Dag 17: Kem eten op het afscheidsfeest (SLOT) Johan : 12 september 2011 20:03 Vandaag wordt het de laatste en de langste dag van ons verblijf in Nha Trang. De wekker loopt af om vijf uur. We moeten om kwart over zes bij Kieu zijn. We gaan met haar naar haar school. Vorige week is Tran Thi Ngoc Kieu (13) niet naar school geweest. Ze wilde liever spelen en rondhangen met vrienden. Onder dwang van moeder Hanh en op dringend advies van ons, heeft ze besloten vandaag weer naar school te gaan. We gaan met haar mee om zeker te weten dat ze de schoolpoort binnen gaat. Als we om 6.00u arriveren is iedereen al druk bezig. De dag begint hier altijd om 5.00u dus niemand kijkt er van op dat we zo vroeg de sloppenwijk in fietsen. Aan Du geven we een logopetje en een schooltas. Ze worden meteen in gebruik genomen. Kieu staat al op ons te wachten; in schooluniform. We vertrekken meteen, met z n drieen naar de middelbare school aan de overkant van de rivier. Du en Lich volgen ons wat later, want die zitten nog iets te ontbijten. Een soort rijst-groentenmengsel in een bananenblad. Aangekomen op school wordt Kieu meteen begroet door een paar vriendinnen. Wij gaan op zoek naar iemand die Engels spreekt. Er zijn honderden kinderen die ons proberen te helpen, maar geen volwassenen, behalve de portier (die geen woord Engels verstaat). Op een gegeven moment gaan alle kinderen naar hun klas. Wij volgen Kieu naar boven, naar klas 8/5. Alle leerlingen gaan in een lange rij staan en lopen onder toezicht van een klasgenootje netjes de klas binnen. Er is geen onderwijzeres aanwezig.
We wachten 10 minuten, maar er komt geen onderwijzeres. Dan nogmaals op zoek naar iemand die Engels spreekt. Op het schoolplein spreken we iedere volwassene aan die de poort binnenkomt. De 5 e persoon spreekt Engels en blijkt de lerares van Du te zijn. We vertellen haar over ons schoolgeldproject Looking-Forward en leggen de situatie aan haar uit. Zij is bereid ons te helpen met alle 3 kinderen die op deze school zitten. We wisselen E- mailadressen uit en zullen dit doorgeven aan onze Vietnamese manager mrs. Danh. Controleren of onze kinderen nog werkelijk op school zitten wordt weer een stukje makkelijker. En we weten nu dat onze Kieu weer daadwerkelijk terug op school is. Gelukkig, want kinderen die niet naar school zijn gegaan blijven hun leven lang in de onderste sociale en maatschappelijke klasse. Ze kunnen alleen werken op de markt en op het land voor heel weinig geld. Een gegarandeerd armoedig bestaan. Nu vlug naar huis om de financiële papieren te organiseren. Om 8.00u komt mrs. Danh het afgelopen schooljaar financieel met ons evalueren en het financieel plan voor het, inmiddels begonnen, schooljaar opstellen/doornemen. Zij is erg correct (onderwijzeres), dus moeten we goed voor de dag komen. In voorgaande jaren deed Lidy deze zaken. Dit jaar heeft Vincy de uitgaven bijgehouden. Vincy heeft veel waardering voor dit werk van onze Vietnamese managers (en van mij) gekregen. Ze heeft de uitgaven goed uit elkaar gehouden; alleen aan het fonds gedeclareerd wanneer het direct met de support van (onze) kinderen te maken had.
Wij betalen zelf de kosten van de reis, het hotel/appartement, van eten en drinken, de fietshuur, entrees, en dergelijke. We hebben op deze laatste dag van ons verblijf in Nha Trang echt het gevoel dat het ook deze keer weer heel goed gegaan is. We hebben met betrekkelijk weinig geld heel veel kunnen doen. We hebben ruim 2000 euro uitgegeven aan bijna 100 kinderen, dus zo n 20 euro gemiddeld per kind. 20 euro is genoeg om een kind een uniform en schoolboeken te geven. Het is jammer genoeg lang niet genoeg om de twee 13-jarige meisjes, Le Thi Minh Thu en Huynh Thi Thuy Nga, het leven te redden door voor hen een hartoperatie te betalen. Medische operaties en langdurige medicijnbehandelingen zijn voor ons kleine fonds onbetaalbaar. Dat gaat duizenden euro s kosten. Maar wat is dit voor een bedrag als je deze twee hulpeloze meisjes in de ogen kijkt? We hebben deze twee tieners ieder 500.000Dong (20 euro) gegeven om hun leed wat te verzachten. Onze manager Danh houdt ons op de hoogte, maar het ziet er niet goed uit. Er is geen geld verloren gegaan door verlies, diefstal of bedrog, bv. teveel betalen. Zonder onze managers hier ter plaatse, zou dat zeker gebeurd zijn. Doordat onze twee Vietnamese managers, mrs. Danh en mrs. Hiep, zich voor 100% en onbetaald inzetten voor ons schoolgeldfonds, gaan we van nu af het maandelijkse schoolgeld direct aan hen overmaken. Dat betekent dat dit niet meer via mr. Jacky Chantraine uit België wordt gestuurd. Rechtstreeks naar de managers is goedkoper, sneller, meer motiverend
voor onze managers en toch goed controleerbaar. We hebben mr. Jacky hartelijk bedankt voor zijn hulp en verantwoording vanaf oktober 2008 tot heden aan ons schoolgeldproject. We nemen afscheid als vrienden en houden Jacky op de hoogte van ontwikkelingen. Zoals vorige jaren wel gebeurde, komen we nu niet naar huis met nog meer maandelijks te ondersteunen arme kinderen. Wij en onze managers hebben zich gehouden aan het maximale aantal van 30. Wel hebben we nog meer kinderen eenmalig kunnen helpen met schoolgeld, schoolboeken, uniformen (ao dai s) en kleding. Voor 5 van onze 30 kinderen gaan we iets doen aan hun voedselgebrek. Voor Thuy Hang, Kim Trang, Hong Thuy, Thanh Thao en Tuú Dao gaan we proberen een ontbijtje te organiseren. Het geld hiervoor is nog niet helemaal binnen, maar met 3 van hen kunnen we al starten. De schoolresultaten van deze 5 slechtgevoede kinderen zijn duidelijk lager dan de rest. Zo hebben we weer plannen voor het komende schooljaar. De nieuwe naam voor ons schoolgeldproject, Looking-Forward, is heel goed ontvangen in Vietnam. Bijna iedereen kent de betekenis van deze twee woorden en de kinderen dragen met trots het petje met het logo. De naam en het logo maakt ons projectje professi oneler, maar vooral herkenbaarder. Onze managers vertellen ons dat er nu kinderen zijn die vragen ook bij onze club te mogen komen. Nadat alles met mrs. Danh geregeld is neemt zij de overgebleven logopetjes en schooltassen mee naar huis. Ze zal ze bewaren voor eventuele nieuwe leerlingen. Vlug de foto s ophalen en dan naar de winkeltjes bij de modderbaden. M n zusje Bich Ly huurt daar een grote overkapping. Voor het personeel van de modderbaden heeft zij daaronder een soort cafe ingericht compleet met biljart. Er hangen ook zo n tien hangmatten om in de middagpauze van 11.00u. tot 14.00u. in te kunnen slapen.
Aan de bezoekers van de helende modderbaden probeert zij ijs en souvenirs te verkopen. We zijn op deze laatste dag uitgenodigd voor een lunch om 11.00u.. Bich Ly is de moeder van zoon Ngoc Hau, nr. 24-1 op onze lijst. De verkoop van haar winkeltje schommelt heel erg. Nu gaat het redelijk, vorig jaar was de verkoop slecht. Ly merkt de Westerse recessie rechtstreeks in haar winkeltje. Wij proberen met maandelijkse ondersteuning de schoolgang van Hau zeker te stellen. Mrs. Hiep zal de manager van de 9-jarige Hau worden. Zij zal de inkomsten van de moeder van Hau en de schoolgang van Hau goed in de gaten houden. De vader van Hau heeft reumatische pijnen in zijn benen en is daardoor voor de meeste betaalde baantjes ongeschikt. Na de heerlijke Vietnamese lunch nemen we voor een jaar afscheid van Bich Ly en haar familie. We fietsen over de ijzeren spoorbrug en komen om 12.30u. aan bij de woning van mrs. Hiep. Gisteren hebben we afscheid genomen van de groep van manager Hiep. Echter alleen Giang, Nhan en Tam konden naar ons appartementje komen. Bao Nhi woont te ver weg. Phat en Uyen moesten naar school voor voorbereiding van Mid-autumnfestival dat morgen gevierd wordt op de scholen. Toch wilden wij nog afscheid nemen van deze twee gesponsorde kinderen. Dit jaar hebben we naast foto s ook een klein filmpje gemaakt van ieder gesponsord kind. De sponsor van een kind krijgt binnen een paar weken het filmpje en de foto s digitaal toegestuurd. Ook van Phat en Uyen wilde we een filmpje. Hiep heeft nu geregeld dat ze tussen de middag bij haar thuis komen lunchen. Ook moeder Chau is aanwezig. Zij vertelt dat ze moeite heeft om voor
haar kinderen het schoolgeld voor de eerste maand van het nieuwe schooljaar te betalen. Door boekengeld, uniformen en inschrijfgeld is deze eerste maand extra duur. Wij weten dat, maar om organisatorische redenen betaalt ons schoolgeldfonds iedere maand en aan ieder kind 350.000 Vietnamese Dong. Gemiddeld is dit een kostendekkend bedrag. De ouders/verzorgers moeten zelf het geld reserveren voor de duurdere maanden. We wensen Phat en Uyen succes in het nieuwe schooljaar en nemen afscheid. See you again next year! Gisteren heb ik bij My Hanh, het meisje van de mooiste foto uit 2010, de foto s van dit jaar afgegeven. Haar moeder zei dat ik ook een foto van haar twee zusjes gemaakt had en die was er niet bij. De moeder had gelijk. Vandaag geven we die ook nog even af. Foto s maken is voor ons niets bijzonder meer, maar voor de mensen hier wel. Als compensatie voor de mooie foto s hebben we de 3 meisjes een tandenborstel en een tube tandpasta gegeven. Die koop je hier voor maar ruim een halve euro en het blijkt steeds een geslaagd cadeautje te zijn. Bij het afscheid vraagt My Hanh of ze Vincy een kus mag geven. Natuurlijk, lieverd! Dan op naar Po Nagar Chamtempels. We gaan afscheid nemen van dit bijzondere volk. De Cham woonde, zo n duizend jaar voor de Vietnamezen, hier in het zuidelijk deel van Vietnam. Toen was het een groot, welvarend koninkrijk met tientallen prachtige Chamtempels. Nu is het een gediscrimineerde minderheid met nog een tiental Chamtempels als toeristiche bezienswaardigheid. Wij hebben de Cham leren kennen doordat we de Chammeisjes Lac en Trang naar
school wilden laten gaan. Nu is er een hechte band ontstaan tussen het Chamvolk bij Po Nagar Chamtempels en ons. Deze Indisch-achtige mensen zijn veel gastvrijer en emotioneler dan de Vietnamezen.Het is iedere keer weer fijn om bij hen te zijn. Vorig jaar mochten Lidy en ik bij hun thuis in hun Chamdorpjes nabij Phan Thiet, Cham Nieuwjaar mee komen vieren. Het was een zeer bijzondere culturele ervaring. Als afscheid willen de vijf meisjes van de dansgroep nu een optreden voor ons doen. Dat we dit mee mogen maken! Goodbye, see you next year We vragen aan Lac of zij vanavond ook op ons afscheidsfeestje wil komen. We leggen aan Lac uit dat onze familie afscheid komt nemen in ons appartement. Wij willen dan bakjes ijs halen bij de Westerse supermarkt en een ijsparty houden. Lac zegt natuurlijk YES!!, maar de meisjes van de dansgroep hebben het ook gehoord. Zij willen ook wel ijs. Nou, hoe meer zielen, hoe meer vreugd!!! Jullie zijn ook uitgenodigd! Het is nu een stuk makkelijker om weg te gaan bij Po Nagar. Het afscheid wordt een paar uur uitgesteld. Op de terugweg gaan we langs de supermarkt voor nog een paar bakjes ijs en flessen frisdrank. Het afscheidsfeestje kan beginnen. Maar eerst een afscheidsdiner met onze manager Hiep. Zij heeft ons uitgenodigd voor een laatste Vietnamees (vegetarisch) diner. Om 16.00u. haalt ze ons op. Wij moeten haar (op de brommer) volgen met onze fietsen. Dat valt niet mee; Hiep is
ervaren in het drukke verkeer van Nha Trang. Het restaurant was best ver weg, maar zeker de moeite waard. Geheel andere Vietnamese gerechten die heerlijk smaakten. Dank je wel, Hiep. Na het diner meteen door naar de sloppenwijk aan de andere kant van de stad. Ik ga vanavond met Viet mee naar zijn avondschool om te controleren of hij werkelijk op school zit. Vanmorgen hebben we ook zijn zusje Kieu gecontroleerd. De kinderen en hun ouders moeten weten dat ons schoolgeldfonds goed nagaat of alles klopt voordat het schoolgeld vergoedt. Viet staat al te wachten met een paar schriften in de hand. We hebben voor hem ook een schooltas bij, die hij eigenlijk pas zou krijgen nadat we hem echt op school hebben gezien. We geven Viet de schooltas nu al, zodat hij de schriften er in kan doen. Ook hij wordt nu echt Looking-Forward-lid door hem de logopet op te zetten. De school zou dichtbij zijn werd ons verteld, maar ik rijd naast Viet weer de hele weg terug. Zijn school is vlakbij het restaurant waar we juist gegeten hebben. (Het is nog zeker 30 graden en dus ben ik drijfnat van het zweet. Het verbaast mij dan ook niet dat ik deze dagen ruim een kilo ben afgevallen). Het is een grote drukte voor de poort. Jong en oud volgt hier blijkbaar de avondschool. Om 18.50u. gaat de poort open en ik loop met Viet naar een lokaal. Zeg dat wel: LOKAAL! Alleen een paar banken met tafels en een schoolbord. Meer is er echt niet aanwezig in dit lokaal. Viet gaat zitten naast een paar jongens die hij blijkbaar goed kent. Viet zit hier op school. Dat geloof ik nu wel. Ik ga maar gauw weg, want ik ben hier een bezienswaardigheid. Vincy is ondertussen met Hao en nichtje Lai naar een kapsalon. Lai heeft krullen in haar haar en wil nu dat Vincy dat ook laat doen. Het lijkt Vincy leuk voor de thuiskomst en het zou precies kunnen voordat ons afscheidsfeestje begint. Vanavond moeten we ook de fietsen inleveren bij de verhuurder. We hebben deze twee nieuwe fietsen voor 16 dagen gehuurd voor nog geen 20 euro. Vanaf Viet s school rijd ik naar de fietsenmaker toe om mijn fiets al in te leveren. De man springt een gat in de lucht als hij mij ziet. Het is 19.30u. en hij dacht blijkbaar dat ik niet
meer kwam of dat hij de fietsen kwijt was. Hij wil perse dat ik achterop zijn brommer stap en hem naar de andere fiets breng. Maar die heeft Vincy mee naar een voor mij onbekende kapsalon. Ik bel Hao, want die is bij Vincy. Ik geef de telefoon door aan de fietsenman. Even later zit ik achterop de brommer en rijden we naar ons appartementje. Hao komt aanfietsen met de tweede fiets. De fietsenman is duidelijk opgelucht. Vertrouwen zit niet diep hier in Vietnam. basisopleidingverpleegster ons gaat kosten. Het komt goed uit dat ik nu nog even alleen ben met Hao. Ze moet mij nog eens goed uitleg geven over haar verpleegstersopleiding die wij voor haar betalen. Het eerste jaar heeft Hao met heel goed resultaat afgemaakt. Ze is een van de besten van haar klas. We hebben haar rapport gezien/gekopieerd. Nu moet Hao duidelijk opschrijven wat het tweede en laatste jaar van haar Hao weet blijkbaar nog niet wat het schooljaar precies gaat kosten, maar schat het totaal, inclusief blauw uniform en boeken, op zo n 4 miljoen Dong, zo n 150 euro. Ik beloof Hao deze kosten te vergoeden. De rekeningen krijg ik achteraf wel. Net zoals afgelopen jaar. Er is tussen ons in drie jaar tijd vertrouwen gegroeid. Hao is ook een beetje mijn dochter geworden. Het afscheidsfeestje kan beginnen. Met KEM (ijs) in verschillende smaken, vooral chocoladesmaak, want daar zijn ze hier gek op! en frisdrank en voor vader Ba een biertje en wat chips en snoep. Ik vraag mij soms af of dit allemaal wel goed is? Is dit niet teveel luxe voor deze arme mensen? Ik heb de overtuiging inmiddels van niet. De
Vietnamees wil heel graag hard werken voor iets. Het moet alleen duidelijk gemaakt worden waarvoor en dat het haalbaar is. Motivatie is hier het grote gebrek. Wij legggen altijd uit aan een gesponsord kind dat ons schoolgeldfonds hun schoolgeld niet zomaar geeft, nee, ze moeten het schoolgeld verdienen! Met schoolgang en inzet. De hoogte van hun rappportcijfers is niet belangrijk (dit in tegenstelling tot Vietnamese normen). Wij ervaren het steeds weer als iets bijzonders; geef een kind hier schoolgeld en ze doen daadwerkelijk extra hun best op school. Om 20.00u. komt onze familie. Du, Lich, vader Ba en moeder Tam ( heeft speciaal vrij van haar werk genomen). Een kwartiertje later arriveren ook de Cham: Lac met de 5 meisjes van de dansgroep, haar tante van de souvenirshop met een klein nichtje en de buurjongen van het fotoshopshopje. Maar waar blijven Vincy en Lai? We wachten een half uurtje op ze, maar dan zijn onze gasten niet meer te houden. We moeten nu echt beginnen met de KEM, want de Cham moeten uiterlijk 22.00u. binnen het hek van het Po Nagar-tempelcomplex zijn, anders krijgen ze problemen met de bewaking. Het wordt een grote smulpartij! We kunnen nog net op tijd een bak ijs redden voor Vincy en Lai.
Na een half uurtje komen Vincy en Lai eindelijk binnen. Ze hebben nu allebei golvend haar (same same) We zijn nu met z n zestienen. En alles moet op wat we in huis hebben. De keukenkastjes en de koelkast mogen geplunderd worden. Snoepjes, chips, frisdrank, toetjes alles verdwijnt. Hao en Lac eten zelfs onze eitjes op die we eigenlijk voor morgenvroeg, voor ontbijt gekookt hebben. Als alles op is verdelen we het servies en het bestek wat niet bij het appartement behoort. Lac krijgt als souvenir onze afwasbak waarin ze ge. heeft toen ze dronken thuis kwam van de discotheek. Het moet nu toch echt gebeuren, dat onvermijdelijke afscheid. Er wordt stevig omhelst en er vallen traantjes. We beloven terug te komen, volgend jaar, we proberen zelfs met ons hele gezin. Als iedereen weg is moet ik dit verslag nog schrijven. Vincy ruimt alles op en probeert onze koffers nog voller te stoppen. (op het vliegveld zal blijken dat onze koffers kilo s te zwaar zijn ). Alsof ik met het afscheidsfeestje de eindstreep heb behaald, verdwijnt alle energie uit m n lichaam. Ik zit net achter m n laptopje en val met mijn hoofd op het toetsenbord. Ik ben kapot. De laatste nachten maar 3 uurtjes geslapen, de warmte en het overvolle programma. Het was teveel! Ik vecht met mezelf om toch nog een paar zinnen en een paar foto s op onze website te zetten. Voor onze trouwe dagverslaglezers. ( Het totale verslag heb ik pas vandaag, na vier dagen thuis, af kunnen maken. Ik ben alweer een beetje uitgerust). Om zes uur loopt de wekker af. Het is nu tijd om Vietnam te verlaten. De eigenares van het appartement staat om 07.00 u. voor de deur. Ze komt de sleutel ophalen en de schade inspecteren. We hebben alleen een stopcontact vernield omdat onze stekkers niet pasten. Maar No Ploblem! Dan komen ook onze managers Hiep en Danh afscheid nemen. Zij twee moeten het hier nu zonder ons gaan managen. We hebben alles goed doorgesproken en geregeld. Dat moet goed gaan. Ons schoolgeldfonds mag blij zijn met deze twee correcte dames. We houden, op 10.000 kilometer afstand, intensief contact met hen via internet.
We stappen in de taxi die ons naar het vliegveld brengt. Tot ziens Nha Trang. Tot ziens vrienden. Tot volgend jaar! Nu op de weg terug naar huis is het tijd voor een korte evaluatie. Deze tweeeneenhalve week waren geweldig! Dat vindt ook Vincy. Zij heeft nu de mensen en kinderen leren kennen waarover we thuis altijd spreken. Ook zij heeft een beetje teveel gezien en gedaan en is doodmoe. Dit was geen vakantie, maar iets veel meer bijzonder. We zijn niet ziek geworden van het toch dikwijls wel onhygienisch eten, niet van onze fiets gereden in het gevaarlijke Aziatische verkeer en niet bestolen of erg bedrogen. We zijn voorzichtig geweest! Toen we 26 augustus vertrokken naar Nha Trang supporte ons fonds 30 arme kinderen met maandelijks schoolgeld. Nu we 13 september terug vliegen naar Nederland zijn het er NIET meer geworden. Dat hebben we het thuisfront beloofd. Ons kleine fonds moet klein blijven. We willen onze kinderen persoonlijk leren kennen. Dat dat voor beide partijen heel goed en leuk is hebben we tijdens dit bezoek mogen ervaren. De kinderen en hun ouders/verzorgers kennen ons van vorig jaar. Het contact gaat veel beter en soepeler.
Wij, maar toch zeker onze kinderen kijken uit naar volgend jaar! Ze zijn trots om bij de Looking-Forward-club te mogen horen. Bijna van alle kinderen hebben we een persoonlijk bedankje en/of cadeautje gekregen. We gaan die zo snel mogelijk doorsturen aan hun persoonlijke sponsors, samen met de vele foto s en filmpjes. Het cadeau dat we van de directeur van de communistische Tran Quang Khai-school hebben gekregen, een grote foto van deze school in een lijst met glas, hebben we als handbagage, gewikkeld in een handdoek, heel thuis gekregen. Het is een bijzonder cadeau! We bedanken iedereen die meegeholpen heeft het bezoek dit jaar tot een groot succes te maken! Cam on, cam on, bedankt! Looking-Forward, bankrek.nr. 13.60.36.562 t.n.v. J. Verschuren, inzake Vietnamese kinderen. 4 Reacties op Dag 17: Kem eten op het afscheidsfeest (SLOT) 1. Rob en Rosa zegt: Welterusten, toch ook weer fijn dat jullie naar huis komen. Dat zal niet mee vallen zo lang niets doen tijdfens de vliegreis, dat zijn jullie niet gewend. Hopelijk kunnen jullie wat bijslapen. Tot gauw, Rob en Roos 2. Lidy zegt: Fijn dat jullie weer naar huis komen en dat het weer zo n geweldige ervaring is geweest ook voor Vincy. Heel goede reis! 3. Marian van Bree zegt: johan en vincy een hele goede reis. Jullie hebben weer fantastisch werk verricht. Mogen jullie best trots op zijn. Marian 4. Marja en Walter Klijs zegt: Goed om te lezen dat Kieu en Viet naar school gaan. Wij wensen jullie ook een goede reis terug naar Nederland. Bedankt voor de mooie reisverslagen en de foto s. Walter en Marja