NEEM NU EEN ABONNEMENT OP DIT TIJDSCHRIFT! BEL GRATIS DE A BONNEMENTENLUN * taal. no. 2431

Transcriptie

1 no '92 weekblad siso: 831 redactie: A.L. Greiner/P. Winkler redactie: Stichting ivio Postbus AA Lelystad tel / fax administratie: Stichting IVIO Opzegging van het abonnement dient uiterlijk 2 maanden voor het verstrijken van de abonnementsperiode te geschieden. Verschijnt ook op cassette voor mensen met een leeshandicap Inlichtingen: Centrum voor Gesproken Lektuur HGW Postbus 24,5360 AA Grave/Tel taal NEEM NU EEN ABONNEMENT OP DIT TIJDSCHRIFT! BEL GRATIS DE A BONNEMENTENLUN * Dagelijks (ook in het weekend) van 9.00 uur tot uur bereikbaar. * Uitsluitend voor het opgeven van nieuwe abonnementen. educatieve uitgeverij - instituut voor schriftelijk onderwijs - AO-reeks - Archimedes - Pythagoras - wereldschool - instituut voor buitenschools mondeling onderwijs - bedrijfscursussen/-opleidingen - opleidingsadviezen - educatieve projecten Abonnementsprijzen per jaar per halfjaar Nederland/Europa* ƒ 84,ƒ 46,België B.fr Bfr. 850 Overigelanden ƒ 120,Losse nrs. ƒ 3,50 (incl. verzendkosten) Proefabonnement ƒ 21,-/Bfr. 400 (3 mnd) Verzamelband ƒ 14,-/Bfr. 280 Gecombineerde abonnementen prijs op aanvraag * Europa met uitzondering van de Oostbloklanden postgiro Nederland V stichting ivio postcheck België Bank: N M B Lelystad rek.crt.nr

2 Verhit zijn vaak onze discussies ober de juiste betekenis van een Nederlands woord. Voor een artikel of kruiswoordpuzzel pijnigen we onze hersenen om het juiste woord te vinden. Onze taal intrigeert ons. Het woordenboek biedt de oplossing voor de meeste taalproblemen. Als we willen weten of een woord mannelijk of vrouwelijk is of hoe we het moeten spellen, dan raadplegen wij de 'Woordenlijst van de Nederlandse taal' oftewel het 'groene boekje'. En voor de juiste betekenis van een woord grijpen we naar een van de vele woordenboeken die voorhanden zijn. Voor de doorsnee Nederlander al sinds 120 jaar hèt woordenboek. Niet geheel ten onrechte, zo blijkt uit het voorliggende AO, waarin de deskundige auteur in voorbeeldige beknoptheid een bruikbaar overzicht geeft van de waarde van 'De dikke Van Dale'. Het Groot woordenboek der Nederlandse taal - overigens niet te verwarren met het Woordenboek der Nederlandsche taal met zijn pagina's in 36 banden, waarvan aan het eind van dit jaar een herdruk verschijnt - biedt in drie dikke delen elk wat wils. Dit woordenboek hoort in elke huiskamer zijn plaats te hebben. Dit AO zegt ons waarom. Redactie Johan Hendrik van Dale ( ) Maker van een half woordenboek Inhoud Het doodsbed/2 Aan werken verslaafd / 3 Levensloop / 3 Eerste lexicografische werk / 7 Het Nieuw Woordenboek / 7 Beoordelingen /II Reacties in België / 12 Kritiek / 13 De lijkstoet / 14 De rol van Jan Manhave / 14 Ewoud Sanders (1958) studeerde Nieuwe en Theoretische geschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam. Sinds 1982 is hij werkzaam in de journalistiek. Hij is vaste medewerker van onder meer NRC Handelsblad, Onze Taal en Intermagazine. Daarnaast is hij eindredacteur van Trefwoord, een uitgave van het Matthias de Vries-genootschap - een genootschap dat zich bezighoudt met onder andere de geschiedenis van woordenboeken en naslagwerken. In 1990 publiceerde Sanders bij uitgeverij Nijgh & Van Ditmar het Eponiemenwoordenboek. Woorden die teruggaan op historische personen. 1

3 Johan Hendrik van Dale was een onverbeterlijke workaholic. In krap twintig jaar publiceerde hij 22 boeken en honderden artikelen. Deze maand verschijnt zowel de twaalfde druk van zijn woordenboek als een heruitgave van de druk uit Een portret van een nederige autodidact die zijn woordenboek maar half voltooide en die zijn faam in de eerste plaats dankt aan een 21-jarige leerling. 'Verzekerde mij een mijner letterkundige vrienden, dat hij, die zijn vader en moeder vermoord heeft, nog te goed was om een Woordenboek te schrijven, ik heb mijzelven vaak twijfelmoedig de vraag gedaan, of hij w e l volkomen ongelijk had.' Het doodsbed H ij moet er vreselijk aan toe zijn geweest. Van top tot teen was hij bedekt met duizenden ettergezwellen, sommige ter grootte van een erwt. De puisten zaten ook in zijn mond, zodat hij moeilijk kon spreken. Zijn gezicht was opgezwollen en hij moet hebben gestonken naar beschimmeld brood. Zijn beste vriend, dominee H.Q. Janssen uit het nabijgelegen St. Anna ter Muiden, herkende hem op het laatst nauwelijks meer en beschreef zijn uiterlijk als 'afzigtelijk, afschuwelijk'. In de eerste w e e k van mei 1872 werd Johan Hendrik van Dale, schoolmeester en archivaris te Sluis, geveld door de pokken, toen 'de vreeselijke kinderziekte' genoemd. Zijn doodsstrijd is goed gedocumenteerd en tegen het eind van dag tot dag te volgen. Veertien dagen lang leed hij de 'hevigste smarten en pijnen'. Aanvankelijk hadden de artsen nog hoop op beterschap, maar die bleek al spoedig ongegrond. Van Dale had een zeer zwak ge2 stel, zijn leven lang leed hij aan 'eene buitengewoone zenuwachtigheid', zoals zijn boezemvriend Janssen het omschreef. Naarmate hij ouder werd, kreeg hij steeds meer last van koortsachtige aandoeningen en hoofdpijn. Nog maar kort daarvoor was hij hersteld van een andere ernstige ziekte. Op vrijdag 17 mei was de toestand zo verergerd dat Van Dale zelf begon te voelen dat hij het dit keer niet zou overleven. 'Maar', zo zei hij de volgende dag tegen dominee Janssen, 'ik sterf kalm en gerust, in 't geloof aan en 't vertrouwen op mijn' Zaligmaker.' Na zijn dood, zo vertrouwde Van Dale zijn vriend toe, zou hij ter nagedachtenis het toen tot de letter t gevorderde Biographisch Woordenboek der Nederlanden van A. J. van der A a krijgen, een woordenboek waarin Van Dale later overigens zelf zou worden opgenomen. In de vroege ochtend van zondag 19 mei liet Van Dale 'zijne door droefheid afgetobde vrouw en kinderen' wekken om afscheid van hen te nemen. Hij gaf zijn vrouw de wens te kennen dat zijn leerling Jan Manhave het Nieuw Woordenboek der Neder- landsche taal zou voltooien. Van Dale werkte al bijna vijf jaar aan dit woordenboek, waarvan drie met hulp van de jeugdige Manhave. In de loop van de avond kwam dominee Janssen nogmaals langs, maar Van Dale kon al niet meer spreken. 'Het heeft zeker zijn laatste uren verzwaard, dat hij het werk, met zooveel ijver en liefde opgevat, onvoltooid heeft moeten laten liggen', veronderstelde het Leidsch Dagblad naderhand. Om tien uur die avond, Pinksterzondag 19 mei 1872, blies Van Dale zijn laatste adem uit, 44 jaar oud. 'Wie in den late avond van den 19den mei (...) Sluis heeft doorgewandeld en nu en dan een oogenblik is blijven stilstaan bij de groepen, die zich hier en daar hadden gevormd', aldus Jan Manhave, 'heeft getuige kunnen zijn hoe algemeen zijn [Van Dales] vroeg afsterven werd betreurd.' Aan werken verslaafd A ls Van Dale niet door de pokken tot 'een hoogeren werkkring' was geroepen, zoals Manhave het later omschreef, dan had hij zich zonder twijfel doodgewerkt. Het begrip workaholic staat pas sinds 1984 in de Grote Van Dale, maar zo zie je: een verschijnsel kan ook bestaan zonder dat er een woord voor is. 'Ik overdrijf niet, als ik van hem zeg, dat hij dag en nacht studeerde', schreef domi- nee Janssen in het Levensbericht van zijn vriend. 'Geen oogenblik liet hij verloren gaan; ledig zijn was hem een straf. (...) Hij kende geene uitspanningsuren: zijn ziel was altijd ingespannen.' Janssen drong er herhaaldelijk op aan dat Van Dale ten minste dagelijks een uurtje ging wandelen. 'Doch altijd was het te vergeefs. Hij kon letterlijk het werken niet nalaten. Daarom werd dan ook algemeen gezegd: Van Dale werkt zich dood, en niemand voorspelde dat hij oud zou worden.' Manhave had dezelfde ervaring met zijn leermeester: 'Soms stond hij in 't midden van den winter als de thermometer vijftien a twintig graden beneden het nulpunt teekende, om vier of vijf uren op...' Van Dale schreef zijn ontzagwekkende werklust zelf toe aan het feit dat hij als kind vaak weken achtereen ziek was geweest. Studeren had hem, aldus Manhave, 'zelfs in droevige en donkere oogenblikken menigmaal troost en opbeuring geschonken. Daarom had hij de studie liefgekregen en noemde hij zijne boeken zijne beste vrienden.' Levensloop J ohan Hendrik van Dale werd op 15 februari 1828 geboren te Sluis in Zeeuws-Vlaanderen, als zesde zoon van Abraham van Dale ( ) en Pieternella Johanna du Bois ( ). Zijn moeder was winkelierster, zijn vader eerst peperkoekbakker, daarna landmeter, 13

4 Jeugdportret van Johan Hendrik van Dale. Het blijft een raadsel dat juist Van Dale, die als kind vaak langdurig ziek was, door de pokken werd geveld. De koepokinenting was in zijn tijd verplicht voor onderwijzers. Volgens de zesde druk van de Winkler Prins (1949) was Van Dale juist 'buitengewoon zorgzaam voor zichzelf bij de toen fel heersende pokken'. Waar deze mededeling op berust is niet duidelijk. Waarschijnlijk op de overlevering die ook te vinden is in het boek van P.G.J. van Sterkenburg, Johan Hendrik van Dale en zijn opvolgers (1983). Daar wordt een gepensioneerd hoofd van de Van Daleschool aangehaald die zegt: 'Als Van Dale in 't oude Sluis der vorige eeuw een huis voorbij moest gaan waar een besmettelijke ziekte heerste, stak hij zijn paraplu op. (...) Toen zijn moeder in mei 1828 zijn geboorte tegemoet zag, woonden zijn ouders in Eeklo (Oost-Vlaanderen). Maar zij vluchtten naar Sluis, omdat toen in Eeklo... de pokken heersten.' Voor deze overlevering bestaat echter geen enkel bewijs. (Illustratie uit: P.G.J. van Sterkenburg: Johan Hendrik van Dale en zijn opvolgers (1983)) 5 vervolgens hulponderwijzer en ten slotte militair; hij stierf aan boord van een oorlogsbodem voor de zuidkust van Java toen Johan Hendrik elf was. Johan Hendrik groeide uit tot een, voor zijn dagen, vrij lange man. Hij w a s 1,72 meter en had volgens een beschrijving uit die tijd - een lang aangezicht, een hoog voorhoofd, blauwe ogen, een grote neus, een forse mond, een ronde kin, blonde wenkbrauw e n en blond golvend haar. Zijn nieuwsgierigheid en zijn scherpe g e h e u g e n wierpen al snel vruchten af. Hij w a s net zestien toen hij zijn eerste onderw i j s b e v o e g d h e i d haalde. M e t e e n daarop w e r d hij aangesteld als ondermeester in Sluis. In de jaren daarna behaalde hij in razend tempo allerlei aktes: uiteindelijk w a s hij b e v o e g d in Frans, wiskunde, Engels, Duits, natuurkunde en landbouwkunde. Op eigen houtje bekwaamde hij zich bovendien in het Latijn en Gotisch, terwijl het Middelnederlands in hem 'eene priester vol van de warmste geestdrift' vond, aldus dominee Janssen. Vanaf mei 1854 w a s Van Dale hoofdonderwijzer aan de openbare school te Sluis, vanaf oktober 1855 tevens stadsarchivaris. In 1852 verscheen zijn eerste boek: Honderd opstellen ter verbetering, een simpel 'boekske', zoals hij het zelf noemde, voor de hoogste klas van de volksschool. In de jaren daarna publiceerde hij ruim twintig andere boeken: merendeels werken over de geschiedenis van Sluis of ZeeuwsVlaanderen, en schoolboeken over zuiver schrijven, zinsontleding en spraakkunst. H o e w e l w e i n i g vernieuwend, w e r d e n die schoolboeken door het hele land gebruikt, sommige zelfs tot in het eerste kwart van deze eeuw. Daarnaast publiceerde Van Dale honderden artikelen. Eerst vooral over historische en oudheidkundige onderwerpen, maar vanaf 1861 in toenemende mate over taalkunde. Het rijke archief van Sluis, dat hij als eerste inventariseerde, vormde daarbij een goudmijn. De artikelen verschenen in gerenommeerde tijdschriften als De Taalgids, de Taal- en Letterbode, De Toekomst en De Navorscher. En natuurlijk in Bijdragen tot de Oudheidkunde en Geschiedenis, inzonderheid van Zeeuwsch-Vlaanderen, een tijdschrift dat Van Dale samen met zijn vríend H.Q. Janssen redigeerde en dat verscheen tussen 1856 en In de 'Lijst der werken van J.H. van Dale' die Manhave als bijvoegsel opnam in het Nieuw Woordenboek, staan zelfs de pietluttigste publikaties vermeld, maar desondanks blijft het indrukwekkend dat deze opsomming ruim twintig pagina's in beslag neemt! Tussen de bedrijven door zag de ijverige schoolmeester kans om bij zijn vrouw Maria Jacoba Moens ( ), met w i e hij in 1850 trouwde, zeven kinderen te verwekken, van w i e er slechts drie hem overleefden. Vermeldenswaard is dat Van Dale vier keer een zoon kreeg, die hij telkens Johan Hendrik noemde; drie stierven voor hun vierde levensjaar, maar vanaf 1863 telde de wereld een tijdlang t w e e Johan Hendrik van Dales. Ondanks zijn intellectuele pres13

5 taties bleef Van Dale buitengew o o n bescheiden. Vooral Manhav e en Janssen lijken eerder de goedheiligman voor ogen te hebben dan iemand van vlees en bloed, als zij Van Dale beschrijven als schrander, veelzijdig, edel, een dankbaar mens, een uitstekend man, goedhartig, vriendelijk, een w i j z e en beminde leidsman, aller vriend en raadsman, geleerd, onuitputtelijk dienstvaardig, onbegrensd gedienstig, eenvoudig en bovenal ongeveinsd bescheiden en nederig! Eerste lexicogra fische werk D Johan Hendrik van Dale op middelbare leeftijd. Vergroting van een vaag origineel dat zich in het archief van Sluis bevindt. Van Dale was 39 toen hij begon aan de bewerking van het Nieuw woordenboek der Nederlandsche taal dat in 1864 was samengesteld door de gebroeders Calisch. Nog in 1924 vond H.M. Kerpenstein, het toenmalige hoofd van de openbare school in Sluis, het nodig de geruchten te ontzenuwen dat Van Dale tijdens zijn werk aan het woordenboek zijn school zou hebben verwaarloosd. Kerpenstein zei dit ter gelegenheid van de onthulling van het standbeeld voor Van Dale, waar hij sprak over de pedagogische kwaliteiten van zijn voorganger. De geruchten werden later nieuw leven ingeblazen door G.J. van Oorschot, tot in de jaren zestig hoofd van de J.H. Van Daleschool te Sluis. Ook Van Dales boezemvriend H.Q. Janssen schreef over de curieuze kwestie: 'Hoezeer ook van toen af [vanaf ongeveer 1855; ES] vooral Van Dales roem als geschied- en taalkundige aanvangt en hij zich als zoodanig met bijzondere voorliefde trachtte te bekwamen, verre is 't er nogtans van daan, dat hij daarom de belangen zijner school verwaarloosde of zijne ziel aftrok van het onderwijs. Integendeel...' 7 oor zijn talrijke taalkundige publikaties k w a m Van Dale in contact met enkele van de voornaamste taalgeleerden van zijn tijd. Hij correspondeerde en w a s bevriend met onder anderen de beroemde Leidse hoogleraar Matthias de Vries, met Lambert Allard te Winkel en met de Rotterdamse taalgeleerde Arie de Jager. Het w a s op aanbeveling van Arie de Jager dat Van Dale in 1866 door uitgever A. ter Günne uit Deventer w e r d benaderd voor zijn eerste lexicografische opdracht: de bewerking van het Taalkundig handboekje, of alphabetische lijst van alle Nederlandsche woorden, die wegens spelling of taalkundig gebruik aan eenige bedenking onderhevig zijn. Deze woordenlijst moest w o r d e n aangepast aan de spel- ling die De Vries en T e Winkel niet lang daarvoor hadden opgesteld voor het Woordenboek der Nederlandsche Taal. Het Taalkundig Handboekje verscheen in maart De recensies waren lovend, maar het lexicografische w e r k w a s Van Dale niet gemakkelijk afgegaan: 'Is het corrigeeren van drukproev e n in het algemeen een werk van inspanning', zo schreef hij in het voorwoord, 'het nazien van de proefbladen van eene woordenlijst mag inderdaad afmattend heeten; 't vordert al de inspanning van den geest, maar juist om dien spoediger te verstompen, waardoor zoo licht eene verkeerde letter aan de foutenjacht ontkomt.' Het Nieuw Woordenboek V ier maanden na het verschijnen van het Taalkundig Handboekje, in juli 1867, had Van Dale in Middelburg een bespreking met de Arnhemse uitgever D.A. Thieme. In maart van dat jaar had Thieme, m e d e namens zijn collega-uitgevers Martinus Nijhoff uit Den Haag en A. W. Sijthoff uit Leiden, op een veiling van ongebonden boeken in Amsterdam 290 onverkochte exemplaren gekocht van het Nieuw woordenboek der Nederlandsche taal, inclusief de rechten. Dit woordenboek - nu bekend als de eerste druk van Van Dale - w a s samengesteld door de gebroeders I.M. Calisch 13

6 ( ) en N.S. Calisch ( ) en w a s tussen 1861 en 1864 verschenen bij H.C.A. Campagne te Tiel. Waarom Campagne, die zeer veel woordenboeken in zijn fonds had en die ook bleef uitgeven, zijn nieuwste uitgave krap drie jaar na voltooiing afstootte, is niet bekend. Maar waarschijnlijk heeft zich een spontane kopersstaking voorgedaan omdat vrijwel gelijktijdig met het gereedkomen van het woordenboek, de spelling De Vries en T e Winkel w e r d gepresenteerd, die al snel algemeen w e r d aanvaard (zie het kadertje Spelling). WOORDENBOEK Hoe het ook zij, Van Dale w e r d Spelling Op 20 maart 1867 kocht uitgever Dirk Thieme op een veiling in Amsterdam de rechten op het Nieuw woordenboek der Nederlandsche taal (1864) van de gebroeders Calisch uit het fonds van uitgeverij H.C.A. Campagne. Waarschijnlijk stootte Campagne deze titel af omdat zich een spontane kopersstaking had voorgedaan. In hun woordenboek hanteerden de gebroeders Calisch namelijk de spelling die in 1804 w a s opgesteld door de Leidse hoogleraar M. Siegenbeek. Waar nodig vermeldden zij bovendien de spelling die Mr. Willem Bilderdijk vanaf omstreeks 1820 propageerde. In 1863, toen het woordenboek voor driekwart w a s voltooid, publiceerden M. de Vries en L.A. te Winkel hun ontwerp voor een nieuwe spelling, in 1866 g e v o l g d door de Woordenlijst (de voorloper van het 'groene boekje'). In België w e r d de 'spelling De Vries en T e Winkel' al in 1864 verplicht gesteld. In Nederland verliep de opmars zo snel dat in 1870 de verplichting de spelling Siegenbeek te onderwijzen w e r d ingetrokken. M e n zou de oplage en de verkoopcijfers van het Nieuw Woordenboek moeten w e t e n om precies de invloed van deze spellingsherziening op de verkoop te kunnen meten, maar helaas ontbreken die g e g e v e n s. W e l is het opmerkelijk dat de oudste van de drie titelpagina's van de door Van Dale bewerkte druk vermeldt: '2e druk. Verbeterd, vermeerderd en met de spelling van het Woordenboek der Nederlandsche taal in overeenstemming gebracht.' Ook een recensie in De Wekker van 16 februari 1872 doet vermoeden dat de spellingsherziening fnuikend is g e w e e s t voor het woordenboek van de gebroeders Calisch: het woordenboek van Van Dale, aldus dit weekblad, 'is eigenlijk eene met de meeste zorg b e w e r k t e nieuwe uitgave van het Woordenboek van Calisch, dat niet meer aan de eischen van dezen tijd beantwoordde.' Overigens wil de ironie dat de zevende druk van Van Dale (1950) voor driekwart g e r e e d was, toen op 1 mei 1947 opnieuw de spelling w e r d g e w i j z i g d. 'Deze verandering van koers bracht dus heel w a t en w e i n i g verkwikkelijke arbeid mee', aldus Kruyskamp in het voorwoord. 9 NIEUW HEDKRUHDSCHE TAAI,, B í VA T T F! ) D E r 1. De meest gebruikelijke woorden, spraakwendingen en spreekwoorden; 2 B e bastaardwoorden, die of roeds het burgerreoht hebben verkregen of vrij algemeen worden gebezigd, en 3. De meeste kunstwoorden. J. H. V A N tl&.fhcr. m «GHAÏimtlAOÏ, Mioei, DALE, fé V"> ARSKFIt, MARTIPU7S N WHO FF, A. W. SUTHOFK, T). A. THIEME Titelpagina van de druk uit 1872, herdrukt in Op de oudste versie van deze titelpagina stond nog '2e druk. Verbeterd, vermeerderd en met de spelling van het Woordenboek der Nederlandsche taal in overeenstemming gebracht'. Dit werd echter al bij het verschijnen van de tweede aflevering van het woordenboek geschrapt, waarschijnlijk uit commerciële overwegingen. Het wegvallen van de aanduiding '2e druk' heeft later voor veel verwarring gezorgd. 13

7 door uitgever Thieme gevraagd om het Nieuw Woordenboek te bewerken. Thieme vroeg hem bij die zelfde gelegenheid om redacteur van het Woordenboek der Nederlan dsch e Taal ( W N T ) te worden, een buitengewoon eervol aanbod dat Van Dale na 'pijnlijke en gespannen beraadslagingen' afsloeg, de eerste keer vanw e g e het ontbreken van waarborgen met betrekking tot jaarw e d d e en pensioen, maar bij een tweede verzoek, dat in 1870 volgde, omdat hij niet kon besluiten zijn geliefde Sluis te verlaten - een beslissing die in alle levensbeschrijvingen breed wordt uitgemeten en soms zelfs heroïsche proporties krijgt. Toch was het niet alleen vanw e g e zijn verknochtheid aan zijn geboortedorp dat Van Dale het aanbod afsloeg om redacteur te worden van het Woordenboek der Nederlandsche Taal. Direct na het overlijden van Van Dale komt Matthias de Vries - 'de vader van het W N T ' - kort op deze kwestie terug. Ook hij noemt de grote gehechtheid aan Sluis, maar als eerste reden voor Van Dales besluit om zijn werkzaamheden in de verste uithoek van Zeeuws-Vlaanderen niet in te ruilen voor een full-time betrekking als lexicograaf in Leiden, noemt hij iets heel anders: 'Hij huiverde voor die taak terug, hoezeer hij met den arbeid was ingenomen.' Die huiver voelde Van Dale blijkbaar niet met betrekking tot de bewerking van het Nieuw Woordenboek en meteen na het onderhoud met Thieme ging hij aan de slag. Hij had dan ook bergen 10 werk te verzetten. Hoewel de gebroeders Calisch daar in hun voorwoord geen melding van maken, baseerden zij zich in sterke mate op het tussen 1843 en 1846 verschenen NederlandsFranse woordenboek van S.J.M. Van Moock. Van Moock leunde op zijn beurt weer zwaar op de 18de-eeuwse Frans-Nederlandse woordenboeken van P. Marin en vooral van F. Halma, later door Kruyskamp de 'directe voorvader van Van Dale' genoemd. Toen Van Dale na anderhalf jaar besefte dat hij het woordenboek alleen nooit af zou krijgen, riep hij de hulp in van zijn leerling Jan Manhave ( ). Die had hem al eerder bijgestaan bij de correctie van drukproeven, maar vanaf februari 1869 besteedde de toen 19-jarige leerling dagelijks een paar uur aan het bewerken van de door Van Dale geschreven kopij. Drie jaar lang werkten leerling en meester samen. Van Dale besteedde, in de woorden van dominee Janssen, 'ongelooflijke moeite' aan dit 'reuzenwerk'. Hij corrigeerde de spelling, vulde de vreemde woorden aan, voorzag begrippen met betrekking tot landbouw en natuur van uitgebreide verklaringen, nam inlandse plantnamen op en een groot aantal scheikundige begrippen. Hij bracht naar eigen zeggen 'ontelbare verbeteringen' aan, plaatste bij germanismen een waarschuwing en voorzag talloze woorden van etymologische en geschiedkundige aantekeningen. Bij dit alles maakte hij onder andere gebruik van de eerste afleveringen van het WNT, van de Woordenlijst van De Vries en Te Winkel, van de woordenboeken van Jacob Kramers, D. Bomhoff en J.F.J. Heremans en van gespecialiseerde naslagwerken. Zijn 'hooggeschatten vriend' Matthias de Vries wordt in het voorwoord innig bedankt voor de schriftelijke hulp bij kwesties waar Van Dale niet uitkwam. In 1983 berekende P.G.J. van Sterkenburg in zijn boek Johan Hendrik van Dale en zijn opvolgers dat de Sluise lexicograaf het Nieuw Woordenboek in vijf jaar tijd met ruim woorden vermeerderde, waardoor het totaal op zo'n kwam. Ter vergelijking: in de acht jaar tussen 1984 en 1992 werd de twaalfde druk van de Grote Van Dale uitgebreid met ruim begrippen. Maar dan w e l door een flinke redactie, volledig geautomatiseerd en onder leiding van t w e e hoofdredacteuren. In die dagen verschenen de woordenboeken in afleveringen. De eerste aflevering van het Nieuw Woordenboek verscheen in februari 1872, vrijwel onmiddellijk gevolgd door de volgende vier - tot halverwege het trefwoord nonnenaap ('bonte Afrikaanse aap, die zich door t w e e witte...'). Tegelijkertijd werd in vrijwel alle Nederlandse kranten een forse advertentie afgedrukt waarin Thieme, Nijhoff en Sijthoff hun 'uitmuntende uitgave' aanprezen. De druk was 'zeer compres' gehouden, schreven ze, om zo op één pagina de inhoud van vier g e w o n e bladzijden te krijgen. Om de prijs laag te houden (ƒ 5,50) en aan de verwachte vraag tegemoet te komen, was de oplage enorm: tienduizend exemplaren! Het Nieuw Woordenboek verscheen in de jaren daarna met drie verschillende titelpagina's, niet met twee, zoals zo vaak wordt gedacht. Op de oudste stond nog met forse letters '2e druk', maar dat hebben de uitgevers verwijderd, waarschijnlijk uit commerciële overwegingen. Uit het Voorbericht wordt duidelijk hoezeer het lexicografische werk Van Dale was tegengevallen. 'Het schrijven van een Woordenboek is een ondankbaar, een verdrietig werk. Is er veel, dat men heeft opgenomen en verbeterd, er is nog veel meer, dat men vergeten heeft, dat de aandacht ontsnapt is en alzoo onverbeterd is gebleven. Verzekerde mij een mijner letterkundige vrienden, dat hij, die zijn vader en moeder vermoord heeft, nog te goed was om een Woordenboek te schrijven, ik heb mijzelven vaak twijfelmoedig de vraag gedaan, of hij w e l volkomen ongelijk had.' Tegen zijn vriend Janssen zei hij zelfs verschillende keren, dat wat hij ook nog in zijn leven zou gaan doen, 'hij zich nimmermeer zou leenen tot het schrijven van eenig woordenboek.' Beoordelingen I n de vele publikaties over Van Dale is nooit aandacht besteed aan de ontvangst van zijn woordenboek, zelfs niet in de paar wetenschappelijke. Gezien de huidige bekendheid van het woordenboek is het niet verrassend dat de recensies zeer lo11

8 vend waren. Zo schreef De Wekker. Weekblad voor onderwijs en schoolwezen op 16 februari 1872, kort na verschijning van de eerste afleveringen: 'Wij kunnen ieder, die steeds op schrijftafel of boekenhanger een goed raadsman bij zich wil hebben, die hem steeds duidelijk en goed zegt hoe de woorden in onze taal geschreven moeten worden, niet genoeg aanraden dat zij op dit Woordenboek inteekenen. Het is een boek dat in het gezin van elk beschaafd Nederlander moet gevonden worden.' En toen het woordenboek eenmaal voltooid was, schreef hetzelfde weekblad: 'Eenparig is men in den lof dat Van Dale zich [met dit woordenboek] een eerzuil gesticht heeft, waardoor zijn naam alleen reeds onder ons volk zou blijven leven, al had hij ook niets anders geleverd. (...) Wij bevelen het werk (...) ten krachtigste aan. Het behoort in alle scholen gevonden te worden.' Carel Vosmaer noemde het woordenboek op 20 april 1872 in De Nederlandsche Spectator gemakkelijk en handig. 'Het geeft antwoord op bijna alle vragen (...). In één woord, het is dat noodige boekje dat op ieders schrijftafel behoort...' Ook de Rotterdamse taalgeleerde Arie de Jager was vol lof. In april 1873 schreef hij in het maandblad De Tijdspiegel: 'Van Dales laatste arbeid, het Nieuw Woordenboek, is een proefstuk van moed en geduld, een gedenkstuk van ijver en bekwaamheid. Het munt, ook uit hoofde van de opneming van kunst- en basterdwoorden, uit door volledigheid, gepaard met beknoptheid en nauwkeurigheid. 12 (...) Zoo ooit een werk van dezen aard onmisbaar mag genoemd worden, het is in den tegenwoordigen tijd dit Nieuw Woordenboek.' Nog laaiender, zo mogelijk, was Onze Tolk. Op 6 september 1872 schreef dit 'Letterkundig Nieuwsblad': 'Van Dales Nieuw Woordenboek zal van nu af, wij twijfelen er niet aan, de gids, de vraagbaak, de practische en daarom onmisbare vriend zijn zoowel in de huiskamer als in het studeervertrek en in de school; het zal op ieder koopmanskantoor even goed aanwezig zijn als op het boekenrekje van den rentenier, wiens hoofdbezigheid bestaat in het lezen van couranten. Ja, w i e zou de Nederlandsche jongedochters van zoo weinig belangstelling in den behoorlijken vorm van haar briefwisseling verdenken, om niet te durven beweren, dat het Nieuw Woordenboek ook een plaats zal innemen onder de fraaie bandjes, die haar kamer versieren? (...) In ieder opzicht kan Van Dales Nieuw Woordenboek worden aanbevolen.' Reacties in België H et is niet verwonderlijk dat men ook in België met veel belangstelling naar het woordenboek van Van Dale had uitgezien. Door de afscheiding van de Zuidelijke Nederlanden in 1830 dreigde het Nederlands in Vlaanderen ten onder te gaan. Het Frans was de officiële taal. De Vlaamse letterkundigen had- den behoefte aan een goed Nederlands woordenboek, maar het WNT, waar zij zich sinds 1849 op de Taal- en Letterkundige congressen zo sterk voor hadden ingezet, vorderde langzamer dan wie ook had voorzien. Van Dale woonde pal op de grens tussen Nederland en België. Hij publiceerde in het Vlaamse tijdschrift De Toekomst en was lid van zes wetenschappelijke genootschappen in België, waaronder de Maatschappij van Nederlandse Letterkunde 'De taal is gansch het volk' te Gent. Bovendien had hij een warme belangstelling voor het Vlaamse dialect. Hij verrijkte zijn woordenboek dan ook met allerlei Zuidnederlandse woorden. Dat bleef in België niet onopgemerkt. 'De geleerde hoofdonderwijzer van Sluis is inderdaad, als weinige in Noordnederland', schreef de Vlaamse dichter Frans de Cort - een vriend van Van Dale - begin 1872 in het Leuvense tijdschrift De Toekomst, 'met ons taaleigen bekend, derhalve uitmuntend voor de taak berekend, een algemeen Nederlandsch lexicon voor den dag te brengen, dat hier evengoed als ginder zou kunnen gebruikt worden.' In 1874 retourneerde J.F.J. Heremans, hoogleraar te Gent, postuum het compliment dat hij van Van Dale in diens voorwoord gekregen had. 'Wat het Nieuw Nederlandsch Woordenboek van J.H. van Dale vooral aanbevelenswaardig maakt', aldus Heremans in het te Gent verschijnende Nederlandsch Museum. Tijdschrift voor letteren, wetenschappen en kunst, 'is dat de Zuidnederland- sche dialecten (...) hier zeer goed zijn vertegenwoordigd. Van Dale, die op de grenzen van Noord en Zuid woonde, was juist de man, om zonder vooroordeel uit beide groote afdeelingen onzer taal op te teekenen wat hij dacht in een algemeen Nederlandsch Woordenboek eene plaats te verdienen.' Kritiek N atuurlijk was er ook kritiek. Carel Vosmaer stuitte op 'eenige onvolkomen verklaarde woorden' en vond dat Van Dale betere definities had kunnen geven voor termen op het gebied van de rechtskunde, de bouw- en schilderkunst. De recensent van De Wekker miste verschillende woorden en uitdrukkingen, en Frans de Cort was van mening dat Van Dale te veel bastaardwoorden had opgenomen. Fundamenteler was de kritiek van Arie de Jager. Van Dale had de afleveringen van het W N T die te laat waren verschenen om direct te gebruiken in het woordenboek, verwerkt in een bijvoegsel. Dit bijvoegsel liep van afleeren tot af streven, een traject dat in het eigenlijke woordenboek tien bladzijden in beslag neemt. Het aanhangsel telde echter precies zestig pagina's en De Jager was van mening dat Van Dale hiermee helemaal de verkeerde w e g was ingeslagen. Een dergelijk lexicografisch waterhoofd maakte inbreuk op de eenheid van het werk, schreef hij 13

9 in 1874 in De Tijdspiegel. Zou het hele woordenboek zo worden aangevuld, dan zou het zes maal zo dik worden, berekende hij. Dat stond haaks op het voornaamste voordeel van dit werk: de beknoptheid en bruikbaarheid. De lijkstoet V an Dale voelde zich gesterkt door de 'hoogste ingenomenheid' die uit de meeste recensies sprak. 'Dit spoorde ons aan', schreef Manhave later, 'om aan het onafgedrukte gedeelte nog meer zorg te besteden. Geen tijd of moeite werd ontzien om het zoo volledig, zoo degelijk mogelijk te maken. Jammer, dat hij de vreugde over die ingenomenheid niet lang overleven mocht.' En inderdaad, t w e e maanden na het verschijnen van de eerste helft van het woordenboek werd Van Dale ten grave gedragen. Door het grote besmettingsgevaar werd zijn stoffelijk overschot slechts gevolgd 'door enkelen, voor w i e innige verknochtheid of strenge plicht een onweerstaanbare prikkel waren geweest om zich aan te sluiten aan zijn lijkstoet', zo schreef een diep bedroefde Janssen een paar dagen na de begrafenis. Deze gebrekkige opkomst werd echter goedgemaakt door de grote aandacht in de pers. Matthias de Vries schreef een In memoriam in het Leidsch Dagblad, dat werd overgenomen in het Algemeen Handelsblad, De Toekomst en De 10 Wekker, en ook Het Vaderland en De Nederlandsche Spectator plaatsten korte berichten over het verscheiden van de 'verdienstelijken, eenvoudigen en beminnelijken geleerde'. In september, op het twaalfde Taal- en Letterkundig congres te Middelburg, een congres waar Van Dale zo graag naar toe had gewild, voegde Arie de Jager hier nog een hulde aan toe, waarbij hij vooral stilstond bij de taalkundige verdiensten van Van Dale. 'Ieder, die zijnen arbeid in dit opzicht heeft kunnen gadeslaan', aldus De Jager, wiens woorden op 'levendige toejuichingen' werden onthaald, 'zal erkennen, dat hij een man was van echte wetenschap; wat in mijn oog des te verdienstelijker is, daar hij zich zeiven geheel alleen heeft gevormd. In hem heeft onze taalkunde - dat hij met nuttige leerboeken, met veel kleine hier en daar verspreide bijdragen, en ten laatste met een voortreffelijk (nog niet geheel afgewerkt) nieuw woordenboek heeft verrijkt - een groot verlies geleden.' De rol van Jan Manhave Kruyskamp, die de zevende (1950), achtste (1961), negende (1970) en tiende (1976) druk van dit woordenboek bewerkte, zijn onderkend. In het voorwoord van de twaalfde druk heet het zelfs: 'Het is niet overdreven te zeggen dat hij de Grote Van Dale gemaakt heeft tot w a t het nu is.' Jan Manhave daarentegen is geheel in vergetelheid geraakt. Toch was hij het die de zware taak op zich nam om het Nieuw Woordenboek te voltooien. Toen Van Dale stierf, was zijn woordenboek in handschrift tot en met de y gereed. Hij was echter gewoon om in de drukproeven nog van alles te verbeteren en toe te voegen. Manhave, toen pas 21 jaar oud, merkte dat dit niet zonder reden was. Nog anderhalf jaar ploeterde hij voort, op afstand geholpen door Matthias de Vries. Hij bracht zoveel correcties en aanvullingen aan 'dat de eerste proeven zelfs nog op kopij geleken', zo schreef hij. Toch was het woordenboek in maart 1874 gereed, slechts een jaar later dan oorspronkelijk gepland. Terecht hebben nazaten nog in 1978 geprobeerd om erkenning te krijgen voor de belangrijke rol die Manhave heeft ge- speeld. Zonder zijn inzet zou Sluis nu hoogstwaarschijnlijk geen Van Daleschool hebben gehad, geen Van Dalestraat, geen kleuterschool die zich 'De Vandaaltjes' noemt en stellig geen hotel 'De Dikke van Dale' ('waar gastvrij van a tot z een begrip is'). Ook het standbeeld van de lexicograaf - het enige in z'n soort in Nederland - zou zonder twijfel hebben ontbroken. Het was bij de onthulling van dit standbeeld, in september 1924, dat de Utrechtse hoogleraar C.G.N. de Vooys het eerlijkste oordeel velde dat tot nu over Van Dale is uitgesproken. Ten overstaan van een kleinzoon, t w e e nichten van Van Dale en een grote groep geleerden en hoogwaardigheidsbekleders uit het hele land zei hij: 'Een taalgeleerde van den eersten rang is hij niet geweest, w e l een scherpzinnig en verdienstelijk werker, een voorbeeld van vlijt en toewijding aan de wetenschap...' De grote afwezige bij deze plechtigheid was Jan Manhave, toen redacteur van Het Vaderland. Toch zou Van Dale zonder hem niet veel meer geweest zijn dan een man die een half woordenboek samenstelde - gedoemd tot vergetelheid. D at de naam Van Dale vandaag de dag zo'n bekendheid geniet, dankt de schoolmeester uit Sluis vooral aan t w e e mensen: aan de Leidse lexicograaf C.H.A Kruyskamp ( ) en aan Jan Manhave. De verdiensten van Cornelis 15

10 Een heldhaftige beslissing T w e e keer w e r d Johan Hendrik van Dale g e v r a a g d om redacteur van het Woordenboek der Nederlandsche Taal ( W N T ) te w o r d e n het grote wetenschappelijke woordenboek waaraan sinds 1864 w o r d t g e w e r k t en dat nog steeds niet is voltooid. Dat Van Dale dit aanbod afsloeg w o r d t in zijn levensbeschrijving e n breed uitgemeten, veelal op heroïsche toon. Zo schrijft dominee Janssen, negen dagen na de dood van zijn hartsvriend: 'Voorwaar! Indien hij 't gedaan had, de wetenschap had er bij g e w o n nen en hij zelf w a r e er niet w e i n i g door g e s t e g e n op den trap der eere, waarop hij bereids tot aanmerkelijke hoogte geklommen was. Hij w a s echter te gehecht aan de plaats, waarin hij 't levenslicht aanschouwde, en aan den kring zijner familie, in w i e r midden hij leefde, en hij verkoos het stille toneel zijner werkzaamheid b o v e n de schitterende eereplaats, die zich voor hem geopend had.' Ook de Z e e u w P.J. Meertens, later een beroemde dialectoloog, maakte zich schuldig aan romantisering toen hij precies vijftig jaar na de dood van Van Dale in de Nieuwe Rotterdamsche Courant schreef: 'De schitterendste en voordeeligste aanbiedingen, hem door de redactie van het Woordenboek der Nederlandsche Taal gedaan, konden hem niet b e w e g e n zich ergens anders te vestigen dan in het kleine stadje in den zuidwestelijken uithoek van Nederland, waar hij geboren was. (...) M e t d e eigenaardige aanhankelijkheid aan den geboortegrond, die zoo kenmerkend is voor vele Zeeuwen, w e i g e r d e hij zich in Holland te vestigen. Zijn eenvoudige betrekking in het kleine en a f g e l e g e n Sluis w a s hem liever dan een eervol ambt buiten de grenzen van zijn geboortestad.' Naar aanleiding van dit artikel van Meertens ontstond bij de Zeeuwsch-Vlaamse Studentenvereeniging het plan om een standbeeld voor Van Dale op te richten. Het standbeeld van Van Dale op de Wallen in Sluis. Het standbeeld werd gemaakt door de Zeeuwse beeldhouwer P. Puijpe. De onthulling vond plaats op 3 september 1924 en niet in augustus, zoals op de voet staat. Direct na de onthulling ontspon zich een discussie over de vraag hoe goed het beeld op Van Dale leek. Volgens de Ter Neuzensche Courant van die dag was de beeltenis van 'den grooten werker en vorscher' zeer goed gelijkend. Twee dagen later kwam de krant hier echter op terug: 'Wij zijn onbevoegd te oordelen of het juist is, wat ouden van dagen zeiden, dat den schrijver en schoolmeester, met te dikke wangen is weergegeven, maar meenden deze opmerking toch te moeten vermelden.' Tijdens de onthulling werden maar liefst 26 toespraken gehouden! (Illustratie uit: P.G.J. van Sterkenburg: Johan Hendrik van Dale en zijn opvolgers (1983)) 16 Literatuur H.Q. Janssen, 'Levensberigt van Johan Hendrik van Dale' in: Levensberichten der afgestorvene medeleden van de Maatschappij der Nederlandsche letterkunde (Leiden 1873) p J. Manhave, 'Nabericht' in: J.H. van Dale, Nieuw woordenboek der Nederlandsche taai (1872). Op het Nabericht volgt een gedetailleerde 'Lijst der werken van J.H. van Dale'. De levensschets van Manhave is letterlijk gereproduceerd in Van Sterkenburg (1983). A.M.F.J. Moerdijk 'Standbeeld voor een lexicograaf' in: Jaarboek van de Stichting Instituut voor Nederlandse Lexicologie, 1984 p P.G.J. van Sterkenburg: Johan Hendrik van Dale en zijn opvolgers (Utrecht 1983) Stichting IVIO - A L L E R E C H T E N V O O R B E H O U D E N N A D R U K O F W E E R G A V E. G E H E E L OF GEDEELTELIJK, IN W E L K E V O R M D A N OOK, Z O N D E R S C H R I F T E L I J K E T O E S T E M M I N G V E R B O D E N. DRUK OOSTERBAAN & LE COINTRE B V. - GOES 10