N i e u w s. Artikel tijdschrift : Catherine juni/juli 2007 Tekst: Paulette Groenewold-Bronkhorst

Transcriptie

1 N i e u w s Artikel tijdschrift : Catherine juni/juli 2007 Tekst: Paulette Groenewold-Bronkhorst Paragnosten, helderzienden. Hocus pocus, kwakzalverij? Of niet? Catherine duikt in de wereld van het paranormale. In dit nummer vertelt M. hoe ze er, na ruim twintig jaar therapie, met hulp van haar spiritueel coach Hannah Moerland, in slaagde haar jeugdtrauma s achter zich te laten. Door Hannah kwam ik in contact met mijn innerlijke kracht.

2 M (38) is getrouwd, moeder van twee dochters en woont in Utrecht. Ze oogt tenger, heeft een lief-zachte uitstraling en zit ontspannen in haar gezellige woonkamer. Het hele huis is opvallend licht, vrolijk en zonnig ingericht. In niets is meer de somberheid van vroeger terug te vinden. Van oorsprong ben ik heel opgeruimd van aard, vertelt M. Ik was een vrolijk kind. Steeds bezig met dansen, toneel, zingen, schrijven en tekenen. Ik was sportief, gek op dieren en de natuur en ik speelde altijd buiten. Zo was ik: heerlijk onbezorgd. Maar dat veranderde toen ik twaalf was. Aan mijn puberteit heb ik nare herinneringen. Ik voelde me erg eenzaam. Thuis, maar ook op school voelde ik me alleen, ondanks dat ik best veel vrienden en vriendinnen had. Diep vanbinnen miste is het gevoel om ergens bij te horen. De oorzaak daarvan lag in ons gezin. Mijn vader was manisch-depressief en mijn moeder kon het leven met hem en drie kinderen niet aan. Ik was de oudste, en alle verantwoordelijkheid werd op mijn schouders gelegd. In de vakantie was het extra erg. Dan stortte mijn moeder in en had ik niet alleen de zorg voor het huishouden, maar ook voor mijn broertje en zusje. M n zusje had ik van kleins af aan op sleeptouw moeten nemen. Voor haar had ik een soort moederrol. Ook mijn moeder zag in mij een soort vertrouwenspersoon. Dus in plaats van dat ik met mijn problemen bij haar terecht kon, kwam zij bij mij. Dat was de omgekeerde wereld. Ze was overheersend en stond niet open voor de dingen die in mij leefden.

3 Juist in zo n belangrijke levensfase, de puberteit, waarin je als jong meisje behoefte hebt aan een moeder die je de weg wijst, in plaats van andersom. Ik begon al mijn teleurstellingen en frustraties weg te eten en ik werd heel dik en ongelukkig. Mijn tienerjaren hebben diepe wonden bij mij achtergelaten. Maar daar was ik me lange tijd totaal niet van bewust. Ik had veel verdrongen. Wat ik had meegemaakt, de oorzaken van mijn pijn en woede. Dat bewustzijn is bij mij pas veel later gekomen, toen ik in contact kwam met Hannah. Angst & onzekerheid Na de middelbare school nam M. deel aan een uitwisselingsprogramma. Ik ging voor een jaar naar Amerika, met als doel me los te maken van huis. Op het moment dat ik besloot om afstand te nemen van alle ellende, begonnen de problemen pas goed. Iedereen dacht dat ik dikker zou worden in Amerika, maar het tegendeel was waar. Ik had zoiets van: dat gaat mij niet gebeuren. En ondertussen: ik viel daar heel erg af, maar het liep enorm uit de hand. Omdat het eten dat mijn gastgezin op tafel zette, niet zo gezond was en ik niet nog dikker wilde worden, at ik alleen maar crackers met kaas in plaats van wafels, pizza s of hamburgers. Ik viel heel erg af en dat gaf mij een enorme kick. Het voelde alsof ik controle over mezelf had en dat was heerlijk! Als ik iets gegeten had wat ik niet mocht eten van mezelf, braakte ik het uit. Ik begon ook laxeermiddelen te slikken. Na dat jaar kwam ik heel slank terug in Nederland. Ik ging gezondheidswetenschappen in Utrecht studeren en daar barstte de anorexia in alle hevigheid los. Als ik iets at, kreeg ik schuldgevoelens en stak ik mijn vinger in mijn keel. Ik woog op een gegeven moment nog

4 maar 42 kilo! Er moest iets gebeuren. Ik weet nu dat het kwam doordat ik absoluut niet voldeed aan hoe ik wilde zijn. Ik had een groot gebrek aan zelfwaardering en ik verafschuwde alles wat aan m n puberteit deed denken. Daarbij kwam ook dat ik niet op een ontspannen manier met dingen om kon gaan. Overal wilde ik controle over hebben. Ik was echt een extreme perfectionist. En die persoon wilde ik niet meer zijn. Ik verloochende mijn ware ik al te lang. Ik wist eigenlijk niet wie ik werkelijk was. Ik had me in m n ouderlijk huis niet kunnen ontwikkelen tot een gezonde, jonge, zelfbewuste vrouw. Mijn moeder had altijd alles bepaald. Zij had mij niet de gelegenheid gegeven mezelf te ontwikkelen, om te ontdekken wie ik was en wat ik wilde. Als ik kleren ging kopen en thuiskwam met iets waar ik heel blij mee was, riep zij dat zij het afschuwelijk vond. Het moest altijd aan haar smaak, aan haar wensen en ideeën voldoen. Nu weet ik dat mijn moeder niet anders kon door haar eigen verleden. Dat zij op haar manier heeft gedaan wat zij kon. Maar toen besefte ik dat niet. Lymfklierkanker Vanwege haar anorexia ging M. in therapie bij een psycholoog van het Riagg. Maar, er gebeurde nog iets anders. Ze vertelt: Ik was iemand die keihard werkte. als studente Grenzen kende ik niet. Die had ik nooit leren ontdekken. Laat staan dat ik had geleerd ze te bewaken. Mijn studie was tamelijk moeilijk geweest en ik vond mijn leven best spannend. Toen ik mezelf helemaal over de kop werkte en het razend druk had met mijn afstudeeronderzoek, kreeg ik de ziekte van Hodgkin, lymfklierkanker. Ik was 23 jaar. Het was in een vroeg stadium en er was goede kans op genezing. Ik ben toen

5 vier maanden elke dag in Amsterdam bestraald. En met succes. Ook de anorexia was aan de beterende hand en op een gegeven moment viel het zelfs helemaal weg. Na mijn afstuderen heb ik tijdens mijn eerste fulltime baan, als promotieonderzoeker, mijn man ontmoet. Ik was toen 28 jaar. Vlak daarna ben ik weer heel erg ziek geworden, maar dan psychisch. Hoofdzakelijk vanwege de werkdruk, waar ik niet mee om kon gaan. En daarbij kwam dat ik voor het eerst in mijn leven een serieuze relatie had. Dat was nieuw en spannend. Dat alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik volledig over de kop ben gegaan. Het leven was helemaal zwart. Ik zag geen enkel lichtpuntje meer. Een langdurige therapie bij het Riagg volgde en drie maanden opname in een psychotherapeutisch centrum in Utrecht. Daar werkte ik voornamelijk aan mijn zelfwaardering. Lange tijd was ik arbeidsongeschikt. In die periode heb ik van alles wat gedaan. Natuurlijk waren er ook gelukkige gebeurtenissen, zoals mijn huwelijk en de geboorte van mijn dochters. Maar toen mijn oudste dochter een jaar was, ben ik opnieuw in het diep beland doordat ik overspannen raakte; ook kreeg ik op een gegeven moment een gezwel onder mijn linkerschouder, dat later is weggehaald. Ik heb jarenlang een aaneenschakeling van lichamelijke en psychische problemen gehad. Ik ben heel erg in de war geweest. Ik kwam er niet uit. Na twintig jaar therapie had ik het beslissende duwtje om te veranderen nog niet gehad. Ik bleef periodes van angst en onzekerheid houden. Totdat ik drie jaar geleden bij het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker een foute uitslag kreeg. Toen stond mijn wereld weer even stil. Daarin kwam verandering door mijn ontmoeting met Hannah, zij begeleidt mensen in persoonlijke processen door middel van healing reading en The Journey.. Ik had sterk het

6 gevoel dat een spirituele en creatieve weg mij zou kunnen helpen. Sprong in het diepe M s aandoening bleek een voorstadium van kanker te zijn, waar ze voor behandeld moest worden. Ze gaat verder: Dit was de vierde keer in mijn leven dat mijn lichaam mij waarschuwde. Ik wilde nu wel onderzoeken wat het mij te vertellen had. Deze keer wilde ik, naast de gebruikelijke geneeskundige wijze, op een andere, spirituele manier naar mijn ziekte kijken. Op de manier waarop er in het boek De Helende Reis (The Journey) van Brandon Bays met zulke dingen wordt omgegaan. Brandon Bays is een Amerikaanse psychologe, die zichzelf genezen heeft van kanker met behulp van een visualisatiemethode. Hiermee stel je je voor dat je je lichaam ingaat. Er wordt daarbij ook van uitgegaan dat ziektes en sommige lichamelijke en psychische aandoeningen voortkomen uit onverwerkte emoties die zich vastzetten in je cellen. Wanneer je die verwerkt, vindt er heling plaats. Dat was wat ik wilde. Toevallig kende een vriendin een spirituele coach, Hannah Moerland, die met de visie van De helende reis werkt. Ik heb zo gauw mogelijk een afspraak gemaakt en ben naar haar toegegaan. Zij zag meteen van alles bij mij, maar zij vertelde mij vrijwel niets. Zij vindt het waardevoller als je zelf ontdekt waar je problemen vandaan komen. Het enige dat zij deed was mij meenemen op reis, naar binnen, in mezelf. Dat gaat heel geleidelijk. Zij begint met je te laten

7 concentreren op een gevoel dat je op dat moment hebt, bijvoorbeeld woede of verdriet. Dan begeleidt ze je naar een steeds groter en sterker worden van dat gevoel. Op het maximaal toelaatbare punt zegt zij: Oké, laat maar los en zak maar naar een volgende laag. En dan laat je dus die woede of dat verdriet gaan en zak je naar een emotie daaronder. Dat visualiseer je. En dan kom je vanzelf in de volgende onderliggende laag terecht. Wat ik daar tegen zou komen wist ik niet. Het is echt loslaten, in het diepe springen en kijken wat je tegenkomt. Ik denk dat je ziel bepaalt wat je op dat moment te zien krijgt, waar je klaar voor bent, wat er op dat moment aangepakt moet worden. Soms kwam ik in heel heftige emoties terecht: verdriet of angsten. Of in oude situaties die ik bijvoorbeeld als klein meisje meemaakte. Met Hannah durfde ik daar doorheen te gaan. Ik kwam tijdens die reizen regelmatig bij de laatste laag, bij de bron. Dat zijn fantastische ervaringen. Op deze momenten was ik echt heel dicht bij mezelf, in contact met mijn essentie, mijn ziel. Deze ervaringen hebben mij mijn zelfvertrouwen gegeven. Op een keer belandde ik tijdens zo n innerlijke reis in mijn baarmoeder en ik zag daar een enorme haai die ik toen heel beangstigend vond. Echt zo n Jaws. Ik voelde paniek opkomen. Maar Hannah s aanwezigheid gaf mij rust en vertrouwen. Onder haar begeleiding kun je je paniek de baas zijn. Ik weet nog dat Hannah rustig zei: Kijk eens naar die haai, wat heeft hij je te vertellen? Hij zei: Pas goed op jezelf. Eigenlijk heel grappig, achteraf, lacht M. De boodschap voor mij was dat ik mijn angsten en onzekerheden moet aanvaarden en met vertrouwen tegemoet kan treden. En dat er achter die angsten een onvermoede kracht schuilgaat die mij helpt voor mezelf te kiezen.

8 Hannah s begeleiding bracht mij elke keer weer bij de bron van alle ellende en heeft het contact met mijn diepste wezen tot stand gebracht. Dat gaf mij op een heel diep niveau inzicht in mijzelf en in mijn problematische en traumatische verleden. Bij mij werkte dat heel positief, want ik ging me steeds sterker en beter voelen. Toch vond ik, en Hannah ook, het beter om het afwijkende weefsel uit mijn baarmoeder te laten verwijderen. Uit later onderzoek bleek dat het weefsel zich had hersteld. Ik ben ervan overtuigd dat ik dat te danken heb aan de begeleiding van Hannah. Ik ben er ook zeker van dat de keren dat ik kanker had, voor mij in elk geval, waarschuwingen zijn geweest dat ik een andere weg in moest slaan in het leven. Zo heb ik dat tenminste ervaren. Met hulp van Hannah heb ik alle inzichten die ik in de loop van de jaren had opgedaan kunnen integreren in mijn leven en ook inzicht gekregen in de oorzaken van mijn ziektes, zowel de lichamelijke als de geestelijke. Door haar ben ik in contact gekomen met mijn innerlijke kracht. En Hannah heeft mij geholpen bij het inslaan van een andere weg. Zij heeft gezien dat ik klaar was om te gaan doen wat ik nu doe. Zij heeft mij dat vertrouwen gegeven. Zij werkt daarbij met een helder weten. Hannah is naast helderziend ook helderwetend. Zij zag en wist welke weg ik moest gaan, welke weg de mijne was. We zijn thuis in 2006 aan het verbouwen geslagen en nu werk ik als creatief therapeut.

9 Het begeleiden van andere mensen is mijn levensdoel. Ik heb mijn weg gevonden door mijn jeugdtrauma s en mijn oude, onechte ik los te durven laten en heel dicht bij mezelf te komen en te blijven. Dat ik dat ook aan andere door kan geven is mijn grootste beloning. Hannah Moerland, de spirituele coach: M. kwam vanwege een gezwel in haar baarmoeder en zij vroeg of ik een helende reis (THE JOURNEY) met haar wilde maken. Eerst heb ik haar een aurahealing en een reading gegeven. Tijdens zo n healing tast ik het energieveld om het lichaam af. Ik zie kleuren en voel ook waar meer kleuren nodig zijn, bijvoorbeeld om iemand meer kracht te geven. Ik lees in de aura waar je mee bezig bent geweest, wat je problemen zijn en waar je behoefte aan hebt. Ik zie informatie waar de cliënt(e) zich nog niet bewust van hoeft te zijn. Bij M. zag ik meteen haar enorme creatieve talent. Ik heb haar geholpen bij het verwerken van haar pijn en woede, en ook om het te laten integreren. Hierbij zag ik een enorme blokkade in haar vertrouwen en creativiteit. Mijn begeleiding van M. was dan ook hierop gericht. Zij had het niet makkelijk. Loslaten doet vaak pijn. Soms schreeuwend en huilend bevrijdde zij zich van een heleboel ballast, om uiteindelijk in een veel zachter en krachtiger stuk van zichzelf te komen. In het begin had M. veel strijd met haar omgeving. Zich uiten was niet haar sterkste punt. Door woorden aan haar gevoelens en emoties te geven, door die te delen en haar behoeften kenbaar te maken, verdween haar machteloosheid. Ik richtte mij vooral op M. s krachtige stuk, haar creativiteit. Dat wisselde ik af met verwerking van haar verleden en de integratie daarvan in haar heden.

10 Haar overgevoeligheid werd langzamerhand haar kracht, in plaats van haar zwakte. Dat is werkelijk een overwinning voor haar geweest. Daarna ging het snel bergopwaarts. M. is nu wie zij werkelijk is, nog steeds kwetsbaar omdat zij zo puur is en zo openstaat. Maar nu wel in haar eigen kracht, vanuit haar eigen weten. Daar kan ik van genieten. Hannah Moerland voltooide de 6 jarige opleiding tot healer en reader bij het C.I.C.O. in Utrecht in dec Creative Heart, training in intuitie en creativiteit twitter creativeheartnl linkedin en facebook The Artist s Way creativiteits training & coaching Healing Reading The Journey T M op verzoek van cliënt is haar naam en haar omgeving geanonimiseerd. Dit na overleg en toestemming van journaliste Paulette Groenewold- Bronkhorst van het tijdschrift Catherine, wat helaas niet meer bestaat. Utrecht, 22 September 2011