De zoete dessertwijnen en Monbazillac

Transcriptie

1 De zoete dessertwijnen en Monbazillac Vanavond hebben we een kamer geboekt in de Périgord Noir, namelijk in Les Eyzies. Vooraleer we daar zijn zullen we eerst nog enkele bekende wijnplaatsjes tegenkomen. Nauwelijks zijn we de Garonne overgestoken of we komen voorbij Sainte Croix-du-Mont, vervolgens Loupiac en dan parkeren we de auto aan de oever van de Garonne in Cadillac. Cadillac was ons sinds lang bekend en dan bedoelen we niet het automerk maar wel de witte dessertwijn die wij sinds jaren bij verjaardagsfeestjes tijdens de maaltijd dronken. Sinds we het zuiden van Frankrijk verlaten hebben is het opnieuw snikheet. In de smalle straatjes van Cadillac is het heerlijk fris en als we het kasteel van de Hertog van Epernon willen bezoeken maakt men er ons op attent op dat het bijna middag en sluitingstijd is. In de namiddag denken we een wijnkasteel te bezoeken maar ofwel waren we niet in het juiste seizoen, ofwel onaangekondigd, maar behalve velden met wijndruiven hebben we niet veel gezien in Cadillac. Zelfs in La Closière waarin het 'Maison des vins' ondergebracht is en waar de folder

2 bezoek aan de kelders en proeven beloofde, kwamen we niet verder dan de balie waar mevrouw ons uitlegde dat wegens werkzaamheden, de opening met enkele weken vertraagd was. Mevrouw gaf ons een foldertje met de wijnkastelen uit de streek en we reden naar het Château du juge. Druiven hebben we in Cadillac genoeg gezien maar in een kelder zijn we niet geraakt. We verlaten de Garonne en Cadillac met een Affligem en zetten koers naar de Dordogne.

3 Op de heuvel die de vallei van Bergerac domineert staat het kasteel van Monbazillac dat geprezen wordt omwille van de harmonie tussen de middeleeuwse militaire architectuur en de heerlijkheid van de renaissance. Het kasteel herinnert ons eraan dat godsdienstoorlogen hier werden uitgevochten, neen, niet tegen de moslims, maar bij gebrek aan deze gemeenschappelijke vijand tussen christenen onderling.

4 Aan de wanden hangen voorstellingen waarop te zien is hoe katholieken en protestanten mekaar beurtelings de dood injagen. Het kasteel herbergt ook het 'Musée de la vigne et du vin'. De oogst heeft plaats van september tot november. De pluk gebeurt met de hand op een mistige ochtend en de druiven moeten aangetast zijn door een schimmel, de biotrytis. In 1685 vertrokken de protestantse Hugenoten naar Nederland, daarmee was de basis gelegd voor de export van de zoete wijn naar Nederland.

5 Het toegangsticket voor dit kasteel belooft dat het bezoek gevolgd wordt door een wijnproeverij van de 'bekende Monbazillac wijn' zoals dit goudgele drankje, het goud van de Périgord, dat ik regelmatig in de Aldi koop, hier genoemd wordt. Eén verschilpunt met de Aldi moeten we wel vermelden. Hier kan je proeven uit vele soorten echte Monbazillac en we krijgen te horen dat je de verschillen kan proeven en daar beginnen we dan maar aan om met verlichte geest onze eindbestemming voor vandaag op te zoeken. De Jura - denkend aan ongemakken Ofschoon wij veel verwacht hadden van de wijnproeverij in Cadillac duurde het tot Monbazillac vooraleer onze teleurstelling doorgespoeld werd. Tegenvallers worden in Frankrijk regelmatig gecompenseerd door onverwacht leuke gebeurtenissen. Ooit waren we eens op reis naar Auvergne en de bezinewijzer van onze Visa wees naar een vervaarlijk laag peil. Na een eeuwigheid zonder benzine gereden te hebben kon ik ' s middags eindelijk stoppen bij een benzinepomp. Het ding een benzinestation noemen zou de werkelijkheid geweld aangedaan hebben. Op de pomp was een briefje gekleefd waarop te lezen stond dat de pomp om drie uur zou opengaan. Hoewel we nog steeds in de Jura waren vond ik het niet aangewezen om zonder brandstof nog verder te rijden. We waren net voorbij een meer gekomen en konden wel eens gaan kijken wat deze streek te bieden had. Het dorp waar we gestrand waren was Doucier. Een toerismebureau was er aan het Lac de Vouglans, maar daar konden we slechts een caravan huren op de camping, dat leek ons niet echt interessant maar het meer mocht er wel zijn. Een gesprek met een dorpsbewoner liep uit op een uitnodiging om een kamer te huren. We gingen daar onmiddellijk kijken. Terwijl we gingen kijken lag in het bed een oude vrouw te slapen. Zodra ze wakker zou worden moest ze dan maar verhuizen naar een andere plaats.

6 We bedankten voor de kamer met de smoes dat we voor de kinderen wat meer ruimte nodig hadden. Weinige ogenblikken later bood een andere dorpsbewoner ons een woning aan met tuin en kippen. Het behang was ook iets bijzonders. Als de rol met bloemetjesbehang op was werd gewoon verder gegaan met lijntjesbehang. vakantieverblijf met kippen

7 Ons vakantieverblijf was nog niet ingericht of we hadden gemerkt dat er een schoolkameraadje van Zevendonk, Veronique, met haar ouders op de camping was. Doucier was nog zo'n slechte ligging niet. Langs het meer was een klein strandje waar de kinderen naar hartelust konden ravotten en van d e zon genieten.

8 Soms maakten we ook een wandeling. Zo bijvoorbeeld naar een waterval. Het zou te laat worden wanneer we terug naar onze logeerplaats zouden rijden en dan nog in Doucier naar het restaurant gaan voor het avondeten. Natia was in die tijd uitermate bezorgd dat de kindjes niet voldoende nachtrust zouden hebben en daarom gingen we eerst iets eten vooraleer terug te keren. Keuze was er helemaal niet en de enige gelegenheid bood slechts één maaltijd aan die bestond uit een familiepakket van erg zoute gefrituurde visjes. De eerste happen vielen nogal mee maar spoedig hield iedereen het voor bekeken en keerden we terug naar Doucier waar we met zijn allen na een deugddoende maaltijd van een stevige nachtrust genoten. Het leven is niet altijd zoals het in de boekjes staat. Een andere keer zijn we na de strandactiviteiten met de 'Louisiane' een tochtje op het Lac de Vouglans gaan maken en hebben we smakelijk op de boot gegeten. Toen we terug aanlegden was het donker en bij de auto zagen we een echte lichtzwerm en werden we verwelkomd door honderden glimwormen. Nu nog in

9 het donker naar onze slaapplaats en nergens straatverlichting in Frankrijk. Natia ging zo nog een tijdje door terwijl de met wit lint geborduurde Franse wegen kilometer na kilometer langs onze auto schoven, net of de glimwormen ons de weg toonden. Wat me van die reis ook bijgebleven is, zijn de pic-nics van de Fransen. Hoewel we ons daarin terdege geoefend hebben zijn we er nooit in geslaagd hen te evenaren. De rustpauze die er meer dan eventjes een echt punt achter zet en de tijd die men neemt om echt belangrijke dingen te doen zoals praten en eten is nooit te rijmen geweest met ons "just in time" gedrag. De auto waarmee wij in die tijd door Frankrijk toerden was een Citroën Visa. Eigenlijk de auto van Natia, zelf gebruikte ik in die dagen een knalrode 2 CV. Toen die aan vervanging toe was haalde ik stapels brochures in huis en op een dag zei Veerle: 'Maar koop toch een witte Porsche.' Kan smaak voor mooie auto's aangeboren zijn?

10