FAMILIE THIEL COURANT Sinds 2012

Transcriptie

1 Sinds 2012 NUMMER 2 1 Het klassieke Germanie was Frans-Vlaanderen Romeinse veldtochten. De Romeinen hebben in alle veldtochten tegen de Germanen vele overwinningen behaald. Julius Caesar (57-55 v.chr.) heeft de Eburonen uitgeroeid en de Nervii, Aduatuci, Cimbri en de Treveri verslagen. Drusus (15-9 v. Chr.) heeft de Tencteri, de Usipeti, de Chatti, de Marcomanni, de Cherusci, de Suevi, de Sygambri en de Chauci verslagen, terwijl de Frisones zich bij zijn leger aansloten. Hij stak de Wisurgis over en stootte door tot de Albis alles op zijn weg vernielend. Tiberius (8 v.chr.) versloeg de Canninefaten, de Attuarii, de Semnonen en de Hermundures en brak de weerstand van de Langobardi, een der wreedste volkeren van Germania. Germanicus (14-16 n.chr) versloeg de Marsi, de Bructeri, de Tubanti en veroverde het gehele land tussen Amisia en Lippa. In 8 v.chr. waren alle Germaanse stammen al bereid tot aanvaarding van het Romeins gezag, behalve de Sygambri (Bronnen: Tacitus, Cassio Dio, Velleius, Suetonius, Livius, Eutropius, Florus en Orosius). Ofwel volgens de traditionele opvattingen was heel Nederland ten noorden van de Rijn en heel Duitsland tot aan de Elbe in 16 n.chr. door de Romeinen veroverd (het gele gedeelte op onderstaand kaartje). Het vreemde is dat al deze veldslagen tot ver in Duitsland plaats vonden vóórdat er ook maar één Romein in Nederland was geweest. Wat nog vreemder is dat van al die veldtochten van de Romeinen in Noord-Duitsland geen spoor is gevonden. Dat de Treveri de bewoners van Trier waren is eveneens aan discussie onderhevig. In Noord-Oost Frankrijk komen daar ook de plaatsen Tréveray, Trévilly en Travecy voor in aanmerking. En de Varusslag bij Kalkriese dan? In Noord-Frankrijk dus!

2 2 Als eerste wijzen we op de veldtochten van Julius Caesar beschreven in zijn boek "Commentarii de Bello Gallico". De hierin genoemde tochten in Gallië en Germanië hebben zich in tussen de jaren 57 en 51 vóór Chr. allerminst in Nederland of Noord- Duitsland voorgedaan. Daarover is elke historicus het toch wel eens. Zie bij Citaten! Aanvaarding van dit feit, maakt de traditionele beschrijving van de volkeren in Germania onhoudbaar. Aanvaard men bovendien het feit dat Julius Caesar naar Brittannië overstak vanaf Wissant (waar nog heden een archeologische vindplaats Camp de César heet), dan plaatst men ook die geschiedenis op de juiste plaats. Dan lag ook dáár het Eiland der Bataven en blijkt de zogenaamde oversteek vanuit de Betuwe is een ongelooflijke farce uit de 17e eeuw. In 15 vóór Chr. werd Drusus naar de provincie gezonden en onderwierp hij het eerst de Usipeti, daarna veroverde hij de gebieden van de Tencteri en de Chatti. Met de buit en de tekens van de Marcomanni richtte hij een monument op. Vandaar viel hij de sterke naties aan, de Cherusci, de Suevi en de Sygambri. Tot versterking en bescherming van Gallië aan die kant liet hij wachtposten en versterkingen leggen langs de Amisia, de Albis en de Wisurgis. Langs de oever van de Renus liet hij meer dan 50 forten bouwen. Bononia (Boulogne) en Gesoriacum (de landtong aan de overzijde) liet hij door bruggen verbinden en legde er zijn vloot. Hij ontsloot ook het tot dan toe ongeziene en ontoegankelijke Hercynische Woud. Om al zijn verdiensten verleende de senaat hem de eretitel van Germanicus. De traditionele geschiedenis laten Drusus tussen 15 en 9 vóór Chr. en Germanicus tussen tussen 14 en 16 na Chr. veldtochten van duizenden kilometers maken door onbekend en dichtbegroeid gebied (70% van Duitsland bestond in de Romeinse tijd uit bos). In Noord-Duitsland zou Drusus versterkingen aangelegd hebben ter bescherming van Gallië tegen invallen van de Germaanse volkeren. Waarom daar? En dat terwijl de Germaanse stammen weertegen de Romeinen de meeste strijd hebben geleverd (Bructeri, Tencteri, Chatti, Marsi, Sugambri, Cherusci enz.) al binnen dat gebied woonden. En dat allemaal zonder sporen achter te laten, want van die versterkingen en al die forten langs de Rijn is nog nooit iets teruggevonden. (De vindplaatsen van Romeins in Nederland en in Duitsland langs de Rijn, zijn allemaal van decennia na het begin van onze jaartelling). De genoemde Germaanse stammen woonden echter niet in het verre Duitsland, maar in Frans-Vlaanderen vanaf de kust van het Kanaal en verder landinwaarts. Plaatsing van deze stammen in midden-duitsland zoals traditioneel altijd gedaan is, is een grote farce. Archeologisch is van de aanwezigheid van deze volkeren of de strijd die ze met de Romeinen geleverd hebben in Duitsland ook nooit iets aangetoond. Het enkele "vermoedelijke Romeinse kamp" dat men er gevonden meende te hebben, bewijst natuurlijk helemaal niets van deze omvangrijke Romeinse veldtochten.

3 3 Van de traditionele locaties van deze volkeren heeft nooit iets geklopt. Ook de plaatsing van de Varusslag (9 n.chr.) in midden-duitsland, is het gevolg van diezelfde verwarring. Die slag heeft nooit plaatsgevonden bij Kalkreise (zie hieronder), maar eveneens in Frans-Vlaanderen. Daar heeft Germanicus een ereteken opgericht voor Varus en zijn soldaten en het oud altaar van Drusus hersteld: het befaamde Tropaea Drusi. Het gaat hier steeds om gebeurtenissen in dezelfde streek. Plaatsing van de Varusslag in midden-duitsland en de Drusus-gracht in Nederland is in tegenspraak met wat Tacitus letterlijk schrijft. En wie zou het nu juist hebben gehad? Tacitus of de historici zo'n 19 eeuwen na hem? Historische plekken De Kolommen van Hercules zijn Cap Gris-Nez en Cap Blanc-Nez ten noorden van Boulogne, waar de witte en kale krijtrotsen als een muur uit het water rijzen. In de buurt, in de omgeving van St. Inglevert, bevond zich een bos van Hercules. Plinius schrijft in ca. 4 nachr. over de Ontdekkingstocht van Augustus op de Noordelijke (lees: Westelijke) Oceaan (Naturalis Historia, ll, 167). "Van Gades en de Kolommen van Hercules (Gibraltar) wordt vandaag de gehele omtrek van Spanje en Gallië naar het westen bevaren. De Noordelijke Oceaan is voor een groot deel bevaren. Onder toezicht van de goddelijke Augustus voer de vloot om Germania heen tot aan het Promontorium van de Cimbri. Vandaar had men het zicht op een immense zee, waarvan verteld wordt dat zich daar Scythia (Schotland?) bevindt, een kust van onstabiele gronden". Zoals bijna alles, dat we tegenkomen, zijn de Kolommen van Hercules ook gedoubleerd. Een tweede stel bevindt zich te Gibraltar bij de Middellandse Zee, waar de naam waarschijnlijk het eerst gegeven is. ln Frankrijk is de naam een kennelijke imitatie. Mede daarom moet hij hier waarschijnlijk anders worden opgevat. De naam zal door schippers gegeven zijn, die vanuit de verte komend, de krijtrotsen van Engeland en Frankrijk zagen, wat inderdaad de indruk van twee kolommen gaf, waarvan de boog was afgebroken. Het spreekt vanzelf, dat daarna de verwarring is opgetreden met de dubbele Kolommen van Hercules. Ook hier werden later bepaalde gegevens naar Gibraltar getrokken, die evenwel aan de Franse doublure toebehoorden. Het "Bos van Hercules" lag in de buurt van de Kolommen van Hercules: Cap Gris- Nez en Cap Blanc-Nez, die in andere teksten beschreven worden als de zuilen of kolommen van Hercules. Vanaf de zee gezien doen beide kapen inderdaad aan als twee witte kolommen tegen een groene achtergrond. Op deze plaats kan ook de naam van Hercules Magusanus, een "hoofdgod" van de Bataven genoemd worden. Munten van Keizer Postumus ( ) wijzen op een optreden op zee tegen zeerovers en/of de herovering van Engeland. Mededelingen uit dezelfde tijd wijzen erop bij de pacificering van Batavia, het land der Bataven.

4 4 Het eerste wat opvalt is dat het Hercynische Woud in Duitsland is aangewezen op onmogelijke plaatsen. Het zou het aanzienlijke woudgebergte zijn in midden- Duitsland, tussen de Rijn en de Karpaten, evenwijdig aan de Donau. Ten tijde van Caesar vormde het de grens tussen Germanië en Gallië. Het zijn onmogelijke plaatsen omdat de grens tussen Germanië en Gallië nooit in Duitsland heeft gelegen en ook Julius Caesar en Drusus nooit in Duitsland zijn geweest. Julius Caesar is de eerste die dit woud vermeldt. Julius Caesar is al nooit in België of Nederland geweest en al helemaal nooit in Duitsland. Dat heeft de archeologie al keihard aangetoond. Het Hercynisch woud heeft de opmars van Julius Caesar naar het noorden gestuit. Verder naar het noorden is hij nooit gekomen. Caesar geeft een uitvoerige en duidelijke beschrijving van dit woud in zijn Commentarii de bello Gallico (Hoofdstuk Vl, 24,25): "Er was een tijd, dat de Galliërs de Germanen in dapperheid overtroffen. Toen voerden zij oorlog tegen hen en zonden kolonisten naar de overkant van de Renus (Schelde), omdat zij te talrijk waren en niet genoeg grond hadden. Want de vruchtbaarste gronden van Germania liggen in de nabijheid van het Hercynische Woud, dat sommige Griekse schrijvers Orcynia noemen. Het Hercynische Woud heeft een breedte van acht dagreizen van een lichtbepakte reiziger. Dit is het enige middel om de afmetingen ervan aan te geven, daar de Germanen geen maten voor afstanden hebben. Het begint aan de grenzen van de Helvetii, de Nemeti, de Rauraci, volgt de lijn van de Danuvius en loopt door tot aan de gebieden van de Daci en de Anartes. Vandaar draait het naar rechts en verwijdert het zich van de stroom en raakt door zijn uitgestrektheid aan vele volken. In dit deel van Germania is niemand die zijn uitgestrektheid kent, zelfs niet na zestig dagreizen, of die weet waar het eindigt. Men zegt dat er veel soorten dieren verblijven die men elders niet ziet." De woorden van Caesar laten er niet de minste twijfel over bestaan dat het Hercynische woud in het noordwesten van Frankrijk begon - er wordt nota bene de Nemeti genoemd, die in Atrecht (Arras) woonden. Daarover is nooit enige discussie geweest. Men moet bij de genoemde rivieren en volkeren de dwanggedachte van de oude tradities wel even loslaten. De Danuvius is niet de Donau, maar de Aisna, de Renus is niet de Rijn, maar de Schelde, de Helvetii waren niet de bewoners van Zwitserland, maar van Helfaut op 70 km. ten noordwesten van Arras. Het Hercynische Woud is hetzelfde woud dat later wordt aangeduid met de namen Carbonarisch en/of Ardenner-Woud. Beide benamingen kregen door omstandigheden, die in niet onbelangrijke mate door de historische mythen werden beinvloed, een veel te oostelijk accent, alsof de namen Carbonarisch en Ardennen alleen voor het oosten van België zouden gelden. De naam Ardennen is even breed achtergebleven in België, Luxemburg, de Elzas, en ver in Frankrijk, waar verschillende streken nu nog de Ardennen heten.

5 5 Ook andere schrijvers vermeldden het Hercynisch Woud, waarbij het wel duidelijk is dat het hier niet over Duitsland gaat, waar geen Romein aanwezig was in de tijd vóór Chr. (zie Strabo en Posidonius) of in de 4e eeuw na Chr. (zie de tekst van Claudianus), toen de Sygambri, Chatti en Cherusci in onderwerping aan de Romeinen leefden. Met andere woorden: de Romeinen verbleven in hun streken. Zij woonden in een gebied dat in de 4e eeuw nog onderhorig was aan de Romeinen. Dat sluit Duitsland geheel en volkomen uit! Als Germania van Tacitus Duitsland geweest zou zijn, dan zouden Drusus, Germanicus en andere veldheren reeds vóór en vlak na onze jaartelling verre tochten tot in het noorden van Duitsland gemaakt hebben, waar ook nog vele forten gebouwd zouden zijn. Daarvan is nooit iets teruggevonden. A.W.Byvanck constateert in zijn boek "Nederland in den Romeinschen tijd" (1943/1944) reeds het volgende: "Het is intussen wel zeer merkwaardig dat de Romeinse heerschappij en de langdurige oorlogen zo uiterst weinig sporen in het eigenlijke Germanië hebben achtergelaten. Voor de beschaving van het land schijnen de jaren van Drusus tot Germanicus welhaast zonder betekenis te zijn geweest". (Byvanck, o.c. p.193). Er is dus geen archeologisch spoor van de aanwezigheid van de Romeinen in het noorden van Duitsland gevonden. Net zo min van de vele forten die de Romeinen er dan gebouwd zouden moeten hebben. Drusus zou volgens de traditie in het hoge noorden van Duitsland vele forten hebben aangelegd, ter bescherming van Gallië tegen de Germanen. De aanleg van die forten begon hij in Boulogne, zoals de klassieke schrijvers ons meedelen. De traditionele opvatting is dus complete waanzin en dat heeft blijkbaar geen enkele historicus ooit opgemerkt. Voor de plaats van de Varusslag is ook nooit een aannemelijke verklaring gegeven. Zelfs Duitse historici en archeologen twijfelen aan de juiste plaats van die slag. Andreas Thiel schrijft hierover in "Die Römer in Deutschland" (Konrad Theiss Verlag GmbH, Stuttgart 2008): "In de Kalkrieser-Niewedder Senke heeft blijkbaar een gevecht plaats gevonden, waarbij Romeinse troepen zware verliezen hebben geleden. Op goede gronden beschouwen veel onderzoekers de Kalkreise als de plaats van de Varusslag. Toch passen veel klassieke gegevens over deze slag uit het jaar 9 n.chr. niet bij de vondsten in Kalkreise, zodat het ter discussie staat of hier niet de gevolgen van een gebeurtenis uit de zomer van 15 n.chr. zijn te vinden, toen Aulus Caecina met vier legioenen op de terugtocht van de Weser bij de "Pontes Longi" in de hinderlaag van Arminius liep".

6 6 Op de plaats die men voor de Varusslag in gedachte heeft, wordt deze slag uit archeologisch onderzoek niet bevestigd. Er kan net zo goed een andere slag hebben plaats gevonden, bijv. die van Arminius tegen Caecina uit 15 n.chr. oppert Thiel. Maar dan kan er evengoed nog een andere veldslag hebben plaats gevonden, die niet vermeld wordt in de ons bekende Romeinse literatuur. Immers de Varusslag vond in Noord-Frankrijk plaats, want daar lag de Wisurgis, de rivier die genoemd wordt. En daar lagen de "Pontes Longi" (is Longfossé in Frankrijk), die Ptolemeus (Geographica, II, 11-14) bij de "Tropaea Drusi" met de coördinaten en plaatst, alwaar een altaar aan Drusus gewijd, zich vlak bij het graf van Varus en het Teutoburgerwoud bevond. De Wisurgis was de Wimereux en niet de Weser. De herziening van het gangbare beeld van Romeins Vlaanderen, Nederland en Duitsland langs de Rijn wordt door Tacitus bevestigd. In de eerste eeuw vóór Chr. was een groot deel van westelijk Europa door een transgressie overstroomd. Dit verklaart ook, waarom Julius Caesar niet in België, Duitsland en Nederland is doorgedrongen. In feite zou hij dit alleen hebben kunnen doen tussen Doornik en Avesnes-sur-Helpe, en daar zat toevallig het sterke volk van de Sueven, bovendien beschermd door vrijwel ondoordringbare wouden, wat Caesar zelf ook vermeldt. Tegen het einde van de eeuw vóór Chr. begon een regressie (na Duinkerke I), het zich terugtrekken van de zee, wat zich in de eerste eeuw voortzette, zodat een groot gebied ten noorden van de Schelde (de Renus) droog kwam te liggen. De Romeinen hadden niet de minste belangstelling voor deze vlakte, die de Geograaf van Ravenna uit de 7e eeuw nog een "woestijn" noemt. Het schuim van Gallia, zegt Tacitus, derhalve lieden die om de een of andere reden de benen moesten nemen, trok daar naar toe. Blijkens de gevonden inscripties waren daar veel veteranen bij, die na het afzwaaien uit het leger geen bestaan meer konden vinden in Gallia. Zet men deze "vlucht", want dit was het onmiskenbaar, halverwege de eerste eeuw, dan wordt het motief nog duidelijker. Toen immers hadden in Gallia en Germania ernstige woelingen onder de legioenen geheerst. Dit beeld klopt perfect met de resultaten van de opgravingen. lmmers, zowel in Duitsland als in Nederland beginnen dan de sporen van de Romeinen, met op veel plaatsen onverklaarbare vondsten van verschillende legeronderdelen door elkaar. De laatste jaren probeert men wel dit tijdstip naar het begin van de eerste eeuw en zelfs naar het einde van de eeuw vóór Chr. te dringen, ook al spreekt de archeologie dat ten stelligste tegen. De Nederlandse archeologen zitten namelijk met het onoplosbare probleem dat de Friezen en de Bataven allang tot zeer lang tevoren, voordat er ooit één Romein in ons land was geweest, in contact met de Romeinen stonden en zelfs in hun legers dienden. De Romeinen legden langs de Rijn uiteraard een enkele weg aan (daar gaan de vier wegen van de Peutingerkaart!) en zetten er af en toe een legioen neer, wat ook weer bevestigd wordt door de voortdurend wisselende legioenen en kampementen in bijvoorbeeld Nijmegen en Xanten.

7 7 Het ontbreken te Nijmegen na ca. 250 van een burgerlijke nederzetting en het feit dat de elkaar opvolgende en telkens van plaats wisselende kampementen onderling geen kontinuïteit vertonen, bewijzen eveneens dat de militaire posten niet permanent bezet zijn geweest. Dit gebied werd misschien wel als een provincie van Rome beschouwd, maar het had niet eens een naam. Tacitus zegt met nadruk, dat het niet onder Germania gerekend werd, zodat het ook gedaan is met de fabel van Nederland als hoofdbestanddeel van Germania Inferior, dat warempel Boulogne als hoofdstad had. Deze situatie bleef ongeveer 200 jaar bestaan, waarbij de archeologie duidelijk aantoont dat er van een permanente bezetting totaal geen sprake is geweest. Bij de aanwezigheid van Romeinen langs wat nu de Rijn heet, was derhalve geen sprake van een verdedigingsgrens tegen Germaanse invallen, aangezien de Germanen al vele eeuwen ten zuiden van de Rijn woonden. Recent archeologisch onderzoek heeft bovendien aangetoond dat er sprake is geweest van een bewaakte transsportroute langs (wat nu) de Rijn (heet). Omstreeks 250 na Chr. keerde de zee terug, zodat het grootste deel van de Agri Decumates verloren ging en alle land beneden ca. 5 m plus N.A.P. onder water verdween. De Romeinen hadden geen verweer tegen deze overstromingen, ze zijn massaal vertrokken uit Nederland en hebben zich teruggetrokken achter de "Limes Germanicus", die nog steeds op dezelfde plaats lag, namelijk op de lijn Boulogne-Bavay-Trier-Straatburg, ofwel de bovenkant van de Peutingerkaart. De archeologie bevestigt ook dit tot in detail, niet alleen in Nederland, maar ook in Noord-Frankrijk, Vlaanderen en Duitsland. De transgressies zijn niet beperkt gebleven tot een smalle strook langs de kust, maar drongen ver in het vasteland door. Een mooi criterium om de transgressies grosso modo te onderkennen, vormen de uitgestrekte veengebieden in Vlaanderen en Nederland, die alle gevormd zijn tussen de 3e en de 10e eeuw, Laat u dan ook geen moment meer wijsmaken, dat deze uit de ijstijd of de prehistorie zouden stammen. De catastrofe aan de mond van de Amisia (Hem) begrijpt men pas goed indien men weet, dat in het Flevum, dat geheel voor de zee open lag, bij Calais en Duinkerken het verschil tussen eb en vloed 6 à 7 meter bedraagt, de hoge vloeden zelf 8 à 10 meter bereiken. Alles uit het bericht van Tacitus wijst erop dat een springvloed, gepaard met storm en hagel, de Romeinen totaal verrast heeft. Er behoeft nauwelijks op gewezen te worden, dat deze gebeurtenissen evenmin in het noorden van Duitsland hebben plaatsgevonden. Het begint vervelend te worden, maar toch moet weer op de onmogelijkheid gewezen worden deze Bataven in verband met de Nederlandse Betuwe te brengen in een tijd dat nog geen enkele Romein contact met Nederland had gemaakt. In dit geval is het zelfs driedubbele waanzin omdat: 1. de Bataven al als vast onderdeel van de Romeinse legioenen worden genoemd; 2. hun Eiland was aangewezen als basis voor een expeditie in het noorden van Frankrijk; 3. de Bataven bij deze expecitie een centrale rol speelden.

8