Verhaal gepubliceerd in het boek De magie van metaforen, van Reinalda Kerseboom (2011)

Transcriptie

1 Verhaal gepubliceerd in het boek De magie van metaforen, van Reinalda Kerseboom (2011) Duizerd (Inge van der Heijden) De achtjarige jongen voor wie dit onderstaande verhaal werd geschreven was zowel een slachtoffer van pesten als zelf een pestkop. Hoe het ooit precies was begonnen werd niet echt duidelijk. Wel liet de jongen op verschillende manieren weten dat hij helemaal niet lekker in zijn vel stak. Op school liet hij zich opstoken om kattenkwaad uit te halen of uitdagen om in vechtpartijtjes te belanden. Thuis lukte het hem zijn ouders te tiranniseren; hij luisterde niet meer. Hij kampte met obstipatie en was extreem gericht op lichamelijk ongemak. Kortom, een kind dat helemaal niet lekker in zijn vel zat en een groot gebrek aan zelfvertrouwen had. In de speltherapie werden al die problemen stuk voor stuk en op verschillende manieren aangepakt. Bij het afronden van de behandeling kreeg hij dit verhaal als geschenk mee. Duizerd Er waren eens twee houtduiven die dolgraag een gezellig duivengezin wilden stichten. Ze zagen het al helemaal voor zich; samen met hun jongen fladderen door de velden, graantjes pikken op het marktplein en koeren op de daken. Tot hun grote vreugde legde moeder Houtduif op een stralende voorjaarsdag een ei. Moeder Houtduif zat hele dagen op het ei en in de nachten zat vader Houtduif op het ei te broeden. Na zeventien dagen kwam er een lief klein vogeltje uit het ei gekropen. Vader en moeder Houtduif waren dolgelukkig. Ze vertroetelden hun kleine jong en gaven hem de naam Duizerd. Een hele bijzondere naam voor, zoals later bleek, een heel bijzondere vogel. Duizerds ouders waren trots als een pauw op hun prachtige zoon. Hij was gezond en had prachtige veren. Hij vloog als de beste en leerde vlot wat duiven zoal moeten weten. Na enige tijd werd in het duivengezin nog een vogeltje geboren. Roekoe, heette het broertje van Duizerd, en vader en moeder Houtduif waren nu volmaakt gelukkig. Duizerd groeide op tot een vrolijk duifje en hij vermaakte zich uitstekend in en rondom het veilige en warme nest van zijn ouders en broertje. Toen hij groot genoeg was, mocht hij regelmatig naar het marktplein. Daar mocht hij met andere duiven leren hoe je de graantjes uit de voegen van de tegels kon pikken en om uit te vinden waar de beste plekjes waren om je warm te houden. Duizerd wilde dat allemaal graag weten; hij was een leergierige vogel. Ook had hij van zijn ouders meegekregen dat het belangrijk was om goed te luisteren naar de stadsduiven op het marktplein, omdat ze hem veel belangrijke dingen konden vertellen. De tijd verstreek Op een wat regenachtige donderdag was Duizerd weer op het marktplein te vinden. Duizerd vond het niet altijd zo gezellig op het marktplein. Soms had hij het prima naar zijn zin, maar soms vond hij het er maar niks. Vandaag was ook zo n niksdag. Het was een drukte van jewelste en alle duiven trippelden en vlogen door elkaar heen. Sommige duiven vlogen tegen hem aan of ze pikten net het lekkerste graantje voor zijn snavel weg. Ze vlogen ook wel eens door de fontein zodat Duizerd helemaal nat werd. Duizerd merkte dat hij al die drukte vervelend vond. Hij kreeg het gevoel dat ze hem altijd moesten hebben en niet de anderen. Van binnen voelde hij zich dan verdrietig en een beetje bozig. Soms vroeg hij zich af of het door zijn naam kwam dat de andere duiven zo de pik op hem hadden. Niemand heette verder Duizerd. Eerder Fladder of Trippel of Koertje of Roekoe, zoals zijn broertje. Allemaal van die vredige duivennamen. Hij vond zijn naam zelf eigenlijk wel mooi en stoer, maar misschien kon je maar beter zoals alle anderen zijn De dag ging voorbij en toen de zon onder ging was het tijd om naar huis te gaan. Duizerd kwam bij zijn nest aan vliegen toen zijn ouders en broertje hem enthousiast riepen: Duizerd kom mee, we gaan met z n allen de Dam onderpoepen. Duizerd hoorde het enthousiaste gekoer en hij probeerde enthousiast terug te koeren. Maar diep van binnen voelde hij zich eigenlijk helemaal niet enthousiast. Dat stomme

2 poepen op de Dam, dacht hij, dat je daar nou zo n lol om kan hebben. Duizerd had daar de laatste tijd wel vaker last van: het leek erop dat hij andere dingen leuk vond dan de anderen. Roekoe had dat helemaal niet. Die poepte vrolijk mee op de Dam en die had er écht lol in. De ouders van Duizerd hadden wel in de gaten dat Duizerd zich ongelukkig voelde. Hij was thuis vaak wat nukkig en hij snauwde meer dan hij koerde. Soms werd hij zo boos dat de takken door het nest vlogen en de boom waar het nest in zat trilde. Vader en moeder Houtduif probeerden Duizerd te helpen door hem steeds weer uit te leggen hoe de duivenwereld in elkaar stak en hoe hij de dingen hoorde te doen. Duizerd hoorde die uitleg aan, maar hij wist natuurlijk al lang hoe het hoorde. Op de een of andere manier lukte het hem gewoon niet om een gezellige duif te zijn, ook al deed hij nog zo zijn best. De stadsduiven probeerden hem ook al heel vaak te vertellen hoe het op het marktplein werkte. Ze legden dan bijvoorbeeld uit dat de andere duiven echt niet expres door de fontein vlogen om hem nat te maken, maar gewoon omdat ze dat fijn vonden. Ook vertelden ze dat sommige duiven geintjes uithaalden en dat dit dan niet echt vervelend bedoeld was. Duizerd geloofde er steeds minder van; het was echt geen toeval, ze moesten hem hebben. Het lukte hem allemaal niet gezellig te doen en iedereen was tegen hem. Hij voelde zich erg verdrietig en alleen. Op een avond zat Duizerd op een tak vlak bij het nest en hij keek omhoog. Hij zag een buizerd cirkelen boven de bomen. Heerlijk, helemaal alleen, dacht hij, geen twintig anderen die tegen je aan lopen of net jouw graantje wegpikken. En wat een stoere sterke snavel en priemende ogen. Door het kijken naar de buizerd kreeg Duizerd een idee. Dat was ook een manier om het eens te proberen op het plein. En misschien was dat ook wel een manier die veel beter bij hem paste. Hij heette toch niet voor niets Duizerd! Duizerd probeerde de volgende dag direct uit om zoals de buizerd over te komen. Wanneer iemand boos naar hem koerde, dacht hij aan de buizerd en dan keek hij met priemende ogen terug. In plaats van zich omver te laten lopen pikte hij nu zelf snel de lekkerste graantjes voor de snavels van de anderen weg. De andere duiven schrokken wel van Duizerd, maar ze vonden hem toch ook stoer. De stadsduiven probeerden Duizerd uit te leggen dat het zo niet werkte in de duivenwereld. Maar het kon Duizerd niet schelen wat ze zeiden. In zijn hart vond hij het wel erg dat vader en moeder Houtduif zich ergerden aan zijn gedrag, maar dat liet hij niet merken. Vaker en vaker kwam het nu voor dat Duizerd voor straf of standjes bij de stadsduiven moest komen. Hij had vechtpartijtjes met andere duiven en moest soms voor straf thuis in het nest blijven. Zo kwam het dat Duizerd op een avond alleen in het nest zat. Vader en moeder Houtduif en Roekoe waren gezellig samen een avondvluchtje aan het maken naar de Dam. Duizerd voelde zich erg alleen en vroeg zich stiekem in zichzelf af of de buizerdmanier eigenlijk wel zo goed bij hem paste. Hij keek naar de donkere lucht en zag opeens een zeldzame vogel vliegen. Deze vogel was breed en sterk en tegelijkertijd vloog hij heel sierlijk door de lucht. Hij cirkelde niet als een roofvogel maar het was ook zeker geen duif. Duizerd werd erg nieuwsgierig en vloog naar het einde van de tak. Hij koerde, in de hoop de aandacht van de vogel te trekken. De vogel draaide zijn kop naar hem toe en streek naast Duizerd neer. Dag Duizerd Duif, zei de vogel die een enorme rust uitstraalde, ben je niet mee naar de Dam? Ik zag daar net heel veel duiven. Mij niet gezien, zei Duizerd, achterlijk gedoe. Zo, dat is niks voor jou merk ik wel, zei de vogel. Wat zijn dan de dingen waar jíj blij van wordt? Duizerd dacht diep na. Hij had eigenlijk meteen willen zeggen bemoei je met je eigen zaken, maar op de een of andere manier deed hij dat toch maar niet. In plaats daarvan ging hij nadenken. Tja, waar werd hij blij van? Duizerd wist het niet zo goed. Hij kon alleen bedenken waar hij níet blij van werd. Nadat de vogel en Duizerd zo even stil naast elkaar op de tak hadden gezeten zei de vogel: Ik ga nu, maar over een tijdje kom ik terug. Neem de tijd om te denken. Ik weet zeker dat er iets is wat echt bij jou past, waar jíj echt blij van wordt. De vogel vloog op zijn eigen sierlijke manier weg en liet Duizerd verbaasd achter.

3 Duizerd vloog terug naar zijn nest en hij was in gedachten verzonken toen zijn vader en moeder thuiskwamen van hun tochtje naar de Dam. Wat is er, Duizerd?, vroegen ze, kunnen we je ergens mee helpen? Nee, zei Duizerd, dit is iets wat ik echt zelf moet doen. Die nacht sliep Duizerd wat onrustig. In zijn dromen kwam de bijzondere vogel nog verschillende keren langs en zei steeds het volgende rijmpje: Duizerd, Duizerd Je lijkt soms een buizerd Maar schreeuwen en vechten, zit niet in jouw aard Jij bent in wezen heel anders besnaard Jij verenigt de goedheid van de duif en de kracht van de buizerd, Je kreeg daarom de naam Duizerd Ga op zoek naar jezelf en ervaar diep van binnen, Dat je krachtiger bent dan je ooit kon verzinnen. De volgende dag ging Duizerd gewoon zoals altijd naar het marktplein. Maar helemaal zoals altijd was het toch niet. Duizerd merkte dat hij steeds goed om zich heen keek en dat hij luisterde naar alles wat er werd gezegd. Wanneer een groepje duiven samen iets ging doen, keek hij vanuit zijn ooghoeken hoe ze de dingen aanpakten. Hij proefde alles wat hij at eens extra goed en hij rook aan de dingen die hij op de markt tegenkwam. De vraag van de vogel ging steeds maar door zijn hoofd: Wat wil ik? Wat vind ik? Vind ik dat een goede manier? Is dit wat ik het lekkerst vind? Waar word ík nou echt blij van? Duizerd keek naar de manieren die de andere duiven gebruikten om hun eten te vinden en om samen te spelen. Maar hij keek niet alleen naar de duiven. Ook de mussen deden interessante dingen en de kraaien waren

4

5 eigenlijk wel heel aardig tegen elkaar. De uilen straalden veel wijsheid uit en Duizerd genoot ervan om naar het prachtige gezang van de nachtegaal te luisteren. Al die verschillende vogels brachten hem op ideeën en Duizerd probeerde van alles uit; hij koerde een liedje en hij probeerde eens uit of hij er zelf van hield door fonteinen te vliegen. Hij at een onbekend zaadje en vloog eens zo hard als hij kon tussen de huizen door. Af en toe kwamen delen van het rijmpje van de bijzondere vogel zomaar ineens in zijn hoofd op. Ga op zoek naar jezelf en ervaar diep van binnen Dat je krachtiger bent dan je ooit kon verzinnen Een aantal maanden ging voorbij en langzaamaan kwam Duizerd er steeds meer achter waar híj blij van werd. Niet van het wegpikken van graantjes van andere duiven. En niet van het met z n allen poepen op de Dam. Maar wél van het samen met zijn vriend Kraaielaar proberen op de kop van een standbeeld te poepen. En wél van het zoeken naar mooie takjes. En wél van het koeren van een vrolijk liedje samen met Roekoe en zijn vader en moeder. En van nog veel en veel meer andere dingen. Duizerd voelde zich warm van binnen wanneer hij bezig was met al die dingen waar hij blij van werd. Hij was trots op zichzelf wanneer hij gezellig samen met anderen kon vliegen of wanneer hij rustig alleen zijn rondjes vloog. Ik heet niet voor niets Duizerd, dacht hij dan, ik ben best een bijzondere duif. De andere duiven zagen steeds vaker hoe vrolijk Duizerd kon zijn. Ze bewonderden hem om zijn vindingrijkheid en kracht. En op een mooie najaarsavond toen Duizerd net terugkwam van een avondje koeren in het groene woud, zag hij weer de bijzondere vogel die hem eerder de voor hem zo belangrijke vraag had gesteld. De vogel streek opnieuw naast hem neer. En dit keer vertelde Duizerd hem tot diep in de nacht over alle dingen waar hij blij van werd.