Het Grote Geheim. Ik ren. Hoelang ik al ren? Geen idee. Daar denk ik niet over na. Als ik maar zo snel mogelijk weg kom. Ik weet niet of ik het nog

Transcriptie

1

2 Het Grote Geheim. Ik ren. Hoelang ik al ren? Geen idee. Daar denk ik niet over na. Als ik maar zo snel mogelijk weg kom. Ik weet niet of ik het nog lang volhoud, maar elke keer als ik wil stoppen, hoor ik de honden achter me. Ik weet niet of het echt die honden zijn, of dat ik het me verbeeld. Het maakt eigenlijk ook niet uit, zolang ik maar weg kom. Ik ren door en ik stop pas als ik heel ver weg ben. Dan kan ik de tijd nemen om me zorgen te maken over mijn vader en broer. Dan heb ik de tijd om uit te rusten. Maar nu moet ik er alleen maar voor zorgen dat mijn vader en broer zich niet voor niets hebben opgeofferd. Er gaat een steek van verdriet, pijn en schaamte door me heen. Ik heb mijn familie achtergelaten bij die barbaren. Ik ben er vandoor gegaan, en ik heb niks gedaan om ze te helpen. Heel even denk ik erover na om terug te gaan, maar dat idee verdwijnt net zo snel als het gekomen is. Teruggaan zou zelfmoord zijn. En niet op een heel fijne manier. Hoe erg ik het ook vind dat mijn vader en broer nu moeten vechten voor hun leven, ik weet dat ze het me nooit zullen vergeven als ik terug zou komen en ik ook voor de leeuwen word gegooid. De leeuwen Bij de gedachte aan de leeuwen gaat er een rilling over mijn rug heen. Dat is wat me te wachten staat als ik terugga. Dat is wat mijn vader en broer te wachten staat. Dat is de manier hoe al heel veel van mijn vrienden gestorven zijn, en dat is de manier waarop ik waarschijnlijk ook op een dag zal sterven. Ik kan niet meer. Ik moet even uitrusten, en mijn hart weer rustig krijgen. Anders kom ik helemaal nergens. Maar wacht Ik kom sowieso nergens. Oh waar moet ik naartoe? Ik ken niemand buiten Rome. En ik kan ook niet terug naar mijn stad. Daar wacht alleen de dood. Ik moet iets verzinnen. Maar wat? Waar moet ik nu naartoe gaan? Hoe moet ik in leven blijven zonder mijn vader en broer? Oh nee Dit is dus de reden dat ik helemaal niet wou nadenken. Nu word ik alleen maar bang. Ik ga tussen de wortels van een boom zitten en kijk om me heen. Ik heb niet gekeken welke kant ik op rende, en nu weet ik ook niet meer waar ik heen moet. Nou ja, nu kan ik ook niet meer mijn leven op het spel zetten door terug te gaan. Ik ben nog nooit erg ver van huis geweest. Nu moet ik wel. Maar eerst even kijken of ik hier veilig kan zitten. Ik zit in het bos. Overal om me heen zie ik alleen maar bomen. Het is er donker en de takken zwiepen in de huilende wind. Nu begin ik helemaal te trillen, hoever zit ik al in het bos? Ik heb verhalen gehoord over mensen die het bos ingaan en er nooit meer uitkomen. Zou dat ook met mij gebeuren? Nee. Zover laat ik het niet komen. Een golf van zekerheid stroomt over me heen, God zorgt voor mij. Hij heeft altijd voor mij en mijn familie gezorgd en Hij zal mij niet in de steek laten. Ik kijk naar de boom waar ik tegen aan zit. Het is een grote boom waar een heleboel takken laag bij de grond hangen. Ik weet zeker dat ik daar heel makkelijk in kan klimmen. Dan kan ik daar een tijdje blijven zitten tot ik weer verder kan. Ik mag niet te lang op dezelfde plek blijven. Dan vinden ze me en is alles voor niks geweest. Ik klim in de boom en laat mijn gedachten vrij. Ze keren terug naar vanochtend, naar het moment waar het allemaal mee begon Tamar kom je? We moeten aan het werk. Mijn vader liep naar de boomhut waar ik in zat. Ik zag hem aankomen door het kijkgaatje wat ik er een paar jaar geleden ik had gemaakt. Hij kwam onder de boom staan en keek naar boven. Ik hield me zo stil als een muis. Ik had helemaal geen zin in werken. Ik wist dat het niet anders kon. Ik wist dat we moesten werken om te kunnen overleven. Maar het leven was niet heel makkelijk voor ons. Elke dag voor zonsopkomst opstaan om op een boerderij te werken die niet eens van ons was. Ik was veel liever in mijn boomhut. Waar ik niet hoefde te werken en gewoon even mezelf kon zijn. De boomhut was ook de plek waar ik mijn grootste geheimen bewaarde. Ik had een dubbele bodem in de boomhut gemaakt, zodat niemand erachter kwam wat ik verborg. In die kleine

3 ruimte bewaarde ik bijvoorbeeld mijn dagboek. En in mijn dagboek bewaarde ik alles wat ik voelde en dacht. Ik had er bijvoorbeeld in geschreven dat ik Christen ben. Christen zijn is verboden. Als iemand er toch achter komt dat jij christen bent, word je voor de ogen van de keizer en het hele volk voor de leeuwen gegooid. Maar ik was niet bang voor de keizer, of de leeuwen. Ik durf best toe te geven dat ik Christen ben. Ik was er zelfs trots op. Ik had er ook een paar dingen in geschreven die ik zelf ook niet snapte. Zoals het Teken. Het Teken waar Christenen elkaar aan kunnen herkennen. Ik wist niet wat het Teken was, omdat mijn vader dat veiliger vond. Tamar ben je daarboven? Mijn vader klom op de ladder en keek me aan. Lieverd Je weet dat we moeten gaan. Ik zuchtte. Ja pappa ik kom er zo aan. Ga maar alvast. Ik zie je daar wel. Hij keek me aan. Beloof je het? Ga je niet weer de tijd vergeten zoals de vorige keer? Nee papa ik kom eraan. Hij keek me nog een laatste keer aan en klom toen weer uit de boom. Ik wachtte nog een paar minuten en klom toen de boom uit. Ik keek nog één keer naar mijn boomhut, en ik kreeg het gevoel dat ik mijn hut niet meer terug zou zien. Wat denk jij nou weer, dacht ik bij mezelf. Wat is dat voor een negatieve gedachte? Oké zet het uit je hoofd. Maar hoe erg ik ook mijn best deed, ik kreeg het gevoel niet uit mijn hoofd. Toen ik op het land kwam zag ik dat mijn vader en broer al aan het werk waren. Ik zwaaide even naar ze om ze te laten weten dat ik er was, en ging toen met een zucht naar binnen. Deze boerderij was van een ontzettend rijk gezin, wat niet de moeite nam om het land zelf te onderhouden. Dat deden de werkloze mannen uit het dorp. Daarom waren mijn vader en broer hier ook. De meeste meisjes zaten thuis bij hun moeder om meisjes dingen te leren. Borduren enzo. Ik deed dat niet. Mijn moeder was bij mijn geboorte overleden, en daarom werkte ik hier ook. Ik was het dienstmeisje van de dochter van de rijke boer. Het had erger kunnen zijn. Veel meisjes droomden van deze baan, maar ik niet. Ik wilde vrij zijn, vrij om te doen en denken wat ik zelf wilde. Maar ik wist dat dat niet kon. Ik was een meisje, meisjes waren niks waard. Ik hield niet van deze baan, en ik had al helemaal een hekel aan dat meisje wat ik moest bedienen. Dat was een verwend nest wat alles kreeg wat ze wilde. Alleen maar omdat haar vader toevallig rijk was. Ze dacht dat zij de belangrijkste persoon in heel het Romeinse rijk was, en ze liet heel graag merken dat ze mij niks waard vond. Als ik iets verkeerd deed, pakte ze de kans om mij te kleineren met beide handen aan. En ik moest het verdragen, mijn mond houden en alles doen wat zij wilde wat ik deed. En geloof me ik had vaak geprobeerd om er iets van te zeggen. Daar heb ik een aantal littekens van de zweep aan over gehouden. Als ik dat probeer gaat ze namelijk meteen naar pappie toe. En dan hoeft ze alleen nog maar het verhaal een beetje aan te dikken om ervoor te zorgen dat ik met de zweep kreeg. En hoe erg ik het ook vond, ik heb geleerd om me aan te passen aan haar wensen. Ik wilde deze baan niet kwijt. Want ook al vond ik het een rotbaan, hij betaalde wel goed. Nog steeds niet ideaal, maar wel goed genoeg om van te leven. Als ik mijn baan zou verliezen zouden mijn vader, mijn broer en ik op straat komen te staan. En dat wilde ik koste wat het kost voorkomen. Ik liep naar de bovenverdieping van de boerderij naar de kamer van Noa, de rijke dochter van de rijke boer. Het begon al meteen toen ik de deur opendeed. Je bent laat. Ik dook weg voor een vaas die mijn kant op werd gegooid, en slaagde er nog net in om die vaas op te vangen voor die kapotsloeg op de grond. Ik zette de vaas terug op zijn plek en keek toen recht in het gezicht van Noa. Hallo vrouwe, het spijt me dat ik laat ben. Ze snoof en keek me minachtend aan. Je kan beginnen met mijn was. Daarna mag je mijn kamer opruimen, en ondertussen mijn

4 bad laten vollopen. Daarna wil ik dat je mijn haar doet, want ik moet vanavond naar een feest. Ik wil ook dat je mijn jurk nog een keer nakijkt voor het geval er een draadje loszit. Ik wil natuurlijk niet voor gek lopen op het feest. Daarna moet je een brief schrijven naar mijn vader, want hij is weer eens naar de keizer. Dan ga je mijn lieve hondjes eten geven en daarna moet je me leren fluit te spelen. Kijk niet zo verbaast ik weet dat jij dat kan. Ze stopte even en keek langs me naar de deur, alsof ze verwachtte dat die ieder moment open kon gaan en er iemand haar kamer binnen kon komen. Toen verscheen die geïrriteerde uitdrukking weer op haar gezicht, die ik van haar gewend was. Ben je er nog? Vroeg ze. Ik liep snel langs haar om de vuile was van de vloer op te rapen. Toen snelde ik naar buiten om naar de rivier te gaan. Terwijl ik aan het wassen was keek ik om me heen. Ik hield van dit plekje aan de rivier. Ik had ik een heleboel goede herinneringen aan deze plek. Hier speelde ik als kind altijd met mijn broer. Ik zuchtte en ging weer verder met mijn werk, maar al snel dwaalde mijn gedachten weer af. Dit keer dacht ik aan Noa. En aan de uitdrukking op haar gezicht die ochtend. Zo keek ze nooit, en weer kreeg ik het gevoel dat er iets helemaal mis stond te gaan. Ik stond op en keek naar de boerderij. Ik wist het niet zeker maar ik dacht dat ik mensen naar binnen zag gaan. Ik bleef een paar minuten staan en wachtte tot die mensen weer naar buiten kwamen. Na een paar minuten kwamen ze eindelijk weer naar buiten. Ze liepen recht naar mijn vader en mijn broer toe. Een van de mannen hield een hand omhoog. Ik wist niet wat ze zeiden maar ik wist wel wat hij omhooghield. Ik werd overvallen door angst. Ik hoorde de honden al blaffen en ik zag mezelf al in het circus. Voor de leeuwen. Hij had mijn dagboek in zijn hand. Mijn dagboek waar ik alles in schreef wat ik voelde en wat ik vond van dingen. Mijn dagboek waarin ik had geschreven dat ik Christen was. Oh nee als ze erin hadden gelezen Mijn vader wees de andere kant uit dan de kant waar ik stond, maar op dat moment hoorde ik geblaf. Er kwamen honden aan! Noa liep naar buiten met mijn sjaal die ik daar had laten liggen. De honden roken eraan en kwamen meteen mijn kant op. Ik bleef als versteend staan, ik kon me niet bewegen. Ik wist dat ik weg moest maar ik kon het niet. Op dat moment sprongen mijn vader en mijn broer voor de soldaten en duwden ze hen op de grond. Mijn broer schreeuwde dat ik hier weg moest gaan. Met een schok kwam ik weer bij. Ik bedacht me niet, draaide me om, en rende zo hard ik kom weg. Weg van de soldaten. Weg van de honden. En weg van mijn thuis, mijn vader en mijn broer. Weg bij alles wat ik kende en alles waar ik mijn hele leven om had gegeven. En nu zit ik hier in deze boom. En het enige wat ik kan doen is huilen. Ik huil al de hele tijd, al had ik dat eerst nog niet in de gaten. Ik huil om mijn vader en broer die hun leven voor mij hebben gewaagd. En die nu waarschijnlijk ergens in een cel zitten opgesloten. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Ik weet het allemaal niet meer. Het enige waar ik aan kan denken is de uitdrukking op het gezicht van mijn broer toen hij me toeschreeuwde dat ik moest gaan. Ineens schiet iets door mijn hoofd. Wat nou als ik wist wat het teken was. Dan kan ik een veilige plek vinden bij een gezin van Christenen. Maar wat is het teken? Mijn vader heeft het nooit aan mij verteld. Het is het best bewaarde geheim van de Christenen. Ik denk en denk, maar ik kom er niet op. Ineens hoor ik ergens achter mij geblaf. De honden. Ze komen er weer aan. Oké nu kan ik twee dingen doen. Als eerste kan ik hier blijven zitten. Ze zullen me vinden en ik zal zeker sterven. Maar dan wel samen met mijn familie. Of ik kan weer wegrennen en erop vertrouwen dat God mij de weg zal wijzen. Ik heb nu niet veel tijd meer. Ze kunnen hier elk moment zijn. Ik haal diep adem en kies voor het laatste. Na een kort gebed voor hulp klim ik naar beneden. Ik aarzel niet en ren weg. Anders dan de vorige keer krijg ik nu geen takken in mijn gezicht. Het lijkt zelfs wel alsof de takken aan de kant gaan voor mij.

5 Ik waag een korte blik achterom en ik zie dat ze me bijna hebben ingehaald. Op dat moment zien ze mij ook en ze beginnen te schreeuwen dat ik moet blijven staan. Ik denk er niet eens over na maar schiet over de wortels van de bomen, en zigzag door het bos om ze kwijt te raken. Maar is het genoeg? Ben ik snel genoeg? Er is maar één manier om daarachter te komen denk ik met een zucht. En dan ren ik nog wat harder. Recht naar mijn onzekere toekomst. Recht naar een plek die ik nog niet ken. Recht naar een plek waar ik de tijd heb om het geheim van het Teken te ontdekken.