Dag 12 vrijdag 09-09: Petoskey (Michigan) Fort Wayne (Indiana) 401 miles (645 km) door Tina: Vandaag staat voor de verandering geen bezoek aan een fabriek op het programma. Gewoon lekker rijden en genieten van de omgeving en het mooie weer. Wel rijden we eerst naar de dealer in Gaylord. Ik ben blij dat we die eerste drie kwartier van de route, die we eigenlijk gisteravond nog hadden moeten rijden, nu bij daglicht zien, want het is hier ontzettend mooi. De frisse dennengeur geeft het idee dat je constant op de wc zit. Na de nodige aankopen en een korte check van de bandenspanning en olie is het hoog tijd om weer verder te gaan. Gelukkig heeft Dolf daar geen last van. Na de zoveelste omleidingsroute (dat is echt het thema van de dag te noemen) had hij echter ook behoefte aan een koffiepauze. Het is natuurlijk niet zo gek dat ze nu bezig zijn met al die wegwerkzaamheden, want over niet al te lange tijd is het weer in deze regio stukken minder maar ja, wel vervelend als daarmee de route van vandaag honderd kilometer langer wordt dan gepland. Nu we zo van dorp naar dorp reden kwamen we ook een aantal keren Amish tegen. Deze mensen leven nog op heel primitieve wijze. Zo kleden ze zich nog als een paar eeuwen terug en gebruiken paard en wagen. Er staan zelfs borden langs de weg met het verzoek om de weg te delen en dus ook je snelheid aan te passen. Wel heel vriendelijke mensen overigens. Ruim een uur na de tankstop in de middag kwamen we bij de stateline met Ohio en kort daarna bij de stateline met Indiana. We hadden een bezoek aan de dealer in Fort Wayne in Indiana als tussenstop gepland staan, om daarna in Ohio te overnachten. Maar door alle vertraging als gevolg van de omleidingen zijn we zelfs anderhalf uur te laat bij de dealer. We besluiten om hier te stoppen en morgen eerst bij de dealer langs te gaan, voordat we de weg op gaan. En zo blijkt maar weer: rondreizen blijft toch altijd aanpassen van het originele plan. Morgen weer een nieuw avontuur. Het is inmiddels al wat warmer, maar het houdt niet over. Ook hier begint het herfst te worden. Dat maakt het uitzicht overigens alleen maar mooier met al die verkleurende bladeren. Het eerste stuk is over de Interstate (snelweg), dat schiet tenminste op. Na een uurtje gaan we over binnendoorweggetjes. Dat is een stuk relaxter om foto s te maken en onderweg zien we ook verschillende keren Nederlandse namen staan. Er zijn veel boeren naar deze regio geëmigreerd namelijk. Helaas eist het drukke schema van lange dagen met veel kilometers zijn tol en het lukt mij op een gegeven moment echt niet meer om mijn ogen open te houden. Ik heb zeker een uur zitten pitten achterop de motor. Pagina 21 van 50
Dag 13 zaterdag 10-09: Fort Wayne (Indiana) North East (Pennsylvania ) 360 miles (579 km) door Dolf: Omdat we gisterenavond een motel hadden gevonden naast de HD dealer in Fort Wayne, hadden we vanmorgen een makkie. Omdat het zaterdag is gaat de shop helaas pas om 10:00 uur open, dus besluiten we na het ontbijt om de tijd nuttig te vullen met een bezoek aan de lokale Wallmart. Dat is een landelijke keten met enorm grote winkels, zeg maar de low-budget V&D. Ze verkopen er van alles en tegen prijzen waarvan je niet begrijpt hoe het kan! We vull en onz e wegwerp voorraad met sokken en ondergoed aan (6 paar kwaliteitsokken voor omgerekend 4 euro!) en gaan daarna bij de Starbucks nog even een lekkere bak cappuccino drinken in het ochtendzonnetje. Dan naar de dealer waar ze net de voordeur open doen. We zoeken weer even een leuk T-shirt uit en vinden nog wat andere leuke hebbedingetjes. Dan gaan we gauw rijden, want de lucht gaat steeds meer betrekken. Gisteravond hebben we besloten om de route van vandaag iets aan te passen waardoor we wat tijd kunnen goed maken, het is dan nu ook de snelste route naar de volgende staat: Indiana. We rijden de hele dag onder enorm donkere wolken door, waar af en toe een paar druppels uitwaaien. De weg is hier en daar ook stevig natgeregend, maar onze timing is uitstekend want we hebben de regenpakken ook vandaag weer niet nodig. Gelukkig is de temperatuur prima, dus genieten we lekker van de omgeving die afwisselend is. Nadat we de stateline gepasseerd zijn rijden we in één keer door naar de dealer in Avon die HD Lake Erie heet. Daarna rijden we verder over de snelweg door de grote stad Cleveland en daarna over Pagina 22 van 50
binnenwegen langs het enorme meer. Omdat we de laatste geplande dealer van vandaag toch niet meer op tijd kunnen halen (die gaat al om 4 uur dicht op zaterdagmiddag!), nemen we even uitgebreid de tijd om een ijsje te eten terwijl we op een bankje in een park zitten en uitkijken over het enorme Lake Erie. Hierna rijden we door en stoppen alleen nog even voor een foto op de stateline met Pennsylvania. Dan verder tot voorbij de plaats Erie net voor de overgang naar New York State. Daar kiezen we als het donker wordt een Super8 motel in North East (leuke plaatsnaam ). We eten een heerlijke voedzame wrap in een lokale bar/restaurant en gaan dan snel naar bed. Morgen weer een dag! Pagina 23 van 50
Dag 14 zondag 11-09: North East (Pennsylvania) Niagara Falls (Ontario, Canada) Albany (New York) 414 miles (666 km) door Tina: Aangezien we gisteren niet de volledige dagafstand hadden afgelegd en we toch wel op tijd bij de Niagara Falls wilden zijn ging de wekker vanmorgen erg vroeg: half zeven. Na alle spullen weer op de motor te hebben geladen en een klein ontbijtje te hebben genuttigd reden we dan ook al om half 8 de weg op. We waren net een kwartiertje onderweg toen we al de bij stateline met New York waren. Dat was nog best lastig om met de nog laagstaande zon een duidelijke foto te maken. We vervolgden onze weg door deze streek die voor de verandering wijnranken vertoonde. Dat was overigens niet het enige fruit dat we vandaag zouden zien, want vanmiddag reden we tussen de appelboomgaarden. Ook kregen we af en toe nog een glimp van Lake Erie te zien. Na met veel geluk telkens net onder een bui uit te draaien waren we rond 9 uur in Hamburg, waar we even een bak koffie en een broodje scoren. Om 10 uur kwamen we bij de Niagara Falls aan, die deels in Canada en deels in de Verenigde Staten liggen. De bekendste zijn de Horseshoe Falls, die zoals de naam al zegt de vorm van een hoefijzer heeft en het beste vanuit Canada te zien is. Daar gaan we eerst heen, dus paspoorten bij de hand! Zonder problemen komen we de grens over en gaan uiteraard op jacht naar een bord van Canada en de staat Ontario. Die laatste is zo gevonden, maar we hebben nergens een bord van Canada gevonden. Na de motor geparkeerd te hebben zijn we naar de watervallen gelopen. Dat was nog een flink eind en het weer begon benauwd te worden. Tijdens de wandeling belanden we ook in het toeristische circus waar we zo n hekel aan hebben maar in sommige gevallen dus niet onderuit komen. De HD-shop zat hier ook, dus daar waren we wel blij mee. Eindelijk bij de Falls aangekomen gunden we onze voeten een beetje rust en genoten van het uitzicht. We zagen dat je ook met een soort veerboot dicht naar de waterval kon, uiteraard in een regenpak. Leuk natuurlijk, maar met een spatwaterdichte Pagina 24 van 50
camera kun je dat alsnog niet vastleggen. Dat hebben we dus maar niet gedaan, wat ons weer de nodige tijd bespaarde. Na eerst nog een bak koffie te hebben genomen zijn we weer terug gereden naar de grens, waar we in de brandende zon lang moesten wachten voor we aan de beurt waren. Sinds de aanslagen van vandaag precies 10 jaar geleden zijn ze bij de grens behoorlijk strenger geworden. Dus we moesten onze helmen en zonnebrillen afdoen en kregen daarna diverse vragen voorgeschoteld (waar woon je, waar kom je vandaan, waar ga je heen, hoelang blijf je nog in de VS). Toen Dolf haar vertelde dat we de motor in Orlando hadden gehuurd, kon ze dat niet geloven (They let you do that?) Yes they do tja toen was het ijs gebroken en mochten we door. Toen we de snelweg weer afkwamen waren we allebei toe aan een flinke bak koffie. Nadat we die hadden weggewerkt gingen we via binnendoorwegen verder. Dit was gelijk al zoveel mooier. Het landschap is hier heel heuvelachtig dus met regelmaat kun je heel ver van je af kijken. En aangezien het vandaag erg rustig was op de weg kon Dolf ook flink om zich heen kijken. Tegen de schemering aan zagen we ineens overal herten staan, soms echt maar een paar meter bij de berm vandaan. Het laatste stuk was weer over de Interstate dus goed ingepakt tegen de kou (het koelt hier in het noorden s avonds stevig af!) legden we de laatste kilometers af. Na om 8 uur bij de Super8 ingecheckt te hebben zijn we bij het lokale Mexicaanse restaurant gaan eten. Morgen is er weer een dag, eerst even een goeie nachtrust pakken. Helaas ook geen bord van de USA gevonden, maar wel een mooie van New York State. De Amerikaanse kant van de Falls hebben we overgeslagen, het was inmiddels al 13 uur en dan hadden we weer een parkeerplaats moeten zoeken, erheen lopen etc. We wilden gewoon rijden, we hadden immers nog een heel stuk voor de boeg. Dat ging eerst een flink stuk over de Interstate. Bij de tank en lunchstop hebben we gelijk al besloten dat de lange route eigenlijk niet meer haalbaar was, dus we zouden naar Albany rijden. Na de lunchstop kon ik op de Interstate mijn ogen echt niet meer open houden en heb ik zeker een uur zitten pitten. Ik heb daarmee ook een aantal buien om ons heen niet geregistreerd. Pagina 25 van 50
Dag 15 maandag 12-09: Albany (New York) Attleborough (Massachusetts) 386 miles (621 km) door Tina: Na vanmorgen eerst de tassen opnieuw te hebben gevuld en daarmee weer wat overzicht te hebben gecreëerd zaten we toch al om kwart over 8 op de motor, met een dik wolkenpak boven ons hoofd. Op weg naar de stateline met Vermont reden we over een slingerende doorgaande binnenweg, waarbij we dan weer omhoog en dan weer omlaag gingen, en soms ook met behoorlijke percentages. Links en rechts hingen er buien om ons heen, maar we fietsten er telkens tussendoor. We zagen nog een leuk tentje, met allerlei houtsnijwerk en dergelijke maar die was helaas nog gesloten. De koffiepauze hebben we dus verderop in de route genomen. Het weer begon inmiddels echt om te draaien, de lucht werd steeds blauwer en de zon deed ook flink mee. Dit zorgde ervoor dat we een prachtige panoramafoto van Vermont hebben kunnen scoren, waarbij helemaal duidelijk wordt waarom dit de Green Mountain State wordt genoemd.. We vermaakten ons prima, maar dit werd plotseling onderbroken door nogal wat wegwerkzaamheden. Die waren naar aanleiding van eerdere overstromingen, we zagen zelfs een gebouw dat helemaal was scheefgezakt. Dankzij de stuurmanskunst van Dolf konden we dit stuk van de route goed overbruggen en onze weg vervolgen naar de staat New Hampshire. Aangezien de temperatuur inmiddels aardig begon op te lopen kwam het goed uit dat we de helmen weer af konden laten. Deze staat is niet alleen groen maar hier zijn ook veel rotsen te zien (de Granite State). Daarnaast is de doorgaande binnenweg (highway) buiten de plaatsen om gelegd, terwijl die in Vermont er juist doorheen loopt. Dat laatste geeft uiteraard meer variatie. Wel zagen we hier verschillende keren een bord Moose Crossing, oftewel kans op overstekende elanden. In Noorwegen hebben we heel veel geluk gehad om er een paar te mogen zien, maar hier is die kans waarschijnlijk nog kleiner. Het is vandaag in ieder geval niet gelukt en we reizen vanaf nu naar het zuiden,.. Na de lunch hebben we onze leren kleding ook uitgedaan, want we zaten te stikken van de hitte (het motorblok geeft uiteraard ook nog warmte af, iets wat je in een auto niet zo snel zult merken). Het zag ernaar uit dat we vandaag lekker relaxt naar het eindpunt konden rijden en dat het ook niet zo laat zou worden. Pagina 26 van 50
Helaas liep dat anders Met de nodige moeite konden we een foto van het bord van Maine vinden, want de brug die we hiervoor in de route hadden zitten was in onderhoud en dus gesloten. Op de brug in de Interstate wilden we deze klus niet doen, want dat is veel te gevaarlijk. Er was nog één andere brug, maar ook daar was het goed timen om tussen het verkeer door een foto te maken. Na dit gepuzzel waren we wel toe aan een pauze bij de dealer in New Hampshire (ja we reden gelijk weer Maine uit), maar die had per 1 september winterse openingstijden en was dus op maandag gesloten. Let wel,.. winterse openingtijden wij smelten zowat van de motor, maar goed. We wilden wel een t-shirt hebben van een dealer uit deze staat, dus hebben we met de laptop erbij de dichtstbijzijnde dealer opgezocht. Die was wel open, maar hiervoor moesten we helaas weer een flink stuk terug rijden. En toen was het ineens minder relaxt, want hierdoor zouden we anderhalf uur vertraging oplopen. Gelukkig hebben we wel leuke spullen ingekocht. Maar we moesten ook gelijk weer door, want we hadden nog een dealer in Massachusetts op het programma en die was ook maar tot 6 uur open. Op weg daar naartoe hadden we nog een stateline, maar die foto hebben we niet gemaakt. Het bord welkom in Massachusetts stond in de middenberm van de Interstate. Dat was zelfs ons te gortig. Wel hebben we de eerste afslag genomen om de helmen op te zetten, want dat is hier weer verplicht. Gelukkig waren we nog op tijd bij de dealer en ook hier is het gelukt om een T-shirt te scoren. Nog even wat drinken en toen voor het laatste stuk de Interstate weer op. Niet dat we daar zo n zin in hadden, maar dat was het snelste en het was inmiddels toch weer donker. Om kwart voor negen hadden we ingecheckt bij de Super 8 en zaten wij bij Applebees te smullen van onze avondmaaltijd. Pfff, een relaxt dagje ahum. Morgen doen we er nog zo één. Pagina 27 van 50
Dag 16 dinsdag 13-09: Attleborough (Massachusetts) East Stroudsburg (Pennsylvania) 283 miles (455 km) door Tina: De dealer van Rhode Island zou pas om 9:30 uur open gaan dus hadden we ruim de tijd om naar goeie borden van Massachusetts en Rhode Island te zoeken. We waren ook een kwartier te vroeg, wel handig als je nog zonnebrand moet smeren en alle leren kleding weer kunt opruimen omdat het al weer 24 graden is. Met de nodige moeite lukte het om een t-shirt te scoren, want ze hadden bijna niks. Afijn, we konden weer gaan rijden, even een klein stukje Interstate (het enige van vandaag gelukkig) om het bord van Connecticut vast te leggen. Daarna was het heerlijk op binnendoorwegen cruisen, dan weer door de bebouwde kom, dan weer tussen landerijen, bossen en meren. Prachtig, en met het zonnetje erbij helemaal genieten! Rond lunchtijd waren we bij Yankee HD in Connecticut. Met een gigantische shop, maar helaas was het schema van vandaag te krap om uitgebreid rond te struinen. Na onze inkopen zijn we even wat gaan eten (inclusief smeren van zonnebrand, want met 30 graden en strakblauwe hemel is dat echt wel weer nodig) en toen gelijk door naar OCC (Orange County Choppers, bekend van Discovery Channel) via een scenic byway. Die bracht ons via een slingerende weg met soms flinke hellingen door het landschap, waarbij het na iedere bocht weer een verrassing was wat we zouden zien. Via een hele oude houten brug (als je de film Bridges of Madison County kent weet je precies wat ik bedoel) bij een waterval, kwamen we weer in New York State en moesten we helaas weer de helmen op. Rond 15.00 uur waren we bij OCC, waar we de diverse gebouwde custom fietsen konden bewonderen. Tegen de tijd dat we hier vertrokken kwamen we in de aanloop naar de avondspits terecht. De route was nog even mooi, maar in die drukte is het toch lastiger om daarvan te genieten. Pagina 28 van 50
Rond kwart over 5 kwamen we aan bij de dealer in Wurtsboro New York. Het was duidelijk dat we de laatste geplande dealer in de staat New Jersey niet voor sluitingstijd zouden bereiken, dus we hebben rustig rondgekeken in deze leuke shop. Na wat puzzelen hebben we voor morgen uitgedokterd hoe we die laatste dealer van vandaag nog kunnen toevoegen aan het programma voor morgen en toen was het de hoogste tijd om weer te gaan rijden. De zon begon al te zakken en dat betekende dat het ook wat zou gaan afkoelen, hoewel het na aankomst rond half negen nog steeds 24 graden was. We zagen gelukkig nog net op tijd het bord van de stateline van New Jersey. Ook was de kans op het zien van herten weer groot met de invallende schemering. Er stonden er zelfs 2 vlak langs de weg, als ik mijn hand had uitgestoken had ik zijn neus geraakt. En Dolf had ze niet gezien! Gevaarlijk, want als ze één stap op het asfalt zetten zit je er bovenop Verderop hebben we ze nog op de foto kunnen zetten, maar we waren extra alert. Als toetje van de dag reden we door de Delaware Water Gap National Recreational Area. Prachtig, groen, geen huizen, geen schreeuwerige reclameborden of neonreclames echt heel mooi. Toen we dat achter ons hadden moesten we ons nog door een paar wegwerkzaamheden zien te manoeuvreren, wat in het donker zonder straatverlichting nog een hele uitdaging is. Bij de Days Inn in East Stroudsburg in Pennsylvania vonden we een mooie kamer. Voor het eten konden we bij het ernaast gelegen Mexicaanse restaurant terecht. Het was een lange dag, maar we hebben weer genoten! Pagina 29 van 50
Dag 17 woensdag 14-09: East Stroudsburg (Pennsylvania) York (Pennsylvania) Camp Springs (Maryland) 280 miles (450 km) door Dolf: We beginnen de dag met een korte trip naar de HD dealer in Hope in de staat New Jersey. Daar staan we al, voor ze om 9 uur open gaan, voor de deur. We scoren weer een leuk T-shirt en ik heb er ook een mooie riem gevonden die 20% was afgeprijsd. Dan gaan we over mooie glooiende binnenwegen terug naar Pennsylvania richting York. Gelukkig is het opnieuw fantastisch weer, met temperaturen in de 30-ers. Je kan echt weer merken dat we naar het zuiden rijden, want het is hier een stuk warmer dan de afgelopen dagen, al hebben we nog geen één keer een trui nodig gehad. Een regenpak ook niet overigens en hopelijk blijft dat zo! Om kwart voor één komen we aan bij de laatste Harley-Davidson fabriek van deze vakantie. Dan hebben we alle fabrieken gezien en daarmee één van onze doelen van deze trip bereikt! In deze fabriek worden de Dyna, Softail en Touring modellen opgebouwd, waaronder ook het model FLHTK waarmee we zelf rijden. De rondleiding duurt 45 minuten na de verplichte introfilm. Het is de grootste fabriekslocatie en daardoor ook erg imposant. We zien hier veel processen die we bij andere locaties ook gedeeltelijk gezien hebben, zoals het persen van de spatborden en de tanks en het spuitwerk. Daarnaast ook de hele productielijn waar de motoren in elkaar worden gezet. Na afloop uiteraard nog ff shoppen in het bijbehorende winkeltje en dan zoeken we een tankstation op om even wat te eten en te drinken, want daar waren we nog niet aan toe gekomen. Vervolgens maken we een aanpassing in het reisplan, want de route die vooraf in elkaar gezet was is nu niet meer haalbaar. We besluiten om de staat Delaware te laten voor wat het is en in York nog even naar de lokale dealer te gaan. Daarna rijden we via mooie binnenwegen richting de stateline met Maryland om na een bakje echte koffie bij een leuk klein koffietentje de 6 rijbanen brede Interstate vol met auto s (avondspits) op te gaan voor het laatste uurtje tot aan Andrews Airforce Base net onder de hoofdstad van de USA: Washington DC. Pagina 30 van 50