Tannheimertal, Oostenrijk Wieler-walhalla op de grens van Duitsland en Oostenrijk

Transcriptie

1 Tannheimertal, Oostenrijk Wieler-walhalla op de grens van Duitsland en Oostenrijk TEKST: JORIS BIRNIE FOTO S: HEIKOMANDL.AT Houd je van bergen? En zit je graag op een snelle racer? Het Oostenrijkse Tannheimer Tal biedt vanwege z n strategische ligging aan de grens met Duitsland optimale condities voor een heerlijke vakantie. In het noorden de heerlijke glooiende heuvels van de voor-alpen, in het zuiden de mooiste dalen en bergpassen van de noordelijke Alpen. B&t s testredacteuren Joris Birnie en Peter-Alexander trapten er al genietend de nodige kilometers weg.

2 Het Tannheimer Tal biedt vanwege z n strategische ligging aan de grens met Duitsland optimale condities voor een heerlijke vakantie. BIKE & TREKKING XX

3 Als je niet weet dat het bestaat vind je het nooit, het Tannheimer Tal. Een snelweg gaat er niet naar toe, we rijden via locale wegen het dal in, dat direct aan de andere kant van de Duits-Oostenrijkse grens ligt. We checken in het plaatje Tannheim in in het speciale wielerhotel dat BIKE & trekking voor ons gereser veerd heeft, maken onze fietsen van klaar voor de volgende dag en schuiven dan aan voor het diner. O ja, natuurlijk nadat we eerst even een lekker biertje genomen hebben om het reisstof uit onze keel te spoelen. Tussen de gangen door maken we met bergfex. com alvast een plan voor morgen. Handige site, je kunt hier snel routes op samenstellen. Toch pakt het s ochtends anders uit, die geplande route. Hoteleigenaar en racefietsenthousiast Hans Haider stelt voor om twee ronden samen te voegen tot één, waardoor we een betere indruk krijgen van het gebied. Goed idee. Daar gaan we dan, het is ondanks dat het pas september is s ochtends best fris en in onze 3/4 lycra s trappen we daarom de eerste kilometers staand weg. Even opwarmen! Het eerste stuk vanuit Tannheim is nog wat druk, maar zodra we de grotere dorpen achter ons laten pakken we met een goed beentempo de eerste stijging van vandaag. Eenmaal fietsend tussen de toppen van de Schönkahler en de Breitenberg is het genieten, ondanks de frisse wind. Hier gaat de klim over in een rustige afdaling en schroeven het tempo omhoog. Eenmaal fietsend tussen de toppen van de Schönkahler en de Breiten berg is het genieten. We draaien en snijden de bochten mooi aan en voelen ons als in een afdaling van de Tour of de Giro. Uit deze dagdroom worden we abrupt gewekt, want de weg is geblokkeerd. File. En wat voor één! Een lint van koeien staat kris kras over de weg en houdt al herkauwend het verkeer tegen. Voorzichtig sturen we de fietsen tussen de meute grazers door. Met rinkelende bellen doen ze ons uitgeleide. In eerste instantie een vreemde gewaarwording, maar als we rondkijken in het boerengehucht wordt alles wel duidelijk; hier wordt het geld nog op het land verdiend. Eenmaal weer op tempo dalen we verder af, langs plaatsen als Steinach en Pfronten. Dit laatste stadje ligt in Duitsland, zó dicht ligt het Tannheimer Tal bij de grens. Zodra we de Pfronten uitrijden blinkt de GPS dat we naar rechts moeten. Zo gezegd, zo gedaan. We moeten serieus aan de bak! We klimmen een helling van wel achttien procent op om bij de ruïne van Burg Falkenstein te komen. Deze ruïne is de hoogst gelegen van Duitsland en dat voelen we zeker in de beentjes! Maar na inspanning komt ontspanning en ondanks het zweet op ons voorhoofd genieten we - terwijl de eerste zonnestralen door komen - van het uitzicht. De ruïne vormt het overblijfsel van een Middeleeuws kasteel dat diende als Tiroolse verdedigingspost tegen de grote noorderbuur Beieren. Blijkbaar mislukt, denk ik, want we zijn nu toch heus in Beieren en niet in Tirol. >>

4 Strada bianchi Met het vervallen kasteel achter ons laten we de benen weer rond gaan. Met een lekker tempo dalen we af en gaat het fietsen van eigens. We draaien en keren langs de Weissensee, waar we veel dagjesmensen zien genieten van de natuur. Vergis je trouwens niet, dit is niet de Weissensee van de alternatieve Elfstedentocht. Die ligt namelijk in de Oostenrijkse deelstaat Karinthië, veel verder naar het zuiden, niet in Duitsland. Vanuit ons laagste punt verdwijnt het meer en gaan we het bos in. Hier is het weer klimmen geblazen. Steil genoeg zelfs om staand te moeten klimmen! We halen een groep mountainbikers in die op een superlicht koffieverzet omhoog maalt. Het landschap hier op de Vilserberg is erg afwisselend, met stukken bos en vele kleine meren. Een betoverende omgeving, zeker nu de zon de het water groen laat oplichten. Wat ons opvalt in dit stuk Duitsland is dat de fietspaden erbij liggen als echte fietssnelwegen. Iets wat we niet hadden verwacht en wat een ideale ondergrond is voor onze zwarte carbon racers. Zo lang het duurt. Want onverwacht wordt het mooie zwarte lint onderbroken door een tracé dat veel weg heeft van de fameuze strade bianchi waarop een deel van de Giro d Italia zich voltrekt. Dat is weer even andere koek en met volledige concentratie manoeuvreren we voorzichtig over het onverharde pad. Gelukkig duurt deze strada bianchi maar een kleine kilometer, zodat daarna het gas weer lekker open kan. Woew We voelen ons als in een afdaling van de Tour of de Giro. Het plaatsje Pinswang vormt de verbinding tussen de twee lussen die we vanmorgen digitaal aan elkaar gekoppeld hebben. Halverwege doorkruisen we de grote plaats Reutte, een bekende naam voor wintersportliefhebber, die hier meestal op snelheid doorheen rijdt op weg naar de skigebieden in Tirol. Wij nemen hier juist de tijd om wat te eten en onze energievoorraad weer aan te vullen. Dat doen we met een overheerlijke spaghetti en wat snelle suikers. Tijdens dit feestmaal spreken we met onze fotograaf Heiko af dat we elkaar treffen in Weissenbach am Lech. Dat ligt in Oostenrijk, dus moeten we de grens weer over. Uiterwaarden In de buurt van de afgesproken plaats rijden we langs de rivier de Lech. Een mooi fietspad slingert langs de rivierbedding. Deze slingerroute is een genot om overheen te sturen. Niet alleen vanwege de leuke bochten, maar ook omdat het nagenoeg vlak is en we niet op de drukkere hoofdweg hoeven te rijden. In de buurt van Vorderhornbach begint de route licht te stijgen en zien we rechts en links >> Linker pagina: Autoluwe wegen, zoals hier bij de Kaldensee, maken de regio rond Tannheim een ideale bestemming voor fietstoeristen. Links: De vele rustige afdalingen nodigen uit tot snel bochtenwerk. BIKE & TREKKING XX

5 Wie ook maar een béétje van racefietsen houdt zal dit prachtige gebied direct in zijn hart sluiten. de mooie Lech. De uiterwaarden van deze rivier komen overeen met de uiterwaarden in Nederland en stromen vol wanneer er veel smeltwater uit de Alpen naar beneden komt. De Lech wordt in die perioden dus veel breder. Prachtig om te zien, zo in de zon en met de karakteristieke witte grindafzettingen. De Lech mondt in Duitsland uit in de Donau, die op zijn beurt uiteindelijk eindigt in de Zwarte Zee, bijna drieduizend kilometer verder. Ook wij passeren nu onze splitsing en rijden een doodlopend dal in richting Hinterhornbach. Een stevige klim met stijgingspercentages tot wel vijftien procent. Dat is nog stevig afzien op een dubbel. Op dit doodlopende pad blijf ik wel denken, dat wat omhoog moet, ook weer naar beneden gaat! Na een korte rustpauze op een kleine elfhonderd meter hoogte keren we om en rijden met een snelheid van ruim boven de vijftig terug naar de uiterwaarden van de Lech. De witte grindbak komt ons lachend tegemoet, waardoor we vermoeid maar goed humeur terugrijden naar Tannheim. Met nog één opgave te gaan klimmen we vanuit Weissenbach omhoog naar ons hotel. We draaien en keren de ene haarspeld bocht na de andere omhoog, terwijl we de beroemde Zugspitze letterlijk achter ons laten. Die Zugspitze, die hoog boven de rest van de voor-alpen uittorent, laat zich in het oranje licht van de ondergaande zon van zijn mooiste kant zien. Een machtig gezicht. En een mooi einde van onze honderd-plus kilometer rit. Vermoeid komen we bij ons hotel aan en kijken met de Heiko terug op een geslaagde toer. Onbekend maakt onbemind, luidt het cliché, en dat is in het geval van het Tannheimer Tal niet anders. Onterecht, zeg ik, want wie ook maar een béétje van racefietsen houdt, zal dit prachtige gebied direct in zijn hart sluiten. Ik in ieder geval wel. Peter, morgen weer een rondje? I N F O Wij verbleven in Hotel Bogner Hof in Tannheim. Dit hotel is, net als het nabijgelegen Hotel Tyrol am Haldensee, aangesloten bij Roadbike Holidays. Deze organisatie behartigt de belangen van veertig hotels in Duitsland, Oostenrijk en Italië. Al deze Roadbike Holidays hotels zijn gespecialiseerd in het verzorgen van gasten met een passie voor smalle banden. Dat komt er in de praktijk op neer dat de hotelier en zijn staf, zoals Hans Haider van de Bogner Hof, persoonlijk garant staan voor een onbezorgde racefietsvakantie, met volop routeinformatie (inclusief gps-uploads), gidsen, goede voeding met verse ingrediënten uit de eigen regio, onderhoud, een overdekte fietsstalling en desgewenst zelfs begeleiding met een materiaalwagen. bognerhof.at tyrol-haldensee.com roadbike-holidays.com Routes In het Tannheimer Tal zijn er oneindig veel mogelijkheden om er met de racefiets op uit te gaan. De VVV biedt voor iets minder dan een tientje een handig routegidsje. De 22 routes zijn afgedrukt op geplastificeerde routekaarten die in het rugvake van je fietsshirt passen. Ook handig: de site van het Tannheimer Tal. Daar vindt je een interactieve kaartsectie met routes, inclusief beschrijving, hoogteprofielen en gps-downloads. tannheimertal.com Rad-Marathon Tannheimertal Fanatieke marathonfietsers die op zoek zijn naar een nieuwe uitdagingen zouden de Rad- Marathon Tannheimer Tal eens in overweging moeten nemen. Deze marathon wordt gehouden op 2 juli 2013 en biedt de racer verschillende keuzes in afstanden en hoogtemeters door de mooiste landschappen en meest uitdagende bergpassen van de noordelijke Alpen. rad-marathon.at