Tijdlijn van het oude Israël v.chr. tot 400 v. Chr.

Transcriptie

1 Tijdlijn van het oude Israël v.chr. tot 400 v. Chr. Jesaja is de zoon van Amoz, de broer van Uzzia, koning van Juda. Uzzia werd op 16- jarige leeftijd koning, tijdens het 27 e regeringsjaar van Jerobeam over Israël). Jesaja trad als profeet op vanaf ca. 740 v. Chr., de 8 e eeuw v. Chr. Hij werd geroepen in het jaar dat koning Uzzia sterft (H6) en profeteert meer dan 40 jaar. Hij profeteerde tijdens de regeringsperiode van de koningen Jotham, Achaz en Hizkia. 1

2 Koninkrijken rondom Israël In de profetieën van Jesaja wordt meerdere malen gesproken over de vijand uit het Noorden, de Egyptenaren en het grote Babel. In onderstaande tijdlijn is te zien hoe deze rijken rondom Israël zich in de loop van de tijd hebben ontwikkelt. 2

3 Deze landkaartjes geven een aanduiding van de grootheid van de rijken in de tijd vóór het optreden van Jesaja, ten tijde van dit optreden, tijdens en na de ballingschap. Israël en Juda onder de regering van Jerobeam II en Uzzia. Kaart 66 - Het Assyrische rijk onder bewind van Tiglath-Pileser III in de 2 e helft van de 8 e eeuw tijdens het optreden van Jesaja. Deze koning herstelt de macht van het Assyrische rijk. Dit brengt aan Israël en Juda verlichting van hun onderdrukking door Damascus. Uzzia schijnt één van de voornaamste vorsten van Palestina te zijn geweest in die tijd. Men betaalde schatting aan Assyrië maar in 722 v. Chr. werd koning Hosea van Israël afvallig en werd Samaria ingenomen en het volk weggevoerd door de Assyriërs. 3

4 Links, kaart 68, zie je welke veldtochten Tiglath-Pileser III ondernam om heel het gebied van Israël, Juda en verder aan zich te onderwerpen. Periode: v. Chr. Onder, kaart 75, is te zien welk gebied behoorde tot het Assyrische rijk in de 7 e eeuw v. Chr. 4

5 Kaart 82 - In de 6 e eeuw v. Chr. is het Assyrische rijk volledig verdwenen en neemt het Babylonische rijk de macht over. Rechts van dit rijk ontstaat intussen een nieuw koninkrijk: Perzië (in het blauw). Kaart 84 Het Perzische rijk strekt zich uit van India in het oosten tot Libië en Griekenland in het westen. Cyrus II de Grote komt met de Perzen in opstand en verslaat de Meden en vervolgens Babel (vanaf ca. 500 v. Chr.). Onder Darius I bereikt het Perzische Rijk haar omvang zoals getoond op kaart 84. 5

6 Israël (het tienstammenrijk) in ballingschap De Assyriërs pasten als eerste de strafmaatregel van ballingschap toe. Tiglath Pileser IV voerde in het jaar 734 v. Chr. een deel van de noordelijke en noordoostelijke stammen van Israël in ballingschap weg naar Assur (zie Kon. 2:15-29). Twaalf jaar later, in 722 v. Chr (de verovering van Samaria na de afval van koning Hosea) voerde Sargon de bevolking van het gehele tienstammenrijk weg. Hij liet bewoners uit Babel en andere Mesopotamische steden hiervoor in de plaats in Samaria wonen (zie 2Kon. 17: 6, 24). Deze vermengden zich met de overgebleven rest van de bevolking en werden bekend onder de naam Samaritanen. Juda (het tweestammenrijk) in ballingschap Later, in het jaar 597 v. Chr. onderging Juda eenzelfde lot (zie ook kaart 80). Nebukadnezar, koning van Babel, voerde koning Jojachin, de koning-moeder en aanzienlijke burgelijke en militaire beambten, soldaten en gegoede burgers naar zijn gebied. Het ging bij deze eerste wegvoering om in totaal personen (2 Kon. 24: 12-16). Een tweede wegvoering van inwoners van Juda volgt 11 jaar later, in 586 v. Chr. wanneer Jeruzalem wordt verwoest. De allervoornaamsten worden om het leven gebracht (2 Kon. 25:18-21) maar nog 832 personen worden weggevoerd naar Babel (Jer. 52:29). De derde en laatste wegvoering vindt plaats in 581 wanneer nog 745 Judeërs wordt weggevoerd (Jer. 52:30). Alleen de armste bevolking blijft achter in Juda en zij krijgen Gedalja als stadhouder. Wanneer deze stadhouder door Ismaël wordt vermoord (2 Kon. 25:25) vluchten de meesten weg naar Egypte (zie o.a. 2 Kon. 25:25). Het leven in ballingschap De weggevoerden uit Juda woonden niet allemaal in Babel maar kwamen ook terecht in een kolonie van ballingen in Tel Abib aan de rivier Chebar, zo lezen we in Ez. 1: 1 en 3:15. Ze genoten een behoorlijke vrijheid van beweging en konden daar hun eigen huizen en akkers hebben en van de vruchten van hun veldarbeid leven (Jer. 29:5). Ook waren ze niet als eenlingen verstrooid onder de oorspronkelijke bewoners maar vormden ze onder het vreemde oppergezag tot op zekere hoogte toch nog een eigen eenheid, de familieband bleef bewaard (Jer. 29:6). We lezen een enkele maal van hardhandig ingrijpen van de overheerser (in Jeremia 29:21-23 wordt gewag gemaakt van de wreedaardige terechtstelling van twee profeten die werkzaam waren onder het volk) maar wanneer de Joden zich in hun lot gewillig schikten en niet in opstand kwamen werden ze door de Babylonische overheersing allerminst hard behandeld. Dat blijkt wel hieruit dat verschillende van hen aan het hof kwamen en daar zelfs zeer aanzienlijke posities hadden (Daniël en zijn drie vrienden). Ook de begenadiging van koning Jojachin door de Babyloniërs laat een welwillende houding zien van deze overheerser. Toch was het lot van de ballingen zeer beklagenswaardig voor hen, zoals we ook lezen in psalm 137. Onder de ballingen leefde aanvankelijk nog veel hoop dat Babels macht spoedig teniet zou worden gedaan en zij konden terugkeren naar het land van hun vaderen. Deze hoopvolle stemming werd bekrachtigd door valse profeten die onder het volk opstonden. Maar Ezechiël waarschuwt het volk voor de algehele ondergang van Juda s volksbestaan, de verwoesting van de stad en tempel. Ook Jeremia schrijft een brief met diezelfde strekking (Jer. 29). Op den duur werd bij veel ballingen een duidelijke aanpassing aan de toestand merkbaar. Als de weg tot terugkeer wordt geopend zijn er velen die liever in den vreemde blijven. Zij waren daar opgegroeid, misschien zelfs geboren. En Ezechiël spreekt van de heidense gewoonten en praktijken waaraan de Joden zich schuldig maakten (Ez. 14:3-6 en 20: 30-32) zodat hun heidense omgeving voor hen niets afschrikwekkends had. Zij die daarentegen nog aan de ware godsdienst vasthielden bleven vasthouden aan hun eigen nationaliteit en aan de inzettingen zoals besnijdenis en sabbatviering. 6