In noluisse expetendis vim. In consul electram cum. Eu usu fugit adipisci ullamcorper, an has soleat argumentum. Cu eos nemore impetus ornatus.

Transcriptie

1 Introductie Pri probatus facilisi omittantur in, mea blandit definitiones ut, facilis atomorum eu sed. Per tota saepe efficiendi id, vix ex facer bonorum phaedrum. Utroque expetendis delicatissimi no sit, ad mea viris labitur consequat. Altera scaevola petentium has ut, per verear omittam assueverit cu. Et mea idque movet adversarium, malis necessitatibus duo ei. Ludus lucilius an vel, virtute torquatos deseruisse his an, nec ne officiis scribentur. Ut mei prima conclusionemque, elit meis id eos, at mundi singulis temporibus vim. Nec an assum eirmod, mel odio epicuri reformidans no, diceret voluptatum repudiandae te sit. No sit labores suavitate, vim solum splendide ex. His erant appareat eu, ei natum adolescens sea. Alia constituam eu ius, vim possit vocibus scaevola et. Ne facer munere sea. Officiis efficiendi interpretaris ad mea. Qui meis noster accusata in, eos nusquam placerat expetendis at. Maiorum propriae corrumpit pro ei, fugit nonumes et nec, an utroque probatus usu. In ubique dictas has. Ut ius libris facilisis posidonium, est aliquip eruditi pericula at. Et quo latine adversarium. Ex duo sumo habeo fastidii, cum at option apeirian, facilis pericula definitiones eam ne. Veri animal apeirian ad per, ei dicam audiam salutandi sed, minim nobis mea in. Quando doctus vix ei. Ne petentium euripidis pri, latine platonem intellegam duo ea, option suscipit vulputate id vix. Dico omittam est in, ei est error nostro. Vis te facer primis commodo, no legimus assentior mediocritatem nec. Augue paulo vis id, detraxit euripidis pro an. An impedit percipit quo, has ad option facilisis ullamcorper. Qui ex facer utamur vocibus. Patrioque aliquando mea id. Ut case complectitur vis, autem harum vidisse ad cum. Mea et audiam intellegat assueverit, tacimates convenire eam ut. Purto liber expetenda te per, nibh eius est ei. Ius movet sadipscing ea. Ei usu dico adhuc. In noluisse expetendis vim. In consul electram cum. Eu usu fugit adipisci ullamcorper, an has soleat argumentum. Cu eos nemore impetus ornatus. Tollit vivendum id duo, te modus zril atomorum nam, cu vel numquam salutatus consequuntur. Ea habeo pericula qui, et usu everti nostrum voluptaria. Mea ex nisl erat necessitatibus, et nullam virtute has, qui eros minimum tincidunt in. Commodo eruditi at eum. Utamur minimum repudiare ius an, duo dicit voluptua mnesarchum id, illum ceteros pertinax ne per. Dico commodo vis et, cibo blandit quaestio te nec. Eum discere mentitum ad, iusto simul omnes ex ius. Est idque erant at, pro id aperiri epicuri voluptatibus, offendit menandri interesset vel ne. Aeque dissentias ex qui, cu choro mollis ius. Quo ad quis audiam suavitate, te vis tantas animal petentium, stet adhuc vis eu. Prima assum ut qui, ex ius elitr regione equidem.

2 Geschiedenis van de soundtrack Pri probatus facilisi omittantur in, mea blandit definitiones ut, facilis atomorum eu sed. Per tota saepe efficiendi id, vix ex facer bonorum phaedrum. Utroque expetendis delicatissimi no sit, ad mea viris labitur consequat. Altera scaevola petentium has ut, per verear omittam assueverit cu. Et mea idque movet adversarium, malis necessitatibus duo ei. Ludus lucilius an vel, virtute torquatos deseruisse his an, nec ne officiis scribentur. Ut mei prima conclusionemque, elit meis id eos, at mundi singulis temporibus vim. Nec an assum eirmod, mel odio epicuri reformidans no, diceret voluptatum repudiandae te sit. No sit labores suavitate, vim solum splendide ex. His erant appareat eu, ei natum adolescens sea. Alia constituam eu ius, vim possit vocibus scaevola et. Ne facer munere sea. Officiis efficiendi interpretaris ad mea. Qui meis noster accusata in, eos nusquam placerat expetendis at. Maiorum propriae corrumpit pro ei, fugit nonumes et nec, an utroque probatus usu. In ubique dictas has. Ut ius libris facilisis posidonium, est aliquip eruditi pericula at. Et quo latine adversarium. Ex duo sumo habeo fastidii, cum at option apeirian, facilis pericula definitiones eam ne. Veri animal apeirian ad per, ei dicam audiam salutandi sed, minim nobis mea in. Quando doctus vix ei. Ne petentium euripidis pri, latine platonem intellegam duo ea, option suscipit vulputate id vix. Dico omittam est in, ei est error nostro. Vis te facer primis commodo, no legimus assentior mediocritatem nec. Augue paulo vis id, detraxit euripidis pro an. An impedit percipit quo, has ad option facilisis ullamcorper. Qui ex facer utamur vocibus. Patrioque aliquando mea id. Ut case complectitur vis, autem harum vidisse ad cum. Mea et audiam intellegat assueverit, tacimates convenire eam ut. Purto liber expetenda te per, nibh eius est ei. Ius movet sadipscing ea. Ei usu dico adhuc. In noluisse expetendis vim. In consul electram cum. Eu usu fugit adipisci ullamcorper, an has soleat argumentum. Cu eos nemore impetus ornatus. Tollit vivendum id duo, te modus zril atomorum nam, cu vel numquam salutatus consequuntur. Ea habeo pericula qui, et usu everti nostrum voluptaria. Mea ex nisl erat necessitatibus, et nullam virtute has, qui eros minimum tincidunt in. Commodo eruditi at eum. Utamur minimum repudiare ius an, duo dicit voluptua mnesarchum id, illum ceteros pertinax ne per. Dico commodo vis et, cibo blandit quaestio te nec. Eum discere mentitum ad, iusto simul omnes ex ius. Est idque erant at, pro id aperiri epicuri voluptatibus, offendit menandri interesset vel ne. Aeque dissentias ex qui, cu choro mollis ius. Quo ad quis audiam suavitate, te vis tantas animal petentium, stet adhuc vis eu. Prima assum ut qui, ex ius elitr regione equidem.

3 Canon der componisten 1 Over het algemeen werken filmcomponisten erg hard en leveren zij meerdere scores per jaar af. Veel van deze workaholics gaan niet met pensioen en hebben daarom gigantische discografieën op hun naam staan. Waar te beginnen? Dit korte overzicht geeft enkele suggesties. Max Steiner ( ) Als kleinzoon van de ontdekker van Johann Strauss, kreeg Max Steiner de liefde voor muziek met de paplepel ingegoten. De Oostenrijker was op zijn vijftiende al een professioneel componist en dirigent. Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog vertrok hij naar de Verenigde Staten. Daar werd hij een grondlegger van de orkestrale filmmuziek. Het gebruik van leidmotieven, sfeermuziek onder dialogen en clicktracks om beeld en geluid te synchroniseren waren enkele van zijn baanbrekende handelsmerken. Steiner had een groot aandeel in het succes van de legendarische films King Kong (1933), Gone With The Wind (1939) en Casablanca (1942). Tijdgenoten: Dimitri Tiomkin (High Noon), Franz Waxman (Sunset Boulevard), Erich Wolfgang Korngold (Robin Hood). Alfred Newman ( ) Deze New Yorker hielp in zijn jonge jaren George Gershwin en Irving Berlin bij hun musicals en stapte in de jaren dertig over naar Hollywood. Daar maakte hij naam met soundtracks als Wuthering Heights (1939) en How The West Was Won (1962). Hoewel deze films tegenwoordig zijn weggezakt, kan elke filmganger zijn 20th Century Fox Fanfare meezingen. De familie Newman leverde nog veel meer filmcomponisten, waaronder David (Ice Age) en Thomas (Skyfall) en neef Randy (Toy Story). Alfred Newman won negen oscars, nog steeds een record. Tijdgenoten: Miklós Rózsa (Ben Hur), Hans J. Salter Alex North ( ) Hoewel hij minder bekend was dan zijn tijdgenoten, was Alex North erg vernieuwend. Zijn eerste score A Streetcare Named Desire (1951) was baanbrekend in het gebruik van jazz en dissonanten. Een filmkeuringscommissie vroeg hem (zonder succes) om deze vleselijke en beledigende elementen te verwijderen. Andere bekende films die hij van muziek voorzag waren Viva Zapata! (1952), Spartacus (1960) en Cleopatra (1963). Naast soundtracks componeerde North ook symfonieën en muziek voor ballet, theater en televisie. Tijdgenoten: Nino Rota (The Godfather), Bernard Herrmann (Psycho), David Raksin (Laura) Henry Mancini ( ) In een tijd waarin rock- n-roll en jazz gemeengoed werden, doken deze trendy muziekstijlen steeds meer op in films. De Italiaans-Amerikaanse filmcomponist Henry Mancini werkte als schrijver/arrangeur mee aan popliedjes en wist wat het jonge bioscooppubliek wilde horen. Diverse composities werden daarom grote pophits, zoals de thema s van Peter Gunn (1959) en The Pink Panter (1963) en het bitterzoete Moon River (Breakfast At Tiffany s, 1961). Het bewegen tussen pop, jazz en licht klassiek maakte van Mancini een van de best verkopende artiesten van zijn generatie. Tijdgenoten: Michel Legrand (The Thomas Crown Affair), John Barry (James Bond), Lalo Schifrin (Mission Impossible), Elmer Bernstein (The Magnificent Seven)

4 Ennio Morricone (1928) Ook Ennio Morricone begon zijn loopbaan in de popindustrie. De Italiaan verwerkte later elektrische gitaren in zijn filmmuziek en schrok er ook niet voor terug om geluiden als tikkende schrijfmachines in zijn scores te verwerken. Toch markeerde zijn werk ook de terugkeer van klassieke elementen zoals het leidmotiv. Sergio Leone, de regisseur met wie hij wereldberoemde films als The Good, The Bad and The Ugly (1966) en Once Upon A Time In The West (1968) maakte, kende Morricone al vanaf de basisschool. Tijdgenoten: Bruno Nicolai, Maurice Jarre (Lawrence of Arabia), Georges Delerue (Platoon)

5 Canon der componisten 2 John Williams (1932) John Williams speelde in 1959 piano op Mancini s Theme of Peter Gunn en werkte later als arrangeur voor oudgedienden als Newman, Tiomkin, Waxman en Herrmann. In de jaren zeventig ontpopte hij zich als de blockbustercomponist bij uitstek. Hiervoor greep hij gretig terug op het inmiddels klassieke werk van componisten uit de vroege twintigste eeuw. Zijn neo-klassieke scores bereikten honderden miljoenen mensen. Een kleine greep uit zijn onuitputtelijke lijst van kaskrakers: Star Wars, Superman, Indiana Jones, E.T., Home Alone, Jurassic Park, Schindler s List en Harry Potter. Tijdgenoten: Jerry Goldsmith (The Omen), Alan Silvestri (Back To The Future, Forest Gump) Vangelis (1943) Elektronische filmmuziek was niks nieuws begin jaren tachtig, maar de Griekse popmuzikant Vangelis zette het gebruik van elektronica wel compleet op de kaart met zijn wereldberoemde soundtracks Chariots of Fire (1981) en Blade Runner (1982). Naast digitale synthesizers maakte hij graag gebruik van koorzang, zoals op zijn populaire thema van de film 1492: Conquest of Paradise (1992). Ondanks dat zijn orkestrale composities veel moderne apparatuur bevatten en duidelijk beïnvloed waren door Griekse volksmuziek, bleven ze door het monumentale karakter ook opvallend traditioneel. Tijdgenoten: Giorgio Moroder (Metropolis), Tangerine Dream (Legend), James Horner (1953) Zoals een goede filmcomponist betaamd, kon James Horner sinds zijn doorbraak 1982 uit de voeten met elk filmtype. Hij brak door in 1982 met de actiefilms Star Trek II en 48 Hours, voorzag een aantal kinderfilms (Platvoet, Casper, Jumanji) van muziek en behaalde zijn top met de romantische drama s Braveheart, Titanic en Avatar. Celine Dion maakte van zijn Titanic-nummer My Heart Will Go On een van de succesvolste theme songs aller tijden. Zijn succes maakte hem minder geliefd onder soundtrackpuristen. Tijdgenoten: Howard Shore (Lord of the Rings), Danny Elfman (Edward Scissorhands), Alberto Iglesias (Hable Con Ella), Ludovico Einaudi (Intouchables) Hans Zimmer (1957) De Duitse componist Hans Zimmer begon eind jaren zeventig zijn muzikale loopbaan in de Britse synthpopscene. Zijn kennis van synthesizers bracht hem aan de zijde van componist Stanley Myers (The Deer Hunter), die hem door tijdgebrek veel werk toeschoof. Rain Man (1988) was de eerste grote film waarvoor hij muziek componeerde. Sindsdien is hij samen met James Horner een van de bekendste moderne filmcomponisten. Beiden mengen regelmatig klassieke orkestraties met elektronische elementen en popmuziek. Zijn kennis van Afrikaanse muziek leverde hem de opdracht voor The Lion King (1994) op, waarvoor hij de achtergrondmuziek schreef en de bekende nummers van Elton John orkestreerde. Samen met Lisa Gerrard was hij verantwoordelijk voor de muziek van Gladiator. Tijdgenoten: zie James Horner. Michael Giacchino (1967) Animatiefilms en soundtracks vormen al sinds Sneeuwwitje (1937) een gelukkig huwelijk. De Italiaans-Amerikaanse componist Michael Giacchino had al enkele bekende games

6 (Medal Of Honor) en televisieseries (Lost) op zijn naam staan, toen hij in 2004 met The Incredibles zijn eerste animatiefilm van muziek voorzag. Hierna werkte Giacchino mee aan de bekende Pixar-films Ratatouille (2007), Up (2011) en Cars 2 (2011). Studio s wisten hem daarnaast te vinden om de muzikale traditie van klassieke filmreeksen als Mission: Impossible (2006), Star Trek (2009) en Planet Of The Apes (gepland voor 2014) hoog te houden. Tijdgenoten: Trent Reznor, A.R. Rahman, Yann Tiersen

7 Pop goes the soundtrack De banden tussen de filmindustrie en populaire muziek zijn altijd nauw geweest. Diverse componisten begonnen hun loopbaan op Broadway of als poparrangeur. De eerste filmcomponisten schreven naast scores ook weleens een liedje voor in hun films en hielden goed in de gaten wat scoorde bij het grote publiek. Zulke nummers waren handig om een film mee te promoten, zeker als er een hit werd gescoord. Bekende zangers en zangeressen waren op hun beurt regelmatig te zien op het grote witte doek. Voor hen leverden een rol in een film goede reclame op. Zo ontstond er het systeem van innige samenwerking tussen de twee industrieën, die op elkaar vertrouwden om zo veel mogelijk aandacht voor hun producten te genereren. Dit hoofdstuk biedt een overzicht van bands en popartiesten die niet alleen een liedje voor een film maakten, maar een complete soundtrack verzorgden. Sommigen speelden daarnaast ook nog een (hoofd)rol in de film. Kanttekening: onderstaande films hadden vaak ook nog een underscore die door een ervaren filmcomponist werd verzorgd. Miles Davis - Ascenseur Pour L'Échafaud (1958) Slechts een paar uur had Miles Davis nodig voor zijn bijdrage aan Ascenseur Pour L'Échafaud (lift naar het schavot). Tijdens een concertreeks in Parijs werd Davis gevraagd om mee te werken aan de Franse film noir. Davis nam vervolgens op één avond de soundtrack op. Met slechts minieme aanwijzingen aan zijn vier medemusici improviseerde Davis het geheel, geholpen door de op de studiomuur geprojecteerde onvoltooide film. Simon & Garfunkel The Graduate (1968) Hoewel Paul Simon door tijdgebrek wilde af zien van medewerking aan de soundtrack, liet hij zich overhalen om zijn nieuwe compositie Mrs. Roosevelt te gebruiken. De titel werd veranderd in Mrs. Robinson, naar een karakter in de film, en samen met andere Simon & Garfunkel-nummers de hoeksteen van de soundtrack. Curtis Mayfield Super Fly (1972) Maar weinig soundtracks halen meer geld op dan de film die ze ondersteunen. De muziek die soulzanger Curtis Mayfield voor de blaxploitationfilm Super Fly maakte, was echter zo sterk dat het de film gemakkelijk overschaduwde. Het maatschappijkritisch conceptalbum groeide uit tot een soulklassieker. The Bee Gees Saturday Night Fever (1977) Het succes van de film Saturday Night Fever was vooral toe te schrijven aan de perfecte soundtrack. The Bee Gees schreven hiervoor nummers voor anderen (Yvonne Elliman, Tavares), maar de hits Stayin Alive, Night Fever en How Deep Is Your Love voerden ze zelf uit. De combinatie van soepele discobeats met de koortjes van de Gibb-broers bleek een winnende. Prince & The Revolution Purple Rain (1984) Met zijn hoofdrol in Purple Rain brak Prince definitief door. Ondanks de film zelf nogal teleurstellend was, bleek de Prince s muziek een schot in de ros. Purple Rain won twee Grammy s en een Oscar. Het titelnummer, When Doves Cry en Let s Go Crazy werden grote hits. Whitney Houston The Bodyguard (1992) Oorspronkelijk werd The Bodyguard, een film over een bedreigde zangeres en haar lijfwacht, geschreven met Diana Ross in gedachte. Pas jaren later werd Whitney Houston gevraagd voor de rol door tegenspeler en producer Kevin Costner. Hij stelde voor om

8 Dolly Partons I Will Always Love You te zingen. Het werd Houstons signature song en zorgde ervoor dat The Bodyguard de beste verkochte soundtrack ooit werd. Air The Virgin Suicides (2000) Tijdens het maken van haar donkere debuutfilm The Virgin Suicides gebruikte regisseur Sofia Coppola het album Moon Safari van Air als referentie. Hierna vroeg ze het Franse electroduo om nieuwe muziek te maken, met een van hun beste albums als gevolg. Eddie Vedder Into The Wild (2007) Intiem album waarmee de Pearl Jam-zanger zich losmaakte van zijn wereldberoemde rockband. Hiermee raakte hij het thema van Into The Wild waarin de hoofdpersoon zich geheel wil terugtrekken uit de maatschappij - in de kern. Jonny Greenwood There Will Be Blood (2008) Dit album van Jonny Greenwood (Radiohead) laat zien dat een popmuzikant ook echte filmmuziek kan schrijven. In zijn score maakt Greenwood, net als zijn grote voorbeeld Olivier Messiaen, veel gebruik van de ondes martenot, een electronisch instrument. Trent Reznor & Atticus Ross The Social Network (2010) Soundtrack bij de film over het leven van Facebook-baas Matt Zuckerberg. Trent Reznor (Nine Inch Nails) tekende, samen met Atticus Ross, voor de muziek. Het met donkere, electropop gevulde The Social Network werd alom bejubeld en met een Golden Globe en Oscar bekroond.

9 Various artists Weinig regisseurs zullen ervoor kiezen om een groep van tien à twintig componisten een soundtrack te laten verzorgen. Het gevaar op onsamenhangende muziek is te groot en bovendien kost zoiets enorm veel geld en geregel. Tien à twintig bestaande stukken (pop)muziek selecteren voor een soundtrack is daarentegen een beproefd concept. Het voordeel is dat de filmmaker precies weet wat hij krijgt en dat is bij een componist altijd maar afwachten, zelfs als hij de wensen van de regisseur volgt en dus letterlijk de regie in handen houdt. Soms passen de liedjes zo goed bij de film dat het haast lijkt alsof de muziek in dienst van het beeld is geschreven. Hieronder een overzicht van de beste compilatiesoundtracks. Easy Rider (1969) Muziek kreeg ruim baan in de roadmovie Easy Rider. Nummers van The Byrds en Steppenwolf zetten de toon in de vele dialoogloze scènes in deze cultklassieker. American Graffiti (1973) In de jaren zeventig werd in Amerika met enige nostalige gekeken naar de jaren vijftig en zestig. De soundtrack van American Graffiti van regisseur George Lucas (Star Wars, Indiana Jones) zorgde voor een enorme opleving van rock- n-roll in de Amerikaanse hitlijsten. Wild Style (1983) De hiphopsoundtrack van Wild Style zorgde net als de film niet voor een commercieel succes. Waar de verkoop tegenviel, was de invloed van de muziek van Chris Stein (Blondie) en een dozijn rappers enorm. Nas, Common en Beastie Boys samplede later met de beats en klassieke dialogen uit de cultfilm. Dirty Dancing (1987) De soundtrack van Dirty Dancing is een van de best verkochte albums aller tijden. Hoewel de wereldhit I ve Had The Time Of My Life speciaal voor de dansfilm was geschreven, bestond de soundtrack voornamelijk uit oude liedjes die een nostalgische sfeer opriepen. Pulp Fiction (1994) Quentin Tarantino is een groot liefhebber van samengestelde soundtrack en wijst zelfs de underscore af. Zijn misdaadfilm Pulp Fiction zette oude surfmuziek weer op de kaart. Voor Django Unchained (2012) recyclede Tarantino oude filmmuziek van Morricone en Goldsmith. Trainspotting (1996) De soundtrack van Trainspotting bestond hoofdzakelijk uit Britse alternatieve pop. De Schotse film over een groep jonge heroïneverslaafden sloeg zo aan dat er zelfs een tweede compilatie verscheen. O Brother Where Art Thou? (2000) Strikt genomen een vreemde eend in dit overzicht. De oude bluegrassliedjes in O Brother Where Art Thou? werden namelijk speciaal voor de film opgenomen, onder leiding van producer T-Bone Burnett. De succesvolle soundtrack kreeg een opvolger op cd en dvd. Vengo (2001) De soundtrack van Tony Gatlifs film Vengo was erg geliefd onder liefhebbers van flamenco. Eeneen grote groep (obscure) flamenco-artiesten liet de totale reikwijdte van

10 het genre horen in een reeks bezielde liedjes. Woody Allen s Movie Music (2011) Woody Allen is een grootverbruiker van romantische jazz om tegenwicht te bieden aan zijn doorgaans neurotische hoofdpersonen. Omdat zijn compilaties veel rechtenvrij materiaal bevatten, werden Allens keuzes op hun beurt verzameld op veel (officieuze) cd's. La Grande Bellezza (2013) La Grande Bellezza speelde zich af in het Rome van 2013, maar greep terug naar La Dolce Vita (1960) van Federico Felinni en Nino Rota. Ook de succesvolle soundtrack combineerde oud met nieuw en verzamelde alles tussen opera en disco.

11 Televisie en Theme songs Pri probatus facilisi omittantur in, mea blandit definitiones ut, facilis atomorum eu sed. Per tota saepe efficiendi id, vix ex facer bonorum phaedrum. Utroque expetendis delicatissimi no sit, ad mea viris labitur consequat. Altera scaevola petentium has ut, per verear omittam assueverit cu. Et mea idque movet adversarium, malis necessitatibus duo ei.

12 Games Gamemuziek heeft in enkele decennia een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Van de bliepjes in de jaren zeventig naar de complete symfonische composities die vanaf eind vorige eeuw gangbaar werden, is het een enorme reis. Een doorslaggevende factor in deze ontwikkeling was de manier waarop de gameindustrie tegen muziek aankeek. Muziek werd in het begin voortgebracht door de hardware zelf. De videokast in de arcadehal of de spelcomputer thuis maakte dus muziek, in plaats van dat het muziek afspeelde. Hoewel het technisch mogelijk was om opgenomen muziek weer te geven, moesten componisten hun creaties programmeren en zich daarbij schikken naar de beperkte capaciteit die gameconsoles hadden. Dit kwam omdat de ontwikkelaars van oudsher meer waarde hechten aan graphics. Muziek verloor het daarnaast vaak van geluidseffecten bij het verdelen van het schaarse computergeheugen. De electronische gamemuziek was daarom veel minder hi-fi dan elektronische muziek uit dezelfde tijd. De eerste videospelletjes uit de jaren vijftig en zestig hadden zelfs helemaal geen geluid, Pong (1972) was met zijn korte bliepjes de eerste. Het immens populaire Space Invaders (1978) zette zes jaar later de toon voor alle gamemuziek die hierna zou komen. De soundtrack die bestond uit vier tonen die naarmate het spelletje vorderde steeds sneller elkaar opvolgden beïnvloedde de gameplay en was daarmee een belangrijk onderdeel van het spel. Daarmee veranderde ook de kijk op gamemuziek. Naast technische redenen is gamemuziek totaal anders dan bijvoorbeeld filmmuziek, omdat het andere functies vervult. Iedereen speelt een spelletje anders en dus kan een compositie veel moeilijker op vaste punten een accent geven. Het is niet te voorspellen wanneer gebruikers zich blij of bang (moeten) voelen, zoals dit bij een film wel kan. Daardoor moeten componisten heel anders te werk gaan. Bij punten waar de speler geen invloed heeft, zoals bij het intro of het game over-scherm, zijn de raakvlakken met filmmuziek veel groter. Muziek moet daarnaast altijd leuk blijven, ook als de speler al een uur zit te zwoegen op een level. Componisten als Ron Hubbard (Commodore 64) en Koji Kondo (Nintendo) bewezen in de jaren tachtig dat een goede melodie enorm bijdroeg aan het spelplezier. Rond deze tijd werd gamemuziek een volwassen genre, zeker in Japan waar serieuzer naar gamesoundtracks geluisterd werd. Vanaf het moment dat spelletjes vooraf opgenomen geluid gingen bevatten, begin jaren negentig, begon ook bestaande popmuziek en klassieke muziek een rol te spelen in games. Sommige gamesoundtracks waren in feite niets meer dan compilaties, zoals de bekende Grand Theft Auto-serie. Deze ontwikkeling had echter ook tot het gevolg dat componisten opnames van traditionele instrumenten tot hun beschikking hadden. In feite hadden zij nu evenveel mogelijkheden als hun collega s bij de film. Het symfonieorkest maakte al snel zijn opwachting, bijvoorbeeld in het werk van Michael Giacchino (actief sinds 1994). Het feit dat componist Giacchino zich later ontpopte tot een bekend medewerker van animatie-, en speelfilms, zegt veel over de verbeterde status van gamemuziek. Het is tevens opvallend dat enkele bekende filmcomponisten (Hans Zimmer, Danny Elfman) zich na de millenniumwisseling ook op games gingen toeleggen. Rond deze periode begonnen muziekwetenschappers zoals Karen Collins zich te interessen in het genre. Met het opnemen van klassieke gamemuziek, in Japan al decennia een bekend gebruik, voltooide de het London Philharmonic Orchestra in 2011 de emancipatie van gamemuziek.

13 Chiptune Bovenstaand verhaal verdient wel enige nuance. Hoewel het dus enkele decennia duurde voordat gamemuziek door iedereen serieus werd genomen, betoverden de bliepende soundtracks vanaf het begin een select publiek. De uit schaarste en noodzaak geboren stijl van de eerste games groeide uit tot een cultgenre, dat altijd aan de oppervlakte sluimerde en af en toe de mainstream bereikte. De vooruitstrevende Japanse groep Yellow Magic Orchestra sampelde op haar debuut (1978) al diverse games en vier jaar later dook het populaire Pac-Man zelfs op in de Amerikaanse hitlijsten, in de hit Pac-Man Fever van Buckner & Garcia. Tegenwoordig maken undergroundartiesten onder de noemer 8-bitpop of chiptune met oude hardware de meest uiteenlopende muziek. Hun werk duikt af en toe op in bekende popmuziek, bijvoorbeeld op Becks remixalbum Guerolito (2005) of Nelly Furtado's nummer Do It (2006).

14 Bollywood, B-movie, Blaxploitation Pri probatus facilisi omittantur in, mea blandit definitiones ut, facilis atomorum eu sed. Per tota saepe efficiendi id, vix ex facer bonorum phaedrum. Utroque expetendis delicatissimi no sit, ad mea viris labitur consequat. Altera scaevola petentium has ut, per verear omittam assueverit cu. Et mea idque movet adversarium, malis necessitatibus duo ei.