WAAR DE MIDDENWEG ONS BRACHT EEN FOTOBOEK MET VERHALEN OVER EEN UNIEK STUK HISTORISCHE POLDERWEG ALS EEUWENOUD ICOON VOOR EEN MODERNE STAD VAN KANSEN PREVIEW
IN HEERHUGOWAARD ERVAAR JE DE RUIMTE
Ik rijd een stukje met je mee Fred Brocke heeft een wel heel bijzonder verhaal: In 1968 zou ik mijn nieuwe woning betrekken aan de Esdoornlaan in Heerhugowaard. Ik woonde in Haarlem. Een plaats die al aardig meegegroeid was in de vaart der volkeren en alle kenmerken had van de grote stad. De mensen kenden elkaar bijna niet meer en behulpzaamheid was ver te zoeken. Het verschil met een plaatsje als Heerhugowaard was een verademing, ondervond ik tijdens één van mijn eerste autoritten naar mijn nieuwe woning. Vanaf de provinciale weg N242 ging de kortste weg via de Middenweg-Zuid. Toen nog een echte polderweg met aan weerszijden prachtige bomen en weinig verkeer. Stoppen zomaar op de weg was geen enkel bezwaar. Rijdend richting het dorp ontwaarde ik een vrouwspersoon midden op de weg. Beide handen hoog geheven en zwaaiend, met de bedoeling mij tot stoppen te dwingen. Ik remde af in de veronderstelling dat er iets ernstigs was en dat mijn hulp nodig was. Bij de vrouw aangekomen, opende zij het rechterportier en stapte kordaat in. Iets wat ik zeker niet gewoon was. Ik rijd even een stukje met je mee, zei de vrouw. Want even terug heb ik mijn fiets laten staan bij het rondbrengen van het verenigingsblad. Nu bleek pas hoe men hier gewend was voor elkaar klaar te staan. Als ik daaraan terug denk, vind ik het wel eens jammer dat dit ook hier veranderd is en dat de vaart der volkeren niet aan Heerhugowaard is voorbijgegaan. Na Haarlem was Heerhugowaard een verademing, ondervond ik tijdens één van mijn eerste autoritten naar mijn nieuwe woning.
Edmunda en Annushka Opgroeien aan de Middenweg De bomen zijn weg hè? Ja, de bomen zijn weg. Ik had er altijd een hekel aan, vroeger. Ja, ik eigenlijk ook. Altijd wind en overal bladeren. Annushka Barelds-Van Graft (1961) en Edmunda de Lange (1965) speelden als kind met elkaar aan de Middenweg en ontmoeten elkaar na ruim veertig jaar opnieuw. Bij Skeef, met uitzicht op het voormalige land van de familie de Lange, dat inmiddels al een aantal jaren onder water staat. Ook Rina, de bijna tachtigjarige moeder van Edmunda is erbij. Als enige van de drie woont Annushka nog altijd aan de Middenweg maar dan in een nieuw huis, naast het inmiddels gesloopte ouderlijke huis waar de meiden samen speelden. Rina: Als ouders hadden we een stelregel: als je eenmaal ergens speelt, dan blijf je daar de rest van de dag. Die Middenweg was toen al erg druk en we wilden niet dat ze onnodig moesten oversteken. Dus als de kinderen bij ons speelden, dan zette ik om 12 uur een schaal met brood neer, zodat ze niet naar huis hoefden. Edmunda: Ik speelde graag bij Annushka op de boerderij. Daar was een keuken over omdat ze een dubbel huis hadden, en daar konden we heerlijk spelen.
Je bent hier weer iemand! Wonen aan de Middenweg-Zuid anno 2018 Helemaal van nu is de woonvorm voor mensen met dementie in boerderij De Leeuwenhof aan de Middenweg 22. Gerund door Annelies van Breugel en haar man Frans, die opgroeide in De Leeuwenhof toen zijn ouders daar nog een boerderij en kaasmakerij hadden. Annelies en Frans lieten de monumentale boerderij op een indrukwekkende manier verbouwen tot een prachtige moderne woonplek voor veertien mensen met dementie. Hier wordt 24-uurszorg soepel gecombineerd met het leiden van een zo gewoon mogelijk leven voor de bewoners. Het is begin april en één van de eerste zonnige dagen van het jaar. Als we het terrein van De Leeuwenhof betreden, is er van alles aan de hand. Binnen zitten twee heren in één van de twee eetkamers aan tafel voor een vroege lunch. Het aanwezige personeel draagt hun eigen kleding, niemand loopt hier in uniform. Een paar mensen zitten buiten aan de koffie, een bewoner is druk aan het schoffelen tussen de bloeiende tulpen en even verderop is het team van Oogcentrum Noordholland in het kader van NL Doet bezig met het maken van moestuinbakken. Een andere bewoner wandelt om de boerderij met een peuter aan de hand. Het blijkt één van haar kleinkinderen die vandaag op bezoek is. Maar het had ook één van de kinderen van Annelies en Frans kunnen zijn. Frans: Onze jongste, Rosanne van drie, scharrelt hier ook vaak rond. Annelies: Onze mini activiteitenbegeleidster. Ze krijgt iedereen in beweging. Onze oudste meiden hebben pony s en in de zomer zijn ze daar vaak samen met vriendinnetjes mee bezig. Ook dat vinden de bewoners erg leuk. Het is een magische combinatie, kinderen en ouderen. Zeker voor onze bewoners. Volwassenen hebben snel de neiging om mensen met dementie te corrigeren en kinderen doen dat niet. Ze kunnen gewoon zichzelf zijn zonder te moeten voldoen aan verwachtingen. Reuring Wonen aan de Middenweg-Zuid anno nu. Voor Annelies kan dat niet zonder de nodige reuring om zich heen en dat is met De Leeuwenhof Zorg volledig gelukt. Inmiddels woont het stel alweer heel wat jaartjes op nummer 20, naast de boerderij. Frans: Mijn vader is in 2011 overleden. En toen mijn moeder in 2014 verhuisde naar een appartement, hebben we de boerderij te koop gezet.
WAAR DE MIDDENWEG ONS BRACHT