Lieve donateurs, familie en vrienden, Zoetermeer, december 2015 Mijn groet aan u luidt Namasté : moge het licht in mij het licht in u begroeten! ofwel: de ziel in mij, groet de ziel in u!. Deze groet, die Hindoes gebruiken zowel in de omgang met elkaar als naar hun Goden, gaat gepaard met het gebaar Namasté. Hierbij zet je de handpalmen tegen elkaar, plaatst de handen ter hoogte van je hartstreek en buigt je hoofd. Namasté kan een welkom uitdrukken, maar wordt ook gebruikt bij het afscheid nemen. Over Manasu Girl Care Center (MGCC): In november 2015 verbleef ik vijf dagen in MGCC. De kinderen in het tehuis zijn ontspannen, vrolijk en vooral heel lief en zorgzaam voor elkaar. Natuurlijk is er af en toe een ruzietje of plagerij, maar er is vooral plezier en de vrolijkheid straalt er vanaf. De kinderen mogen hier ook echt kind zijn! Ik geniet van het feit dat de kinderen vaak zingen, neuriën of aan het dansen zijn. Dit is vooral te danken aan het feit dat er toegewijd personeel is. De kinderen worden omringd met liefde, warmte, maar ook duidelijkheid en structuur. Dit geeft hen zelfvertrouwen en zij ervaren veiligheid. Er is licht, blijdschap en hoop voor de kinderen in het MGCC. De kinderen kunnen weer dromen van een toekomst. Dit licht geeft u met uw financiële steun en betrokkenheid. Hartelijk dank! Zwemuitje met de meisjes uit MGCC
Er ontstaan leuke gesprekjes met de meisjes als je 24 uur per dag met hen doorbrengt. In een gesprek vroeg een meisje mij wie mijn lievelings-god is. In een land met tientallen Goden en Godinnen, die dagelijks aanbeden worden, gaf ik voorzichtig toch mijn antwoord. Ik zei: God is in onszelf. Wat verbaasde blikken. Ik ging toch maar door: God zie je in vriendelijkheid, in een compliment dat je geeft aan een ander. God zie je als je voor een ander zorgt, of iemand helpt. You are so right, this is the truth, madam! riepen de meisjes lachend in koor. Ik voegde er wel aan toe dat het aanbidden van iedere God of Godin goed is. Durga, nu 17 jaar, was op 10 jarige leeftijd opgenomen in MGCC. Haar moeder heeft zich van het leven beroofd. Zij heeft een poosje als bediende in een hotel gewerkt. Zij vertelde het volgende in een speech: Ik wil jullie vertellen over moederliefde en over Manasu liefde. Er was een moment dat ik niet meer wist wat moederliefde was, maar toen kwam ik in Manasu Girl Care Center. En nu weet ik wat moederliefde is. Ik weet nu ook wat goed en wat slecht is. En ook welke weg ik moet kiezen. Krishna Veni en Bindu (respectievelijk social worker en verzorger) hebben het mij geleerd. Toen ik thuis woonde, studeerde ik niet. Hier werd mij gezegd dat ik veel moest studeren om een goede toekomst te hebben. Manasu is mijn thuis en mijn familie. Zelfs in mijn dromen komt Manasu voor. Manasu zal ik nooit vergeten. En zij voegde daar nog aan toe (ik geef het hier letterlijk weer): In the sky are many stars. But in that sky, the most beautiful star is Manasu. Thank you for giving me the opportunity. Hier moest ik toch echt wel even een traantje bij wegpinken. Het is zo prachtig wat dit meisje heeft bereikt. Zij kon nauwelijks lezen en schrijven en nu volgt zij een Middelbare Beroeps Opleiding en heeft nog meer ambities. Zij is een mooi voorbeeld voor de andere meisjes. Mijn hart zegt dat Durga nog prachtige dingen gaat doen voor de minder bedeelden! Durga en Sandhya
Het MGCC loopt goed en bestaat nu alweer 7 jaar. De eerste vier jaar was er volledige (financiële) support van Manasu. De laatste twee jaar draagt Manasu 70% en voor het komend jaar 50% bij. Dit is een mooie ontwikkeling. Er is meer betrokkenheid van Indiase mensen en van de Indiase organisatie zoals; Give India en Kidpower. Ook mede door de inzet van Krishna Veni (zij heeft de dagelijkse leiding over het MGCC) komen er wekelijks donateurs langs, die spullen in natura brengen, zoals rijst, linzen, schriften en dekens. Het enige probleem waarmee zij (en dus wij ook) nu worden geconfronteerd, is dat er onzekerheid is over het huis waarin zij wonen. Het huis wordt nu gehuurd, maar de verhuurder is bezig om het land waarop het huis staat te kopen en daar een appartementencomplex te bouwen. In deze wijk zijn helaas weinig geschikte woningen voor het huisvesten van 25 meisjes, maar als zich een andere mogelijkheid voordoet, wil de verhuurder het meisjestehuis graag kwijt. Men is bang voor overlast en meerkosten, zoals lawaai en teveel watergebruik. Krishna Veni is al meer dan een jaar bezig om een andere woning te vinden, maar helaas zonder resultaat. De overheid gaat zeker niet helpen, die heeft zo haar eigen problemen met hun tehuizen. Er is wellicht een mogelijkheid om een stuk grond te kopen en daar een huis op te bouwen, maar dit kent een hoog kostenplaatje. Het zijn spannende tijden. Ik maak me oprecht zorgen, het bestuur van Manasu volgt dit nauw en bespreekt de verschillende opties. Over Radha Kishan Home (RKH): Ook in mijn kindertehuis verbleef ik vijf dagen. Altijd bijzonder om terug te zijn en met zoveel liefde omringd te worden. De kinderen in het kindertehuis maken het goed. Er wonen nu 305 kinderen. Dit is een record aantal! Dit is te verklaren doordat nu alleenstaande moeders (in mindere mate ook alleenstaande vaders) het kindertehuis weten te vinden. Daarnaast hoeven de jongeren die beroepsopleidingen volgen niet uit het kindertehuis te vertrekken. Zij kunnen blijven zolang hun opleiding duurt. Dit is een positieve ontwikkeling. Er heerst een positieve sfeer, wat minder streng. Ook de verzorgers van de kinderen kunnen het onderling goed met elkaar vinden. Dit heeft dan weer een positief effect op de kinderen. Ook hier maken de kinderen een gezonde en blije indruk. Manasu steunt verschillende onderwijsprojecten in het kindertehuis. Dit is al jaren ons speerpunt. Mijn hart ligt vooral ook bij de verbetering van de positie van de meisjes. De positie van de vrouw is nog steeds kwetsbaar en afhankelijk.
Stichting Manasu sponsort deze meisjes. Hieronder ziet u twee zusjes, Padmaja (16 jaar) en Devika (14 jaar). De meisjes hebben nog een broer, hij woont in het jongenstehuis. De zusjes en de broer worden al jaren gesponsord door Manasu. De meisjes zijn tien jaar geleden in het kindertehuis gebracht door een oom. Hun vader heeft de moeder verlaten. De moeder zag geen uitweg meer en heeft zich van het leven beroofd door zichzelf in brand te steken. Padmaja herinnert dit zich nog. Zij zegt het nu nog moeilijk te hebben als zij beelden ziet met vuur. Een jaar geleden hebben de meisjes hun vader ontmoet. Dit was voor hen allebei moeilijk. Vooral Padmaja wil niets meer met hem te maken hebben. Beide meisjes hebben een lief en zacht karakter. Zij studeren hard en spreken goed Engels. Zij zijn sociaal en houden van zingen en dansen.
Padmaja en Devika Ik wil u nog zoveel meer vertellen, het verhaal achter een gezicht, het verdriet, de eenzaamheid, maar ook over de wilskracht en de veerkracht van de kinderen. Het was weer een ontroerende reis, dankbaar dat ik hiervan deelgenoot mag zijn. U moet weten dat bij ieder kind dat we helpen, we de cirkel van armoede doorbreken en dit gaat van generatie op generatie. Met elkaar maken we het verschil. Ik wil u graag danken voor uw financiële steun en uw vertrouwen. Bent u nog geen donateur, maar wilt u een eenmalige of periodieke bijdrage overmaken dan kan dat op het volgende rekeningnummer: NL60INGB0008547647 t.n.v. Stichting Manasu te Zoetermeer.
Namens het bestuur van Stichting Manasu en van de kinderen uit India dank ik u voor uw financiële bijdrage! Namasté, Sandhya Siccama Stichting Manasu