Ik ben ook bijzonder
Eerste druk, 2014 2014 Trudy van Harten AVI M7 E7 Plus Coverillustratie: Hiky Helmantel Corrector: Jan Zandijk isbn: 9789048430819 nur: 283 Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
Ik ben ook bijzonder Trudy van Harten
Inhoudsopgave Mijn zus is bijzonder 7 Lastig en leuk 12 Zwemfeestje 15 Een geheim 20 Ik sta in de krant 25 Spastische mongool 28 De eerste gouden regel 33 Sponsorloop 36 Ik ben een brus 40 Gouden tip 44 Bij Femke op school 48 Spreekbeurt 55 Kerstshow 58 Steeds meer geld 63 Dolfijntrainer 67 Zeesterren voeren 71 Zwemmen met Kaja 74 Ik ben ook bijzonder 77
Mijn zus is bijzonder Mijn zus is bijzonder. Tenminste, dat zeggen mijn vader en moeder. De meeste andere mensen noemen het anders: gehandicapt. Zelf vind ik het vooral lastig, zo n bijzondere zus. Nou ja, niet alleen maar lastig natuurlijk. Want Femke is ook vaak erg lief. Neem nou vandaag, zaterdag. Mijn verjaardag! De ochtend begint heel gezellig. Papa, mama en Femke komen zingen bij mijn bed. Femke is zo enthousiast dat ze zit te stuiteren in haar rolstoel. Ik krijg een dikke kwijlzoen van haar en een puzzel met dolfijnen. Tessa! Sisteert! zegt ze stralend. Papa en mama geven me een ketting met een dolfijn eraan. En een blauw dekbedovertrek, met twee spelende dolfijnen. Maar het mooiste cadeau is dat we een keer naar het Dolfinarium gaan, met z n vieren. Daar ben ik nog nooit geweest. Later op de ochtend komen mijn opa en oma, met een gave dolfijnlamp voor mijn kamer. Voor Femke hebben ze ook een cadeautje meegenomen. Als Fémke jarig is, krijg ík nooit iets van hen, maar dat snap ik wel. Al is mijn zus dan dertien, twee jaar ouder dan ik, in sommige dingen is ze nog een klein kind. En het is leuk om te zien hoe blij ze is met haar knuffelolifant. 7
Maar opa en oma zitten nog maar net achter de koffie met verjaardagstaart, of mijn moeder zegt tegen oma: Femke is alweer bijna uit haar rolstoel gegroeid. Dus we moeten regelen dat er een nieuwe komt. Gaat dat weer net zo lang duren als de vorige keer? vraagt oma. En zo gaat het maar door. Over Femkes rolstoel, en over haar spraakles, en dat het busje gisteren weer te laat was. Op míjn verjaardag! Opa en oma hebben nog niet eens mijn cadeaus gezien. Soms denk ik wel eens dat ik onzichtbaar ben hier. Ik krijg er helemaal genoeg van en ga maar naar mijn kamer. Ze merken het niet eens. Ik ga een spelletje doen op mijn DS, maar het lukt helemaal niet. Dan komt er iemand de trap op. Ik hoor meteen dat het mijn opa is, want die hijgt altijd een beetje als hij zich inspant. Ha die elfjarige jongedame, zegt hij als hij binnenkomt, ik kom jou eens opzoeken in jouw domein. Lachen hoor, mijn opa gebruikt altijd van die ouderwetse woorden. Mijn boze bui is gelijk een stuk minder. Opa schuift twee dolfijnknuffels opzij en gaat op mijn bed zitten. Die lamp van jou kom ik volgende week een keer ophangen, zegt hij, en zullen we nu een potje dammen? Laat die vrouwen en papa maar lekker beneden kletsen. Dat is zo fijn van mijn opa, hij snapt me meestal meteen en doet daar niet moeilijk over. Mijn moeder wil altijd praten als ze denkt dat ik ergens de pest in heb. Vreselijk. Als het spelletje afgelopen is (ik heb gewonnen), gaan we weer naar beneden. Daar is mijn vader eitjes aan het bakken en mijn 8
moeder dekt de tafel. Femke zit al aan tafel, in haar speciale stoel. Als ik binnenkom, wijst ze naar de slingers en zegt: Tessa. Is jarig. (Zo praat ze echt, alsof er achter bijna elk woord een punt staat.) Ze wil me meteen weer een knuffel geven. Ik mag tussen opa en oma in zitten, tegenover Femke. Oma geeft Femke een complimentje omdat ze zo goed zelf brood kan eten. Zelfs het snijden lukt aardig, met een speciaal mes. Femke glimt van trots. Gaat het goed met je pomp, Fem? vraagt oma. Femke wijst op haar buik en zegt: Heel goed. Oma. Ze trekt haar shirt omhoog en laat haar litteken met de bobbel eronder maar weer eens zien. Ja, mijn zus heeft écht een pomp in haar buik. Het is een plat rond ding, zo groot als een ijshockeypuck. Je weet wel, zo n schijf die ze bij ijshockey als bal gebruiken. Die pomp zorgt ervoor dat, door een slangetje, medicijnen in haar bloed terechtkomen. Daardoor zijn haar spieren minder stijf. Een jaar geleden is ze geopereerd en toen is die pomp erin gezet. Ik vond het heel erg dat ze een paar dagen in het ziekenhuis moest blijven. Ik miste haar verschrikkelijk en vond het naar dat ze pijn had en misselijk was. Op school kon ik me helemaal niet concentreren omdat ik steeds aan haar moest denken. Wat was ik blij toen ze weer thuis was. Gelukkig heeft ze er helemaal geen last meer van. En met kleren aan zie je er niks van. En ze mag er ook gewoon mee zwemmen en zo. Voordat ze die pomp had, kreeg ze botox-injecties om haar spieren slapper te krijgen. Dat is hetzelfde spul dat BN ers en 9
filmsterren gebruiken om hun rimpels weg te spuiten. Oma maakte er altijd grapjes over. Femke, zei ze dan, kun je niet stiekem wat voor me meenemen uit het ziekenhuis? Femke lachen natuurlijk. Maar die injecties hielpen niet echt goed en nu heeft ze dus die pomp. Na het eten zegt opa: De jarige Job mag een spelletje uitkiezen. Femke roept meteen: Pesten! Zelf heb ik meer zin in Monopoly, maar dat is te moeilijk voor Femke. Dus kies ik voor pesten. Femke kan de kaarten niet goed vasthouden. Daarom heeft opa een plankje voor haar gemaakt om de kaarten in te klemmen. Soms kan ze een kaart er niet in of uit krijgen, en dan helpt één van ons haar. Het duurt allemaal uren, maar ze is er echt heel goed in. En ze moet altijd erg lachen als ze de joker heeft en iemand anders een heleboel kaarten moet pakken. Na een paar potjes wordt Femke moe. Wij gaan naar huis, zegt oma. Opa pakt zijn fototoestel. Helemaal vergeten om foto s van de jarige te maken, zegt hij. Ik moet bij mijn cadeaus gaan staan. Smile, smile. Nou mijn bijzondere kleindochter nog, zegt opa, en maakt een paar foto s van Femke achter haar kaartplankje. Eigenlijk vind ik dat ík vandaag bijzonder ben, maar dat vindt verder niemand geloof ik. Opa wil ook een staatsieportret van ons hele gezin maken. We moeten in de tuin gaan staan, want daar is het licht beter volgens hem. Wat een gedoe zeg. 10
Als opa en oma weg zijn, gaan we plannen maken voor het Dolfinarium. Gaan we. Vandaag. Al? vraagt Femke. We moeten er alle drie om lachen. Nee, meisje, zegt papa, over twee weken. Volgende week zaterdag is Tessa s zwemfeestje. En dan gaan we de zaterdag erna naar Harderwijk. Wat heb ik daar een zin in! 11