Na het ontbijt gaan Dirk en Marijke even naar Kralendijk voor het inkopen van een aantal T-shirts voor de kleinkinderen. Intussen pak ik mijn duikuitrusting in en bekijk in alle rust de foto s die ik de voorgaande dagen heb gemaakt. Het is inmiddels kwart voor elf (AM) als wij bij de hospita wegrijden richting de EEG Boulevard voor een duik bij de duiksite Salt Pier. Middelerwijl is het tien minuten over elf als Dirk en ik onze BCD s ontdoen van lucht en door de waterspiegel breken. De deining is behoorlijk en goed voelbaar tot zo n zes meter diepte. Tijdens het zwemmen naar de drop-off zie ik een aantal Barracuda s tussen de staanders van de pier jagen. Tussen de brokken hardkoraal zwemmen prachtige koffervissen waarvan de Gevlekte koffervis en de gehorende Honingraat koffervis de meest opvallende zijn.
Terwijl wij de drop-off naderen worden wij zeer aangenaam verrast door een aantal Gekroonde keizersvissen die tussen het koraal aan het foerageren zijn. Samen met de Franse- is de gekroonde keizersvis de meest voorkomende soort keizersvissen in de Caribische Zee.
Langzaam dalen wij de drop-off in en genieten met volle teugen van het kleurrijke koraalrif en haar bewoners. Onder ons zwemmen een paar grote Tarpoens die zo nu en dan een deel van hun lunch op het rif komen opeisen. Op de terugweg naar het instappunt genieten wij van het geweldig mooie waaierkoraal, en een dozijn porselein zeenaaktslakken.
Terwijl ik geniet van de fragiele porselein zeenaaktslakken wordt ik gestoord door Mattie die wil dat ik de afgesproken fotoshoot maak. Vooruit dan maar, ik positioneer de twee achter een groot stuk koraal en de shoot kan beginnen. Door een hoger ademritme van Henk is het verdomd moeilijk een foto te maken van de twee, zonder luchtbellen voor of direct naast hun gezicht. Met een shoot van zo n kleine vijftig foto s zijn er dan drie zonder de storende bellen van de uitgeademde lucht. Na zeventig minuten beëindigen wij onze duik die een maximale duikdiepte had van vijftien meter. Mijn persoonlijk luchtverbruik was tweeëntwintighonderd bar-liter.
Na een korte rustpauze en genoten te hebben van de paarsachtige gloed van de zoutpannen en de bijhorende slavenhuisjes, zetten wij enigszins gedeprimeerd onze rit, over de EEG Boulevard naar de zuidpunt van het eiland voort. Bij het kitesurfstrand stoppen wij enige minuten om de halsbrekende kapriolen van de kitesurfers in ogenschouw te nemen. Na een kwartiertje rijden wij verder naar de Willemsvuurtoren, de beroemdste van de vijf vuurtorens die Bonaire rijk is. De ronde stenen Willemsvuurtoren werd gebouwd in 1838 en met zijn indrukwekkende éénentwintig meter hoogte was hij de eerste vuurtoorn in het Caraïbische gebied. De vuurtoren is genoemd naar Koning Willem I en werd op zijn verjaardag 24 augustus voor het eerst ontstoken. Naast de vuurtoren stond ooit een prachtig vuurtorenhuis voor de wachter, nu is het een totaal vervallen ruïne
Tegenover de Willemsvuurtoren liggen de pekelmeren (flamingoreservaat) die geheel op kracht van de golfslag worden gevuld. De verdere distributie van het water wordt verzorgd door een tiental watermolens. Deze pekelmeren huisvesten niet alleen prachtige mangroven maar ook Bonaires trots, de Caribische flamingo. De zon dwingt ons om na een half uurtje de dammen in het pekelmeer te verlaten en verder te rijden. Op het geografisch punt waar de EEG Boulevard in noordelijke richting loopt zijn wij even gestopt om te genieten van de ruige zee.
Enige tijd later rijden wij via de EEG Boulevard naar het noorden. Via de Kaya Ingenieur Randolph Statius van Eps, de Kaminda Sorobon en een buschweg willen wij naar de Lac Bay Bar gelegen aan de Lac Bay, waar wij zeepaardjes willen bekijken. Bij aankomst werd het ons duidelijk dat door de harde wind en de krachtige stroming in de bay onze duik, i.v.m. onze persoonlijke veiligheid niet door kon gaan. De Lac Bay, deel van het Natuurgebied Lac is niet alleen een windsurfer-paradijs maar met zijn omliggende mangrove is het ook een belangrijke rust-, broed- en voedselgebied voor tal van watervogels, mariene ongewervelden en vissoorten. Voor veel rifvissen heeft de Lac Bay een kraamkamerfunctie. Voor de groene zeeschildpad en de Kroon-slakken is de baai van groot belang als foerageergebied. Vanaf de buschweg rijden wij de Kaminda Sorobon op en via de Kaya Nikiboko Zuid, Kaya Gilberto F. Croes, Kaya Grandi, Kaya Gob. N. Debrot en de Kaya J. N. E. Craane komen wij bij de duiksite Something Special aan, waar wij onze tweede duik voor vandaag zullen gaan maken.
Het is inmiddels kwart over drie (PM) als Dirk en ik naar het rif afdalen. In de drop-off zetten wij onze duik in Noordelijke richting voort. Ook hier is de gevarieerdheid van het koraal en haar kleurenpalet overweldigend. Op de terugweg naar het instappunt zie ik op een tiental meter afstand een grote tandbaars en een groene zeeschildpad onder ons door zwemmen. Na zo n vijfenzeventig minuten beëindigen wij vol tevredenheid onze duik. Na het wisselen van de persluchtflessen gaan wij naar de hospita. Terwijl Gerard druk bezig is met zijn werk spoel ik mijn uitrustingen en geniet daarna samen met hem van een heerlijk koel biertje.
Het is inmiddels half acht als eenieder gedoucht en wel gemutst richting Kareldijk rijdt voor het gezamenlijke avondeten bij Karel s Beach Bar. Bij aankomst barst de Kaya J.N.E. Craane, de bekendste uitgaansstraat van Kralendijk uit zijn voegen. Ronkende motoren waarvan de bestuurder met regelmaat het toerentaal even opschroeft om blijk te geven dat hij nog onder de levende is. Een soortgelijk gedrag vertonen ook de bestuurders van personenauto s. Deze hanen voegen alleen nog een aantal decibels aan claxonen radiogeluid aan de toch al ongedempte motoren toe. Wat is het toch heerlijk om te zien hoe de Caribische Nederlanders zich uitsloven om gezien te worden. Zo daar staat mijn T-bone steak van een kilo en een wijn die ruikt naar frisse bloemen, fruit en specerijen. Chaverim voor mij kan de avond niet meer stuk.