DEUTERONOMIUM MOZES DERDE TOESPRAAK, DEEL 5, AANHOUDENDE ONGEHOORZAAMHEID

Transcriptie

1 DEUTERONOMIUM MOZES DERDE TOESPRAAK, DEEL 5, AANHOUDENDE ONGEHOORZAAMHEID Mozes vertelt Israël in Deut. 9:22-24, 22 Ook bij Tabera, Massa en Kibroth-Taäva maakte u de HEERE zeer toornig. 23 En toen de HEERE u vanuit Kades-Barnea op weg zond en zei: Trek op en neem het land dat Ik u gegeven heb in bezit, was u het bevel van de HEERE, uw God, ongehoorzaam: u geloofde Hem niet en gehoorzaamde Zijn stem niet. 24 U bent ongehoorzaam geweest aan de HEERE vanaf de dag dat ik u ken. Bij Tabera (Numeri 11:1-3) maakte het volk God boos door te klagen en werden ze geoordeeld door het vuur. Bij Massa (Ex. 17:07) raakte hun watervoorraad uitgeput en dachten ze dat God hen had verlaten. Bij Kibroth-Taäva (Numeri 11:34) zeiden de mensen dat ze het manna zat waren en vlees wilden; daarom gaf God hen wat ze wensten voor een hele maand, met als gevolg dat er een aantal van hen dood gingen. Ze noemden de plaats Kibroth-Thaäva: "graven van lust. Het doet me denken aan het oude gezegde: "De goden vervloeken ons door het beantwoorden van onze gebeden." Juist omdat God ons de verlangens van ons hart geeft betekent dit niet dat we worden gezegend. Wij zijn alleen gezegend wanneer onze verlangens in overeenstemming zijn met Gods verlangens. Psalm 37:4 zegt, 4 Schep vreugde in de HEERE, dan zal Hij u geven wat uw hart verlangt. Gezien de geschiedenis van Israël, is het verbazingwekkend dat elke Israëliet, heden of verleden, kon denken dat hij zich op een of andere manier kon rechtvaardigen op grond van zijn genealogie of zelfs op grond van zijn roeping. Het is duidelijk dat Mozes wel beter wist, zeggende: U bent ongehoorzaam geweest aan de HEERE vanaf de dag dat ik u ken. Toen hij hen vertelde dat ze God niet geloofden of ze niet luisterden naar Zijn stem, vertelde Mozes hen dat ze te weinig GELOOF, ofwel VERTROUWEN hadden. MET HET GELOOF VAN ABRAHAM Het Hebreeuwse woord "geloofde" (verleden tijd van geloven, vert.) is aman, dat het grondwoord is van het woord amen en hetzelfde gespeld wordt, hoewel een beetje anders uitgesproken. Aman betekent om te ondersteunen, volhouden, standvastig, of trouw zijn. Amen wordt gebruikt bij het reageren op een verklaring dat men gelooft dat het waar is, wat aangeeft dat de persoon het gelooft, het ondersteunt, bekrachtigt en er mee instemt. Dus toen Mozes zei dat Israël weigerde om God te geloven, beschuldigde hij Israël ervan nooit in overeenstemming met God te zijn, Hem nooit te steunen in wat Hij deed, altijd te klagen over waar Hij hen heen leidde en nooit te geloven dat Hij er altijd voor hen was. Met andere woorden, Israël als geheel was nooit een Amen Volk. Uiteraard waren de overwinnaars onder hen, Jozua en Kaleb, uitzonderingen, want zij geloofden God en manifesteerde het geloof van hun vader. Het is echter duidelijk dat de overgrote meerderheid van de genealogische Israëlieten niet het geloof van Abraham had. Figuurlijk gesproken waren ze nooit echt zonen van Abraham in de zin zoals Paulus het in Galaten 3:29 beschreef. Paulus maakte het punt dat de belofte van God door het geloof kwam. De manifestatie van het geloof van

2 Abraham uit zich in het geloof in in Jezus Christus, Die de incarnatie was van de Oudtestamentische God van Abraham. Paulus stond erop dat iedereen met zo n geloof de beloften aan Abraham en Israël (Galaten 3:14) zou ontvangen. Hij zegt in de verzen 26 en 29: Want u bent allen kinderen van God door het geloof in Christus Jezus en als u van Christus bent, dan bent u Abrahams nageslacht en overeenkomstig de belofte erfgenamen. DE ONGELOVIGE KERK Mozes vertelt ons dat genealogische Israëlieten hetzelfde probleem hebben met trouweloosheid of ongeloof die gemeenschappelijk is voor alle mensen. Zo heeft de overgrote meerderheid van de Israëlieten door de geschiedenis heen geleefd zonder gerechtvaardigd te zijn door geloof. Het vreemde hiervan is dat Mozes sprak tot de kerk in de woestijn! Hoe kon de kerk geen geloof hebben? Is het mogelijk om deel van de kerk uit te maken zonder geloof te hebben? Als we dit verder uitwerken kunnen we zien dat er meer dan één niveau van geloof is. Al de Israëlieten hadden voldoende geloof om Egypte te verlaten. Zij hadden het geloof om het Paaslam te doden en het bloed op de deurposten te smeren, om zo de dood van hun eerstgeborenen te voorkomen. Dit was in feite het geloof wat hen een deel van "de kerk" maakte. Vanaf dat punt groeide hun geloof echter nauwelijks. Zij misten het geloof om Gods stem te horen op de Pinksterdag bij Horeb, met als gevolg dat het ze ook aan geloof ontbrak toen ze het Beloofde Land tijdens Loofhutten binnen mochten gaan. Hun geloof was strikt beperkt tot het Pascha, wat onvoldoende was om daadwerkelijk de beloften van God te ontvangen. Als we spreken van de Israëlieten die in de woestijn stierven zonder daarvoor de beloften verkregen te hebben, zegt Hebreeën 4:2 en 3 er het volgende over, 2 Want ook aan ons is het Evangelie verkondigd, evenals aan hen. Maar het gepredikte woord bracht hun geen voordeel, omdat het niet met geloof gepaard ging bij hen die het hoorden. 3 Wij die tot geloof gekomen zijn, gaan immers de rust binnen, zoals Hij gezegd heeft: Daarom heb Ik in Mijn toorn gezworen: Mijn rust zullen zij niet binnengaan! En dat terwijl Zijn werken al sinds de grondlegging van de wereld voltooid zijn. Het woord van rechtvaardiging door het geloof in het bloed van het lam werd gepredikt aan de Israëlieten voordat ze Egypte verlieten, maar er was meer geloof dat dit voor nodig om Gods rust in het Beloofde Land in te gaan. Er waren twee niveaus van geloof - een van de kerk en de andere gemanifesteerd in de overwinnaars Kaleb en Jozua. Om deze reden hebben wij het dilemma geërfd tussen geloof en werken oftewel het dilemma of de werken noodzakelijk zijn om "gered" te worden. Paulus dringt erop aan dat het geloof ons alleen rechtvaardigt, want hij sprak over de ervaring van Pascha. Jakobus dringt erop aan dat het geloof zonder de werken dood (of "lui") is, en hij leerde de noodzaak van een leven dat groeit in geloof, gemanifesteerd door de "werken" van Pinksteren (d.w.z. de ontvangen wet bij Horeb). Zowel Paulus als Jakobus heeft gelijk, want ze spraken van verschillende ervaringen van feestdagen op hun weg naar het Beloofde Land. Het voorbeeld van Israël toont ons de toestand van de kerk van vandaag. Velen zijn gerechtvaardigd door geloof in het bloed van het Lam Gods. Maar niet veel mensen zijn de weg van het geloofsniveau van Pinksteren gevolgd, dat Jakobus bepleitte. En velen die Pinksteren hebben ervaren zijn wetteloos gebleven.

3 De sleutel ligt in het begrijpen van de kracht achter de Hebreeuwse woorden aman en amen. Hebreeën 10:36 vertelt aan de kerk, VOLHARDING 36 Want u hebt volharding nodig, opdat u, na het volbrengen van de wil van God, de vervulling van de belofte zult verkrijgen. Volharden gaat verder dan het geloof rechtvaardigt. Het wordt geïllustreerd door Israëls reis naar het Beloofde Land en dan niet alleen hun Pascha geloof, dat hen had vrijgelaten uit het huis van de slavernij in Egypte. Volharden omvat het ware Pinkstergeloof die onze harten voorbereidt om het Loofhuttenfeest te ervaren, wat de uiteindelijke belofte van God is. We worden niet gerechtvaardigd door volharding, maar door het geloof. Volharding is nodig om een overwinnaar te worden die de belofte ontvangt en ingaat in Gods rust. Volharding is alleen mogelijk als de kwaliteit van ons geloof groter is dan die van een loutere rechtvaardiging. Geloof komt door het horen (Rom. 10:17). Toen de Israëlieten weigerden om Gods stem te horen op de dag van Pinksteren op de berg Sinaï, bleek hun geloof onvoldoende te zijn om de vrucht van Pinksteren te dragen. Om deze reden misten ze de Bijbelse volharding, dat een blijk is van meer geloof, dat nodig is om Gods rust in te gaan. Bijbelse volharding wordt gemanifesteerd in degenen die de leiding van de Geest zonder klacht of angst volgen naar de plaats waarheen Hij ook leidt. Indien deze plaats geen water heeft, geloven zij dat God hen op een bepaalde manier zal voorzien. Indien deze plaats slangen heeft, hebben ze geloof dat God deze slangen onschadelijk zal maken. In alle dingen zij zijn het eens met God, wetende dat zelfs moeilijkheden zijn ontworpen om te onderwijzen en te trainen, zodat ze naar de plaats van geestelijke volwassenheid zouden kunnen worden gebracht. Dit is de plek van rust, waar alles wat men doet een rustwerk is. Dit is de sleutel tot het hebben van volharding die nodig is om de lange reis naar het Beloofde Land te overleven. DE ROEPING VAN HET AMENVOLK Terwijl Israël slechts een beeld en schaduw van de belofte onder het Oude Verbond kreeg, hebben wij iets veel groter gekregen onder het Nieuwe Verbond. Abraham ging naar Kanaän, maar hij was slechts een "vreemdeling en pelgrim" in dat land, want hij zocht een beter land en een hemelse stad (Hebreeën 11:16). Ook de Israëlieten moeten de voorbijgaande aard van het Beloofde Land, dat ze in Kanaän verkregen, hebben begrepen. Degene die het geloof van Abraham hadden, die het ware zaad van Abraham waren, zoeken nog steeds naar een beter land in plaats van te verzanden in het moderne zionisme; een poging om opnieuw een beeld en schaduw te erven. Het amenvolk heeft een betere erfenis en wordt geassocieerd met de nieuwe hemel en de nieuwe aarde. Jesaja profeteert hiervan in Jesaja 65: Zodat wie zich zegenen zal op aarde, zich zal zegenen in de God van de waarheid [Hebreeuws: amen]; en wie zweren zal op aarde, zal zweren bij de God van de waarheid [Hebreeuws: aman] 17 Want zie, Ik schep een nieuwe hemel

4 en een nieuwe aarde 18 Want zie, Ik schep Jeruzalem een vreugde en zijn volk blijdschap. Uit de bovenstaande context blijkt dat de profeet niet alleen sprak van de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, maar ook van het nieuwe Jeruzalem. Geen van de profeten maken een duidelijk onderscheid tussen het hemelse en het aardse Jeruzalem, behalve in het feit dat de naam "Jeruzalem" eigenlijk meervoud is in het Hebreeuws. De rabbijnen debatteerden over de reden voor het meervoud, maar het is niet waarschijnlijk dat zij veel begrepen vóór de openbaring van het Nieuwe Testament. Die verschillen worden duidelijk gemaakt in Galaten 4:22-31, Hebreeën 12:22 en Openbaring 21:1 en 2. In feite behandeld Openbaring 21 veel van Jesaja s profetieën over "Jeruzalem" en past deze toe op het Nieuwe Jeruzalem. Dit toont aan dat de Nieuwtestamentische schrijvers duidelijk begrepen dat de profetieën over "Jeruzalem" zouden kunnen worden toegepast op het Oude of Nieuwe Jeruzalem, afhankelijk van de context. Paulus vertelt ons in Gal. 4:25 dat het Oude Verbond het aardse Jeruzalem is, terwijl in vers 26 het Nieuwe Verbond het hemelse Jeruzalem is. Deze worden ook vergeleken met Hagar en Sarah om aan te tonen welke stad de echte "moeder" is van de gekozen erfgenamen. Het uitverkoren volk zijn niet degenen die het aardse Jeruzalem (Hagar) als hun 'moeder' beweren te hebben, maar degenen die beweren het Nieuwe Jeruzalem (Sarah) als hun moeder te hebben. Voor meer diepgaand bewijs hiervan verwijs ik u naar hoofdstuk 8 van mijn boek De strijd om het geboorterecht. Met andere woorden, de nieuwe hemel, nieuwe aarde en het nieuwe Jeruzalem zijn de erfenis van hen die zijn "gezegend door de God van AMEN." Jesaja legde zijn woorden niet uit. Maar we zien dat Jezus Christus het grote AMEN van God was, want Hij deed alleen wat Hij zag dat Zijn Vader deed en Hij sprak alleen wat Hij hoorde van Zijn Vader. Om deze reden, wanneer Christus sprak tot Johannes in Openbaring 3:14, noemde hij zichzelf de Amen" en vervolgens verduidelijkt dat de titel: De Amen, de getrouwe en waarachtige Getuige, het begin van Gods schepping. Het was door de kracht van de Amen, dat Hij de dubbele getuige verschafte in zijn Vaders scheppende woorden in het begin. Vandaar dat "alle dingen door Hem zijn geschapen" (Johannes 1:3), oftewel, door Zijn dubbele getuige. De Vader sprak en Christus zei AMEN, zo zij het of laat het zijn. Door de wet van de dubbele getuige kwam de eerste schepping tot stand kwam. Ook door de wet van de dubbele getuige zijn de nieuwe hemel en de nieuwe aarde en het nieuwe Jeruzalem gemaakt. Deze keer is de AMEN echter niet alleen Jezus Christus zelf, maar omvat het ook Zijn lichaam. Deze nieuw geschapen mens heeft zowel een hoofd en een lichaam. Het hoofd is Jezus Christus en het lichaam is samengesteld uit het AMENVOLK. Dat AMENVOLK bestaat uit de overwinnaars, degenen van wie het geloof verder gaat dan gerechtvaardigd te zijn door het geloof, die Pinksteren hebben ervaren in zijn ware betekenis en die in staat zijn om te horen en het eens zijn met, en leven naar, ieder woord dat uit de mond van God voortkomt. Als ze worden geleid door de Geest, is de wet geschreven in hun harten. Ze klagen niet zoals Israël deed en hun geloof rijpt door een dergelijke ervaring. Elke moeilijkheid wordt overwonnen door gebed en het horen van Zijn stem, zodat ze veranderd worden door de vernieuwing van hun geest (Rom. 12:2). Dit zijn degenen die zich onderscheiden van de kerk als geheel, evenals Kaleb en Jozua zich onderscheidden van de kerk in de woestijn onder Mozes. Daar het lichaam te kort schiet om een AMENVOLK te zijn, zijn de overwinnaars degenen die echt worden geleid

5 door de Geest en elke moeilijke ervaring in het leven als een kans zien voor groei en een uiting van het geloof. Daarom worden we aangespoord om de les van Israël te leren. Laten we niet zoals Israël zijn, die, hoewel door het geloof gerechtvaardigd, opstandig was terwijl ze door Pinksteren gerijpt hadden kunnen worden. Zij schoten tekort in de beloften van God, want zij volhardden niet. Wij kunnen echter leren van hun daden, namelijk hoe het niet moet om als christen door het leven te gaan.