zilver TC Souburg 25 jaar zilver Navolgend stukje geschiedschrijving ontvloot mijn pen in het jaar 2000 ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van onze tennisclub. Het bestaat uit drie delen, welke in dat jubileumjaar in het maart-, juni- en septembernummer van ons clubblad tlobje werden gepubliceerd. Ik heb er mee beoogd enig beeld te schetsen van de beginjaren van onze tennisclub en ik meen dat het ook nu nog leuk is om te lezen en daardoor een indruk te krijgen van het reilen en zeilen toentertijd. Enkele oorspronkelijke foto s waren helaas niet meer te achterhalen en tevens heb ik enkele andere toegevoegd. Veel lees- en kijkplezier.
zilver TC Souburg 25 jaar zilver het kraambed Ja beste mensen, de tijd gaat snel, het is al weer een kwarteeuw dat Souburg een tennisclub heeft. Heel gewoon in deze tijd, waarin zo'n beetje elk zich respecterend gehucht beschikt over enkele tennisbanen. Toch weet ik nog dat het toen eigenlijk getuigde van enige standing. Het hoorde bij Domburg of Middelburg, maar toch niet bij Souburg? Of woonden hier dan ook al "kakkers", gingen ze hier echt ook tannissen? Da's vast niet iets van echte Souburgers. Het was ook de tijd van meer aandacht voor gezonder leven, meer bewegen, aan sport doen. Niet iedereen was lid van een sportvereniging, laat staan van twee tegelijk. En ook niet iedereen was voet- of korfbalgek. Het dorp Souburg groeide, werd zelfs stadswijk, en er kwamen steeds meer "vreemden en dat bracht met zich mee dat er mensen kwamen die andere sporten wensten te bedrijven, maar die waren er niet of nauwelijks, dus De initiatiefnemer tot het oprichten van een tennisvereniging alhier was de heer Dick van de Berg. Hij was op de hoogte van het feit dat de gemeente tennisbanen ging aanleggen op het sportcomplex in Souburg en vond de tijd rijp om te proberen een tennisvereniging van de grond te krijgen. Hij benaderde diverse instanties om te kijken of één en ander haalbaar was en trok --gesteund door enkele anderen-- de stoute schoenen aan. Er werd een advertentie geplaatst in enkele huis-aan-huis-bladen en er werden stencils verspreid. Dit leverde voldoende positieve reacties op om een eerste vergadering te beleggen. Deze vond plaats in oktober 1975. Onze club werd toen geboren. Als naam werd gekozen L.T.V. Souburg, maar die naam werd door het district afgewezen, omdat de afkorting L.T.V.S. al in gebruik was bij een tennisvereniging "an den overkant". Het district stelde voor om de naam T.C. Souburg te gaan gebruiken, vandaar De eerste bestuurders waren de heren Dick van de Berg, voorzitter, Eduard Kögeler, secretaris, Ton van de Weide, penningmeester, en de dames Lenie Wondergem en Anja van der Most (jazeker, onze huidige secretaris!!).
de eerste klappen Er was nu wel een tennisclub, maar konden ze ook tennissen? Ja en nee. Natuurlijk konden ze wel een bal wegslaan met een racket, maar waar moesten ze dat doen? Op Souburg waren er nog geen
banen? Dat klopt, maar er werden in het eerste speeljaar, 1976, twee banen gehuurd aan de Nadorstweg in Middelburg en binnenbanen in de Baskensburgsporthal en de Van Duyvenvoordehal. In april 1977 konden de door de gemeente aangelegde vijf banen (tegenwoordig baan 2 t/m 5) aan het Koopmansvoetpad in gebruik worden genomen. Een "eigen" plek om te tennissen was er dus zelfs al na één jaar. Maar, konden ze er ook wat van? Jawel, er waren er die "het" al konden toen ze lid werden, zoals Chiel Hermsen, Ad Vreeke, Ruud McGillavry, de broertjes Kotsebue en Ed de Bree. In de ogen van de vele anderen waren het "kanjers", en dat was natuurlijk ook zo. Sommigen dachten zich al snel met hen te kunnen meten of hoopten dit in stilte. Maar dat viel toch bitter tegen. Het hele spelletje bleek toch moeilijker te zijn dan gedacht, maar eens zou het hen vast en zeker lukken, dan zouden zij Geen wonder dus dat Dirk Rempt's "winkeltje" draaide als een trein. Sinds 1976 was hij trainer van onze club (met toen al zo'n 300 leden) en hij gaf les op de meest rare tijden en in diverse sporthallen. Maar ze kwamen lessen en het spelpeil vloog omhoog. Nauwlettend hield men elkaars vorderingen in de gaten. De spanning steeg naarmate de jaarlijkse clubkampioenschappen naderden. Dat was het moment waarop het bewijs geleverd kon worden dat alle investeringen niet voor niets waren geweest. Men wist toen ook precies te vertellen wie de "duurste" backhand bezat of van wiens centen Dirk een nieuwe fiets had kunnen aanschaffen. Dat boezemde ontzag in. Al gauw duurde voor velen het wachten op clubkampioenschappen te lang en werd het idee geboren een laddercompetitie te starten. Dit had minstens drie voordelen: a) Je wist zeker dat je op de afgesproken tijd (die in een speciale ladderagenda werd genoteerd) kon spelen, want dat viel toen ook al niet mee. Er moest (dat was van hoger hand beslist) altijd een "ladderbaan" beschikbaar zijn. En b) Je kon ook eens tegen een betere, die hoger op de ladder stond, spelen, hetgeen natuurlijk je eigen spelpeil sterk bevorderde. En c) Je kon laten zien dat het teleurstellende resultaat op de clubkampioenschappen berustte op een vergissing en was te
wijten aan een flink aantal nadelig uitgevallen factoren, waaraan je zelf niets kon doen. Hoe het dan kwam dat meestal toch weer die clubkampioenen ook bovenaan de ladder prijkten, is voor sommigen --zelfs vandaag de dag nog-- steeds een raadsel gebleven. Maar ja, anderen zit het nu eenmaal altijd mee En waar is de tijd gebleven dat de ouders hun kinderen de eerste beginselen bijbrachten: 's morgens half acht (ja ouders van nu, daar kijken jullie van op hè?!) stonden er diverse (vooral vaders) met een emmertje overjarige ballen hun kroost aanwijzingen toe te schree eh te geven. Het ging er dan uiteindelijk om dit zo lang mogelijk vol te houden. Ik bedoel: Hoeveel jaren duurde het voordat niet pa, maar het kind aanwijzingen gaf en op welke leeftijd liet zij/hij pa alle hoeken van de baan zien, m.a.w. wanneer stond het kind hoger op de ladder dan de goed bedoelende ouder. Misschien is dat wel de reden dat dit fenomeen nagenoeg is verdwenen. Hoe dan ook, er is flink wat afgeëmmerd (in alle betekenissen van het woord). emmertjes-resultaten (?!) Maar vandaag de dag kunnen we er wat van. De klappen die tegenwoordig worden uitgedeeld zijn rake. Bij onze TC Souburg is, mede dankzij het huidige trainersduo Ronald en Lucienne, het spelpeil op een prima niveau gebracht. Het gros van het eerste zondag-mixed-team bestaat momenteel uit echte Souburgleden, en die weten de bal prima te raken, ook buiten de provincie. Jazeker, we staan op de kaart!
zilver TC Souburg 25 jaar zilver pionieren De eerste klappen werden dus door onze leden op vreemde bodem uitgedeeld, want het was nog even wachten op de banen die aan het Koopmansvoetpad zouden worden aangelegd. En dat uitvoering van besluiten altijd langer op zich laat wachten, dan de 'gewone' leden wensen, was toen niet anders. Er werd wat afgemopperd, terwijl de leden van het bestuur hun uiterste best deden om allerlei zaken te regelen, zoals overleg met de gemeente (de Stichting Sportbelangen) en met John Harting (de banenspecialist), mogelijke deelname aan de competitie (terwijl je niet eens over banen beschikt), plannen maken voor een clubgebouw, de financiën op tijd zien binnen te krijgen (ja, toen ook al!), enzovoorts, enzovoorts. En let wel, iets van de grond af opbouwen is nog even iets anders dan voortbouwen op. Maar ja, dat steeds 'uit' spelen was niet zo leuk, je leerde haast niemand kennen, je kende slechts enkelen. Een eigen plek, daar ontbrak het aan. Mopperen dus, dat helpt vast wel een beetje, toch? Dus zo gedacht, zo gedaan. Arme bestuurders! En dan " Maar ze liggen er toch maar!!!!!!!!!!!! Laten wij er met ons allen zuinig op zijn en er voor waken dat de boel niet wordt vernield. Als wij er met ons allen hiervoor zorgen, kan iedereen van groot tot klein er ten volle van genieten " Aldus stond te lezen in het clubblad. (Als ik het lees is het net of ik die stem van het vroegere filmjournaal van Polygoon erbij hoor, heeft u dat ook?) Helaas werd niet vermeld wie zich bediende van een dergelijk taalgebruik, maar het was in elk geval duidelijk: Wee degene die het waagde om De 5 banen (nu baan 2 t/m 6) en een heuse oefenkooi waren dus gereed, speelklaar. In april 1977 werden ze in gebruik genomen. We oefenden en speelden dus voortaan "thuis", heerlijk!! Vanaf dat moment kon er dus ook competitie gespeeld gaan worden. Het toenmalige bestuurslid Hans Monkel werd gebombardeerd tot competitieleider. Dit welbespraakt personage regelde één en ander even, zodat drie teams, t.w. een heren-, een mixed- en een jeugdteam in de zondagcompetitie aantraden. Het waren deze teams die de TC Souburg de eerste naamsbekendheid brachten.
In verband hiermee werd de caravan van de familie Van der Most van stal gehaald om gedurende de competitie dienst te doen als onderkomen voor de wedstrijdleiding. Soms, als een gedegen reden kon worden opgegeven, was het ook aan anderen toegestaan om even gebruik te maken van dit mobiele onderkomen. Echter, de controle op het gebruik door derden van dit luxe kampeermiddel verslapte, met als gevolg dat het toelaatbare gewicht bij tijd en wijle danig werd overschreden, zeker wanneer het tijdens een competitiewedstrijd ging regenen. Het uiteindelijke resultaat hiervan was, dat de terugreis naar de stalling --zes weken later-- niet geheel vlekkeloos verliep. Inspectie door de beteuterde eigenaar wees uit dat het chassis was gebroken. Of de familie van der Most dat jaar nog op vakantie is geweest staat nergens vermeld, maar zo ja, dan in elk geval niet met deze ex-kantine. Als pleister op de wonde voor de gedupeerde familie rest, dat hun caravan in de analen vermeld staat als "het eerste clubgebouw" van de TC Souburg. Dat er nog niet direct, samen met de banen, een echt clubgebouw was, kwam " vanwege een gemiste subsidie " Wie deze misser maakte wordt niet vermeld. Wel staat ergens anders dit: " Hopelijk staat er voor eind mei een voorlopige kantine bij onze banen, hiervoor is nog veel nodig, wat betreft de inrichting hiervan. Wij zouden het dan ook zeer op prijs stellen als er bij de leden spullen zijn die zij hiervoor ter beschikking willen stellen, zodat ook deze kosten misschien tot een aanvaardbaar niveau zullen dalen " Het zal niemand verbazen --gezien de laatste regel-- dat dit uit de pen vloeide van de toenmalige penningmeester Van der Weiden. wat een luxe
Met deze voorlopige kantine werd bedoeld de zgn. "blauwe keet" van de fa. Rafelaar " met de volgende afmetingen: 7 bij 2.70 meter. Deze wagen is voorzien van zitgelegenheid (welk een vooruitgang!). Hier kunt u eventueel een kopje koffie of een frisse drank kopen. Het gebruik van de wagen is van tijdelijke aard en zal dienst doen totdat er een permanente oplossing is gevonden. De directiewagen zal zo spoedig mogelijk worden geleverd en geplaatst " Duurde tot dan toe het even naar de baan gaan niet langer dan hooguit een uurtje, menigeen kreeg al gauw in de gaten dat gaan tennissen niet alleen bestond uit tennissen alleen. Zeker toen er naast koffie of een glaasje limonade ook uit kratten, --waar twee dozijn van die kleinere flesjes in passen-- werd geschonken. Gezellig nog even nablijven kletsen en wat drinken en sterke verhalen over de vooruitgang van je tennispeil, vanwege alweer een nieuw racket, en over de pas geleden geleverde prestaties, en over koffie met een rondo! Vooral 's avonds, dan was het wellicht nog gezelliger, ook al was het buiten al donker geworden. Voor sommigen werd het juist dan, wanneer de kaarsen werden ontstoken, pas echt genieten. Juist dat primitieve bracht een sfeertje. Gaan tennissen was voortaan avondvullend, tenzij je beschikte over een te kleine blaas voor een hele avond. Immers, een toilet was er niet, aan- en afvoer van water evenmin. Water werd in jerrycans aangevoerd en gekookt werd er op campinggas. Het koffiezetapparaat stond nog ingepakt, want de elektriciteit kwam niet verder dan de lantaarnpaal op de parkeerplaats.
Ja die eerste vrijwilligers van de kantinecommissie waren niet te benijden. maar, en dit moet toch even van ons hart. Vervelende en nare opmerkingen waren misplaatst, dit voor de mensen die het idee hadden, dat we er voor betaald werden " Ja beste Theo c.s., ook toen was de kantine runnen niet eenvoudig. (Trouwens, dat koffiezetapparaat wat jullie nu gebruiken is toch niet toevallig nog datzelfde ding als Nee, dat meen je niet!!!!) Wie het volgende seizoen het tennispark betrad kon haar/zijn ogen niet geloven en was er meteen van overtuigd dat het bestuur gedurende de wintermaanden niet had stilgezeten: de blauwe keet was weg Aan de rand van "de zandbak" bij baan1 (op de plek dus van het huidige clubgebouw) stond een nieuw onderkomen. Er was daar nl. op 31 maart, dus vlak voor het competitiebegin, een grote Jarino-containerkeet neergezet. het publiek in de zandbak "Het is een prachtige aanwinst en het is de bedoeling dat het ook een prachtige aanwinst blijft!!!!!!!!! Mede omdat dit een voorlopig, gehuurd onderkomen is. Er wordt van onze vereniging verwacht, dat zij deze kantine in dezelfde staat oplevert " Aldus schreef de kantinecommissie in april 1978. Het moest dus voor een ieder duidelijk zijn: Het was vanaf dat moment uit met het 'keten in de keet'.
oranje-toernooi 78 Al was deze keet dan weliswaar groter en niet meer mobiel, wie dacht dat er nu wel een kleedruimte en sanitair zou zijn, die kwam bedrogen uit. Ook deze keet was niet meer dan een schuilplaats voor de regen, annex koffieschenkerij. Dit, ondanks herhaaldelijk aankloppen bij de Stichting Sportbelangen voor betere voorzieningen. " Maar helaas, er kwam geen aansluiting voor het aan- en afvoeren van water, net zo min als elektriciteit; jammer van de prachtige kachels, die er in hingen. Het bleef dit jaar ook weer kamperen en het koffiezetapparaat staat nog steeds ingepakt. Hoewel er in het Zeeuwse op dat moment wel meer verenigingen waren die zich nog moesten behelpen met dergelijke onderkomens, geneerden we ons toch wel enigszins toen het eerste herenteam op 11 juni op eigen terrein een promotiewedstrijd mocht spelen voor een plaats in de 4 e klasse. Onze vereniging was dus gastheer, en nog wel voor een team van buiten de provincie. De tegenstander kwam namelijk helemaal uit Breda. En ik weet niet hoe het u vergaat en wat u thuisgekomen het eerst doet na een autorit vanuit Breda? Maar gelukkig, er was aan gedacht en er was een oplossing gevonden " dankzij de familie Hermsen, die naast het tennispark wonen; zij stelden hun woning beschikbaar aan onze gastspelers " Of de spelers van B.L.T.V. nu van slag waren door hetgeen ze hier aantroffen, of door het zeer goede spel van onze heren, is niet bekend. We houden het op het laatste. Hoe
dan ook, de uitslag was 5-1 voor onze mannen. Wij, TC Souburg, waren gepromoveerd! Dus werd het wel eens tijd dat de eerste kampioenen Aan het einde van het seizoen '78 is er nog steeds geen zicht op een permanent clubhuis. In het jaarverslag staat vermeld: "... De bouwcommissie (ja die was er heus wel, daar lag het niet aan) kwam in het verslagjaar slechts eenmaal bijeen. Maar heeft haar aktiviteiten in officiële zin nog niet kunnen aanvangen, daar het bestuur en de St. Sportbelangen de basis overeenstemming over de bouw van een tennispaviljoen nog niet hebben afgesloten. Voorlopig bleef het dus pionieren, dat moge duidelijk zijn. Maar, na weer een overwintering, dus voorjaar 1979, heeft voorzitter Philip Jonker een fantastische mededeling en wel " dat de Gemeente Vlissingen een bedrag van f 250.000,-- heeft uitgetrokken voor het bouwen van een tennispaviljoen. Het tennispaviljoen zal gebouwd worden in opdracht van de gemeente en de vereniging zal de kantine exploiteren. Met de bouw van het paviljoen zal nog dit jaar begonnen worden. Maar, (o jee, ik was er al bang voor) daar nog niet bekend is, wanneer de eerste paal geslagen zal worden, zal er per 1 april weer een containerkeet op het tennispark staan " (Blijkbaar was die vorige dus weer weggehaald). Het werd dus ook dat jaar opnieuw kamperen. Maar de vaart zat er nu goed in, want al snel volgde een opnieuw verheugend bericht:
" Het plan is klaar en goedgekeurd; per 14 mei gaat men met de bouw beginnen!!!! De oplevering zal plaatsvinden in oktober/november 1979. Er zal een kale kantineruimte opgeleverd worden; de aankleding, betimmering, etc. zal de vereniging moeten verzorgen. De bouwcommissie zal nu eindelijk aktief kunnen worden en zij zullen dat graag doen; ongetwijfeld zal een beroep op U worden gedaan om de komende winter werkzaamheden te verrichten om te komen tot een gezellige inrichting " Eindelijk ging het er dan toch van komen. De grote wens van de leden en m.n. van de kantine- commissie zou in vervulling gaan. De plaats, waar de kantine kwam te staan was zodanig uitgekiend, dat er plaats zou overblijven voor een zesde baan (op "de zandbak", nu baan 1). Nog slechts één jaartje behelpen dus, nog maar één jaartje keten in de keet. Want dit gebeurde nog steeds, nu schijnbaar vooral door de jeugd, want " Willen de junioren erop attent zijn, dat de Jarino-keet keurig netjes ingeleverd dient te worden bij Jarino in Roden. Alle gebreken, welke ontstaan zijn door onzorgvuldig handelen, moeten door de vereniging worden betaald. Dus, (let op, nu komt de les ) binnen niet stoeien, geen benen op de stoelen, geen rommel maken, maar (en nu de climax ) je gedragen zoals van jullie verwacht mag worden " Zo, die staat! Ik heb eens zitten rekenen hoe oud die aangesproken jeugdleden nu ongeveer zullen zijn. (Nee, ik zal hier geen namen noemen). De voorzitter heeft met het oog op dit "keten" van de jeugd naar verluid geen verdere acties meer hoeven te ondernemen, want de Jarino-keet verdween al weer snel, om plaats te maken voor ja, oké, weg er mee
de op handen zijnde bouw van het tennispaviljoen. Het is dan inmiddels wel al weer juni '79, maar dat kon de (voor)pret niet drukken, want " We waren natuurlijk wel geholpen met de direktiewagen van een aannemer en later met het mooie houten gebouwtje ", aldus schreef A.C.M. (?) namens de bouwcommissie, " maar een echt paviljoen met keurig betegelde kleedkamers en wasgelegenheid met warm en koud stromend water, met daarnaast een gezellige kantine, dat is natuurlijk het einde " en even verder, ondanks dat het gebouw veel later kon worden opgeleverd dan was gepland: " Van de kant van Aannemersbedrijf Peters, is er alles aan gedaan om het gebouw op tijd klaar te hebben, ondanks onwerkbaar weer en andere tegenslagen buiten hun schuld. Alle hulde daarvoor!..." De verdere gang van zaken was nu dat de aannemer het gebouw opleverde aan de gemeente, waarna deze het gebouw in beheer gaf aan de Stichting Sportbelangen, die het vervolgens verhuurde aan de TC Souburg. Zo stond er dan eindelijk het langverwachte permanente clubgebouw, weliswaar nog "kaal", maar in de ogen van ieder was het fantastisch. Echter, het woord, of beter gezegd de daad, was nu aan de vrijwilligers. Het zou nu aankomen op eigen inbreng, op zelfwerkzaamheid van de leden. Vandaar de oproep door de bouwcommissie: " De kantine zal moeten worden betegeld en ingericht. Er zal toch wel een bar moeten komen (Ik dacht het wel ja, stel je voor!) plus de nodige apparatuur en verlichting. Ik weet zeker, dat ik namens het bestuur spreek en daarmee ook namens U, als ik alle leden vraag om alle medewerking te verlenen om van de kantine een juweeltje te maken, zodat we met een beetje gepaste trots iedereen kunnen verwelkomen in ons eigen klubhuis ". En jawel, ze kwamen. Er werd een hoop vrije tijd ter beschikking gesteld om er iets moois van te maken. " Er is de afgelopen winter hard gewerkt en het resultaat is er naar; ons tennispaviljoen (kantine) is praktisch klaar. Binnen wordt de laatste hand gelegd aan de inrichting " zo schreef de voorzitter in maart 1980. Wie nu echter dacht dat er gevochten werd om kantinedienst te mogen doen in zo'n mooi onderkomen, waar plots de hele
pionierstijd naar het verleden was teruggeschopt, die moet ik teleurstellen. Ook toen al was het om te huilen, hetgeen diezelfde clubleider (of was het clublijder) deed verzuchten: " Daarom is de teleurstelling groot, dat de oproep in ons vorige clubblad, om een ochtend, middag, of avond in de kantine dienst te doen bijna geen reacties heeft opgeleverd. Teleurstellend voor het bestuur en de mensen, die veel werk hebben verzet in de afgelopen periode ". Alles werd in het werk gesteld om de kantinebezetting rond te krijgen. Zeker ook met het oog op de naderende officiële opening van het clubgebouw was het nodig om anderen achter de bar te krijgen. (Aan de bar, dat lukte wel, maar er achter?!). En dat terwijl de bestuursleden en de kantinecommissieleden reeds al hun vrije tijd inzetten om de opening goed te kunnen laten verlopen!. Natuurlijk is alles, dankzij de doorzetters ook toen goed gekomen. Op 19 april 1980 werd het tennispaviljoen officieel geopend door wethouder Bruinooge. De voorzitter schreef later: " Eindelijk was het zover en werd een periode van hard werken afgesloten " een "eigen plek" Een periode van vijf jaar pionieren was ten einde.
zilver TC Souburg 25 jaar zilver het orgaan De 400(!) leden van onze club van toen herinneren zich vast nog wel het allereerste clubblad dat verscheen in het voorjaar van 1977. De toenmalige redactieraad, bestaande uit de dames Palsgraaf, Klijmij en Ter Beek verzorgden dat jaar drie uitgaven. Op het eerste exemplaar stond voorop een vraagteken en op het tweede prijkte een uitroepteken (ja wat moet je anders verzinnen!). De eerste twee clubbladen waren echt handwerk: teken-, type-, niet- en vouwwerk. Maar deze dames zaten vol ideeën over hoe het worden moest: ze schreven een wedstrijd uit voor een ontwerp voor de voorkant en voor een naam. De omslag zou voortaan gedrukt moeten worden en er moesten advertenties in en zo mogelijk ook foto's. Het zal u dan ook niet verbazen dat reeds in het tweede clubblad (die met het uitroepteken dus!) te lezen stond: " wij hebben inmiddels verschillende ontwerpen en namen mogen ontvangen. De redactieraad heeft hieruit een keuze gemaakt. Het ontwerp is gemaakt door de heer J.A. van Someren en de naam is bedacht door Marina Meijers. Dit ontwerp wordt afgedrukt op de omslag van het volgende nummer, tezamen met de gekozen naam: 't LOBJE ". En jawel hoor, nog datzelfde jaar verscheen in november uitgave nummer 3 met een gedrukte omslag met het ontwerp en de naam. om trots op te zijn!
En binnenin vond men negentien(!!) --eveneens gedrukte-- advertenties. De foto's lieten nog even op zich wachten, maar de dames verlevendigden hun Lobjes met een veelheid aan tekeningen van eigen hand. Zij openden dit derde nummer onder het kopje Redactioneel (dat deed men toen zo) met " Deelt u onze vreugde over dit derde nummer; het eerste "LOBJE"? Geheel in nieuwe stijl " Nou dat zullen de leden zeker zijn geweest, want welke club, die amper het daglicht zag, beschikte over zo'n mooi en goedverzorgd clubblad. Ja, het "orgaan van de Tennisclub Souburg" mocht gezien worden!! Orgaan ja, zo noemde men dat toen, dus niet "clubblad van ", of "informatieblad van ", dat was te gewoon. Trouwens zelfs tot en met vorig jaar, 1999 dus, werd deze zinsnede nog altijd gebezigd. Niet meer binnenin, maar zelfs op de voorkant. Want, toen in 1987 de club zich presenteerde met een eigen huisstijl (zeg maar: op alles eenzelfde logo ging voeren), toen kreeg ook 'tlobje een nieuw uiterlijk door het nieuwe ontwerp, waarin deze zinsnede (in hoofdletters zelfs!!) was verwerkt. de nieuwe hokjes huisstijl Nu we een nieuw millennium zijn binnengestapt en we bovendien ons zilveren bestaan vieren is het tijd voor verandering. Om te beginnen hebben we daarom het "orgaan van " in de vorige eeuw achter gelaten, maar ook het leven van de vierkantjes huisstijl heeft zijn herfstdagen bereikt. Mind my words.
het embleem Aansluitend bij het voorgaande en eveneens de moeite waard om vermeld te worden is het feit dat reeds in 1978 onze vereniging beschikte over een eigen clubembleem. De "oudjes" onder ons weten zich nog wel te herinneren dat haast elke club haar leden voorzag van zo'n stoffen gekleurde tennisbal met de clubnaam erop geborduurd. Die stikte je dan op je rokje, broek of sweater en dan hoorde je er echt bij, en tegenstanders wisten precies welk vlees ze in de kuip hadden (wat natuurlijk ook omgekeerd zo was). zo'n stoffen bal Zo ook dus de TC Souburg, zij bleef vanzelfsprekend daarbij niet achter. Dozen vol werden ervan besteld, want het bestuur was van mening dat ze grif aftrek zouden vinden. Om één en ander te stimuleren kwam het bestuur met het volgende gulle gebaar: " Deelnemers aan de Clubkampioenschappen 1977 kunnen dit (het embleem dus) gratis afhalen bij dhr. H.Monkel Alle overige leden kunnen ook in het bezit komen van dit embleem; en wel bij de penningmeester Zij moeten hiervoor echter F. 2,75 betalen " Wellicht kwam het door het gevraagde bedrag, of het kwam doordat men genoeg had aan een eenmalige afname, want tennissen was al niet goedkoop. Men zette het embleem gewoon over op een nieuw rokje of op een nieuwe broek. Daar hadden die huisvrouwen van toen best nog even tijd voor over. Ja, daar kijkt de huidige generatie huisvrouwtjes van op in deze tijd van sponsorpakken en tweeverdieners tennisoutfits voor het hele gezin. Maar hoe het ook zij, we hadden ons embleem. Sommigen droegen het met trots, maar vandaag de dag staan er nog steeds twee doosjes vol met deze emblemen.
De leden van TCS zijn duidelijk geen aanhanger van uniformiteit. Ook de t-shirts bij een vorig jubileum of "het clubtrainingspak" zijn nooit een hype geworden. Maar dit wordt vast anders in het nieuwe millennium. groeien Het vermelden waard is natuurlijk ook de verdere uitgroei van het tennispark en alles wat daarbij komt kijken. Na de pionierstijd stond de TC Souburg er goed op: een vijftal gravelbanen, een prachtig tennispaviljoen, zeer enthousiaste leden en een dito bestuur. Toen in 1980 onze vereniging al 507 leden (incl. 140 junioren) telde was het duidelijk dat het bestuur niet op zijn/haar lauweren kon gaan rusten. De noodzaak van een zesde baan diende zich aan, maar het bestuur kon niet meer meedelen dan: " Een minder goede tijding ontvingen wij ook. De aanleg van baan zes is uitgesteld en voorlopig geplaatst in de meerjarenplanning van 1984 (!) Waaraan, waarschijnlijk als pleister op de wonde, werd toegevoegd: Toestemming is echter gevraagd om op het grasveld zolang een mini-tennisbaan aan te leggen voor onze jongste leden " (O jee, doe ik er wel goed aan dit te vermelden?!). Wat dat jaar wel verwezenlijkt kon worden was: " De oefenkooien zullen in de loop van het jaar met vier meter elk verlengd worden " Dan konden tenminste minstens weer enkele leden hun wachttijd op een nuttige manier doorbrengen. Want op een vraag van één der leden op de jaarvergadering van febr. 1981 of de speeltijden niet verlengd konden worden van 30 naar 45 minuten werd door het bestuur negatief beslist " omdat anders de wachttijden te lang zouden worden ". Wachttijden, zijn we op Souburg eigenlijk wel eens zonder geweest? Nee dus! (hè, eindelijk een minpuntje gevonden). Maar het was nog veel erger, want wist u dat er op datzelfde moment dat u op uw partijtje zat te wachten, er zo'n 250 mensen waren die op de wachtlijst stonden om net als u te mogen zitten wachten? Ja, u leest het goed, 250(!!!) wachtenden na u, in oktober 1981. Het zal u dan ook niet verbazen dat het bestuur op dat moment naast de aanleg van een zesde baan ook alweer nadacht over een aanbouw aan de kantine " om het kantinegebeuren beter te laten functioneren en de kleedkamers te ontlasten als opslag-
ruimte " Zelfs uitbreiding van de kantine zou alvast worden meegenomen in gesprekken met de gemeente. Dit alles, terwijl de verfluchten nog maar nauwelijks waren opgetrokken. Voor die zesde baan en de aanbouw was het echter wel nodig dat er een contributieverhoging werd doorgevoerd. Bovendien werd het steeds meer noodzakelijk dat de leden zelf hand- en spandiensten gingen verlenen. De zogenoemde zelfwerkzaamheid werd belangrijk, omdat de vereniging zelf steeds meer voor allerlei kosten diende op te draaien. De gemeente had namelijk niet voldoende financiële middelen om gedegen onderhoud te bekostigen. Zelfwerkzaamheid der leden in ruil voor een lagere huurprijs aan de gemeente. Samen de kosten voor de club laag houden diende structureel te worden. En dat werd het ook. De wens om die zesde baan zo spoedig mogelijk te verwezenlijken leefde bij iedereen. Na vele onderhandelingen was de gemeente bereid de TCS een renteloos voorschot te verlenen. We gingen die baan dus in feite zelf financieren. De spa kon eindelijk de grond in! De voorzitter kon dan ook een half jaar later melden: " Gelukkig zijn er veel mensen die onder leiding van Hans Monkel --onze technische man-- dit werk uitvoeren. Schroom niet beste leden er is veel te doen en vele handen maken licht werk " En of ze kwamen! De zandbak werd omgetoverd tot centrecourt. Om daarop straks te kunnen spelen was de grote stimulans. En nog wel drie kwartier ook, want, zo schreef de grote leider Jonker heel tactisch in hetzelfde stukje: " Het nieuwe afschrijfbord zal inmiddels klaar zijn. U kunt nu drie kwartier achter elkaar spelen " voor sommigen echter net iets te lang
Er werd hard gewerkt om de streefdatum te halen, hetgeen lukte, want op 18 juni1982 werd deze zesde baan (de huidige baan 1) " op kundige wijze officieel geopend door onze onvolprezen penningmeester, te weten Peter Wielemaker. Door zijn handeling ontbrandden er vier lichtmasten -althans de lampen- waardoor baan 1 en 2 goed verlicht werden " Nou ja, voor toenmalige begrippen misschien. Maar hoe dan ook, de verliezers van het tossen die avond mochten op de nieuwe aanwinst een demonstratie geven van hun kunnen. In hun verdere carrière hebben ze nooit meer voor zoveel publiek gespeeld. voor zoveel publiek De zesde baan was nu een feit, de aandacht werd nu gericht op de berging, de aanbouw aan de kantine, en het zelf speelklaar maken van de banen. Voorzitter Jonker schreef met het oog op 1983: " --we zullen als vereniging veel werk aan ons tennispark zelf moeten verrichten-- dat zou kunnen betekenen dat we de post onderhoud kunnen drukken. Zelfwerkzaamheid is voor de komende jaren een bittere noodzaak, we kunnen daarmee wellicht een sterke verhoging van de kontributie voorkomen. Wij rekenen in deze op uw medewerking " Die stunt met verlichting op de banen 1 en 2 (met bouwlampen) had echter menigeen aan het denken gezet. Het zal u dan ook niet verbazen dat op de eerstvolgende jaarvergadering iemand van de leden (de naam wordt in het verslag niet genoemd, maar ik heb zo'n bruin vermoeden) het voorstel doet om twee banen van verlichting