Bron:

Bron: http://www.dewereldmorgen.be/artikel/2014/09/28/irak-de-vs-sleurt-belgie-mee-in-eenuitzichtloze-oorlog Irak: de VS sleurt België mee in een uitzichtloze oorlog Elio Di Rupo geeft George Bush een veeg uit de pan, zegt dat de militaire logica fout is en in één adem voegt hij eraan toe dat IS moet worden bestreden. België snelt met zes F-16-gevechtsvliegtuigen het corrupte, dictatoriale en sektarische Iraakse regime te hulp. Dit regime is verantwoordelijk voor het succesverhaal van IS. België dreigt te weg te zinken in een moeras waar de VS na negen jaar uit verdreven werd. Good morning Vietnam! Dirk Adriaensens zondag 28 september 2014 In de algemene vergadering van de Verenigde Naties in New York berispte Elio Di Rupo ex-president George W. Bush voor diens illegale invasie in Irak. "De oorlog in Irak is een van de oorzaken van de huidige problemen in het Midden-Oosten", aldus Di Rupo. "Ik kan mij niet van de indruk ontdoen dat de menselijke ramp die we nu meemaken ook het gevolg is van een bittere fout van politieke verantwoordelijken die de voorkeur gaven aan militaire oplossingen", zei hij. "België heeft enkele jaren geleden geweigerd om deel te nemen aan een dergelijke operatie in Irak. Hoe kunnen we niet inzien dat de frustraties en vernederingen het radicalisme versterkt hebben?" Mooie woorden en Di Rupo doet daar nog een schepje bovenop. Syrië en Irak in het bijzonder baren ons zorgen. Daar zijn weerloze mensen, vrouwen en kinderen het slachtoffer van moordpartijen, vervolging, vernietiging en diefstal van al hun goederen. Dit alles omdat ze behoren tot verschillende culturen, waaronder die van de moslims, die niet akkoord gaan met terroristen. Wie dacht dat Elio Di Rupo het had over het Iraakse regime, slaat de bal mis. Hij bedoelde IS. Maken beide partijen zich dan niet schuldig aan wrede mensenrechtenschendingen? En gaan wij dan één zijde steunen in een burgeroorlog? Twee tegenstemmen in Belgisch parlement "De militaire actie tegen IS in Irak vindt plaats op vraag van Irak (artikel 51 van Hoofdstuk VII van het VN-Handvest) met regionale steun, Iran zal een politieke rol spelen en leden van de Arabische Liga nemen deel aan de coalitie", zo luidt het in Knack. Slechts twee federale parlementsleden stemden tegen luchtaanvallen op Irak: Raoul Hedebouw en Marco Van Hees, beiden van de PTB-PVDA. De voltallige sp.a stemde voor en de Groenen onthielden zich. Er werd gestemd voor: - actieve deelname gedurende een maand aan de internationale strijd tegen IS in Irak via het inzetten van F-16's; - gewaarborgde betrokkenheid van de Kamer. Bij een wijziging van de omstandigheden (bijvoorbeeld duur, plaats, materiaal) moet er opnieuw overlegd worden; - alle nodige inspanningen op politiek-diplomatiek, financieel, economisch en sociaal-humanitair vlak om tot een duurzame oplossing voor de regio te komen; - het treffen van de nodige maatregelen tot anticipatie op een mogelijke verhoging van het niveau van binnenlandse terreurdreiging. Wat gaan de F-16 s doen? We weten al dat de VS in Syrië, samen met Jordanië, Qatar en Saoedi-Arabië de landen die IS hebben gecreëerd en groot gemaakt essentiële infrastructuur zoals olieraffinaderijen hebben vernietigd, omdat IS ze zou controleren. Met andere woorden: Syrië moet volledig worden vernietigd tot Assad er de brui aan geeft.

Er is geen enkele resolutie van de VN die deze aanvallen op Syrisch grondgebied heeft goedgekeurd. Wat is de inzet? Wachten tot de Syrische regering reageert op deze provocaties, zodat de coalitie rechtstreeks de confrontatie zal aangaan met Assads regime? Volgens professor internationaal recht Jan Wouters (KUL) vertrekken onze F-16's zonder waterdichte rechtsgrond. Dat kan volgens hem alleen met een resolutie van de VN-Veiligheidsraad (De Morgen, 27 september). De eerste berichten over burgerslachtoffers in Syrië sijpelen ondertussen binnen. Zo ook over protesten in de getroffen regio tegen de luchtbombardementen. Het Internationaal Comité van het Rode Kruis (ICRC) meldde op vrijdag 26 september dat de VS-geleide luchtaanvallen op islamistische opstandelingen in Irak en Syrië de humanitaire crisis op het terrein nog zullen vergroten. In Irak zit de schrik er goed in, behalve bij profiteurs in de Iraakse regering die het land om zeep hebben geholpen en de oliemiljarden gebruiken om het repressieapparaat te versterken en zichzelf te verrijken en die meestal veilig in de Green Zone of in het buitenland verblijven. Boots on the ground? Er bestaat geen uitgewerkt plan, enkel het vooruitzicht dat deze oorlog vele jaren zal duren. Zo n tienduizend IS-strijders zijn verspreid over een oppervlakte zo groot als Engeland. Ze bevinden zich tussen de bevolking, want IS heeft geen militaire basissen. Wat gaan en kunnen die F-16 s dan doen? Er zal vooral veel schade worden aangericht aan de resterende Iraakse infrastructuur die nog overeind staat en heel veel burgers zullen hierbij omkomen. Elke locatie waarvan men vermoedt dat er zich ISstrijders schuilhouden, is een doelwit. Talrijke burgerslachtoffers zullen vallen. Vanuit de lucht kan men immers geen vriend van vijand onderscheiden. Waarnemers zeggen dat heel deze militaire operatie geen enkele zin heeft zonder boots on the ground (die op zichzelf nog meer vernietiging en collateral damage zullen veroorzaken). Maar noch Obama noch de NAVO heeft daarvoor een duidelijk plan. Bovendien wil Irak geen vreemde soldaten op Iraakse bodem. Men spreekt steeds over diplomatieke initiatieven, maar dat klinkt al sinds 2007. Sindsdien is er op het diplomatieke front hoegenaamd niets gebeurd. Enkel omvangrijke wapenleveringen, de intrede van Amerikaanse raadgevers in alle ministeries en een ambassade groter dan Vaticaanstad met meer dan 10.000 Amerikaanse intelligence officers en huurlingen of contractors waren tot nu toe het resultaat van al die 'diplomatie'. Militaire tussenkomst en directe steun van grootmachten zijn dus uit den boze. Enkel echte diplomatie en betrokkenheid van lokale en regionale actoren kunnen enige kans op slagen hebben. Vietnam revisited Een corrupte regering die een meerderheid van de bevolking tegen zich in het harnas jaagt en niet in staat is om het hoofd te bieden aan een groeiende opstand in een eindeloze burgeroorlog, verwacht van een supermacht aan de andere kant van de wereld om haar te hulp te snellen. Dat is het verhaal van Irak vandaag. Een verhaal dat griezelige herinneringen opwekt. In juni 1964, toen de omstandigheden snel verslechterden in Zuid-Vietnam, verzekerde president Lyndon Johnson dat hij niet van plan was om een lange campagne te voeren. "We zullen Saigon niet in de steek laten, maar we zijn niet van plan om Amerikaanse troepen te sturen," benadrukte hij. Hij rekende erop dat Amerikaanse militaire adviseurs genoeg zouden zijn om een nederlaag te vermijden. Een halve eeuw later stuurt president Barack Obama in juni zo'n 300 adviseurs naar Irak in een poging om de ineenstorting van het leger aldaar te stoppen. De vurige hoop van het Witte Huis was dat een klein contingent zou volstaan. In augustus stuurde hij er 100 extra, om de Jezidi s te helpen. Op 10 september stuurde hij nog eens 475 militaire adviseurs naar Irak, wat het totaal aantal nu brengt op ongeveer 1.700. En we gaan zeker geen troepen sturen, dixit Obama. Dit wordt tegengesproken door voormalig minister van Defensie Robert Gates, generaal Martin Dempsey en stafchef van het Amerikaanse leger, Ray Odierno, die het aanzwellende VS-koor leiden om meer gevechtstroepen te sturen. De boots on

the ground komen er. De VS is op zoek naar huurlingen, de zogeheten contractors, die de klus zullen moeten klaren. Jezidi-propaganda Een goedgeïnformeerde en betrouwbare bron, Ramzi Baroud, schreef op Middleeasteye.net: Een paar maanden geleden wisten niet veel Amerikanen of Europeanen dat er een Jezidi-sekte bestond in het noordwesten van Irak. Maar in een mum van tijd vormden de Jezidi s de aanleiding voor een nieuwe, door de VS geleide, Iraakse militaire campagne." Het was geen verrassing dat de kleine Iraakse minderheid een doelwit bleek voor fanatieke IS-strijders, die naar verluidt onuitsprekelijke misdaden tegen de Jezidi s hadden begaan en hen verdreven naar Dohuk, Erbil en andere noordelijke Iraakse regio's. Volgens de VN en andere groepen waren 40.000 Jezidi's gestrand op de berg Sinjar, in afwachting van een op handen zijnde "genocide", als de VS en andere instanties geen actie zouden ondernemen om hen te redden. De rest van het verhaal was vanaf dan gefantaseerd. De logica van interventie door middel van Amerikaanse bombardementen van IS-doelwitten is vergelijkbaar met wat er meer dan drie jaar geleden in Libië is gebeurd. In het begin van 2011 was een "imminente genocide" door Muammar Gaddafi in de oostelijke stad Benghazi dé oorlogskreet die de westerse mogendheden mobiliseerde. Sinds de NAVOinterventie in Libië, die tienduizenden heeft gedood en gewond, is het land ten prooi gevallen aan een eindeloze en meedogenloze strijd tussen talrijke milities, gewapend en financieel en politiek gesteund door diverse regionale en internationale machten. Libië wordt nu geregeerd door twee regeringen, twee parlementen en duizenden milities. Toen de Amerikaanse speciale troepen arriveerden op de top van Mount Sinjar, realiseerden ze zich dat de Jezidi ofwel waren gered door Koerdische milities, of er al woonden. Ze vonden minder dan 5.000 Jezidi's, de helft van hen vluchtelingen. De berg wordt vereerd in de plaatselijke legende als de laatste rustplaats van de ark van Noach. Het Jezidi-genocideverhaal kan daar nu bij. Deze ontknoping kreeg nauwelijks aandacht, maar toch werd het verhaal gebruikt om goodwill te creëren voor een westerse interventie in Irak. We kennen allemaal de gevolgen van de eerste invasie in Irak. Niet dat de brutale tactiek van IS in het oosten, noorden en midden van Irak moet worden getolereerd. Maar de echte genocide vindt al gedurende bijna twee decennia plaats in Irak, te beginnen bij de Amerikaanse invasie in 1990-1991, gevolgd door een tien jaar durend embargo en een verwoestende oorlog en bezetting vanaf 2003. Niet één keer gebruikte een belangrijke krant in de VS de term "genocide" voor het doden en verminken van miljoenen Irakezen. In feite is de IS-campagne een onderdeel van een bredere, soennitische opstand in Irak, in reactie op de Amerikaanse oorlog en de onderdrukking door de sjiïtische regering in de loop der jaren. Die context blijkt nauwelijks relevant in de berichtgeving over het huidige geweld in Irak. Emotionele argumenten Amerikaanse beleidsmakers trekken zich niet veel aan van de Jezidi an sich. Die dient de VS-belangen op geen enkele manier. De ervaring heeft echter geleerd dat zulke minderheidsgroepen relevant kunnen worden in een op maat gemaakt verhaal, voor een politieke en strategische doelstelling. Zij zullen uit het nieuws verdwijnen van zodra die doelstelling bereikt is. Bedenk bijvoorbeeld dat IS al jaren gruwelijke oorlogsmisdaden pleegt in het westen en het noorden van Syrië, net zoals de troepen die loyaal zijn aan president Bashar al-assad en de militanten die behoren tot de verschillende oppositiegroepen daar. Honderdduizenden Syriërs werden reeds gedood en verwond. Verschillende minderheidsgroepen werden en worden bedreigd met genocide. Toch wordt het gruwelijke bloedvergieten in Syrië niet alleen getolereerd, maar in feite aangemoedigd. Verzonnen zijn de verhalen over vrouwen die als slavinnen worden gebruikt en over de IS-bankroof in Mosoel en Tikrit. Verzonnen zijn ook de verhalen over slachtpartijen onder christenen in Irak. Ja, ze worden verdreven en ja, er zijn gevallen bekend van moordaanslagen, maar die zijn er al sedert 2003, onder het goedkeurend oog van de VS-bezetter, zonder de verontwaardiging van onze beleidsmakers. En hier kan je een YouTube-filmpje bekijken met een getuigenis van Ida Hassan, een Jezidische vrouw,

die verklaart dat vrouwen op Mount Sinjar niet werden verkracht en vermoord door IS, maar door Koerdische Peshmerga's. Wat er ook van zij, de discussie in het Belgische parlement over eventuele deelname aan operaties tegen IS is gevoerd op basis van emotionele argumenten ten gevolge van de mediahype, niet op basis van feiten en los van de Iraakse politieke context. Tijdens de Amerikaanse bezetting en onder het bestuur van premier Maliki werden tussen 2003 en 2013 in Irak 404 mediamensen vermoord. Er werd geen coalitie in stelling gebracht tegen de VS en de Iraakse regering voor deze wandaden. Maar als IS twee journalisten in een goedgeorkestreerde mediashow ombrengt, staat de wereld op zijn kop terecht overigens. De verontwaardiging is bijzonder selectief. Door milities verbonden met het Iraakse overheidsapparaat werden honderden universiteitsprofessoren recent vermoord. Op 17 juni werd Dr. Saad Al Azzawi vermoord in Bagdad. Op 26 juni werd Dr. Osama al Rawi vermoord door de veiligheidstroepen in Bagdad. Op 28 augustus werd departementshoofd Dr. Ibrahim Hamad vermoord in Ramadi. De lijst kan worden aangevuld. Waar zijn de noodkreten van media en politici hieromtrent? Hoe sterk is IS? Volgens de CIA bedraagt het aantal strijders dat behoort tot de extremistische groepen nu tussen de 20.000 tot 31.500. Dat is drie keer hoger dan gedacht: "Dit nieuwe totaal weerspiegelt een toename van leden als gevolg van sterkere rekrutering sinds juni na militaire successen en de stichting van een kalifaat. De CIA-rapporten van mei tot augustus duiden aan dat er onder de strijders in Syrië ten minste 15.000 buitenlanders zijn, onder wie 2.000 westerlingen. IS zal alleen maar groeien met nieuwe bombardementen en westerse inmenging. En een meerderheid van de Iraakse bevolking is tegen nieuwe westerse inmenging. Op 20 september nog was er een grote betoging in Bagdad, georganiseerd door de aanhangers van de sjiitische geestelijke Moqtada al Sadr. Enkele bedenkingen over het Irak van vandaag - Het land werd vernietigd onder het voorwendsel dat democratie zou worden gebracht. Maar Irak is thans een failed state. - De regering-maliki heeft een virulent sektarisch beleid gevoerd, waarbij de soennitische minderheidsgroep vervreemd en uitgesloten werd van het politieke proces. - Er is geen verbetering zichtbaar in de dienstverlening, noch is er sprake van wederopbouw. Journalist Dexter Filkins: Bagdad in 2014 ziet er net uit zoals in 2004, ondanks het feit dat de Iraakse regering enorme hoeveelheden olie oppompt en bakken geld verdient: ze zijn de op een na grootste producent in de OPEC. We hebben het over tientallen miljarden dollars, meer dan 85 miljard dollar per jaar. Er is gewoon niet veel bewijs dat het oliegeld goed wordt besteed en ik denk eerlijk gezegd dat het komt, omdat veel van dat geld wordt gestolen. Het is geen gelukkig verhaal, Bagdad is een wrak. Ik bedoel, het ziet er net zo uit als tijdens de oorlog. - De soennitische minderheid wordt geterroriseerd, vervolgd, gemarteld en gedood door Maliki s regime. Voldoende rapporten spreken over massale executies, bekentenissen verkregen onder dwang, vervolging en moord op de gay community en emo-jongeren, lukrake arrestaties enzovoort Het recentste diepteonderzoek van Human Rights Watch dateert van februari 2014 en handelt over massale verkrachtingen en martelingen van vooral soennietische vrouwen, mannen en kinderen in de Iraakse gevangenissen. Meer dan de helft van de bevolking is ofwel gedood, gewond, getraumatiseerd, in de gevangenis, ontheemd, of in het buitenland in ballingschap. - Het land kampt met torenhoge werkloosheid, een uitzichtloze situatie voor jongeren, volledige instorting van de gezondheidszorg en onderwijs, fundamentalisme dat door de strot wordt geduwd van de Irakezen in de nieuwe family law, die legalisatie biedt van prostitutie (via tijdelijke of mut'a huwelijken, die duren van enkele uren tot enkele jaren) en pedofilie (meisjes mogen huwen vanaf de leeftijd van 8 jaar en de vader heeft het volledige beslissingsrecht). - Irak is zowat het meest corrupte land ter wereld met miljoenen weduwen en wezen zonder middelen van bestaan. Dat geeft aanleiding tot mensenhandel en organenroof.

De nieuwe Iraakse premier Haider al Abadi had beloofd om lukrake bombardementen op Fallujah s residentiële wijken, scholen en hospitalen stop te zetten. Maar van die belofte is vooralsnog niets in huis gekomen. De bombardementen maken dagelijks ettelijke burgerslachtoffers. Als klap op de vuurpijl is het Iraakse parlement de komende twee weken met reces. Het land is dus stuurloos. Niet verwonderlijk dat de bevolking de zijde kiest van iedereen die zich verzet tegen deze staatsterreur, corruptie en totale politieke incompetentie. Dit regime is de vruchtbare voedingsbodem voor groepen als IS. En dit regime zal België ondersteunen met zijn F-16 s. Nogmaals Vietnam revisited Een verschil met Vietnam is dat het besluit van Obama komt in de nasleep van een catastrofale, Amerikaanse interventie in Irak. Een ander verschil is dat België en andere NAVO-landen deze catastrofe enthousiast hebben gesteund. De parallellen tussen de twee oorlogen zijn echter opvallender dan ooit. De eigen militaire macht wordt overschat. De Verenigde Staten hadden een enorme voorsprong in technologie, middelen en mankracht op de Noord-Vietnamezen en de Vietcong. Toch behaalden ze geen overwinning. Het Iraakse leger was snel verslagen, maar de VS was niet voorbereid op de daaropvolgende guerrillaoorlog. Het Iraakse verzet had geen kans op slagen in conventionele gevechten, maar gebruikte bijvoorbeeld bermbommen. Vooral genoten de opstandelingen de steun van de bevolking. Motivatie is van cruciaal belang en die konden de VS niet leveren. De Amerikanen spendeerden acht jaar en 25 miljard dollar aan het trainen van de Iraakse militairen, maar toen het kleine ISIS een offensief startte in Mosoel met zo n 800 strijders, stortte het regeringsleger in elkaar. De Zuid-Vietnamese bondgenoten van de VS waren notoir onbetrouwbaar, terwijl de Vietcongsoldaten verbeten vochten, ondanks vreselijke omstandigheden. "'Ik wou dat ze aan onze kant stonden", was een reactie vaak geuit door Amerikaanse officieren, schreef Stanley Karnow in "Vietnam: A History". Nadat Amerikaanse troepen waren verdwenen, lanceerden de Noord-Vietnamezen een campagne om de oorlog te winnen in twee jaar. Het duurde nog geen twee maanden. Je kunt geen democratie planten in onvruchtbare bodem. De VS probeerde het in beide landen, en in beide plaatsen creëerden ze een autocratisch corrupt regime dat met brutaal geweld de bevolking onderdrukt. Het regime van de Zuid-Vietnamese president Nguyen Van Thieu viel zeer snel omdat het geen steun had bij de bevolking. De sjiitische regering en de Iraakse premier Nouri al-maliki's creëerden een schrikbewind en vervreemdden de soennieten, de Koerden en andere minderheden. Het resultaat was een algemene, vreedzame opstand die bloedig werd onderdrukt. De militaire debacles in Zuid- Vietnam en in juni in Mosoel waren het resultaat van hun politieke mislukkingen. Het Phoenix-moordprogramma De counterinsurgency-strategie van de VS, die tienduizenden Irakezen de dood heeft ingejaagd en wordt verdergezet door de Iraakse regering tegen de soennieten in samenwerking met de VS heeft vorm gekregen in Vietnam: the Phoenix Program. Een bloemlezing uit enkele martelmethoden die werden gebruikt: verkrachting, groepsverkrachting, verkrachting en sodomisering met harde voorwerpen, verkrachting gevolgd door moord, waterboarding, afranselingen met rubberen slangen en zwepen, het gebruik van politiehonden om gevangenen te terroriseren, het inbrengen van een 6 inch plug in het oorkanaal van gedetineerden tot de hersenen doorboord worden, elektrische apparatuur verbonden met de vagina s van vrouwen en testikels van mannen, het laten verhongeren van gevangenen in een kooi... De meesten van de ondervraagden werden gemarteld tot de dood en degenen die de martelingen overleefden, werden over het algemeen daarna gedood. De martelingen werden meestal uitgevoerd door Zuid-Vietnamezen, met de CIA en Special forces in een toezichthoudende rol. Tussen 1968 en 1972 neutraliseerde het Phoenix-programma zo n 81.740 Vietnamezen. Een identiek verhaal kan over Irak worden verteld. De Iraakse inlichtingendiensten gebruiken dezelfde methoden.

Besluit Waarom moeten we IS militair aanpakken? Tegenover de psychopaten van toen zijn de IS-strijders van vandaag niet wreedaardiger. Velen zijn overigens getraind door militaire adviseurs uit de VS. Als de bevolking toch zo belangrijk is voor de nieuwe oorlogscoalitie, waarom gebeurt een nieuwe aanval op Syrië en Irak dan in samenwerking met de meest fundamentalistische en repressieve regimes in de regio: Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Qatar? Waarom wordt een imploderend regime militair gesteund door een westerse alliantie Zou het niet beter zijn om ferme diplomatieke druk te zetten op de Iraakse regering en de economische, politieke en sociale oorzaken weg te nemen, die maken dat IS kan groeien? We weten echter al langer dat politieke vriendschappen niet gebaseerd zijn op humanitaire motieven, maar op geostrategische belangen... zoals oliewinning. Afghanistan, Libië: als er iets is wat onze politici hebben geleerd uit deze recente miskleunen, is het dat ze helemaal niets hebben geleerd. Dirk Adriaensens