograaf komt op de peuterspeelzaal en wordt begroet door een peuter met de woorden "Hallo Fotomodel". Later op de ochtend roept hij de fotograag nog toe "hé fotomodel ik vind je lief". Een peuter racet op zijn driewieler buiten op de speelplaats en roept enthousiast met beide handen in de lucht "ik kan met losse handen fietsen". Pedagogisch medewerkers peuterspeelzaal de Hoef.
Bso de Hoef-kinderen in contact met elkaar! Wat is er nu leuker dan fantaseren? Samen een verhaal bedenken door te luisteren naar elkaar en meet te denken over wat er allemaal kan gebeuren! Samen, hebben we het volgende doorgeefverhaal bedacht: Natasja: Azra: Maxim: Frederieke: Kaj: Milan: Ceder: Mirte C: Käthe: Daan: Mark: Jayden: Luna: Isabelle: Myrthe M: Käthe: Ik liep in het kabouterbos toen kwam ik een konijn tegen. en toen kwam ik ook een kabouter tegen. Ze gingen naar een huis. het konijn en de kabouter gingen ruzie maken over wie er in wilde wonen! De wolf kwam, die wilde ze opeten. Het konijn ging met de wolf vechten. Het konijn had de wolf verslagen! Toen vond het konijn een appel die hij opat. Sneeuwwitje ging dood want die had ook van de appel gegeten! Maar het konijn toverde de appel uit zijn buik naar de buik van iemand anders. Het konijn en sneeuwwitje werden weer levend want hij had ook voor sneeuwwitje getoverd. Ze gingen samen een huis zoeken. Het kaboutertje was opgegeten door de boze wolf. De jager kwam en stopte stenen in zijn buik. Heel jammer; er kwam een nieuwe wolf.. Maar die Wolf was lief!!!!! En ze leefden nog lang en gelukkig!
Bso de Hoef in contact met...kleur! De Lente is weer aangebroken en langzaam verandert de wereld van kleur. Iedereen heeft zo zijn eigen voorkeuren voor kleuren maar wat kun je er eigenlijk allemaal mee doen? De afgelopen weken zijn we aan het spelen en experimenteren rond het thema Kleur. Verfkleuren verwerken in kunstwerken, verschillende kleuren en geuren zeep maken, een kleurenkristalberg toveren; werkelijk overal zijn kleuren! Zelfs de kleur van emotie hebben we beleefd! Hoe kun je je allemaal voelen? "Boos, blij, verdrietig, sip, "kusje geven", "stom vinden"! We spelen het balspelltje "ik voel me, Jij voelt je"!?!?!? Als je de bal krijgt, moet je zo snel mogelijk kijken zoals de gooier kijkt. Oh oh, dat is lastig! Zo gauw als we zien hoe de kindjes kijken schieten we pardoes in de lach! Vooral boos kijken was het leukste! En, wie kan er het booste kijken?
Spetterende indianendag! Op 3 mei was het dan zover.. Het mysterie van Pakoehandtas moest opgelost worden! Vanaf half 8 verzamelden de kinderen zich bij BSO Bosrijk om daar samen met het stamhoofd, de medicijnvrouw en enkele andere stamleden het mysterie op te lossen. Om het indianendorp op te zetten werden er groepen gemaakt. De groepen vormden samen een stam en versierden hun tipi naar eigen inzicht. Ook werden de mooiste indianen namen verzonnen zoals de dappere strijders, de adelaars en ga zo maar door. Ook verzonnen de stammen hun eigen stamlied welke ze bij iedere opdracht zongen. De kinderen mochten deze dag verschillende opdrachten uitvoeren waar mee ze een amulet, door sommige kinderen ook wel omelet genoemd, konden verdienen. De amuletten waren onderverdeeld in water, vuur, lucht, aarde en geest. Zo verdienden ze het amulet aarde met het maken van een amulet met gekleurd brooddeeg. Verdiende de kinderen het amulet geest met het maken van een dromenvanger, waar overigens de prachtigste exemplaren gemaakt werden. Werd het amulet lucht verdiend met boogschieten, het amulet water met een water race waar kinderen met een fles tussen hun benen water van de ene naar de andere emmer moesten brengen. Na zingen in de kuil met verschillende liedjes uit de liedjes bundel, die overigens uit volle borst werden meegezongen, was het tijd voor het verdienen van het laatste amulet. Op het eind van de dag werd het amulet vuur verdiend, kinderen mochten helpen bij het aansteken van het kampvuur waarna ze marshmallows en popcorn mochten bakken boven het vuur. Ondertussen werd het verhaal verteld waar de dag om draaide, waar de kinderen overigens vol spanning naar luisterden. Het verhaal vind u hier: De magische totempaal De mythe over het mysterie van de totempaal met zijn magische krachten doet al honderden jaren de ronde in onze indianenstam. Hoe is deze totempaal nou aan de magische krachten gekomen? Hier is veel over gesproken maar er is 1 verhaal wat steeds weer terugkomt. Ik zal het jullie vertellen.. Jaren en jaren geleden toen onze voorvaderen nog streden met de cowboys streken de indianen neer op een veilige plek, tenminste dat dachten ze... Wat de indianen niet wisten is dat ze op grondgebied van de cowboys waren neergestreken en ze dus gevaar liepen. Omdat de plek erg afgelegen lag kon niemand hen zien. Tot op een dag een groep cowboys toch de plek bezocht. Grote paniek onder de indianen en woede bij de cowboys. Ze begonnen meteen met het verjagen van de indianen. Midden in de strijd namen de cowboys de benen en galoppeerde weg met hun paarden, maar niet alleen hun paarden ze hadden ook 4 kinderen meegenomen. Deze kinderen waren de kinderen van het stamhoofd. Het stamhoofd was ontroostbaar en wist niet wat hij met de situatie aanmoest. Dagen lang zat hij huilend in zijn tipi, het gejammer van het opperhoofd ging door merg en been en het hele volk leefde mee. Ze ondernamen van alles om het opperhoofd te helpen. Zo zette ze een zoektocht op, probeerden ze vloeken uit te spreken en probeerden ze het opperhoofd af te leiden. Niets hielp... Het opperhoofd was ontroostbaar en kon alleen maar denken aan zijn 4 kinderen die waarschijnlijk op een koude en vochtige plek gevangen gehouden werden door de cowboys. Nachtenlang sliep het opperhoofd niet, hij at niks en dronk met
moeite. Toen het opperhoofd op een dag niet meer huilde werden de indianen bezorgd en gingen kijken in de Tipi. Het opperhoofd was te zwak geworden om te huilen. Hij lag in zijn bed en staarde vooruit hij huilde en praatte zelfs niet meer. Wat een verdriet. De medicijnvrouw kon het niet langer aanzien en gebruikte haar magische krachten om een medicijn te vinden tegen het verdriet. Ze probeerde van alles maar het opperhoofd bleef verdrietig. na honderden poeders en drankjes wist de medicijnvrouw het ook niet meer. Ze werd boos op zichzelf omdat het niet lukte. Ze smeet alles van haar medicijntafel af en riep wat indianen altijd roepen als ze boos zijn; "tipi, tipi, totempaal". Een grote knal kwam uit de tipi van de medicijnvrouw. De hele stam kwam aangerend om te kijken wat er was gebeurd. Zelfs het opperhoofd stond in de opening van zijn tent te kijken. Hij was ook wel erg geschrokken van de knal waardoor hij zijn bed uitgekomen was. De medicijnvrouw kwam met een verbaasd gezicht haar tipi uit. "wat is er gebeurd?" stamelde ze. Geschrokken keken de stamleden naar haar tot dat er een grote glimlach op haar gezicht verscheen. De stamleden zagen dat ze achter hen iets zag. Daar stond het opperhoofd in de opening van zijn tent. De medicijnvrouw zei: "het is me dan niet gelukt om een medicijn te vinden maar het opperhoofd is wel zijn bed uit!". De dagen daarna veranderde er weinig. Het opperhoofd was zijn bed uit maar hij was nog steeds vol van verdriet. De 4e dag na de knal gebeurde er vreemde dingen binnen de stam. De 4e dag na de knal regende het pijpenstelen. Iets wat wel vaker gebeurde maar deze keer was heel bijzonder. Het regende overal in de stam behalve rondom de totempaal. De 5e dag na de knal wilde men het centrale kampvuur dat midden in het dorp lag uitmaken voor men ging slapen maar dit lukte niet. Ze probeerden van alles maar het vuur bleef branden. De 6e dag na de knal kleurde de lucht geheel oranje. En de 7e dag na de knal zakte de aarde rondom de totempaal een paar meter naar beneden. De stam snapte er niets van en zelfs het opperhoofd was zo verbaasd dat hij zijn tipi uitkwam. Hij liep naar de totempaal waar de rest van de stam zich verzameld had. Daar zag hij dat op de plek waar de grond weggezakt was een verlengde van de totempaal. De totempaal ging dus door onder de vloer. Dat was niet het enige hij zag daar ook de 4 tekens die symbool stonden voor de namen van zijn kinderen die ontvoerd waren. Water, vuur, lucht en aarde. Aangeslagen stapte het opperhoofd dichter bij en raakte de totempaal aan. Op dat moment begon de totempaal te gonzen en lichten de tekens op de totempaal op. Vol bewondering keek de totempaal omhoog en daar hoog in de lucht zag hij hoe de wolken bewogen. ze vormden een naam samen met een beeld. County Ville stond er in de wolken geschreven met daaronder het huis. "Dat huis ken ik" riep een stamlid. "Volg mij!". Het stamlid trok het opperhoofd mee aan zijn arm naar de paarden. Samen snelde ze naar Country Ville naar het huis dat ze in de wolken hadden gezien. Het dorp was verlaten en er waren geen cowboys te zien. Eenmaal aangekomen bij het huis hoorde het stamhoofd zijn kinderen het versje opzeggen dat ze van de medicijnvrouw hadden geleerd. Dat versje had ze hen geleerd voor de momenten dat ze bang waren, met dat versje zou alles weer goed komen had de medicijnvrouw hen verteld. Tipi, tipi, wang, wang, wang, Wij zijn niet bang. We houden moed want alles komt goed. Het opperhoofd snelde naar binnen en sloot zijn 4 kinderen in zijn armen. Eenmaal terug in het indianendorp waren bevriende stammen naar het dorp gesneld om te vieren dat de kinderen gevonden waren. Het stamhoofd van de andere stam hoorde het verhaal aan en kwam tot de conclusie dat het geen toeval was dat de grond was gaan zakken en de totempaal het stamhoofd liet zien waar zijn kinderen waren. Het versje van de kinderen in combinatie met de kruiden die de medicijnvrouw op de grond had gegooid maakten dat er een eeuwenoude spreek weer tot leven werd geroepen. Vanaf nu, zo vertelde het opperhoofd van de andere stam, zou de totempaal de stam beschermen en zou hij hen helpen in moeilijke tijden. En zo gaat het verhaal dat het meest bekend is over de magische toverpaal. Maar of dit het
echte verhaal is achter de totempaal dat zullen we nooit weten.