*,n..,.*.n, Wg Z',in Xffi J tt:llltltti:.: NATARENT..HE :tiittitpl : ' ) n B j o rnh e bben E sth e(3 r 1e eenvur igekinder wens, m aaral snelblijktdat zwangerwordenvoorhennietvanzelfsprekend is,hetzaljarendurenvoordat hun droom eindelijkin vervullinggaat... rekstestherderks-fotosrafie:pertafotosrari \ è 66 MijnGeheim
jorn en ik waren achttien toen we een relatie kregen. Een paar jaar later zijn we getrouwd. Drie jaar na ons huwelijk waren we klaar voor de volgende stap: het vormen van een gezinnetje. Ik was toen zesentwintig. September 2005 maakten Bjorn en ik nog een prachtige reis naar Kenia. We genoten ontzettend en fantaseerden erop los: misschien zouden we onze volgende reis wel met z'n drieën maken! Na die reis stopte ik met de pil, we waíen helemaal klaar voor een kindje. Maar ik werd elke maand gewoon ongesteld. Zwanger worden bleek voor ons niet zo gemakkelijk ïe ziljn. Om ons heen raakten meerdere mensen zwangel maar bij ons gebeurde er niets. Na een jaar besloten we naar de dokter te gaan. Uit testen in het ziekenhuis bleek dat wij niet spontaan zwarrgeí konden worden. Die uitslag kwam hard aan. Op een echo was te zien dat bij mij alles oké was. Uit sperma-analyses bleek echter dat er bij Bjorn geen zaadcellen aanwezig waren. De reden hiervoor was niet duideliik. Wij hadden nog nooit van dit probleem gehoord en blijkbaar komt het ook niet vaak voor. Meestal gaat het om zaad van slechte kwaliteit, maar helemáál geen zaadcellen? De arts gaf ons wel een sprankje hoop. Hij vertelde dat voor ons ICSI (intracytoplasmatische spermainjectie, red) een mogelijkheid kon zijn. Bij de vrouw worden er dan eicellen uit de eierstokken gehaald en bij de man worden zaadcellen opgevangen. De eicellen en de zaadcellen worden onder een microseoop onderzocht. Wanneer ze de juiste kwaliteit hebben, wordt er een zaadcel in de eicel geïnjecteerd. Op deze manier vindt er kunstmatige bevruchting plaats. De bevruchte eicel wordt weer teruggeplaatst in de baarmoeder. Maar omdat er helemaal geen zaadcellen bij Bjorn waren gevonden, moest hij eerst een PESA (percutane epididymale sperma-aspiratie, red.) ondergaan. Daarbij wordt het zaad met een dun naaldje uit de bijbal opgezogen. Voor deze behandeling moesten we naar het ziekenhuis in Utrecht. Ik was bang dat we misschien wel nooit kinderen zouden krijgen, maar Bjorn wilde daar niet aan denken. Hij was ervan overtuigd dat het zou gaar. lukken en dat gaf mij kracht. Er brak een tijd aan van veel onderzoeken, onzekerheid en oneindig veel wachten. In het ziekenhuis in Utrecht kregen we uitgebreide informatie over ICSI en de PESA" maar er kon nog lang niet met de behandeling worden gestart. Bjorn en ik werden eerst nog een keer grondig onderzocht, zodat alles wat een mogelijke zwangerschap in de weg kon staan zou worden ontdekt en hopelijk kon worden opgelost' Vooral het sperma van Bjorn werd op afwijkingen onderzocht, zodat de artsen er zeker van waren dat het zin had om een PESA uit te voeren. Ongeveer acht maanden lang werd er gezocht naar een oorzaak voor het ontbreken van zaadcellen in Bjorns sperma. Zijn hormoonspiegel was normaal en in zijn chromosomen, zljnbalzak en zlin prostaat werden geen afwijkingen gevonden. Gelukkig konden ze ons wel vertellen dat het niet om een erfelijke afwijking ging. Mochten we een zoontje krijgen, hoefden we ons geen zorgen te maken dat hij hetzelfde probleem zou hebben. Uiteindelijk besloten de artsen zich niet meer te concentreren op de vraag waarom er geen zaadcellen aanwezig waïen. Bjorn kwam op de wachtlijst voor een PESA en ongeveer een maand later onderging hij de operatie. Omdat hij onder algehele narcose ging, moest hij een nacht in het ziekenhuis doorbrengen. Gelukkig had hij niet veel pijn. 's Avonds zat ik bij Bjorn in het ziekenhuis te wachten op de uitslag. Maar de arts had slecht nieuws: ook nu was er geen enkele zaadcel gevonden. Er was nog wel wat weefsel uit de bal genomen dat nog onderzocht moest wordery maar die uitslag zouden we pas twee weken later krijgen. Bjorn en ik waren erg verdrietig en bang dat het misschien nooit zou lukken om een kindje te krijgen. Ik vond het heel erg moeilijk om Bjorn alleen te laten in het ziekenhuis. Die nacht deed ik geen oog dicht. Ik was blij toen ik Bjorn de volgende dag weer kon ophalen, zodat we er voor elkaar konden zljn. Onze familie en vrienden leefden erg met ons mee, dat was heel fijn. Een leven zonder kinderen konden we ons niet voorstellen, Adopteren was natuurlijk ook een optie... De dag waarop we de uitslag van het weefsel zouden krijgen naderde en we werden steeds zenuwachtiger. Het voelde een beetje als onze laatste kans om zwanger te kunnen worden. Op de dag van de uitslag reden we 's ochtends gespannen naar Utrecht. We hadden om elí uur een afspraak. Op van de zenuwen meldden we ons bij de balie. Daar kregen we te horen dat de arts een uur was uitgelopen. Dat uur leek een eeuwigheid te duren. MijnGeheim 67
Kinderwens Ons geduld werd op de proef gesteld Toen we eindelijk tegenover de arts zaten, had hij gelukkig redelijk goed nieuws. Uit het onderzoek bleek dat er wel wat zaadcellen in de bal zelf zaten. Het waren er niet veel, maar het was in ieder geval íéts. Tot voor kort was het niet mogelijk om in Nederland een ICSl-behandeling te krijgen met een zaadcel die uit de bal afkomstig is. De zaadcellen in de bal zijn namelijk vaak nog niet helemaal gerijpt en dat heeft mogelijk gevolgen voor het kind dat hieruit wordt geboren. In het buitenland worden.zaadcellen echter al een aantal jaar op deze manier gebruikf met goede resultaten. In Nederland zijn er nu twee ziekenhuizen die deze behandeling in onderzoeksvorm mogen uitvoeren. De eerste honderd kinderen die hieruit worden geborery zullen nog enkele jaren na de geboorte in de gaten worden gehouden. Als wij het geluk hadden om een kindje te krijgen, dan zou ons kindje daar ook bij horen. Een jaar na de bevalling zouden we dan een vrage4lijst moeten invullen en na twee jaar zou de ontwikkeling van ons kind in het ziekenhuis worden onderzocht. Voor de behandeling gingen we naar het ziekenhuis in Nijmegery omdat onze arts daar goede contacten had. Onze gegevens werden naar Nijmegen gestuurd en we moesten wachten tot we werden opgeroepen. Bjorn zou weeí een operatie moeten ondergaan, maar deze keer met een plaatselijke verdoving zodat hij niet hoefde te blijven slapen. Deze operatie heet een TESE (testiculaire sperma-extractie, red.). Onder een microscoop zou tussen de ongerijpte zaadcellen worden gezocht naar reeds ontwikkelde zaadcellen. De arts ging met een lange naald bij me naar binnen. Het voelde niet prettig, maar ik had het er voor over 68 MijnGeheim Ons geduld werd ontzettend op de proef gesteld en-we waíen teleurgesteld omdat het op deze nr.anier moest gaan/ maar toch waren we heel erg blij dat er nog een kans was, hoe klein die ook was. We moesten een hele tijd wachten tot we werden opgeroepen. En hoe langer het duurde, hoe onzekerder we werden. Om ons heen leek zo'nbeetle iedereen kinderen te krijgen, helemaal vanzelf. Dat was moeilijk Natuurlijk gunden wij het die mensen van harte, maar wij wilden het óók zo graag. We probeerden ons erbij neer te leggen, maar dat was niet altijd even makkelijk. Ik kon me een leven zonder kinderen niet voorstellen. Als het niet anders korl zou ik op zoek gaan naaí andere opties, zoals bijvoorbeeld adoptie of een donor. Maar zover was het nog niet. Ongeveer vier maanden later kregen we bericht van het ziekenhuis. Inmiddels was het eind oktober 2007. Het was een eind rijden naar Nijmegen. De artsen namen alle gegevens met ons door en legden Bjorn uit hoe de operatie in zijn werk zou gaan. De ingreep verschilde niet veel van de PESA. Waarschijnlijk zou Bjorn pas begin 2008 geopereerd kunnen worderu dus moesten we weer een hele tijd gespannen afwachten. Daarnaast vertelde de arts dat de kans bestond dat ze toch geen zaadcel zouden vinden en dan waren er echt geen opties meer vooí ons. Pas als ze zaadcellen bij Bjorn zouden vinderl kwam ik op de wachtlijst voor een ICSl-behandeling te staan. Uit een echo bleek dat alles er bij mij nog prima uitzag en dat ik een goede eisprong had. Met de juiste dosering medicatie zouden er bij mij waarschijnlijk genoeg eicel- 1en gaan rijpen. Maar eerst moesten we dus de uitslag van de TESE afwachten. Bjorn en ik besloten niemand te vertellen wanneer hij geopereerd zou worden. Het was al zo zenuwslopend. We wilden niet dat mensen om ons heen allerlei vragen gingen stellen waar we zelf ook geen antwoord op hadden. Met het laatste restje hoop in ons achterhoofd reden we het hele eind weer naar huis. In januari 2008 werd Bjorn geopereerd. En er werden zaadcellen gevonden! Het was niet veel, maar genoeg om in te vriezen. Twee rietjes wel te verstaan. Per poging was er een rietje nodig, dus hadden we twee kansen. Als het twee keer mislukte, zou Bjorn weer geopereerd moeten worden. Al vrij snel kregen we een oproep voor een intakegesprek voor onze eerste ICSl-behandeling. Ik moest mezelf ongeveer twee weken lang injecteren met hormonenspuitery die ervoor zotgden dat er geen eisprong zou plaatsvinden. Daarna moest ik mezelf gaan inspuiten met een ander hormoon. Dat zorgde ervoor dat er ineens heel veel eitjes zouden vrijkomen. Er zouden zo veel mogelijk van deze eitjes bij mij worden weggehaald en in een laboratorium met een zaadcel van Bjorn worden samengevoegd. Tijdens het intakegesprek werd me uitgelegd hoe ik mezelí kon injecteren in mijn buik. De eerste keer vond ik dat heel spannend. Ik durfde het bijna niet, maar heb het toch gedaan. Iedere dag mbest ik de spuit op hetzelfde tijdstip zetten. De tweede dag was
ik rond die tiid niet thuis en injecteerdeik mezelf op het toilet van een sportkantine. Na vijftien dagen moest ik naar het ziekenhuis om via een echo te controleren of er inderdaad geen eitjes in mijn eierstokken zaten. Daarna moest ik negen dagen een ander hormoon spuiten en weeí voor een echo naar het ziekenhuis. N*r *ur het juisi de bedoeling dat er véél eitjes zouden rijpen, maaí op de echo was te zien dat er bij mij helaas niet zo veel eicellen zaten. Toch mocht ik na drie dagen de laatstespuit zetten. Die zorgde ervoor dat er een eisprong kwam en dat de eitjes tijdens de punctie wat gemakkelijker zouden loslaten.de laatsteinjectie was wel pijnlijk, want de naald was groter en de vloeistof dikker. Gelukkig hoefde ik deze dus maar één keer in te spuiten. Ik troostte mezelf met de gedachtedat door die injectie de punctie minder pijnlijk zouzíjn. Zesendertiguur na de injectie volgde de punctie. Die vond plaats via de vagina. De rijpe follikels, waarin zich de eicellen bevonden, werden aangeprikt en leeggezogen.om te ontspannen kreeg ik twee kalmeringstabletten, maar ik was vrij rustig en heb ze niet ingenomen. Verder kreeg ik via een injectie een morfineachtige pijnstiller. Het voelde niet echt prettig toen de arts met een lange naald bij mij naar binnen ging, maar verder viel de ingreep mee. Ik kreeg al redelijk snel te horen dat er acht geschikte eicellen waren gevonden. Vervolgens gingen ze de zaadcellen van Bjorn ontdooien. Dat was heel erg spannend, want het was afwachten of ze dat wel zouden overleven.bjorn en ik hadden het gevoel dat van'alleen' Hetisgeenkwestie echt hadden maarrustnemen.wij probleem! eenmedisch we heel lang moestenwachten. We waren opgelucht toen een laboratoriummedewerksterons vertelde dat er twee eicellen met een zaadcelwaren gaan delen. Dat was goed nieuws. Twee dagen later zouden we horen of de bevruchting gelukt was en vol goede moed gingen we naar huis. We kregen te horen dat er zes eicellen goed waren gaan delen met een zaadcet.over de kwaliteit konden ze toen nog niets zeggen.dat zouden we de dag erop horen bij de terugplaatsing in mijn baarmoeder. Drie van de zes embryo's waren uiteindelijk van de juiste kwaliteit. Eén embryo werd teruggeplaatst, twee werden er ingevroren en vervolgens was het afwachten. Na twee weken mocht ik een zwangerschapstest doen. De eersteweek ging redelijk snel voorbij, maar daarna gingen de zenuwen opspelen.bij elk krampje was ik bang dat ik ongesteldzou worden. Lang hoefde ik die tweede week niet te wachten. Vier dagen voor de testdatum werd ik ongesteld. Dat was een enorme klap. Ik was zó dicht bij een zwangerschap geweest. Het had al echt in mijn lichaam gezelen, maar het bleef niet zitten. Nu moest ik eerst weer een spontane menstruatie krijgen. Daarna kon ik me aanmelden voor een te69 MijnGeheim
Kinderwens Hetismaanden wachtentot je eindeliik rugplaatsing van de ingevroren embryo's.omdat de embryo er dan al was, hoeíde ik geen hormonen in te spuiten die zorgden vooí meer eicellen. Nu was het de bedoeling om het baarmoederslijmvlies heel dik te maken zodat de embryo goed kon nestelen. Daarvoor slikte ik tabletten. Een aantal weken later was ik weer in het ziekenhuis voor een terugplaatsing. De eersteembryo die werd ontdooid overleefde het niet, dus hadden we nog maar één kans. De andereembryo overleefdehet gelukkig wel en werd bij mij teruggeplaatst. Na twee weken mocht ik weer testen en de test was positief! Bjorn en ik waren ontzettend blij. We warcn al zílangbezig en nu was ik eindelijk zwangerl niemand iets te zeggen.tegende echo zagikontzettend op. Ik was bang dat er toch niets te zien zou zijn. Maar wat was het fantastisch om op de echo een hartje te zien en horen kloppen. Ik was dus écht zwanger! We maakten een afspraak bij de verloskundige. Het was zo'n fljn gevoel om eindelijk het hormale'traject te gaan volgen. En ookbij de verloskundige zagen we een hartje kloppen. De zwangerschapverliep heel goed en op 19 augustus 2009ging eindelijk onze wens in vervulling. Op die dag kwam onze gezonde dochter, Elin, ter wereld. Toen Elin elf maanden was, zijn we voor het eerst met z'n drieën op vakantie geweest naar Mallorca. Het was heerlijk. Het heeft lang geduurd voordat we dit konden doen en we hebben veel geduld moeten opbrengen, maar we zijn ontzettend dankbaar en blij dat het is gelukt om een kindje te krijgen. Inmiddels is Elin alweer anderhalf en sinds november 2010proberen we een tweede kindje te krijgen via TESE.Het was voor ons geenmoeilijke beslissing om weer in het medische circuit te stappen.we wisten immers al ongeveerwat ons te wachten stond. Ik weet natuurlijk niet hoe het deze keer zal gaaílmaar ik voel me gesteund door het feit dat ik een heel gemakkelijke zwangerschap heb gehad en weinig last had van de hormoonbehandelingen. Bjorn vond de operatie die hij moest ondergaanook te doen. Deze keer is de spanning iets minder heftig dan bij ons eerstekindje. Natuurlijk hopen we vurig dat we nog een keer zo veel geluk mogen hebben om zwanger te raken. We zouden het heel erg jammer vinden als het niet zou lukken om een tweede kindje te krijgen. Maar als het niet lukf zijn we ontzettend blij met onze prachtige dochter en gaan we niet nóg meer moeite doen voor een tweede. Bjorn is inmiddels weer geopereerd.daarbij zijn er drie rietjes met zaadcellen ingevroren. De operaties houden een keer op bij Bjorn. Doordat er bij de operatie steedsstukjes bij hem worden weggehaald, daalt zijn testosteronwaarde. Die mag niet te laag worden, anders kan er later geen TESEmeer worden uitgevoerd. Bij mij zijn er gelukkig genoeg eitjes gevonden, maar helaas ben ik na de eerste ICSl-behandeling niet zwanger geraakt. En ook niet na de tweede terugplaatsing van een embryo. Er zijn nu nog twee rietjes over en ik moet weer opnieuw beginnen met spuiten. Het blijft tegennatuurlijk om te doen, maar ik heb het er nog steeds voor over. En het is iedere keer weer spannend of de zaadcellen goéd zullen ontdooien. geen Dekansbestond datdeartsen enkele zaadcel zouden vinden. Danzouhetafgelopen zijnvoorons Dolgelukkig lichttenwe onze familie in. Enthousiast gingen we naar de eerste echq maar dat werd een grote teleurstelling. Er was niets meer te zien, geen vruchtje, geen vruchtzakje, helemaal niets dat op een zwangerschap wees. Het was waarschijnlijk ai heel snel na de testdatum misgegaan. Omdat het nog zo klein was, had ik er niets van gemerkt. Daarnaast slikte ik op dat moment nog hormoontabletten, waardoor de bloeding waarschijnlijk wegbleef. En inderdaad, nadat ik stopte met het slikken van de tabletten werd ik ongesteld. Na deze teleurstelling moesten we van de artsen minstens twee maanden wachten voordat we ons weer mochten aanmelden voor onze tweede ICSl-poging. 1 november 2008begon ik weer met spuiten. Ook al had ik het a1een keer gedaary ik vond het de eerste keer toch weer eng. Uit de echo bleek dat de eitjes zich goed ontwikkelden en ook de punctie ging goed. Maar ik was zo ontzettend bang dat het weer mis zou gaan. Na de terugplaatsing moesten we weer twee weken wachten voor we konden testen. Ik was ervan overtuigd dat ik níét zwanger zou zijn. Om ervan af te zijn, deed ik de test gewoon vier dagen eerder. Dan kon ik de teleurstelling in ieder geval gaan verwerken, zo nam ik mezelf voor. Maar de test bleek positief! Bjorn en ik waren ontzettend blij, maar tegelijkertijd was ik bang dat het toch nog mis zou gaan.ik was het vertrouwen in mijn lichaam een beetjekwijt en nam me voor om voorlopig tegen 70 MijnGeheim
goednieuwshebt... Ook deze keer leven familie en vrienden heel erg met ons mee. Om iedereen op de hoogte te houden en niet steedshetzelfde verhaal te hoeven vertellen, hebben Bjorn en ik vanaf de eerstekeer dat we met ICSI begonnen een soort dagboek bijgehouden op internet. Onze ouders hebbenwe wel persoonlijk op de hoogte gehouden.al hebbenwe niet álles verteld wat er plaatsvond, omdat de uitkomst voor ons ook vaak onduidelijk was. Gelukkig hebben ze daar begrip voor. Deze keer is het wel iets moeilijker om bepaalde dingen geheim te houden, omdat we nu iemand nodig hebben die op Elin past. Op de dag dat Bjorn de operatie had en ik de punctie onderging, zijn we in de buurt van Nijmegen in een vakantiehuisje gaan zitten en is mijn moeder meegegaanom op Elin te passen.daar was ik heel erg blij mee. Elin beseft natuurlijk nog helemaal niet wat we allemaal aan het doen zijn. Als ze oud genoegis, gaan we het haar uitleggen. Via onze site hebben we soms contact met mensen die hetzelfde meemaken als wij. Toen Elin net geboren was, kregen we een e-mail van een stel uit Almere dat ook met TESEbezigwas. Ze waren net met het traject begonnen en het is bij hen helaasnog niet gelukt om zwanger te worden. We hebben een heel leuke vriendschap met hen opgebouwd. Toen we in het vakantiehuisje zaten, moesten zij ook toevallig naar het ziekenhuis en hebben ze bij ons geslapen. Wanneerje bezig bent met kunstmatige bevruchting merk je opeens hoeveel mensen er in meer of mindere mate moeite hebben met zwanger worden. Ik merk ook dat mensendie daar níét mee in aanraking zijn geweestsoms niet begrijpen waar wij mee bezig zijn. Ze zeggendat we gewoon rust moeten nemen. Of ze denken dat we er te veel mee bezig zljn. Die mensen lijken niet te willen luisteren naar wat ik ze vertel. Wij hebbeneen médisch probleem. Dat is niet opgelost door even rust te nemen. Ik heb geen zin om mezelf in zo'n geval te gaan verdedigen. Mijn energie steek ik liever in andere dingen. De meeste vrienden hebben er wel begrip voor. En wanneer ze niet meteen snappenwat onze behandeling inhoudt, dan leg ik dat graag aan ze uit. Mijn relatie met Bjorn is door dit alles nog sterker geworden. Ik wist altijd wel dat wij positief tegen dingen aankeken, maar door dit hele traject ben ik me daar nog meer van bewust geworden.we blijven niet te lang stilstaan bij de dingen die niet lukken, maar kijken naar de mogelijkheden die we hebben. Bjorn heeft zich nooit in zljn mannelijkheid aange- kloppen, zagen Toen wehethartje wedolblij!datwillenwewel waren.. keermeemaken. eentweede tast gevoeld. Hij had wel even tijd nodig om het te laten bezinken. Natuurlijk vond hij het erg/ maar hij maakte er geen drama van. Ik heb hem nooit de schuld gegeven van het feit dat wij niet op de natuurlijke manier zwanger konden raken en gelukkig heeft hii zich nooit schuldig gevoeld. Er is me wel eens gevraagd of het voor mij een reden had kunnen zijn om bij Bjorn weg te gaan, maar daar heb ik geenmoment aan gedacht.ik zie het niet als zíjnprobleem, maar als óns probleem. We hebben het echt met zijn tweeën aangepakten het is ons gelukt. Alleen met hem wilde ik sameneen kindje en met niemand anders! I 71 MijnGeheim