Istanbul 2013 Lisa Rijkers Mijn kennismaking met de Lions begon op een vrijdagmiddag voor de zomervakantie. Ik werd het laatste uur van mijn lessen de klas uitgehaald door de conrector van mijn school. Nerveus vroeg ik hem of er iets mis was of dat ik iets misdaan had, waarop hij vroeg of ik iets op mijn geweten had. Ik kon zelf niets bedenken, maar was toch nerveus, want je wordt niet voor niets de klas uitgehaald door de conrector. Eenmaal in zijn kamertje wachtte we ook nog op de leerjaarcoördinator, wat het alleen maar spannender maakte. Toen hij er ook eenmaal was, vertelde zij mij over de organisatie, de Lions. Ze vertelde me waar de Lions voor stonden, wat ze allemaal al bereikt hebben deze jaren en uiteindelijk dan ook over de uitwisselingsprogramma s. Meteen ontstond er een brede glimlach op mijn gezicht, omdat ik altijd al eens uitgewisseld had willen worden. Ze vertelde me over deze kans en of ik uitgewisseld zou willen worden. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer vragen en heb dan ook volmondig ja gezegd hierop. Voordat mijn reis echt begon, waren er nog een aantal voorbereidingen nodig. Ten eerste moest ik mijn top drie bekend maken waar ik naar toe wilde reizen. Na veel wikken en wegen heb ik uiteindelijk voor de top 3: Engeland, Turkije en Zwitserland gekozen. Waarom toen, weet ik niet meer precies. Ik heb gekozen voor landen die mij interesseerde en waar ik meer van wilde weten, zowel het land zelf als de mensen. Na mijn bekendmaking van mijn top 3 volgde een paar zenuwslopende weken waarin ik moest wachten op de uitslag naar welk land ik uitgewisseld zou worden. Vooral omdat ik later ook nog spijt kreeg omdat ik Turkije niet op 1 had gezet. Ik kreeg namelijk opeens heel erg het gevoel dat ik naar Turkije wilde gaan, een ver land, een hele andere cultuur en een heel ander landschap. Je kan je dan ook voorstelling dat mijn geluk niet op kon toen ik een mail kreeg waarin stond dat ik naar Turkije, Istabul mocht gaan! Al snel kwam ik in contact met mijn gastgezin die bestond uit twee ouders, een dochter en een hondje. Het contact met je gastgezin laat je echt beseffen dat je reis bijna gaat beginnen, dat je naar Istanbul gaat. En deze reis begon ook. Op 29 juni, 2013 om precies te zijn. Homestay: Om eerlijk te zijn, was ik best wel zenuwachtig. Dit was mijn eerste keer helemaal alleen vliegen. En aangezien ik wist dat het vliegveld Atatürk in Istanbul best wel druk kan zijn, met zijn ongeveer 17 miljoen inwoners (net zoveel als in Nederland), hoopte ik alleen maar dat ik mijn gastgezin kon vinden op dit overvolle vliegveld. Gelukkig zat een dame uit Engeland naast mij, die al eerder naar Istanbul gevlogen was en dus bekend was met het vliegveld. Ze is 1
dan ook op het vliegveld met mij meegelopen totdat ik mijn gastgezin gevonden had, wat natuurlijk zeer vriendelijk was. De host-moeder en dochter stonden mij op te wachten met een bordje waarop mijn naam stond. Ze begroette mij vriendelijk en nadat ik de leiders van het kamp ontmoet had op het vliegveld reden we door naar hun huis. Ondertussen kreeg ik natuurlijk al mijn eerste indruk van Istanbul. Ik kan met zekerheid zeggen dat het inderdaad een zeer drukke stad is, overal waar ik keek stonden huizen en waren de wegen vol met auto s. Maar Istanbul heeft zeker ook zijn schoonheid. Het is geen plat landschap, zoals hier in Nederlands, maar met heuvels en zie je hier en daar een paar oude, prachtige gebouwen. En om eerlijk te zijn vind ik de drukte ook wel wat hebben, er gebeurt altijd wat. De stad slaapt nooit. Mijn host-family woonde in een bewaakte wijk, zodat niet zomaar iedereen naar binnen kon gaan en wat ze beschermde tegen inbrekers. Je kan je natuurlijk voorstellen dat als in zo n drukke stad als Istanbul je deze bescherming wel nodig hebt, wil je in een rustig gebied wonen. Het huisje waarin ik de komende dagen zou verblijven was, zoals we hier kunnen zeggen, een rijtjeshuis, maar had zijn eigen charme met de kleurtjes en planten. Hier ontmoette ik ook mijn host-vader en de hond, Shekar, wat suiker betekent in het Nederlands. Ik leerde hier ook dat ik bij een niet-gelovig gezin zou komen te wonen en ook niet bij een traditioneels Turks gezin, wat je je misschien eerst zou voorstellen. Ik woonde zeker bij een Turks gezin, maar ook bij een heel modern gezin. Een gezin zoals hier in Nederland kun je bijna zeggen. De moeder en vader werkte allebei en de dochter van 16 jaar ging naar een Franse school. Ik voelde me eigenlijk meteen al welkom en thuis. Ik kon overal met ze over praten en we hadden natuurlijk veel vragen naar elkaar toe. Ook sprak het gezin goed Engels, wat de communicatie natuurlijk alleen maar beter maakt. Verder die avond heb ik een rondleiding in het huis gekregen en de wijk waarin ze woonden. Daarna zijn we vroeg naar bed gegaan om ons voor te bereiden op de volgende dag. De eerste ochtend die ik daar meemaakte was op een zondag. Op zondag houdt mijn gastgezin altijd een uitgebreid ontbijt en kwam ook een ander gezin langs. Dit gezin had een dochter die de beste vriendin was met de dochter van mijn host-family. Zij hoste tevens ook een meisje zoals ik, uit Italië. Al snel leerde ik dat we de rest van de week ook met deze familie zouden rondtrekken, wat alleen maar leuker was, want zo leerde ik meer mensen kennen en ook iemand met wie ik naar het kamp zou gaan! De volgende 10 dagen zouden we niet stil zitten, wat eigenlijk alleen maar beter was, want aangezien je er nu toch bent! Als eerste hebben we de Blauwe Moskee en de Hagia Sofia bezocht. De twee gebouwen waar Istanbul onder andere zo bekend om staat. Ik kon dan ook niet wachten om deze prachtgebouwen te zien, en ze waren ook werkelijk prachtig. Hier maak je ook meteen kennis met de hitte van Istanbul in de zomer, welke gelukkig wel uit te houden was in de schaduw. Ook hebben we het ondergrondse waterreservoir gezien, waar zich twee hoofden van Medusa bevonden, wederom ook prachtig. Ook hebben we hier de kans genomen om even echt toerist te spelen en ons om te kleden in traditionele klederdracht. We hebben verder de obelisk gezien, de Galata toren (met een prachtig uitzicht over Istanbul), de 2
universiteit van Istanbul, de Yildiz Sale, het Dolmabahce paleis (ook wel het paleis van Atatürk), de vele bazaars en tevens ook een van de grootste bazaars van de wereld: de Grand Bazaar. Ook hebben we een boottocht gemaakt over de Bosporus, de scheidslijn tussen Europa en Azië, waar we de kans kregen om alle huizen te bezichtigen die hier aan het water gebouwd waren, het prachtige landschap, de twee grote bruggen, en de velen oude gebouwen. Tevens zijn we ook naar Taksim gegaan. Toen der tijd was Taksim veel in het nieuws, vanwege de demonstraties. Toen wij in Taksim waren hebben we echter geen demonstratie gezien, maar liepen er wel politiemannen rond. De host-family vertelde mij dat er veel haat was tegenover deze politiemannen, omdat zij veel onschuldige mensen op pakten. Ook vertelde ze me dat ze best wel vreesden voor de overheid, aangezien er in Istanbul natuurlijk ook veel streng gelovige mensen wonen, die het land geloviger willen maken. Zo leerde ik dat in Istanbul veel uiterste mensen wonen, je komt hier zeer arme, maar ook zeer rijke mensen tegen, zeer gelovige en helemaal niet gelovige mensen. Het is heel speciaal om dit in het echt te zien, dan alleen maar via de media, die het toch altijd net iets anders doet laten blijken. Ook leerde ik dat er nog veel liefde was voor Atatürk, die gelijkheid en democratie bracht, zeker ook in mijn hostfamily, wat ik heel erg mooi vond om te zien. Om terug te komen op de demonstraties, we hebben er echter wel eentje gezien. Dit was een demonstratie voor de homorechten, deze demonstratie verliep trouwens zeer vredig en ik zag alleen maar blije mensen. Dit was ook speciaal om mee te maken, aangezien deze kwestie van homorechten nog steeds overal speelt, en ook in Istanbul. Maar het was ook mooi om te zien dat deze mensen zich op dat moment goed konden uiten. Verder, ook een van de leukste dingen die ik daar heb meegemaakt, was een Turkse bruiloft waar ik naar toe ben gegaan. Het was een prachtige locatie aan de Bosporus, waar twee moderne mensen door een vrouw getrouwd werden. Vergelijkbaar met de westerse bruiloften hier dus! Ik heb gemerkt hoe gastvrij de mensen daar waren en hoe geïnteresseerd ze op je over komen. Een prachtige ervaring dus ook. Na tien drukke, maar geweldige dagen was mijn verblijf bij mijn gastgezin ten einde gekomen. Ik ben ze natuurlijk zeer dankbaar voor hun gastvrijheid en het Istanbul dat zij mij hebben laten zien. Camp: 3
Op 9 juli begon mijn reis met het kamp. We zouden de komende 6 dagen gaan rondtrekken in het westen van Turkije. De eerste dag van het kamp was het natuurlijk vooral kennismaken met iedereen. Er waren inderdaad jongeren van over de hele wereld hier naar toe gekomen, mensen uit Mexico, India, Serbië, maar ook uit Duitsland, Italië, Noorwegen en Tsjechië. We maakten met elkaar kennis in de bus, waar we de komende dagen veel tijd in zouden doorbrengen, en reden door naar de Grand Bazaar, de Oude Moskee en het museum van Edirne. We hadden tevens ook lunch samen en al snel begon de groep hechter te worden en ontstonden de eerste vriendschappen. De dagen daarna zijn we vanuit Edirne naar Dardannel naar Bozcaada naar Canakkale naar Assos naar Bursa naar Iznik en als laatst weer naar Istanbul gegaan. Bij de reis van Edirne naar Dardannel hebben we Anzak Bay bezocht waar de strijd tussen het Ottomaanse rijk en het Europese rijk herdacht wordt. Wat ik me hier nog goed van herinner is dat onze reisleidster huilend de quote op een van de musea s voorlas Mothers don t cry! When you sons has been died in our land, they also become our sons too. They may rest in peace in our land!. Verder een paar hoogtepunten van de reis waren: de wijngaarden, Troje, de stad Bursa, de vele bazaars en moskeeën, de traditionele Henna-avond, het Koc museum en de talenten-nacht op de laatste avond. Ook werden er elke avond presentaties gehouden door verschillende landen, waardoor je nog meer over elkaar en over elkaars land te weten komt. We verbleven tevens in hotels, waarbij je met 3 of 4 personen een kamer deelde. Deze kamer indeling routeerde eigenlijk telkens, zodat je echt iedereen van het kamp leerde kennen. We zijn ook twee dagen in een hetzelfde hotel gebleven, aan het strand waar we ook een dag vrije tijd kregen. Wat natuurlijk heerlijk was, aangezien we konden zwemmen, zonnen en allemaal spellen konden doen. Nu verbleven we natuurlijk ook veel tijd in de bus zelf, vanwege het reizen, maar de leiding deed er alles aan om het toch leuker te maken, door middel van ons Turkse liedjes te leren of het traditionele dansen aan te leren. Je kon je zeker niet vervelen. Op de laatste avond in Istanbul hadden we een talentennacht, waar je kon laten zien hoe goed je kon zingen, dansen of acteren. Alles mocht. Er waren vier meiden die besloten te zingen, en twee groepen die een Turkse dans hebben ingestudeerd. Zo konden we toch nog laten zien dat we iets hadden geleerd van Turkije en elkaar. 4
De laatste avond was tevens ook heel emotioneel. De eerste mensen vertrokken al om 3 uur s nachts, waardoor de hele groep ook s avonds was opgebleven om iedereen uit te zwaaien. In de loop van de dag werd de groep steeds kleiner, en moet je steeds meer afscheid nemen. De laatste nummers uitwisselen en beloven in contact te blijven. Ik verbleef bij de groep die weer als laatste naar huis ging en bleef uiteindelijk met een meisje uit Italië op het vliegveld over. Natuurlijk beloof je met elkaar in contact te blijven, maar de ervaring leert dat dit nooit met allemaal lukt. Gelukkig blijf je wel met de meeste mensen in contact. Ikzelf ben ook nog steeds in contact met de mensen die ik in het kamp heb ontmoet en met mijn gastgezin. Ik heb al een reis naar Tsjechië gepland, om daar iemand te bezoeken uit het kamp. Dat is waarschijnlijk een van de mooiste dingen die je over houdt aan de uitwisseling, je bouwt vriendschappen op met mensen uit de hele wereld. Je begint mensen uit andere landen beter te begrijpen. Het mooie is ook dat iedereen zo gastvrij is, ze nodigen je allemaal uit langs te komen en ik doe natuurlijk hetzelfde. Daar ben ik de Lions dan ook heel dankbaar voor. Ik heb nu vriendschappen opgebouwd met mensen van over de hele wereld, en ik heb kennis gemaakt met nieuwe culturen en ideeën. Dit had ik zonder de Lions nooit gekunt. Daarom raad ik ook zeker aan, als je nu nog twijfelt om mee te doen, om je in te schrijven voor het uitwisselingsprogramma. Het is zeker een geweldige levenservaring die je nooit zal vergeten. 5