Gemeente van onze Heer Jezus Christus, Elk jaar met Palmpasen lezen we over de intocht van Jezus in Jeruzalem. Het is een feestelijke zondag, waarbij straks de kinderen met hun Palmpasenstokken in de kerk zullen komen. Het is een aanstekelijk feest- want de koning komt! Wuif met palmtakken en leg je mantels op straat- want onze redder en heiland zal binnentreden! Maar het gekke is dat het accent hier in de kerk, bij ons als volwassenen anders ligt. Wij gaan niet uitbundig de straten op, met een missionair event. Of in optocht hier, dansend in de kerk. Dat heeft meerdere redenen: Allereerst omdat we weten dat na deze feestelijke intocht Jezus weg op een heel andere manier zal eindigen. Dat donkere wolken zich samenpakken boven Jeruzalem. En ten tweede omdat Jezus koningschap niet zoals die van een staatsbezoek van Donald Trump, de paus of ons koningshuis is. Jezus koningschap is niet een aards koningschap, maar een hemels. En dat maakt ook dat zijn intocht in Jeruzalem van een ander kaliber is. Wat bijvoorbeeld tot uitdrukking komt met de ezel. Vandaag wil ik twee aspecten uit het verhaal uitlichten: De stad Jeruzalem, die in puin ligt. En hoe dat goddelijke koningschap van Jezus eruit ziet. Lucas maakt dat duidelijk dat er iets bijzonders aan de hand is door de woorden En het geschiedde. De oplettende en Bijbelvaste luisteraar herkent hier de woorden uit bijvoorbeeld Lucas 2- bij de geboorteaankondiging van Jezus, die wij met kerst lezen. Lucas zegt hiermee: Let op! Er staat iets bijzonders te gebeuren: God schrijft geschiedenis! Als je gaat zoeken naar de volgende keren van het geschiedde, dan komt dat alleen nog voor bij de opstanding uit het graf, de Emmausgangers, de maaltijd die hij deelt met zijn leerlingen en zijn hemelvaart. Deze signaalwoorden geven als het ware de heilsgeschiedenis weer van Jezus. De highlights, kun je zeggen. Van geboorte tot aan opstanding en hemelvaart. Hiermee geeft Lucas aan: die intocht is niet zomaar iets. Het is de Messias die intocht houdt, de vervulling van de profetie. En daarvoor moeten we terug naar de tekst van Zacharia, hoofdstuk 9, vers 9:
Daar staat: Juich Sion, Jeruzalem, schreeuw het uit van vreugde! Je koning is in aantocht, bekleed met gerechtigheid en zege. Nederig komt hij aanrijden op een ezel, op een hengstveulen, het jong van een ezelin. Zijn bevrijding, trouw en heerschappij als koning is niet die van een machtige potentaat. Nee, zijn heerschappij is die van nederigheid, rechtvaardigheid, zachtmoedigheid en van vrede. En wat doen de omstanders, de mensen in Jezus nabijheid? Zijn leerlingen worden op weg gestuurd om een ezel te halen, om dienstbaar te zijn aan de weg van God (Gods plan). En de mensen die takken en kleden neerleggen, helpen als het ware om de weg vrij te maken, de weg voor te bereiden. -Houd dat beeld even vast - Het tweede aspect wat ik vandaag wil belichten, is de stad Jeruzalem- en de staat waarin zij verkeerd. In de tekst van Jesaja lezen we daar al iets over: Jeruzalem, dochter Sions, is niet zomaar een stad- het is de stad van David- de stad waar de tempel staat- Maar de stad ligt in puin, gaat gebukt onder het juk van vijandige overheersing. Dat was in tijden van Jesaja zo- toen het volk in ballingschap was, maar ook dit tijd waarin Lucas zijn Evangelie schrijft- te weten ca. 40 jaar na de dood van Jezus, jr 70. De stad en tempel zijn verwoest, de joodse opstand, met de laatste op Massada- is neergeslagen door de Romeinen. Als je je voorstelt hoe Lucas dan dit verhaal jaren later opschrijft- terwijl hij als het ware letterlijk en figuurlijk tussen de puinhopen zit- dan krijgt dit verhaal en de boodschap een heel andere lading, betekenis. Dat geldt ook voor de profetie van Jesaja. Dat God zijn dienstknecht zal sturen, dat het knechtschap van Israël en Jeruzalem ten einde is, dat de Bevrijder Gods zal komen. Bij dat beeld van de stad Jeruzalem die in puin ligt, moest ik denken aan een beeld uit de burgeroorlog in Syrië: In de puinhopen van de stad, leeg en in de gevels van de huizen die door schoten en bommen vol kraters zaten- is door een Syrische kunstenaar een afbeelding gemaakt van een bekend kunstwerk: dat van De kus van Gustav Klimt.
Als je aan mij vraagt: Hoe verbeeld je de intocht van Jezus op een hedendaagse, actuele manier? Dan is dit kunstwerk het antwoord: Want het gaat om die twee punten die ik vanochtend aanhaalde: Jezus koningschap, dat van een geheel andere orde is: Dienstbaar, nederig, liefdevol en rechtvaardig. En niet zomaar, nee, in de puinhopen van een burgeroorlog, in de puinhopen van Jeruzalem. In de puinhoop van ons leven. Iemand die dat met zijn leven naleefde, en zelfs zijn leven daarvoor gaf- was de Jezuïtische pater Frans Van der Lugt- die precies 5 jaar geleden vermoord werd in Syrische stad Homs.
Als pater woonde hij tientallen jaren in het Jezuïetenhuis daar en dienstbaar aan de bevolking, moslim, christen, wie dan ook. Zijn levensverhaal klinkt als de film Des Hommes et des Dieux. Hij ging niet op de vlucht of weg toen de burgeroorlog uitbrak. Toen de stad in puin lag. Zijn geloof maakte dat hij trouw bleef, dienstbaar aan de mensen; present. Pater Frans koos ervoor om bij zijn mensen in de oude stad te blijven. En hij liet zich ook niet verleiden tot het kiezen voor de ene of de andere partij. Met zijn leven, met zijn met de mensen zijn kun je zeggen dat hij in navolging van Christus leefde. Dat hij dienstbaar aan Gods weg op aarde was, ondanks alle menselijke puinzooi- die wij er als mensen van maken of die wij elkaar aandoen. Welk beroep, welk appel doet dat op ons? Wat maakt dat wij, christenen, mensen die zoekend, twijfelend, struikelend achter Jezus aan gaan- anders in het leven staan? Niet beter, of met minder fouten, dan mensen die dat niet geloven. Maar wel anders. Van de week luisterde ik op radio 1 naar Arjan Lubach en zijn, bijna heilige strijd, om al het religieuze en gelovige uit het publieke domein te weren. Hij stelt dat het gelovige discours, omdat het niet bewezen kan worden, als een surplus is, wat je gemakkelijk uit het openbare leven zou kunnen halen. Terwijl ik denk- en me probeer in te houden- wat vind ik die kerel irritant!- Juist in dit verhaal wordt de kracht van het christendom, van geloven zichtbaar! Het is niet 1 klein dingetje, wat als het ware een plusje is, in je leven. Nee, het is het fundament, de grond waarop je je leven bouwt, je keuzes maakt. Een vaste burcht. Zelfs als je leven in puin ligt. En dat Jezus, zijn zoon, naar ons toekomt- Ons bevraagt, en vraagt om zijn wijze van leven na te volgen. Om in zijn spoor te treden, zijn weg te bereiden, ezels of boodschappen te halen, die helpen bij zijn weg. Niet naïef, maar: ja- wel van een andere orde dan de aardse manieren van bezit-en macht- en status. Bevraagt het ons: In de puinhopen van ons leven? Waar kunnen wij meehelpen bij de weg? De weg van nederigheid, vrede, herstel? Moge wij, zo deze stille week ingaan,
Juichend om de Heer, Verstillend vanwege zijn weg, Volgend in zijn spoor. Amen