Philip-Lorca dicorcia

Transcriptie

1 Philip-Lorca dicorcia De Amerikaanse fotograaf Philip-Lorca dicorcia is een van de belangrijkste en invloedrijkste fotografen van deze tijd. Hij werd in 1951 geboren in Hartford. Van 1972 tot 1975 studeerde hij aan de School of the Museum of Fine Arts in Boston, waarna hij in 1979 zijn Master of Fine Arts in de fotografie behaalde aan de Yale University. DiCorcia kreeg begin jaren 70 interesse in de fotografie en enige tijd later, toen hij tijdens zijn studie aan de Yale universiteit regelmatig zijn familie en vrienden fotografeerde, begon hij zijn kenmerkende stijl te ontwikkelen. Op een foto uit 1978 staat zijn broer Mario voor een geopende koelkast. Hij kijkt teleurgesteld alsof hij wil zeggen: Het maakt niet uit hoe lang je snachts ook naar een geopende koelkast kijkt, er ligt toch nooit iets goeds in om Mario, 1978 te eten. Hoewel de opname een snapshot lijkt te zijn is het een geënsceneerde foto. Om de etenswaren goed uit te lichten heeft dicorcia flitsers in de koelkast geplaatst en Mario heeft vaak moeten poseren om het gewenste resultaat te bereiken. DiCorcia wilde op deze wijze de scheiding tussen het spontane en het gemaakte laten vervagen. Na zijn afstuderen bleef dicorcia fotograferen maar hij kon daar niet van leven. Daarom besloot hij zijn geluk te beproeven in de filmindustrie van Los Angeles hetgeen echter geen succes werd. Terug in New York vond hij werk als assistent bij verschillende professionele fotografen. Vanaf 1984 kon dicorcia van zijn werk als freelance fotograaf rondkomen door te werken voor bladen als Esquire, New York Times Magazine en Harper's Bazaar. Naast dit commerciële werk gaat dicorcia intensief door met het maken van vrij werk. Hij heeft een filmische, verhalende, aanpak van fotografie waarbij hij veelal op een subtiele manier natuurlijk daglicht en kunstlicht combineert. Hustlers ( ) In 1989 kreeg Philip-Lorca dicorcia een beurs toegewezen voor een zelf in te vullen fotografieproject. Nog steeds aangetrokken door de filmwereld wilde hij een serie maken over de mislukte gelukszoekers in Los Angeles. Gedurende de volgende twee jaar reisde dicorcia regelmatig met een assistent naar Los Angeles op zoek naar interessante locaties voor zijn project Hustlers. Voor deze serie fotografeerde dicorcia mannelijke prostitué's in de omgeving van de Santa Monica Boulevard in Hollywood. De mannen waren naar Hollywood gekomen om hun toekomst in de filmwereld te zoeken, zij belandden echter in de prostitutie. Voor het fotograferen van de prostitué's koos DiCorcia voor bekende locaties, zoals de Walk of Fame, met als doel de tegenstelling tussen hen en de glamourwereld te benadrukken. Hoewel de beelden spontaan overkomen zijn ze geheel geregisseerd. De locaties zijn kunstmatig uitgelicht en met een stand-in zijn proefopnamen gemaakt.

2 Nadat het gewenste resultaat was bereikt ging dicorcia op zoek naar een prostitué terwijl zijn assistent op de locatie achterbleef in afwachting van zijn terugkeer met een jongeman die dan werd gefotografeerd. Major Tom, Kansas City, Kansas, $20 Ralph Smith, 21 years old, Ft. Lauderdale, Florida, $25 De betekenis van de titels van de foto s is duidelijk; bijvoorbeeld: Gerald, 25 jaar oud, Zuid- Californië, $50. Ze bevatten de naam, de leeftijd en de herkomst van de prostitué, evenals het geldbedrag dat dicorcia betaalde voor het poseren. Een bedrag dat zij ook zouden ontvangen voor hun seksuele diensten. Met de serie Hustlers, die dicorcia tussen 1990 en 1992 maakte, is hij definitief in de kunstwereld doorgebroken. Streetwork ( ) Voor de serie Streetwork maakte Philip-Lorca foto s in de straten van New York, Tokio, Paris, London, Mexiko City en Los Angeles. Niets vermoedende passanten die op weg waren naar hun werk, huis, sportclub of inkopen gingen doen, liepen in de door dicorcia opgestelde val van flitsers. Op geëigende momenten maakte hij een opname. Door het flitslicht werd de bewegende massa een fractie van een seconde bevroren. Van de groep passanten werd een enkeling door de lichtbundels van de flitsers geaccentueerd. Net als bij de Hustlers is hier niet het documentaire karakter van het werk belangrijk maar veel meer de vraag wat is eigenlijk de realiteit?. Tokyo, 1994 Heads ( ) In deze serie gaat dicorcia een stap verder met het isoleren van het individu. De foto s lijken op het eerste gezicht in scène gezette filmstills maar het zijn, weliswaar gericht ingeflitste, op straat gemaakte snapshots van niets vermoedende voorbijgangers. Door de belichting en compositie wordt één hoofd van een individu benadrukt en de omgeving blijft min of meer in de schimmige duisternis.

3 Head #23, 2000 Head #11, 2001 De serie telt zeventien hoofden die hij heeft geselecteerd uit de drieduizend opnamen die hij heeft gemaakt. De personen - een jonge vrouw, een agent, een toerist, een man in pak met stropdas, enz. - lijken vreemd geïsoleerd, bijna eenzaam. Tegelijkertijd lijken deze individuen de anonieme massa te ontstijgen. DiCorcia gaat met de series Streetwork en Heads een geheel eigen weg op het pad van de straatfotografie dat een lange traditie kent met fotografen als Walker Evans, Robert Frank en Diane Arbus. Lucky 13 (2004) De, door de dramatische uitlichting bereikte, schilderachtige kwaliteit in het werk van Philip- Lorca dicorcia wordt in het bijzonder duidelijk in de serie Lucky 13. In verschillende striplokalen in Los Angeles, Las Vegas en New York fotografeerde dicorcia paaldanseressen. De kunstenaar bevriest de vallende beweging van de geheel in zichzelf gekeerde paaldanseressen waardoor ze tot sculpturale vormen worden teruggebracht. Ofschoon de titel Lucky 13 een Amerikaans gezegde om ongeluk tegen te gaan naar stripbars verwijst heeft dicorcia geen sociale of voyeuristische reportage willen maken. Hij laat de afzonderlijke vrouwen geïsoleerd zien op hun werkplek, de spotlights op hun lichaam gericht, terwijl de lege omgevende ruimte in het donker verdwijnt. Door de theatrale uitlichting en fixering van dat ene fragiele vergankelijke moment - de vallende beweging - haalt dicorcia de danseressen uit het hier en nu. Hij beschouwt fotografie als een medium dat de Lola werkelijkheid kan waarnemen maar nooit kan vastleggen. Fotografie is en blijft een momentopname, een uitsnede uit de werkelijkheid. Op het moment van fotograferen is het zo zijn alweer verleden tijd. DiCorcia vraagt zich steeds af wat werkelijkheid eigenlijk is.

4 Hij wil met deze serie foto s verwijzen naar vergankelijkheid en het moment van vallen; naar het beeld van de gevallen engel. A Storybook Life ( ). In tegenstelling tot de andere series, waarin schijnbaar spontane opnamen geënsceneerd blijken te zijn, heeft dicorcia voor deze serie echte snapshots uit zijn omgeving bij elkaar gebracht. Het zijn opnamen die hij als bijvangst heeft gemaakt tijdens het fotograferen voor andere projecten. De reeks is niet gemaakt aan de hand van een thema en is ook niet chronologisch opgebouwd, dus zie je soms dezelfde persoon verder in de reeks op jongere leeftijd terug. De portretten, landschappen, interieurs, stillevens en reisfoto s omvatten een periode van meer dan twintig jaar tussen 1975 en De foto s zijn slechts voorzien van de opnamedatum. New Haven, 1978 Singapore, 1993 Om de toeschouwer voldoende ruimte voor eigen interpretatie te geven, wil DiCorcia niet vertellen met welk achterliggend idee hij de reeks heeft samengesteld. De kijker gaat vanzelf naar associaties zoeken aan de hand van de geportretteerden, gefotografeerde omgevingen, enz. en probeert zo een eigen rode draad te vinden. East of Eden (2008- nog in bewerking) Voor het eerst maakt dicorcia een politiek getinte serie. Met East of Eden reageert dicorcia op het huidige Amerika. De titel is ontleend aan de gelijknamige film van Elia Kazan naar het boek van John Steinbeck. Het boek beschrijft, met de Bijbelse broederstrijd van Kaïn en Abel als inspiratiebron, de geschiedenis van een Amerikaanse familie vanaf de Burgeroorlog tot de Eerste Wereldoorlog. Motieven uit het boek en de film zoals de droom van Amerikaanse zelfontplooiing en de grote sterren van Hollywood zijn in de foto s nog slechts schaduwen van het roemrijke verleden. Eens was Amerika de hoop voor immigranten uit de hele wereld, maar die heeft plaats gemaakt voor crisis, angst voor terrorisme, binnenlandse politieke stagnatie en uitglijders in het buitenland. The Hamptons, 2008

5 In een wit luxe appartement waar de open haard brandt zitten twee, eveneens witte, rashonden naar een pornofilm te kijken. De verbeelding van een decadent oppervlakkig leven? Een oudere vrouw zit in een luxe hotelkamer. Ze staart door een immens raam naar buiten en ziet haar spiegelbeeld. Met in de verte de wolkenkrabbers, symbolen van vroegere welstand, maar nu ook van terroristische aanslagen. Op een beeldscherm is een tornado met zijn verwoestende kracht te zien. Een ruiter rijdt door een verdord landschap. Wat is er overgebleven van de stoere Marlborocowboy? Tekenen van eenzaamheid en verval? De foto s van Philip-Lorca dicorcia zetten aan tot nadenken. Iolanda, 2011 Sylmar, California, 2008 Bronnen: Boeken a Storybook Life Philip-Lorca dicorcia, 2003 Eleven Philip-Lorca dicorcia, 2011 Philip-Lorca dicorcia tentoonstellingscatalogus Schirn Kunsthalle Frankfurt, 2013 / De Pont, Tilburg Websites New York Institute of Photography Schirn Kunsthalle