Adam, Eva en de verboden vrucht

Transcriptie

1 Adam, Eva en de verboden vrucht I Al vanaf het eerste begin bestond bij God het plan om de hemel en de aarde van elkaar te scheiden. De hemel zou de woonplaats van de Goden worden en de aarde een plaats voor mensen, wezens die hen konden dienen. Er werd druk over vergaderd. De Goden werden het er over eens dat de mensen niet te machtig moesten worden en geen eeuwig leven mochten hebben. Er moest een duidelijk onderscheid blijven. De God die hemel en aarde had gescheiden, de god van de liefde, kreeg dan ook toestemming om mensen te maken. Hij had tenslotte de minste macht en door hem was ook het idee om een leefbare aarde te maken ontstaan. De God van de liefde was blij. Hij wist dat zonder het bestaan van mensen zijn leven, en dat van de andere Goden, betekenisloos zou zijn. Met die gedachte daalde hij af naar de aarde. Hij keek om zich heen. Het had nog niet geregend. Alles was nog kaal, er was nog geen plantje ontsproten. God bukte zich en nam een hand aarde. Het liep tussen zijn vingers door. Dat is stof. Wil de mens met de aarde verbonden blijven dan zal ik hem daarvan moeten maken. De volgende ochtend was de aarde nat van de douw. God nam een handvol aarde. Nu is het geschikt om er iets van te maken. Zo ging God aan het werk. Hij boetseerde van de aarde een menselijk wezen. Als voorbeeld gebruikte hij zichzelf. Toen God klaar was deed hij een paar stappen terug. Ja dat is echt mijn evenbeeld, die mens lijkt echt op mij. God aarzelde dan ook niet en blies hem zijn levensadem in. De verbazing onder de overige hemelbewoners was groot toe zij daar op aarde de mens zagen staan. Hoe had deze God, die ze geen van allen hoog hadden staan, de mens zo mooi kunnen maken. Alle Goden herkenden er wel iets van zichzelf in. Je hebt ons verrast Hij is mooi geworden maar ook erg kwetsbaar. We zijn benieuwd of hij zich in leven kan houden. Met die woorden sloot de hemel zich en de schepper bleef als enige God op aarde achter. Het leven van de mens lag in zijn hand, dat besefte hij maar al te goed. Voor de mens was hij de enige God die er nog toe doet. Met die gedachte in zijn hoofd keek hij naar de mens. Uit aarde heb ik je gemaakt, naar de aarde zal ik je ook noemen, Adam. De aarde zal leefbaar zijn en jij zult daar zorg voor dragen. Terwijl God die woorden sprak was er een plan bij hem ontstaan om de mens toe te rusten voor die taak. Had hij niet een hemelse lusthof aangelegd, voor Adam zou hij er ook een maken. Aan de oostkant van Eden wist hij een geschikte plek. Eerst liet hij al het groene gewas opkomen en vervolgens bezaaide hij die met planten en bloemen in alle kleuren die hij kon bedenken. Daar tussendoor liet hij prachtige bomen ontspruiten die vol hingen met heerlijke voedzame vruchten. In het midden van de tuin bleef God staan. Hier zal ik de belangrijkste boom laten ontspruiten, de boom van het leven. Dan kunnen alle mensen weten dat het daar om te doen is. Tegelijk met de boom van het leven ontsproot ook de boom met kennis van goed en kwaad, alsof die twee met elkaar verbonden waren. Terwijl God nog over die verbondenheid na stond te denken klonk er een schamper gelach uit de hemel. Jouw liefde en die paar schamele eigenschappen betekenen niets voor hem. Een mens moet leren gehoorzamen en weten wie de sterkste is. Macht en kracht, dat zijn de zaken waar het in het leven om zal draaien. Geef de mens wat regels waaraan hij zich kan houden, en die vrijheid, zoals jij die in je hoofd hebt interesseert hem niet meer. Je hebt een mooie hof gemaakt. Wil je hem daar laten wonen, dicht bij je houden onder je beschermende vleugels? Bedoelde je dat met de zorg en liefde waar je het over had? Je denkt dat dit schepsel met jouw eigenschappen zal overleven, maar je durft hem toch niet vrij te laten. Ben je bang dat je teleurgesteld zult worden, dat jouw eigenschappen er uiteindelijk niet toe doen? 1 / 5

2 Door die woorden in de war gebracht keek God naar Adam. Daar stond zijn evenbeeld, een deel van hemzelf, ging het door hem heen. Met een gevoel van diepe verbondenheid liep hij naar hem toe. Kom Adam, ik wil je iets moois laten zien. Samen liepen ze naar de hof van Eden. Deze hof heb ik voor jou gemaakt, jij mag er wonen en er zorg voor dragen. Adam wist niet wat hij zag. De vruchten van de ene boom zagen er nog lekkerder uit dan die van de andere. Hij wist amper te kiezen. Terwijl hij nog vol verwondering rondkeek stond God stil. Ik moet je iets zeggen Adam. Van alle bomen in de hof mag je eten alleen niet van de boom van kennis van goed en kwaad. Op de dag dat je daarvan eet zult je sterven. Met moeite had God dat gebod uitgesproken, zijn eerste gebod voor de mens. Hij zag geen enkele reactie bij Adam. Zou Adam zo weinig verlangen naar de kennis van goed en kwaad, dat hij niet eens de moeite nam om er over na te denken? Zou hij begrijpen dat..? Voor het eerst werd God bekropen door twijfel. Wat was er mis met zijn schepsel, wat ontbrak er nog aan? Hij zag het schamper gelag van de hemelbewoners. Ineens wist hij het: Adam moet hulp hebben. Hoe had hij ooit kunnen denken dat hij dat alleen zou kunnen, zonder iemand waarin hij zich herkent. Waarom en voor wie zou hij in zijn eentje naar de kennis van goed en kwaad verlangen? Met die gedachte in zijn hoofd toog God weer aan het werk. Hij vormde uit de aarde alle dieren die op het veld konden leven en alle vogels van de hemel. Eén voor één stuurde hij ze naar Adam. Die mocht ze een naam geven. Adam herkende ze allemaal en riep ze hun namen toe. Daarna gingen alle dieren hun eigen weg. De vogels vlogen rond in de lucht en de dieren verdwenen in de hof. Adam was nog steeds alleen. Ik had het kunnen weten, dacht God. Ik heb geen enkel dier geschapen naar mijn beeld en ze ook mijn adem niet ingeblazen Hoe kan Adam zich er dan in herkennen. Het moet iets van hemzelf zijn. Vol van dat idee liet God een diepe slaap over Adam vallen en nam een stuk uit zijn rib weg. Daaruit bouwde hij een ander mens, een vrouw. Vol verwachting bracht God de vrouw naar Adam. Adam, inmiddels bijgekomen, sprong op Kijk, dié is nu net als ik, van hetzelfde vlees en bloed. Vrouw noem ik jou want het is duidelijk dat jij uit een man genomen bent. Met jou wil ik zijn. Was Adam verrast, de verteller zelf was dat ook, hij dacht: Daarom verlaat een man zijn vader en zijn moeder en verbindt zich met zijn vrouw. Samen zijn ze één vlees. Die zal niet lang meer met God optrekken. En dat gebeurde ook. Alle aandacht van Adam ging voortaan naar zijn vrouw uit. Het verhaal gaat direct daarna weer verder met een onschuldig lijkende opmerking over het eerste mensenpaar: Zij waren naakt, Adam en zijn vrouw, en zij schaamden zich niet. Ja, waarom zou je je ook schamen zo samen in die mooie hof. Voor wie, voor wat, voor elkaar? II Mogen wij nog denken dat die naaktheid van Adam en zijn vrouw een logische en geheel onschuldige aangelegenheid was, er bestond in ieder geval één dier die het daar niet mee eens was. Dat was de slang. De slang, ook geschapen door God, zegt de verteller er hier nadrukkelijk bij, was bekend met leven en dood en, zo zal 2 / 5

3 blijken, ook met de kennis van goed en kwaad. Hij was daarmee het schranderste dier op aarde. Hij wist dan ook direct waarom de mens en zijn vrouw zich niet schaamden, nergens voor. Dat komt omdat ze geen kennis hadden van goed en kwaad. God had hen dat niet gegeven. Aarzelde God, wist hij niet hoe hij deze kennis bij de mens over moest brengen? Hij zou hem helpen. Om dat te doen begaf de slang zich naar het midden van de hof. Daar kroop hij in de boom van het leven en wachtte rustig af. Die zouden wel een keer langs komen, dat wist hij zeker. Het duurde inderdaad niet lang of de slang zag Adam en zijn vrouw aankomen. Vlakbij gekomen hield de man zijn stap in, alsof hij aarzelde. Maar de vrouw liep door en bleef daar midden in de hof staan. Met een nieuwsgierige blik keek ze in het rond. Zou Adam haar verteld hebben dat er een boom was waar ze niet van mochten eten, dacht de slang. En dat dit de boom van kennis van goed en kwaad betreft? Zou hij haar daarover in vertrouwen hebben genomen? Met die vraag in zijn hoofd sprak de slang de vrouw aan. Is het waar dat God gezegd heeft dat jullie van geen enkele boom in de hof mogen eten, vroeg hij zo achteloos mogelijk. Verrast keek de vrouw om en zag dat het de slang was die tot haar sprak. Van de vruchten van alle bomen in de hof mogen wij eten, alleen niet van de boom in het midden van de hof. God heeft gezegd dat we daar niet van mogen eten en die boom zelfs niet aanraken, anders zullen we sterven. De slang boog zijn hoofd naar de vrouw, alsof hij een geheim wilde verklappen. Sterven, fluisterde hij, nee, jullie zullen niet sterven. God weet dat op de dag dat jullie van die boom eten, jullie de ogen geopend zullen worden en net zo zullen zijn als hij, kenners van goed en kwaad. Nieuwsgierig geworden door de woorden van de slang keek de vrouw opnieuw naar de boom. Ze zag niets verdachts aan de vruchten. Ze zagen er goed uit en zeer geschikt om te eten. Beter eigenlijk nog dan de vruchten van de andere bomen, ze hadden zelfs iets aantrekkelijks. Terwijl de vrouw bleef kijken kwam er een sterk verlangen in haar op om verstandig te worden, alsof die vruchten die kennis beloofden als zij van hen at. Zou de slang gelijk hebben, dacht ze terwijl ze haar arm uitstrekte naar een vrucht. Ze plukte hem en at ervan. Heerlijk Adam, neem ook een hap. Adam, die naast haar stond, nam de vrucht aan en hij at er ook van. Op dat moment gingen hun beider ogen open en een blos verscheen op hun wangen. Ze beseften ineens dat ze naakt waren. Nooit eerder was hen dat opgevallen. Maar ze wilden niet naakt zijn. Rood van schaamte liepen ze naar een vijgenboom en maakten voor zichzelf een schort van de bladeren. Opgelucht keken ze elkaar weer aan. Daarmee was het moment aangebroken dat God vond dat hij zich wel kon laten zien. Hij wist wat er gebeurd was. Hij wist ook dat hij Adam en zijn vrouw moest confronteren met de gevolgen van hun daad. Van een afstand begon God dan ook te roepen zodat zijn stem als een windvlaag tot hen zou komen en ze zich op zijn komst konden voorbereiden. Dat was inderdaad wel nodig. Adam en zijn vrouw kropen bij het horen van de stem tussen de bomen en verborgen zich. Ze durfden God niet meer onder ogen te komen. Adam waar ben je, klonk het nu van heel dichtbij. Ik heb u wel gehoord God, maar ik ben bang weet u, ik ben naakt. Daarom heb ik mij verborgen. Wie heeft je laten weten dat je naakt bent. Heb je soms gegeten van die ene boom waarvan ik nu juist gezegd had niet te eten? De vrouw die jij me gegeven hebt gaf mij van de boom en ja, ik at. De vrouw als helper?, schoot het door God heen toen hij aan de vrouw vroeg waarom ze dat gedaan had. Voordat ze antwoord gaf zag ze de mooie vrucht weer voor zich en de verleiding die ervan uitging om te weten. Het is de slang God. Die heeft mij bedrogen en daarom at ik. God keek nu de slang aan. Het is me duidelijk dat jij het gedaan hebt, jij serpent. Van alle dieren die er zijn ben jij daarom vervloekt. Voortaan zul je je op je buik voortbewegen en stof eten. Er is een vijandschap ontstaan tussen jou en de vrouw en die zal nooit meer ophouden. Generatie op generatie zal die doorgaan en vermorzelen jou hoofd terwijl jij niet verder komt dan zijn hiel te vermorzelen. 3 / 5

4 Adam en zijn vrouw keken elkaar met een angstige blik in de ogen aan. Dit gebeuren is niet zonder gevolgen, klonk de stem van God nu weer tot hen Het leven zal zwaar worden voor jullie, smart zal jullie deel zijn. Voor jou vrouw zal die smart het sterkst zijn bij het krijgen van kinderen, vooral bij zonen. Toch is het zo dat je verlangen naar de man uit zal gaan. Jij zult daar geen misbruik van maken Adam, zei God tegen hem. Je zult je vrouw ten dienste zijn en haar leiden. Tenslotte hebt jij geluisterd naar de stem van je vrouw en gegeten van die ene boom waarvan ik nu juist gezegd had niet te eten. Daardoor is de aarde vervloekt en zal het niet eenvoudig zijn om haar te bewerken. Doornen en distels zullen uit haar ontspruiten en het werk zo zwaar maken dat je geen dag meer zonder zweet en tranen je brood zult kunnen eten. Zo zal het gaan tot je terugkeert in de aarde. Uit stof van de aarde heb ik je genomen, tot stof uit de aarde zul je weer terugkeren. Adam had de laatste woorden van God nog nauwelijks meer verstaan. Hij keek Eva stralend aan en riep: Eva, jij bent de levensbron. God heeft ervoor gezorgd dat uit jou nieuw leven mag ontstaan, het leven zal toch doorgaan. God heeft onze vloek omgezet in een zegen. Jij zult de moeder van het leven zijn. Voor het eerst van hun leven omhelsden Adam en Eva elkaar. Bedankt voor deze mooie naam, fluisterde Eva hem in zijn oor. Jij ook bedankt.. God kon een glimlach niet onderdrukken toen hij hen zo zag staan. Die passen echt bij elkaar en kunnen elkaar tot hulp zijn, maar die vijgenbladeren, die zullen hen niet kunnen beschermen tegen alle stormen die hen in het leven nog te wachten staan. Ik zal voor hen een mantel maken van dierenvel. Terwijl God Adam en Eva hun mantels omdeed viel zijn oog op de boom van het leven. Hij schrok. Door het kennen van goed en kwaad is de mens wel één van ons geworden maar dat wil niet zeggen dat ze nu ook nog van de boom van het leven kunnen eten. Geen eeuwig leven voor hen. Ik moet ze wegsturen uit de hof. God schrok van die gedachte. Zijn liefde voor zijn schepping had hem van de andere Goden vervreemd, en nu dwongen ze hem om zijn meest geliefde schepsels, de mens, los te laten. Hij wist dat dit een keer gebeuren moest. Hij had het zo bedoeld. Maar nu het moment daar was deed het hem pijn. Adam en Eva moesten nu zelf hun weg in het leven zien te vinden en zelfs met de kennis van goed en kwaad zou dat nog niet eenvoudig zijn. Met die gedachte in zijn hoofd keek God weer naar de boom van het leven. Daar mogen de mensen hun handen niet naar uitstrekken, ging het door hem heen. Een leven als de Goden was voor hen niet weggelegd, ze moeten hier weg. Met die gedachte sprak God Adam en Eva weer aan. Zo, jullie zijn er klaar voor om de hof te verlaten. Jullie moeten gaan en de aarde verzorgen. God bracht hen naar de oostelijke uitgang. Weest wijs met de kennis die jullie meegekregen hebben, dan zal het jullie goed gaan. Maar waarom moeten we hier weg, waarom moeten we het zonder uw hulp doen God, kunnen we niet? Weg jullie, loopt niet weg voor je taak, zei God terwijl hij Adam en Eva beetpakte en buiten de poort zette. Ze wisten niet wat God bezielde en zagen ook niet dat hij tranen in de ogen had toen hij ze met een laatste duw van zich afstootte. Toen God Adam en Eva nakeek had hij ze nog iets willen zeggen, goede raad geven, een paar bemoedigende woorden spreken, maar de woorden bleven steken in zijn keel. Hoe had hij uit kunnen leggen dat hij ze wegstuurde omdat ze in de hof de gelegenheid niet zouden krijgen om mens te zijn. Dat de vrucht van de boom van het leven de dood dan wel weghoudt, maar hen geen menswaardig leven kan geven. Dat kunnen ze alleen zelf. Niet door van de levensvrucht te eten maar door de kennis van goed en kwaad. Ze zullen er nooit meer onverschillig voor zijn, net als hij. Adam en Eva waren nog maar stipjes aan de horizon. God draaide zich om en liep de hof van Eden weer in. Dit zal voortaan zijn plaats zijn, hij zal de boom van het leven blijven beschermen. Niemand anders zal er zonder zijn toestemming nog in de buurt kunnen komen daar zal hij voor zorgen. Om die gedachte kracht bij te zetten riep God twee Cherubijnen met vurige zwaarden bij zich. Hier aan de oostkant van de hof van Eden is voortaan jullie 4 / 5

5 Powered by TCPDF ( woonplaats, zei hij tegen hen. Hoed de weg naar de boom van het leven met mij. Alleen ik ben bij machte er zorg voor te dragen en de levensmogelijkheden voor de mens open te houden. Dat is wat ik wil, daarom heb ik hen geschapen. God heeft de mens los gelaten, los moeten laten, zo hebben we inmiddels begrepen. Alleen de kennis van goed en kwaad is wat hen nog bindt, wat hen gelijk maakt aan God. dat had de slang goed gezien. Hoe gaan de mensen met die kennis om, daar gaan de volgende verhalen over. Wilt u reageren op dit artikel? Stuur dan een naar info@studiolabas.nl 5 / 5