N I E U W S B U L L E T I N Jaargang 2, nummer 5

Transcriptie

1 MOEDER TERESA STICHTING ULFT Hulp aan de allerarmsten. Tel.: Banknummer: NL49RABO Fax: Gironummer: NL23INGB Commerzbank Emmerich: Nijverheidsweg 13B DE CH Ulft Handelsregister: Internet:: Reisverslag 13/6-20/6 N I E U W S B U L L E T I N Jaargang 2, nummer 5 REISVERSLAG 13 TOT EN MET 20 JUNI 2015 Met een kleine delegatie gingen we zaterdagmorgen 13 juni op pad. Om uur verzamelen bij de Moeder Teresa Stichting Ulft (MTSU) in Ulft voor een week naar Roemenië voor uiteenlopende onderwerpen. Mimy en Ingo Meuleman wilden aandacht aan enkele speciale projecten geven en werden ook verwacht voor een ceremonie in Sacueni waar ze een onderscheiding ontvingen. Bestuurslid Leo Kok had een inspectie van verschillende bouwprojecten en ook een afspraak met aannemer Guba op de agenda staan en Johan Wissink en Remko Alberink gingen mee voor de opnames voor een nieuwe promotiefilm van de stichting. Zaterdag 13 juni De reis verloopt voorspoedig als we in twee volgepakte auto s de snelweg inruilen voor de Autobahn. Onderweg alleen bij Frankfurt een noemenswaardige file gehad. Een vrachtwagen meende dat het stoer was om zijn lading tomaten over de weg te strooien, wat ons een uurtje oponthoud opleverde. Omdat dit bij de aanvliegroute van het vliegveld was, viel er in de tussentijd nog wat te zien. Aan het begin van de avond zoeken we ons overnachtingsadres op. Zondag 14 juni Al vroeg in de ochtend vertrekken we naar het Roemeense Oradea. De grenspassage verloopt vloeiend en aan het begin van de middag bereiken we ons hotel waar we hartelijk worden ontvangen. Na het installeren gaan Johan en Remko met Leo op pad voor het maken van de eerste shots. Leo fungeert als gids. Het uitgewerkte script van 23 pagina s behelst een promotiefilm waarin alle facetten van de stichting ter sprake komen. s Avonds wordt een plan de campagne gemaakt voor de opnamen van de volgende dag. Maandag 15 juni Op initiatief van Remko brengen we maandags een bezoek aan Sãnnicolau de Munte en Rosiori. Op de eerste locatie valt op dat er vier nieuwe huisjes, acht woningen worden gebouwd. Leo inspecteert het 1

2 werk van de aannemer en Johan maakt veel plaatjes voor de film. De armoede is met geen pen te beschrijven, en toch probeer ik het in dit verslag. Het is tegen de 37 graden. Het is schrijnend wat we zien. Doffe kinderogen, niet wetend wat te doen, niet wetend waar te kijken. Bij de waterput verzamelen vele kinderen zich, op zoek naar wat verkoeling. Het Nederlandse bezoek trekt daarnaast veel bekijks. Om onze opnamen goed te kunnen maken, leiden we de jeugd af met een fototoestel. Iedereen wil immers op de foto, standaard met de duim omhoog. Als we in een van de oude krotjes filmen zien we een oppervlakte van drie bij drie met twee bedden. Hier moeten de elf kinderen slapen van dit gezin, je kunt het je haast niet voorstellen. De ouders zijn aan het werk in Hongarije, de kinderen achterlatend. Wie er op past, niemand die het weet. Wie ze te eten geeft, ook niemand die het weet. Na een bezoek van een paar uur gaat het in de auto naar Rosiori. Hier zijn in tegenstelling tot onze eerste halteplaats wel veel mensen thuis. We bezoeken een familie die druk is met het tuintje om er mede te voorzien in het eigen levensonderhoud. De vrouw des huizes bewerkt schoenen en ontvangt hiervoor omgerekend 0,02 euro per schoen, dat is 2 cent! Vele families vertoeven op straat, wachtend tot de zon ondergaat. Om vervolgens de zon morgen weer te zien opkomen voor een nieuwe lange dag. Aan het eind van de straat attendeert Ily van de Maica ons op een man in zijn moestuin. Vol trots laat de man een stuk grond van 20 bij 10 meter zien waar hij groenten verbouwt. Hard werken, maar hij slaat zich met recht op de borst. Deze man doet zijn best, daar waar anderen zich die moeite besparen. Dinsdag 16 juni Dinsdag is ook onze tolk Cristina aanwezig. Daarom hebben we voor deze dag meerdere interviews afgesproken. Zo bezoeken we in de ochtenduren een verzorgingstehuis voor lichamelijk en geestelijk gehandicapten. De stichting ondersteunt deze instelling met kleding en met ingrediënten waar ze dan weer mee kunnen koken. De mensen zijn dankbaar voor de geboden hulp. Het is hartverwamend om te zien hoe liefdevol de begeleiding hier met deze mensen omgaat. Het opperhoofd van de instelling praat 2

3 zo snel, dat we haar voor de camera een klein beetje af moeten remmen. Er is veel moeite gedaan het de Hollandse gasten zo aangenaam mogelijk te maken. Ik ben erg onder de indruk van een vrouw die sinds haar vierde levensjaar aan bed gekluisterd is. Ze ligt te haken, aangezien dat iets is wat ze ook liggend kan doen. Na het middaguur verlaten we het dorpje om in 45 minuten terug te rijden naar Oradea. Daarna gaat het snel op weg naar Cetariu en later Susterogiu. Hier woont een man die mooi viool kan spelen en cameraman Johan laat zich dat buitenkansje niet ontnemen. Gelukkig is de man thuis en is hij bereid drie zigeunerliederen ten gehore te brengen. Als we door de heuvels terugrijden, moeten we haast maken. We moeten bij de Maica de auto volpakken met artikelen voor een bezoek aan de afdeling intensive care van een ziekenhuis in Oradea. We worden ontvangen door het hoofd van de intensive care en die laat ons de afdeling zien. Ze refereert aan de ziekenhuisbedden die via de stichting ooit van het Slingeland Ziekenhuis afkomstig waren. Later zien we de noodzaak als we in een kamer drie comapatiënten zien liggen. Ze kunnen niet de ideale behandeling krijgen wegens gebrek aan goed materiaal. Tijdens het interview op de gang passeert een huilende familie. Ze hebben net vernomen dat hun kind van 16 jaar is omgekomen bij een ongeval. Op deze afdeling was het kind niet meer te redden. Het unithoofd vraagt onbescheiden aan Ingo om betere bedden van de stichting, een vraag die onderzocht zal worden. Woensdag 17 juni Burgemeester Béres Csaba van Sacueni heeft deze ochtend tijd ons te ontvangen. Hij was vroeger arm en trekt zich anno 2015 als burgemeester van de gemeente Sacueni het lot van de Roma erg aan. In zijn zielen tellende gemeente is bijna dertig procent Roma, geen misselijk percentage. Hij beantwoordt de vragen voor de camera en ook wordt de ceremonie van vrijdag even kort doorgenomen. Na Sacueni gaan we richting Sallard. Bij het kassenproject staan de tomaten in bloei, ook 3

4 worden er aardappelen gepoot, zijn er paprika s en komkommers. De man die er dagelijks werkt, verhaalt vol trots hoe hij het allemaal bijhoudt. Iets verderop staan de woningen van de stichting in Sallard. Doel is een bezoek te brengen aan Irina Luput, een vrouw die al sinds de bouw van de huisjes in Sallard gehuisvest is. Het verhaal is schrijnend, de vrouw is psychotisch, maar mede door onze tolk Christina komt een en ander toch goed op de camera te staan. De vrouw leefde in de veronderstelling dood te gaan van de armoede, tot ze door de MTSU in een huisje werd geplaatst. De vrouw is 51, moeder van acht kinderen, haar man vroeg verloren en ze woont nu met een inwonende opa en een gehandicapte zoon van acht jaar. Ze krijgt medicijnen via de Maica, zelf kan ze deze niet betalen. Zij en haar kinderen hebben enorm veel meegemaakt waarover alleen met afschuw gesproken kan worden. Op de voorpagina van onze huidige folder staat ze afgebeeld met een deel van haar kinderen. De drijfveer van ons werk zijn deze groepen mensen. Leo buigt zich deze middag over de voortgang van de renovatiewerkzaamheden door de Roemeense aannemer. Alle projecten worden doorgesproken en Leo vertelt de man over zijn bevindingen van de laatste dagen. Het gaat over afdakjes ter bescherming van de deuren, de nieuwe woningen, vervangen kozijnen, de ventilatie van het magazijn en alle andere bouwaangelegenheden. Johan en Remko gaan vervolgens alleen op pad, naar het badhuis in Uilecau de Munte en doen moeite om enkele typisch Roemeense plattelandshots te maken, bijvoorbeeld een paard en wagen goed op de camera te krijgen. Dit lukt met kunst en vliegwerk, al wordt de rit door de Roemeense man op de bok in 500 meter twee keer onderbroken voor het nuttigen van een glaasje palenka. In de avond brengen we een bezoek aan Paleu, waar we een adembenemend uitzicht hebben over een meertje. Donderdag 18 juni Na het ontbijt rijden we naar Tamaseu waar we met Leo een interview opnemen. Gevolgd door een rit naar Cetariu, waar het magazijn van de Maica gehuisvest is. Omdat er de vrijdag ervoor een vrachtwagen met hulpgoederen is gearriveerd, staat het magazijn helemaal vol. Bij de huisjes wordt Mimy geïnterviewd. Ze legt uit hoe er wordt bepaald waar er gebouwd wordt en ook hoe er door de 4

5 mensen van de Maica wordt geselecteerd over wie in de nieuwe huisjes komt te wonen. Tussendoor worden we spontaan bij de burgemeester van Cetariu ontvangen. We drinken er een glas bronwater op deze warme dag en de man kondigt aan dat hij er na veertien jaar burgemeesterschap mee stopt. In de middag nemen we een paar shots op in het centrum van Oradea en onze jarige gids Cristina laat ons in een wandeling enkele mooie plaatsen van de stad zien. De stad is westers georiënteerd, alles lijkt er mogelijk, wat het contrast met de vergeten groep Roma net buiten de stad alleen maar schrijnender maakt. s Avonds pakken we de eerste spullen al in. Vrijdag wordt een lange dag met de ceremonie en het eerste deel van de terugreis. Vrijdag 19 juni In de ochtend gaan we eerst nog naar de Roma in Sacueni. Het heeft Ily van de Maica de nodige moeite gekost dit te kunnen regelen, we kunnen alleen onder begeleiding door het dorp. We maken er veel filmopnamen, het is triest hoe de hutjes er staan. Een flinke windhoos en sommige hutjes zullen het niet overleven, met alle gevolgen van dien. Onze begeleiders genieten aanzien in het dorp, dat is aan alles merkbaar. Wij komen met een glimlach, begripvolle ogen en de term lookie lookie ook een heel eind, maar praten kunnen we niet met de mensen. Wederom is tolk Cristina onze reddende engel. Na een middagbreak is het in Sacueni wachten op de ceremonie. In een statige zaal worden Mimy en Ingo ten overstaan van de gehele council benoemd tot ereburgers van de gemeente wegens hun niet aflatende inzet voor de Roma in de gemeente. Foto-momentjes en toespraken, een paar cadeau s, het Ulftse echtpaar is zichtbaar geroerd. Mimy refereert in haar dankwoord aan de stichting, de mensen van de Maica en de vele vrijwilligers in Ulft. Zonder hen zijn we nergens, zo stelt ze. 5

6 Aan alles komt een einde, dus ook aan de ceremonie en het bezoek aan Roemenië. Imi vergezelt ons op de terugreis naar huis. Via Debrecen rijden we in de avonduren nog naar de Hongaars-Oostenrijkse grens. Zaterdag 20 juni We gaan vroeg op pad, en lijken rond het avondeten thuis te kunnen zijn in de ons zo vertrouwde Achterhoek. Dan komt echter de ene file na de andere en worden de omleidingen talrijker. Het zit niet mee dat de A3 juist dit weekeinde is afgesloten voor het plaatsen van een nieuwe brug. Uiteindelijk arriveren we rond uur in Ulft. Klagen, het is wel erg ongepast na wat we de afgelopen week hebben gezien. De Roma die we hebben gesproken klagen niet, ze maken er in heel beroerde omstandigheden het beste van. Misschien zouden wij met zijn allen in Nederland er eens een voorbeeld aan moeten nemen.. 6