Een rustdag met prachtig weer is eigenlijk heel welkom. We slapen uit en rommelen wat rondom de boot. Praatje op een van de andere boten die door de schipper zelf is afgebouwd. Erg mooi geworden. We begrijpen dat het afbouwen wél elk vrij uurtje in beslag heeft genomen. In IJmuiden liggen in de loods meer van dergelijke projecten. Vaak zijn die al vele jaren bezig en de anderhalf jaar die deze schipper nodig heeft gehad is best weinig. Knap werk! We rekenen een aantal mogelijke bestemmingen door. De rivieren de Olde/Alde en de Deben vereisen vroeg opstaan om tijdig bij de monding te zijn. Getijde rivieren kan je vaak alleen maar rond hoogwater op. Voor ons is de Deben geen goede bestemming. We zijn te diep. Wil niet zeggen dat de rest van de vloot niet kan gaan. We zullen het palaver afwachten. Lowestoft blijkt nu een iets minder desolate uitstraling te hebben dan vorig jaar. Onze indruk toen komt niet overeen met onze indruk nu. Het maakt een groot verschil dat de zon schijnt. Het dorp is niet erg bijzonder. De boulevard echter valt reuze mee en heeft nog enige oude Engelse allure. Er staan statige hoge 1 / 5
herenhuizen. Typisch Engelse. En langs het strand een hele lange rij fel gekleurde strandhuisjes. Meer strandkasten. Je kunt er je spullen in opslaan en niet veel meer. Het effect van alle kleuren is zeer vrolijk. Zeker nu de zon schijnt en er al aardig wat mensen aan het verpozen zijn. Het palaver aan het eind van de middag levert op dat we met z'n allen naar de Orwell gaan. Slechts weinigen hebben bestemmingen doorgerekend. En zo vroeg opstaan voor de rivieren is niet wat de meerderheid wil. De zuidelijke groep zal op de Orwell blijven zodat we bij elkaar kunnen aansluiten. Op een acceptabel vroeg moment van halfzeven vertrekken alle schepen. Wij hebben een heerlijke zeiltocht. We spelen met alle zeilen (allemaal nieuw inmiddels!) om de Markiezin goed in balans te krijgen. We leren er veel van. Nu ik niet zeeziek ben is het genieten op het water. Zo zou het altijd mogen zijn. De Orwell zijn we vorig jaar ook op gevaren. Toen in het donker. Nu met een stralend zonnetje. Bestemming deze keer is PinMill of Woolverstone. Bij PinMill kan je aan een mooring en in Woolverstone is een jachthaven. We willen naar de jachthaven, maar wanneer we PinMill voorbij varen wordt er heftig geroepen en getoeterd. De boot van de organisatie! Ze vinden het leuker als iedereen aan een mooring komt. We laten ons overhalen. Eerste keer mooring moet er toch ooit van komen. Het oppikken ervan valt mee. Die dingen zijn alleen behoorlijk smerig. Gelijk een hoeveelheid groenvoer aan boord. Ik ben er niet helemaal gerust op. Zijn de moorings vrij? Kunnen we hier blijven liggen of worden we door een terugkerende eigenaar straks weggestuurd? De organisatie komt even buurten. Ik ben nogal geïrriteerd over de gang van zaken en spui dat eerlijk. We geven aan dat er onvrede heerst in de groep. Ze zullen dat serieus moeten nemen en er iets mee moeten doen straks bij het palaver. De zuidelijke groep had ook in Lowestoft moeten komen. Nu zijn er al 2 / 5
twee culturen en twee kampen. Ik ben na dit bezoek wel wat geruster op het liggen aan deze mooring. Dom! Want uiteraard komt bij ons de eigenaar van de mooring terug. Op dat moment liggen we echter al vast in de modder en kunnen we niet weg. Over twee uur kan dat wel en daar zullen we nu op moeten wachten. Is toch even flink balen! Nu zullen we laat bij de BBQ zijn en niet bij het palaver. Het loopt allemaal toch weer anders. De eigenaarsboot ligt plotseling aan een andere mooring en is volledig verlaten. Waarom moeten wij dan nog verkassen? Onze buurbootmannen gaan het voor ons navragen. De havenmeester is er niet en we besluiten te blijven liggen. Worden met het bijbootje opgehaald. Spectaculair! PinMill is een bestemming waar iedere zeezeiler geweest moet zijn. Zegt men! En dan een pint drinken in de Butt & Oyster pub. Daar is de BBQ die avond. De beslikte steiger er naartoe ligt er al minstens honderd jaar en waarom zouden we dat dan veranderen? Een kraan blokkeert halverwege de doorloop, maar ach, een kniesoor die daar op let. We lachen om het versjouwen van de 3 / 5
bijboot. De jongens maken er een show van. Heerlijk, even zo ontspannend. De BBQ is al volop bezig en het palaver blijkt nog niet geweest. Wij sluiten aan in de rij om te eten. Velen van de groep zijn al klaar. Niet erg gezellig bij wat 'gezamenlijk diner' wordt genoemd in het programma. Als ik eenmaal wat heb gegeten merk ik dat ik honger heb. Henk wil nog wel wat voor me halen. Hij staat in de rij en plotseling komt hij terug. De kok heeft er ineens de brui aan gegeven! Er ligt nog vlees op het vuur en er zijn nog aardbeien en salade. Helemaal verhit gooit de man de BBQ dicht en roept dat er morgen weer een dag is. En daar sta je dan met nog enige honger. Pech! Van een groepsgevoel is geen sprake. Als eindelijk het palaver begint wordt de onvrede genegeerd. "Nu niet, maar straks zit ik aan de bar en dan kan je komen praten" is de mededeling van de organisatie. Foute insteek! De herinneringsplaatjes en certificaten voor deze tocht worden uitgedeeld en in chaos wordt er gezocht naar een bestemming voor de volgende dag. Een en ander verloopt bepaald niet soepel (en dat is zacht uitgedrukt). De organisatie wordt min of meer aan de kant geschoven door twee schippers die het wel even zullen regelen. Things become ugly! Iemand wordt persoonlijk aangevallen in niet zulke nette bewoordingen. De boel spat uit elkaar. Er komt een bestemming maar de sfeer is om te snijden. Het escaleert nog verder als later blijkt dat het schelden en tieren nog een paar uur doorgaat. Als ik na ruim anderhalf uur opvang dat de man nog steeds bezig is, knapt er iets in mij. Ik wil géén deel uitmaken van een groep met iemand die zich zo gedraagt. Ik kook van binnen. Gedesillusioneerd gaan we met de buurbijboot terug aan boord. Een slechte nacht volgt. Bij het aanbreken van een nieuwe dag denk ik er nog net zo over als de avond ervoor. Voor ons staat het vast dat we de groep verlaten. Twee boten denken er net zo over en komen net als wij naar Suffolk Yacht Club aan het begin van de Orwell. Eén boot keert vervroegd terug naar Nederland. Als het golft dan golft het goed! We draaien het nummer deze morgen keer op keer en hard. We moeten stoom afblazen. Bij het "Vrienden Vriendinnen! Bedankt voor een formidabele avond!" wat de zanger van De Dijk in deze life versie roept, brullen we mee met 4 / 5
een cynische toon in onze stemmen. Het lucht op. Eén ding kunnen we nu zeggen: ons eerste bezoek aan PinMill is zondermeer onvergetelijk! We hebben de complete ervaring gehad en meer. We kunnen nu meepraten als andere zeezeilers over de Butt & Oyster beginnen. Over de modder, de gammele steiger, de blokkerende kraan, het entertainment. We hebben het allemaal meegemaakt! We melden ons af bij de organisatie terplekke en die in Nederland. We gaan verder. 5 / 5