BIJLAGE I SAMENVATTING VAN DE PRODUCTKENMERKEN

Transcriptie

1 BIJLAGE I SAMENVATTING VAN DE PRODUCTKENMERKEN 1

2 1. NAAM VAN HET GENEESMIDDEL Mycamine 50 mg poeder voor oplossing voor infusie 2. KWALITATIEVE EN KWANTITATIEVE SAMENSTELLING Iedere injectieflacon bevat 50 mg micafungine (in natriumvorm). Na reconstitutie bevat elke ml 10 mg micafungine (in natriumvorm). Voor de volledige lijst van hulpstoffen, zie rubriek FARMACEUTISCHE VORM Poeder voor oplossing voor infusie. Wit compact poeder. 4. KLINISCHE GEGEVENS 4.1 Therapeutische indicaties Mycamine is geïndiceerd voor: Volwassenen, adolescenten 16 jaar en ouderen: Behandeling van invasieve candidiasis. Behandeling van oesofageale candidiasis bij patiënten voor wie intraveneuze therapie geschikt is. Profylaxe van Candida-infectie bij patiënten die allogene hematopoëtische stamceltransplantatie ondergaan of van wie wordt verwacht dat ze aan neutropenie lijden (absolute neutrofielentelling < 500 cellen/µl) gedurende 10 dagen of langer. Kinderen (inclusief neonaten) en adolescenten < 16 jaar: Behandeling van invasieve candidiasis. Profylaxe van Candida-infectie bij patiënten die allogene hematopoëtische stamceltransplantatie ondergaan of van wie wordt verwacht dat ze aan neutropenie lijden (absolute neutrofielentelling < 500 cellen/µl) gedurende 10 dagen of langer. Bij de beslissing om Mycamine te gebruiken dient rekening gehouden te worden met het potentiële risico voor de ontwikkeling van levertumoren (zie rubriek 4.4). Mycamine dient daarom uitsluitend te worden gebruikt als andere antifungale middelen niet in aanmerking komen. 4.2 Dosering en wijze van toediening De officiële/nationale richtlijnen voor het juiste gebruik van antifungale middelen dienen in acht te worden genomen. Behandeling met Mycamine dient te worden ingesteld door een arts die ervaring heeft met de behandeling van schimmelinfecties. Voorafgaand aan de behandeling moeten monsters voor schimmelkweken worden afgenomen en moeten andere relevante (ook histopathologische) laboratoriumonderzoeken worden verricht teneinde de veroorzakende organismen te isoleren en te determineren. De behandeling mag worden ingesteld voordat de resultaten van de kweken en van andere laboratoriumonderzoeken bekend zijn. Echter, zodra deze resultaten beschikbaar zijn, dient de antifungale behandeling dienovereenkomstig te worden aangepast. 2

3 Dosering Het doseringsschema van Mycamine is afhankelijk van het lichaamsgewicht van de patiënt volgens de onderstaande tabellen: Gebruik bij volwassenen, adolescenten 16 jaar en ouderen Indicatie Lichaamsgewicht > 40 kg Lichaamsgewicht 40 kg Behandeling van invasieve candidiasis 100 mg/dag* 2 mg/kg/dag* Behandeling van oesofageale candidiasis 150 mg/dag 3 mg/kg/dag Profylaxe van Candida-infectie 50 mg/dag 1 mg/kg/dag *Als de patiënt in onvoldoende mate reageert, bv. indien de kweken positief blijven of de klinische toestand niet verbetert, dan mag de dosis worden verhoogd tot 200 mg/dag bij patiënten met een lichaamsgewicht > 40 kg of tot 4 mg/kg/dag bij patiënten met een lichaamsgewicht 40 kg. Behandelduur Invasieve candidiasis: De behandelduur voor een Candida-infectie moet ten minste 14 dagen zijn. De antifungale behandeling moet ten minste één week worden voortgezet nadat twee opeenvolgende negatieve bloedkweken zijn verkregen en nadat de klinische verschijnselen en symptomen van infectie zijn verdwenen. Oesofageale candidiasis: Voor de behandeling van oesofageale candidiasis moet toediening van Mycamine ten minste nog één week na verdwijning van de klinische verschijnselen en symptomen worden voortgezet. Profylaxe van Candida-infecties: Voor de profylaxe van een Candida-infectie moet toediening van Mycamine ten minste nog één week na herstel van de neutrofielen worden voortgezet. Gebruik bij kinderen (inclusief neonaten) en adolescenten < 16 jaar Indicatie Lichaamsgewicht > 40 kg Lichaamsgewicht 40 kg Behandeling van invasieve candidiasis 100 mg/dag* 2 mg/kg/dag* Profylaxe van Candida-infectie 50 mg/dag 1 mg/kg/dag *Als de patiënt in onvoldoende mate reageert, bv. indien de kweken positief blijven of de klinische toestand niet verbetert, dan mag de dosis worden verhoogd tot 200 mg/dag bij patiënten met een lichaamsgewicht > 40 kg of tot 4 mg/kg/dag bij patiënten met een lichaamsgewicht 40 kg. Behandelduur Invasieve candidiasis: De behandelduur voor een Candida-infectie moet ten minste 14 dagen zijn. De antifungale behandeling moet ten minste één week worden voortgezet nadat twee opeenvolgende negatieve bloedkweken zijn verkregen en nadat de klinische verschijnselen en symptomen van infectie zijn verdwenen. Profylaxe van Candida-infecties: Voor de profylaxe van een Candida-infectie moet toediening van Mycamine ten minste nog één week na herstel van de neutrofielen worden voortgezet. Er is slechts beperkte ervaring met gebruik van Mycamine bij kinderen jonger dan 2 jaar. Geslacht/ras Er is geen dosisaanpassing noodzakelijk op basis van geslacht of ras (zie rubriek 5.2). Patiënten met een leverfunctiestoornis Bij patiënten met een lichte tot matig ernstige leverfunctiestoornis is geen dosisaanpassing noodzakelijk (zie rubriek 5.2). Er zijn op dit moment onvoldoende data beschikbaar met betrekking tot het gebruik van Mycamine bij patiënten met ernstige leverinsufficiëntie. Het gebruik van Mycamine bij deze patiënten wordt niet aanbevolen (zie rubriek 4.4 en 5.2). 3

4 Patiënten met een nierfunctiestoornis Bij patiënten met een nierfunctiestoornis is geen dosisaanpassing noodzakelijk (zie rubriek 5.2). Wijze van toediening Na reconstitutie en verdunning dient de oplossing via intraveneus infuus in ongeveer 1 uur te worden toegediend. Snellere infusie kan resulteren in frequentere histamine-gemedieerde reacties. Voor instructies voor reconstitutie zie rubriek Contra-indicaties Overgevoeligheid voor het werkzame bestanddeel, voor andere echinocandinen, of voor één van de in rubriek 6.1 vermelde hulpstoffen. 4.4 Bijzondere waarschuwingen en voorzorgen bij gebruik Hepatische effecten: De ontwikkeling van foci van veranderde hepatocyten (FAH) en hepatocellulaire tumoren werd bij ratten waargenomen na een behandelperiode van 3 maanden of langer. De veronderstelde drempelwaarde voor tumorontwikkeling bij ratten ligt ongeveer in het bereik van de klinische blootstelling. De relevantie van deze bevinding voor het therapeutische gebruik bij patiënten kan niet worden uitgesloten. De leverfunctie dient zorgvuldig te worden gecontroleerd tijdens behandeling met micafungine. Om het risico op adaptieve regeneratie en mogelijk daaropvolgende levertumorvorming te minimaliseren, wordt vroegtijdig staken aanbevolen indien significante en persisterende verhoging van ALT/AST optreedt. De micafungine behandeling dient uitgevoerd te worden na een zorgvuldige bepaling van de risico s en voordelen, met name bij patiënten met ernstige leverfunctiestoornissen of chronische leverziekten die preneoplastische aandoeningen vertegenwoordigen, zoals gevorderde leverfibrose, cirrose, virale hepatitis, neonatale leverziekte of congenitale enzymdefecten, of bij het tegelijkertijd ondergaan van een behandeling met hepatotoxische en/of genotoxische eigenschappen. Micafunginetherapie werd geassocieerd met significante leverfunctiestoornissen (stijging ALT, AST of totaal bilirubine > 3 maal ULN) bij zowel gezonde vrijwilligers als bij patiënten. Bij sommige patiënten werden ernstiger gevallen van hepatische disfunctie, hepatitis of leverfalen, waaronder met dodelijke afloop, gemeld. Kinderen < 1 jaar zijn mogelijk meer vatbaar voor leverletsel (zie rubriek 4.8). Anafylactische reacties Tijdens de toediening van micafungine kunnen er anafylactische/anafylactoïde reacties optreden, met inbegrip van shock. Bij het optreden van dergelijke reacties moet infusie van micafungine worden stopgezet en moet de juiste behandeling worden ingesteld. Huidreacties Exfoliatieve huidreacties, waaronder het syndroom van Stevens-Johnson en toxische epidermale necrolyse zijn gemeld. Als patiënten huiduitslag ontwikkelen dan dienen zij nauwkeurig geobserveerd te worden en dient de behandeling met micafungine gestopt te worden als de laesies verergeren. Hemolyse In zeldzame gevallen is er hemolyse gerapporteerd, met inbegrip van acute intravasculaire hemolyse of hemolytische anemie, bij patiënten die met micafungine werden behandeld. Patiënten bij wie klinisch of in het laboratorium bewijzen worden aangetroffen voor hemolyse tijdens de behandeling met micafungine, dienen nauwlettend te worden gevolgd om na te gaan of er geen verslechtering van deze aandoeningen optreedt. Tevens dient een risico/baten-analyse van voortzetting van de micafunginetherapie plaats te vinden. Renale effecten 4

5 Micafungine kan nierproblemen, nierfalen en afwijkende nierfunctietests veroorzaken. De patiënten dienen nauwlettend te worden gecontroleerd op verslechtering van de nierfunctie. Interacties met andere geneesmiddelen Gelijktijdige toediening van micafungine en amfotericine B-desoxycholaat is alleen toegestaan wanneer de voordelen duidelijk opwegen tegen de risico s, met een scherpe controle op mogelijke toxiciteit van amfotericine B-desoxycholaat (zie rubriek 4.5). Patiënten die sirolimus, nifedipine of itraconazol in combinatie met Mycamine ontvangen, dienen te worden gecontroleerd op toxiciteit van sirolimus, nifedipine of itraconazol. Indien noodzakelijk moet de dosering van sirolimus, nifedipine of itraconazol worden verlaagd (zie rubriek 4.5). Pediatrische patiënten De incidentie van sommige bijwerkingen was hoger bij kinderen dan bij volwassenen (zie rubriek 4.8). 4.5 Interacties met andere geneesmiddelen en andere vormen van interactie Micafungine bezit een gering vermogen tot interactie met geneesmiddelen die via CYP3A-gemedieerde routes worden gemetaboliseerd. Geneesmiddeleninteractiestudies naar mogelijke interacties tussen micafungine en mycofenolaatmofetil, ciclosporine, tacrolimus, prednisolon, sirolimus, nifedipine, fluconazol, ritonavir, rifampicine, itraconazol, voriconazol en amfotericine B werden uitgevoerd bij gezonde personen. Deze studies leverden geen bewijzen op voor veranderingen in de farmacokinetiek van micafungine. Bij gelijktijdige toediening van deze geneesmiddelen is geen dosisaanpassing van micafungine noodzakelijk. De blootstelling (oppervlakte onder de curve (AUC)) van itraconazol, sirolimus en nifedipine was enigszins verhoogd in aanwezigheid van micafungine (respectievelijk 22%, 21% en 18%). Gelijktijdige toediening van micafungine en amfotericine B-desoxycholaat is geassocieerd met 30% toename in de blootstelling aan amfotericine B-desoxycholaat. Aangezien deze toename klinisch significant kan zijn, is gelijktijdige toediening alleen toegestaan wanneer de voordelen duidelijk opwegen tegen de risico s, met een scherpe controle op mogelijke toxiciteit van amfotericine B-desoxycholaat (zie rubriek 4.4). Patiënten die sirolimus, nifedipine of itraconazol in combinatie met Mycamine ontvangen, dienen te worden gecontroleerd op toxiciteit van sirolimus, nifedipine of itraconazol. Indien noodzakelijk moet de dosering van sirolimus, nifedipine of itraconazol worden verlaagd (zie rubriek 4.4). 4.6 Vruchtbaarheid, zwangerschap en borstvoeding Zwangerschap Er zijn geen gegevens met betrekking tot het gebruik van micafungine bij zwangere vrouwen. In dierstudies passeerde micafungine de placentabarrière en bleek reproductietoxisch (zie rubriek 5.3). Het potentiële risico bij de mens is niet bekend. Mycamine dient niet tijdens de zwangerschap te worden gebruikt, tenzij strikt noodzakelijk. Borstvoeding Het is niet bekend of micafungine ook in humane moedermelk wordt uitgescheiden. In dierstudies is uitscheiding van micafungine in de moedermelk aangetoond. Besloten moet worden om wel/niet door te gaan met borstvoeding of wel/niet door te gaan met de Mycaminetherapie, waarbij de gunstige effecten van borstvoeding voor het kind en de voordelen van Mycaminetherapie voor de moeder tegen elkaar worden afgewogen. Vruchtbaarheid In dierstudies werd testiculaire toxiciteit waargenomen (zie rubriek 5.3). Micafungine kan mogelijk de vruchtbaarheid bij mannen aantasten. 5

6 4.7 Beïnvloeding van de rijvaardigheid en het vermogen om machines te bedienen Er is geen onderzoek verricht met betrekking tot de effecten op de rijvaardigheid en op het vermogen om machines te bedienen. Er kunnen echter bijwerkingen optreden die de rijvaardigheid en de vaardigheid machines te gebruiken kunnen beïnvloeden (zie rubriek 4.8). 4.8 Bijwerkingen Samenvatting van het veiligheidsprofiel Het veiligheidsprofiel van micafungine is gebaseerd op 3028 patiënten die tijdens klinische studies met micafungine zijn behandeld: 2002 patiënten met Candida-infecties (met inbegrip van candidemie, invasieve candidiasis en oesofageale candidiasis), 375 met invasieve aspergillose (hoofdzakelijk refractaire infecties) en 651 wegens profylaxe van systemische schimmelinfecties. De met micafungine behandelde patiënten uit de klinische studies vertegenwoordigen een ernstig zieke patiëntenpopulatie die meerdere geneesmiddelen moet gebruiken, met inbegrip van antineoplastische chemotherapie, krachtige systemische immunosuppressiva en breedspectrumantibiotica. Deze patiënten leden aan tal van complexe onderliggende aandoeningen, zoals hematologische maligniteiten en HIVinfecties, of waren orgaanontvanger en/of werden op de intensive care behandeld. Patiënten die een hematopoëtische stamceltransplantatie (HSCT) ondergingen en voor wie een hoog risico op schimmelinfectie bestond, werden profylactisch behandeld met micafungine. In totaal ondervond 32,2% van de patiënten bijwerkingen. De meest gerapporteerde bijwerkingen waren misselijkheid (2,8%), verhoogd bloedalkalinefosfatase (2,7%), flebitis (2,5%, hoofdzakelijk bij HIVpatiënten met perifere lijnen), braken (2,5%) en verhoogd aspartaataminotransferase (ASAT; 2,3%). Analyse van de veiligheidsdata op geslacht of ras liet geen klinisch significante verschillen zien. Getabelleerde lijst van bijwerkingen De volgende tabel bevat een overzicht van de bijwerkingen, gerangschikt volgens systeem/orgaanklasse en MedDRA voorkeursterm. Binnen iedere frequentiegroep worden de bijwerkingen gerangschikt naar afnemende ernst. Systeem/orgaanklasse Vaak 1/100, <1/10 Soms 1/1.000, <1/100 Zelden 1/10.000, <1/1.000 Niet bekend (kan met de beschikbare gegevens niet worden bepaald) leukopenie, neutropenie, anemie pancytopenie, trombocytopenie, eosinofilie, hypoalbuminemie Bloed- en lymfestelselaandoeningen Immuunsysteemaandoeningen anafylactische/anafylactoïde reactie (zie rubriek 4.4), overgevoeligheid hemolytische anemie, hemolyse (zie rubriek 4.4) gedissemineerde intravasculaire stolling Endocriene aandoeningen hyperhidrose Voedings- en stofwisselingsstoornissen hypokaliëmie, hypomagnesiëmie, hypocalciëmie hyponatriëmie, hyperkaliëmie, hypofosfatemie, anorexia 6

7 Systeem/orgaanklasse Vaak 1/100, <1/10 Soms 1/1.000, <1/100 Zelden 1/10.000, <1/1.000 Niet bekend (kan met de beschikbare gegevens niet worden bepaald) Psychische stoornissen Zenuwstelselaandoeningen Hartaandoeningen hoofdpijn Bloedvataandoeningen flebitis Ademhalingsstelsel-, borstkas- en mediastinumaandoeningen Maagdarmstelselaandoeningen Lever- en galaandoeningen Huid- en onderhuidaandoeningen Nier- en urinewegaandoeningen misselijkheid, braken, diarree, buikpijn verhoogd bloedalkalinefosfatase, verhoogd aspartaataminotrans -ferase, verhoogd alanineaminotransferase, verhoogd bilirubine in het bloed (inclusief hyperbilirubinemie), afwijkende leverfunctietest uitslag slapeloosheid, angst, verwardheid slaperigheid, tremor, duizeligheid, dysgeusie tachycardie, palpitaties, bradycardie hypotensie, hypertensie, blozen dyspneu dyspepsie, obstipatie leverinsufficiëntie (zie rubriek 4.4), verhoogd gammaglutamyltransferase, geelzucht, cholestase, hepatomegalie, hepatitis urticaria, pruritus, erytheem bloedcreatinine verhoogd, bloedureum verhoogd, verergerde nierinsufficiëntie shock hepatocellulaire schade inclusief gevallen met dodelijke afloop (zie rubriek 4.4) toxische huideruptie, erythema multiforme, het syndroom van Stevens- Johnson, toxische epidermale necrolyse (zie rubriek 4.4) nierfunctie-stoornissen (zie rubriek 4.4), acuut nierfalen Algemene aandoeningen en toedieningsplaatsstoornissen pyrexie, koude rillingen trombose op injectieplaats, infuusplaats ontsteking, injectieplaats pijn, perifeer oedeem 7

8 Systeem/orgaanklasse Vaak 1/100, <1/10 Soms 1/1.000, <1/100 Zelden 1/10.000, <1/1.000 Niet bekend (kan met de beschikbare gegevens niet worden bepaald) Onderzoeken verhoogde bloedlactaatdehydrogenase Beschrijving van geselecteerde bijwerkingen Mogelijke allergiesymptomen Symptomen als huiduitslag en rigor zijn gerapporteerd in klinische onderzoeken. Het merendeel van deze symptomen had een lichte tot matige intensiteit en beperkte de behandeling niet. Ernstige reacties (bijvoorbeeld een anafylactoïde reactie 0,2%, 6/3028) werden soms gerapporteerd tijdens behandeling met micafungine, en uitsluitend bij patiënten met ernstige onderliggende aandoeningen (bijvoorbeeld AIDS in een vergevorderd stadium, maligniteiten) die uitgebreide co-medicatie behoeven. Leverbijwerkingen De totale incidentie van leverbijwerkingen bij patiënten die met micafungine werden behandeld in klinische studies bedroeg 8,6% (260/3028). Het merendeel van de leverbijwerkingen was van lichte of matig ernstige aard. De meest voorkomende reacties waren een verhoging van AP (2,7%), ASAT (2,3%), ALAT (2,0%), bloedbilirubine (1,6%) en een afwijkende leverfunctietest (1,5%). Enkele patiënten (1,1%; 0,4% ernstig) staakten de behandeling in verband met hepatische bijwerkingen. Soms werden gevallen van ernstige leverdisfunctie waargenomen (zie rubriek 4.4). Reacties op de toedieningsplaats Geen van de bijwerkingen op de toedieningsplaats beperkte de behandeling. Pediatrische patiënten De incidentie van enkele bijwerkingen (zie de tabel hieronder) was hoger bij kinderen dan bij volwassen patiënten. Daarnaast toonden kinderen < 1 jaar ongeveer 2 keer zo vaak een verhoogde ALT, AST en AP dan oudere kinderen (zie rubriek 4.4). De meest waarschijnlijke reden voor deze verschillen zijn andere onderliggende aandoeningen tussen volwassenen en oudere kinderen in klinische studies. Bij aanvang van de studie was het percentage kinderen met neutropenie enkele malen hoger dan het percentage bij volwassenen (resp. 40,2% en 7,3% voor kinderen en volwassenen) alsmede allogene HSCT (resp. 29,4% en 13,4%) en hematologische maligniteit (resp. 29,1% en 8,7%). Bloed- en lymfestelselaandoeningen vaak thrombocytopenie Hartaandoeningen vaak Bloedvataandoeningen vaak Lever- en galaandoeningen vaak Nier- en urinewegaandoeningen vaak tachycardie hypertensie, hypotensie hyperbilirubinemie, hepatomegalie acuut nierfalen, verhoogd bloedureum Melding van vermoedelijke bijwerkingen 8

9 Het is belangrijk om na toelating van het geneesmiddel vermoedelijke bijwerkingen te melden. Op deze wijze kan de verhouding tussen voordelen en risico s van het geneesmiddel voortdurend worden gevolgd. Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg wordt verzocht alle vermoedelijke bijwerkingen te melden via het Nederlands Bijwerkingen Centrum Lareb, website: Overdosering Herhaalde dagelijkse doses tot 8 mg/kg (maximale totale dosis 896 mg) bij volwassen patiënten zijn in klinische trials aan patiënten toegediend zonder dat melding werd gemaakt van een dosisbeperkende toxiciteit. Bij een pasgeborene werd in één geval een onjuiste dosering van 7,8 mg/kg/dag gedurende 7 dagen gerapporteerd. Er werden evenwel geen met de hoge dosis samenhangende bijwerkingen waargenomen. Er is geen ervaring met overdosering van micafungine. In het geval van overdosering dienen algemene ondersteunende maatregelen te worden genomen en symptomatische behandeling te worden ingezet. Micafungine heeft een sterke eiwitbinding en laat zich niet via de dialyse uitscheiden. 5. FARMACOLOGISCHE EIGENSCHAPPEN 5.1 Farmacodynamische eigenschappen Farmacotherapeutische categorie: Antimycotica voor systemisch gebruik, overige antimycotica voor systemisch gebruik, ATC-code: J02AX05 Werkingsmechanisme Micafungine heeft een non-competitieve remmende werking op de synthese van 1,3-β-D-glucan, een essentiële component van de schimmelcelwand. 1,3-β-D-glucan komt niet voor in zoogdiercellen. Micafungine toont fungicide activiteit tegen de meeste Candida-soorten en heeft een sterk remmende werking op actief groeiende schimmeldraden van Aspergillus-soorten. PK/PD relatie In candidiasisdiermodellen werd een correlatie tussen de blootstelling van micafungine gedeeld door de MIC (AUC/MIC) en werkzaamheid, gedefinieerd als de ratio vereist om progressieve schimmelgroei te voorkomen, waargenomen. Een ratio van ~2400 en ~1300 werd, respectievelijk, vereist voor C. albicans en C. glabrata in deze modellen. Bij de aanbevolen therapeutische dosering van Mycamine zijn deze ratio s haalbaar voor de wildtype verdeling van Candida spp. Resistentiemechanism(en) Zoals voor alle antimicrobiële middelen zijn gevallen van verminderde gevoeligheid en resistentie gemeld, en kruisresistentie met andere echinocandinen kan niet worden uitgesloten. Verminderde gevoeligheid voor echinocandinen werd geassocieerd met mutaties in de Fks1 en Fks2 genen, welke coderen voor een belangrijke subeenheid van glucansynthase. Breekpunten EUCAST-breekpunten 9

10 Candida-soorten MIC-breekpunten (mg/l) G (gevoeligheid) >R (resistentie) Candida albicans 0,016 0,016 Candida glabrata 0,03 0,03 Candida parapsilosis 0,002 2 Candida tropicalis 1 onvoldoende bewijs Candida krusei 1 onvoldoende bewijs Candida guilliermondii 1 onvoldoende bewijs Andere Candida spp. onvoldoende bewijs 1 MIC waarden voor C. tropicalis zijn 1-2 tweevoudige verdunningsreeksen hoger dan voor C. albicans en C. glabrata. In het klinische onderzoek was succesvol resultaat numeriek iets lager voor C. tropicalis dan voor C. albicans bij beide doseringen (100 en 150 mg per dag). Echter, het verschil was niet significant en of het zich vertaalt in een klinisch relevant verschil is niet bekend. MIC waarden voor C. krusei zijn ongeveer 3 tweevoudige verdunningsreeksen hoger dan voor C. albicans en zijn eveneens voor C. guilliermondii ongeveer 8 tweevoudige verdunningsreeksen hoger. Daarnaast waren er slechts een klein aantal gevallen die betrekking hadden op deze soorten in het klinische onderzoek. Dit betekent dat er onvoldoende bewijs is om aan te tonen of de wild-type populatie van deze pathogenen gevoelig kan worden beschouwd voor micafungine. Informatie uit klinische studies Candidemie en invasieve candidiasis: Micafungine (100 mg/dag of 2 mg/kg/dag) was even werkzaam als en werd beter verdragen dan liposomaal amfotericine B (3 mg/kg) als eerstelijnsbehandeling van candidemie en invasieve candidiasis in een gerandomiseerd, dubbelblind, multinationaal non-inferiority onderzoek. Micafungine en liposomaal amfotericine B werden gegeven voor een mediane duur van 15 dagen (bereik 4 tot 42 dagen bij volwassenen, 12 tot 42 dagen bij kinderen). Non-inferiority werd bewezen voor volwassen patiënten, en gelijksoortige bevindingen werden aangetoond voor de pediatrische subpopulaties (inclusief neonaten en prematuren). De bevindingen betreffende de werkzaamheid bleken consistent en waren niet afhankelijk van het type Candida-infectie of de primaire infectielocatie, noch van de neutropene status (zie tabel). Micafungine liet een geringere gemiddelde sterkste daling van de geschatte glomerulaire filtratiesnelheid (GFR) tijdens de behandeling zien (p<0,001) alsmede een lagere incidentie van infuusgerelateerde reacties (p=0,001) in vergelijking tot liposomaal amfotericine B. Algeheel behandelsucces in de per-protocol set van de invasieve candidiasis studie Micafungine Liposomaal amfotericine B % Verschil [95% CI] N n (%) N n (%) Volwassen patiënten Algeheel behandelsucces (89,6) (89,5) 0,1 [-5,9, 6,1] Algeheel behandelsucces volgens neutropene status Neutropenie bij aanvang (75,0) (80,0) 0,7 [-5,3, 6,7] Geen neutropenie bij aanvang (91,6) (90,3) Kinderen Behandelsucces (totaalbeeld) (72,9) (76,0) -2,7 < 2 jaar oud (80,8) (77,4) [-17,3, 11,9] Premature zuigelingen 10 7 (70,0) 9 6 (66,7) Neonaten (0 dagen tot < 7 7(100) 5 4 (80) 4 weken) 2-15 jaar oud (63,6) (73,7) Volwassenen en kinderen gecombineerd, algeheel behandelsucces per Candida-soort Candida albicans (89,2) (90,8) 10

11 Non albicans soorten (totaal) (88,1) (87,9) C. tropicalis (91,5) (96,1) C. parapsilosis (85,4) (79,5) C. glabrata (82,6) (82,4) C. krusei 9 8 (88,9) 7 6 (85,7) Micafungine-percentage minus het liposomaal amfotericine B-percentage, met tweezijdige 95% betrouwbaarheidsinterval voor het verschil in totaal succespercentage op basis van een normale benadering van grote steekproeven. Gecorrigeerd voor neutropene status; primair eindpunt. De pediatrische populatie is niet groot genoeg om op non-inferiority te testen. Klinische werkzaamheid werd eveneens waargenomen (< 5 patiënten) in de volgende Candida-soorten: C. guilliermondii, C. famata, C. lusitaniae, C. utilis, C. inconspicua en C. dubliniensis. Oesofageale candidiasis: 518 patiënten ontvingen ten minste één dosis van het experimentele middel in een gerandomiseerd dubbelblind onderzoek ter vergelijking van micafungine met fluconazol bij de behandeling van oesofageale candidiasis. De gemiddelde behandelduur (mediaan) bedroeg 14 dagen voor beide onderzoeksgroepen, en de gemiddelde dagdosis (mediaan) was 150 mg voor micafungine (N=260) en 200 mg voor fluconazol (N=258). Een endoscopische graad van 0 (endoscopische genezing) aan het einde van de behandeling werd waargenomen bij resp. 87,7% (228/260) en 88,0% (227/258) van de patiënten in de micafungine en fluconazolgroepen (95% betrouwbaarheidsinterval voor verschil [-5,9%, 5,3%]. De ondergrens van het 95% betrouwbaarheidsinterval lag hoger dan de vooraf gedefinieerde non-inferiority marge van -10%, hetgeen aantoont dat micafungine niet inferieur is aan fluconazol bij de behandeling van oesofageale candidiasis. De aard en incidentie van de bijwerkingen waren vergelijkbaar voor de behandelgroepen. Profylaxe: Micafungine was effectiever dan fluconazol als preventie van invasieve schimmelinfecties in een populatie van patiënten met een hoog risico op ontwikkeling van een systemische schimmelinfectie (die een hematopoëtische stamceltransplantatie [HSCT] ondergingen in een gerandomiseerd, dubbelblind, multicentre onderzoek). Een geslaagde behandeling werd gedefinieerd als de afwezigheid van een aangetoonde, waarschijnlijke of vermoede systemische schimmelinfectie tot aan het einde van de behandelperiode, en de afwezigheid van een aangetoonde of waarschijnlijke systemische schimmelinfectie tot aan het einde van de onderzoeksperiode. De meeste patiënten (97%, N=882) hadden neutropenie bij aanvang (< 200 cellen/µl). Neutropenie persisteerde gemiddeld 13 dagen. Er was een vaste dagelijkse dosis van 50 mg (1,0 mg/kg) voor micafungine en 400 mg (8 mg/kg) voor fluconazol. De gemiddelde behandelduur was 19 dagen voor micafungine en 18 dagen voor fluconazol in de volwassen populatie (N= 798) en 23 dagen voor beide behandelarmen in de pediatrische populatie (N= 84). Het behandelsucces was statistisch significant hoger voor micafungine dan voor fluconazol (1,6% versus 2,4% doorbraak infecties). Doorbraak Aspergillus infecties werden waargenomen in 1 versus 7 patiënten en bewezen of waarschijnlijke doorbraak Candida infecties werden waargenomen in respectievelijk 4 versus 2 patiënten in de micafungine- en fluconazolgroepen. Andere doorbraak infecties werden veroorzaakt door Fusarium (resp. 1 en 2 patiënten) en Zygomycetes (resp. 1 en 0 patiënten). De aard en incidentie van de bijwerkingen waren vergelijkbaar voor de behandelgroepen. 5.2 Farmacokinetische eigenschappen Absorptie Micafungine is een geneesmiddel voor intraveneuze toediening. De farmacokinetiek is lineair voor het dagelijkse dosisbereik van 12,5-200 mg en 3-8 mg/kg. Er is geen bewijs voor systemische accumulatie bij herhaalde toediening. Meestal wordt de steady state binnen 4 à 5 dagen bereikt. Distributie Na intraveneuze toediening laten de micafungineconcentraties een biexponentiële afname zien. Het geneesmiddel wordt snel over de weefsels verdeeld. 11

12 In de systemische circulatie bindt micafungine zich sterk aan plasma-eiwit (>99%), hoofdzakelijk albumine. De albuminebinding is niet afhankelijk van de micafungine-concentratie ( µg/ml). Het verdelingsvolume tijdens de steady state (Vss) bedroeg circa liter. Biotransformatie Onveranderd micafungine is de belangrijkste circulerende stof in de systemische circulatie. Het is aangetoond dat micafungine wordt afgebroken tot een reeks verbindingen; van deze verbindingen zijn M-1 (catecholvorm), M-2 (methoxyvorm van M1) en M-5 (hydroxylatie in de zijketen) van micafungine in de systemische circulatie aangetroffen. De blootstelling aan deze metabolieten is gering en de metabolieten leveren geen bijdrage aan de totale werkzaamheid van micafungine. Hoewel micafungine in vitro een substraat voor CYP3A is, vormt hydroxylatie door CYP3A in vivo geen belangrijke route voor de afbraak van micafungine. Eliminatie en uitscheiding De gemiddelde terminale halfwaardetijd bedraagt circa uur. Deze blijft constant voor doses tot en met 8 mg/kg en na eenmalige en herhaalde toediening. De totale klaring was 0,15-0,3 ml/min/kg bij gezonde personen en volwassen patiënten, en is niet dosisafhankelijk na eenmalige of herhaalde toediening. Na toediening van één intraveneuze dosis 14 C-micafungine (25 mg) aan gezonde vrijwilligers werd over 28 dagen 11,6% van de radioactiviteit uitgescheiden via de urine en 71,0% met de feces. Deze data duiden erop dat de eliminatie van micafungine hoofdzakelijk extrarenaal plaatsvindt. In plasma werden de metabolieten M-1 en M-2 uitsluitend in sporenconcentraties aangetroffen, terwijl de in hogere concentraties voorkomende metaboliet M-5 in totaal 6,5% van het totale volume van de oorspronkelijke stof vertegenwoordigde. Bijzondere populaties Kinderen: bij kinderen waren de AUC-waarden dosisproportioneel voor het dosisbereik van 0,5-4 mg/kg. De klaring werd beïnvloed door leeftijd. De gemiddelde klaringswaarden bij jongere kinderen (2-11 jaar) waren circa 1,3 keer zo groot als bij oudere kinderen (12-17 jaar). Oudere kinderen hadden ongeveer dezelfde gemiddelde klaringswaarden als volwassen patiënten. De gemiddelde klaring bij premature zuigelingen (zwangerschapsduur circa 26 weken) is ongeveer 5 keer zo groot als bij volwassenen. Ouderen: bij een eenmalige, 1 uur durende infusie van 50 mg was de farmacokinetiek van micafungine bij ouderen (leeftijdsgroep jaar) ongeveer hetzelfde als van jonge (20-24 jaar) personen. Bij oudere patiënten is geen dosisaanpassing noodzakelijk. Patiënten met leverfunctiestoornis: In een studie van patiënten met een matig ernstige leverfunctiestoornis (Child-Pugh-score 7-9), (n=8) verschilde de farmacokinetiek van micafungine niet significant van die bij gezonde personen (n=8). Bij patiënten met een lichte tot matig ernstige leverfunctiestoornis is daarom geen dosisaanpassing noodzakelijk. In een studie van patiënten met een ernstige leverfunctiestoornis (Child-Pughscore 10-12) (n=8) werden lagere plasmaconcentraties van micafungine en hogere plasmaconcentraties van de hydroxymetaboliet (M-5) gezien in vergelijking met gezonde proefpersonen (n=8). Deze gegevens zijn onvoldoende om een doseringsadvies te ondersteunen bij patiënten met een ernstige leverfunctiestoornis. Patiënten met een nierfunctiestoornis: een ernstige nierfunctiestoornis (GFR <30 ml/min) had geen significante invloed op de farmacokinetiek van micafungine. Voor patiënten met een nierfunctiestoornis is geen dosisaanpassing noodzakelijk. Geslacht/ras: geslacht en ras (blank, zwart, Aziatisch) had geen significante invloed op de farmacokinetische parameters van micafungine. Er is geen dosisaanpassing van micafungine noodzakelijk op basis van geslacht of ras. 5.3 Gegevens uit het preklinisch veiligheidsonderzoek De ontwikkeling van foci van veranderde hepatocyten (FAH) en hepatocellulaire tumoren in ratten was afhankelijk van zowel de dosis als de duur van de micafungine behandeling. FAH die gedocumenteerd werden na een behandeling van 13 weken of langer persisteerden na een 13-weekse onthoudingsperiode en ontwikkelden in hepatocellulaire tumoren na een behandelingsvrije periode die zo lang duurde als de 12

13 levensduur van ratten. Er werden geen standaard carcinogeniteitstudies verricht maar de ontwikkeling van FAH werd bepaald in vrouwelijke ratten na tot 18 en 20 maanden na staken van een resp. 3- en 6 maanden durende behandeling. In beide studies werd verhoogde incidentie/aantallen hepatocellulaiure tumoren waargenomen na de 18 en 20 maanden vrije periode in de hoge doseringsgroep van 32 mg/kg/dag alsmede in de lagere doseringsgroep (hoewel niet statistisch significant). De plasma blootstelling op de aangenomen drempelwaarde voor tumorontwikkeling bij ratten (d.w.z. de dosis waar geen FAH en levertumoren werden gedetecteerd) lag in hetzelfde bereik als de klinische blootstelling. De relevantie van de hepatocarcinogene potentie van micafungine voor therapeutisch gebruik bij de mens is niet bekend. De toxicologie van micafungine na herhaalde intraveneuze dosering bij ratten en/of honden toonde ongunstige reacties in de lever, urinewegen, rode bloedcellen en mannelijke voortplantingsorganen. De blootstellingsniveaus waar deze effecten niet optraden (NOAEL) lagen in hetzelfde bereik als de klinische blootstellingsniveaus of lager. Het voorkomen van deze bijwerkingen kan in de klinische praktijk van micafungine niet worden uitgesloten. Bij farmacologische standaard-veiligheidstesten werden micafungine-effecten op het hartvaatstelsel en de histamineafgifte zichtbaar en bleken afhankelijk te zijn van de tijdsduur boven de grenswaarde. Verlenging van de toedieningstijd, welke de plasmapiekconcentratie verlaagde, leek deze effecten te beperken. Bij herhaalde dosis toxiciteitsstudies bij ratten bestonden de verschijnselen van hepatotoxiciteit uit verhoogde leverenzymen en degeneratieve veranderingen van levercellen die vergezeld gingen van verschijnselen van compensatoire regeneratie. Bij de hond bestonden de levereffecten uit gewichtstoename en centrilobulaire hypertrofie. Er werden geen degeneratieve veranderingen van hepatocyten waargenomen. Bij ratten werd vacuolaire degeneratie van het nierbekkenepitheel gezien, alsmede vacuolaire degeneratie en verdikking (hyperplasie) van het blaasepitheel in 26-weekse herhalingsstudies. In een tweede 26-weekse studie trad hyperplasie van overgangscellen in de urinewegen veel minder vaak op. Deze bevindingen toonden reversibiliteit over een follow-up periode van 18 maanden. De duur van micafungine dosering in deze onderzoeken bij ratten (6 maanden) overstijgt de gebruikelijke duur van micafungine dosering bij patiënten (zie rubriek 5.1). Micafungine hemolyseerde konijnenbloed in vitro. Bij ratten werden verschijnselen van hemolytische anemie waargenomen na herhaalde bolusinjecties micafungine. In herhaalde doses studies bij honden, werd geen hemolytische anemie waargenomen. In reproductie- en ontwikkelingsstudies naar toxiciteit werd een verlaagd geboortegewicht van de pups gezien. Bij konijnen trad één spontane abortus op bij een dosis van 32 mg/kg/dag. Bij mannetjesratten die 9 weken lang intraveneus waren behandeld werd vacuolaire degeneratie van epitheelcellen van de ductus epididymis gezien, een hoger bijbalgewicht en een afname van het aantal zaadcellen (met 15%), echter in studies van 13 en 26 weken traden deze veranderingen niet op. Bij volwassen honden werden atrofie van de tubuli seminiferi met vacuolatie van het epitheel van de tubuli seminiferi en verminderd sperma in de epididymides waargenomen na langdurige behandeling (39 weken), maar niet na 13 weken behandeling. Bij jonge honden induceerde een behandeling van 39 weken geen laesies in de testis en epididymides op dosisafhankelijke wijze aan het einde van de behandeling, maar na een behandelvrije periode van 13 weken werd een dosisafhankelijke stijging van dergelijke laesies opgemerkt bij de behandelde recovery groepen. In een studie naar vruchtbaarheid en vroege embryonale ontwikkeling bij de rat werden geen stoornissen van vrouwelijke of mannelijke vruchtbaarheid waargenomen. Na beoordeling in een standaardreeks van in vitro- en in vivo-testen, inclusief een in vitro onderzoek naar UDS (Unscheduled DNA Synthesis) met rathepatocyten bleek micafungine geen mutagene of clastogene effecten te hebben. 6. FARMACEUTISCHE GEGEVENS 13

14 6.1 Lijst van hulpstoffen Lactosemonohydraat Watervrij citroenzuur (voor bijstelling ph) Natriumhydroxide (voor bijstelling ph) 6.2 Gevallen van onverenigbaarheid Dit geneesmiddel mag niet gemengd worden of gelijktijdig worden toegediend met andere geneesmiddelen dan die vermeld zijn onder rubriek Houdbaarheid Ongeopende injectieflacon: 3 jaar. Gereconstitueerd concentraat in injectieflacon: De chemische en fysische gebruiksstabiliteit is aangetoond voor maximaal 48 uur bij 25 C na reconstituering van het middel met een 9 mg/ml (0,9%) natriumchlorideoplossing voor infusie, of met een 50 mg/ml (5%) glucoseoplossing voor infusie. Verdunde oplossing voor infusie: De chemische en fysische gebruiksstabiliteit is aangetoond voor maximaal 96 uur bij 25 C, beschermd tegen licht bij verdunning met een 9 mg/ml (0,9%) natriumchlorideoplossing voor infusie of met een 50 mg/ml (5%) glucoseoplossing voor infusie. Mycamine bevat geen conserveringsmiddelen. Vanuit microbiologisch oogpunt dienen de gereconstitueerde en verdunde oplossingen onmiddellijk te worden gebruikt. Als het middel niet onmiddellijk wordt gebruikt, is de gebruiker zelf verantwoordelijk voor de bewaarduur en bewaaromstandigheden tijdens de periode voorafgaand aan het gebruik. Normaal zal het middel dan niet langer dan 24 uur bij een temperatuur tussen 2 en 8 C worden bewaard, tenzij de reconstitutie en verdunning in gecontroleerde en gewaarborgde aseptische omstandigheden hebben plaatsgevonden. 6.4 Speciale voorzorgsmaatregelen bij bewaren Ongeopende injectieflacons: Voor dit geneesmiddel gelden geen bijzondere eisen met betrekking tot de opslag. Voor de bewaarcondities van het geneesmiddel na reconstitutie en verdunning, zie rubriek Aard en inhoud van de verpakking Injectieflacon van type I glas à 10 ml met isobutyleenisopreen (PTFE-gelamineerde) rubber stop en afneembaar deksel. De injectieflacon is verpakt in UV-lichtbestendige film. Wordt geleverd in verpakkingen van 1 injectieflacon. 6.6 Speciale voorzorgsmaatregelen voor het verwijderen en andere instructies Alle ongebruikte producten of afvalmaterialen dienen te worden vernietigd overeenkomstig lokale voorschriften. Mycamine mag niet gemengd worden of gelijktijdig worden toegediend met andere geneesmiddelen dan de hierna vermelde stoffen. Gebruik aseptische technieken bij kamertemperatuur om Mycamine als volgt te reconstitueren en te verdunnen: 1. Verwijder het plastic deksel van de injectieflacon en desinfecteer de stop met alcohol. 14

15 2. Injecteer vijf ml natriumchloride (9 mg/ml, 0,9%) oplossing voor infusie of van glucose (50 mg/ml, 5%) oplossing voor infusie (uit een 100 ml fles/zak) aseptisch en geleidelijk in iedere injectieflacon, langs de zijkant van de binnenwand. Het concentraat zal enigszins schuimen, men dient er alles aan te doen om de schuimvorming zoveel mogelijk te beperken. Er moet een voldoende aantal injectieflacons met Mycamine worden gereconstitueerd om de vereiste dosis in mg te verkrijgen (zie onderstaande tabel). 3. Draai de injectieflacon voorzichtig rond. NIET SCHUDDEN. Het poeder zal volledig oplossen. Het concentraat moet onmiddellijk worden gebruikt. De injectieflacon is uitsluitend bestemd voor eenmalig gebruik. Ongebruikt gereconstitueerd concentraat dient dan ook onmiddellijk te worden vernietigd. 4. De inhoud van het gereconstitueerde concentraat moet in zijn geheel uit iedere injectieflacon worden opgezogen en worden geretourneerd in de infuusfles of zak waaruit de oplossing oorspronkelijk is gehaald. De verdunde infuusoplossing moet onmiddellijk worden gebruikt. De chemische en fysische stabiliteit van het middel tijdens de gebruiksperiode is aangetoond gedurende 96 uur bij 25 C, wanneer beschermd tegen licht en verdund volgens de hierboven beschreven instructies. 5. De infuusfles/-zak moet voorzichtig worden omgekeerd om de verdunde oplossing te verdelen maar mag NIET worden geschud, om schuimvorming te voorkomen. Gebruik de oplossing niet als deze troebel is of is neergeslagen. 6. Ter bescherming tegen licht moet de infuusfles/zak met de verdunde oplossing in een afsluitbare ondoorzichtige zak worden geplaatst. 15

16 Bereiding van de oplossing voor infusie Dosis (mg) Te gebruiken mycamine-flacon (mg/injectieflacon) Volume natriumchloride (0,9%) of glucose (5%) dat toegevoegd moet worden aan injectieflacon Volume (concentratie) van gereconstitueerd poeder Standaardinfuus (aangevuld tot 100 ml) Eindconcentratie 50 1 x 50 5 ml circa 5 ml (10 mg/ml) 0,5 mg/ml x ml circa 5 ml (20 mg/ml) 1,0 mg/ml x x 50 5 ml circa 10 ml 1,5 mg/ml x ml circa 10 ml 2,0 mg/ml Na reconstitutie en verdunning, dient de oplossing via een intraveneus infuus in ongeveer 1 uur te worden toegediend. 7. HOUDER VAN DE VERGUNNING VOOR HET IN DE HANDEL BRENGEN Astellas Pharma Europe B.V. Sylviusweg BE Leiden Nederland 8. NUMMER(S) VAN DE VERGUNNING VOOR HET IN DE HANDEL BRENGEN EU/1/08/448/ DATUM VAN EERSTE VERLENING VAN DE VERGUNNING/HERNIEUWING VAN DE VERGUNNING Datum van eerste verlening van de vergunning: 25 april 2008 Datum van laatste hernieuwing: 20 december DATUM VAN HERZIENING VAN DE TEKST Gedetailleerde informatie over dit geneesmiddel is beschikbaar op de website van de Europees Geneesmiddelenbureau ( 16

17 1. NAAM VAN HET GENEESMIDDEL Mycamine 100 mg poeder voor oplossing voor infusie 2. KWALITATIEVE EN KWANTITATIEVE SAMENSTELLING Iedere injectieflacon bevat 100 mg micafungine (in natriumvorm). Na reconstitutie bevat elke ml 20 mg micafungine (in natriumvorm). Voor de volledige lijst van hulpstoffen, zie rubriek FARMACEUTISCHE VORM Poeder voor oplossing voor infusie. Wit compact poeder. 4. KLINISCHE GEGEVENS 4.1 Therapeutische indicaties Mycamine is geïndiceerd voor: Volwassenen, adolescenten 16 jaar en ouderen: Behandeling van invasieve candidiasis. Behandeling van oesofageale candidiasis bij patiënten voor wie intraveneuze therapie geschikt is. Profylaxe van Candida-infectie bij patiënten die allogene hematopoëtische stamceltransplantatie ondergaan of van wie wordt verwacht dat ze aan neutropenie lijden (absolute neutrofielentelling < 500 cellen/µl) gedurende 10 dagen of langer. Kinderen (inclusief neonaten) en adolescenten < 16 jaar: Behandeling van invasieve candidiasis. Profylaxe van Candida-infectie bij patiënten die allogene hematopoëtische stamceltransplantatie ondergaan of van wie wordt verwacht dat ze aan neutropenie lijden (absolute neutrofielentelling < 500 cellen/µl) gedurende 10 dagen of langer. Bij de beslissing om Mycamine te gebruiken dient rekening gehouden te worden met het potentiële risico voor de ontwikkeling van levertumoren (zie rubriek 4.4). Mycamine dient daarom uitsluitend te worden gebruikt als andere antifungale middelen niet in aanmerking komen. 4.2 Dosering en wijze van toediening De officiële/nationale richtlijnen voor het juiste gebruik van antifungale middelen dienen in acht te worden genomen. Behandeling met Mycamine dient te worden ingesteld door een arts die ervaring heeft met de behandeling van schimmelinfecties. Voorafgaand aan de behandeling moeten monsters voor schimmelkweken worden afgenomen en moeten andere relevante (ook histopathologische) laboratoriumonderzoeken worden verricht teneinde de veroorzakende organismen te isoleren en te determineren. De behandeling mag worden ingesteld voordat de resultaten van de kweken en van andere laboratoriumonderzoeken bekend zijn. Echter, zodra deze resultaten beschikbaar zijn, dient de antifungale behandeling dienovereenkomstig te worden aangepast. 17

18 Dosering Het doseringsschema van Mycamine is afhankelijk van het lichaamsgewicht van de patiënt volgens de onderstaande tabellen: Gebruik bij volwassenen, adolescenten 16 jaar en ouderen Indicatie Lichaamsgewicht > 40 kg Lichaamsgewicht 40 kg Behandeling van invasieve candidiasis 100 mg/dag* 2 mg/kg/dag* Behandeling van oesofageale candidiasis 150 mg/dag 3 mg/kg/dag Profylaxe van Candida-infectie 50 mg/dag 1 mg/kg/dag *Als de patiënt in onvoldoende mate reageert, bv. indien de kweken positief blijven of de klinische toestand niet verbetert, dan mag de dosis worden verhoogd tot 200 mg/dag bij patiënten met een lichaamsgewicht > 40 kg of tot 4 mg/kg/dag bij patiënten met een lichaamsgewicht 40 kg. Behandelduur Invasieve candidiasis: De behandelduur voor een Candida-infectie moet ten minste 14 dagen zijn. De antifungale behandeling moet ten minste één week worden voortgezet nadat twee opeenvolgende negatieve bloedkweken zijn verkregen en nadat de klinische verschijnselen en symptomen van infectie zijn verdwenen. Oesofageale candidiasis: Voor de behandeling van oesofageale candidiasis moet toediening van Mycamine ten minste nog één week na verdwijning van de klinische verschijnselen en symptomen worden voortgezet. Profylaxe van Candida-infecties: Voor de profylaxe van een Candida-infectie moet toediening van Mycamine ten minste nog één week na herstel van de neutrofielen worden voortgezet. Gebruik bij kinderen (inclusief neonaten) en adolescenten < 16 jaar Indicatie Lichaamsgewicht > 40 kg Lichaamsgewicht 40 kg Behandeling van invasieve candidiasis 100 mg/dag* 2 mg/kg/dag* Profylaxe van Candida-infectie 50 mg/dag 1 mg/kg/dag *Als de patiënt in onvoldoende mate reageert, bv. indien de kweken positief blijven of de klinische toestand niet verbetert, dan mag de dosis worden verhoogd tot 200 mg/dag bij patiënten met een lichaamsgewicht > 40 kg of tot 4 mg/kg/dag bij patiënten met een lichaamsgewicht 40 kg. Behandelduur Invasieve candidiasis: De behandelduur voor een Candida-infectie moet ten minste 14 dagen zijn. De antifungale behandeling moet ten minste één week worden voortgezet nadat twee opeenvolgende negatieve bloedkweken zijn verkregen en nadat de klinische verschijnselen en symptomen van infectie zijn verdwenen. Profylaxe van Candida-infecties: Voor de profylaxe van een Candida-infectie moet toediening van Mycamine ten minste nog één week na herstel van de neutrofielen worden voortgezet. Er is slechts beperkte ervaring met gebruik van Mycamine bij kinderen jonger dan 2 jaar. Geslacht/ras Er is geen dosisaanpassing noodzakelijk op basis van geslacht of ras (zie rubriek 5.2). Patiënten met een leverfunctiestoornis Bij patiënten met een lichte tot matig ernstige leverfunctiestoornis is geen dosisaanpassing noodzakelijk (zie rubriek 5.2). Er zijn op dit moment onvoldoende data beschikbaar met betrekking tot het gebruik van Mycamine bij patiënten met ernstige leverinsufficiëntie. Het gebruik van Mycamine bij deze patiënten wordt niet aanbevolen (zie rubriek 4.4 en 5.2). 18

19 Patiënten met een nierfunctiestoornis Bij patiënten met een nierfunctiestoornis is geen dosisaanpassing noodzakelijk (zie rubriek 5.2). Wijze van toediening Na reconstitutie en verdunning dient de oplossing via intraveneus infuus in ongeveer 1 uur te worden toegediend. Snellere infusie kan resulteren in frequentere histamine-gemedieerde reacties. Voor instructies voor reconstitutie zie rubriek Contra-indicaties Overgevoeligheid voor het werkzame bestanddeel, voor andere echinocandinen, of voor één van de in rubriek 6.1 vermelde hulpstoffen. 4.4 Bijzondere waarschuwingen en voorzorgen bij gebruik Hepatische effecten: De ontwikkeling van foci van veranderde hepatocyten (FAH) en hepatocellulaire tumoren werd bij ratten waargenomen na een behandelperiode van 3 maanden of langer. De veronderstelde drempelwaarde voor tumorontwikkeling bij ratten ligt ongeveer in het bereik van de klinische blootstelling. De relevantie van deze bevinding voor het therapeutische gebruik bij patiënten kan niet worden uitgesloten. De leverfunctie dient zorgvuldig te worden gecontroleerd tijdens behandeling met micafungine. Om het risico op adaptieve regeneratie en mogelijk daaropvolgende levertumorvorming te minimaliseren, wordt vroegtijdig staken aanbevolen indien significante en persisterende verhoging van ALT/AST optreedt. De micafungine behandeling dient uitgevoerd te worden na een zorgvuldige bepaling van de risico s en voordelen, met name bij patiënten met ernstige leverfunctiestoornissen of chronische leverziekten die preneoplastische aandoeningen vertegenwoordigen, zoals gevorderde leverfibrose, cirrose, virale hepatitis, neonatale leverziekte of congenitale enzymdefecten, of bij het tegelijkertijd ondergaan van een behandeling met hepatotoxische en/of genotoxische eigenschappen. Micafunginetherapie werd geassocieerd met significante leverfunctiestoornissen (stijging ALT, AST of totaal bilirubine > 3 maal ULN) bij zowel gezonde vrijwilligers als bij patiënten. Bij sommige patiënten werden ernstiger gevallen van hepatische disfunctie, hepatitis of leverfalen, waaronder met dodelijke afloop, gemeld. Kinderen < 1 jaar zijn mogelijk meer vatbaar voor leverletsel (zie rubriek 4.8). Anafylactische reacties Tijdens de toediening van micafungine kunnen er anafylactische/anafylactoïde reacties optreden, met inbegrip van shock. Bij het optreden van dergelijke reacties moet infusie van micafungine worden stopgezet en moet de juiste behandeling worden ingesteld. Huidreacties Exfoliatieve huidreacties, waaronder het syndroom van Stevens-Johnson en toxische epidermale necrolyse zijn gemeld. Als patiënten huiduitslag ontwikkelen dan dienen zij nauwkeurig geobserveerd te worden en dient de behandeling met micafungine gestopt te worden als de laesies verergeren. Hemolyse In zeldzame gevallen is er hemolyse gerapporteerd, met inbegrip van acute intravasculaire hemolyse of hemolytische anemie, bij patiënten die met micafungine werden behandeld. Patiënten bij wie klinisch of in het laboratorium bewijzen worden aangetroffen voor hemolyse tijdens de behandeling met micafungine, dienen nauwlettend te worden gevolgd om na te gaan of er geen verslechtering van deze aandoeningen optreedt. Tevens dient een risico/baten-analyse van voortzetting van de micafunginetherapie plaats te vinden. Renale effecten 19

20 Micafungine kan nierproblemen, nierfalen en afwijkende nierfunctietests veroorzaken. De patiënten dienen nauwlettend te worden gecontroleerd op verslechtering van de nierfunctie. Interacties met andere geneesmiddelen Gelijktijdige toediening van micafungine en amfotericine B-desoxycholaat is alleen toegestaan wanneer de voordelen duidelijk opwegen tegen de risico s, met een scherpe controle op mogelijke toxiciteit van amfotericine B-desoxycholaat (zie rubriek 4.5). Patiënten die sirolimus, nifedipine of itraconazol in combinatie met Mycamine ontvangen, dienen te worden gecontroleerd op toxiciteit van sirolimus, nifedipine of itraconazol. Indien noodzakelijk moet de dosering van sirolimus, nifedipine of itraconazol worden verlaagd (zie rubriek 4.5). Pediatrische patiënten De incidentie van sommige bijwerkingen was hoger bij kinderen dan bij volwassenen (zie rubriek 4.8). 4.5 Interacties met andere geneesmiddelen en andere vormen van interactie Micafungine bezit een gering vermogen tot interactie met geneesmiddelen die via CYP3A-gemedieerde routes worden gemetaboliseerd. Geneesmiddeleninteractiestudies naar mogelijke interacties tussen micafungine en mycofenolaatmofetil, ciclosporine, tacrolimus, prednisolon, sirolimus, nifedipine, fluconazol, ritonavir, rifampicine, itraconazol, voriconazol en amfotericine B werden uitgevoerd bij gezonde personen. Deze studies leverden geen bewijzen op voor veranderingen in de farmacokinetiek van micafungine. Bij gelijktijdige toediening van deze geneesmiddelen is geen dosisaanpassing van micafungine noodzakelijk. De blootstelling (oppervlakte onder de curve (AUC)) van itraconazol, sirolimus en nifedipine was enigszins verhoogd in aanwezigheid van micafungine (respectievelijk 22%, 21% en 18%). Gelijktijdige toediening van micafungine en amfotericine B-desoxycholaat is geassocieerd met 30% toename in de blootstelling aan amfotericine B-desoxycholaat. Aangezien deze toename klinisch significant kan zijn, is gelijktijdige toediening alleen toegestaan wanneer de voordelen duidelijk opwegen tegen de risico s, met een scherpe controle op mogelijke toxiciteit van amfotericine B-desoxycholaat (zie rubriek 4.4). Patiënten die sirolimus, nifedipine of itraconazol in combinatie met Mycamine ontvangen, dienen te worden gecontroleerd op toxiciteit van sirolimus, nifedipine of itraconazol. Indien noodzakelijk moet de dosering van sirolimus, nifedipine of itraconazol worden verlaagd (zie rubriek 4.4). 4.6 Vruchtbaarheid, zwangerschap en borstvoeding Zwangerschap Er zijn geen gegevens met betrekking tot het gebruik van micafungine bij zwangere vrouwen. In dierstudies passeerde micafungine de placentabarrière en bleek reproductietoxisch (zie rubriek 5.3). Het potentiële risico bij de mens is niet bekend. Mycamine dient niet tijdens de zwangerschap te worden gebruikt, tenzij strikt noodzakelijk. Borstvoeding Het is niet bekend of micafungine ook in humane moedermelk wordt uitgescheiden. In dierstudies is uitscheiding van micafungine in de moedermelk aangetoond. Besloten moet worden om wel/niet door te gaan met borstvoeding of wel/niet door te gaan met de Mycaminetherapie, waarbij de gunstige effecten van borstvoeding voor het kind en de voordelen van Mycaminetherapie voor de moeder tegen elkaar worden afgewogen. Vruchtbaarheid In dierstudies werd testiculaire toxiciteit waargenomen (zie rubriek 5.3). Micafungine kan mogelijk de vruchtbaarheid bij mannen aantasten. 20