GELOVIG ZIJN.. een geloof dat je hart en je leven vervult (2 Petrus 1: 1-11)

Transcriptie

1 GELOVIG ZIJN.. een geloof dat je hart en je leven vervult (2 Petrus 1: 1-11) Gewoon gelovig zijn en een geloof hebben dat echt je hart en je leven vervult... het zijn duidelijk twee verschillende dingen. Vóór mijn wedergeboorte geloofde ik ook. Zoals de meesten van ons ben ik opgevoed in de katholieke kerk, een katholieke thuis, katholieke scholen. Ik kende dus heel wat Bijbelverhalen, maar had nog nooit in de Bijbel, Gods Woord, gelezen. Het boek dat leert wie God is, wie je zelf bent, en hoever Gods liefde wel ging om jou terug bij Hem te brengen. Pas op het moment dat ik dat besefte kon de Bijbel mij helpen om beter te geloven. Want inderdaad, gewoon gelovig zijn betekent in feite niet zo veel. Eigenlijk gelooft iedereen! Zelfs ongelovigen geloven! Ze geloven dat er geen God is; dat alles door toeval is ontstaan. Iemand heeft ooit eens gezegd : "Ongelovigen geloven het ongelooflijke". "Wacht even! zeg je misschien. Ik geloof wèl echt! Ik geloof in Jezus! Ik ben christen!" Dat is dan mooi. Maar wat betekent dat? Ik moet denken aan die farizeeërs die daar rond Jezus stonden (in Mattheüs 3: 8) : "Momentje, rabbi! Wij zijn echt niet de eerste de besten! Wij behoren tot het uitverkoren volk! Abraham is onze vader". "En wat antwoordde Jezus? God is zelfs bij machte om uit deze stenen kinderen van Abraham te maken!" Ik vraag mij af hoe Jezus zou reageren als wij zeggen dat we christenen zijn? Wellicht noemt iedereen die hier aanwezig is zichzelf christen. We zeggen inderdaad dat we volgelingen van Christus zijn. We zijn samen bezig aan een reis die een heel leven zal duren. Geloof in Hem kan en mag dus geen dood, geen passief geloof zijn. Een levend geloof is een geloof dat dingen in beweging zet! Geloof in Jezus is een geloof in "De Levende Heer". Jezus Leeft! 1

2 Er zijn heel wat teksten in de Bijbel te vinden die ons duidelijk maken wat een levend geloof eigenlijk is en wat het uitwerkt in iemands leven. In dit verband wil ik graag een belangrijk vers aanhalen uit de brief van Paulus aan de Romeinen (hfst.12: 1, 2) (Herziene Statenvertaling) Ik roep u er dan toe op, broeders (en zusters), door de ontfermingen van God, om uw lichamen aan God te wijden als een levend offer, heilig en voor God welbehaaglijk : dat is uw redelijke godsdienst. En word niet aan deze wereld gelijkvormig, maar word innerlijk veranderd door de vernieuwing van uw gezindheid om te kunnen onderscheiden wat de goede, welbehaaglijke en volmaakte wil van God is. Paulus wijst hier dus op het belang van een levend geloof. Maar er zijn nog drie mensen in de Bijbel die me bijzonder aanspreken als het om levend geloof gaat. Het zijn drie heel bevoorrechte mensen: Jacobus, Petrus en Johannes. Alle drie hebben ze in hun leven iets ongelooflijk mogen meemaken; zij mochten, op de berg Tabor, Jezus in al zijn heerlijkheid zien. En dat lees en proef je in hun brieven. Ze staan, toeval of niet, ook vlak na mekaar in de Bijbel: één brief van Jacobus, twee brieven van Petrus en drie van Johannes. En ze hebben allemaal iets bijzonders over geloof te zeggen. "Geloof zonder werken is dood", schrijft Jacobus. En hij bedoelt hier niet dat we door onze werken gered worden. Hij wil enkel beklemtonen dat iemand die werkelijk gelooft niet passief kan blijven. "Wie zegt dat hij in God gelooft, dat hij Hem liefheeft, maar wie zijn broeder of zuster gebrek laat lijden, is een leugenaar", zegt Johannes. Toch wel een krasse uitspraak! Voor vandaag koos ik een stukje uit de tweede Petrus-brief. Petrus is iemand die in Gods woord zo levendig naar voor komt. Iemand die met de Heer heeft leren wandelen met vallen en opstaan. En die tweede brief is als het ware zijn "geestelijk testament". Op het moment dat Petrus deze brief schreef wist hij dat zijn leven hier op aarde ten einde liep. We lezen dat in vers 14 :...want ik weet, dat het afleggen van mijn tent spoedig komt, zoals ook onze Here Jezus Christus mij heeft doen weten. We zijn omstreeks het jaar 70, wanneer deze brief wordt geschreven. Petrus was al bejaard en hij had een lang leven met de Here achter de rug. Toen hij Jezus leerde kennen was hij was nog een jonge man, in de kracht van zijn leven. En nu wist de apostel dat hem niet veel tijd meer restte. Hoe de Heer hem dat duidelijk had gemaakt weten we niet, maar op één of andere manier was het hem geopenbaard. En dàt maakt zijn tweede brief precies zo een boeiend stuk: een man die zoveel met de Heer heeft meegemaakt, die Hem van zo nabij gekend heeft en die een lang leven als discipel achter de rug heeft. Wat is nu de boodschap die Petrus zo belangrijk vindt, dat hij ze op het einde van zijn leven nog eens speciaal onder de aandacht wil brengen? 2

3 Ik probeer het zo samen te vatten : "Wees niet tevreden met een passief geloof! Wees niet tevreden met het feit dat je Christen genoemd wordt, dat je die naam draagt! Wees zelfs niet tevreden met het feit dat je bij Zijn gemeente mag horen! Wees niet tevreden met slechts een gedeelte van de geweldige, de "kostbare en zeer grote beloften" (vs. 4) die God ons heeft toegezegd! Er is véél en véél meer dan dat. Ook in vs. 4 lezen we het : de bedoeling is dat we deel zouden hebben aan de goddelijke natuur! Dat is heel wat anders dan een passief geloof. Dat is heel wat anders dan gewoon lid zijn van een gemeente. We kunnen deel hebben aan de goddelijke natuur. Dat is hetgeen waar we volgens Petrus moeten naar streven; dat is wat deze apostel zo heel belangrijk vindt : dàt kun je bereiken, zegt hij, en met minder moet je echt geen genoegen nemen! We kunnen dus deel hebben aan de goddelijke natuur. Wat wordt daar dan precies mee bedoeld? Deel hebben aan de goddelijke natuur... wat is dat dan? Ik meen dat we het op de eenvoudigste manier zo kunnen zeggen: deel hebben aan de goddelijke natuur, dat is niets anders dan gelijken op Jezus. We kunnen worden als Jezus... Ik geef eerlijk toe dat ik enorm veel moeite heb om dit te geloven, maar het staat in Gods woord! Meer dan één keer zelfs. Dat is dus de volheid van het evangelie. En het is voor ons ook nodig, dat we naar die volheid streven. Want enkel op die manier kunnen we (zoals het verder staat in vers 4) :...ontkomen aan het verderf, dat door de begeerte in de wereld heerst. Misschien spreken de woorden "verderf dat door de begeerte in de wereld heerst" u niet zo sterk aan. En toch geven ze een duidelijk beeld van de toestand waarin de wereld rondom ons zich bevindt. Het verderf in de wereld. Enkel door meer en meer te gaan lijken op Jezus, kunnen we ontsnappen aan het verderf dat in de wereld waarin wij elke dag leven de boventoon blijkt te voeren. En dat verderf wordt aangedreven door begeerte, door hebzucht, door de drang om te hebben, om steeds meer en meer te bezitten: geld, invloed, macht. En Jezus is gekomen om ons ook daarvan te redden. Want uit eigen kracht kunnen we dat niet. Het doel van onze verlossing, van onze redding, is dus: dat we deel zouden hebben aan de goddelijke natuur, dat we zouden worden als Jezus. Maar worden als Jezus, dat is een heel lange weg... 3

4 Willen we samen de verzen 5 tot en met 7 eens lezen : Maar schraagt om deze reden met betoon van alle ijver door uw geloof de deugd, door de deugd de kennis, door de kennis de zelfbeheersing, door de zelfbeheersing de volharding, door de volharding de godsvrucht, door de godsvrucht de broederliefde en door de broederliefde de liefde jegens allen. Petrus schetst hier als het ware een gebouw waar we bouwlaag na bouwlaag zorgvuldig moeten optrekken. En we moeten aan élke laag onze volle aandacht besteden, anders zal het eindresultaat niet erg stevig zijn. Ik moet daarbij denken aan de toren van Pisa : wanneer één van de bouwlagen, bijvoorbeeld het fundament, niet stevig genoeg blijkt te zijn, dan zakt het hele geval scheef. (Dat kan dan wel een toeristische attractie zijn, maar het was zeker niet de bedoeling van de bouwmeester!) We willen de eerste bouwlaag eens onderzoeken:...schraagt om deze reden met betoon van alle ijver (het komt dus niet vanzelf maar het vraagt duidelijk inspanningen, overgave) door uw geloof de deugd... Geloof! Dat is het begin van alles; dat is hét fundament. Bekijk het hoe je dat ook wilt, zonder geloof komen we er niet. En aangezien het om een fundament gaat, moet het stevig zijn. Wanneer we ons leven met de Heer baseren op een geloof dat niet écht en diep uit ons hart komt, dan loopt het vroeg of laat mank. Hoe veel christenen zijn er al weggebleven, zijn van de weg afgedwaald, omdat hun geloof niet oprecht was. Op dat geloof komt onze volgende bouwlaag: de deugd. Weer een van die woorden, die ons vandaag misschien weinig zeggen. Deugd, "deugdelijkheid", "degelijkheid". Met andere woorden: uit ons geloven moet een levenshouding voortvloeien. Een degelijke, consequente levenswandel. Wanneer ons geloof écht gemeend is, dan kunnen we niet doen alsof, en verder leven zoals we dat deden vóór we tot geloof kwamen. Als het blijft bij alleen maar geloven, dan hebben we enkel een fundament gelegd, en dat houdt het op Denk aan de man waarover Jezus vertelde (in Lucas hfst. 14) : de man die een toren begon te bouwen en die toen niet verder kwam... Dan komt de kennis. Vindt u het niet vreemd dat kennis pas op de derde plaats komt. En toch is dat veelbetekenend. Want wat is onze kennis zonder geloof? Kijken we maar 4

5 eens wat sommige "moderne Godsgeleerden" ons proberen aan te praten. Wat een holle klanken hoor je wanneer iemand zijn enorme Bijbelse kennis meedeelt, maar wanneer die kennis niet uit zijn hart komt maar enkel verstandelijk is... En wat is kennis zonder deugdelijkheid? Wat betekent het getuigenis van iemand hoe pakkend en ontroerend hij het ook kan vertellen - wanneer het niet bevestigd wordt door een consequente levenswandel? De volgende stap, na de kennis, is de zelfbeheersing. Onze kennis moet beheerst en gematigd worden. Anders worden we hard en liefdeloos. Dan gaan we die kennis misbruiken om anderen met bijbelverzen om de oren te slaan, en dat mag zeker niet het doel van onze kennis zijn. Juiste kennis moet als gevolg hebben, dat we onze eigen tekorten en zwakheden duidelijk gaan zien (de spiegel dus!), en dat we precies daarom de ander met meer begrip en met meer liefde tegemoet kunnen komen. Dan volgt de andere, belangrijke zaak: volharding. Ons geestelijk leven mag geen strovuurtje zijn: zo'n vuur dat fel oplaait wanneer je het aansteekt maar dat ook heel snel is uitgebrand. Het komt erop aan het vol te houden. Elke dag weer opnieuw de Heer in volle overgave te willen volgen, zonder op te geven. Alleen dan kunnen we de volgende verdieping van ons geestelijk gebouw optrekken: godsvrucht. Wat een ouderwets woord is dat nu weeral? Daar kun je in onze moderne tijd toch niet mee komen aandraven : godsvrucht? Mag ik het zo zeggen: onze volharding moet ons ertoe brengen dat we de Heer in ons leven écht de centrale plaats gaan geven, de plaats die Hem toekomt. Dat we alles voor Hem en door Hem en in Hem gaan doen : dat is pas overgave. Dat is de échte godsvrucht en dat heeft niets te maken met ons overgieten met een vroom of godsdienstig sausje. Het betekent gewoon léven voor de Here. Hij is hét doel van ons bestaan! Zo bereiken we de twee bovenste verdiepingen: eerst de broederliefde. Wanneer we aan al die vorige bouwlagen gewerkt hebben, dan kan de liefde tegenover onze broeders en zusters (die óók met vallen en opstaan aan precies zo'n gebouw werken) ons niet zo moeilijk meer vallen. Dan hebben we hen bijna vanzelfsprekend lief; omdat we hen beter kennen en begrijpen. Want onverschilligheid en liefdeloosheid worden meestal veroorzaakt door onbegrip. "Onbekend is onbemind"; dat is een oude volkswijsheid. En zo komen we aan de top van het gebouw; de kroon op het werk! De liefde voor alle mensen. Pas op dat moment hebben we écht deel aan die "goddelijke natuur"; pas dan "zijn we als Jezus". Zijn liefde voor alle mensen was zo groot dat hij voor hen allemaal zijn leven gaf. En zijn wij niet geneigd om dat telkens weer te vergeten? Jezus heeft iedereen lief: ook mijn buurman, ook mijn collega, ook mijn baas, ook die asielzoeker van vijf huizen verder, ook... Vul zelf maar verder aan. Dat is wat Petrus zo op het hart lag. Dat is hetgeen hij ons kost wat kost nog wilde vertellen, vóór de Heer hem tot zich riep. En weer komt datzelfde naar voor dat in heel het evangelie, in heel de "blijde boodschap" weerklinkt : het gaat bovenal om de liefde. 5

6 Zonder die liefde is alles zinloos en hol. Haal de liefde uit deze boodschap, en je hebt alleen een leeg omhulsel over. Een van de doelstellingen van de gemeente; ook van onze gemeente is : een gemeente zijn waar mensen God en elkaar van harte liefhebben. Met een dankbaar hart mogen wij zeggen dat de Heer meer dan ooit centraal staat in onze gemeente en dat Zijn werk in onze harten en in onze liefdevolle relaties zeker voortgang zal vinden. Weet u, alle schrijvers van het nieuwe testament leggen op één of andere manier de nadruk op de liefde. "Wat was ik zonder liefde?" vraagt Paulus. "Kinderkens, bemint elkander", herhaalt Johannes. "Daaraan zullen ze erkennen dat het om mijn volgelingen gaat, dat ze elkander liefhebben", zegt Jezus. En diezelfde liefde is de kroon op dat geestelijk gebouw, dat Petrus in deze verzen voor ons wilde tekenen. Een gebouw dat begint met geloof... En dat echte, dat levende geloof brengt ons bij de echte, goddelijke, liefde! Willen we samen, tot slot, de verzen 8 tot en met 11 aandachtig lezen. U zult merken : werken aan dit geestelijk gebouw is geen nutteloze bezigheid, het is geen zinloos tijdverdrijf: "Want als deze dingen (die bouwlagen die Petrus zonet heeft opgesomd) bij u aanwezig zijn en overvloedig worden, laten zij u niet zonder werk of vrucht voor de kennis van onze Here Jezus Christus. Want bij wie zij niet zijn, die is verblind in zijn bijziendheid, daar hij de reiniging van zijn vroegere zonden heeft vergeten. Beijvert u daarom des te meer, broeders, om uw roeping en verkiezing te bevestigen; want als gij dit doet, zult gij nimmer struikelen. Want zó zal u rijkelijk worden verleend de toegang tot het eeuwige Koninkrijk van onze Here en Heiland, Jezus Christus." Wat een grandioze belofte voor hen die een levend geloof in de levende Heer hebben! Amen. Geluwe,