Masarang oktober 2014-update

Transcriptie

1 Masarang oktober 2014-update Ziek zijn kan zo zijn voordelen hebben. Een andere aanval van sinusitis is waardoor ik niet kan reizen met het vliegtuig, dus ik heb een mooie gelegenheid om me meer te verdiepen in de activiteiten van Masarang hier in Noord-Sulawesi, in de koele berglucht van Tomohon en in de slibrijke zeebries van Tasikoki. Ik landde op het vliegveld van Manado met een stekende hoofdpijn op woensdag kort na de middag. Geen check-in bagage, dus ik kon meteen naar mijn auto, waarin mijn formele kleding lag voor de openbare PhD verdediging van Tartius Timpal, een van de studenten heb ik gesteund en begeleid. Tijdens het verkleden, scheren en het navigeren in de files, dat een onderdeel van bijna elk slecht geplande stad in Indonesië is geworden (wat eigenlijk betekent elke stad!) slaagden we erin om het vijf verdiepingen tellende gebouw aan de Universitas Sam Ratulangi campus te bereiken. Geen elektriciteit dus geen lift, dus naar de bovenste verdieping met bezwete formele kleding. We hebben nu een droogte periode gehad van meer dan twee maanden. El Nino? De index gaat omhoog, maar dat zou een zeer slechte droogte voorspellen in een paar maanden vanaf nu... Feit is dat overal waar ik op reis ben in onze enorme archipel, dat zich uitstrekt langs de evenaar, we worden verondersteld het meest stabiele weer in de wereld hebben, en dat alle ervaren boeren die ik dat vraag me vertellen dat het klimaat, de seizoenen die in de symbolen werden beschreven op de kostbare houten kalenders van hun voorvaderen, dat het weer dat ze kenden eigenlijk is verdwenen. Vorige week in het hart van Borneo was er zelfs een regen van hagel ter grootte van knikkers! Terug naar de elektriciteit, in Noord-Sulawesi hebben we twee zeer schone bronnen van elektriciteit uit geothermische energie en waterkracht. Laatstgenoemde is verdwenen. 70 Megawatt verloren sinds de grote Tondano rivier is droog gevallen, die normaal gesproken de drie turbines drijft. Moeilijk te geloven dat uit zo'n groot verzorgingsgebied als Lake Tondano geen water meer stroomt! Maar de mensen kappen de bossen op de berghellingen rondom het meer en nu is het kostbare water dat de bossen oogsten uit de mist weg en er valt minder regen in de gebieden waar het bos wordt vervangen door de landbouw, omdat de bomen meer wolkcondensatiekernen produceren, waardoor regen ontstaat. Bovendien valt de regen nu naar beneden in zwaardere buien die erosie veroorzaken, en daardoor het meer opvult en de buffercapaciteit vermindert, en ook veroorzaken zij overstromingen of droogte omdat het organisch materiaal van de bodem als CO2 naar de atmosfeer wordt afgegeven en waardoor de spons functie van de bos bodem verloren gaat. Dus een combinatie van externe klimaatverandering krachten en lokaal wanbeheer van land veroorzaken deze stroomuitval. Wij zijn gelukkig want na een half uur krijgen we weer stroom, een ander deel van Noord- Sulawesi wordt nu van stroom afgesneden. Met een beetje vertraging beginnen we aan de promotie. Tartius doet het goed en promoveert met een zeer goede score. Hij ïsoleerde en testte 2 stammen van twee soorten bodembacteriën uit het Masarang bos, die kunnen worden gebruikt om rupsen tegen te gaan op diverse groentegewassen, waardoor de noodzaak van pesticiden vermindert en inkomen voor boeren vergroot wordt. En daar is onze Masarang Stichting voor! Het behoud van de natuur door middel van 'empowerment' van de lokale bevolking! Tartius is de secretaris van de raad van bestuur van onze milieu (non-profit) stichting.

2 Dr. Tartius Timpal MSI, Ir. verdedigde op excellente wijze zijn proefschrift en de Sam Ratulangi University was zeer geïnteresseerd in het geregistreerd krijgen van zijn nieuwe en zeer effectieve stammen om veel meer boeren te helpen over de hele wereld. Het was ook interessant dat de effectieve stammen allemaal werden verzameld uit de bodem van suiker palm bossen. Geen wetenschappelijk bewijs natuurlijk, maar als voorstander van suiker palmen deed me dit glimlachen! Maar net voordat ik vertrok van Singapore, waar ik de nacht doorgebracht met het wachten op de aansluitende vlucht kreeg ik een aantal ongerust makende berichten van Simon Purser. Ze hadden net bijna 60 in beslag genomen beschermde vogels in 16 kisten ontvangen van de politie van de havenstad Bitung. Er waren ook kratten met hertengeweien en krokodillenhuiden bij. Ze kwamen van een boot uit Papua en de kapitein 'had geen flauw idee' wie de illegale wildlife eigenaar/smokkelaar zou kunnen zijn. Maar de volgende ochtend kwamen veel militairen opdagen om de kratten op te halen die inmiddels naar onze Tasikoki Animal Rescue Center werden gebracht. Woedend ging een aantal mensen van het leger naar Tasikoki om hun goederen te eisen! De situatie werd erg gespannen en we probeerden zoveel mogelijk mensen te mobiliseren om te voorkomen dat deze dieren werden teruggenomen, terwijl ons veiligheidspersoneel en staff er alles aan deden wat ze konden om het leger te stoppen. Ik belde vrienden die contact opnamen met de gouverneur en stuurde Twitter en andere berichten aan verschillende ambtenaren. Arthur Malonda belde journalisten, Simon belde de politie in Bitung en de bosbouw afdeling. Eerst dropen ze af, maar dreigden terug te komen met versterkingen om de dieren met geweld terug te nemen. En ze kwamen terug! De veel grotere groep militairen gaven aan dat deze dieren toehoorden aan een zeer hoge legerofficier en dat er ernstige gevolgen zouden zijn voor ons! Gelukkig was inmiddels de politie er en ook het ministerie van Bosbouw en ik moet hen loven voor hun moedige houding! Vooral het hoofd van de recherche-eenheid van Bitung, Rivo Malonda, stond zijn mannetje. Het bosbouw personeel bleef uitleggen aan de leger mensen dat er was geen manier was dat ze dit konden doen of ermee wegkomen. En toen ineens kregen ze een telefoontje... En vertrokken! Het bleek dat een deel van de leger

3 mensen de komst van de eerste journalisten hadden gespot! Direct na de promotie van Tartius bloog ik richting Tasikoki om op de route te horen dat het leger was vertrokken. Ik voelde me erg opgelucht. Die avond hadden we lange discussies op Tasikoki. We hebben de journalisten echt nodig. We hebben een groep van 18 bevriende journalist die ons helpen. Ze krijgen dreigementen om dergelijke gebeurtenissen niet te publiceren, maar dat doen ze nog steeds. De vrijwilligers bij Tasikoki waren ook opgelucht dat de impasse was afgelopen en hoorden veel verhalen over tal van eerdere contacten met leger en ambtenaren van de afgelopen 35 jaar. Het is niet gemakkelijk... De laatste twee maanden hadden we drie gevallen van smokkel door het leger die werden ontdekt. Één zending werd met geweld door het leger van de politie afgepakt in de haven Bitung! Een andere grote zending glipte door. Alle dieren gaan naar een legereenheid in Gorontalo. Deze hebben we gered. Zoals de zeldzame Sampiri papegaaien van een paar maanden geleden. Noord Sulawesi is een van de belangrijkste smokkelroutes naar de Filippijnen en andere landen, en dat is de reden waarom de aanwezigheid van het Tasikoki Animal Rescue centrum zo belangrijk is. Maar de symptoom bestrijding van het inbeslag nemen van gesmokkelde dieren is niet genoeg om veranderingen te brengen! We moeten echt de fundamentele kwesties aanpakken die te maken hebben met bosverlies, corruptie, het gebrek aan onderwijs, het publiek bewustmaken en het bevorderen van echte rechtshandhaving! Ik wil echt zien dat die leger mensen gearresteerd en gestraft worden en dierenhandel niet meer wordt beschouwd als kleine criminaliteit! Een paar maanden geleden vergezelde Frank Elstner, een beroemd gesprek gastheer uit Duitsland, ons op een reeks van inbeslagnames. We hebben veel hoop dat de uitzending van het programma ons zal helpen om meer vrijwilligers en financiële steun te krijgen om onze sterk beperkte mogelijkheden te verbeteren. De volgende ochtend maakte ik met Simon de ronde langs de nieuwkomers. Een van de drie Cassowaries had een gebroken been, veel papegaaien hadden hun vleugelveren verwijderd, veel werk weer voor ons toegewijd personeel onder leiding van miskende held Simon Purser. Hier zijn een paar foto's:

4 Simon Purser leidt het dier opvangcentrum nu meerdere jaren en hij heeft een enorme passie voor wilde dieren die hij combineert met een enorme kennis over dieren. Hij werkt non-stop, te veel eigenlijk. Het lijkt erop dat het leger denkt dat er geen gevolgen zijn van hun illegale handel in wilde dieren als je ziet hoe ze de dieren verschepen, een routine-activiteit voor veel leger staf in afgelegen regio's om hun schamele inkomen aan te vullen, zelfs zetten ze hun namen en afdelingen op de kratten! Of misschien denken ze dat ze daarmee angst zaaien in de harten van een politie- of bosbouw-ambtenaar? En terwijl ik schrijf over Tasikoki laat ik je een paar foto's zien. De kasuari met het gebroken been, een van de in beslag genomen dieren; Simon en de nieuwe auto van Tasikoki; een kleine mannelijke Macaca nigra onder behandeling in de kliniek. Steun Tasikoki als je kunt! Nogmaals dank aan degenen die aan de pick-up auto bijdroegen, zodat we meer kunnen doen voor de wilde dieren; Michele, Laura, Glenn, Sally, Gerti, Raymond, Lucienne, JM v.breemen, Hanna, Jack, Maree, George, Andre, Anna, Madeleine, Darren, Matt, Mathilde, Pam, Vanessa, Shannon, Tom, Alexandra, een enkele anonieme sponsor en vooral Lebensraum-Regenwald in Duitsland en Orangutan Help Letzebuerg. Na onze ronde met de dieren besteedden Simon, Dirk-Jan en ik tijd aan allerlei andere management issues en de planning voor het permacultuur instituut dat we hier op Tasikoki gaan oprichten. Daarna vertrokken we naar Tulap, waar het schildpadden strand is. We hadden net een bericht ontvangen dat er een grote brand was geweest op de 30 hectare grond grenzend aan het strand waar de schildpadeieren worden uitgebroed. We controleerden de hele locatie en gelukkig

5 waren alleen de graslanden verbrand en enkele individuele bomen. We maakten meteen het beplantingsplan voor het gebied dat was afgebrand zodat de school uit Hong Kong die in Tasikoki een week doorbrengt, kan deelnemen aan de activiteiten van volgende week. We reden naar Tomohon voor meer ontmoetingen met Onna Senduk, de vrouwelijke CEO van Masarang en met Dr. Julius Pontoh. Na een lekkere thuis gekookte maaltijd en laat na middernacht met nog veel meer s en project voor documenten eindelijk tijd voor wat welverdiende nachtrust. Gisteren heb ik de Makawembeng bos onderzocht, 12 kilometer lopen met steile beklimmingen. Nog steeds zijn hier veel Tarsiers, maar ook wordt het bos op de steile hellingen steeds meer opengesteld voor de kruidnagel teelt. Dit voorspelt niet veel goeds voor het Tondano meer en de elektriciteit in Noord-Sulawesi. Vervolgens hadden we onze volledige Masarang bijeenkomst in het suikerpalm bos van Tara-Tara, een van de dorpen die deel uitmaken van het Tomohon stadsgebied. Eerst hielden we een kleine ceremonie voor de start van het gebruik nemen van onze bijna één kilometer lange pijpleiding voor het transporteren van palm sap. Hier zijn enkele foto's van het "suiker sap tank station". We meetten de snelheid van de stroming, de temperatuur, de tijd nodig om de tank auto op de berg te vullen enz. Deze nieuwe installatie zal ons helpen om toegang te krijgen tot een dagelijkse extra liter suiker palm sap en zal leiden tot verhoging van het inkomen van veel meer tappers die vaak illegaal sterke drank maakten van het palm sap in hun afgelegen tuinen. De locatie van het palm sap verzamelstation hoog op de hellingen van de Lokon berg. Rechts van boven naar beneden sommige van onze Masarang medewerkers: Dr. Julius Pontoh (voorzitter), Dr. Tartius Timpal (secretaris), Dr. Willie Smits (raad van trustees) en van links naar rechts Yusuf Wungow (coördinator van biologische suiker palm tappers), Marthen Polii (penningmeester en directeur van de suikerpalm fabriek) en Daniel (Tara-Tara-coördinator). Na de metingen, de technische discussies en de officiële opening van het inzamelpunt door het slaan op de holle bamboe die de boeren gebruiken om met elkaar te communiceren in de tuinen waren we getuige van het vullen van het sap door een aantal van de suikerpalm tappers. Het is verbazingwekkend om te zien hoe makkelijk ze die zware jerrycans lijken te dragen, maar tegelijkertijd begrijp je dat ze dit niet naar beneden willen dragen langs een bijna een

6 kilometer lang glad pad. Deze pijpleiding zorgt voor ongekende toename van hun inkomen. Minder behoefte om het sap te koken en meer tijd om meer bomen te tappen, zodat meer opbrengst wordt gegenereerd! Hier zijn nog enkele foto's van het sap verzamelen. We begonnen met een aantal korte toespraken toen werd ik gevraagd om het sap van de eerste jerrycan te gieten in de roestvrijstalen tank. Snel was de eerste liter van deze groep tappers gemeten (ph en Brix (suikergehalte)) en de tappers gingen terug met hun jerrycans om deze morgen te opnieuw te vullen. De tapper links met zijn kruiwagen en zijn negen (!) jerrycans van ongeveer 25 liter kreeg een half miljoen Rupiah betaald. Hij tapt slechts 8 bomen! Dit is zes keer het officiële provinciale minimuminkomen, en weinig mensen verdienen dit.

7 Met het nieuwe collectie station zullen er minstens 30 gezinnen meer een zeer goed inkomen uit suiker palmen ontvangen zonder dat er kunstmest, pesticiden of investeringen nodig zijn. Na het verzamelen van het palm sap klommen we hoger op de berg naar de plaats waar de tappers wat eten hadden gekookt in bamboe blad, en hielden we onze Masarang bestuursvergadering, ook bijgewoond door de coördinatoren van de palmtappers, onze CEO Onna, ons hoofd natuurbehoud Sonny en diverse andere medewerkers en suiker palm tappers. We bespraken een hele reeks van problemen en iedereen was erg blij met de manier waarop we tot beslissingen en oplossingen kwamen op deze zaterdagmiddag, omringd door de levengevende suikerpalm bossen. Hier kunt u de ontmoetingsplaats zien. Daaronder een foto van het leidinggevend personeel van Masarang in onze bosrijke vergaderzaal.

8 Veel meer gebeurde nog de laatste drie dagen, maar ik zal het hierbij laten. Ik hoop dat genoeg is om u een beetje inzicht te geven in het dagelijkse werk van de Masarang Stichting. Zoals altijd veel dank voor onze trouwe supporters die ons in staat stellen om dit werk te doen. We zijn zeer dankbaar, ook namens de lokale mensen en dieren van Indonesië. Willie Smits Tomohon, 2014/11/02