DE ALARM KLOK NIEUWE SLOOPAANVRAAG VOOR HOTEL DU LOUVRE. 11 November 2014 MAILING 76 VAN DEMENT OOSTENDE VZW

Transcriptie

1 DE ALARM KLOK 11 November 2014 NIEUWE SLOOPAANVRAAG VOOR HOTEL DU LOUVRE MAILING 76 VAN DEMENT OOSTENDE VZW 1 P agina Een mailing van onze vereniging naar onze talrijke sympathisanten, het stadsbestuur en de pers.

2 NIEUWE SLOOPAANVRAAG VOOR HOTEL DU LOUVRE Openbaar onderzoek loopt tot 28 november Hotel Du Louvre Ons symbooldossier De geplande sloop van Hotel du Louvre in 2005 was de eigenlijke beweegreden om Dement Oostende op te richten. De afbraakwoede heerste over Oostende en Hotel du Louvre was de druppel die de emmer deed overlopen. De actiegroep Dement Oostende werd in 2005 opgericht als tegenreactie van de Oostendenaars met een hart voor hun stad. Het Hotel du Louvre is ons symbooldossier. We klagen de verkrotting en de dreigende sloop al bijna 10 jaar aan en wijzen onze politici op hun verantwoordelijkheid voor ons bouwkundig erfgoed. Dit pand is het toonvoorbeeld van het falend erfgoedbeleid in Oostende. De nieuwe legislatuur, eerst met schepen Bart Tommelein, nu met schepen Kurt Claeys Bij zijn aantreden in januari 2013 nam onze kersverse schepen van erfgoed, Bart Tommelein, zich voor om het netelige dossier dat zijn voorganger Bart Bronders na zijn nederlaag voor de Raad van State in 2007 had laten verrotten, op te lossen. In oktober 2013 kondigde Tommelein aan dat hij een akkoord met de eigenaar van het Hotel du Louvre bereikt had. De gevel zou bewaard blijven en erachter kon een nieuwbouw gerealiseerd worden. Tommelein liet letterlijk optekenen dat de uitstraling en gevel moesten gevrijwaard blijven en dat een sloop niet aan de orde was. Dement kon zich in dit compromis vinden vanuit het besef dat de jarenlange verkrotting van het gebouw toeliet om achter de gevel hedendaagse appartementen in te richten. Tommelein liet zich in de pers dan ook lovend uit over de compromisbereidheid van Dement : Tommelein is tevreden over de samenwerking. De doorbraak in dit moeilijke dossier is de grote verdienste van Dement en hun inzet om de sloop tegen te gaan. (Het Nieuwsblad dd ). Groot was dus eenieders verrassing toen Tommelein in januari 2014 verklaarde dat de bestaande voorgevel zal herbouwd worden conform aan de originele gevel. Aan De Zeewacht verklaarde Tommelein verder nog dat de dakappartementen op de vijfde bouwlaag niet zichtbaar zouden zijn vanop de straat. De schepen was dus zinnens Hotel du Louvre volledig te laten slopen en een ersatz gevel op te trekken. In januari 2014 is Dement het dossier op de dienst Stedenbouw gaan inkijken en kon zich totaal niet vinden in de bouwaanvraag van Desimpel Construct. De beschrijving hoe de gevel zou heropgebouwd worden was ondermaats en bevatte geen kwaliteitsgaranties. De bouwtechnieken voor de heropbouw van de gevel werden slechts zéér summier toegelicht zonder bewijs van bewezen duurzaamheid. Details inzake het heropbouwen van de gevelornamenten, de materiaal- en kleurkeuze werden niet toegelicht. Dement Oostende vreesde terecht voor een pretparkstijl zonder historische en technische details. We kennen allemaal de situatie aan het Ernest Feysplein waar een gevelrij weinig overtuigend werd nagebouwd. In het dossier zat er ook een 3D visualisatieconcept waaruit duidelijk blijkt dat de dakappartementen wél degelijk zichtbaar zullen zijn vanop de straat. Ook was de nieuwbouw door zijn bouwdiepte en - hoogte onaanvaardbaar omdat het door inkijk en afname van daglicht de leefbaarheid van de erfgoedpanden links en rechts ernstig verstoorde. Waar we bij vorige sloopaanvragen de straat opgingen om duizenden bezwaren te verzamelen, hebben we begin januari werk gemaakt van duidelijke en gefundeerde argumenten. De diverse bezwaren waren gegrond want de bouwheer heeft hierop zijn sloop- en nieuwbouwaanvraag ingetrokken. November 2014 een nieuwe sloopaanvraag Vorige week werd het openbaar onderzoek alweer geopend voor een nieuwe sloopaanvraag voor het Hotel du Louvre en een bouwaanvraag voor een appartementsgebouw. Na kennisname van de aanvraag blijkt dat er grotendeels werd tegemoet gekomen aan onze bezwaren betreffende de opbouw van de gevel. Het dossier geeft een gedetailleerde beschrijving 2 P agina

3 van de technieken, die gebruikt zullen worden om de gevel op een authentieke manier terug op te bouwen. Exacte opmetingen van de verschillende gevelelementen, moulures en schrijnwerk zijn vervat in dit nieuwe dossier. Onze bezorgheid dat de nieuwe gevel een flauwe replica zou worden van de bestaande gevel is hiermee van de baan. De nieuwe gevel zou sterk gelijken op de bestaande. De huidige toestand van de gevel laat spijtig genoeg geen restauratie meer toe; verschillende ornamenten zijn verdwenen en de cementlaag is op diverse plaatsen afgevallen. Zijn we met de huidige situatie dan tevreden? Volstrekt niet! In een ander erfgoeddossier werden de eigenaars verplicht de gevel te bewaren. Hier dus niet. In het dossier van het Hotel du Louvre wordt andermaal de bouwpromotor volledige bouwvrijheid gegund. De bouwpromotor heeft ook nog nooit leegstandtaks moeten betalen. Verder liet de promotor het pand jarenlang moedwillig verkrotten. Het zal hiervoor nu beloond worden door onze nieuwe schepen met een sloopvergunning omdat een restauratie niet langer bouwfysiek en economisch haalbaar geacht wordt. Weer loont de verkrottingstrategie van de promotor. Alweer een bewijs van de zwakheid van ons stadsbestuur om zulke wanpraktijken tegen te gaan. Toch stellen we ons de vraag opnieuw: zijn we met de huidige situatie tevreden? Misschien toch We moeten realistisch zijn en rekening houden met de bouwfysieke toestand van de gevel. Het is al een grote overwinning dat de heropbouw van de gevel nu duidelijk beschreven staat. Hotel du Louvre zal blijven bestaan. We herinneren ons nog te goed onze acties voor Hotel Paloma in de IJzerstraat. Met dezelfde argumenten dat de verkrotting te vergaand was werd dit prachtig eclectisch pand wel afgebroken. De gevel van Hotel Du Louvre zou dus een exacte replica moeten worden. Bovendien vormde de schrijnende situatie van het Hotel du Louvre (de Stad die haar eigen erfgoedpand voor veel geld verkocht aan een promotor onder de belofte dat hij er een appartementsgebouw mocht zetten) de aanzet van een pril erfgoedbeleid. De strijd voor het behoud van het hotel was niet voor niets! De bouwdiepte en de bouwhoogte met een extra verdieping Wel maken we ons zorgen om de uitbreiding van dit gebouw tot een diepte van 18 meter en een hoogte van 17,72 meter. Dit brengt duidelijk de leefbaarheid van de andere erfgoedpanden naast het hotel in het gedrang. Wij pleiten er al langer voor dat het erfgoedbeleid niet pand per pand, maar wel het volledige straatsegment benadert. Hotel du Louvre 18 meter diep en 17,72 meter hoog laten gaan is door de afname van het zonlicht en de inkijk vanop de terrassen belastend voor de toekomst van aanpalende en mooi gerenoveerde erfgoedpanden. Ook de extra verdieping boven op het pand zal een grote stijlbreuk betekenen met de gevel en het volledige straatsegment. Het dakappartement bovenop de traditionele gevel is duidelijk zichtbaar vanuit de straat. Verder is het ook belangrijk dat de vergunning vermeldt dat de eventuele kosten voor herstel van schade aan de panden links en rechts veroorzaakt door deze bouwwerken dienen vergoed te worden door de veroorzaker. Wij begrepen dat de drie panden, waarvan Hotel du Louvre het middelste is, op één of andere manier in elkaar verweven zitten via de dakconstructies. De keuze van de methode tot afbraak dient hiermee rekening te houden en de stabilisering van de gemene muur met de naastliggende panden dient constant bewaakt te worden. Om deze reden dient Dement Oostende bezwaar in tegen de sloop- en nieuwbouwaanvraag. 3 P agina

4 Oproep tot bezwaarschrift Natuurlijk blijft de sloop van het oude gebouw voor ons een doorn in het oog. Het is een teken van het falend erfgoedbeleid van de Stad Oostende. Als erfgoedvereniging betreuren we de volledige teloorgang en verwaarlozing van het Hotel Du Louvre, dat voor altijd het symbool zal blijven van een stadsbestuur dat liever zijn centen telde dan op te komen voor de ziel en het eigen karakter van haar stad. De wakkere Oostendenaar kan nog tot 28 november 2015 inzage krijgen in dit dossier en indien gewenst bezwaar aantekenen. Wij als Dement Oostende tekenen bezwaar in tegen de bouwdiepte- en hoogte, maar zien ook de toekomst voor Hotel du Louvre positief in. Door de Hotel du Louvre in 2005 uitgebreide beschrijving van de reconstructie van de gevel zien we het einde van de strijd voor het Hotel du Louvre naderen. Maar dit zal ons niet beletten als waakhond te blijven optreden wanneer dergelijke dossiers zich voordoen in de toekomst. Het prille erfgoedbeleid van de stad, dat in het leven werd geroepen onder impuls van onze acties, moet ons hierin ondersteunen! Wij roepen onze lezers dan ook op om bezwaar tegen de sloop van het Hotel du Louvre in te dienen. Maak uw eigen gepersonaliseerd bezwaarschrift, onderteken en verstuur ze aangetekend (of afgeven tegen ontvangstbewijs op het stadhuis) en dit t.a.v. Het college van Burgemeester en Schepenen, Vindictivelaan 1, 8400 Oostende; met vermelding Betreft : bouwaanvraag nv Desimpel Construct, K. Janssenslaan 12A, Hotel du Louvre. Zal schepen Johan Vande Lanotte zijn verkiezingsbelofte inslikken? We willen de verkiezingsbelofte van SP.a in herinnering brengen. Een stedenbouwkundige vergunning wordt uitgereikt door het ganse schepencollege, dus de SP.a Open VLD CD&V coalitie die onze stad nog steeds bestuurt. We zijn dan ook benieuwd naar de houding van de andere coalitiepartners t.o.v. deze laatste ontwikkelingen, in het bijzonder die van de SP.a. Wij herinneren zich nog zeer goed het standpunt van de SP.a die bij monde van haar boegbeeld, de heer Johan Vande Lanotte, op ons verkiezingsdebat in 2012, plechtig had beloofd dat het Hotel du Louvre niet zou afgebroken worden. Johan Vande Lanotte is ondertussen schepen en zal dus in het schepencollege zijn belofte gestand kunnen doen door de sloopaanvraag te weigeren. We kunnen de verkiezingsbelofte van Johan Vande Lanotte niet beter verwoorden dan onze nieuwe schepen zelf. Kijk samen even mee naar de videomontage van de uitspraken van schepen Johan Vande Lanotte tijdens ons debat over panden met hoge locuswaarde, en het Hotel du Louvre in het bijzonder (reeds meer dan 1550x bekeken): Het Hotel du Louvre kreeg door de stad Oostende een hoge locuswaarde toebedeeld. Het begrip hoge locuswaarde is een hoeksteen van het prille erfgoedbeleid van de stad Oostende en betekent dat het gebouw in principe niet kan gesloopt wordt. Nu, gans het gebouw afbreken en een reconstructie van de gevel zetten, heet dit eigenlijk niet slopen? 4 P agina

5 DE GESCHIEDENIS VAN DEMENT OOSTENDE EEN VERHAAL VAN HOTEL DU LOUVRE Voor het boek de Keizer van Oostende werd Dement Oostende in 2012 geïnterviewd door Wim Van den Eynde, Luc Pauwels en Elise Meekers. Het hoofdstuk in het boek ging over onze strijd voor architecturaal historisch erfgoed, maar ging evenzeer over de geschiedenis van het Hotel du Louvre. We zijn zo vrij enkele stukken uit het hoofdstuk weer te geven: Erfgoed in Oostende Het begon allemaal op een zomeravond in We zaten met een aantal vrienden wat te drinken op het terras van t Groot Huys. We waren jonge Oostendenaars die terugkeerden uit de steden waar we gestudeerd hadden en we herontdekten onze stad. Uit curiositeit vroegen we aan de uitbater wat er met het naastgelegen Hotel du Louvre te gebeuren stond. Onze verontwaardiging was groot toen we hoorden dat een bouwpromotor het art deco- gebouw met indrukwekkende gevel had opgekocht en wilde afbreken. We besloten om niet langer lijdzaam toe te kijken hoe onze stad vakkundig werd gesloopt. We wilden actie ondernemen. Uit liefde voor onze stad pleiten wij voor een stadsbeleid met respect voor onze Koningin der Badsteden. Trouwe bezoekers van de kuststad moet het zijn opgevallen dat onze stad in een ijl tempo getransformeerd werd tot bouwwerf. Pareltjes van belle epoque panden die getuigden van het roemrijke verleden van Oostende worden meedogenloos van de kaart geveegd. Inzet: de opbrengst van de bouwgrond. Die afbraakwoede is geen louter recent fenomeen. Tegenwoordig is de sloophamer koning in Oostende, maar ook het verleden is getekend door fanatieke destructie. Te beginnen bij de Tweede Wereldoorlog. De oorlogsjaren hadden de mondaine badstad omgeturnd in een architecturaal kerkhof. Het Kursaal, de prachtige hotels, het postgebouw, de Koninklijke villa... Allemaal waren ze verwaarloosd, vernietigd of in vlammen opgegaan. Na de oorlog was de Belle Epoque een lang vervlogen tijdperk. Interesse om de oude grandeur van de stad in ere te herstellen was er niet, men wilde vooruit. De belangrijke gebouwen werden opnieuw opgetrokken, maar dan wel in de heersende Atomiumstijl. Daarnaast stond de toerist voor de deur. Tijdens het interbellum was Oostende nog een elitair vakantieoord waar de Europese beau monde kwam verpozen. Nu werd de stad overspoeld door massatoerisme. Voor die zomerse volksverhuizing moest natuurlijk plaats worden gecreëerd. Met weinig respect voor erfgoed en architecturale waarde moesten talloze villa's plaats ruimen voor esthetisch waardeloze appartementsgebouwen. Een pijnlijk voorbeeld hiervan, is de koninklijke schouwburg die in de jaren zestig genadeloos vervangen werd door het gekende Europacentrum. Het hoogste gebouw van de kustlijn, maar daar is dan ook alles mee gezegd. 5 P agina Na een grote golf van vernieling in de jaren zestig, begon er eind jaren negentig een volgende periode van vernietiging

6 van erfgoed. Het toerisme had Oostende inmiddels al goed in zijn greep, maar nu was er een nieuwe groep die wel iets zag in een tweede verblijf aan de kust: de babyboomers. Zij hadden financieel goed geboerd en hadden nog een half leven voor zich. Dat wilden ze bij voorkeur met de kleinkinderen op het strand doorbrengen. Opnieuw was er nood aan meer ruimte. Van de charmante kustvillaatjes bleef al lang niks meer over, nu was het de beurt aan de belle époque villa's in de binnenstad om plaats te maken. Met als enige voorwaarde dat er niet hoger mocht gebouwd worden dan de vuurtoren, werd er lustig op los gemetst. Resultaat: wildgroei. De schade is immens en de voorbeelden meer dan talrijk, ondervonden ze bij Dement. In de Van Iseghemlaan bijvoorbeeld, de straat die parallel loopt met de Oostendse uitgaansbuurt Langestraat. Daar is in de laatste 10 à 12 jaar tachtig procent van de historische panden afgebroken. In de plaats kwamen naar goede gewoonte nietszeggende of ronduit lelijke mastodonten, zoals het Nieuw Helmond. Een ander schrijnend voorbeeld is Hotel Paloma. Eveneens een gebouw met een pareltje van een gevel, waarvan de pracht en praal van het interieur jarenlang verstopt bleef onder linoleum. Toen men het begon af te breken enkele jaren geleden kwamen er prachtige cassetteplafonds en marmeren vloeren te voorschijn. Hoewel architecten er de waarde van inzagen, ondanks inzet van actiegroepen en een negatief advies van monumenten en landschappen werd het pand opgegeven en in 2008 een sloopvergunning toegekend. De eigenaar had het moedwillig laten verkrotten om zo een stevige som op te strijken voor de grond. Het pand was zijn pensioen. Hotel Paloma is nu een banaal appartementsblok geworden. Moedwillige verkrotting om ondanks een hoge locuswaarde alsnog een sloopvergunning vast te krijgen, is geen rariteit in Oostende. Hotel du Louvre Schoolvoorbeeld van hoe het steeds weer misloopt met het Oostends erfgoed is Hotel du Louvre. Het art- decogebouw in de Karel Janssenslaan is niet alleen qua architectuur een getuige van hoe de stad er tijdens het interbellum moet hebben uit gezien. Ook de bewoners die er door de jaren heen hun thuis van maakten, spreken tot de verbeelding. Het pand is van de hand van architect André- Victor Fobert, één van de belangrijkste en meest productieve architecten in Oostende begin vorige eeuw. Samen met de twee aanpalende woningen maakte het deel uit van een brouwerij, zoals te zien is op oude postkaarten. In 1933 zakte het echtpaar Edmond Vandermeulen en Marie Lories met hun tweelingzoontjes vanuit Brussel naar Oostende af om er twee hotels uit te baten. De oude brouwerij werd 6 P a g i n a

7 omgetoverd tot luxehotel. Reclamefolders uit die tijd pakken uit met 'Beste komfort: centrale verwarming, loopend water, warm en koud en in alle kamers. Lang hebben de Vandermeulens echter niet kunnen genieten van hun hotels, want zeven jaar later maakte de Tweede Wereldoorlog abrupt een einde aan het Oostends toerisme. Zonen Paul en Jean vluchtten met de laatste maalboot naar Engeland, terwijl hun ouders het gerecht van de Kriegsmarine over de vloer kregen. Vier jaar lang hing de vlag met het hakenkruis aan de schoorsteenmantel. Ook na de bevrijding bleef dit hotel nog een tijdje in handen van het leger, ditmaal dat van de Engelsen die er hun veiligheidsdienst in huisvestten. Paul en Jean hadden zich inmiddels aangesloten bij de Brigade Piron waarmee ze Europa hielpen bevrijden alvorens naar huis terug te keren. Toen hun vader in 1947 overleed, hadden de jongens al een eigen pad gekozen. Weduwe Vandermeulen hield het hotel nog enkele jaren open, maar gooide in 1954 ook de handdoek in de ring en zo werd het gebouw uiteindelijk een winkelpand. Tot het stadsbestuur van Oostende eind jaren negentig genoeg geld had verzameld via het Sociaal Impulsfonds om Hotel du Louvre te kopen. Het plan was om er een sociaal huis van te maken, maar dat is er nooit van gekomen. Het gebouw bleef leeg staan en toen bleek dat de renovatiekosten te hoog zouden oplopen, besloot het stadsbestuur om het van de hand te doen. De beste manier om van dat pand verlost te raken en tegelijk de gemeentekas stevig te spijzen was een openbare verkoop. Op 26 april 2004 stuurde het College van Burgemeester en Schepenen een 'oproep tot belangstellenden' de wereld in. Geïnteresseerden konden een gesloten omslag met een minimumbod van 510,000 euro afgeven op de vierde verdieping van de Stadhuis. In die brief werd eveneens beloofd dat er in geval van nieuwbouw na de sloop vijf verdiepingen hoog gebouwd mocht worden en maximum vijftien meter diep. Al maande het stadsbestuur aan dat er rekening moet gehouden worden met bestaande omgevende gebouwen. Toen dit nieuws ter oren kwam van het echtpaar Petitqueux, eigenaars van de naastgelegen kinderkledingwinkel Charlotte, vielen ze zowat van hun stoel. Rekening houden met de aanpalende woningen? Hun woning is amper 11 meter diep. Mocht dit hele plan doorgaan, zouden ze aan de achterzijde van hun huis compleet in de duisternis komen te zitten. Deze kleine tegenstrijdigheid hadden burgemeester en schepenen over het hoofd gezien toen ze hun 'oproep ter vervreemding van het pand' opstelden. Een fout in het Oostends kadastraal plan waarop de woning van de Petitqueuxs veel dieper stond aangegeven dan ze in werkelijkheid is, bleek hiervan de oorzaak. Daarnaast werd er geen rekening gehouden met het feit dat de drie gebouwen, met het Hotel du Louvre in het midden, voorheen één gebouw waren. Een siamese drieling zeg maar. De hele interne keuken is dus verstrengeld, waardoor afbraak desastreuze gevolgen zou hebben voor de aanpalende woningen. 7 P agina

8 Het echtpaar Petitqueux besloot om niet bij de pakken te blijven zitten en ze namen een advocaat onder de arm. Via hem vernamen ze dat de stad het gebouw uiteindelijk verkocht aan nv Desimpel Construct voor 570,000 euro met een winstmarge voor de stad van 200,000 euro. Dit bouwbedrijf uit Jabbeke smeedde alvast plannen om het bestaande gebouw te vervangen door een zoveelste flatgebouw met negen appartementen. Desimpel hoorde de kassa al rinkelen, maar dat was buiten de buurtbewoners gerekend. Desimpel diende gelijktijdig twee aanvragen in: één om Hotel du Louvre te slopen en een tweede om er vervolgens een appartementsblok op te mogen zetten. De stad Oostende organiseerde hierop twee afzonderlijke openbare onderzoeken. Jean en Lucrèce Petitqueux stuurden maar één aangetekende brief naar het stadsbestuur waarin ze voornamelijk hun bezwaren tegen een nieuwbouw kenbaar maakten. In één zinnetje tekenden zij ook formeel bezwaar tegen de sloop aan. En ze kregen plots steun vanuit een heel onverwachte hoek. De Oostendenaars, die elkaar hadden gevonden tijdens een toevallig gesprek in het restaurant naast Hotel Du Louvre, vonden dat het stilaan welletjes was geweest en ze besloten om actie te ondernemen tegen, wat ze noemen, het zowat onbestaande erfgoedbeleid van de stad. Plat winstbejag was jarenlang de grote drijfveer om het waardevolle patrimonium te verkopen aan projectontwikkelaars en daarvoor de ene na de andere sloopvergunning uit te reiken. Daar wilden wij iets aan veranderen. Er werd aangekondigd dat Groen tijdens de gemeenteraad van 23 september 2005 een vraag zou stellen over de nakende sloop van Hotel du Louvre. Naar aanleiding daarvan trokken diezelfde jonge, erfgoedminnende Oostendenaars van huis tot huis om hun stadsgenoten warm te maken voor die bewuste gemeenteraad. De actie had wel degelijk succes, want de publieksbanken zaten bomvol, die vrijdagavond. De stem van de burger werd die avond jammer genoeg niet echt serieus genomen. De bevoegde schepen Yves Miroir deed nogal lacherig over het hele gebeuren, herinnert één van de aanwezigen zich. Hij begreep de hele commotie niet, omdat hij Hotel du Louvre niet als erfgoed beschouwde. Nochtans zijn zowel de Cultuurraad als Monumenten en Landschappen het er al jaren over eens dat het gebouw een historische waarde heeft en niet zomaar mag worden afgebroken. Na afloop van de zitting waren de aanwezige Oostendenaars verbouwereerd. Dat de stad zo omging met haar patrimonium, begrepen ze niet. Vanuit die verontwaardiging ontstond de motivatie om de krachten te bundelen. Daar en toen ontstond de actiegroep Dement Oostende. Er werd gekozen voor de naam 'Dement' omdat die blijft hangen en meteen ook duidelijk maakt dat Oostende haar verleden vergeet. De actiegroep stond los van alle politieke strekkingen. Historisch Oostende wordt gesloopt en tegelijk volgebouwd met grijze, eentonige appartementsgebouwen zonder meerwaarde voor het stadsbeeld. De Oostendenaar wil niet langer monsters van appartementsblokken in plaats van parels van villa's, schreven ze in één van hun vele nieuwsbrieven. Wij zijn niet tegen stadsvernieuwing, maar wij willen een evenwicht, klinkt het nog. Bestaande woningen en erfgoed dat zomaar wordt afgebroken, is geen stadsvernieuwing, dat is hoogstens stadsheropbouw. Voor een jonge bevolking is hier blijven wonen bovendien niet meer haalbaar, we komen in situaties als Knokke terecht, waarbij jonge mensen in hun eigen stad geen woning meer kunnen betalen. Al tijdens de oprichtingsvergadering werd beslist om een petitie te starten voor het behoud van het Hotel du Louvre. Op 9 februari 2006 kreeg schepen van ruimtelijke ordening Bart Bronders maar liefst 3000 handtekeningen op zijn bureau. Mocht het stadsbestuur tot dan toe gedacht hebben dat het groepje erfgoedminnende Oostendenaars slechts een marginaal verschijnsel was, mochten ze nu hun mening wel herzien. Zoveel wind van voren hadden ze wellicht niet zien aankomen in het stadhuis. Het leek alsof er gewacht werd tot de storm van protest was gaan liggen, want meer dan een jaar gebeurde er niets rond Hotel du Louvre. Tot er in de luwte van de Paasvakantie van 2007 op het College, noch de burgemeester noch de bevoegde schepen waren aanwezig, toch werd beslist om de sloopvergunning voor Hotel du Louvre toe te kennen aan nv Desimpel Construct. En dit onder het mom dat er geen bezwaarschriften tegen de sloop zelf waren ingediend. Van het stadsbestuur mochten dus de sloophamers alvast bovengehaald worden. Het stadsbestuur vond het zelfs niet nodig om ons hiervan persoonlijk op de hoogte te brengen. We moesten via de pers vernemen dat het pand naast dat van ons ten dode was opgeschreven, herinneren Jean en Lucrèce Petitqueux zich. 8 P agina

9 Maar zowel het koppel als Dement Oostende waren strijdvaardiger dan ooit. Ze besloten de sloopvergunning aan te vechten bij de Raad van State. In kortgeding haalden ze hun slag thuis, want de sloopvergunning werd geschorst een maand nadat ze was uitgevaardigd. En een jaar later zou de sloopvergunning ook daadwerkelijk vernietigd worden. Veerle Vermeire, advocate van het echtpaar Petitqueux: Het splitsen van de zaak rond Hotel du Louvre in enerzijds een sloopaanvraag en anderzijds een bouwaanvraag was een perfide strategie van Desimpel Construct. Maar de Raad van State oordeelde dat het bezwaarschrift dat Jean Petitqueux had ingediend tegen de nieuwbouw, wel degelijk ook een bezwaar tegen de sloopvergunning inhield. Ze vond dat de sloop van Hotel du Louvre en de bouw van een nieuw appartementsblok een ondeelbaar project is en beide aanvragen niet kunstmatig konden gesplitst worden. Het ene is namelijk het logisch gevolg van het andere. Hoewel er dus geen reden was om twee aanvragen in te dienen, ging de stad Oostende mee in de strategie van de bouwpromotor door het éne bezwaarschrift van het echtpaar niet te willen aanzien als een bezwaar tegen de sloop. Ook het feit dat Oostende het negatief advies van Monumenten en Landschappen over de sloop van het gebouw simpelweg naast zich neerlegde omdat het advies niet bindend zou zijn, was voor de Raad van State een bezwarend element. Foto: Saskia Vanderstichele Kort na de schorsing door de Raad van State diende Desimpel opnieuw een aanvraag in voor een sloopvergunning, waarop de hele procedure van voor af aan opgestart moest worden. Dement riep de Oostendenaars op om in hun pen te kruipen en een bezwaarschrift op te stellen. Hun oproep kreeg heel wat bijval, want een gerechtsdeurwaarder mocht maar liefst 630 exemplaren aan het stadsbestuur overhandigen. Bart Bronders verklaarde tijdens de gemeenteraad van 18 april 2008 het hele debacle sleepte dan al vier jaar aan dat hij toch een sloop- en bouwvergunning zou toekennen aan Desimpel. Maar drie dagen later kon het stadsbestuur maar geen consensus bereiken. De vergunning werd niet afgeleverd en het hele dossier kwam in een impasse terecht die anno 2012 nog steeds niet doorbroken was. Wij zijn geen actiegroep die enkel fulmineert tegen dingen die mislopen, zegt Dement Oostende. maar we proberen ook op constructieve wijze mee te denken met de beleidsmakers en gaan op zoek naar oplossingen. Zo ook met Hotel du Louvre. In de loop der jaren zocht Dement zelf contact met drie potentiële kopers, die wel iets zagen in het gebouw in de Karel Janssenslaan. Alle drie wilden ze het renoveren en er respectievelijk een stoffenwinkel, een kunsthuis en een sterrenhotel in onderbrengen. Er moest dus onderhandeld worden met Desimpel. Tijdens die gesprekken werd er bemiddeld door niemand minder dan Johan Vande Lanotte die namens het stadsbestuur de verkoopsbelangen van de bouwpromotor behartigde. Die onderhandelingen liepen telkens spaak, want het gebouw is nog steeds in handen van Desimpel, die er alsnog munt hoopt uit te kunnen slaan. Misschien zullen ze door lang genoeg voet bij stuk te houden daar ook in slagen. Door het jarenlang aanslepen van het dossier verkrot het hotel elke dag meer en meer. De kans bestaat dat op een gegeven moment men uiteindelijk niets anders meer kan doen dan het uiteindelijk te slopen wegens té verregaande verkrotting. Bron: de Keizer van Oostende (Wim Van den Eynde & Luc Pauwels), 2012, Uitgeverij Van Halewyck 9 P agina

10 Epiloog Vandaag, 2014, blijken de woorden van enkele jaren terug profetisch. Het pand is zo verkrot achteraan dat sloop de enige oplossing was. Open vensters en open daken hebben de binnenstruktuur volledig verzwakt en verrot. Het behoud van de gevel was de volgende prioriteit, maar ook de toestand van de gevel is zodanig bouwfysiek sterk achteruit gegaan dat enkel reconstructie nog mogelijk is. Deze situatie wordt ons door de strot geduwd door de moedwillige verkrottingstactiek van Desimple Construct en de zwakke houding van onze beleidsmensen. Wij zijn akkoord met de bouw van nieuwbouwappartementen, maar er dient dan wel rekening gehouden te worden met de bouwdiepte en hoogte. Tenslotte gaat het vooral over de leefbaarheid van de buurt. Men is zinnens een mastodont neer te plaatsen zonder rekening te houden met de omliggende handelszaken en de erfgoedwaarde van deze panden. Het gezamenlijk overleg waartoe schepen Tommelein de bouwheer steeds heeft opgeroepen heeft ook niet plaats gevonden. De stad Oostende heeft nooit een leegstandstaks willen heffen om politieke redenen. Kunnen deze redenen de eigenaar niet aansporen tot wat meer compromisbereidheid? COLOFON: Dement Oostende vzw, Plantenstraat 82, 8400 Oostende Info : dementoostende@telenet.be of info@dementoostende.be Wil je onze mailing niet meer ontvangen? Geef ons een seintje. De "Alarm Klok" is een knipoog naar het officiële informatieblad van de stad Oostende. 10 P agina