Interview met Zuster Hilde Huysentruyt (Zusters van Don Boco) In Kortrijk zijn er momenteel 2 gemeenschappen. Op het huisnummer 43 wonen 18 zusters. Ze vormen gezien hun leeftijd het biddend hart van de campus. Op huisnummer 41 wonen er 4 zusters. Zij leven midden de kinderen want in dit huis wonen ook 72 kinderen en jongeren die intern zijn en kunnen er 24 kinderen verblijven in het Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning. Je congregatie groeide uit van een mosterdzaadje tot een prachtige boom Nu ondervind je wellicht bij het ouder worden, en dit ook in je gemeenschap, ervaringen van verlies. We zijn vooral zeer fier op ons erfgoed. Met wat we meekregen aan spiritualiteit kunnen we zeker betekenis geven aan deze maatschappij. Don Bosco richt zich naar de volksklasse en dat willen we ook doen. We doen dit in onze scholen, internaten en vrijetijdswerkingen. Daar spelen de vier kernen steeds mee. Iedere plek is bij ons een stukje school, speelplaats, thuis, geloofsgemeenschap. De religieuzen geven zich totaal voor hun spiritualiteit. Maar we vragen ook aan personeel om ons project mee te realiseren en ook binnen onze congregatie zijn we zoekende naar nieuwe vormen van religieus leven (externe salesianen). Zij willen samen met ons het charisma beleven en verder uitdragen. Ze willen zich daarin vormen, nemen deel aan het gebedsleven, de gemeenschapsmomenten en de zending. Het is een hoopvol teken. Durven loslaten. Een veel gehoorde goede raad. Hoe kom je daartoe wat (wie ) helpt jou om dat verlies, dat loslaten, toch een goede plaats te geven? Er zijn ongeveer 13 000 Zusters van Don Bosco verspreid over 100 landen. We vormen een wereldcongregatie met groeiplaatsen en plaatsen van vergrijzing. We komen heel geregeld samen bv. om de 6 jaar in een kapittel en om de 3 jaar in Europa voor de evaluatie van het kapittel. De jongere zusters komen ook samen. Onze voertaal is het Italiaans, naar de taal van de stichteres, Maria Domenica Mazzarello. Er is altijd wel plaats voor een Zuster van Don Bosco. Je kan bv. gewoon naar Spanje en daar beginnen. We zijn hier in huis nog met vier zusters, iemand eind zeventig, eind zestig en 2 vijftigers. In alle werken aan deze gemeenschap verbonden is er een lekendirecteur. School, CKG en internaat. In feite geven we werken uit handen opdat de werken zouden kunnen doorgaan. We geven vertrouwen en verzekeren zo de continuïteit. We vormen samen een opvoedende gemeenschap en geven de geest van Don Bosco door. We hebben als zusters niet meer alles in
handen, maar blijven actief betrokken en geven soms een duwtje in de rug bv. bij het structureel samenroepen voor overleg. In 1990 waren we nog met 20 zusters (voor 50 internen en een 50-tal kinderen in het CKG). De ruimtes (living, slaapkamers) die we als zusters in gebruik hadden, worden nu meer en meer ten dienste gesteld van de kinderen. Soms is het loslaten om nieuw leven te geven. De zuster die de directiefunctie waarnam van het Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning verliet ons om een vluchthuis voor vrouwen in Brugge verder te laten bestaan. Drie Zusters leven daar nu samen met negen vrouwen en bouwden er een netwerk uit van vrijwilligers. De promotie van de vrouw is iets wat sterk bij ons leeft. Het ligt in de lijn van ons charisma. Om niet vast te roesten in een positie en geen macht te creëren zijn onze verantwoordelijken steeds maar voor zes jaar aangesteld. Loslaten betekent ook ruimte voor nieuwe uitdagingen. Zo werkte ik na vier jaar vorming in Heverlee, vier jaar als opvoedster in het Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning en studeerde ik vervolgens vijf jaar psychologie in Rome. Terug in België volgde ik het aggregaat en was ik beheerder voor het internaat. Ik ben ook twee jaar mee verantwoordelijk geweest voor het project VIDES. Binnen Don Bosco is het een evidentie dat je morgen voor iets anders kan gevraagd worden. Welke mogelijkheden zie je om als persoon, als gemeenschap, je religieus ideaal vandaag gestalte te geven, voor het leven te kiezen? Hier in huis is dit een evidentie. Je mag mee op weg gaan met de kinderen, ze een thuis, onderwijs en spel bieden. In het weekend zijn we hier ook aanwezig en zorgen we bijvoorbeeld voor de maaltijd voor de aanwezige kinderen. Op zaterdagvoormiddag ga ik naar Sint-Michiel om de armenzorg mee te ondersteunen. Ook de jongerenwerking van Sint-Michiel heb ik even ondersteund tot het niet meer nodig was. Zuster Mia begeleidt de misdienaars in Pius X. Onze taak hangt niet enkel af van wat we zelf willen, maar van de noden. We proberen in te spelen op noden en antwoord te geven zolang het binnen ons charisma valt. Wanneer wist je dat je zuster/pater wilde worden? Ik kom uit een christelijk gezin dat altijd een hoge inzet heeft gehad voor het parochieleven. Toen ik 16 was zag ik in Kerk&Leven een oproep voor moni s voor de speelpleinwerking. Kinderen van verschillende instellingen kwamen hier op vakantie. Soms waren het moeilijke jongeren die je het bloed van onder je nagels haalden. Maar de Zusters vertelden ons, jonge moni s, dat ze in het weekend dit of dat hadden gedaan en dat het zo leuk was geweest. Ik
vroeg me af hoe ze dat deden. Na een tijdje mochten we al eens mee in het huis. Ik hoorde hoe er een tientje werd gebeden voor een kindje dat ziek was, ik zag hoe kinderen die soms echte ambetanteriken konden zijn, in het midden werden geplaatst omdat ze ook goede helpers waren. En zo werd het evangelie leven. Ik voelde dat ik er ook zelf door groeide. Ik besefte dat als je vanuit het evangelie kan leven, je meer mens wordt. Zo is mijn roeping langzaam gegroeid. Vanwaar de keuze voor je kloosternaam? We hebben geen kloosternaam. Wie inspireerde je het meest? Bij de Zusters had ik gezien dat het mogelijk is om zo vanuit het evangelie te leven, ook met je eigen gebreken. Welke was tot nog toe de mooiste periode in je leven? In 1988 was ik hier de enige novice. Maar ter gelegenheid van de gedachtenis van 100 jaar sterven van Don Bosco verbleef ik samen met 200 novicen wereldwijd voor een maand in Turijn. In een kerk zag ik daar een Verrijzenistafereel, de Christusfiguur met open armen die iedereen ontvangt. Ik kreeg een gevoel van thuiskomen. Ik kende amper Italiaans toen, maar nadien op de bus begon ik honderduit te vertellen en ervaringen uit te wisselen in mijn gebrekkig Italiaans. Ik maakte me geen zorgen meer, ik voelde dat ik hier mocht thuiskomen. Welke is de grootste verandering die je als religieuze meemaakte? Tijdens mijn vijfjarig verblijf in Rome droeg ik een kleed en een sluier. Op een keer moest ik aan de deuren bellen om te verwittigen dat er een processie zou passeren. Eerst had ik schroom, maar iedereen wilde spontaan meedoen. Mensen vroegen of ze thuis een altaartje mochten maken, of ze bloemblaadjes mochten gooien, ze vochten bijna om te mogen helpen dragen tijdens de processie. Met de communicanten gingen we een week op bergkamp. Zusters stonden er op een voetstuk. Toen ik terug in België kwam, waren er hier heel wat zusters uitgetreden. Van 1994 tot 1999 was hier veel afgekalfd. Onze kapel werd als bewegingsruimte gebruikt en de hal als pastorale ruimte. Geen zorgen, ondertussen hebben we onze kapel wel terug. Je mag nog opkomen voor je zaak. We betrekken mensen bij hetgeen we waardevol vinden zodat het verder leeft. We zoeken bv. een priester die wat uitdagend kan zijn voor de kinderen en terzelfdertijd begrijpelijk voor kleine kinderen. Wat is je verdriet en je vreugde?
Vreugde is de hoofdtoon hier in huis bij iedereen. Maar soms sta je machteloos, voel je dat je tekort schiet in de zorg die je biedt. Soms zou je eigenlijk veel meer willen doen, maar kan je niet. Soms wil je dingen nog intensiever vastpakken, maar kom je tijd en zusters tekort. Die beperking van tijd en personen stemt soms tot verdriet. Wat beschouw je als je belangrijkste taak? Het charisma blijven levend houden op de campus. Wat deed je vroeger en nu? Kan je een dag beschrijven uit je leven vroeger/nu? Om 5.30 uur ongeveer sta ik op en om 6.30 uur start de meditatie. Om 6.55 uur is er eucharistie en om 7.25 uur maken we de kinderen wakker. In de voor- en namiddag sta ik in de leefgroep. Om 11.20 uur eten we. Zuster Mia helpt in de keuken. Om 13.15 uur komen de Zusters samen, drinken we koffie en houden we ons gebedsmoment met gebeden die mondiaal op hetzelfde moment worden gehouden. Het is ons bezoek aan de eucharistische Jezus. Daarna is er nog een Mariaal moment. s Avonds zijn er nog de vespers of dagsluiting. In het weekend is er ook aanbidding en is er meer ruimte voor het Mariaal moment. Er zijn weinig momenten voor jezelf. Don Bosco zei: Je kan rusten als je in de hemel bent. Er zijn wel retraites en bezinningsdagen. Welke zin probeer je nu aan je leven te geven? Als Zuster ben je nooit op pensioen. Wie hier in huis is is ter beschikking van de kinderen. Ook de Zuster van 78 zal altijd wel ergens nog rap een knoop aannaaien, nog even de kleren in de droogkas steken Wat is je levensmotto? Dag na dag in vertrouwen leven. We leggen hier 100 kinderen te slapen. Dat geeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. s Avonds bid ik: Heer, ik geef het in jouw handen, zorg er maar voor. Ook naar de kinderen toe geven we vertrouwen opdat ze het ten volle zouden benutten. Hoe zie je de toekomst van het geloof? Ik denk dat er altijd een vorm van geloofsbeleving zal zijn. Of het hetzelfde zal zijn, weet ik niet, maar het is waardevol en ik wil me er voor blijven inzetten. Er is nu een nieuwe vorm van salesiaan zijn, leken die zich vanuit hun geloof inzetten. Het is anders maar daarom niet minderwaardig. Men zal steeds een gemeenschap zoeken waarin men zich gedragen voelt door een groep. De trekker van de groep is daarom niet noodzakelijk een priester, het gaat meer in de richting van een groep met een gedeelde verantwoordelijkheid. Want is men nog bereid om als jonge mens in zo n kwetsbare positie te staan? Structuren moeten op een bepaald moment van onderuit beginnen groeien.
Wat wil je ons meegeven naar de toekomst toe? Het is de moeite waard om je te blijven inzetten voor jongeren, ieder vanuit zijn eigen charisma, om ten volle vanuit Hem te leven.